پرش به محتوا

جنبش تی پارتی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرچم کریستوفر گدسدن، که یکی از علائم مورد علاقه طرفداران جنبش حزب چای
بخشی از مجموعهٔ لیبرترینیسم
لیبرترینیسم
منشأها
مفاهیم
مکاتب
افراد
موضوعات
موضوعات مرتبط
اعتراضات تی پارتی در مقابل مقر کنگره آمریکا، ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۹

جنبش تی پارتی یا جنبش اعتراضی چای (به انگلیسی: tea party movement) یک جنبش سیاسی آمریکاییست که از تبعیت از قانون اساسی ایالات متحده،[۱] کاستن از مخارج دولت آمریکا و مالیاتها،[۲][۳][۳] و کاهش کسر بودجه و بدهی ملی آمریکا حمایت می‌کند.[۲] این جنبش عموماً بخشی محافظه کار،[۴][۵] بخشی لیبرترین[۶][۷] و بخشی پوپولیست شمرده می‌شود.[۸][۹][۱۰] از ۲۰۰۹ تاکنون جنبش اعتراضهایی را مورد حمایت قرار داده و از کاندیدهای سیاسی پشتیبانی کرده‌است.[۱۱][۱۲][۱۳]

از ابتدای سال ۲۰۰۹ میلادی مجموعه‌ای از اعتراضات علیه برخی از قوانین فدرال از جمله قانون بیمه درمانی پیشنهادی از سوی باراک اوباما در نقاط مختلف ایالات متحده شکل گرفت که در نهایت به ایجاد این جنبش انجامید. در پی آن این جنبش نفش فعال‌تری را در عرصه سیاسی ایالات متحده بر عهده گرفت و پیروزی جمهوری‌خواهان در انتخابات سنا و کنگره نوامبر ۲۰۱۰ و هم‌چنین شکست اوباما در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۲ را سرلوحه اهداف خود قرار داد.

در آگوست سال ۲۰۱۰ شبکه خبری فاکس نیوز مدعی شد که میلیاردر معروف، دیوید اچ کوک مبلغی معادل ۲٫۵ میلیون دلار را اخیراً و چند میلیون دلار دیگر را پیش از آن به جنبش حزب چای کمک مالی کرده‌است.[۱۴] همچنین سارا پیلین، نامزد معاونت ریاست جمهوری ایالات متحده در انتخابات سال ۲۰۰۸ و برخی دیگر از شخصیت‌های بانفوذ جمهوری‌خواه از این جنبش حمایت کرده‌اند. برخی سارا پیلین را پرنفوذترین شخصیت جنبش و رهبر غیررسمی آن می‌دانند.

چهره برجسته

[ویرایش]

سارا پیلین چهره برجسته طرفداران تی پارتی و سخنگوی غیررسمی این جنبش است. وی نامزد پیشین معاونت ریاست جمهوری بود و به بت طرفداران تی پارتی و سخنگوی غیررسمی آنها بدل شد.[۱۵]

انگیزه اولیه این جنبش

[ویرایش]

انگیزه اولیه این گردهمایی‌ها، اعتراض به تصویب قوانین مشخصی در کنگره بود که مهم‌ترین آن، لایحه اصلاح نظام بیمه درمانی و اصلاح نظام مالی آمریکا بود که دولت اوباما به کنگره زیر سلطه حزب خودش داده بود.[۱۶]

نام

[ویرایش]

نام این جنبش برگرفته از حرکت اعتراضی مستعمره‌نشینان آمریکایی در سال ۱۷۷۳ در مهمانی چای بوستون است که علیه انحصار دولت بریتانیا و کمپانی هند شرقی بر واردات چای به ایالات متحده واکنش نشان دادند.

دیدگاه‌ها

[ویرایش]
زنی در تظاهرات تی پارتی در نشویل پلاکاردی در دست دارد که بر روی آن نوشته‌است: به یاد داشته باش؛ اختلاف نظر میهن‌پرستی است. ۲۷ فوریه ۲۰۰۹


تمرکز این جنبش بر مسائل اقتصادی و نه اجتماعی است. این جنبش بر سه اصلِ مسئولیت‌پذیری در مقابل مالیاتدهندگان، محدود کردن دولت و بازار آزاد پایبند است. اعتراض شدید به کنگره و کاخ سفید و عدم اعتماد به سیاست‌مداران، دولت و رسانه‌ها در این جنبش مشهود است و بسیاری از اعضای آن عقاید اجتماعی به شدت محافظه‌کارانه‌ای دارند. به گفتهٔ کیت زرنیک خبرنگار نیویورک تایمز و نویسندهٔ کتاب «بسیار خشمگین: جنبش چای از درون» معتقد است اعضای تی پارتی با جرج بوش جمهوری‌خواه و باراک اوبامای دمکرات به یک اندازه مخالفند و هرچند به جمهوری‌خواهان بسیار نزدیک‌ترند اما درعین حال از این حزب بسیار ناخشنودند و عقیده‌دارند که حزب جمهوری‌خواه از هنگامی‌که با وسواس، محافظه‌گرایی اجتماعی را درپیش گرفته از محافظه‌گرایی اقتصادی دست‌کشیده‌است. زرنیک معتقد است برخلاف باور عمومی در مورد همسویی جنبش چای و حزب جمهوری‌خواه، در واقع این دو حزب در بسیاری از مناطق کشور درگیر مبارزه‌ای تمام عیار با یکدیگرند.[۱۷]

به‌گفتهٔ کریستینا بوتری، یکی از اعضای اولیه جنبش اعتراضی چای، حزب چای هرگز درصدد نبوده که تبدیل به یک حزب رسمی سوم (بعد از احزاب جمهوری‌خواه و دموکرات) یا نوعی نهاد سیاسی رسمی شود بلکه اعضای آن می‌خواهند که بر احزاب موجود تأثیر بگذارند. اعضای این حزب می‌دانند با چه چیزی مخالف‌اند اما بر این که چگونه اندیشه‌هایشان را محقق کنند، اتفاق نظری ندارند. به گفتهٔ او حزب چای فاقد رهبری‌ست. اگرچه سارا پیلین و گلن بک چهره شاخص شبکه فاکس‌نیوز از حمایت وسیعی در جنبش چای برخوردارند اما سخنگوی این حزب نیستند و آن را رهبری نمی‌کنند. بوتری این حزب را نامتمرکز، متشکل از شبکه‌ای از گروه‌های کوچک محلی با هویت و اولویت‌های گوناگون و اصول مالی واحد و بدون مرام‌نامه و اساس‌نامه توصیف می‌کند.[۱۷]

از نظر پراکندگی جمعیت بسیاری از نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که جنبش چای بیشتر مورد حمایت سفیدپوستان بالای ۴۵ سال قرار دارد، طرفدارانی که بیشتر مرد هستند. این گروه به نژادپرستی و بیگانه‌هراسی متهم شده، اتهامی که اکثر اعضای آن شدیداً آن را تکذیب می‌کنند.[۱۷]

افراد

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Liptak, Mark (March 13, 2010). "Tea-ing Up the Constitution". The New York Times. Washington, D.C. Retrieved October 31, 2010. It is, of course, hard to say anything definitive about the Tea Party movement, a loose confederation of groups with no central leadership. But if there is a central theme to its understanding of the Constitution, it is that the nation’s founders knew what they were doing and that their work must be protected.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Gallup: Tea Party's top concerns are debt, size of government The Hill, July 5, 2010
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Somashekhar, Sandhya (September 12, 2010). Tea Party DC March: "Tea party activists march on Capitol Hill". واشینگتن پست. Retrieved November 5, 2011.
  4. ↑ Arrillaga, Pauline (۰۴/۱۴/۱۲). "Tea Party 2012: A Look At The Conservative Movement's Last Three Years". Huffington Post. {{cite news}}: Check date values in: |date= (help)
  5. ↑ See following for information on Tea Party Movement Conservatism:
  6. ↑ Ekins, Emily (26 September 2011). "Is Half the Tea Party Libertarian?". Reason. Retrieved 16 July 2012.
  7. ↑ Kirby, David; Ekins, Emily McClintock (Aug 6, 2012), Libertarian Roots of the Tea Party, Cato
  8. ↑ Halloran, Liz (February 5, 2010). "What's Behind The New Populism?". NPR.
  9. ↑ Barstow, David (February 16, 2010). "Tea Party Lights Fuse for Rebellion on Right". New York Times.
  10. ↑ Fineman, Howard (April 6, 2010). "Party Time". Newsweek.
  11. ↑ Servatius, David (March 6, 2009). "Anti-tax-and-spend group throws "tea party" at Capitol". Deseret News. Archived from the original on 13 June 2009. Retrieved June 16, 2009.
  12. ↑ "Anger Management". The Economist. March 5, 2009. Retrieved April 25, 2010.
  13. ↑ Tapscott, Mark (March 19, 2009). "Tea parties are flash crowds Obama should fear". The San Francisco Examiner. Archived from the original on 19 April 2009. Retrieved June 16, 2009.
  14. ↑ The billionaire Koch brothers’ war against Obama: The New Yorker
  15. ↑ «آشنایی با جنبش تی پارتی». همشهری آنلاین. ۲۰۱۰-۱۰-۳۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۶-۲۵.
  16. ↑ «آشنایی با جنبش تی پارتی». همشهری آنلاین. ۲۰۱۰-۱۰-۳۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۶-۲۵.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ جنبش اعتراضی چای چیست و چه می‌خواهد؟ کتی کونولی، بی‌بی‌سی فارسی، ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۰
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جنبش_تی_پارتی&oldid=39812398»