پرش به محتوا

زنان در اندونزی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
عروسی در یکی از اقوام مینانگ

نقش زنان در اندونزی امروزه تحت تأثیر عوامل بسیاری از جمله افزایش مدرنیزاسیون، جهانی شدن، بهبود آموزش و پیشرفت فناوری قرار گرفته‌است. بسیاری از زنان اندونزیایی به دلیل نیازهای شخصی، حرفه ای و خانوادگی و نیازهای اقتصادی، به جای اقامت در شهرهای بزرگ برای انجام کارهای کشاورزی، در شهرهای کوچک زندگی می‌کنند. این زنان در حال دور شدن از دستورات سنتی فرهنگ اندونزیایی هستند که در آن زنان به سختی و صرفاً به عنوان همسر و مادر عمل می‌کنند. در حال حاضر، زنان اندونزی نیز به‌طور فعال وارد عرصه توسعه ملی می‌شوند و به عنوان اعضای فعال سازمان‌هایی که بر مسائل و دغدغه‌های زنان تمرکز و عمل می‌کنند، کار می‌کنند.[۱][۲]

تاریخ

[ویرایش]
ماریا اولفا سانتوسو در حال سخنرانی ۱۹۵۰ میلادی

در جامعه بالیون، زنان به‌طور سنتی نقش‌های مهمی، به ویژه در مورد خانواده و زندگی اقتصادی ایفا می‌کنند. علیرغم ارزش‌های سنتی که زنان بالیایی را مسئول ایجاد تعادل و هماهنگی در خانواده‌ها و تولید فرزندان باکیفیت می‌داند، در جامعه‌ای که به سرعت در حال تغییر است، نقش اقتصادی زنان در این ناحیه رشد کرده‌است.[۳]

مردم مینانگ کابائو به عنوان یکی از معدود جوامع سنتی شناخته می‌شوند که فرهنگ مادرسالاری را اعمال می‌کنند، جایی که دارایی و نام خانوادگی از مادر به دختر به ارث می‌رسد و شوهران به عنوان «مهمان» در خانواده همسرانشان در نظر گرفته می‌شوند.[۴] فرهنگ آن همچنین شخصیت برجسته زن تاریخی، بوندو کاندوانگ، مادرسالار جامعه مینانگ کابائو را می‌شناسد.[۵]

در تاریخ اندونزی، سوابق برخی از زنان برجسته وجود دارد که دارای قدرت و نفوذ قابل توجهی در جامعه خود بودند، اگرچه معمولاً و منحصراً آنان از طبقه حاکم و نخبه بوده‌اند. از میان آنها می‌توان به ملکه شیما از پادشاهی کالینگا (حدود قرن هفتم)، پرامودهاواردانی از پادشاهی مدانگ (حدود قرن نهم)، ایسیانا تونگگاویجایا از سلسله مدانگ ایسیانا (حدود قرن دهم)، ماهندراداتا از بالی‌ها (حدود قرن ۱۰)، کن ددس از سینگ هاساری (حدود قرن سیزدهم) و همچنین ملکه‌های ماجاپاهیت (حدود ۱۳–۱۵ قرن) اشاره کرد.

مدرسه کارتینی در اوایل قرن بیستم.

جنبش رهایی زنان در اواخر قرن نوزدهم در هند شرقی آغاز شد. در همین زمان تعداد انگشت شماری از زنان بومی طبقه بالا در اندونزی از حقوق زنان و تحصیل برای زنان دفاع می‌کردند. از پیشگامان این نهضت می‌توان به کارتینی از جپارا و دوی سارتیکا از باندونگ اشاره کرد که هر دو در این کشور، مدرسه ای برای دختران تأسیس کردند.[۶]

حق رای زنان هرگز در اندونزی موضوعیت نداشت ت آنکه پس از انتخابات سال ۱۹۵۵، زنان از حقوق سیاسی و قانونی برابر با مردان برخوردار شدند. با این وجود سیاست همچنان در عمل یک حوزه تحت سلطه مردان بشمار می‌آید. در سال ۲۰۰۱، مگاواتی سوکارنوپوتری -که در آن زمان معاون رئیس‌جمهور بود- اولین رئیس‌جمهور زن اندونزی پس از برکناری عبدالرحمن وحید شد.[۶]

اندونزی کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان را در سال ۱۹۸۰ امضا کرد و در سال ۱۹۸۴ آن تصویب کرد.[۷]

قوانین و شرع ملی

[ویرایش]
یک قطار مخصوص به زنان در اندونزی

کمیسیون ملی اندونزی در مورد خشونت علیه زنان تأکید دارد که مقررات تبعیض آمیز علیه زنان در سراسر کشور رو به افزایش است.[۸] بنابر گزارش این کمیسیون، تعداد ۲۸۲ آیین‌نامه که تبعیض آمیز تلقی می‌شود، نسبت به ۱۵۴ سند مربوط به سال ۲۰۰۹ افزیش چشم‌گیری داشته‌است.[۸]

در بسیاری از مناطق اندونزی، قوانین محلی که زنان و دختران را مجبور به استفاده از حجاب می‌کند، به‌طور فزاینده ای در مدارس، ادارات دولتی و فضاهای عمومی وضع می‌شود.[۹] استان آچه احکام اسلامی را به‌طور کامل اجرا کرده‌است،[۱۰] که در آن همه زنان مسلمان باید از پوشش سنتی معروف به حجاب استفاده کنند و هرگونه ارتباط با جنس مخالف در خارج از تعریف ازدواج ممنوع است.[۱۱]

جنایات جنسی، آزار و اذیت و قاچاق

[ویرایش]

بنابر گزارش‌های آماری، بیش از ۹۰ درصد موارد تجاوز جنسی در اندونزی گزارش نمی‌شود و قربانیان می‌ترسند مقصر شناخته شوند.[۱۲]

همچنین قاچاق جنسی در اندونزی یک مشکل است. زنان و دختران اندونزیایی و خارجی زیادی در فاحشه خانه‌ها مجبور به تن‌فروشی شده و مورد آزار جسمی و روانی قرار گرفته‌اند.[۱۳][۱۴][۱۵]

از سال ۲۰۱۰، شرکت راه‌آهن اندونزی (PT Kereta Api Indonesia) در برخی از قطارهای شهری جاکارتا در پاسخ به گزارش‌هایی مبنی بر آزار جنسی در مکان‌های عمومی، از جمله قطارهای شهری و اتوبوس، واگن‌های مخصوص زنان را تعبیه کرد.[۱۶]

ازدواج و زندگی خانوادگی

[ویرایش]

فرهنگ جهیزیه در فرهنگ اندونزی به ندرت انجام می‌شود، اما سنت شیربها توسط گروه‌های قومی خاص در این کشور انجام می‌پذیرد.[۱۷] در اندونزی ازدواج کودکان نیز رواج دارد.[۱۸]

مانند بسیاری از کشورهای در حال توسعه، نرخ باروری بالا یکی از مشکل بزرگ کشور اندونزی است.[۱۹][۲۰][۲۱] به‌طور سنتی، جامعه اندونزی به کودکان به عنوان منبع ثروت نگاه می‌کند.[۱۹] بر طبق یک ضرب‌المثل محلی، کودکان بیشتر مساوی با ثروت بیشتر است. در اندونزی عموماً اعتقاد بر این است که استفاده از وسایل پیشگیری از بارداری با ارزش‌های مذهبی و اخلاقی در تضاد می‌باشد.[۲۲][۲۳]

شغل و سیاست

[ویرایش]
مگاواتی سوکارنوپوتری، پنجمین رئیس‌جمهور اندونزی

پس از افزایش سرمایه‌گذاران چندملیتی خارجی در اندونزی در دهه ۱۹۷۰، بسیاری از زنان اندونزیایی به «نیروی کار اصلی» و منبع نیروی کار ارزان در مشاغل تولیدی تبدیل شدند.[۲۴] در دهه ۱۹۹۰، برخی از زنان در اندونزی، از جمله نوجوانان و بی‌خانمان‌ها، به دلیل مشکلات مالی به شغل‌هایی چون کارگر جنسی و خدمتکاری متوسل شدند. برخی از زنانی که مجبور به انجام چنین کاری شده بودند، ترجیح دادند به کشورهایی مانند عربستان سعودی، مالزی، هنگ کنگ و تایوان بروند.[۲۵]

اندونزی از جمله کشورهایی است که رئیس‌جمهور زن داشته‌است. مگاواتی سوکارنوپوتری از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۴ به عنوان رئیس‌جمهور اندونزی بر سر کار بود. در سال ۲۰۱۲، ۱۸ درصد از نمایندگان پارلمان ملی در اختیار زنان بودند.[۲۶] در اکثر شهرهای بزرگ مانند جاکارتا و سورابایا، نیروی کار زن تحصیل کرده تمایل به به تعویق انداختن ازدواج دارند.[۲۶]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ Ingham, Xylia (2005). "Career Women in Indonesia: Obstacles Faced, and Prospects for Change". Australian Consortium for 'In-Country' Indonesian Studies. Retrieved 6 May 2011.
  2. ↑ Ahmad, Abdul Razak (29 December 1998). "Redefining the role of women in Indonesia". New Straits Times. Third World Network. Retrieved 6 May 2011.
  3. ↑ Luh Ketut Suryani (2004). "Balinese Women in a Changing Society". The Journal of the American Academy of Psychoanalysis and Dynamic Psychiatry. 32 (1): 213–230. doi:10.1521/jaap.32.1.213.28335. PMID 15132200.
  4. ↑ Rathina Sankari (22 September 2016). "World's largest matrilineal society". BBC.
  5. ↑ "Perempuan Minangkabau". Harian Haluan. 23 January 2016. Archived from the original on 2 March 2020. Retrieved 9 March 2022.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Kathryn May Robinson; Sharon Bessell (2002).
  7. ↑ Zahra, Tri Inaya (28 June 2013). "The Implementation of CEDAW Related to Women's Quota in Indonesian Parliament". Academia.edu. Retrieved 10 December 2016.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ "Indonesia: Commission Finds Many Laws that Discriminate Against Women". Global Legal Monitor. Library of Congress. 19 September 2012.
  9. ↑ Harsono, Andreas (25 November 2014). "OPINION: Indonesian women's rights under siege". Al Jazeera America. Retrieved 10 December 2016.
  10. ↑ Iaccino, Ludovica (31 October 2016). "Indonesian woman lashed for standing too close to her boyfriend in violation of Sharia law". International Business Times. Retrieved 10 December 2016.
  11. ↑ Topsfield, Jewel (7 April 2016). "Ban on outdoor music concerts in West Aceh due to Sharia law". The Sydney Morning Herald. Retrieved 10 December 2016.
  12. ↑ Beh Lih Yi (25 July 2016). Whiting, Alex (ed.). "Over 90 percent rape cases go unreported in Indonesia - poll". Thomson Reuters Foundation. Retrieved 10 December 2016.
  13. ↑ "Indonesia's child prostitution problem". The ASEAN Post. February 9, 2020.
  14. ↑ "Human Trafficking In Indonesia: The Difficult Road Home". Nexus Institute. June 16, 2017.
  15. ↑ "Facebook used to kidnap girls for sex slaves". Standard-Examiner. October 29, 2012. Archived from the original on 29 July 2020. Retrieved 9 March 2022.
  16. ↑ "Indonesia Railway Company Launches Women-Only Carriages". thejakartaglobe.com.
  17. ↑ Hendra Cipto (13 March 2017). ""Uang Panai", Tanda Penghargaan untuk Meminang Gadis Bugis-Makassar". Kompas.com (به اندونزیایی).
  18. ↑ "Child marriage a serious problem in Indonesia". The Jakarta Post. 20 July 2016. Retrieved 10 December 2016.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ "Social and Demographic Issues in Indonesia – Future Directions International". 27 August 2015. Archived from the original on 9 May 2021. Retrieved 9 March 2022.
  20. ↑ http://www.copenhagenconsensus.com/sites/default/files/indonesia_packet_population.pdf
  21. ↑ "Indonesia" (PDF). keio.ac.jp.
  22. ↑ http://jurnal.ugm.ac.id/jurnal-humaniora/article/download/1808/1625
  23. ↑ http://www.oxis.org/m-z/idrus-2004.pdf
  24. ↑ Ahmad, Abdul Razak (29 December 1998). "Redefining the role of women in Indonesia". New Straits Times. Third World Network. Retrieved 6 May 2011.
  25. ↑ "Indonesia". Coalition Against Trafficking in Women. Archived from the original on 16 July 2010. Retrieved 6 May 2011.
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ Bachelet, Michelle. "Women are integral part of Indonesian success". UN Women. Retrieved 18 November 2013.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=زنان_در_اندونزی&oldid=36128715»