آیه فطرت
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
 ورقی از قرآن خطی متعلق به قرن هجدهم که در آن، آیه فطرت مشهود است | |
| مشخصات قرآنی | |
|---|---|
| نام آیه | آیه فطرت |
| نام سوره | روم |
| شماره آیه | ۳۰ |
| محل نزول | مکه |
| شأن نزول | ندارد |
| شماره جزء | ۳۰ |
| شماره حزب | ۴۱ |
| اختلاف در | تفسیر |
| اطلاعات دیگر | |
| شماره کلمه | ۲۲ |
| شماره حرف | ۱۱۳ |
| حروف مقطعه | ندارد |
آیه فطرت، آیه ۳۰ سوره روم است.
متن عربی و ترجمه آیه
[ویرایش]فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا ۚ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا ۚ لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ۚ ذَٰلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ (ترجمه: پس حق گرایانه، به سوی این آیین روی آور،[با همان] فطرتی که خدا مردم را بر آن سرشته است. تغییری در آفرینش خدا نیست. آیین پایدار همین است ولیکن بیشتر مردم نمی دانند.)[۳۰–۳۰]
این آیه به وجود فطرت در انسان اشاره می‌کند.
جستارهای وابسته
[ویرایش]مطالعه بیشتر
[ویرایش]- سکینه نعمتی (۲۵ اردیبهشت ۱۳۸۵)، «بررسی آیه فطرت»، رسالت، ش. ۵۸۶۳، ص. ۱۷