Requiario

Requiario

Biografía
Nacemento	c. 415
Morte	decembro de 456 (Gregoriano) (40/41 anos) Porto, Portugal
Causa da morte	pena de morte, decapitación
3º Rei dos suevos Gallaecia
448 – 456 ← Requila – Aguiúlfo, Frantán, Maldras →
Datos persoais
Relixión	Cristianismo niceno, paganismo xermánico e Cristianismo calcedonio
Actividade
Ocupación	monarca
Outro
Título	Rei Rei de Galicia
Cónxuxe	muller de Requiario
Pai	Requila
Irmáns	Ricimer
Parentes	Teodorico I, rei visigodo, sogro Turismundo, cuñado Teodorico II, rei visigodo, cuñado Eurico, cuñado

Requiario (tamén Rechiar ou Reckiarioe en latín: Rechiarius), nado cara o 415 e finado en decembro do 456, foi o terceiro monarca suevo que gobernou o Reino Suevo de Galicia, dende o ano 448, sucendendo ao seu pai Requila, ata a súa morte en decembro de 456. Foi o primeiro rei xermánico de toda Europa que adoptou o catolicismo e tamén o primeiro en cuñar moeda propia. A pesar disto, Hidacio descríbeo como bárbaro e con poucas nocións da lei romana, así foi que o seu belicismo e ambición remataron por causarlle a morte nunha guerra que sería o comezo dunha era escura para o reino suevo.

Política interna

Unificación baixo o catolicismo

Foi o primeiro rei católico que gobernou o reino suevo, e converteu ao pobo dos suevos a esta relixión no ano 449, segundo Historia Suevorum de Isidoro de Sevilla Requiario "catholicus factus" ("fíxose católico"). Isto atraeu o apoio dos galaicorromanos que eran, na súa maioría, católicos tamén. Ademais foi o primeiro en nacer na Gallaecia e con educación romana, coma moitos dirixentes galaicorromanos da época, grazas ao que conseguiu influencia tamén nas capas sociais autóctonas.

A unificación relixiosa dos suevos, que eran aínda de crenzas relativas ao paganismo xermánico, fixo que o Reino Suevo de Galicia fose o primeiro reino católico, ademais de dar paso á mestura entre a poboación xermánica e a galaicorromana.

Moeda sueva

Requiario, pioneiro tamén na economía, foi o primeiro rei que cuñou a súa propia moeda, de prata chamada siliqua, poñendo o seu propio nome no reverso das moedas do emperador Honorio en lenda latina: "IVSSV RECHIARI REGES" ("Por orde do rei Requiario"), cuñando en gran cantidade, o que constataría o mantemento da actividade económica durante o período suevo.

Tanto a súa conversión ao catolicismo coma a emisión de moeda propia pódense enmarcar na súa cobiza de crear un reino suevo que abranguese toda a Península Ibérica.

Diplomacia exterior

Casamento e expansión

Casou coa filla do rei visigodo Teodorico I no 449 co obxectivo de manter a paz cos visigodos. De camiño a corte de Tolosa Requiario aproveitou para saquear os territorios vascóns e algunhas rexións romanas. Ao regresar de Tolosa no 450 invadiu as zonas de Caesar Augusta e Ilerda, aproveitando a confusión debido ao xurdimento dun novo movemento bagaúdico surxido de novo no val do Ebro.

Relacións imperiais

Trala vitoria do Imperio Romano xunto con forzas visigodas sobre os Hunos na batalla dos Campos Cataláunicos no 451, o dux da Galia Aecio, decide intervir na península. Este envía no 453 unha embaixada, do conde Mansueto e o conde Fronto, coa intención de impor aos suevos un tratado de paz que estipulaba a devolución ao Imperio da rexións conquistadas da Cartaxinense. Desta maneira o Imperio conseguiu, de volta, a autoridade imperial sobre a provincia.

Invasión da Cartaxinense

No ano 455 proclamárase en Roma a Avito como emperador, trala morte de Aecio e sucesivos emperadores inestables. Requiario non o recoñeceu como tal e aproveitou esta situación de inestabilidade política do Imperio para volver a recuperar a Cartaxinense. A seguir, Avito comezou accións diplomáticas co novo monarca visigodo Teodorico II, fillo de Teodorico I, que era claramente prorromano e que tampouco lle interesaba que os suevos se fixesen máis fortes. Tanto Teodorico II como Avito enviaron embaixadas para que os suevos abandonasen a Cartaxinense, pero non só foron rexeitadas por Requiario senón que este comezou unha incursión a Tarraconense da que trouxo moitos cativos á Gallaecia, provocando aos visigodos.

Guerra contra o Imperio e os visigodos

Requiario no Museu Nogueira da Silva (Braga).

Ante a clara negativa de Requiario, Teodorico II dirixiu o seu exército, co beneplácito do emperador Avito, á península. Tamén contaba co apoio de tropas auxiliares burgundias, co rei Gundioco á fronte, polo que comezou unha gran campaña contra os suevos. Tras unha serie de batallas perdidas polos suevos, a derrota definitiva ocorreu na Batalla do río Órbigo o 5 de outubro de 456 preto de Asturica.

Morte

Requiario repregouse a Bracara e logo a Portus Cale, de onde intentou fuxir en barco a Roma, onde tiña a Recimiro quen o podería axudar. Non obstante, unha tempestade fíxo que volvese a terra, onde foi apresado polos visigodos e decapitado.

Ao morrer, os visigodos invaden a Gallaecia e a Lusitania. Neste momento, prodúcese a morte de Avito, candidato de Teodorico II, polo que tivo que partir cara as Galias con parte das súas lexións, saqueando ao seu paso á poboación de Pallantia e Asturica. Deixou o mando do territorio conquistado a ao godo Aguiúlfo, en Emerita.

Esta derrota foi fulminante para o reino xa que este sería o comezo dun período de escuridade e guerras civís no reino de Galicia.

Véxase tamén

Os reis e as raíñas da Galiza.

Requiario: O apoxeo suevo. (Nós Diario, 05.09.2022)

Bibliografía

• Bleiberg, Germán (director) (1979). "Requiario". Diccionario de Historia de España (volume 3: N-Z) (en castelán). Madrid: Alianza Editorial. p. 462. ISBN 84-206-5107-9. 
• López Carreira, Anselmo; Fernández Calo, Tucho (2003). Os reis de Galicia. Vigo: A Nosa Terra. ISBN 84-96203-27-1. 

Outros artigos

• Lista de monarcas de Galicia

Requiario Rei Suevo Nacemento:  ? Falecemento: 456
Títulos Reais
Precedido por Requila	Rei de Galicia 448–456	Sucedido  por Aguiúlfo (Lusitania, Emerita) Frantán (lucense) Maldras (bracarense)