George Harrison

George Harrison

(1974)
Biografía
Nacemento	25 de febreiro de 1943 12 Arnold Grove, Reino Unido (en)
Morte	29 de novembro de 2001 (58 anos) Os Ánxeles, Estados Unidos de América
Causa da morte	cancro de pulmón tumor cerebral
Relixión	Hinduísmo e cristianismo
Educación	Liverpool Institute High School for Boys (en) Dovedale Primary School (en)
Actividade
Ocupación	guitarrista, actor de cinema, compositor de bandas sonoras, produtor musical, baixista, artista discográfico, músico, multiinstrumentista, actor de televisión, poeta, cantautor, compositor de cancións, cantante, autobiógrafo, actor, produtor de cinema, horticultor, compositor, director de cinema
Período de actividade	1958 - 2001
Membro de	The Beatles (1958–1970) The Beat Brothers (pt) Plastic Ono Band (pt) The Quarrymen Traveling Wilburys Delaney & Bonnie (pt)
Xénero artístico	Música rock, Rock psicodélico, música pop, world music, raga rock (en) , música beat (pt) e folk rock
Influencias	Chuck Berry, Ravi Shankar e Carl Perkins
Pseudónimo literario	Carl Harrison George O’Hara-Smith L'Angelo Misterioso Jorge Arias George Harryson Nelson Wilbury Spike Wilbury Hari Georgeson Magpie
Instrumento	Guitarra, violín, baixo, sitar, ukelele, piano, voz, teclado e sintetizador
Selo discográfico	Apple Records EMI Parlophone Dark Horse Records (pt) Capitol Records Vee-Jay Records
Obra
Obras destacables If I Needed Someone I Need You (1966) Isn't It a Pity (1966) Taxman (1967) Within You Without You (1968) While My Guitar Gently Weeps (1969) Something (1969) Here Comes the Sun (1970) Beware of Darkness (pt) (1970) What Is Life (1970) My Sweet Lord (1970) All Things Must Pass (1989) Cheer Down (en)
Familia
Cónxuxe	Olivia Harrison (1978–2001) Pattie Boyd (1966–1977), divorcio
Fillos	Dhani Harrison  () Olivia Harrison
Pais	Harold Hargreaves Harrison   e Louise Anne Harrison
Irmáns	Louise Harrison
Premios
(2004)  Salón da Fama do Rock (1970)  Óscar á mellor banda sonora, premiado polo traballo Let It Be (pt) (12 de xuño de 1965)  membro da Orde do Imperio Británico  estrela no Paseo da Fama de Hollywood  Billboard Music Awards (pt)
Sinatura
Descrito pola fonte	Obálky knih, George Harrison (1943-2001) obituary (en)
Sitio web	georgeharrison.com

George Harrison, MBE nado o 25 de febreiro de 1943 en Liverpool (Reino Unido) e finado o 29 de novembro de 2001 nos Ánxeles (Estados Unidos) foi un músico, compositor, cantante, produtor musical e produtor cinematográfico británico, e o integrante máis novo da lendaria banda The Beatles.

Fillo dunha familia de clase media de Liverpool, foi un amigo da infancia de Paul McCartney, quen o propuxo a principios de 1958 a John Lennon, para que integrase a súa formación, The Quarrymen. Os tres, formarían o grupo central que se convertería en The Beatles en 1960, e despois coa chegada de Ringo Starr en 1963 nun dos eventos máis importantes na historia da música popular do século XX.

A influencia de Harrison na música dos Beatles foi crecendo cos anos. Foi ante todo o guitarrista líder, e un dos tres vocalistas dun grupo que se mantivo firme pola calidade das súas harmonías vocais. Foi a partir de 1965 cando el introduciu a espiritualidade, a música e os instrumentos da India no universo da musical dos Fab Four. Para rematar, compuxo algunhas das súas cancións máis fermosas dos últimos anos, como While My Guitar Gently Weeps, Something e Here Comes the Sun. Tamén é un dos pioneiros no uso de sintetizador no rock. A medida que o seu talento como compositor aumenta, di que a súa frustración de permanecer na sombra do tándem Lennon / McCartney crece. Isto faino participar nas disensións que levaron á separación dos Beatles en 1970.

Tras a disolución do grupo en 1970 Harrison gozou dun grande éxito artístico e comercial no inicio da súa carreira en solitario, co seu álbum triplo All Things Must Pass e a canción My Sweet Lord. En 1971 organizou o Concerto para Bangladesh, que foi o primeiro concerto benéfico na historia do rock. Así mesmo, desenvolveu unha carreira de produtor cinematográfico, creando en 1978, xunto a Denis O'Brien, a compañía Handmade Films para producir nun principio o filme Monty Python's Life of Brian (no que fai unha breve aparición), dos Monty Python, aínda que máis tarde deu cabida, como actores, a xente do talle de Madonna (Shanghai Surprise). Antes de crear con Roy Orbison, Tom Petty, Jeff Lynne e Bob Dylan ( el ocultouse tras os pseudónimos de Nelson Wilbury e Spike Wilbury.) en 1988 o supergrupo Traveling Wilburys, sofre os primeiros altibaixos na súa carreira en solitario. Esta formación produciu dous álbums.

Casou dúas veces: primeiro casou con Pattie Boyd de 1966 a 1977, despois en 1978 casou con Olivia Harrison, con quen tivo un fillo, Dhani. As súas aparicións son pouco frecuentes na década de 1990, durante a que participou no proxecto Anthology dos Beatles e traballou ocasionalmente nun álbum hipotético (Brainwashed), que finalmente foi terminado e publicado logo da súa morte. En 1997 diagnosticóuselle un cancro de pulmón, logo dun intento de asasinato que sufriu en 1999 e debilitado polo cáncer morre o 29 de novembro de 2001.

En 2003 a revista Rolling Stone puxo a George Harrison no posto número 11 na lista dos 100 guitarristas máis grandes de todos os tempos. Máis de dez anos logo da súa morte, segue sendo considerado polo público como un dos máis grandes artistas do seu tempo.

Traxectoria

Infancia e adolescencia (1943–1958)

Mocidade e situación familiar

O 12 de Arnold Grove, a residencia de George Harrison durante os primeiros seis anos da súa vida.

George Harrison naceu o 25 de febreiro de 1943 en Liverpool, no número 12 de Arnold Grove (onde vivira os seus primeiros seis anos de vida) no seo dunha familia católica; foi o último dos catro fillos de Harold Hargreaves Harrison e a súa esposa Louise (de solteira French). Tivo unha irmá máis vella, nada en 1931, chamada Louise (como a súa nai) e dous irmáns, Harry e Peter, nados en 1934 e 1940 respectivamente. A súa nai, Louise, traballaba nunha tenda de Liverpool e seu pai, Harold, era un condutor de ómnibus que, anteriormente, traballara como dispensário de barcos na White Star Line. Posuía raíces irlandesas, xa que o seu avó materno, John French, nacera no Condado de Wexford, en Irlanda, e emigrara cara Liverpool, onde casou cunha moza local, de nome Louise Woollam.

A casa onde naceu Harrison e viviu os seis primeiros anos da súa vida, o 12 de Arnold Grove, está situada en Wavertree (Liverpool). En 1950, foilles concedida unha council house (vivenda social) que foi ofrecida á familia, que se mudou para o número 25 da Upton Green, en Speke.. A súa primeira escola foi a Escola Primaria de Dovedale, bastante próxima da de Penny Lane a escola onde estudava o seu futuro socio John Lennon. A súa educación comezou cun ano de atraso por mor das grandes cantidades de alumnos que se matriculaban nas escolas locais logo dun aumento na taxa de natalidade, isto tamén explica porque el foi educado nunha escola lonxe da súa casa.Tamén fai a comuñón, pero decide non facer a confirmación, asistindo pouco á realización do culto litúrxico. Ata ten o costume de correr a esconderse cando o sacerdote local vai visitar a súa familia. Aínda que a área de Speke é unha área difícil na que "houbo algunhas familias moi problematicas", Harrison considera ter unha infancia feliz.

Aprobou o exame coñecido como 11-plus. e logrou unha praza no Liverpool Institute for Boys (edificio que hoxe alberga o Liverpool Institute for Performing Arts ), ao que asistiu desde 1954 ata 1959. Este período é difícil para el (ata chega a dicir que foi a peor época da súa vida). Suspendio os seus exames finais e dixo que os poucos puntos que obtivo foi por escribir o seu nome na parte superior da folla do exame.

Primeiras experiencias musicais

Cando tiña 12 anos, foi hospitalizado por unha inflamación nos riles. Foi durante estas seis semanas de convalecencia cando decidiu comprar unha guitarra a un compañeiro de clase de Dovedale, Raymond Hughes, por 3 libras con 10 xilins. Con todo, atopouse rapidamente con ela rota e sen poder usala durante algún tempo. A partir de entón, o seu pai preséntalle un amigo guitarrista que lle ensina varias horas á semana os novos sóns e cancións..

Dous anos máis tarde, a economía da casa mellora e isto permítelle comprar un instrumento mellor. Mentres que en Liverpool a música skiffle está de moda, Harrison funda a banda The Rebels co seu irmán Peter e un amigo.. Logo dunha reunión o grupo desiste de continuar..

Nesta época coincide no autobus que os trae de regreso da escola con Paul McCartney que era nove meses máis vello que el. A atracción que senten pola música favorece o nacemento da súa amizade, e os seus concerto con The Rebels axuda a gañar en credibilidade. Entre os dous nace unha grande amizade e xuntos perfeccionan a súa técnica musical. Durante o verán de 1957, ambos os dous se van de xolda facendo autostop cara á costa sur coas súas guitarras.

McCartney, finalmente, trasládase a outra parte da cidade, onde se fai amigo de John Lennon, que tamén ten o seu grupo de música, The Quarrymen, grupo ao que Paul se une despois demostrar as súas capacidades musicais. Harrison viu á banda por primeira vez durante un concerto o 6 de febreiro de 1958 no Wilson Hall. Pouco despois, McCartney suxire a Lennon incluír a Harrison no grupo. Este último, aínda que reticente pola curta idade de Harrison, accede a escoitar unha interpretación que este fai coa súa guitarra Raunchy ao fondo dun autobús de dous pisos e queda impresionado polo seu talento. Harrison únese aos Quarrymen en febreiro de 1958 para substituír a un dos seus puntais, Eric Griffiths. E finalmente imponse polo seu talento, e é o novo batería, Colin Hanton, quen ten a pouco envexable tarefa de anunciar a Griffith que os seus servizos xa non son necesarios

Durante o verán, a banda gravou un disco nun estudo privado que contén dous temas, unha versión extraída dun tema de Buddy Holly e a canción "In Spite of All the Danger" que foi escrita por McCartney e Harrison, sendo esta a única que lles acredita xuntos como autores dun mesmo tema.

Dun debut discreto ao éxito nos Beatles (1958 a 1966)

Formación e debut do groupo

George Harrison, no medio de Paul McCartney e de John Lennon.

Nos dous anos que seguiron, os Quarrymen evolucionan e cambian o nome varias veces ata que finalmente se deciden polo de The Beatles. O grupo finalmente formado con John Lennon, Paul McCartney e George Harrison na guitarra, Stuart Sutcliffe no baixo e Pete Best á batería parten en agosto de 1960 para Hamburgo, despois de que Bruno Koschmider, dono de varios clubs naquela cidade, os contratara para que estiveran alí durante 48 noites. Harrison, sendo en agosto de 1960 aínda menor de idade con 17 anos, obtivo o permiso de residencia en Hamburgo ao mentir ás autoridades alemás sobre a súa verdadeira idade.

A educación musical improvisada que Harrison recibiu tocando durante moitas horas co resto do grupo, así como as clases de guitarra que el tomou con Tony Sheridan, sentou as bases do son dos Beatles, e da tranquilidade de Harrison que tivo un rol máis activo dentro da banda; desta forma debido á súa reputación pronto seria coñecido como "o Beatle tranquilo". A primeira estancia da banda en Hamburgo foi acurtada cando Harrison foi deportado por ser demasiado novo para traballar en clubs nocturnos.

En Inglaterra a banda toca no Cavern Club de Liverpool, nesta etapa adquire unha boa experiencia, antes de volver tocar en Alemaña en abril de 1961. Os Beatles son entón contratados para acompañar ao cantante Tony Sheridan no escenario e gravar con el o álbum My Bonnie, cousa que fixeron, usando o nome de The Beat Brothers. Mentres tanto Harrison compon xunto con John Lennon a canción instrumental Cry for a Shadow, canción na que fai unha interpretació memorable coa súa guitarra, sendo esta a unica canción acreditada a Harrison e Lennon conxuntamente..

Finalmente, o grupo volve a Liverpool e volve actuar no Cavern durante o outono. Nesta época coñecen a Brian Epstein, quen en decembro se converte no seu representante.. O 6 de xuño de 1962, o grupo arránxase para obter unha audiencia ante o produtor George Martin quen lles asinou un contrato co selo Parlophone, de EMI Records.. Ese día, cando Martin lles pasa os contratos pregúntalles se hai algo que non encaixe, Harrison inmediatamente responde: "Ben, para empezar, non me gusta a túa gravata"

Martin é seducido polo grupo, pero non lle gusta Pete Best, quen en realidade non atopaba o seu lugar entre os outros membros, que xa estaban planeando cambiar a batería. George, en particular, quen coñecia moito a Ringo Starr, fai campaña para que se una ao grupo como batería. The Beatles sepáranse pois de Best sen anunciarlle a súa saída, e é Brian Epstein quen se encarga diso o 16 de agosto de 1962. «Non fomos moi brillantes neste caso» anotou George Harrison. Nos seguintes días, os afeccionados quéixanse deste cambio, e no Cavern Club, un espectador ponlle un ollo morado a Harrison porque defendeu ao novo membro do grupo.

E os Beatles o 5 de outubro de 1962 gravaron o seu primeiro sinxelo, Love Me Do, seguido a principios de 1963 do seu primeiro álbum Please Please Me, que alcanzou o cume das listas británicas. Para Harrison así como para o resto do grupo os éxitos comenzan a emerxer e os concertos acumulanse.

Harrison foi o primeiro dos Beatles en viaxar aos Estados Unidos co fin de visitar a súa irmá, Louise, en Benton (Illinois), en setembro de 1963, cinco meses antes da aparición do grupo en The Ed Sullivan Show. Durante a visita, George visitou unha tenda de discos e comprou varios singles sen que o dono o recoñecese debido ao escaso coñecemento que tiñan os estadounidenses da música pop británica; ninguén puido venderlle un disco dos Beatles. Ao seu regreso a Inglaterra, comentou aos seus compañeiros de grupo que sería difícil colleitar o éxito en América.

McCartney, Harrison, a cantante sueca Lill-Babs e Lennon no programa de televisión sueco Drop-In, o 30 de outubro de 1963.

Durante a Beatlemanía, Harrison foi caracterizado como o "Beatle tranquilo" ou o "Beatle Silencioso", debido ao seu carácter introspectivo e a súa tendencia a un segundo plano nas conferencias de prensa. Malia a imaxe de "Beatle tranquilo", a maioría de compañeiros e amigos, como Eric Ídelle, membro de Monty Python, aseguran que nas distancias curtas era moi falador e dicharacheiro, contrapoñéndose á imaxe que adoitaba ter del a prensa.

Durante a primeira viaxe de The Beatles aos Estados Unidos en febreiro de 1964, Harrison recibiu un novo modelo de guitarra, o "360/12", da compañía Rickenbacker, eléctrica e con doce cordas, que comezaría a tocar en futuros álbums do grupo. Roger McGuinn, interesado no son, adoptou como modelo propio a 360/12, dando lugar ao son característico das cancións de The Byrds.

Harrison escribiu a súa primeira canción, "Don't Bother Me", durante un día de convalecencia en cama, en 1963, co fin de probar, como declararía posteriormente, "se era capaz de compoñer unha canción". Aparece publicada no álbum With the Beatles de 1963 e na súa versión americana, Meet the Beatles!, de 1964. Aínda que para o seguinte álbum do grupo, Beatles for Sale, tamén compuxera un tema, este foi descartado, esquecendo a composición ata que contribuio ao álbum Help! cos temas "I Need You" e "You Like Me Too Much".

Paul McCartney e George Harrison en 1964.

Harrison foi o cantante de todas as cancións compostas por el na súa etapa con The Beatles. Así mesmo, tamén cantou temas doutros artistas, incluíndo "Chains" e "Do You Want to Know a Secret" en Please Please Me, "Roll Over Beethoven" e "Devil In Her Heart" en With the Beatles, "I'm Happy Just to Dance With You" en A Hard Day's Night, e "Everybody's Trying To Be My Baby" en Beatles for Sale.

Un importante punto de inflexión na súa carreira musical tivo lugar durante a xira americana de 1965, na que David Crosby, de The Byrds, introduciu a Harrison na cultura india a través da música de Ravi Shankar. Moi pronto, quedou fascinado co especial son da súa música, permitindo a lenta introdución da mesma na cultura occidental. Tras comprar un sitar pouco logo de dar por finalizada a xira de 1965 foi, antes que Dave Davies, guitarrista de The Kinks, un dos primeiros músicos da cultura pop en introducir o instrumento nun álbum de estudio, na canción "Norwegian Wood (This Bird Has Flown)", do álbum Rubber Soul.

Outro importante momento da súa vida tivo lugar durante a rodaxe da película Help! nas illas Bahamas, ao entregarlle un hindú un libro sobre a reencarnación. Tamén por aquel tempo mantivo unha decisiva correspondencia con Joan Mascaró tras ler a versión dos Upanishads daquel tradutor mallorquín. O seu interese pola cultura hindú expandiriase formalmente ao abrazar o hinduísmo. Nunha peregrinación coa súa muller Pattie á India entre a última xira de The Beatles en 1966 e o inicio das gravacións de Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, Harrison estudou leccións de sitar, coñeceu a varios gurús e visitou sitios sagrados, achegándose así á cultura oriental. Pouco despois, de volta a Inglaterra, coñeceu a Maharishi Mahesh Yogi, a quen presentou ao resto do grupo para iniciar uns exercicios de meditación transcendental que tería lugar a comezos de 1968 en Rishikesh.

No verán de 1969, produciu o single "Hare Krishna Mantra", interpretado por devotos do templo londiniense de Radha-Krishna. O mesmo ano, el e John Lennon coñeceron a Bhaktivedanta Swami Prabhupada, fundador da Sociedade Internacional para a Conciencia de Krishna (ISKCON). Pouco despois, Harrison abrazaría a tradición Hare Krishna, en particular o canto do mantra usado como meditación privada e chamado japa-mala, similar ao rosario na tradición católica.

A medida que ía pasando o tempo, as composicións de Harrison foron facéndose máis notables, pasando dun segundo plano a competir coas composicións de Lennon e McCartney en materia de calidade. Entre 1965 e 1970, os temas compostos por George Harrison foron: "If I Needed Someone", "I Want to Tell You", "Think For Yourself", "Taxman" (que abría o álbum Revolver), "Within You Without You", "Blue Jay Way", "Only a Northern Song", "It´s All Too Much", "Love You To", "Old Brown Shoe", "I Need You", "While My Guitar Gently Weeps" (con Eric Clapton na guitarra), "Piggies", "Long, Long, Long", "Savoy Truffle", "Something", "The Inner Light", "Here Comes the Sun", "I Me Mine" e "For You Blue".

Os rozamentos entre Harrison, Lennon e McCartney comezaron a facerse patentes a partir da morte de Brian Epstein, representante do grupo, e en especial desde as sesións de gravación de The Beatles, chegando a intentar deixar o grupo naquel momento. Entre 1967 e 1969, McCartney expresou en máis dunha ocasión a súa insatisfacción coa forma de tocar de Harrison. As tensións entre ambos quedan patentes durante os ensaios do proxecto Get Back en Twickenham Studios, que acabará por editarse como documental baixo o título Let It Be, onde Harrison acaba por dicir con sorna: "Ben, non me importa. Tocarei o que queiras que toque ou non tocarei nada se non queres que toque nada. Todo o que sexa por compracerche, fareino." Descontento coas pobres condicións nas que se desenvolvían as sesións e aletargado polas horas de traballo, Harrison acabará por abandonar o grupo o 10 de xaneiro, aínda que retornará ao seu traballo o 22 do mesmo mes, tras dúas reunións de negocios.

As relacións internas do grupo desenvolvéronse máis cordiais durante as sesións de gravación de Abbey Road, nas que se inclúen as composicións de Harrison "Something" e "Here Comes The Sun". "Something" foi recoñecido como un dos mellores traballos de The Beatles tanto por Elvis Presley como por Frank Sinatra quen declarou a McCartney ser unha das súas cancións favoritas. A crecente produtividade de Harrison ao final da vida de The Beatles permitiríalle recompilar suficiente material para desenvolver unha carreira musical en solitario bastante exitosa e longa, que daría comezo a partir da última sesión xunto ao resto do grupo o 4 de xaneiro de 1970, con case 27 anos

Logo de The Beatles (1970-2001)

1970-1980

Trala disolución de The Beatles en 1970, e tras anos opacado polas sombras de Lennon e McCartney, publicou gran parte do material que acumulara durante os últimos anos no seu proxecto máis loado pola crítica, All Things Must Pass, o seu primeiro álbum (triplo).

All Things Must Pass supuxo unha entrada triunfal para a carreira musical en solitario de Harrison, acalando así as voces discrepantes que auguraban unha mala carreira para el. Xunto ao álbum John Lennon/Plastic Ono Band de John Lennon, Ram de Paul McCartney e Ringo de Ringo Starr, All Things Must Pass é considerado un dos álbums máis traballados por un Beatle na súa carreira en solitario.

O álbum, que alcanzou o posto n° 1 nas listas de éxitos británicas e estadounidenses, incluía os singles de éxito "My Sweet Lord" e "Isn't It A Pity", así como "What Is Life", que entrou entre os dez primeiros postos. Anos despois, Harrison sería demandado debido a unha violación de dereitos de autor en "My Sweet Lord", onde supostamente imita o single de The Chiffons "He's So Fine". Aínda que Harrison negou a acusación, acabou perdendo o xuízo en 1976. Durante o mesmo, a corte aceptara a posibilidade de que Harrison copiase subconscientemente" o éxito de The Chiffons como base á súa propia canción, o que utilizou para mofarse do tribunal no seu tema "This Song", publicada no álbum Thirty Three & 1/3. As disputas polos dereitos de autor continuaron na década dos 90, co antigo representante de The Beatles Allen Klein denunciando a Harrison tras comprar Bright Tunes, a compañía que posuía os dereitos de autor de "He's So Fine". Finalmente, Harrison acabaría posuíndo os dereitos de ambos temas.

Harrison foi, así mesmo, o primeiro músico en organizar un concerto benéfico. O seu Concert for Bangla Desh o 1 de agosto de 1971 reuniu a preto de 40.000 persoas en torno a dous espectáculos organizados no Madison Square Garden de Nova York co fin de recadar fondos para paliar a fame e a miseria dos refuxiados na antiga Paquistán Oriental, hoxe en día Bangladesh. Ravi Shankar abriu o concerto, que incluía a artistas da envergadura de Eric Clapton, Bob Dylan, Jim Keltner, Billy Preston, Leon Russell, Ringo Starr e Klaus Voormann. Desafortunadamente, problemas cos impostos e gastos cuestionables ensombreceron a lenda do mesmo. En outubro de 2005, Apple Corps. reeditou o concerto en CD e DVD, sendo o diñeiro recadado polas vendas destinado a UNICEF.

De forma adicional ao seu propio traballo, Harrison escribiu dous temas para Ringo Starr, "It Don't Come Easy" e "Photograph", e ademais apareceu no álbum Imaxine de John Lennon, así como nos temas "You're Breakin' My Heart" de Harry Nilsson, "Day After Day" de Badfinger, "That's The Way God Planned It" de Billy Preston e "Basketball Jones" de Cheech & Chong.

O seguinte álbum de Harrison, Living in the Material World, sería publicado en 1973. O seu primeiro single, "Give Me Love (Give Me Peace on Earth)" brindaríalle o seu segundo nº1 nos Estados Unidos, mentres "Sue Me Sue You Blues" serviría de mofa ao proceso xudicial que estaba desenvolvendo McCartney para disolver de forma oficial The Beatles. Cun son máis intimista e unha lírica máis espiritual e filosófica, o álbum mantívose no primeiro posto das listas de éxitos estadounidenses durante cinco semanas. En setembro de 2006, unha reedición do álbum con "Deep Blue" e "Miss O'Dell" como temas extra, así como con DVD, alcanzaría o posto nº38 do Billboard Pop Catalog Chart.

En 1974, viu a luz Dark Horse, á vez que daba inicio a unha xira polos Estados Unidos. A xira foi duramente criticada pola duración do acto principal, a cargo de Ravi Shankar, e pola voz rouca de Harrison debida a unha larinxite. Aínda así, o álbum alcanzou o posto nº5 nas listas de éxitos estadounidenses, aínda que as críticas desfavorables e o pouco interese suscitado provocarían que Dark Horse non entrase nas listas de éxitos británicas. O single "Dark Horse" alcanzaría o posto nº15 nas listas de Billboard.

Durante o período de preparación para a xira estadounidense, abriu oficinas en La Brea Avenue de Os Ánxeles para o seu futuro selo discográfico, Dark Horse Records. Dentro das oficinas coñecería á súa segunda muller, Olivia Trinidad Arias, asignada para traballar no selo xunto a Terry Douran de Apple e Jack Oliver. A súa relación sentimental daría froitos a partir da xira, ata que en 1978 contraerón matrimonio.

O seu último álbum de estudio baixo o selo Apple, Extra Texture (Read All About It), foi publicado en 1975, do cal se extraeron dous singles: "You", que alcanzou o Top 20 das listas de Billboard, e "This Guitar (Can't Keep From Crying)", que supuxo o último single editado por Apple e o primeiro sinxelo dun Beatle que non entrou nas listas estadounidenses.

Tras a saída de John Lennon, George Harrison e Ringo Starr do selo EMI (Paul McCartney permanecería nel ata que en 2007 fichara por Hear Music), a compañía discográfica tivo liberdade para editar o traballo do grupo e dos seus compoñentes en solitario nun mesmo álbum, utilizando a Harrison como experimento en The Best of George Harrison, na que se combinaban os seus éxitos compostos en The Beatles e en solitario. Ao mesmo tempo, Harrison viuse envolvido en problemas coa industria discográfica. Durante a gravación do seu primeiro álbum en Dark Horse Records, Thirty Three & 1/3, Harrison viuse afectado de hepatite, atrasando a súa publicación e incumprindo unha cláusula do contrato asinado previamente coa distribuidora A&M. Tras ser denunciado, Warner Bros. Records fíxose cargo da distribución do seu selo, permitíndolle suficiente tempo para recuperarse da enfermidade e gravar o álbum.

Thirty Three & 1/3 supuxo un considerable éxito tras os seus dous álbums anteriores, alcanzando o posto nº11 nas listas de éxitos estadounidenses. O primeiro single, "This Song", supón unha sátira do proceso xudicial polo "plaxio inconsciente" de "He's So Fine" de The Chiffons, mentres "Crackerbox Palace" sería posteriormente publicado como segundo single.

Tras o seu segundo matrimonio con Olivia Trinidad Arias e o nacemento do seu primeiro e único fillo Dhani Harrison, Harrison emprendería a gravación do seu álbum epónimo, George Harrison, publicado en 1979 cos singles "Blow Away", "Love Comes To Everyone" e "Faster". Tanto o álbum como o primeiro single alcanzaron o Top 20 nas listas de éxitos de Billboard.

1980-1990

En 1980, Harrison convértese no primeiro Beatle en escribir, unha autobiografía, titulada I Míneme. O publicista de The Beatles Derek Taylor axudoulle na ardua tarefa de escribir o libro, publicado inicialmente por Genesis Publications. Aínda que a biografía de Harrison conta algunhas anécdotas da súa etapa cos Beatles, céntrase na súa maioría nos hobbies do artista, desde a xardinería ata a Fórmula Un.

Tras o asasinato de John Lennon o 8 de decembro de 1980, Harrison sufriu unha grave conmoción, debido en parte ao seu escaso contacto con Lennon e ao enfado deste por non verse mencionado na súa autobiografía. A morte de Lennon forzou a Harrison a rodearse de medidas de seguridade na súa mansión de Friar Park, en Henley- on- Thames. Pouco despois, modificou a letra de "All Those Years Ago", canción que compuxera nun principio para Ringo e que posteriormente serviu de tributo a Lennon no seu álbum Somewhere in England. Con Ringo Starr na batería e con Paul e Linda McCartney nos coros, tanto o álbum como o sinxelo, publicados en 1981, recibiron boas recensións por parte da crítica musical, alcanzando o posto nº2 nas listas de éxitos estadounidenses.

Tras a publicación en 1982 de Gone Troppo, George Harrison viuse apartado do mundo da música un total de cinco anos para dar prioridade a outras afeccións. Durante este tempo, aparecería publicamente no especial Carl Perkins and Friends, con Ringo Starr e Eric Clapton entre os invitados, e gravaría unha canción para a banda sonora de "Porky's Revenge" e o tema "I Don't Want To Do It" de Bob Dylan. En 1987, regresaría con Cloud Nine, un dos seus álbums máis loados pola crítica, producido por Jeff Lynne, alcanzando o seu terceiro número 1 nos Estados Unidos co single " Got My Mind Set On You". " When We Was Fab", un tema retrospectivo da súa etapa con The Beatles, supuxo tamén un notable éxito. O álbum alcanzou o posto nº 8 nas listas de éxitos estadounidenses e o nº 10 nas británicas, dando a Harrison o seu mellor resultado desde Living in the Material World.

Durante a gravación do tema " Handle With Care" reuniría no garaxe de Bob Dylan a Tom Petty, Jeff Lynne e Roy Orbison. O que nun primeiro momento sería a cara B do single "This Is Love" acabaría converténdose na primeira canción gravada por The Traveling Wilburys, ao considerar a compañía discográfica que o tema era demasiado bo para relegalo a un segundo plano. O primeiro álbum do grupo, gravado en apenas dúas semanas antes de que dese comezo a xira de Bob Dylan, foi publicado en outubro de 1988 co nome de Traveling Wilburys Vol. 1 e cos nomes dos músicos ocultos tras pseudónimos.

Unha das empresas desenvolvidas por Harrison durante a época foi a produtora cinematográfica Handmade Films, pouco despois de que EMI Films rexeitase o proxecto Life of Brian, dos Monty Python. Handmade Films financiou o proxecto, dando inicio a unha listaxe de películas producidas pola compañía de Harrison entre as que figuran Mona Lisa, Time Bandits, Shanghái Surprise e Withnail and I. Nalgunhas delas, Harrison chegou mesmo a realizar cameos, como no caso de "Shanghái Surprise" como cantante dun club nocturno, e caracterizado como Mr. Papadopolous en Life of Brian. Un dos cameos máis memorables foi como reporteiro na parodia de The Beatles The Rutles, creada por Eric Idle. A pesar de todo, Handmade Films entraría en quebra debido á mala administración e ás demandas que afectaron as finanzas de Harrison.

A comezos de 1989, George Harrison, Lynne e Starr participaron na gravación do tema "I Won't Back Down", de Tom Petty, onde George toca a guitarra eléctrica. Ese mesmo ano ten lugar a publicación do segundo recompilatorio da carreira musical de Harrison, Best of Dark Horse 1976-1989, cos éxitos da súa etapa baixo o selo Dark Horse Records. o álbum inclúe dous temas gravados para a ocasión, "Poor Little Girl" e "Cockamamie Business", así como o tema da banda sonora Lethal Weapon 2 " Cheer Down".

1990-2001

O primeiro ano da nova década vería a luz o segundo álbum de Traveling Wilburys, Traveling Wilburys Vol.3, a pesar da morte de Roy Orbison en 1988. Como substituto, o grupo pensara en Del Shannon, pero en febreiro de 1990 o músico suicidaríase, truncando os plans dos demais compoñentes.

En 1991, Harrison emprendeu polo Xapón e xunto a Eric Clapton a súa primeira xira desde 1974 chamada George Harrison–Eric Clapton 1991 Japan Tour, aínda que aínda tiña en mente o agre recordo daquel momento. Tras unha ducia de concertos, en 1992 vería a luz o álbum Live in Japan, acreditado a George Harrison, Eric Clapton & Band. En outubro do mesmo ano, Harrison participaría no concerto tributo a Bob Dylan no Madison Square Garden de Nova York interpretando tres cancións: "If Not for You", "Absolutely Sweet Marie" e "My Back Pages".

Entre 1994 e 1996, emprendeu xunto a Paul McCartney e Ringo Starr o proxecto Anthology, incluíndo a gravación de dúas novas cancións de The Beatles a partir de demos caseiros de mediados dos 70 onde John Lennon tocaba o piano e cantaba. Así mesmo, o proxecto incluía un percorrido visual pola carreira musical do grupo, con entrevistas aos tres membros sobreviventes. En 1996, gravaría e produciría xunto a Carl Perkins o tema " Distance Makes Non Difference With Love" para o seu álbum Go-Cat-Go.

A última aparición de Harrison en televisión tería lugar en 1997 para a promoción de Chants of india, unha colaboración xunto ao seu amigo e músico hindú Ravi Shankar. No programa, Harrison interpretou, despois de que un membro do público pedíselle unha "canción de The Beatles" e el respondese "'creo que non coñezo ningunha", " All Things Must Pass" e a futura " Any Road", canción que aparecería en 2002 no seu álbum póstumo Brainwashed.

En xaneiro de 1998, Harrison asistiría ao funeral do seu ídolo de mocidade, Carl Perkins, en Jackson, Tennessee, onde interpretou unha versión da canción " Your True Love" durante a cerimonia.

A mediados dos 90, e debido en parte á súa condición de fumador, Harrison librou unha batalla contra o cancro, sendo eliminado en sucesivas operacións primeiro da boca e posteriormente do pulmón.

O 30 de decembro de 1999, Harrison viviu unha secuela do asasinato de John Lennon ao sobrevivir a un ataque de navalla na súa propia mansión de Henley-on-Thames, propiciado por un intruso. Harrison e a súa muller, Olivia, enfrontáronse ao intruso e reducírono para posteriormente ser trasladado a dependencias policiais pola autoridade. Michael Abram, de 35 anos, declarou que estaba posuído polo espírito de Harrison e que era unha misión concedida por Deus para matalo. Máis tarde foi trasladado a un sanatorio mental. Tras o suceso, Harrison quedou relativamente traumatizado e limitou aínda máis as súas aparicións públicas. En 2002 concedéuselle a Abram liberdade condicional autorizada polo Tribunal de Revisión da Saúde Mental.

En 2001, Harrison apareceu como convidado no álbum Zoom de Electric Light Orchestra, tocou a steel guitar nas cancións "Love Letters" para Bill Wyman's Rhythm Kings, remasterizou e restaurou cancións de Traveling Wilburys e compuxo unha nova canción, "Horse To The Water". A canción, que sería a súa última publicación en vida, foi gravada o 2 de outubro, dous meses antes da súa morte, e apareceu no álbum Small World, Big Band de Jools Holland.

Falecemento

O cancro de pulmón que sufría Harrison reapareceu en 2001, con dúas metástase no cerebro. Harrison someteuse a tratamentos agresivos en Suíza e en Nova York, pero o 22 de novembro os médicos confirmáronlle o seu carácter terminal. Decidiron aplicar entón tratamentos unicamente paliativos, que lle permitisen pasar os seus últimos días en familia, con amigos e dar as últimas indicacións dalgúns proxectos para ser terminados polo seu fillo Dhani e a súa esposa Olivia. Organizou un último encontro absolutamente privado con Paul e Ringo, de quen puido despedirse en paz, así como coa súa irmá Louise, con quen tivera enfrontamentos no pasado.

Harrison estaba preocupado por facilitar eses últimos días á súa familia e evitar que a súa casa se convertese nun lugar de culto para mitómanos. Por iso contratou ao asesor Gavin de Becker, que lle recomendou pasar os seus últimos días nos Ánxeles. Olivia lembrou que Paul McCartney posuía unha vila en Hollywood Hills, Os Ánxeles, e este ofreceulla de inmediato. Alí foi onde finalmente faleceu, o 29 de novembro de 2001, á idade de 58 anos. A súa morte foi atribuída ao cancro de pulmón que padecía e as súas metástases. Posteriormente foi incinerado, e aínda que algúns medios afirmaron que as súas cinzas foran depositadas no río Ganxes, non houbo ningunha declaración familiar que o certifique.

Tras a morte de Harrison, a súa familia emitiu o seguinte comunicado: "Abandonou este mundo como viviu: consciente de Deus, sen medo á morte e en paz, rodeado de familiares e amigos". En ocasións Harrison dicía: "Todo o demais pode esperar, pero a procura de Deus non; amádevos os uns aos outros".

Notas

Referencias

Véxase tamén

Bibliografía

Libros en francés

• {fr} Philippe Paringaux (2000). Seuil, ed. The Beatles Anthology. p. 367. ISBN 2-02-041880-0. 
• {fr} Olivia Harrison (2011). La Martinière, ed. George Harrison : living in the material world. prefacio de Martin Scorsese e introdución de Paul Theroux. p. 400. ISBN 978-2-7324-4871-8. 
• {fr} Daniel Ichbiah (2009). Les Cahiers de l'info, ed. Et Dieu créa les Beatles. p. 293. ISBN 978-2-9166-2850-9. 
• {fr} François Plassat (2011). Hugo et compagnie, ed. The Beatles discomania. p. 191. ISBN 2755608552. 
• {fr} Rolling Stone (2011). Rolling Stone Hors série N°11, ed. George Harrison : la force tranquille des Beatles. 
• Gary Tillery (2012). Le Jour, ed. George Harrison le mystique. p. 211. ISBN 978-2-89044-827-8. 
• {fr} Steve Turner (1999). Hors Collection, ed. L'intégrale Beatles (en francés). p. 288. ISBN 2-258-06585-2. 
• {fr} Jacques Volcouve (2002). Hors Collection, ed. George Harrison : anthologie 1943-2001. pp. 438. ISBN 2-258-05894-5. 

Libros en inglés

• {en} Dale C. Allison (2007). Continuum, ed. The Love There That's Sleeping: The Art And Spirituality of George Harrison. pp. 176. ISBN 978-0826419170. .
• {en} Alan Clayson (1990). Sidgwick & Jackson, ed. The Quiet One: A Life of George Harrison (en inglés). pp. 324. ISBN 0-283-99862-8.  + Réédition, broché, Sanctuary, 1997.
• {en} Hunter Davies (1985). McGraw-Hill, ed. The Beatles (en inglés). ISBN 0-07-015526-7. Hunter Davis1985. 
• {en} Geoffrey Giuliano (1997). Da Capo Press, ed. Dark Horse: The Life and Art of George Harrison (Revised ed.). ISBN 0-306-80747-5. 
• {en} Joshua M. Greene. Bantam, 2006, réédition John Wiley and Sons, 2007, ed. Here Comes the Sun : The Spiritual and Musical Journey of George Harrison (en inglés). p. 304. ISBN 0-470-12780-5. Joshua M. Greene2007. 
• {en} George, Harrison (2010). Chronicle, ed. I, Me, Mine (en inglés). p. 400. ISBN 978-0811859004. 
• {en} Bill, Harry (2000). Virgin Books, ed. The Beatles Encyclopedia: Revised and Updated (en inglés). p. 992. ISBN 0-7535-0481-2. Bill Harry2000. 
• {en} Bill, Harry (2003). Virgin Books, ed. The George Harrison Encyclopedia (en inglés). p. 400. ISBN 0-7535-0822-2. Bill Harry2003. 
• Elliot J. Huntley (2004). Guernica, ed. Mystical One: George Harrison, After the Break-up of the Beatles (en inglés). p. 342. ISBN 1-55071-197-0. .
• Chris Ingham (2003). Rough Guides, ed. The Rough Guide to the Beatles: The Story, the Song, the Solo Years (en inglés). pp. 336. ISBN 1-84353-140-2. Chris Ingham2003. 
• Ian Inglis (2010). Greenwood Press, Praeger Singer-Songwriter Collection, ed. The Words and Music of George Harrison (en inglés). p. 218. ISBN 978-0313375323. .
• {en} Simon Leng (2002). Firefly, ed. While My Guitar Gently Weeps: The Music of George Harrison (en inglés). p. 224. Simon Leng2006. .
• {en} Mark Lewisohn (1988). Harmony Books, ed. The Beatles Recording Sessions (en inglés). New York. pp. 204. ISBN 0-517-57066-1. Mark Levisohn1988. 
• {en} Barry Miles et Keith Badman (2001). Omnibus Press, ed. The Beatles Diary: The Beatles Years (en inglés). ISBN 0-7119-8308-9. 
• {en} Marc Shapiro (2002). St. Martin's Press, ed. Behind Sad Eyes: The Life of George Harrison (en inglés). p. 288. ISBN 978-0312301095. .

Ligazóns externas

• Sitio oficial (en inglés).
• Genesis Publications Concert for George: A Celebration of the Life of George Harrison.