นูเมนอร์

นูเมเนอร์หรือเรียกอีกอย่างว่าเอเลนนา-โนเรหรือเวสเทิร์นเนสเป็นสถานที่สมมติใน งานเขียนของ เจ. อาร์. อาร์. โทลคีนเป็นอาณาจักรที่ครอบครองเกาะขนาดใหญ่ทางทิศตะวันตกของ มิดเดิลเอิ ร์ธซึ่งเป็นฉากหลักในงานเขียนของโทลคีน และเป็นอารยธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษย์อย่างไรก็ตาม หลังจากหลายศตวรรษแห่งความเจริญรุ่งเรือง ผู้อยู่อาศัยจำนวนมากก็เลิกบูชาเทพองค์เดียวเอรู อิลูวาทาร์และก่อกบฏต่อพวกวาลาร์พวกเขารุกรานวาลินอร์เพื่อค้นหาความเป็นอมตะอย่างผิดพลาด ส่งผลให้เกาะถูกทำลายและประชาชนส่วนใหญ่เสียชีวิต โทลคีนตั้งใจให้นูเมเนอร์พาดพิงถึงแอตแลนติสใน ตำนาน ^{[T 1]}

นักวิจารณ์ได้ตั้งข้อสังเกตว่าการทำลายเมืองนูเมนอร์นั้นสะท้อนถึงเรื่องราวในพระคัมภีร์เกี่ยวกับการล่มสลายของมนุษย์และการทำลายเมืองโซดอมและโกโมราห์และเรื่อง Paradise Lostของจอห์น มิลตันเรื่องราวนี้เป็นส่วนหนึ่งของธีมของการเสื่อมถอยและการล่มสลายในมิดเดิลเอิร์ธที่ดำเนินไปตลอดทั้งตำนานของโทลคีน นูเมนอร์โบราณเป็นตัวแทนของยุคแห่งความยิ่งใหญ่ในตำนาน นักวิชาการและโทลคีนเองได้สังเกตเห็นความคล้ายคลึงกันระหว่างนูเมนอร์กับอารยธรรมโบราณ เช่นอียิปต์โบราณ เมโสโป เตเมียฟินิเซียและคาร์เธจภาษาของ นูเมนอร์ซึ่งก็คือภาษา อาดูไนก์นั้นได้รับแบบจำลองมาจากภาษาเซมิติ ก โทลคีนเลือกที่จะตั้งชื่อเดือนตามปฏิทินสาธารณรัฐฝรั่งเศสซึ่งแปลเป็นภาษาเอลฟ์ ของ เขา

นวนิยายของซีเอส ลูอิส เพื่อนของโทลคีน กล่าวถึงดินแดนที่เรียกว่านูมินอร์ว่าเป็น "ดินแดนตะวันตกที่แท้จริง" ซีรีส์ทางโทรทัศน์เรื่องThe Lord of the Rings: The Rings of Powerมีฉากหลักในยุคที่สอง โดยมีเมืองท่าอาร์เมเนลอสของนูมินอร์เป็นสถานที่สำคัญของเนื้อเรื่อง

คำอธิบายเกาะนูเมนอร์ซึ่งตีพิมพ์ใน Unfinished Talesสันนิษฐานว่าได้มาจากเอกสารในกอนดอร์ [ ^{T 2]}นูเมนอร์ตั้งอยู่ในทะเลใหญ่ ใกล้กับอามานทางทิศตะวันตกมากกว่ามิดเดิลเอิร์ธทางทิศตะวันออก ^{[T 3]} เกาะนี้ มีรูปร่างคล้ายดาว โดยมีคาบสมุทร 5 แห่ง ทอดยาวจากบริเวณใจกลาง ซึ่งกว้างประมาณ 250 ไมล์ (400 กม.) ^{[T 2]} คาเรน วินน์ ฟอนสตัด ประมาณการว่าเกาะนี้มีพื้นที่ ^{167,691 ตารางไมล์ [435,017 กม. 2 ] [1]} นูเมนอร์มี 6 ภูมิภาคหลัก ได้แก่ แหลมทั้งห้าแห่งที่มีชื่อว่า อันดูสตาร์ ไฮยาร์นูสตาร์ ไฮยาร์โรสตาร์ ออร์โรสตาร์ และฟอโรสตาร์ และพื้นที่ใจกลางคือ มิตทัลมาร์ ซึ่งมีเมืองหลวงคือ อาร์เมเนลอส^{[T 2] [T 4] [T 5]}กษัตริย์ทาร์-เมเนลดูร์องค์ที่ 5 ทรงสร้างหอคอยในฟอโรสตาร์เพื่อเฝ้าดูดวงดาว^{[T 6]}

กษัตริย์เอลรอส พระองค์แรก บุตรชายของ เออาเรน ดิล วีรบุรุษแห่งการเดินเรือ ได้สร้างหอคอยสูงตระหง่านใน อาร์เมเนลอส ต้นไม้สีขาวนิมโลธ สัญลักษณ์แห่งราชอาณาจักรที่ยังมีชีวิตอยู่ ถูกสร้างขึ้นในสมัยของกษัตริย์องค์ที่หก นักสำรวจทาร์-อัลดาริออน ในรัชสมัยของกษัตริย์องค์สุดท้าย อาร์-ฟาราซอนผู้ภาคภูมิใจ วิหารทรงกลมขนาดยักษ์แห่งมอร์กอธถูกสร้างขึ้นในเมือง มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่าห้าร้อยฟุต และสูงเท่ากับแนวชายคา โดยมีโดมเงินอยู่เหนือโดมนั้น โดมมีโอคูลัสซึ่งควันจากเครื่องบูชาที่ถูกเผาจำนวนมากพวยพุ่งออกมา ทำให้เงินหมองลง^{[T 3]} อันดูนิเอ "พระอาทิตย์ตก" เป็นท่าเรือทางตะวันตก หันหน้าไปทางดินแดนอมตะ เอลดาร์เคยขึ้นบกที่นั่น วาลานดิลเป็นลอร์ดองค์แรกของอันดูนิเอ ท่าเรืออื่นๆ ได้แก่ โรมเมนนาและเอลดาลอนเด เมื่อเงามืดปกคลุมนูเมนอร์ อาร์เมเนลอสก็เข้ายึดอันดูนิเอ^{[ต 2]}

ชาวนูเมโนเรียนสืบเชื้อสายมาจากเอเดนแห่งเบเลริอันด์โดยมีสามเผ่า ได้แก่ เผ่าฮาดอร์ เผ่าเบออร์ และเผ่าฮาเลธ ส่วนใหญ่สืบเชื้อสายมาจากเผ่าฮาดอร์ผู้มีผมสีอ่อนและตาสีฟ้า ผู้ตั้งถิ่นฐานในภูมิภาคตะวันตก โดยเฉพาะอันดูสตาร์ ส่วนใหญ่เป็นชาวเผ่าเบออร์ ซึ่งมีผมสีเข้มกว่าและตาสีเทา^{[T 6]}ชนเผ่าฮาเลธบางส่วนและครอบครัวดรูเอเดน บางส่วน ก็อยู่ที่นั่นด้วย^{[T 7]}ชาวนูเมโนเรียนโดยเฉลี่ยสูงกว่าสองรังการ์หรือ 6 ฟุต 4 นิ้ว^{[T 8]}ชาวนูเมโนเรียนที่ไม่อยู่ในสายเอลรอสมีอายุ 200 ปี ส่วนญาติพี่น้องของราชวงศ์มีอายุยืนยาวกว่ามาก อายุขัยของพวกเขาลดลงเนื่องจากการกบฏของพวกเขา^{[T 9]}วัยผู้ใหญ่คือ 25 ปี^{[T 6]}

ภาษากลางของพวกเขาคือAdûnaicซึ่งมาจากภาษา Taliskaซึ่งเป็นภาษาพูดของชาว Hadorians ^{[T 10] [T 11]}ชาวนูเมโนเรียส่วนใหญ่รู้จักภาษาซินดาริน ตระกูลขุนนางก็รู้จักภาษาเควนยา ของเหล่าเอลฟ์ชั้นสูงเช่นกัน โดยนำมาใช้ในงานด้านตำนานและคำศัพท์^{[T 12] [T 6]}เมื่อมิตรภาพกับพวกเอลฟ์ขาดสะบั้นลง การใช้ภาษาซินดารินและเควนยาก็ลดน้อยลง จนกระทั่งกษัตริย์ Ar-Adûnakhôr ห้ามการสอนของพวกเขา และความรู้เกี่ยวกับภาษาของเอลฟ์ก็ได้รับการเก็บรักษาไว้โดยผู้ศรัทธาเท่านั้น^{[T 5]}

ก่อนที่ Shadow จะมาถึง ชาวนูเมโนเรียนยังคงรักษาประเพณีการบูชาIlúvatarและความเคารพต่อ Valar ไว้ ประเพณีเหล่านี้ได้แก่ การวางกิ่งก้านของoiolairë ที่มีกลิ่นหอม ไว้บนหัวเรือของเรือที่ออกเดินทาง^{[T 6]}พิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับการผ่านคทา และการสละชีวิต ประเพณีที่มีชื่อเสียงที่สุดคือการสวดมนต์สามครั้ง ซึ่งผู้คนจะปีนขึ้นไปบนยอดเขา Meneltarma และกษัตริย์จะสรรเสริญ Eru Ilúvatar เหล่านี้คือคำอธิษฐานฤดูใบไม้ผลิเพื่อขอให้มีปีที่ดี คือErukyermëคำอธิษฐานกลางฤดูร้อนเพื่อขอให้เก็บเกี่ยวได้ดี คือErulaitalëและคำขอบคุณการเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วง คือEruhantalë [ ^{T 2]}

ปฏิทินนูเมโนเรอันหรือ "การนับของกษัตริย์" มีลักษณะคล้ายกับปฏิทินเกรกอเรียนโดยมีสัปดาห์หนึ่งมี 7 วัน ปีหนึ่งมี 365 วัน ยกเว้นปีอธิกสุรทินและเดือนสิบสอง ( astar ) โดยสิบมี 30 วัน และสองมี 31 วัน^{[T 13]}

นูเมนอร์ได้รับการเลี้ยงดูจากท้องทะเลในฐานะของขวัญจากชาววาลาร์แก่ชาวเอเดนผู้ซึ่งยืนหยัดเคียงข้างเหล่าเอลฟ์แห่งเบเลเรียนด์เพื่อต่อต้านมอร์กอธในสงครามของยุคแรก^{[T 14]}ในช่วงต้นของยุคที่สองชาวเอเดนส่วนใหญ่ที่รอดชีวิตจากสงครามได้ออกจากมิดเดิลเอิร์ธไปยังนูเมนอร์โดยล่องเรือที่เหล่าเอลฟ์จัดหาและบังคับบัญชา การอพยพใช้เวลา 50 ปีและนำผู้คนจำนวน 5,000 ถึง 10,000 คนมายังเกาะนี้^{[T 15] [T 5]} ชาว เอลรอส ฮาล์ฟเอลฟ์ลูกชายของเออาเรนดิล ยอมสละความเป็นอมตะเพื่อมาเป็นมนุษย์และกษัตริย์องค์แรกของนูเมนอร์ ชาวนูเมนอร์กลายเป็นชนชาติที่มีอำนาจ เป็นมิตรกับเอลฟ์ทั้งจากเอเรสเซอาและมิดเดิลเอิร์ธ เอลฟ์แห่งเอเรสเซอานำของขวัญต่างๆ มาด้วย รวมทั้งทักษะและพืชพันธุ์ เอลรอสนำเลือดเอลฟ์และพลังเวทมนตร์ มา ด้วย ของขวัญเหล่านี้มีปาลันติ รีเจ็ดชิ้น ซึ่งเป็นลูกแก้ววิเศษที่สามารถมองเห็นอนาคตได้สำหรับลอร์ดแห่งอันดูนิเอ^{[T 3]}

นูเมนอร์ถูกล้อมรอบด้วยทะเลอาร์ดาและทะเลมีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งต่อวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของนูเมนอร์ ตั้งแต่ยุคแรกสุดในประวัติศาสตร์ปลาจากทะเลเป็นส่วนสำคัญของอาหารนูเมนอร์ ผู้ที่ให้อาหารนี้ก็คือชาวเรือกลุ่มแรกของนูเมนอร์^{[T 2]}ชาวนูเมนอร์กลายเป็นช่างต่อเรือและกะลาสีเรือ ที่มีทักษะอย่างรวดเร็ว โดยมีความปรารถนาที่จะสำรวจและเชี่ยวชาญมหาสมุทร กิจกรรมนี้มีข้อจำกัดอยู่ประการหนึ่ง: ข้อห้ามของชาววาลาร์ ชาววาลาร์ห้ามไม่ให้เรือเอเดนแล่นไปทางตะวันตกจนมองไม่เห็นเกาะ นั่นเป็นเพราะดินแดนอมตะซึ่งห้ามมนุษย์เข้านั้นตั้งอยู่ใกล้กับทางตะวันตกของนูเมนอร์อย่างน่าดึงดูด ชาวนูเมนอร์จึงสำรวจทะเลอื่นๆ พวกเขาไปถึงมิดเดิลเอิร์ธทางตะวันออก และสำรวจชายฝั่งของมิดเดิลเอิร์ธ รวมถึงทะเลตะวันออกที่อยู่ไกลออกไป พวกเขาได้นำอารยธรรมของตนมาสู่ชาวมิดเดิลเอิร์ธ ซึ่งเรียกพวกเขาว่าราชาแห่งท้องทะเล^{[T 3]}ข่าวคราวของชาวเรือชาวนูเมโนเรียแพร่กระจายไปไกลในแผ่นดินมิดเดิลเอิร์ธ แม้แต่พวก เอนท์ผู้สันโดษยัง ได้ยินเรื่องการมาถึงของ "เรือลำใหญ่" ^{[T 16]} ชาวนูเมโนเรียได้สร้างความสัมพันธ์อันดีกับกิลกาลัดราชาแห่งเหล่าไฮเอลฟ์แห่งตะวันตกเฉียงเหนือของมิดเดิลเอิร์ธ ซึ่งเรือของพวกเขาแล่นมาจากเกรย์ฮาเวนส์^{[T 6]} อัลดาริออนก่อตั้ง Uinendili ซึ่งเป็นกิลด์ของชาวเรือ เพื่อเป็นเกียรติแก่ Uinen เทพธิดาแห่งท้องทะเล^{[T 2] [T 6]}เขาสืบทอดบัลลังก์และเป็นที่รู้จักในนามราชาแห่งกะลาสีเรือ เขาก่อตั้ง Vinyalondë (ต่อมาเรียกว่า Lond Daer) ซึ่งเป็นนิคมชาวนูเมโนเรียแห่งแรกในมิดเดิลเอิร์ธ ท่าเรือนี้ให้ทางเข้าสู่ป่าใหญ่ของEriadorซึ่งชาวนูเมโนเรียต้องการสำหรับการสร้างเรือ ชาวนูเมโนเรอันช่วยเหลือกิล-กาลาดในสงครามระหว่างเอลฟ์และซารอนในมิดเดิล เอิร์ธ ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากการหลอมแหวน เอกภาพ ทาร์-มินาสตีร์ ซึ่งต่อมาเป็นกษัตริย์องค์ที่สิบเอ็ดของนูเมนอร์ ได้รวบรวมกองเรือรบและส่งไปช่วยเหลือกิล-กาลาด กองกำลังของนูเมนอร์และเอลฟ์เอาชนะซารอนได้^{[T 3]}

อำนาจที่เพิ่มขึ้นของชาวนูเมโนเรียมีด้านมืด การแสวงประโยชน์จากป่าในมิดเดิลเอิร์ธทำให้เอเรียดอร์เสียหายไปมาก ชาวนูเมโนเรียสก่อตั้งนิคมเพิ่มเติมในมิดเดิลเอิร์ธ ขึ้นปกครองอาณาจักรริมชายฝั่งที่ไม่มีคู่แข่ง ในตอนแรก พวกเขาต่อสู้กับมนุษย์แห่งมิดเดิลเอิร์ธในลักษณะเป็นมิตร แต่ผู้สืบทอดของมินาสตีร์อย่างทาร์-ซีริยาทันและทาร์-อาตานามีร์ "ผู้ยิ่งใหญ่" กลับกลายเป็นเผด็จการ กดขี่มนุษย์แห่งมิดเดิลเอิร์ธและเรียกเก็บบรรณาการจำนวนมาก ชาวนูเมโนเรียสได้สร้างอัมบาร์เมืองท่าทางใต้ของมิดเดิลเอิร์ธให้กลายเป็นป้อมปราการขนาดใหญ่และขยายเมืองเพลาร์กีร์ซึ่งเป็นท่าเทียบเรือในกอนดอร์ใกล้กับปากแม่น้ำอันดูอิน "คนของกษัตริย์" ในหมู่ชาวนูเมโนเรียสอิจฉาเอลฟ์เพราะความเป็นอมตะของพวกเขา ไม่พอใจคำสั่งห้ามของพวกวาลาร์ และแสวงหาชีวิตนิรันดร์ ผู้ที่ยังคงจงรักภักดีต่อชาววาลาร์และเป็นมิตรกับชาวเอลฟ์ (และใช้ภาษาเอลฟ์) คือ "ผู้ศรัทธา" หรือ "เพื่อนเอลฟ์" ( เอเลนดิลี ) พวกเขาได้รับการนำโดยลอร์ดแห่งอันดูนิเอ ในรัชสมัยของทาร์-อันคาลิมอน (SA 2221-2386) เหล่าคนของกษัตริย์กลายเป็นผู้มีอำนาจ และผู้ศรัทธากลายเป็นชนกลุ่มน้อยที่ถูกข่มเหงและถูกกล่าวหาว่าเป็น "สายลับของชาววาลาร์" ^{[T 3]}

ในช่วงปลายยุคที่สอง อาร์-ฟาราซอน กษัตริย์องค์ที่ 25 ของนูเมนอร์ ล่องเรือไปยังมิดเดิลเอิร์ธเพื่อท้าทายเซารอน [ ^{T 17]}ผู้ซึ่งอ้างว่าเป็นราชาแห่งมนุษย์และเจ้าผู้ปกครองของมิดเดิลเอิร์ธ อาร์-ฟาราซอนขึ้นบกที่อัมบาร์เพื่อทำการรบ และเมื่อเห็นความยิ่งใหญ่ของนูเมนอร์ กองทัพของเซารอนก็หนีไป ทำให้เซารอนต้องยอมแพ้โดยไม่สู้ เขาถูกนำตัวกลับไปยังนูเมนอร์ในฐานะนักโทษ แต่ไม่นานเขาก็ล่อลวงกษัตริย์และชาวนูเมนอร์อีกหลายคน โดยสัญญาว่าพวกเขาจะมีชีวิตนิรันดร์หากพวกเขาบูชาเมลคอร์ อาจารย์ของเขา อาร์-ฟาราซอนมีวิหารสูง 500 ฟุต (150 เมตร) สร้างขึ้นในอาร์เมเนลอส โดยมีเซารอนเป็นที่ปรึกษา ในวิหารนี้ มี การบูชายัญมนุษย์ให้กับเมลคอร์ ต้นไม้สีขาวนิมโลธ ซึ่งตั้งอยู่หน้าบ้านของกษัตริย์ในอาร์เมเนลอส และโชคชะตาของมันก็ผูกติดกับสายเลือดของกษัตริย์ ถูกตัดและเผาเป็นเครื่องสังเวยให้กับเมลคอร์ ตามคำสั่งของซารอน อิซิลดูร์ได้เก็บผลไม้จากต้นไม้นั้นไว้ และมันได้กลายเป็นบรรพบุรุษของต้นไม้สีขาวแห่งกอนดอร์^{[T 3]}

ด้วยแรงกระตุ้นจากซารอนและความกลัวในวัยชราและความตาย อาร์-ฟาราซอนจึงได้สร้างกองเรือรบขนาดใหญ่และแล่นเรือไปทางตะวันตกเพื่อทำสงครามกับพวกวาลาร์ โดยตั้งใจที่จะยึดครองดินแดนอมตะของวาลินอร์และบรรลุความเป็นอมตะ ซารอนยังคงอยู่เบื้องหลัง อาร์-ฟาราซอนขึ้นบกที่ชายฝั่งของอามาน เนื่องจากพวกวาลาร์ถูกห้ามไม่ให้ดำเนินการโดยตรงกับเมน มานเว หัวหน้าของพวกวาลาร์ จึงเรียกหาเอรู อิลูวาทาร์ เทพองค์เดียว เพื่อตอบโต้ เอรูได้ทำให้โลกเปลี่ยนไป โลกที่แบนราบของอาร์ดาถูกเปลี่ยนเป็นลูกโลกนูเมนอร์จมลงไปใต้มหาสมุทร^{[T 3] [3]}และดินแดนอมตะก็ถูกกำจัดออกจากโลกไปตลอดกาล มีเพียงเอลฟ์เท่านั้นที่สามารถล่องเรือต่อไปตามเส้นทางตรงเก่าซึ่งตอนนี้หมายถึงการเดินทางออกจากอาร์ดา ผู้คนบนเกาะทั้งหมดจมน้ำตาย มีเพียงผู้ศรัทธาที่ล่องเรือไปแล้วเท่านั้นที่รอดชีวิต กองเรือรบของ Ar-Pharazon ส่วนใหญ่ประสบกับความหายนะในเหตุการณ์หายนะครั้งนี้^{[T 3]}

ซอรอนเองก็ถูกกักขังในหายนะที่เขามีส่วนช่วยทำให้เกิดขึ้น ร่างกายของเขาถูกทำลาย และเขาไม่มีรูปร่างที่สมส่วนอีกต่อไป เขาหนีกลับไปยังมิดเดิลเอิร์ธในฐานะวิญญาณแห่งความเกลียดชังที่ "ผ่านไปเหมือนเงาและลมดำเหนือท้องทะเล" ^{[T 3]}และกลับไปยังมอร์ดอร์ [ ^{T 3]}

ผู้ศรัทธาที่นำโดยเอเลนดิล ผู้สูงศักดิ์ ได้เดินทางมายังมิดเดิลเอิร์ธ อิซิลดูร์และอนาริออน บุตรชายของเอเลนดิลได้ก่อตั้งอาณาจักรทั้งสองแห่งขึ้นในดินแดนเนรเทศ ได้แก่ อาร์นอร์ทางเหนือและกอนดอร์ทางใต้ อาณาจักรทั้งสองพยายามรักษาวัฒนธรรมของนูเมโนเรียไว้ กอนดอร์เจริญรุ่งเรืองและ "รุ่งเรืองขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ทำให้ระลึกถึงความยิ่งใหญ่ของนูเมโนเรีย" ^{[T 18]}ซารอนรวบรวมกำลังในมอร์ดอร์ สร้างฉากสำหรับการต่อสู้ที่กินเวลานานนับพันปี^{[T 3]}คนรับใช้ของเขาบางคนเรียกว่าชาวนูเมโนเรียดำ เนื่องจากพวกเขานับถือความมืดและ "หลงใหลในความรู้ชั่วร้าย" ^{[T 19]}ได้ออกจากนูเมโนเรียก่อนที่มันจะถูกทำลาย ลูกหลานของพวกเขายังคงอาศัยอยู่ที่นั่นและยังคงเป็นพันธมิตรกับซารอนในมิดเดิลเอิร์ธเป็นเวลาหลายพันปี^{[T 19]}

เดิมตั้งใจให้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวการเดินทางข้ามเวลาในThe Notion Club Papersโทลคีนเคยมองว่าเรื่องราวการล่มสลายของนูเมนอร์เป็นบทสรุปของThe Silmarillionและ "เรื่องราวสุดท้าย" เกี่ยวกับยุคโบราณ ต่อมาด้วยการปรากฏตัวของThe Lord of the Rings เรื่องราวนี้ จึงกลายมาเป็นการเชื่อมโยงกลับไปยังตำนานของเขาในยุคก่อนๆ^{[T 20] [4] [5]}

นูเมนอร์ปรากฏตัวครั้งแรกในThe Lord of the Ringsในฐานะดินแดนอันคลุมเครือของ "เวสเทิร์นเนส" อารยธรรมขั้นสูงที่มีอยู่มาช้านาน อยู่ทางตะวันตกไกลออกไปเหนือทะเล และเป็นบ้านบรรพบุรุษของชาวดูเนไดน์ โทลคีนเลือกชื่อนี้เพราะมีความหมายถึง " ไลโอเนส " ซึ่งเป็นดินแดนอันห่างไกลที่จมลงสู่ทะเลในนวนิยายโรแมนติกอังกฤษกลาง เรื่อง คิงฮอร์น [ ^{T 21] [T 22]}

แอตแลนติส ( กรีกโบราณ : Ἀτλαντὶς νῆσοςแปลว่า  'เกาะของแอตลาส ') เป็นเกาะสมมติที่กล่าวถึงในนิทานเปรียบเทียบเรื่องความเย่อหยิ่ง (ความเย่อหยิ่งที่นำไปสู่การล่มสลาย) ของประเทศต่างๆ ใน ผลงานของเพลโตนักปรัชญาชาวกรีกโบราณ เรื่องTimaeusและCritias ^[6 ]

ตามคำบอกเล่าของโทลคีนในจดหมายจากปี 1968 เขาเขียนเรื่องราวของนูเมนอร์เป็น "ตำนานแอตแลนติสเวอร์ชันใหม่" ซึ่งเป็นผลมาจากความท้าทายของซีเอส ลูอิสในการเขียนเรื่องราวการเดินทางข้ามเวลา โทลคีนเองก็เคยฝันซ้ำๆ เกี่ยวกับ "คลื่นที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้" จากท้องทะเลอันเงียบสงบหรือความยิ่งใหญ่เหนือแผ่นดินสีเขียวในแผ่นดินตลอดชีวิตของเขา^[7]

ประวัติศาสตร์การล่มสลายของนูเมนอร์ของโทลคีนจึงยังคงซื่อสัตย์ต่อเรื่องราวแอตแลนติสของเพลโต^[8]และได้รับอิทธิพลอย่างมากจากทิเมอุสและคริเทียส [ ^{7] [8]}ในทำนองเดียวกันกับที่เพลโตคิดค้นประเพณีที่เล่าเรื่องราวของแอตแลนติสสืบทอดจากนักบวชชาวอียิปต์ไปยังโซลอนและสมาชิกในครอบครัวของคริเทียสโทลคีนก็สร้างประเพณีขึ้นมาในรูปแบบของเอลฟ์วีนที่ได้พบกับเอลฟ์ผู้เก็บรักษาความรู้โบราณที่สูญหายไป^[8]

โทลคีนได้ให้ตัวละครโลว์ดัมของเขาบรรยายถึงชื่ออตาลันเต ของนูเมนอร์ว่าเป็น "อวาลโลเนียน" ซึ่งเป็นคำในภาษาเอ ลฟ์ในเรื่องนี้ โทลคีนได้เลียนแบบวิธีที่เพลโตได้กล่าวถึงที่มาของชื่อแอตแลนติสใหม่ว่ามาจากแอตลาส กษัตริย์องค์แรก แม้ว่าชื่อนั้นจะอ้างอิงถึงไททันแอตลาสที่แบกท้องฟ้าไว้บนไหล่นอกเสาแห่งเฮราคลีสก็ตาม นอกจากนี้ เพลโตยังได้กล่าวถึงที่มาของชื่อเมืองกาดีราใหม่ว่ามาจากกาดีรอส พี่ชายฝาแฝดของแอตลาส แม้ว่าชื่อของกษัตริย์ในจินตนาการจะอ้างอิงถึงเมืองนี้จริง ๆ ก็ตาม^[8]

ในทำนองเดียวกันกับที่เพลโตอ้างในข้อความของเขาว่าเรื่องราวเกี่ยวกับแอตแลนติสของเขาเป็นตัวแทนของความจริงเบื้องหลังคำพูดที่สับสนของนักบวชชาวอียิปต์ โทลคีนเองก็บรรยายเรื่องราวของนูเมนอร์ของเขาว่าเป็นความจริงเบื้องหลังคำบอกเล่าของเพลโตเอง และเขาได้ให้โลว์ดัมกล่าวในเอกสารของ The Notion Clubว่าหากแอตแลนติสอ้างถึงแอตลาส ก็จะเชื่อมโยงเรื่องราวนั้นกับ "ภูเขาที่ถือเป็นเสาหลักแห่งสวรรค์" ซึ่งก็คือภูเขาแอตลาสซึ่งจะหมายถึงภูเขาเมเนลตาร์มาในนูเมนอร์ในทางกลับกัน^[8]

การทำลายเมืองนูเมนอร์ทำให้เมืองนี้ได้รับชื่อเควนยา ว่า อตาลันเตซึ่งแปล ว่า " ผู้ล่มสลาย" ^{[T 3] [a]}โทลคีนบรรยายถึงการประดิษฐ์คำพาดพิงเพิ่มเติมเกี่ยวกับแอตแลนติสของเขาว่าเป็นความบังเอิญเมื่อเขาตระหนักว่ารากศัพท์ภาษาเควนยาtalat ซึ่งแปลว่า "ตก" อาจรวมเข้ากับชื่อของนูเมนอร์ได้^{[T 24] [7]}โทลคีนเขียนถึงนูเมนอร์ว่าเป็นแอตแลนติสในจดหมายหลายฉบับของเขา^{[T 1]} 

นักวิจารณ์ Charles Delattre ได้ตั้งข้อสังเกตว่า Númenor นั้นสอดคล้องกับตำนานของแอตแลนติส ซึ่งเป็นเกาะที่จมอยู่ใต้น้ำเพียงแห่งเดียวในวรรณกรรมโบราณที่หลงเหลืออยู่ โดยมีรายละเอียดหลายประการ: ^[9]

• มันเริ่มต้นเป็นโลกที่สมบูรณ์แบบซึ่งได้รับการจัดวางทางเรขาคณิตเพื่อสะท้อนถึงความสมดุลและความกลมกลืน^[9]
• อุดมไปด้วยแร่ธาตุอันมีค่า และมีพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ โดยมีกองเรือที่แข็งแกร่งที่สามารถควบคุมพื้นที่ได้ไกลเกินชายฝั่ง เช่น เอเธนส์โบราณ^[9]
• ความภาคภูมิใจของนูเมนอร์ก็เขียนว่า เดอลาตเร เทียบเท่ากับความเย่อหยิ่งของแอตแลนติสของเพลโต^[9]
• และการล่มสลายของมันชวนให้นึกถึงการทำลายล้างแอตแลนติส การแก้แค้นของพระเจ้า ใน พันธสัญญาเดิมต่อเมืองโซดอมและโกโมราห์และเรื่อง Paradise Lostของมิลตัน^[9 ]

โทลคีนซึ่งเป็น โรมันคาธอลิกที่เคร่งศาสนา[ ^11]กล่าวว่าThe Downfall of Númenor ( Akallabêth ) เป็นการตกต่ำครั้งที่สองของมนุษย์ อย่างแท้จริง โดยมี "ธีมหลักของมัน .. (หลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันคิดว่า ในเรื่องราวของผู้ชาย) การห้ามหรือการห้ามปราม" ^{[T 25]} Bradley J. Birzerเขียนในสารานุกรม JRR Tolkienว่าโทลคีนคิดว่าเรื่องราวทุกเรื่องโดยพื้นฐานแล้วเกี่ยวกับการตกต่ำ และตามตำนานของเขาจึงมี "การตกต่ำ" มากมาย: การตกต่ำของ Morgoth, Fëanorและญาติของเขา และ Númenor ท่ามกลางพวกเขา^[12] Eric Schweicher เขียนในMythloreว่าการห้ามนั้น "ถูกท้าทายในไม่ช้า" เช่นเดียวกับการตกต่ำในพระคัมภีร์^[10]สิ่งล่อใจสำหรับชาว Númenoreans คือความปรารถนาในความเป็นอมตะและข้อห้ามที่พวกเขาฝ่าฝืนคือไม่ล่องเรือไปยังดินแดนอมตะของ Aman ^{[13] [ข]}

ชื่อต่างๆ ที่เชื่อมโยงกันด้วยการศึกษาทางภาษาศาสตร์ของเขาได้สร้างความเป็นไปได้ของความก้าวหน้าที่ลดลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สำหรับโทลคีน จากโลกแห่งตำนานที่สาบสูญไปนานอย่างนูเมนอร์ในยุคที่สอง ไปสู่โลกแห่งจินตนาการของเขาในมิดเดิลเอิร์ธในยุคที่สาม ซึ่งสูญหายไปแล้วเช่นกัน ไปสู่ดินแดนเยอรมันและแองโกล-แซกซอนโบราณที่แท้จริงหลายพันปีต่อมา และในที่สุดก็ลงมาถึงโลกสมัยใหม่ ซึ่งชื่ออย่างเอ็ดวินยังคงอยู่ ทั้งหมด (ในนิยาย) ที่เหลืออยู่ของมิดเดิลเอิร์ธ ทำให้ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาศาสตร์ผู้มีความรู้มีคำใบ้ถึงตำนานอังกฤษที่ยังมีชีวิตอยู่ ชิปปีย์ตั้งข้อสังเกตว่าในนูเมนอร์ ตำนานจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นเนื่องจากการเป็นเพื่อนกับเอลฟ์ หนึ่งในเอเลนดิลี ที่เกลียดชัง ทำให้คนในกลุ่มคนของกษัตริย์กลายเป็นเป้าหมายในการสังเวยมนุษย์ให้กับมอร์กอธ การ "เล่นชื่ออย่างต่อเนื่อง" ของโทลคีนนำไปสู่ตัวละครและสถานการณ์ และบางครั้งก็เป็นเรื่องราว^[15]

เดอลาทร์ระบุว่าตำแหน่งของนูเมนอร์ในมิดเดิลเอิร์ธของโทลคีนนั้นน่าสนใจ เนื่องจาก "เป็นทั้งขอบและศูนย์กลางในเวลาเดียวกัน" ^[9]ไม่น้อยเพราะในเดอะลอร์ดออฟเดอะริงส์ความรุ่งโรจน์ของนูเมนอร์นั้นเป็นประวัติศาสตร์โบราณอยู่แล้ว ทำให้เกิดความรู้สึกสูญเสียและคิดถึง เขาเขียนว่านี่เป็นเพียงหนึ่งในความสูญเสียและการล่มสลายมากมายในหนังสือตำนานของโทลคีนซึ่งนำไปสู่ซากปรักหักพังสุดท้ายของนูเมนอร์ในตอนเหนือ นั่นก็คือดูเนไดน์ และอาณาจักรนูเมนอร์แห่งสุดท้าย นั่นก็คือกอนดอร์ ซึ่ง "ทำให้ภาพลวงตาที่ว่านูเมนอร์ยังคงมีอยู่ทางตอนใต้ยังคงมีชีวิตอยู่" ^[9]

มาร์จอรี เบิร์นส์เขียนว่าความรู้สึก "การแตกสลายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้" ^[16]นั้นยืมมาจากมุมมองโลกของชาวนอร์ดิก ซึ่งเน้นย้ำว่าทุกสิ่งอาจสูญหายได้ทุกเมื่อ^[16]เธอเขียนว่าในตำนานนอร์สสิ่งนี้เริ่มขึ้นในช่วงการสร้างโลก: ในอาณาจักรแห่งไฟมัสเพลล์ ยอตุนน์ ซูร์ตกำลังรอคอยการสิ้นสุดของโลกในขณะนั้น เบิร์นส์แสดงความคิดเห็นว่าในตำนานนั้น แม้แต่เทพเจ้าก็อาจตายได้ ทุกอย่างย่อมมีจุดจบ และว่า "แม้ว่าซารอน [ผู้ชั่วร้าย] อาจจะจากไป เอลฟ์ก็จะเลือนหายไปเช่นกัน" ^[16]

โทลคีนบรรยายถึงชาวนูเมโนเรอันในยุคหลังแห่งกอนดอร์ว่า "มีลักษณะเด่นที่สุดในแง่ของอียิปต์" โดยเปรียบได้กับชาวอียิปต์โบราณที่หลงใหลและมีพลังในการสร้างอนุสรณ์สถานขนาดใหญ่ ตลอดจนมีความสนใจในบรรพบุรุษและสุสาน^[17]มงกุฎแห่งกอนดอร์นั้นสูงและมีปีกเหมือนมงกุฎอาเตฟของ อียิปต์โบราณ ^[17] Adûnaic ถูกสร้างแบบจำลองจากภาษาเซมิติก : ^[18]โทลคีนอธิบายว่ามันมีรากศัพท์สามพยางค์แบบเซมิติกและมีความเกี่ยวพันกับภาษาดวาร์ฟKhuzdul " ซึ่งสร้างแบบจำลองจากภาษาเซมิติก^[19] อิทธิพล ของเมโสโปเตเมียบางส่วนปรากฏอยู่ใน Númenor เวอร์ชันแรกๆ เช่น ชื่อZigûr ของซารอน และชื่อIstar ^{ของทาร์-มิเรียล [19]}โทลคีนเปรียบเทียบชาว Númenórean กับชาวยิวในจดหมายสองฉบับของเขา^{[19] [17]}เขาเปรียบเทียบการปฏิบัติของชาว Númenórean ที่มีสถานที่สักการะเพียงแห่งเดียวบนยอดเขา Meneltarma กับชาวยิวที่วิหารแห่งเดียวของพวกเขาในเยรูซาเล็ม^{[20] [21]} Númenor มีความคล้ายคลึงกับฟินิเซียและคาร์เธจ โบราณ โดยมีพลังทางทหารในทะเล และการบูชาพระเจ้าด้วยการสังเวยมนุษย์^[18]

โทลคีนเป็นนักภาษาศาสตร์ มืออาชีพ สำหรับเขา การมีอยู่ของแนวคิดที่รวมอยู่ในคำและชื่อโบราณบ่งชี้ว่าต้องมี "แนวคิดดั้งเดิมบางอย่าง" ^[15]ซึ่งเป็นประเพณีที่เคยมีมาแล้วเบื้องหลังแนวคิดเหล่านั้น นักวิชาการด้านโทลคีนทอม ชิปปีย์ตั้งข้อสังเกตว่าในThe Lost Road ของโทลคีน ชื่อหลักๆ มาจากตำนานเยอรมัน และกล่าวถึงเอลฟ์: ^[15]

การใช้ผู้เดินทางข้ามเวลาที่เกี่ยวข้องกันสองคนที่มีชื่อในภาษาอังกฤษโบราณ^[22]และความคิดที่จะเยี่ยมชมแอตแลนติสในช่วงเวลาที่ถูกทำลายนั้นสะท้อนให้เห็นเหตุการณ์ในหนังสือเด็กโดยEdith Nesbitซึ่งโทลคีนบรรยายว่าเป็น "นักเขียนที่ฉันชื่นชอบ" The Story of the Amulet ของ Nesbit ในปี 1906 ได้ทำลายแอตแลนติสโดยการรวมกันของการปะทุของภูเขาไฟและคลื่นสึนามิ Kullmann และ Siepmann แสดงความคิดเห็นว่าคลื่นสึนามิต้องสะท้อนให้เห็นความฝัน "คอมเพล็กซ์แอตแลนติส" ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ของโทลคีน ซึ่งยังกล่าวถึง Faramirตัวละครของโทลคีนด้วยเกี่ยวกับคลื่นลูกใหญ่ที่ซัดเข้ามาเหนือยอดไม้^[23] House of Ardenของ Nesbit ในปี 1908 มีพี่ชายและน้องสาวชื่อ Edred ("ที่ปรึกษาแห่งความสุข") และ Elfrida ("พลังของเอลฟ์") เป็นผู้ประสานงานหลัก ซึ่งทั้งคู่มาเยี่ยมเยียนกันหลายครั้งก่อนหน้านี้ และมักจะพบกับตัวละครคู่ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกันเสมอ^[22]

โทลคีนเลือกที่จะใช้ปฏิทินของนูเมนอร์เป็นปฏิทินสาธารณรัฐฝรั่งเศสตัวอย่างเช่น ชื่อของเดือนที่ 3 ของฤดูหนาว ได้แก่ซูลิเม กวาเอรอนและเวนโทสล้วนมีความหมายว่า "ลมแรง" ^[24]

นวนิยาย That Hideous Strengthของซีเอส ลูอิส ในปี 1945 กล่าวถึงนูมินอร์ว่าเป็น "ตะวันตกที่แท้จริง" ^{[26] ซึ่งลูอิสให้เครดิตว่าเป็นผลงานสร้างสรรค์ของ} เจอาร์ อาร์ โทลคีนที่ยังไม่ได้ตีพิมพ์ในขณะนั้นพวกเขาเป็นเพื่อนและเพื่อนร่วมงานที่มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดและเป็นสมาชิกของ กลุ่มสนทนาทางวรรณกรรม The Inklingsการสะกดผิดเกิดขึ้นจากการที่ลูอิสได้ยินโทลคีนพูดชื่อนี้เพียงครั้งเดียวในการอ่านครั้งหนึ่ง^[27]

ซีรีส์ทางโทรทัศน์เรื่อง The Lord of the Rings: The Rings of Powerมีฉากหลักในยุคที่สอง โดยมีเมืองท่า Armenelos ในนูเมนอร์สถาปัตยกรรมของเมืองได้รับการออกแบบให้สื่อถึงลักษณะนิสัยของผู้คน^{[28] [29]}ฉากนี้ได้รับการอธิบายว่าเป็น "เมืองชายทะเลทั้งเมือง" ที่มีอาคาร ตรอกซอกซอย ศาลเจ้า กราฟิตี และเรือที่จอดอยู่ที่ท่าเรือ^{[30] แรมซีย์ เอเวอรี่ ผู้ออกแบบงานสร้างได้ใช้} กรีกโบราณและเวนิสเป็นต้นแบบในการสร้าง "โครงสร้างหินอ่อนอันตระการตา" ของนูเมนอร์ในขณะที่เขาใช้สีน้ำเงินเพื่อสะท้อนถึงความสำคัญของวัฒนธรรมที่มีต่อน้ำและการเดินเรือ^[25]

• ชาร์น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับนูเมนอร์