Víctor Erice
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 30 de xuño de 1940 (84 anos) Karrantza, España |
| Educación | Universidade Complutense de Madrid |
| Actividade | |
| Ocupación | director de cinema, guionista, realizador |
| Período de actividade | 1961 - |
| Premios | |
| |
    | |
Víctor Erice Aras, nado en Karrantza (Biscaia) o 30 de xuño de 1940 é un director de cinema español.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Erice naceu en Carranza en 1940, mais con poucos meses se trasladou coa súa familia a Donostia, onde viviu ata os dezasete anos. Tralo bacharelato estableceuse en Madrid, onde estudou Ciencias Políticas e Dereito na Universidade Central. En 1961 entrou no Instituto de Investigacións e Experiencias Cinematográficas.
Escribiu críticas de cinema en publicacións como Cuadernos de Arte y pensamiento ou Nuestro cine. Ademais traballou en diversos oficios cinematográficos, sendo guionista para Miguel Picazo (Oscuros sueños de agosto) e Antonio Eceiza (El próximo otoño) e actor para Manuel Revuelta (Antoñito vuelve a casa). O seu proxecto de fin de carreira, a mediometraxe Los días perdidos (1963) representou a Escola Cinematográfica Española no Festival de San Sebastián, durante os encontros internacionais de escolas de cinema.
En 1969 participou cun segmento na longametraxe colectiva Los desafíos, xunto con Claudio Guerín e José Luis Egea, coa participación de Rafael Azcona no guión. Os tres directores foran escollidos polo produtor do filme, Elías Querejeta, coma os máis prometedores dos graduados da escola. O filme recibiu a Cuncha de Prata en San Sebastián.
En 1973 Erice realizou o seu primeiro filme en solitario, El espíritu de la colmena, inicialmente un filme de terror de encargo escrito co crítico e guionista Ángel Fernández Santos. Debido á falta de medios aproveitaron a ocasión para convertela nunha obra máis persoal, protagonizada por Fernando Fernán Gómez. Supuxo o debut na actriz Ana Torrent e recibiu a Cuncha de Ouro entre outros filmes. Tralo filme Erice dedicouse un tempo á realización publicitaria e de programas de televisión.
A relación coa escritora Adelaida García Morales, que foi a súa parella durante varios anos, deu como resultado El sur (1982), baseado nun relato da autora, con Iciar Bollain, Omero Antonutti e Rafaela Aparicio nos papeis principais. A longametraxe non se puido filmar na súa totalidade debido á interrupción do proxecto por parte de Querejeta, que argumentou que co rodado existía material suficiente para unha boa historia. A boa acollida crítica imposibilitou para sempre a posibilidade de completar a rodaxe. Para Erice os motivos de Querejeta foron económicos e a obra debe de considerarse incompleta.
Tralo filme Erice tenteou varios proxectos, mais ao non formalizarse ningún volveu á televisión e á publicidade. Dirixiu ademais a dobraxe ao castelán do filme O derradeiro emperador, de Bernardo Bertolucci. Dentro da súa faceta de crítico, escribiu xunto con Jos Oliver o libro Nicholas Ray y su tiempo (1986).
A súa terceira longametraxe foi El sol del membrillo (1992), un retrato documental do pintor realista Antonio López.
En 1994 recibiu o encargo de Andrés Vicente Gómez para realizar La promesa de Shanghai, adaptación da novela de Juan Marsé El Embrujo de Shanghai. Erice dedicoulle tres anos e fixo dez versións do guión, do que a versión definitiva recibiu o entusiasmo do novelista. O proxecto, que tiña unha duración de tres horas, non convenceu o produtor, que impuxo un recorte de corenta minutos. Erice aceptou e en 1998 preparouse un plan de rodaxe. Mais de súpeto a produtora interrompeu o proxecto por motivos financeiros e foi parar a mans de Fernando Trueba. O guión de Erice (non empregado por Trueba) foi finalmente publicado.
A finais da década de 1990 fundou a produtora Nautilus films, coa que levou a cabo a súa obra posterior, que comprende curtametraxes e segmentos en filmes colectivos.
Filmografía
[editar | editar a fonte]Longametraxes
[editar | editar a fonte]- El espíritu de la colmena (1973)
- El sur (1983)
- El sol del membrillo (1992)
Curtametraxes
[editar | editar a fonte]- En la terraza (1961)
- Páginas de un diario (1962)
- Los días perdidos (1963)
- Entre vías (1966)
- Los desafíos - Segmento 3 (1969)
- Celebrate Cinema 101 - Segmento Preguntas al atardecer (1995)
- Ten minutes older: the trumpet - Segmento Alumbramiento (2002)
- Correspondencia (dez cartas con Abbas Kiarostami) (2005-2007)
- La Morte Rouge (2006)
- 3.11 A sense of home - Segmento Ana, tres minutos (2011)
- Centro histórico - Segmento Cristales rotos (2012)
Como guionista
[editar | editar a fonte]- Oscuros sueños de agosto (1967)
- El próximo otoño (1967)
- La promesa de Shanghai (1998)
Como actor
[editar | editar a fonte]- Un lugar en el cine - Dirixida por Alberto Morais (2007)
- Víctor Erice: París-Madrid, idas y vueltas - Dirixida por Alain Bergala (2010)
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Página oficial Arquivado 20 de xuño de 2015 en Wayback Machine.
- Obradoiros impartidos por Víctor Erice Arquivado 15 de agosto de 2015 en Wayback Machine.
- Víctor Erice Aras na enciclopedia dixital "Auñamendi"
- Tijeretazos
- Entrevista a Víctor Erice
| Control de autoridades |
|
|---|
