Durián

Durián

Froito do durián.

Reino:	Plantae
División:	Magnoliophyta
Clase:	Magnoliopsida
Orde:	Malvales
Familia:	Malvaceae
Subfamilia:	Helicteroideae
Tribo:	Durioneae
Xénero:	Durio L.
Especie:	D. zibethinus

Nome binomial

'Durio zibethinus'
Murray

O durián^[1] (Durio zibethinus) é unha especie de árbore tropical asiática pertencente á familia Malvaceae, orixinaria do sueste de Asia. Dá un froito comestíbel.

En Galicia non é aínda común o consumo.

Etimoloxía

Froita amplamente coñecida e reverenciada no sueste de Asia e chamada "Rei das froitas",^[2] o seu nome provén da verba malaia duri (espiña) co sufixo an, (usado para crear pronomes), e dando coma resultado "froita espiñenta".^[3]^[4]

Descrición

É unha árbore duns 25 m de alto, orixinaria do sueste de Asia pertencente á familia Malvaceae, unha enorme familia que inclúe o hibisco, o quiabo ou o cotón. O seu froito, especialmente apreciado polos nativos, é de varias formas, de cadrada a arredondada, dependendo da especie, con até 40 cm de circunferencia.^[5]^[6] e entre 2 ou 3 kg de peso^[5]; ten unha codia de espiñas de cor verde ou café, a casca é entre pálida a vermella, sempre dependendo especie.^[5] Ten un gusto intenso e agradábel, unha textura cremosa (como o aguacate) e un cheiro moi forte, que pode desgustar a algunhas persoas. As sementes son comestíbeis unha vez asadas, esmagadas serven para preparar tortas.

As árbores de durián son relativamente altas, entre 25 e 50 metros de altura, dependendo da especie. As follas son perennes, opostas, elípticas e cadradas, de 10 a 18 centímetros de longo. As flores reprodúcense en grupos de 3 a 30, en pólas longas e no toro; cada flor ten un cáliz e 5 (raramente 4 ou 6) pétalos.

As árbores teñen unha ou dúas floración se frutificacións por ano, aínda que o tempo varía dependendo da especie, cultivo e localidade. Unha árbore de durián típica pode soster os froitos de 4 a 5 anos. O froito que pendura de cada póla, madura arredor dos tres meses despois da polinización.

Especies

Hai arredor de 30 especies recoñecidas de árbores durián, todas nativas do sueste de Asia e polo menos 9 producen froitos comestíbeis.^[7] coma: D. zibethinus, D. dulcis, D. grandiflorus, D. graveolens, D. kutejensis, D. lowianus, D. macrantha, D. oxleyanus e D. testudinarum. Porén, hai moitas especies aínda non estudadas debidamente.^[5]

O Durio zibethinus é a única especie dispoñíbel no mercado internacional, as outras son vendidas localmente.

Usos

É unha especie altamente coñecida polo valor alimentario dos seus froitos. Estes caracterízanse por presentar un mal cheiro (un fedor semellante a unha cebola podre), incluso en moitos hoteis de Malaisia teñen prohibido o seu consumo nos cuartos, dado que o fedor fica no cuarto máis de tres horas. A polpa é dunha cremosidade exquisita polo que é coñecido coma o mellor froito do mundo (Pérez, 1996).

Bärtels (2002), comenta que a polpa de tan exquisito froito contén proteínas, graxas e azucres. Consómese cru, aínda que forma parte de diversos pratos en estado verde, semi maduro e fermentado. En Asia é considerado afrodisíaco. As súas raíces, cascas e follas empréganse en menciñas populares. As sementes frítense ou tórranse en aceite. Emprégase tamén na elaboración de xeados.

É moi comercializado en Tailandia, Indonesia e Malaisia.

Froitos de durián prontos para consumir.

Notas

↑ Ningún dicionario galego recolle polo de agora o nome vulgar da planta nin do froito. O nome proposto coincide coas linguas relacionadas (castelán: durián, portugués: durião, inglés: durian) sendo a solución lóxica para o galego. Poñemos o nome en cursiva mentres non se referencie.
↑ Heaton, Donald D. (2006). A Consumers Guide on World Fruit. BookSurge Publishing. pp. 54–56. ISBN 1419639552.
↑ Oxford English Dictionary. Oxford University Press. 1897. Via durion, the Malay name for the plant.
↑ Huxley, A. (Ed.) (1992). New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan. ISBN 1-56159-001-0.
↑ ^5,0 ^5,1 ^5,2 ^5,3 Brown, Michael J. (1997). Durio — A Bibliographic Review (PDF). International Plant Genetic Resources Institute (IPGRI). ISBN 92-9043-318-3. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26-03-2009. Consultado o 14-03-2007.
↑ Morton, J. F. (1987). Fruits of Warm Climates. Florida Flair Books. ISBN 0-9610184-1-0.
↑ O'Gara, E., Guest, D. I. and Hassan, N. M. (2004). "8.1 Botany and Production of Durian (Durio zibethinus) in Southeast Asia" (PDF). Australian Centre for International Agricultural Research (ACIAR). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 18-03-2006. Consultado o 05-03-2006.

Véxase tamén

Bibliografía

Bärtels, A. (2002). Plantas Tropicales, Ornamentales y Útiles. Guía de Identificación. Tropenpflazen. Berlín - Alemaña.

Pérez, E (1996). Plantas Útiles de Colombia. Bogotá - Colombia.
Flora of China Editorial Committee, 2007. Fl. China Vol. 12.

Ligazóns externas

[1] Ningún dicionario galego recolle polo de agora o nome vulgar da planta nin do froito. O nome proposto coincide coas linguas relacionadas (castelán: durián, portugués: durião, inglés: durian) sendo a solución lóxica para o galego. Poñemos o nome en cursiva mentres non se referencie.

[Heaton-2] Heaton, Donald D. (2006). A Consumers Guide on World Fruit. BookSurge Publishing. pp. 54–56. ISBN 1419639552.

[3] Oxford English Dictionary. Oxford University Press. 1897. Via durion, the Malay name for the plant.

[4] Huxley, A. (Ed.) (1992). New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan. ISBN 1-56159-001-0.

[Brown-5] 5,0 ^5,1 ^5,2 ^5,3 Brown, Michael J. (1997). Durio — A Bibliographic Review (PDF). International Plant Genetic Resources Institute (IPGRI). ISBN 92-9043-318-3. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26-03-2009. Consultado o 14-03-2007.

[Morton-6] Morton, J. F. (1987). Fruits of Warm Climates. Florida Flair Books. ISBN 0-9610184-1-0.

[ACIAR-7] O'Gara, E., Guest, D. I. and Hassan, N. M. (2004). "8.1 Botany and Production of Durian (Durio zibethinus) in Southeast Asia" (PDF). Australian Centre for International Agricultural Research (ACIAR). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 18-03-2006. Consultado o 05-03-2006.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]