Edukira joan

Antonio Soler (musikagilea)

Wikipedia, Entziklopedia askea
Antonio Soler (musikagilea)
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakAntoni Soler i Ramos
JaiotzaOlot, 1729
Herrialdea Katalunia
HeriotzaSan Lorenzo de El Escorial monasterioa1783ko abenduaren 20a (53/54 urte)
Hezkuntza
HeziketaMontserrateko monasterioa
Hizkuntzakkatalana
gaztelania
latina
Irakaslea(k)Domenico Scarlatti
José de Nebra (en) Itzuli
Benet Esteve (en) Itzuli
Jarduerak
Jarduerakmusikagilea, organista, musikaren teorikoa, filosofoa, apaiz katoliko latindarra, klabezin-jotzailea, musikologoa, kapera-maisua eta Latin Catholic monk (en) Itzuli
Mugimenduaklasizismoa
Genero artistikoamusika klasikoa
Musika instrumentuaKlabizenbaloa
organoa
Sinesmenak eta ideologia
ErlijioaErromatar Eliza Katolikoa
Erlijio-ordenajeronimotar

Spotify: 5kUi36wXiRNh6Ib7DnIy4f Musicbrainz: bc94f2e1-e6e8-4fce-a767-8c98e910fa3a Discogs: 883759 IMSLP: Category:Soler,_Antonio Allmusic: mn0001387442 Edit the value on Wikidata

Antonio Soler Ramos (Olot, 1729ko abenduak 3-San Lorenzo de El Escorial, 1783ko abenduak 20) konposatzaile eta klabizenbalo jotzaile espainiar bat izan zen, XVIII. mendeko teklaturako musikaren espainiar eskolako ordezkaria eta Espainian Domenico Scarlattik sartutako musika korrontearen jarraitzailea.

6 urte zituenean Montserrateko Eskolanian sartu zen, non musika eta organoko bere ikasketak hasi zituen, Fernando Sorrek egingo zuen bezala. Monje bezala sartu zen San Jeronimoko ordena erlijiosoan, eta apaiz bezala ordenatua izan zen 1752an, honegatik "Aita Soler" bezala ezagutzen delarik. Kapera maisu izan zen Lleidako katedralean, eta, beranduago, San Lorenzo de El Escorial monasterioko organo-jotzaile eta koro zuzendari kargua okupatu zuen, non bere Jeronimoen elkartearen kide izatera pasa zen. Hemen lehen organojole bezala irakatsi eta jotzen zuen, eta ofizioentzako musika sortzen zuen. Bere ikasleen artean Karlos III.a Espainiakoaren semea zen Gabriel Borboikoa Espainiako infantea zen. Infantea oso ikasle gaia zen; izan ere Solerrek idatzitako klabearentzako sonatak Gabrielentzat propio idatziak izan ziren.

El Escorialen ikasi zuen José de Nebra eta Domenico Scarlattirekin. Azken hau, garai hartan, espainiar gorteko konposatzailea zen, eta nabarmen eragin zuen Solerren lanean. Antzekotasun esanguratsuak topa daitezke bi konposatzaileen sonatetan. Biek erabili zituzten jauzi zabalak, esku gurutzaketa errepikatuak eta tertzera edo sextazko eskala igaroerak. Hala ere, estilo aldetik ezberdintasunak daude, Solerrek "Albertiren baxua" gogoko izatea adibidez, Scarlattik oso gutxitan erabili zuena. Era berean, honek acciaccatura deritzona erabiltzen zuen, Solerrek erabiltzen ez zuena.

Espainiar klabearen maisurik ospetsuenatzat hartzen da, eta bere izaera nabarmenak modu indartsuan domeinatzen du XVIII. mendeko espainiar musikan.

400 lau baino gehixeagoren egiletza ematen zaio, honako hauek aipa daitezkeelarik:

  • Klabearentzako 200 sonata baino gehiago (gehienak piano-jotzaile estatubatuarra zen Frederick Marvin]]ek aurkitu eta argitaratuak).
  • 5 boskote hari laukote eta organoarentzat
  • Sei kontzertu bi organorentzat
  • 6 kontzertu bi biolin, biola eta klabearentzat
  • 9 Meza
  • 25 ereserki erlijioso
  • 5 Requiem
  • 60 Salmo
  • 13 Magnificat
  • 21 lan hil zerbitzurako
  • 5 motete
  • 12 Benedicamus
  • 132 gabon kanta

Teoriko bezala "Modulazioaren giltza eta musikaren antigoaltasunak" izeneko armoniari buruzko tratatu bat idatzi zuen. Oso ezaguna da bere Fandangoa, espainiar dantza erritmikoaren aire bat.

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Antonio Soler (musikagilea) Aldatu lotura Wikidatan