Edukira joan

Maria Barrientos

Wikipedia, Entziklopedia askea
Maria Barrientos

Bizitza
JaiotzaBartzelona, 1884ko martxoaren 4a
Herrialdea Katalunia
HeriotzaZiburu, 1946ko abuztuaren 8a (62 urte)
Hezkuntza
HeziketaMunicipal Conservatory of Music of Barcelona (en) Itzuli
Conservatori Superior de Música del Liceu (en) Itzuli
Hizkuntzakkatalana
gaztelania
Jarduerak
Jarduerakopera abeslaria
Ahots motakoloratura-sopranoa
Musika instrumentuaahotsa
DiskoetxeaFonotipia
Musicbrainz: de48928b-c36b-4dd2-b562-10172131f058 Discogs: 1233648 Allmusic: mn0000639048 Find a Grave: 21322427 Edit the value on Wikidata

María Alejandra Barrientos Llopis (Bartzelona, Katalunia, 1884ko martxoaren 4a – Ziburu, Lapurdi, 1946ko abuztuaren 8a) bartzelonar opera abeslaria izan zen, koloratura arineko sopranoa, bere garaiko nabarmenetakoa.[1][2][3][4]

Bizitza eta jarduera

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Antonio Barrientos eta Esperanza Llopisen alaba, bere familian ez zegoen musikan eta kantuan aritzen zen pertsonarik. Maria Barrientosek musika heziketa osoa jaso zuen (pianoa eta biolina) eta Bartzelonako Udal Musika Eskolan hasi zituen kantu ikasketak. Ahots ikasketak Francisco Bonetekin egin zituen.[2]

Ibilbidea

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Maria Barrientos kataluniar diva ospetsua El Hogar aldizkari argentinarrean, 1916an Colon antzokiko denboraldian parte hartu zuela eta.

1898ko martxoaren 10ean egin zuen debuta, hamabost urte zituela, Bartzelonako Novedades Antzokian, L'Africaine de Meyerbeer lanarekin. Ondoren, Los hugonotes lanean Margarita de Valoisen papera egin zuen. Ikasketak Milanen hobetu zituen, non 1900. urtean Scalan abestu zuen, bere ibilbide bikainaren abiapuntu gisa. Bere tinbre eta proiekzio bikainengatik nabarmendu zen abeslaria izan zen, eta bere garaiko soprano eskatuenetako bat bihurtu zuten. Bere ibilbidea 1907an eten zen, Jorge Keen argentinarrarekin ezkondu eta seme bat jaio zelako. Hala ere, bikotea ez zen zoriontsu izan eta 1909. urtean itzuli zen eszenatokietara. Europako opera antzoki nagusiek gonbidatu zuten, besteak beste, Milango Scalan Meyerbeerren Dinorahrekin abestuz, Londresko Covent Gardenen, Rosinaren rolean Rossiniren El barbero de Sevilla (Sevillako bizargina) lanean. 1915ean, Lizeoko Antzoki Handian aritu zen Eduardo Toldrá biolinistarekin eta Wanda Landowska klabezin-jotzaile poloniarrarekin batera, Johann Sebastian Bachen Brandemburgeko 5. kontzertuarekin. Emanaldi horren tartean aria batzuk interpretatu zituen Francisco Casanovas Tallardá 15 urteko hasiberriarekin batera.

New Yorkeko Metropolitan Opera Housen egin zuen debuta Donizettiren Lucia de Lammermoor operarekin, 1916ko urtarrilaren 31n, eta arrakasta handia lortu zuen. Azken antzoki horretan, Rimski-Kórsakoven Urrezko oilarra (El gallo de oro) lanaren estreinaldia egin zuen Shemajako erreginaren rolarekin. Hala ere, Hego Amerikan, bereziki Buenos Aireseko Colon Antzokian, non bere garaipenik handienak izan zituen eta bere ondasunak bildu zituen. 1916 eta 1924 artean soprano arinerako errepertorio osoa abestu zuen. Eszenatokietan koloraturazko paper tipikoetan agertzen jarraitu zuen, hala nola Amina La sonámbula lanean, Elvira Los puritanos edo Adina L'elisir d'amore lanetan, 1924. urtera arte, Argentinara joan zen arte, bere publikoari agur esateko. Ordutik, Buenos Airesko Kontserbatorioan irakasle aritu zen,[2] baita errezitaldiak ematen ere. Frantsesezko eta espainierazko abestien interprete miresgarria bihurtu zen.Fallak berak aukeratu zuen 1930ean Siete canciones españolas eta Soneto a Córdoba interpretatzeko.[5]

Udal Eskola garrantzitsua aprobetxatuz, sari bat sortu zuen Bartzelonan, gazteek musika eta kantu ikasketak atzerrian hobetu zitzaten.[6]

Aintzatespenak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • Bere izena daramatzaten kaleak daude Madrilen, Bartzelonan eta Malagan.

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ Massisimo, Antonio. (28 de diciembre de 1984). «El centenario inadvertido de María Barrientos» La Vanguardia.
  2. ↑ a b c «María Barrientos | Real Academia de la Historia» dbe.rah.es (Noiz kontsultatua: 2024-09-09).
  3. ↑ (Gaztelaniaz) España, The Conversation. (2019-05-14). «María Barrientos, la diva olvidada» Tribuna Feminista (Noiz kontsultatua: 2024-09-09).
  4. ↑ (Gaztelaniaz) «María Barrientos triunfa en el Real» Ópera Actual (Noiz kontsultatua: 2024-09-09).
  5. ↑ (Gaztelaniaz) «María Barrientos y las Siete canciones populares de Falla» RTVE.es 2023-03-07 (Noiz kontsultatua: 2024-09-09).
  6. ↑ «María Barrientos | Real Academia de la Historia» dbe.rah.es (Noiz kontsultatua: 2024-09-08).

Bibliografia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • Alain Pâris, Dictionnaire des intérètes et de l'interpretation musicale au XX siècle (2 vols), Ed. Robert Laffont (Bouquins, Paris 1982, 4. edizioa 1995, 5. edizioa 2004). ISBN 2-221-06660-X
  • D. Hamilton (arg. ),The Metropolitan Opera Encyclopedia: A Complete Guide to the World of Opera (Simon and Schuster, New York 1987). ISBN 0-671-16732-X
  • Roland Mancini eta Jean-Jacques Rouveroux, (jat. H. Rosenthal eta J. Warrack, frantsesezko edizioa), Guide de l’opéra, Les forzables de la musique (Fayard, 1995). ISBN 2-213-01563-6

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Maria_Barrientos&oldid=9905749"(e)tik eskuratuta