Sonda Cassini-Huygens

Cassini-Huygens é unha sonda espacial feita en colaboración entre a NASA, a Axencia Espacial Europea (ESA) e a Axencia Espacial Italiana. Foi lanzada o 15 de outubro de 1997 ás 8:43 UTC desde Cabo Cañaveral, Estados Unidos, sobre un foguete Titan IV. A sonda finalizou a súa misión o 15 de setembro de 2017 ao entrar na atmosfera de Saturno de maneira intencionada ao rematar a súa vida útil.^[1]

A viaxe cara a Saturno fíxose usando catro veces a asistencia gravitacional: Venus o 27 de abril de 1998 e 24 de xuño de 1999, a Terra o 18 de agosto de 1999 e Xúpiter o 30 de decembro de 2000.

A duración nominal da misión a partir da súa chegada ó sistema planetario foi de catro anos, ata xullo de 2008, estendéndose ata 2017 en que se desintegrou na atmosfera do planeta.

A sonda

Cassini-Huygens é unha sonda de 5650 kg (peso no lanzamento) composta de dous módulos: o orbitador Cassini, feito para a exploración do sistema planetario de Saturno, e a sonda Huygens, un módulo destinado a entrar na atmosfera de Titán, a lúa máis grande de Saturno.

Xúpiter

Cassini

A sonda Cassini foi feita pola NASA en colaboración coa ESA e a Axencia Espacial Italiana (para a antena de comunicación e alta ganancia). Foi chamada así polo astrónomo Jean-Dominique Cassini que estudou os aneis planetarios de Saturno en detalle e descubriu algunhas das principais lúas do planeta xigante (Iapeto, Rea, Tetis e Dione).

A sonda chegou en xuño de 2004 ós arredores de Saturno e comezou o seu programa de catro anos coa visita a Febe, a lúa coñecida máis distante de Saturno, o 11 de xuño de 2004. A inserción na órbita saturniana efectuouse o 1 de xullo de 2004 cunha serie de manobras que a levaron a cruzar os aneis de Saturno (entre os aneis F e G) e a achegarse a aproximadamente 18.000 km de Saturno (ou sexa, só 0,3 veces o raio de Saturno), o que non se repetiu ata o final da misión.

A propia misión inclúe 74 órbitas arredor do planeta xigante, incluíndo 44 sobrevoos de Titán, así como numerosos voos das outras lúas de Saturno.

Cassini transporta a bordo 12 instrumentos científicos:

Cassini Plasma Spectrometer (CAPS) (espectrómetro de plasma Cassini)
Cosmic Dust Analyzer (CDA) (analizador de po cósmico)
Composite Infrared Spectrometer (CIRS) (espectrómetro de infravermellos composto)
Ion and Neutral Mass Spectrometer (INMS) (espectrómetro de ións e masa neutra)
Imaging Science Subsystem (ISS) (subsistema de xestión de imaxes científicas)
Dual Technique Magnetometer (MAG) (magnetómetro de técnica dual)
Magnetospheric Imaging Instrument (MIMI) (instrumento magnetosférico de imaxes)
Radio Detection and Ranging Instrument (RADAR) (instrumento de radiodetección e medición de distancias)
Radio and Plasma Wave Science instrument (RPWS) (instrumento científico de radioondas e ondas de plasma)
Radio Science Subsystem (RSS) (subsistema de radio científica)
Ultraviolet Imaging Spectrograph (UVIS) (espectrógrafo ultravioleta de imaxes)
Visible and Infrared Mapping Spectrometer (VIMS) (espectrómetro trazador de mapas de luz visible e infravermella)

Huygens

Cassini serviu tamén de transporte a Huygens, un módulo de exploración de 318 kg destinado a penetrar na atmosfera de Titán, a lúa máis grande de Saturno, cunha composición de hidrocarburos. O seu nome provén de Christiaan Huygens, que descubriu o satélite en 1655.

Huygens foi liberado por Cassini o 25 de decembro de 2004 nunha viaxe de 22 días cara Titán, chegando o 14 de xaneiro de 2005 ás 11:30 UTC. Os seus instrumentos de a bordo permitiron o coñecemento dos detalles da composición química da atmosfera e da superficie -se ben non estaba deseñada para soportar moito tempo a atmosfera de Titán-. A sonda continuou a emitir (cunha produción de preto de 8 kbit/s) ata o esgotamento das súas baterías, ou cando Cassini (que serve de ligazón coa Terra), estivo fora do alcance da súa recepción. A duración aproximada prevista era de dúas horas a dúas horas e media, a partir da entrada na atmosfera de Titán, e rematou sendo de catro horas e trinta e seis minutos^[2]. Huygens foi o primeiro obxecto realizado polo ser humano que se pousou sobre un corpo celeste do Sistema Solar exterior (máis aló do Cinto de asteroides), sendo o descenso máis lonxe ata a data (20023).^[3]

Huygens está composto de dous módulos: o Modulo de entrada (ENA, ENtry Assembly) e o Módulo de descenso (DM, Descent Module). O primeiro aseguraba o transporte do segundo despois da separación de Cassini cara a Titán, e serviu de protección térmica na inserción na atmosfera de Titán, freando a sonda co seu paracaídas ata a liberación do Módulo de descenso. Este contiña toda a instrumentación científica, así coma os seus propios paracaídas para a aterraxe e os controis de orientación da sonda.

A instrumentación do Huygens situada no Módulo de descenso inclúe os seguintes módulos:

Huygens Atmospheric Structure Instrument (HASI) (instrumento de estrutura atmosférica do Huygens )
Doppler Wind Experiment (DWE) (experimento do vento Doppler)
Descent Imager/Spectral Radiometer (DISR) (radiómetro descendente de imaxe/espectral)
Aerosol Collector and Pyrolyser (ACP) (aerosol colleitador e pirolizador)
Gas Chromatograph and Mass Spectrometer (GCMS) (cromatógrafo de gas e espectómetro de masas)
Surface Science Package (SSP) (Conxunto científico de superficie)

Notas

↑ Phillips Davis, ed. (2017). "Orbit Guide - End of Mission: 15 Sep 2017" (en inglés). Consultado o 16 de setembro de 2018.
↑ http://sci.esa.int/science-e/www/object/index.cfm?fobjectid=36280
↑ "ESA Extremes". www.esa.int (en inglés). Consultado o 2023-06-09.

Véxase tamén

Ligazóns externas

[cassini-1] Phillips Davis, ed. (2017). "Orbit Guide - End of Mission: 15 Sep 2017" (en inglés). Consultado o 16 de setembro de 2018.

[2] ttp://sci.esa.int/science-e/www/object/index.cfm?fobjectid=36280

[3] "ESA Extremes". www.esa.int (en inglés). Consultado o 2023-06-09.

[1]

[2]

[3]