Polarografia
Polarografia elektrolito batean dauden ioi edo molekula oxidagarriak edo erreduzigarriak ezagutzeko eta ioi-kontzentrazioa neurtzeko analisi-metodoa da. Elektrolisiko polarizazio-potentziala aldatzean gertatzen den korronte elektrikoaren intentsitate-aldaketaren neurketan oinarritzen da. 1920. urtean hasi zen Jaroslav Heyrovský txekiar kimikaria metodo hori erabiltzen, eta 1922ean egin zuen lehen polarografoa. 1959an Kimikako Nobel Saria irabazi zuen aurkikuntza honi esker[1][2][3].
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Artikulu honen edukiaren zati bat Lur hiztegi entziklopedikotik edo Lur entziklopedia tematikotik txertatu zen 2011/12/27 egunean. Egile-eskubideen jabeak, Eusko Jaurlaritzak, hiztegi horiek CC-BY 3.0 lizentziarekin argitaratu ditu, Open Data Euskadi webgunean.
- ↑ Reinmuth, W. H.. (1961-11-01). «Theory of Stationary Electrode Polarography» Analytical Chemistry 33 (12): 1793–1794. doi:. ISSN 0003-2700. (Noiz kontsultatua: 2022-02-10).
- ↑ Nicholson, R. S.; Shain, Irving.. (1964-04-01). «Theory of Stationary Electrode Polarography. Single Scan and Cyclic Methods Applied to Reversible, Irreversible, and Kinetic Systems.» Analytical Chemistry 36 (4): 706–723. doi:. ISSN 0003-2700. (Noiz kontsultatua: 2022-02-10).
- ↑ Bard, Allen J.. (2001). Electrochemical methods : fundamentals and applications. (Second edition. argitaraldia) ISBN 0-471-04372-9. PMC 43859504. (Noiz kontsultatua: 2022-02-10).
Kanpo estekak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Datuak: Q899397
Multimedia: Polarography / Q899397