ชาวอภิรา
บุคคลสำคัญทางประวัติศาสตร์ที่ปรากฏในมหาภารตะ

ชาวAbhiraเป็นชนเผ่าในตำนานที่ถูกกล่าวถึงในมหากาพย์และคัมภีร์ โบราณ ของอินเดีย ชนเผ่าที่มีชื่อเดียวกันนี้ถูกกล่าวถึงในหนังสือPeriplus ของทะเล Erythraeanมหาภารตะบรรยายว่าพวกเขาอาศัยอยู่ใกล้ชายฝั่งทะเลและบนฝั่งแม่น้ำ Sarasvatiใกล้กับเมือง Somnathในคุชราตและในภูมิภาค Matsyaเช่นกัน[1] [2]

ประวัติศาสตร์

Sunil Kumar Bhattacharya กล่าวว่า Abhiras ถูกกล่าวถึงในงานของยุคคลาสสิก ในศตวรรษแรก เรื่อง Periplus of the Erythraean Seaเขาถือว่าพวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์มากกว่าจะเป็นชนเผ่า[3]นักวิชาการ เช่นRamaprasad Chandaเชื่อว่าพวกเขาเป็น ชน เผ่าอินโด-อารยัน[4]แต่คนอื่นๆ เช่นRomila Thaparเชื่อว่าพวกเขาเป็นชนพื้นเมือง[5] Abhiras แห่ง PuranicครอบครองดินแดนของHeratพวกเขามักจะอยู่เคียงข้างกับ Kalatoyakas และ Haritas ซึ่งเป็นชนเผ่าของอัฟกานิสถาน[6]

ในปัทมปุราณะและงานวรรณกรรมบางเล่ม อภิระถูกเรียกว่าเป็นเผ่าของพระกฤษณะ[7]

ไม่มีความแน่นอนเกี่ยวกับสถานะการประกอบอาชีพของพวกอภิรา โดยในตำราโบราณบางครั้งกล่าวถึงพวกเขาในฐานะนักรบ คนเลี้ยงวัวที่เลี้ยงสัตว์ และบางครั้งก็กล่าวถึงพวกเขาว่าเป็นเผ่าที่ปล้นสะดม[8]

นอกจากVrishnis , SatvatasและYadavas แล้ว Abhiras ยังเป็นสาวกของพระเวทและบูชาพระกฤษณะซึ่งเป็นหัวหน้าและอาจารย์ของชนเผ่าเหล่านี้[9] [7]

ในจารึกทางโบราณคดี อภิระถูกกล่าวถึงว่าเป็นเผ่าของพระกฤษณะ[10] [7]

กฎของคอนกัน

ตั้งแต่ปี 203 ถึง 270 อภิราปกครองที่ราบสูงเดคคานทั้งหมดในฐานะอำนาจสูงสุด อภิราอาจเป็นผู้สืบทอดจากสัตวาหนะ[11]

การเชื่อมต่อกับ Ahirs สมัยใหม่

ตามที่ Ganga Ram Garg กล่าวไว้ วรรณะ Ahirในปัจจุบัน เป็นลูกหลานของคน Abhira และคำว่าAhirเป็น รูปแบบ PrakritของคำสันสกฤตAbhira [7] Bhattacharya กล่าวว่าคำว่าAhir , AharและGaoliเป็นรูปแบบปัจจุบันของคำว่าAbhira [3 ]

MSA Raoและนักประวัติศาสตร์ เช่น PM Chandorkar และ T. Padmaja ได้อธิบายว่ามีหลักฐานจารึกและประวัติศาสตร์ที่ยืนยันความเท่าเทียมของ Ahirs กับ Abhiras โบราณ[12] [13] [14]

อภิระแห่งจักรวรรดิคุปตะ

ในรัชสมัยของSamudragupta (ราวปี 350) ตระกูล Abhiras อาศัยอยู่ในRajputanaและMalavaบนชายแดนตะวันตกของอาณาจักร Guptaนักประวัติศาสตร์Dineshchandra Sircarคิดว่าที่อยู่อาศัยเดิมของพวกเขาคือบริเวณ Abhiravan ระหว่างHeratและKandaharแม้ว่าจะยังเป็นที่โต้แย้งกันอยู่ก็ตาม[15]การยึดครองราชสถาน ของพวกเขา ในเวลาต่อมาก็เห็นได้ชัดจาก จารึก JodhpurของSamvat 918 ว่าชาว Abhira ในพื้นที่นั้นเป็นที่หวาดกลัวของเพื่อนบ้านเนื่องจากพฤติกรรมที่รุนแรงของพวกเขา[15]ตระกูล Abhiras ของ Rajputana เป็นคนแข็งแกร่งและถูกมองว่าเป็นMlecchasและดำเนินกิจกรรมต่อต้านพราหมณ์ ส่งผลให้ชีวิตและทรัพย์สินไม่ปลอดภัยPargiterชี้ให้เห็นถึงประเพณีของชาว Pauranic ว่าขณะที่ชาว Vrishnis และ Andhakas ล่าถอยไปทางเหนือหลังสงคราม Kurukshetraจากบ้านของพวกเขาทางตะวันตกใน Dwarka และ Gujarat พวกเขาถูกโจมตีและทำลายโดยชาว Abhiras ผู้หยาบคายแห่ง Rajasthan [16]

ตระกูลอภิราไม่ได้หยุดอยู่ที่ราชสถาน แต่บางเผ่าของพวกเขาได้อพยพไปทางใต้และตะวันตกไปถึงเมืองซอรัสตราและมหาราษฏระและเข้ารับราชการภาย ใต้ ราชวงศ์สัตตาวาหนะและแคว้นตะวันตก[17]ยังได้ก่อตั้งอาณาจักรขึ้นในพื้นที่ตอนเหนือของ ประเทศ มราฐะ และจารึกเกี่ยวกับปีที่เก้าของกษัตริย์ อิศวรเสนแห่งราชวงศ์อภิรา[ 18] [19]

อ้างอิง

  1. ^ Garg, Gaṅgā Rām (1992). สารานุกรมแห่งโลกฮินดู. บริษัท Concept Publishing. ISBN 978-81-7022-374-0-
  2. ^ Garg, Gaṅgā Rām (1992). สารานุกรมของโลกฮินดู. Concept Publishing Company. หน้า 113. ISBN 978-81-7022-374-0-
  3. ^ ab Bhattacharya, Sunil Kumar (1996). Krishna — ลัทธิในศิลปะอินเดีย. MD Publications. หน้า 126. ISBN 9788175330016-
  4. ^ จันดา รามาปราสาด (1969). เผ่าพันธุ์อินโด-อารยัน: การศึกษาต้นกำเนิดของชาวอินโด-อารยันและสถาบันต่างๆ. การศึกษาอินเดีย: อดีตและปัจจุบัน. หน้า 55.
  5. ^ Thapar, Romila (1978). Ancient Indian Social History: Some Interpretations. Orient Blackswan. หน้า 165. ISBN 978-81-250-0808-8-
  6. ↑ มิศรา, สุดามา (1973) รัฐชนาปาทะในอินเดียโบราณ ภารตียะวิทยา ปรากาศนะ.
  7. ^ abcd Garg, Dr Ganga Ram (1992). สารานุกรมของโลกฮินดู. Concept Publishing. หน้า 113. ISBN 9788170223740-
  8. ^ Malik, Aditya (1990). "The Puskara Mahatmya: A Short Report". ใน Bakker, Hans (ed.). The History of Sacred Places in India As Reflected in Traditional Literature . Leiden: BRILL and the International Association of Sanskrit Studies. หน้า 200 ISBN 9789004093188-
  9. ^ Radhakrishnan, S. (2007). อัตลักษณ์และจริยธรรม. Orient Paperbacks. หน้า 31–32. ISBN 978-8-12220-455-1-
  10. ↑ ที, ปัทมาจา (2002) Ay velirs และ Krsna มหาวิทยาลัยไมซอร์. พี 34. ไอเอสบีเอ็น 9788170173984-
  11. ^ Numismatic Society of India (1991). วารสารของ Numismatic Society of India. เล่ม 53. มหาวิทยาลัยมิชิแกน. หน้า 91–95.
  12. ^ Guha, Sumit (2006). สิ่งแวดล้อมและชาติพันธุ์ในอินเดีย 1200–1991. มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. หน้า 47. ISBN 978-0-521-02870-7-
  13. ^ Rao, MSA (1978). การเคลื่อนไหวทางสังคมในอินเดีย. เล่ม 1. Manohar. หน้า 124, 197, 210.
  14. ^ T., Padmaja (2001). วิหารของกฤษณะในอินเดียใต้: ประวัติศาสตร์ ศิลปะ และประเพณีในทมิฬนาฑู ภาควิชาโบราณคดี มหาวิทยาลัยไมซอร์ หน้า 25, 34 ISBN 978-8-170-17398-4-
  15. ^ ab Sharma, Tej Ram (1989). ประวัติศาสตร์การเมืองของจักรพรรดิคุปตะ: จากคุปตะถึงสกันคุปตะ. Concept Publishing Company. หน้า 87. ISBN 978-81-7022-251-4-
  16. ^ Jain, Kailash Chand (1972). เมืองโบราณและเมืองต่างๆ ของรัฐราชสถาน: การศึกษาเกี่ยวกับวัฒนธรรมและอารยธรรม. Motilal Banarsidass. ISBN 9788120806696-
  17. ^ Haryana: การศึกษาด้านประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม. มหาวิทยาลัย Kurukshetra. 1968. หน้า 44.
  18. ^ Bhattacharya, Sunil Kumar (1996). ลัทธิกฤษณะในศิลปะอินเดีย. MD Publications Pvt. Ltd. หน้า 10. ISBN 978-81-7533-001-6-
  19. ↑ มาจุมดาร์, ราเมช จันทรา; อัลเทการ์, อนันต์ ซาดาชิฟ (1967) วะกะตะกะ – กุปตะ อายุประมาณ ค.ศ. 200–550 โมติลาล บานาซิดาส. พี 143. ไอเอสบีเอ็น 978-81-208-0026-7-

แหล่งที่มา

  • “ Durga - ตำนานเทพเจ้าฮินดู” สารานุกรมบริแทนนิกา 19 กุมภาพันธ์ 2015 สืบค้นเมื่อ15 กุมภาพันธ์ 2017
  • ลอร่า อมาซโซน (2011) แพทริเซีย โมนาแกน (เอ็ด) เทพธิดาในวัฒนธรรมโลก เอบีซี-คลีโอไอเอสบีเอ็น 978-0-313-35465-6-
  • เวนดี้ โดนิเกอร์ (1999) สารานุกรมศาสนาโลกของเมอร์เรียม-เว็บสเตอร์เมอร์เรียม-เว็บสเตอร์ISBN 978-0-87779-044-0-
  • เดวิด อาร์ คินสลีย์ (1989). กระจกของเทพธิดา: ภาพนิมิตของความศักดิ์สิทธิ์จากตะวันออกและตะวันตก สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแห่งรัฐนิวยอร์กISBN 978-0-88706-835-5-
  • Donald J LaRocca (1996). เทพเจ้าแห่งสงคราม: ภาพศักดิ์สิทธิ์และการตกแต่งอาวุธและชุดเกราะ พิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิแทนISBN 978-0-87099-779-2-
  • June McDaniel (2004) Offering Flowers, Feeding Skulls: Popular Goddess Worship in West Bengal. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-534713-5-
  • ชาร์ลส์ ฟิลลิปส์ ไมเคิล เคอร์ริแกน เดวิด กูลด์ (2011) ตำนานและความเชื่อของอินเดียโบราณ The Rosen Publishing Group ISBN 978-1-4488-5990-0-
  • Paul Reid-Bowen (2012) Denise Cush; Catherine Robinson; Michael York (บรรณาธิการ) Encyclopedia of Hinduism. Routledge ISBN 978-1-135-18979-2-
สืบค้นจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=คนอภิรา&oldid=1247724651"