Célula dendrítica plasmacitoide

As células dendríticas plasmacitoides (pDCs) son células inmunitarias innatas que circulan polo sangue e se encontran nos órganos linfoides periféricos. Constitúen < 0,4% das células mononucleares do sangue periférico (PBMC). Nos humanos estas células expresan os marcadores de superficie CD123, BDCA-2 (CD303) e BDCA-4 (CD304), pero non expresan altos niveis de CD11c ou CD14, o cal as distingue das células dendríticas convencionais ou dos monocitos, respectivamente. As pDC de ratos expresan CD11c, B220, BST-2/Teterina (mPDCA) e Siglec-H e son negativas para o CD11b. Como compoñentes do sistema inmunitario innato, estas células expresan receptores de tipo Toll 7 e 9 intracelulares, que detectan ARN monocatenario e motivos CpG no ADN, respectivamente. Despois da estimulación e a subseguinte activación, estas células producen grandes cantidades de interferóns de tipo I (principalmente IFN-α e IFN-β), os cales son compostos antivirais pleiotrópicos fundamentais que son mediadores nun amplo rango de efectos.

O número de pDCs circulantes diminúe durante a infección por VIH crónica e na infección polo virus da hepatite C.