بنده سینگ بهادر
بنده سینگ بهادر | |
|---|---|
 مجسمه بابا باندا سینگ بهادر در چاپار چیری | |
| نام هنگام تولد | لاجمن دِو |
| زادهٔ | ۲۷ اکتبر ۱۶۷۰ |
| درگذشت | ۹ ژوئن ۱۷۱۶ دهلی، امپراتوری مغول هند |
| ملیت | سیک |
| دیگر نام‌ها | گوربخش سینگ |
| سال‌های فعالیت | ۱۷۰۸–۱۷۱۶ |
| شناخته‌شده برای |
|
| پیش از | چحاجا سینگ دیلون |
| فرزندان | ۱ آجای سینگ ۲ رانجت سینگ |
| بخش‌هایی از آیین سیک |
| آیین سیک |
|---|
 |
بنده سینگ بهادر انگلیسی: Banda Singh Bahadur؛ به پنجابی: بنده سنگه بهادر با تلفظ: باندا سینک بهادر؛ ( ۲۷ اکتبر ۱۶۷۰ – ۹ ژوئن ۱۷۱۶ دهلی) که همچنین با نام‌های سادهٔ بنده بهادر،[۲] بنده سینگ، لاچمن دس و مادو دس [۳][۴] شناخته می‌شود، یک سلحشور جنگجو و فرماندهٔ نظامی سیک بود.
زندگی
[ویرایش]بنده سینگ بهادر در ۲۷ اکتبر ۱۶۷۰ در لاچمن دِو متولد شد. او در ۱۵ سالگی خانه را ترک گفت و با تزکیه نفس به زاهدی تبدیل شد که لقب «مادو دَس» را گرفت.
بنده سینگ بهادر در ناندید در کرانه رودخانه گوداواری خانقاهی برپا کرد و در آنجا در سپتامبر ۱۷۰۸ با گورو گوبیند سینگ دیدار کرد و به یکی از مریدان او تبدیل شد. او تحت هدایت و لطف گورو گوبیند سینگ، نیروی کافی و قدرت رهبری مبارزه علیه امپراتوری گورکانی هند را یافت.
اولین اقدام مهم بنده سینگ بهادر، تصرف استان گورکانی سمانای پنجاب در نوامبر سال ۱۷۰۹ بود.[۳] او جنگ‌های زیادی علیه گورکانیان مسلمان را رهبری کرد و وزیر خان را در سیرهند کشت. پس از استقرار در پنجاب و ایجاد حکومت خالصا، بنده سینگ بهادر به لغو سیستم موسوم به زمین‌داری و احقاق حقوق مالکیت زمین به کشاورزان پرداخت.
اعدام
[ویرایش]در ۷ دسامبر ۱۷۱۵ بنده سینگ بهادر دستگیر و در یک قفس آهنین قرار داده شد. بقیه سیک‌ها را نیز دستگیر و به زنجیر کشیدند.[۵] ۷۸۰ سیک دربند را همراه با ۲۰۰۰ سر که بر فراز نیزه‌ها کرده بودند و ۷۰۰ سر جدا شده از بدن را که در سبدهایی قرار داده شده بود به دهلی آوردند تا در دل مردم روستاها هراس افتد.[۶][۷] آنها را به قلعه سرخ دهلی آورده و تحت فشار قرار دادند تا مسلمانان شوند.[۸]
به اسیران گفته شد در صورت امتناع از اسلام آوردن همه آنها را خواهد کشت. هر روز ۱۰۰ سیک اسیر را به بیرون قلعه آورده و در ملأ عام به قتل می‌رساندند.[۹] این کار برای حدود هفت روز ادامه داشت.[۱۰] پس از ۳ ماه اسارت[۱۱] در ۹ ژوئن ۱۷۱۶، چشمان بنده سینگ را از حدقه بیرون آورده، بدنش را قطعه قطعه کردند و پوستش را کندند تا کشته شد.[۳][۱۲]
پانویس
[ویرایش]- ↑ Sagoo, Harbans (2001). Banda Singh Bahadur and Sikh Sovereignty. Deep & Deep Publications.
- ↑ Rajmohan Gandhi, Revenge and Reconciliation, pp. 117–18
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ Ganda Singh. "Banda Singh Bahadur". Encyclopaedia of Sikhism. Punjabi University Patiala. Retrieved 27 January 2014.
- ↑ "Banda Singh Bahadur". Encyclopedia Britannica. Retrieved 15 May 2013.
- ↑ Duggal, Kartar (2001). Maharaja Ranjit Singh: The Last to Lay Arms. Abhinav Publications. p. 41. ISBN 9788170174103.
- ↑ Johar, Surinder (1987). Guru Gobind Singh. The University of Michigan: Enkay Publishers. p. 208. ISBN 9788185148045.
- ↑ Sastri, Kallidaikurichi (1978). A Comprehensive History of India: 1712-1772. The University of Michigan: Orient Longmans. p. 245.
- ↑ Singh, Gurbaksh (1927). The Khalsa Generals. Canadian Sikh Study & Teaching Society. p. 12. ISBN 0-9694092-4-9.
- ↑ Jawandha, Nahar (2010). Glimpses of Sikhism. Sanbun Publishers. p. 89. ISBN 9789380213255.
- ↑ Singh, Teja (1999). A Short History of the Sikhs: 1469-1765. Patiala: Publication Bureau, Punjabi University. p. 97. ISBN 9788173800078.
- ↑ Singh, Ganda (1935). Life of Banda Singh Bahadur: Based on Contemporary and Original Records. Sikh History Research Department. p. 229.
- ↑ Singh, Kulwant (2006). Sri Gur Panth Prakash: Episodes 1 to 81. Institute of Sikh Studies. p. 415. ISBN 9788185815282.
منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Banda Singh Bahadur». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۸ دسامبر ۲۰۱۶.
