Cántabros

Mapa da antiga Cantabria.

Ademais de ser o adxectivo que se aplica aos habitantes da actual Cantabria, os Cántabros eran un conxunto de once pobos que ocupaban unha parte do norte da Península Ibérica, nas montañas da actual comunidade autónoma de Cantabria e Castela e León: a práctica totalidade da comunidade autónoma de Cantabria, o norte da provincia de Burgos e da Palencia, o nordeste da provincia de León, o leste do Principado de Asturias e a parte máis occidental de Bizcaia. Tiñan por cidade principal Amaya e eran veciños dos autrigones, turmogos, vacceos e ástures.

Localización e características

Tiñan por veciños aos vacceos e aos turmogos ao sur, aos autrigóns ao leste e aos ástures ao oeste. Desafiaron moito tempo as lexións romanas entre a súa primeira guerra contra os romanos en -150 e a súa submisión final, máis dun século máis tarde. Só se someteron cando Agrippa e Augusto levaron as guerras cántabras (-29 - -19) que remataron pola súa parcial extinción. A partir dese momento, as súas terras formaron parte da provincia romana da Tarraconense. Romanizáronse aos poucos, pero vivían en aldea se menciónanos pouca nas historias. Proporcionaron levas para o exército romano, como os seus veciños os ástures. As súas terras contiñan minas de chumbo.

Os once pobos cántabros eran os avarixinos, os blendios (ou plentusios), os camáricos, os concanos, os coniacos, os moroecanos, os noegos, os orxenomescos, os salaenos, os vadinienses e os vélicos.

Véxase tamén

Bibliografía

• Venceslas Kruta, Les Celtes, histoire et dictionnaire, Éditions Robert Laffont, París, 2000, ISBN 2-7028-6261-6 (en francés)

Outros artigos

• Castro.
• Celtiberos.

Ligazóns externas

• Mapa dos pobos prerromanos na Península Ibérica (sobre -200). (en castelán)