เดย์โทน่า 500 ปี 2024

เดย์โทน่า 500 ปี 2024

รายละเอียดการแข่งขัน[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11]
การแข่งขันครั้งที่ 1 จาก 36 รายการในซีรีส์ NASCAR Cup ปี 2024
วันที่	19 กุมภาพันธ์ 2567 ( 19 ก.พ. 2567 )
ที่ตั้ง	สนาม Daytona International Speedwayในเมืองเดย์โทนาบีช รัฐฟลอริดา
คอร์ส	สนามแข่งรถถาวร 2.5 ไมล์ (4 กม.)
ระยะทาง	200 รอบ 500 ไมล์ (800 กม.)
ความเร็วเฉลี่ย	157.178 ไมล์ต่อชั่วโมง (252.953 กม./ชม.)
ตำแหน่งโพลโพซิชัน
คนขับรถ	โจอี้ โลกาโน	ทีมเพนสกี้
เวลา	49.465
ผู้ชนะการแข่งขันรอบคัดเลือก
ผู้ชนะการดวล 1	ไทเลอร์ เรดดิก	23XI เรซซิ่ง
ผู้ชนะการดวล 2	คริสโตเฟอร์ เบลล์	โจ กิ๊บส์ เรซซิ่ง
นำรอบมากที่สุด
คนขับรถ	โจอี้ โลกาโน	ทีมเพนสกี้
รอบ	46
ผู้ชนะ
ลำดับที่ 24	วิลเลียม ไบรอน	เฮนดริก มอเตอร์สปอร์ต
โทรทัศน์ในประเทศสหรัฐอเมริกา
เครือข่าย	จิ้งจอก
ผู้ประกาศข่าว	ไมค์ จอยคลินท์ โบเวียร์และเควิน ฮาร์วิก
วิทยุในประเทศสหรัฐอเมริกา
วิทยุ	ม.ร.น.
ผู้ประกาศประจำบูธ	อเล็กซ์ เฮย์เดน เจฟฟ์ สไตรเกิล และรัสตี้ วอลเลซ
ประกาศเปิด	เดฟ มูดี้ (1 & 2), ไมค์ แบ็กเลย์ (แบ็กสเตรทช์) และดิลลอน เวลช์ (3 & 4)

Daytona 500 ประจำปี 2024เป็นการ แข่งขัน NASCAR Cup Seriesและเป็นการแข่งขันครั้งที่ 66 ของอีเวนต์นี้จัดขึ้นในวันจันทร์ที่ 19 กุมภาพันธ์ 2024 ที่Daytona International Speedwayในเมืองเดย์โทนาบีช รัฐฟลอริดาสหรัฐอเมริกา^[3]เป็นการแข่งขันครั้งแรกของ ฤดูกาล NASCAR Cup Series ประจำปี 2024เดิมทีมีกำหนดจัดขึ้นในวันที่ 18 กุมภาพันธ์ แต่ถูกเลื่อนออกไปเนื่องจากฝนตก

วิลเลียม ไบรอนแห่งทีม Hendrick Motorsportsคว้าชัยชนะในการแข่งขันหลังจากที่รอสส์ เชสเทนและออสติน ซินดริกซึ่งกำลังอยู่ในอันดับสองและสาม ประสบอุบัติเหตุในสนามแข่งรูปวงรีขณะเข้าสู่เส้นชัย โดยคนก่อนพยายามแซงไบรอนเพื่อขึ้นนำ นับเป็นชัยชนะครั้งแรกของเฮนดริกในการแข่งขันเดย์โทนา 500 นับตั้งแต่ปี 2014หลังจากเกิดอุบัติเหตุในช่วงต้นการแข่งขัน การแข่งขันก็จบลงอย่างราบรื่นจนถึงบิ๊กวันเมื่อเหลืออีก 9 รอบ มีรถ 23 คันที่ชนกันจนต้องเข้าสู่เส้นชัย

นี่เป็นรายการเดย์โทนา 500 ครั้งสุดท้ายของมาร์ติน ทรูเอ็กซ์ จูเนียร์ เจ้าของตำแหน่งโพลโพซิชันในปี 2009 และรองชนะเลิศในปี 2016 ซึ่งเตรียมอำลาวงการเมื่อสิ้นสุดฤดูกาล^{[12] [13]}

สนาม Daytona International Speedwayเป็น สนาม แข่งซูเปอร์สปีดเวย์ แห่งหนึ่งจากสามแห่ง ที่ใช้จัดการ แข่งขัน NASCARโดยอีกสองแห่งคือAtlanta Motor SpeedwayและTalladega Superspeedway [ ^14]สนามแข่งมาตรฐานของสนาม Daytona International Speedway เป็นสนามแข่งซูเปอร์สปีดเวย์แบบสี่โค้งที่มีความยาว 2.5 ไมล์ (4.0 กม.) ^[15]ทางโค้งของสนามมีความลาดเอียง 31  องศาในขณะที่ทางตรงด้านหน้าซึ่งเป็นที่ตั้งเส้นชัยมีความลาดเอียง 18 องศา^[15]

• (R)หมายถึงนักขับมือใหม่
• (W)หมายถึง ผู้ชนะในอดีต
• (i)หมายถึงผู้ขับขี่ที่ไม่มีสิทธิ์ได้รับคะแนนผู้ขับขี่แบบซีรีส์

Joey Loganoทำเวลาได้ 49.465 วินาที และความเร็ว 181.947 ไมล์ต่อชั่วโมง (292.815 กม./ชม.) คว้าตำแหน่งโพลโพซิชันของการแข่งขันนี้Michael McDowellยังได้อันดับสองและจะปรากฏตัวในแถวหน้าของการแข่งขันนี้Anthony AlfredoจากBeard MotorsportsและDavid RaganจากRFK Racingคือรถเปิดประทุนสองคันที่ผ่านเข้ารอบการแข่งขันนี้ผ่านการคัดเลือก^[16]

การ แข่งขัน Bluegreen Vacations Duelsเป็นการแข่งขัน NASCAR Cup Series 2 รายการซึ่งจัดขึ้นร่วมกับ Daytona 500 ในเดือนกุมภาพันธ์ทุกปีที่ Daytona International Speedway การแข่งขันประกอบด้วยการแข่งขัน 2 รายการ 60 รอบและ 150 ไมล์ (240 กม.) ซึ่งเป็นการแข่งขันแบบฮีตเพื่อกำหนดตำแหน่งสำหรับการแข่งขัน Daytona 500 การแข่งขันทั้งสองรายการจะกำหนดตำแหน่งสำหรับรถที่เข้ารอบ 3–32 การแข่งขันครั้งแรกจะกำหนดตำแหน่งสำหรับรถที่เข้ารอบในตำแหน่งคี่ในวันคัดเลือกตำแหน่งโพล การแข่งขันครั้งที่สองจะกำหนดตำแหน่งสำหรับรถที่เข้ารอบในตำแหน่งคู่ ตำแหน่ง 33–36 จะถูกเติมเต็มด้วยนักขับ 4 คนที่ทำเวลาต่อรอบเร็วที่สุดในรอบคัดเลือกตำแหน่งโพลซึ่งไม่ได้ล็อกตำแหน่งในการแข่งขัน Duel ตำแหน่ง 37–40 กำหนดโดยรถ 4 คันที่มีคะแนนสูงสุดในปี 2019 ของเจ้าของรถซึ่งไม่ได้ล็อคตำแหน่งในการแข่งขัน Duels และไม่ได้อยู่ในกลุ่มรถที่ทำเวลาต่อรอบได้เร็วที่สุด 4 รอบในการแข่งขันรอบคัดเลือก

เดนนี่ แฮมลินเป็นคนเร็วที่สุดในการฝึกซ้อมครั้งแรก โดยทำเวลาได้ 45.575 วินาที และความเร็ว 197.477 ไมล์ต่อชั่วโมง (317.808 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) ^[17]

การฝึกซ้อมครั้งสุดท้ายถูกยกเลิกเนื่องจากสภาพอากาศ^[18]

โจอี้ โลกาโน เจ้าของตำแหน่งโพลโพซิชัน ขึ้นนำในรอบแรกของการแข่งขัน โดยเขาและไมเคิล แมคดาวเวลล์อยู่เคียงข้างกัน แมคดาวเวลล์ขึ้นนำในรอบที่ 2 โลกาโนขึ้นนำในรอบที่ 3 และแมคดาวเวลล์ขึ้นนำในรอบที่ 4 ก่อนที่โลกาโนจะขึ้นนำหน้าแมคดาวเวลล์ในรอบที่ 5 ในเวลาเดียวกัน ก็เกิดการเตือนครั้งแรกเนื่องจากรถหลายคันชนกันในสนามรูปวงรี เหตุการณ์เริ่มต้นขึ้นเมื่อจอห์น ฮันเตอร์ เนเมเช็ก ถูกแบรด เคเซโลว์สกี้ผลัก เมื่อเคเซโลว์สกี้ชนเนเมเช็กในมุมที่ผิด และเนเมเช็กก็พุ่งชนแฮร์ริสัน เบอร์ตัน เบอร์ตันหมุนลงตรงหน้าคาร์สัน โฮเซวาร์ และทั้งเบอร์ตันและโฮเซวาร์ก็หมุนกลับในสนามหญ้าที่เปียกชื้น จากนั้นทั้งคู่ก็หมุนกลับขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งเบอร์ตันขึ้นนำหน้าไรอัน พรีซ คาซ กราลา และออสติน ดิลลอน ขณะที่โฮเซวาร์หมุนขึ้นหน้าจิมมี่ จอห์นสัน การแข่งขันของกราลา เบอร์ตัน และโฮเซวาร์ก็สิ้นสุดลง^[19]รถยนต์หลายคันรวมถึง Joey Logano ตัดสินใจเข้าพิตเพื่อเติมน้ำมัน แต่ Christopher Bell, Ryan Blaney และ Daniel Hemric ไม่ได้เข้าพิต และ Bell ก็เป็นผู้นำในการสตาร์ทใหม่ในรอบที่ 12 Bell และ Blaney อยู่เคียงข้างกันเพื่อเป็นผู้นำเป็นเวลาหลายรอบ โดย Bell เป็นผู้นำทั้งหมดจนถึงรอบที่ 31 เมื่อ Blaney ขึ้นนำหน้า Bell และขึ้นนำ ในรอบที่ 40 Joey Logano ขึ้นนำ ในรอบเดียวกัน Logano และนักแข่งคนอื่นๆ เข้าพิต ทำให้ Michael McDowell ขึ้นนำ ในรอบที่ 42 Chase Elliott พยายามขึ้นนำแต่ไม่สามารถขึ้นนำ McDowell ได้ Elliott พยายามอีกครั้งในรอบที่ 43 และสามารถขึ้นนำ McDowell ได้ในรอบที่ 44 แต่ในรอบเดียวกันนั้น Josh Berry ขึ้นนำ Elliott ขึ้นนำอีกครั้งในรอบถัดมา Elliott และนักแข่งคนอื่นๆ เข้าพิตในรอบที่ 55 ทำให้ Bubba Wallace ขึ้นนำ วอลเลซเข้าพิตในรอบที่ 56 ทำให้โนอาห์ แกร็กสันขึ้นนำ แกร็กสันเข้าพิตในรอบที่ 60 ทำให้เดวิด เรแกนขึ้นนำ ทั้งเรแกนและไรอัน พรีซอยู่นอกพิตและเสียตำแหน่งนำให้กับกลุ่มที่เร็วกว่าซึ่งนำโดยไคล์ บุช และบุชขึ้นนำในรอบที่ 63 ในรอบสุดท้ายของสเตจ 1 ในรอบที่ 65 เชส เอลเลียตขึ้นนำ เอลเลียตรักษาตำแหน่งไว้ได้และคว้าชัยชนะในสเตจ 1

ไคล์ ลาร์สันคว้าชัยชนะในการแข่งขันจากพิทโรด และเขาเป็นผู้นำกลุ่มรถจนถึงรอบใหม่ในรอบที่ 71 ในรอบที่ 72 ลาร์สันกำลังแข่งกับจอช เบอร์รี่เพื่อขึ้นนำเมื่อไลน์ที่สามที่นำโดยโจอี้ โลกาโนแซงหน้าพวกเขาและโลกาโนขึ้นนำ ในรอบที่ 85 ท็อดด์ กิลลิแลนด์แข่งเคียงบ่าเคียงไหล่กับโลกาโนเพื่อขึ้นนำจนถึงรอบที่ 87 และไม่สามารถขึ้นนำได้ กิลลิแลนด์ขึ้นนำจากโลกาโนในรอบที่ 93 มาร์ติน ทรูเอ็กซ์ จูเนียร์ พยายามขึ้นนำในรอบที่ 95 แต่ไม่สามารถขึ้นนำกิลลิแลนด์ได้ ในรอบที่ 109 บับบา วอลเลซขึ้นนำแต่ถูกไคล์ บุชแซงหน้าในรอบเดียวกันและบุชขึ้นนำ ไรอัน พรีซขึ้นนำในรอบที่ 111 แต่เข้าพิททันทีและคืนตำแหน่งนำให้กับบุช ระหว่างการพิทโรด 2 ครั้งนั้น จอช เบอร์รี่ถูกจอห์น ฮันเตอร์ เนเมเชกเปลี่ยนตำแหน่งให้เข้าพิท Busch และคนอื่นๆ เข้าพิตในรอบที่ 114 ทำให้ Kyle Larson ขึ้นนำ Larson และคนอื่นๆ เข้าพิตในรอบที่ 115 และรักษาตำแหน่งผู้นำไว้ได้ด้วยช่องว่างที่มากของกลุ่มนักแข่งที่เขาอยู่ ในรอบที่ 118 Austin Cindric ขึ้นนำ Larson ขึ้นนำในรอบที่ 120 แต่ Cindric แซงหน้าไปอย่างกะทันหัน Kyle Busch ขึ้นนำ Cindric ในรอบที่ 121 และ Busch ขึ้นนำในรอบที่ 123 แต่ Cindric กลับมาแซงได้ Busch ขึ้นนำในรอบที่ 129 ในรอบสุดท้ายของสเตจ 2 ในรอบที่ 130 Cindric ขึ้นนำ แต่เพื่อนร่วมทีมของเขา Ryan Blaney ขึ้นนำจาก Cindric ในโค้งที่ 3 และ 4 และ Blaney ชนะในสเตจ 2

ระหว่างการหยุดเข้าพิท ล้อหน้าซ้ายของ Kyle Busch ไม่ได้รับการยึดไว้เมื่อเขาออกจากพิทบ็อกซ์ โชคดีที่ล้อไม่หลุดออก และ Busch สามารถกลับเข้าสู่พิทบ็อกซ์เพื่อยึดล้อได้ Austin Cindric ชนะการแข่งขันจากพิทบ็อกซ์ และเขาเป็นผู้นำกลุ่มรถในการเริ่มการแข่งขันใหม่ในรอบที่ 137 ทั้ง Cindric และ Bubba Wallace ขับเคียงบ่าเคียงไหล่กัน โดย Wallace เป็นผู้นำในรอบที่ 137, Cindric เป็นผู้นำในรอบที่ 138 และ Wallace เป็นผู้นำในรอบที่ 139 การแข่งขันเริ่มเข้มข้นขึ้นในช่วงนี้ ในรอบที่ 140 AJ Allmendinger ขึ้นนำจาก Cindric และ Wallace ทั้ง Tyler Reddick และ Chris Buescher พยายามขึ้นนำจาก Allmendinger ในรอบเดียวกันแต่ไม่สามารถขึ้นนำเขาได้ ในรอบที่ 148 Corey LaJoie ขึ้นนำ แต่ Allmendinger เป็นผู้นำในรอบนั้น LaJoie ขึ้นนำอีกครั้งในรอบที่ 149 แต่ Kyle Busch แซงหน้าไปจนเข้าเส้นชัย และ Busch ขึ้นนำ LaJoie ขึ้นนำเมื่อเหลืออีก 50 รอบ เมื่อเหลืออีก 49 รอบ Denny Hamlin ขึ้นนำ Busch ขึ้นนำเมื่อเหลืออีก 48 รอบ ก่อนที่ Hamlin จะขึ้นนำในรอบถัดมา เมื่อเหลืออีก 39 รอบ Busch พยายามเข้าแถวตามหลัง Corey LaJoie ในโค้งที่ 2 แต่ชนกำแพงระหว่างนั้น แต่ไม่เสียโมเมนตัมมากนัก เมื่อเหลืออีก 38 รอบ Joey Logano ขึ้นนำ Hamlin เมื่อเหลืออีก 30 รอบ Hamlin ขึ้นนำ Logano แต่ Logano แซงหน้าไปทันที

ในรอบที่ 178 ได้มีการเข้าพิทสต็อปตามกำหนดการครั้งสุดท้าย (ทั้งหมดอยู่ภายใต้ธงเขียว) โดยการเข้าพิทสต็อปในสนามแข่งความเร็วสูงนั้น ทีมต่างๆ มักจะเข้าพิทตามผู้ผลิต ทีมจากโตโยต้าเข้าพิทเป็นหลักในรอบที่ 178 แต่เดนนี่ แฮมลินไม่สามารถทำตามสัญญาได้ ในรอบที่ 179 แฮมลิน จัสติน เฮลีย์ และไคล์ บุชเข้าพิท (จากผู้ผลิต 3 ราย) เป็นทีมเดียวกัน ทีมจากฟอร์ดเข้าพิทในรอบที่ 181 รวมถึงทีมจากโลกาโน ซึ่งทำให้เชฟโรเลตของรอสส์ ชาสเตนขึ้นนำ ชาสเตนนำกลุ่มทีมจากเชฟโรเลตในการเข้าพิทสต็อปครั้งสุดท้ายในรอบที่ 182 และด้วยกลุ่มที่แข็งแกร่งกว่า ทำให้รักษาตำแหน่งผู้นำเอาไว้ได้ หลังจากที่กลุ่มทั้งสามรวมตัวกัน ความเข้มข้นของการแข่งขันก็เพิ่มขึ้น และกลยุทธ์การดราฟต์แบบบัมพ์ก็กลายเป็น "การดราฟต์แบบสแลม" ซึ่งสร้างแรงผลักดันอย่างจริงจังเพื่อสร้างโมเมนตัม ในรอบที่ 186 แชมป์เก่า ริกกี้ สเตนเฮาส์ จูเนียร์ ขึ้นนำ แต่ถูกแดเนียล ซัวเรซแซงหน้าไป เมื่อเหลือเวลาอีก 13 วินาที วิลเลียม ไบรอน พยายามขึ้นนำ แต่รอสส์ เชสเทน แซงไป 3 รอบ และเชสเทนขึ้นนำเมื่อเหลือเวลาอีก 13 วินาที เมื่อเหลือเวลาอีก 11 วินาที จอย โลกาโน พยายามขึ้นนำแต่ไม่สามารถขึ้นนำเชสเทนได้

ในรอบที่ 192 การแข่งขันแบบดุเดือดเริ่มขึ้นบนทางตรงด้านหลัง Keselowski และ Logano อยู่ด้านนอกและพยายามแซง Chastain เพื่อขึ้นนำ ขณะที่ Chastain พยายามบล็อกอย่างดุเดือด Keselowski อยู่ด้านหลังเขาในขณะที่ Logano อยู่ด้านนอก ทำให้มีเลนที่สามตรงกลางซึ่งพบ William Byron และ Alex Bowman โดย Bowman ผลัก Byron การผลักที่ก้าวร้าวเกินไปส่งผลให้ไบรอนชนเคเซลอฟสกี้จากด้านใน ทำให้เคเซลอฟสกี้เสียหลักต่อหน้ากลุ่มรถทั้งหมด นับเป็นการเตือนครั้งที่สี่ของคืนนี้ และเป็นครั้งแรกที่เกิดอุบัติเหตุตั้งแต่รอบที่ 5 อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้มีรถเข้าร่วม 23 คัน และมีผู้ได้รับบาดเจ็บคือ ออสติน ซินดริก ไคล์ ลาร์สัน แบรด เคเซลอฟสกี้ เชส เอลเลียต โนอาห์ แกร็กสัน เดนนี่ แฮมลิน ไรอัน แบลนีย์ เชส บริสโก คริส บูเอสเชอร์ มาร์ติน ทรูเอ็กซ์ จูเนียร์ คริสโตเฟอร์ เบลล์ โจอี้ โลกาโน วิลเลียม ไบรอน แดเนียล เฮมริก ท็อดด์ กิลลิแลนด์ ไรอัน พรีซ เอริก โจนส์ ไทเลอร์ เรดดิก ริกกี้ สเตนเฮาส์ จูเนียร์ อเล็กซ์ โบว์แมน ไท กิบบ์ส แอนโธนี่ อัลเฟรโด และแดเนียล ซัวเรซ^[20]ธงแดงโบกสะบัดเพื่อยุติความยุ่งเหยิงซึ่งกินเวลานาน 15 นาที 27 วินาที ก่อนจะถูกยกขึ้น การแข่งขันจะเริ่มต้นใหม่โดยเหลืออีก 4 รอบ โดยเชสเทนเป็นผู้นำ ทั้งวิลเลียม ไบรอนและรอสส์ เชสเทนต่อสู้อย่างหนักเพื่อแย่งชิงตำแหน่งผู้นำ โดยไบรอนเป็นผู้นำในรอบนั้น จนกระทั่งเหลืออีก 2 รอบ เชสเทนก็เสียเปรียบ เมื่อเหลืออีก 2 รอบจากโค้งที่ 4 เชสเทนแซงไบรอนไปได้ไกลและเข้าโค้งด้านในของไบรอนเพื่อขึ้นนำเมื่อเข้าสู่วงรี ไบรอนพยายามบล็อกขณะเคลื่อนตัวออกด้านนอก เชสเทนเลี้ยวออกด้านหน้าของออสติน ซินดริก โดยทั้งคู่หมุนตัวผ่านวงรีในขณะที่แทร็กยังอยู่ใต้กรีน โดย NASCAR หวังว่ารถทั้งสองคันจะตรงขึ้นและปล่อยให้การแข่งขันจบลง จากนั้น ไบรอนก็ข้ามเส้นสตาร์ท-ฟินิชเพื่อเริ่มรอบที่ 200 ซึ่งเป็นสัญญาณว่าการแข่งขันจะสิ้นสุดลงเมื่อสิ้นสุดรอบ ซินดริกไถลขึ้นไปและ NASCAR ก็กดปุ่มเพื่อส่งสัญญาณให้หยุดการแข่งขันเป็นครั้งที่ 5 ซึ่งจะทำให้การแข่งขันสิ้นสุดลง วิลเลียม ไบรอนและอเล็กซ์ โบว์แมนอยู่เคียงข้างกันเมื่อส่งสัญญาณให้หยุดการแข่งขัน ซึ่งหมายความว่า NASCAR จะใช้ การทบทวน รีเพลย์ทันทีเพื่อตัดสินว่าใครเป็นผู้นำเมื่อเริ่มส่งสัญญาณให้ หยุดการแข่งขัน สองนาทีต่อมา NASCAR ประกาศว่า William Byron เป็นผู้ชนะและ Bowman จบในอันดับที่สอง นี่เป็นครั้งแรกที่รถหมายเลข 24 เข้าเลนชัยชนะในเดย์โทนา 500 นับตั้งแต่Jeff Gordonในปี 2005ชัยชนะครั้งนี้ยังเป็นช่วงเวลาพิเศษสำหรับ Hendrick Motorsports เช่นเดียวกับเมื่อ 40 ปีที่แล้วในวันที่ Hendrick Motorsports ลงแข่งขัน NASCAR เป็นครั้งแรกในรายการเดย์โทนา 500 ในปี 1984 Christopher Bell, Corey LaJoie และ Bubba Wallace อยู่ใน 5 อันดับแรก ในขณะที่ AJ Allmendinger, John Hunter Nemechek, Erik Jones, Noah Gragson และ Chase Briscoe อยู่ใน 10 อันดับแรก^[21]

สเตจที่ 1 รอบ: 65

สเตจ 2 รอบ: 65

สเตจ 3 รอบ: 70

• การเปลี่ยนแปลงผู้นำ: 41 ใน 20 ผู้ขับขี่ที่แตกต่างกัน
• ข้อควรระวัง/รอบ: 5 รอบต่อ 18 รอบ
• ธงแดง: 1 เป็นเวลา 15 นาที 27 วินาที
• เวลาในการแข่งขัน : 3 ชั่วโมง 10 นาที 52 วินาที
• ความเร็วเฉลี่ย: 157.178 ไมล์ต่อชั่วโมง (252.953 กม./ชม.)

ตั้งแต่ปี 2001 — ยกเว้นปี 2002 , 2004และ2006 — Daytona 500ได้รับการถ่ายทอดโดยFoxในสหรัฐอเมริกา ทีมงานบูธประกอบด้วยผู้ประกาศ NASCAR ที่ยาวนานในแต่ละรอบMike Joy , Clint Bowyerและผู้ชนะDaytona 500 ปี 2007 Kevin Harvick Jamie Little , Regan Smith และ Josh Sims ดูแลถนนในพิทสำหรับฝ่ายโทรทัศน์ Larry McReynoldsหัวหน้าทีมงานผู้ชนะ Daytona 500 ปี 1992 และ 1998 ให้ข้อมูลเชิงลึกในสถานที่ระหว่างการแข่งขัน^[22]

ในแคนาดา ออกอากาศทางเครือข่ายโทรทัศน์ CTVเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ปี 1996

การแข่งขันนี้ได้รับการถ่ายทอดทางวิทยุโดยMotor Racing Networkซึ่งได้รายงานการแข่งขัน Daytona 500 ตั้งแต่ปี 1970และออกอากาศพร้อมกันทางSirius XM NASCAR Radioทีมงานบูธประกอบด้วย Alex Hayden, Jeff Striegle และRusty Wallace แชมป์ Cup Series ปี 1989 นอกจากนี้ แขกพิเศษ Doug Rice ยังเป็นส่วนหนึ่งของบูธถ่ายทอดสดเพื่อรำลึกถึงปีสุดท้ายของเขาในการทำงานให้กับPerformance Racing Networkและเรียกบรรยายการแข่งขันในแต่ละรอบDave Moodyผู้ประกาศการเลี้ยวมาอย่างยาวนานเป็นผู้ประกาศการเลี้ยวนำ โดยประกาศการแข่งขันจากยอด หอคอย Sunocoด้านนอกทางออกของโค้งที่ 2 เมื่อนักแข่งแข่งขันกันในโค้งที่ 1 และ 2 Mike Bagleyทำงานบนทางตรงด้านหลังสนามจากจุดสังเกตการณ์ด้านในของสนาม และ Dillon Welch ประกาศการแข่งขันเมื่อนักแข่งแข่งขันในโค้งที่ 3 และ 4 จากหอคอย Sunoco ด้านนอกทางออกของโค้งที่ 4 บนถนนพิท MRN ดำเนินการโดย Steve Post, Kim Coon, Brienne Pedigoและ Jason Toy

ตารางคะแนนการแข่งขันชิงแชมป์นักขับ โพส คนขับรถ คะแนน 1 วิลเลียม ไบรอน 54 2 อเล็กซ์ โบว์แมน 50 (–4) 3 คริสโตเฟอร์ เบลล์ 44 (–10) 4 เชส เอลเลียต 42 (–12) 5 บับบา วอลเลซ 38 (–16) 6 จอห์น ฮันเตอร์ เนเมเช็ก 37 (–17) 7 ไคล์ บุช 37 (–17) 8 ไคล์ ลาร์สัน 37 (–17) 9 เอริค โจนส์ 34 (–20) 10 คอรี ลาโจอี้ 33 (–21) 11 ออสติน ซินดริก 33 (–21) 12 เดนนี่ แฮมลิน 30 (–24) 13 เชส บริสโก 29 (–25) 14 เซน สมิธ (R) 29 (–25) 15 โนอาห์ แกร็กสัน 28 (–26) 16 มาร์ติน ทรูเอ็กซ์ จูเนียร์ 24 (–30) อันดับนักขับอย่างเป็นทางการ

ตารางคะแนนการแข่งขันชิงแชมป์ผู้ผลิต โพส ผู้ผลิต คะแนน 1 เชฟโรเลต 40 2 โตโยต้า 34 (–6) 3 ฟอร์ด 28 (–12) หมายเหตุ : เฉพาะตำแหน่ง 16 อันดับแรกเท่านั้นที่รวมอยู่ในอันดับผู้ขับขี่