tegengaan

Dutch

Etymology

From tegen +‎ gaan.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

tegengaan

1. (transitive) to counteract

Conjugation

Conjugation of tegengaan (strong class 7, irregular, separable)
infinitive	tegengaan
past singular	ging tegen
past participle	tegengegaan
infinitive	tegengaan
gerund	tegengaan n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	ga tegen	ging tegen	tegenga	tegenging
2nd person sing. (jij)	gaat tegen, ga tegen2	ging tegen	tegengaat	tegenging
2nd person sing. (u)	gaat tegen	ging tegen	tegengaat	tegenging
2nd person sing. (gij)	gaat tegen	gingt tegen	tegengaat	tegengingt
3rd person singular	gaat tegen	ging tegen	tegengaat	tegenging
plural	gaan tegen	gingen tegen	tegengaan	tegengingen
subjunctive sing.1	ga tegen	ginge tegen	tegenga	tegenginge
subjunctive plur.1	gaan tegen	gingen tegen	tegengaan	tegengingen
imperative sing.	ga tegen
imperative plur.1	gaat tegen
participles	tegengaand	tegengegaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• gaan tegen