میرآباد
میرآباد میرئاوێ | |
---|---|
کشور | ایران |
استان | آذربایجان غربی |
شهرستان | میرآباد |
بخش | مرکزی |
سال شهرشدن | ۱۳۷۸ خورشیدی |
مردم | |
جمعیت | ۱۰،۰۰۰ نفر (۱۳۹۵) |
جغرافیای طبیعی | |
ارتفاع | ۱،۵۰۰ متر |
آبوهوا | |
میانگین دمای سالانه | ۱۲ درجهٔ سانتیگراد |
میانگین بارش سالانه | ۴۰۰ میلیمتر |
روزهای یخبندان سالانه | ۷۵ روز |
اطلاعات شهری | |
شهردار | نجم الدین نوری زاده |
تأسیس شهرداری | ۱۳۷۹ خورشیدی |
رهآورد | انگور،مویز، گردو، سیب، عسل، توت فرنگی و گندم |
پیششمارهٔ تلفن | ۰۴۴ |
وبگاه | |
شناسهٔ ملی خودرو | ایران م ۲۷ |
کد آماری | ۲۴۰۶ |
میرآباد، شهری در بخش مرکزی شهرستان میرآباد استان آذربایجان غربی ایران است.[۱] این شهر، مرکز شهرستان میرآباد است.[۲]
این شهر با ارتفاع ۱،۳۹۰ متر، در منطقهای کوهستانی، در ۱۳۲ کیلومتری جنوب شرقی ارومیه و ۲۹ کیلومتری شمال غربی سردشت، سر راه سردشت به پیرانشهر قرار دارد. رودخانه زاب کوچک از کنار این شهر میگذرد. اقلیم آن معتدل و نیمهمرطوب میباشد.
موقعیت جغرافیایی
[ویرایش]این شهر کردنشین در جنوب غربی استان آذربایجان غربی و در نوار مرزی ایران و عراق، در حاشیه رودخانه زاپ کوچک و در دامنه شرقی کوهستان قندیل قرار دارد.
مردمشناسی
[ویرایش]جمعیت
[ویرایش]بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵، جمعیت شهر میرآباد برابر با ۱۰٬۰۰۰ نفر (۱،۵۵۰ خانوار) بودهاست.[۳]
زبان و دین
[ویرایش]مردم شهر میرآباد، کرد هستند و به زبان کردی سورانی و گویش مکریانی سخن میگویند؛ همچنین دین این مردم، اسلام و پیرو مذهب اهل سنت شافعی هستند.[۴]
ویژگیهای توریستی - تجاری و صنعتی
[ویرایش]این بخش به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
شهرستان میرآباد به دلیل وجود جاذبههای طبیعی و مناظر بکر و همچنین آداب و رسوم از نقاط قابل توجه گردشگران میباشد. جاذبههای طبیعی و محیطی این منطقه از جمله آبشار چکوو، تفرجگاه خدرآباد، پردانان، پرورش ماهی پل گومان، کوهستانهای هه لالاویی در روستای سیونه، دره گرژال در جاده سردشت به میرآباد و پیرانشهر، دشت وەزنێ در دامنه کوهستانهای قندیل، محوطه تاریخی ساوان در فاصله ۱۲ کیلومتری شهر، پل قلاتاسیان مربوط به دوره سامانیان، گورستان تاریخی واقع در روستای گومان، غار قلاتاسیان در روستای قلاتاسیان و همچنین جنگلهای حفاظت شدهٔ میرآباد میباشند که دارای درختان چند صد سالهٔ بلوط است. این جاذبهها را میتوان به عنوان بستری برای زمینهسازی رشد و شکوفایی ناحیه در زمینههای مختلف اجتماعی و اقتصادی و توریستی دانست.
با توجه به کثرت گورستانهای قدیمی و اشیایی باستانی مکشوفه در میرآباد همچون کوزهها، سکهها و مجسمههای طلایی به شکل حیوانات، گمان میرود که پیشینه میرآباد به برخی تمدنهای باستانی همچون: مادها ،آشوریها و ماناها برسد.[نیازمند منبع]
تفریحگاه ها
[ویرایش]میرآباد دارای جنگل های حفاظت شده با تراکم بالا می باشد. جنگلهای این شهر به دلیل وجود درخت های بلوط و گیاهان وحشی محل زیست مناسبی را برای حیواناتی همچون سنجاب،گراز وگوزن فراهم کرده است. همچنین شکارچیانی همچون خرس ، گربه وحشی و گرگ نیز در این جنگلها زندگی میکنند.
برخی از نقاط باستانی و تفریحی شهرستان میرآباد عبارتاند از:
- پل قلعه تاسیان
- آبشار نێزە
- پەردانان
- دشت وەزنێ
- کانی رش
- خدرآباد
- تنگه دوژه(واقع در تفرجگاه خدرآباد)
- پل معلق جولانه (واقع در 10 کیلومتری شهر)
- پرورش ماهی پل گومان
- پرورش ماهی موسالان
منابع
[ویرایش]- ↑ سامانه ملی قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران (۲۰۲۳-۰۹-۲۸). «تصويب نامه در خصوص شناخته شدن يكصد روستاي مركز بخش به عنوان شهر مصوب ۱۳۷۸/۱۲/۱۸». Qavanin.ir. پارامتر
|پیوند=
ناموجود یا خالی (کمک) - ↑ سامانه ملی قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران (۲۰۲۳-۰۹-۲۸). «منتزع شدن شهر نلاس از بخش وزینه و الحاق به شهرستان سردشت در استان آذربایجان غربی مصوب ۱۴۰۱/۰۵/۲۴ با اصلاحات و الحاقات بعدی». Qavanin.ir.
- ↑ «درگاه ملی آمار > سرشماری عمومی نفوس و مسکن > نتایج سرشماری > جمعیت به تفکیک تقسیمات کشوری سال 1395». www.amar.org.ir. دریافتشده در ۲۰۲۱-۰۱-۱۱.
- ↑ کلباسی، ایران (۱۳۸۵). گویش کردی میرآباد. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. ص. یازده. شابک ۹۶۴-۴۲۶-۲۹۱-۳.