Velite (αντιτορπιλικό)

*Velite*
Πληροφορίες
Τύπος και κλάση	αντιτορπιλικό κλάσης Soldati
Ναυπηγείο	O.T.O., Λιβόρνο
Έναρξη ναυπήγησης	31 Αυγούστου 1941
Καθέλκυση	31 Αυγούστου 1942
Κατάληξη	Μεταπολεμικά δόθηκε στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό ως πολεμική αποζημίωση.
Γενικά χαρακτηριστικά
Εκτόπισμα	κανονικό: 1850–1880 t (1820-1850 LT); πλήρες: 2490–2590 t (2450–2550 LT)
Μήκος	ολικό: 106,7 m
Πλάτος	10,15 m
Βύθισμα	3,15-4,3 m
Πρόωση	Το προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 48000 shp.
Ταχύτητα	34-35 kn (σε επιχειρησιακές συνθήκες)
Αυτονομία	2340 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 14 kn.
Πλήρωμα	206 αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και ναύτες
Οπλισμός	2×2 πυροβόλα των 120 mm; 1 πυροβόλο κατάδειξης στόχων των 120 mm; 8 αντιαεροπορικά πυροβόλα των 20 mm; 2 τρίδυμοι τορπιλοσωλήνες των 533 mm; 2 εκτοξευτές βομβών βυθού; 48 νάρκες
	δεδομένα (π • σ • ε )

Το Velite ήταν ένα από τα δεκαεννέα αντιτορπιλικά κλάσης Soldati που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) στα τέλη της δεκαετίας του 1930 καθώς και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Ολοκληρώθηκε στα μέσα του 1942 και ήταν το τελευταίο πλοίο της κλάσης του που παραδόθηκε στο ιταλικό ναυτικό με το οποίο και έδρασε στο πλαίσιο του μαινόμενου Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Περιγραφή

Τα αντιτορπιλικά κλάσης Soldati ήταν ελαφρώς βελτιωμένες εκδοχές της προηγούμενης κλάσης Oriani.^[1] Είχαν ολικό μήκος 106,7 m.^[2] Το πλάτος τους ήταν 10,15 m και το μέσο βύθισμά τους έφτανε τα 3,15 m, ενώ με πλήρες φορτίο ανέρχονταν σε 4,3 m.^[3] Τα Soldati είχαν εκτόπισμα 1830-1850 t (1800-1820 LT) με κανονικό φορτίο και 2450-2550 t (2410-2510 LT) με πλήρες.^[4] Το πλήρωμα κατά τη διάρκεια του πολέμου ανερχόταν σε 206 αξιωματικούς υπαξιωματικούς και ναύτες.^[2]

Σχεδιασμένα για μέγιστη ισχύ 48000 shp και ταχύτητα 34-35 kn σε επιχειρησιακές συνθήκες, τα πλοία της κλάσης αυτής έφτασαν σε ταχύτητες 39-40 kn κατά τη διάρκεια των θαλάσσιων δοκιμών τους, όντας όμως ελαφρώς φορτωμένα. Είχαν ακτίνα δράσης 2340 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα πλεύσης 14 kn και 682 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 34 kn.^[4]

Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από τέσσερα πυροβόλα των 120 mm εγκατεστημένα σε ζεύγη σε δύο πυργίσκους, έναν στην πλώρη μπροστά από την υπερκατασκευή, καθώς και έναν ακόμη στην πρύμνη. Υπήρχε επίσης ένα πυροβόλο των 120 mm που μπορούσε να βάλει βλήματα φωτισμού/κατάδειξης στόχων.^[5] Αντιαεροπορική προστασία παρείχαν οκτώ πυροβόλα των 20 mm,^[4] ενώ ο οπλισμός συμπληρώνονταν από δύο τρίδυμους τορπιλοσωλήνες των 533 mm εγκατεστημένους στο μέσον του πλοίου. Παρόλο που δεν ήταν εφοδιασμένα με σύστημα σόναρ για ανθυποβρυχιακό πόλεμο, τα πλοία της κλάσης αυτής διέθεταν ζεύγος εκτοξευτών βομβών βυθού. Μπορούσαν επίσης να μεταφέρουν έως και 48 νάρκες.^[2]

Επιχειρησιακή ιστορία

Η ναυπήγηση του Velite ξεκίνησε στις 19 Απριλίου 1941 στις εγκαταστάσεις της O.T.O. στο Λιβόρνο.^[6] Καθελκύστηκε την 31η Αυγούστου 1941 και παραδόθηκε την 31η Αυγούστου του επόμενου έτους.^[6]

Έπειτα από την ένταξή του σε υπηρεσία το Velite συμμετείχε σε αποστολές συνοδείας νηοπομπών για τον ανεφοδιασμό των δυνάμεων του Άξονα στη Λιβύη και την Τυνησία. Στις 4 Νοεμβρίου 1942 απέπλευσε από τη Νάπολη για να συνοδεύσει μαζί με τα αντιτορπιλικά Maestrale, Grecale, Oriani και Gioberti, καθώς και τα τορπιλοβόλα Clio και Animoso, τα πλοία Giulia, Chisone και Veloce που είχαν για προορισμό τους την Τρίπολη. Παρά τις συνεχείς αεροπορικές επιθέσεις που δέχτηκε η νηοπομπή, ήταν μία από τις τελευταίες που κατάφερε να φθάσει στη Λιβύη χωρίς απώλειες.^[7].

Στις 21 Νοεμβρίου, το Velite συνόδευσε μαζί με τα αδελφά Legionario και Bombardiere τα εμπορικά πλοία Monginevro και Sestriere που απέπλευσαν από την Μπιζέρτα με προορισμό τη Νάπολη. Στις 15:04 το τορπίλισε το βρετανικό υποβρύχιο HMS Splendid. Με την πρύμνη του κατεστραμμένη, ρυμουλκήθηκε στη Νάπολη από το Bombardiere.^[8] Οι εργασίες για την αποκατάστασή του διήρκεσαν αρκετούς μήνες καθώς η πρύμνη του αντικαταστάθηκε από αυτήν του αντιτορπιλικού Carrista, το οποίο ναυπηγούνταν τότε. Κατά την επισκευή του το Velite εφοδιάστηκε επίσης με ραντάρ τύπου «Gufo».^[9]

Όταν κηρύχθηκε η ανακωχή του Κασιμπίλε, απέπλευσε από τη Λα Σπέτσια μαζί με τον υπόλοιπο στόλο, που αποτελούνταν από τα θωρηκτά Italia, Vittorio Veneto και Roma, τα καταδρομικά Giuseppe Garibaldi, Attilio Regolo, Duca degli Abruzzi , Eugenio di Savoia, Duca d'Aosta, Montecuccoli, καθώς και αριθμό αντιτορπιλικών για να παραδοθεί στους Συμμάχους στη Μάλτα στις 11 Σεπτεμβρίου.^[10]^[11] Την επομένη ανεφοδιάστηκε με καύσιμα στη Βαλέτα και στις 14 Σεπτεμβρίου εγκατέλειψε το νησί, μαζί με μέρος του ιταλικού στόλου για να φθάσει στην Αλεξάνδρεια δύο μέρες αργότερα.^[12]^[13].

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1943 απέπλευσε από τον Τάραντα μαζί με το Artigliere και έπειτα από στάση στην Αλεξάνδρεια, μετέφερε πυρομαχικά που προορίζονταν για την πολιορκούμενη από τους Γερμανούς φρουρά του νησιού της Λέρου.^[13]

Παραπομπές

↑ Brescia, p. 127
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 Roberts, p. 300
↑ Whitley, p. 169
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 Brescia, p. 128
↑ Fraccaroli, p. 55
↑ ^6,0 ^6,1 Whitley 1988, p. 171.
↑ Giorgio Giorgerini, La guerra italiana sul mare. La marina tra vittoria e sconfitta 1940-1943, p. 532
↑ Giorgio Giorgerini, La guerra italiana sul mare. La marina tra vittoria e sconfitta 1940-1943, p. 542
↑ Ct classe Soldati Αρχειοθετήθηκε 2012-02-18 στο Wayback Machine.
↑ Enzo Biagi, La seconda guerra mondiale – parlano i protagonisti, fasc. 9 – L'Italia si arrende
↑ J. Caruana su Storia Militare n. 204 – settembre 2010, pp. da 48 a 52
↑ J. Caruana su Storia Militare n. 204 – settembre 2010, pp. 52-53
↑ ^13,0 ^13,1 «Levant, Admiralty War Diary 1943, including British Aegean Campaign». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2011.

Βιβλιογραφία

Brescia, Maurizio (2012). Mussolini's Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8.
Dodson, Aidan· Cant, Serena (2020). Spoils of War: The Fate of Enemy Fleets after Two World Wars. Barnsley, UK: Seaforth Publishing. ISBN 978-1-5267-4198-1.
Fraccaroli, Aldo (1968). Italian Warships of World War II. Shepperton, UK: Ian Allan. ISBN 0-7110-0002-6.
Roberts, John (1980). «Italy». Στο: Chesneau, Roger. Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. New York: Mayflower Books. σελίδες 280–317. ISBN 0-8317-0303-2.
Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two (Third Revised έκδοση). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2.
Smigielski, Adam (1995). «Italy». Στο: Chumbley, Stephen. Conway's All the World's Fighting Ships 1947-1995. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. σελίδες 195–218. ISBN 1-55750-132-7.
Whitley, M. J. (1988). Destroyers of World War 2: An International Encyclopedia. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-85409-521-8.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

(Ιταλικά) Το Velite στον ιστότοπο του Ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού (Marina Militare)

[1] Brescia, p. 127

[g0-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 Roberts, p. 300

[w9-3] Whitley, p. 169

[b8-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 Brescia, p. 128

[f8-5] Fraccaroli, p. 55

[Whitley_p171-2-6] 6,0 ^6,1 Whitley 1988, p. 171.

[7] Giorgio Giorgerini, La guerra italiana sul mare. La marina tra vittoria e sconfitta 1940-1943, p. 532

[8] Giorgio Giorgerini, La guerra italiana sul mare. La marina tra vittoria e sconfitta 1940-1943, p. 542

[9] Ct classe Soldati Αρχειοθετήθηκε 2012-02-18 στο Wayback Machine.

[10] Enzo Biagi, La seconda guerra mondiale – parlano i protagonisti, fasc. 9 – L'Italia si arrende

[11] J. Caruana su Storia Militare n. 204 – settembre 2010, pp. da 48 a 52

[12] J. Caruana su Storia Militare n. 204 – settembre 2010, pp. 52-53

[autogenerato1-13] 13,0 ^13,1 «Levant, Admiralty War Diary 1943, including British Aegean Campaign». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2011.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]