ور

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• وَر، وِر

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /وَر/

اسم

ور

1. حرف شرط، مخفف اگر‌.

   پسوندی است که به اسم می‌پیوندد و دارندگی می‌رساند، بارور، تاج‌ور، کینه‌ور.

2. طرف، جانب، سو.

   پیشوندی است که بر سر افعال درآید به معنی بر: ورآمدن، ورافتادن، ورانداز، ورشکست.

3. بر سر اسماء (ریشه و مصادر مرهم).
4. برف، گرمی، حرارت.

ریشه شناسی ۲

1. تخته‌ای که در مکتب‌های قدیم معلمان روی آن به شاگردان تعلیم می‌دادند، سب.
2. (عامیانه): سخنان بی‌معنی وِر و وِر کردن، شِر و وِر: سخنان بیهوده، حرف مفت.
3. وَر در گویش گنابادی یعنی طرف ، جهت ، مسیر
4. ور در گویش بروجنی یعنی کنار و پهلوی کسی یا چیری
5. وِرْ در گویش گنابادی یعنی پر حرفی ، حرافی

زبان دیگر

ریشه لغت

• پارسی باستان

1. در ایران باستان در محاکمه‌های مبهم و مشکل دو طرف دعویی را مورد آزمایش (ور) قرار می‌دادند و آن دو گونه بوده‌است: ور گرم (گذشتن از آتش)، ور سرد (خوردن سوگند) و آن آب آمیخته با گوگرد بوده‌است که به متهم می‌خورانیدند.

زبان دیگر

ریشه لغت

• پهلوی

1. بغل، پهلو، سینه، کمر.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین