บานจารา
การค้าขายทางชาติพันธุ์ในประวัติศาสตร์และชุมชนอิสระจากอนุทวีปอินเดีย

ชาวบันจาราเป็นชนเผ่าเร่ร่อนที่พบในอินเดีย[1]

นิรุกติศาสตร์

ชาวกอร์มักเรียกตัวเองว่าบันจาราและคนนอกเรียกว่ากอร์แต่การใช้คำนี้ไม่ได้ขยายออกไปนอกชุมชนของพวกเขา การใช้คำที่เกี่ยวข้องกันคือกอร์มาติหรือกอร์มาติซึ่งหมายถึง "คนของตัวเอง" [2] [3]โมติราช ราธอดเชื่อว่าชุมชนนี้เป็นที่รู้จักในชื่อบันจาราตั้งแต่ประมาณศตวรรษที่ 14 และก่อนหน้านี้มีความเกี่ยวข้องกับชาวลามันซึ่งอ้างว่ามีประวัติศาสตร์ยาวนานถึง 3,000 ปี[4]

อิรฟาน ฮาบิบเชื่อว่าต้นกำเนิดของคำว่า banjaraมาจาก คำ ในภาษาสันสกฤตที่แปลได้หลากหลาย เช่นvanij , vanikและbanikเช่นเดียวกับชื่อของวรรณะ Baniaซึ่งในอดีตเคยเป็นชุมชนการค้า "ที่โดดเด่น" ของอินเดีย[5]อย่างไรก็ตาม ตามที่ BG Halbar กล่าว คำว่าbanjaraมาจากคำในภาษาสันสกฤต ว่า vana chara [ 6] [a]

กลุ่มนี้เป็นที่รู้จักในชื่อต่างๆ กันในพื้นที่ต่างๆ ของประเทศ รวมทั้ง Gor Banjara, Baladiya, Gor, Gour Rajput, Rajput Banjara, Ladaniya, Labana, Nayak เป็นต้น[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]แม้ว่าชุมชนนี้จะรับเอาภาษาต่างๆ มากมาย แต่banjaraยังคงใช้กันทั่วทั้งอินเดีย แม้ว่าในรัฐกรณาฏกะชื่อจะถูกเปลี่ยนเป็นbanijagaru [8] การสำรวจที่ดำเนินการในปีพ.ศ . 2511 โดย All India Banjara Seva Sangh ซึ่งเป็นสมาคมวรรณะ ได้บันทึกคำพ้องความหมาย 27 คำและกลุ่มย่อย 17 กลุ่ม[9]

ประวัติศาสตร์

ตามที่ผู้เขียน เจ.เจ. รอย เบอร์แมน กล่าวไว้ ชาวบันจาราได้ตั้งถิ่นฐานอยู่ในราชสถานและพื้นที่อื่นๆ ของอินเดีย[10]ชาวเผ่าโบปาดอมบาและคัลเบเลียมักถูกเรียกว่า "ยิปซีแห่งอินเดีย" [ 11]ดี.บี. ไนก์ กล่าวว่า "ชาวโรมานีและชาวบันจาราลัมบานีมีความคล้ายคลึงกันทางวัฒนธรรมมากมาย" [12]

ผู้เขียน BG Halbar ได้ระบุว่าชุมชนเร่ร่อนส่วนใหญ่เชื่อว่าพวกเขาสืบเชื้อสายมาจากราชปุตพวกเขาอ้างว่าในช่วงจักรวรรดิโมกุลพวกเขาได้ล่าถอยเข้าไปในป่าและสาบานว่าจะกลับมาเมื่ออิทธิพลจากต่างประเทศหมดไปเท่านั้น ตามที่ Halbar กล่าว พวกเขาดูเหมือนจะมีเชื้อชาติผสม ซึ่งอาจมาจากภาคเหนือตอนกลางของอินเดีย[6] อิรฟาน ฮาบิบเขียนว่ากลุ่มองค์ประกอบของพวกเขาอาจไม่ได้มีต้นกำเนิดร่วมกัน โดยทฤษฎีที่ชี้ให้เห็นเป็นอย่างอื่นนั้นสะท้อนถึงอคติในระบบของนักชาติพันธุ์วรรณนาชาวอังกฤษในศตวรรษที่ 19 ซึ่งมุ่งมั่นที่จะสร้างการจำแนกประเภทอย่างง่าย ๆ[13]ลักษมัน สัตยา กล่าวว่า "สถานะของพวกเขาในฐานะชาวบันจาราถูกจำกัดโดยรัฐอาณานิคมโดยไม่คำนึงถึงความหลากหลายอันอุดมสมบูรณ์ที่มีอยู่ระหว่างกลุ่มต่าง ๆ" [14]

แม้ว่าจะไม่ได้เรียกว่าบันจาราจนกระทั่งศตวรรษที่ 16 ฮาบิบเชื่อว่านักประวัติศาสตร์ราชสำนักซิอุดดิน บารานีและเชค นาซิรุดดิน ได้บันทึกไว้ว่าพวกเขาปฏิบัติการในสุลต่านเดลีเมื่อหลายศตวรรษก่อน ในช่วงเวลาของการปกครองของอาลาอุดดิน คาลจี [ 15]ฮาลบาร์ได้กำหนดวันที่ของสิ่งต่างๆ ไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าดันดินนักเขียนสันสกฤตที่อาศัยอยู่ในศตวรรษที่ 6 ได้อ้างถึงพวกเขา แต่ไม่ได้อ้างถึงโดยระบุชื่อเช่นกัน[6]

กิจกรรม

ชาวบันจาราเคยเป็นคนเลี้ยงสัตว์ พ่อค้า เพาะพันธุ์ และขนส่งสินค้าในพื้นที่ตอนในของอินเดีย โดยพวกเขาใช้เรือ เกวียน อูฐ วัว ลา และบางครั้งม้าซึ่งค่อนข้างหายาก ดังนั้นจึงควบคุมการค้าและเศรษฐกิจส่วนใหญ่ วิธีการขนส่งขึ้นอยู่กับภูมิประเทศ ตัวอย่างเช่น อูฐและลาเหมาะกับพื้นที่สูงมากกว่า ซึ่งเกวียนไม่สามารถผ่านได้ ในขณะที่วัวสามารถเดินทางผ่านพื้นที่ลุ่มชื้นได้ดีกว่า[15] [16]ความสามารถของชาวบันจาราในการเดินทางผ่านป่าทึบนั้นได้รับการยกย่องเป็นพิเศษ[17]พวกเขาเดินทางเป็นกลุ่มเพื่อขอความคุ้มครอง โดยตันดา[b] นี้ จะนำโดยหัวหน้าเผ่าที่ได้รับการเลือกตั้ง ซึ่งมีชื่อเรียกต่างๆ กัน เช่นมุกัดดัมนายัคหรือไนค์ [ 15] [19] ตันดาเหล่านี้มักประกอบด้วยการขนส่งผลิตภัณฑ์เฉพาะอย่างหนึ่ง ดังนั้นจึงเป็นการดำเนินการทางการค้าแบบผสมผสานโดยพื้นฐาน[20]พวกมันอาจเป็นกลุ่มใหญ่ โดยบางกลุ่มมีบันทึกว่าประกอบด้วยสัตว์ 190,000 ตัว และพวกมันยังให้บริการความต้องการของกองทัพ ซึ่งการเคลื่อนที่ตามเส้นทางการค้าและคาราวานนั้นโดยธรรมชาติ ดยุคแห่งเวลลิงตันใช้พวกมันเพื่อจุดประสงค์ดังกล่าวในการรณรงค์ต่อต้านสมาพันธรัฐมราฐะในช่วงปลายทศวรรษ 1790 [21]และจาฮังกิร์จักรพรรดิโมกุลที่ครองราชย์ในช่วงต้นศตวรรษที่ 17 บรรยายพวกมันว่า

ชนชั้นคนจำนวนหนึ่งซึ่งมีวัวหนึ่งพันตัวหรือมากกว่านั้น โดยมีจำนวนแตกต่างกันไป พวกเขาขนข้าวจากหมู่บ้านมายังเมืองและร่วมไปกับกองทัพด้วย กองทัพหนึ่งอาจมีวัวอย่างน้อยหนึ่งแสนตัวหรือมากกว่านั้นก็ได้[8]

ชาวเผ่า Banjara บางกลุ่มทำการค้าขายสินค้าเฉพาะ แต่ส่วนใหญ่ค้าขายอะไรก็ได้ที่สามารถทำเงินได้[22]ซึ่งมีขอบเขตกว้างใหญ่ ครอบคลุมถึงผลผลิตจากที่ราบ เช่น น้ำมันพืช อ้อย ฝิ่น ผลไม้และดอกไม้ ผลิตภัณฑ์จากป่า (เช่น หมากฝรั่งมะฮัวเบอร์รี่ น้ำผึ้ง) และสินค้าจากภูเขา รวมถึงยาสูบและหญ้า[16] ชาวเผ่า Banjaraบางกลุ่มทำการค้าขายสินค้าเฉพาะ เช่นเกลือมัลทานีและมุเกรี[22]ชาวเผ่า Banjara ทั่วไปกลุ่มหนึ่งในBerarก่อนยุคอาณานิคมของอังกฤษ คือการเคลื่อนย้ายฝ้ายออกจากภูมิภาคแล้วเดินทางกลับพร้อมผลผลิต เกลือ เครื่องเทศ และสินค้าบริโภคอื่นๆ ที่คล้ายคลึงกันเข้ามาในภูมิภาค[ 23]ในพื้นที่นั้น ซึ่งก็คือที่ราบสูง Deccanและจังหวัดภาคกลางชาวเผ่า Banjara มีอำนาจผูกขาดการเคลื่อนย้ายเกลือก่อนที่บริษัทอินเดียตะวันออกจะ มาถึง [24]โดยทั่วไปแล้ว พวกเขายังค้าขายวัว ขนสัตว์ไปมาในตลาดของประเทศ และให้เช่าเกวียนของพวกเขาด้วย[25]แม้ว่าแหล่งข้อมูลเก่าบางแหล่งจะระบุว่าพวกเขาไม่ได้ใช้สินเชื่อ แต่การวิเคราะห์แหล่งข้อมูลทางประวัติศาสตร์ของฮาบิบชี้ให้เห็นว่าพวกเขาใช้สินเชื่อ และบางคนก็พึ่งพาสินเชื่อ[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

ลักษณะการใช้ชีวิตแบบเร่ร่อนของชาวบานจาราส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อพฤติกรรมทางสังคมของพวกเขา สัตยาระบุว่า

ก่อให้เกิดความหลากหลายอย่างมากภายในสังคมชาวบันจาราในแง่ของภาษา ประเพณี ความเชื่อ และการปฏิบัติ ทำให้มีทัศนคติที่ค่อนข้างไม่เป็นทางการ ไม่เป็นไปตามขนบธรรมเนียม และเปิดกว้างต่อศาสนา ครอบครัว และผู้หญิง การปฏิบัติหลายอย่างที่ถูกห้ามในสังคมฮินดูออร์โธดอกซ์กระแสหลักนั้น ปฏิบัติกันอย่างเสรีในชุมชนชาวบันจารา[26]

การเคลื่อนย้ายสินค้าไปทั่วประเทศทำให้ชาวบันจาราต้องได้รับความไว้วางใจจากพ่อค้า เจ้าหนี้ และพ่อค้า ความไม่สงบใดๆ ที่เกิดจากการเลี้ยงปศุสัตว์ตามเส้นทางการค้าได้รับการยอมรับ เนื่องจากสัตว์ชนิดเดียวกันนี้ให้ปุ๋ยเพื่อบำรุงดิน[23]อย่างไรก็ตาม ชาวยุโรปหลายคนเชื่อในประวัติศาสตร์ว่าชาวบันจาราคล้ายกับพวกยิปซีแม้ว่าจะไม่สมเหตุสมผล เนื่องจากมีความแตกต่างที่สำคัญ ฮาบิบเขียนว่า "ความเชื่อโชคลางทุกประเภท รวมถึงการสังหารแม่มดและการสังเวยที่คาดว่าจะเกิดขึ้น ทำให้ภาพลักษณ์ของชนชั้นยิปซีดูเข้มแข็งขึ้น" [20]

ในศตวรรษที่ 19 และแม้ว่าเจ้าหน้าที่อังกฤษบางคน เช่น เทิร์สตัน จะยกย่องความน่าเชื่อถือของพวกเขาในฐานะผู้ขนส่ง แต่เจ้าหน้าที่อาณานิคมของอังกฤษก็ได้นำชุมชนมาอยู่ภายใต้การดูแลของพระราชบัญญัติชนเผ่าอาชญากร ค.ศ. 1871 [ 27] เอ็ดเวิร์ด บาลโฟร์เขียนไว้ในหนังสือOn the migratory tribes of natives in Central India (1843) ว่าการลดจำนวนสงครามในเวลานั้นได้ส่งผลต่อความยากจนทางเศรษฐกิจของพวกเขา[28]ในขณะเดียวกัน การบุกรุกของบริษัทอินเดียตะวันออกในการผูกขาด เช่น เกลือ ก็ส่งผลกระทบต่อพวกเขาเช่นกัน[29]หลายคนยังสูญเสียงานขนส่งเนื่องจากการมาถึงของรถไฟและถนนที่ได้รับการปรับปรุง บางคนพยายามทำงานในป่าไม้เพื่อไม้และผลผลิต[27]บางคนตั้งถิ่นฐานเป็นเกษตรกร และบางคนหันไปก่ออาชญากรรม[30]ก่อนหน้านี้ มีคนอังกฤษหลายคนที่มองว่าพวกเขาไม่พึงปรารถนาเนื่องจากพวกเขามีบทบาทในการส่งต่อข้อความและอาวุธไปยังกองทัพในระหว่างการเดินทาง[17]และยังมีแนวโน้มทั่วไปในหมู่ชาวอังกฤษที่จะปฏิบัติต่ออาชญากรรมเหมือนเป็นเรื่องปกติในชุมชนที่ไม่มีที่อยู่อาศัยเป็นหลักแหล่ง[31] [c]บางครั้งชาวอังกฤษก็เชื่อมโยงพวกเขากับThugee [33]และในช่วงทศวรรษที่ 1830 [34] พวกเขา ก็มีชื่อเสียงจากการก่ออาชญากรรม เช่น การปล้นข้างถนน การยกวัว และการขโมยเมล็ดพืชหรือทรัพย์สินอื่นๆ ผู้หญิงมีบทบาทนำในการก่ออาชญากรรมดังกล่าว โดยมีหัวหน้าแก๊งเป็นผู้นำ และหากใครถูกตัดสินว่ามีความผิด สมาชิกคนอื่นๆ ของแก๊งก็จะดูแลครอบครัวของพวกเขา[35]ชาว Banjaras ที่ยากจน ส่วนใหญ่ไม่รู้หนังสือและไม่มีทักษะ ยังต่อต้านการพัฒนาผ่านการศึกษา ซึ่งชาวอังกฤษรู้สึกว่าไม่มีหนทางอื่นนอกจากการควบคุมอย่างเข้มงวดผ่านตำรวจ ชื่อเสียงของพวกเขาในเรื่องการกระทำผิดยังคงดำรงอยู่จนถึงต้นศตวรรษที่ 20 [27]

สถานะของชาวบันจาราในฐานะชนเผ่าอาชญากรได้รับการกำหนดให้คงอยู่จนกระทั่งหลังจากที่อินเดียได้รับเอกราชเมื่อพระราชบัญญัติชนเผ่าอาชญากรถูกยกเลิก ทำให้พวกเขาถูกจัดให้เป็นหนึ่งในชนเผ่าที่ถูกปฏิเสธ [ 36]

ภาษา

เนื่องจากภาษาบันจาราไม่มีอักษร จึงเขียนด้วยอักษรเทวนาครีหรืออักษรของภาษาถิ่น เช่นเตลูกูหรือกันนาดา [ 37]ปัจจุบัน ชาวบันจาราจำนวนมากใช้สองภาษาหรือหลายภาษา โดยใช้ภาษาหลักของพื้นที่รอบข้าง แต่ผู้ที่ยังคงอาศัยอยู่ในบริเวณที่มีชาวบันจาราอาศัยอยู่หนาแน่นก็ยังคงใช้ภาษาดั้งเดิมของตน[38] [39]

มีการเรียกร้องให้มีการรับรองภาษาพื้นเมืองในรัฐธรรมนูญของอินเดียรัฐเตลังคานาได้นำหนังสือเรียนสองเล่มในภาษาพื้นเมืองมาใช้สำหรับเด็กประถมศึกษา[40]

ศิลปะ

ชุดพื้นเมืองของชาวบานจาราประกอบด้วยเสื้อกาญ จ ลีและกระโปรง

ศิลปะแบบ Banjara ประกอบไปด้วยศิลปะการแสดง เช่น การเต้นรำและดนตรี ตลอดจนศิลปะพื้นบ้านและศิลปะพลาสติก เช่นรังโกลีการปักผ้าการสักและการวาดภาพ[41] การปักและการสักแบบ Banjaraถือเป็นสิ่งที่มีค่ามากและยังเป็นส่วนสำคัญของเอกลักษณ์ของชาว Banjara อีกด้วย ผู้หญิงชาว Lambani เชี่ยวชาญใน การปัก lepoซึ่งเกี่ยวข้องกับการเย็บกระจก ลูกปัดตกแต่ง และเหรียญลงบนเสื้อผ้า[42]การปัก Sandur Lambani เป็นการปักผ้าประเภทหนึ่งที่มีลักษณะเฉพาะของชนเผ่าในSanduruเขต Bellary รัฐ Karnataka ซึ่งได้รับป้าย GI [43 ]

เทศกาลงานต่างๆ

ชาวบานจาราเฉลิมฉลองเทศกาลที่เรียกว่าสีตาลา ซึ่งมักจะจัดขึ้นในเดือนมิถุนายนหรือกรกฎาคม โดยพวกเขาจะสวดภาวนาขอให้วัวของตนได้รับความคุ้มครอง[44]ในเดือนสิงหาคม พวกเขาจะเฉลิมฉลองเทศกาลทีจซึ่งเด็กสาวโสดจะสวดภาวนาขอให้ได้เจ้าบ่าวที่ดี พวกเขาจะหว่านเมล็ดพืชในชามไม้ไผ่และรดน้ำวันละสามครั้งเป็นเวลาเก้าวัน และหากต้นกล้าเติบโต "หนาแน่นและสูง" ก็ถือว่าเป็นลางดี ในช่วงเทศกาลทีจ เด็กสาวจะร้องเพลงและเต้นรำรอบ ๆ ตะกร้าต้นกล้า[45]

การเต้นรำและดนตรี

การเต้นรำไฟ การเต้นรำ Ghumar และการเต้นรำ Chariเป็นรูปแบบการเต้นรำแบบดั้งเดิมของชาว Banjaras ชาว Banjaras มีชุมชนนักร้องพี่น้องที่เรียกว่า Dadhis หรือ Gajugonia [46]พวกเขาจะเดินทางจากหมู่บ้านหนึ่งไปยังอีกหมู่บ้านหนึ่งเพื่อร้องเพลงพร้อมกับเสียงดนตรีประกอบ[ 47 ]

รำลัมบาดี

ศาสนา

ชาวบันจาราเป็นที่รู้กันว่าบูชาเทพเจ้า เช่น บาลาจี และจาคาดัมบาพวกเขายัง เคารพ คุรุนานักเป็นอย่างยิ่ง อีกด้วย [48]

เซวาลัลหรือ เซวาภยา เป็นนักบุญที่สำคัญที่สุดของชาวบันจารา ผู้บริหารชาวอังกฤษในยุคอาณานิคมอ้างเรื่องราวของเขา ระบุว่าเขาอยู่ในศตวรรษที่ 19 และระบุชื่อเดิมของเขาว่า ศิวะ ราธอร์[49] [50]

สังคม

แม้ว่าชาวบานจาราจะเป็นชนเผ่าที่อพยพย้ายถิ่นฐานมาโดยตลอด แต่ในแต่ละปี พวกเขาจะตั้งถิ่นฐานในหมู่บ้านถาวรในช่วงเดือนมรสุมระหว่างเดือนมิถุนายนถึงสิงหาคม[51]แม้ว่าการนำระบบขนส่งสมัยใหม่มาใช้จะทำให้ชุมชนนี้ขาดอาชีพดั้งเดิมไปเป็นส่วนใหญ่ ทำให้พวกเขาต้องประสบกับความเดือดร้อนทางเศรษฐกิจ ซึ่งพวกเขาแสวงหาความช่วยเหลือโดยหันไปทำเกษตรกรรมและแรงงานไร้ฝีมืออื่นๆ ตามที่ V. Sarveswara Naik กล่าวไว้ จนกระทั่งปี 1996 หลายคนยังคงดำเนินชีวิตแบบเร่ร่อนตามฤดูกาลเพื่อเสริมรายได้ พวกเขายังคงมีลักษณะร่วมกันใน กลุ่ม ที่แต่งงานนอกประเทศ เช่น การแต่งงานในกลุ่มที่เคร่งครัดการใช้ภาษา Gor-Boli การเรียกตัวเองว่าGorการตั้งถิ่นฐานใน กลุ่ม tandaการใช้สภาเผ่าที่เรียกว่าgor panchayatsเพื่อแก้ไขข้อพิพาท และในกรณีของผู้หญิง พวกเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแบบดั้งเดิม อย่างไรก็ตาม ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะละทิ้งเครื่องแต่งกายแบบดั้งเดิมของตน ซึ่งได้แก่โฑติ สีขาว (กระโปรง) และผ้าโพกศีรษะสีแดง พร้อมทั้งสวมต่างหู แหวน และกานาโดโร (เชือกเงินที่สวมรอบเอว) [52]

การแต่งงาน

นอกจากจะรักษาประเพณีการแต่งงานแบบคู่ครองในกลุ่มเดียวกันไว้แล้ว Naik ยังบันทึกประเพณีของชาวบันจาราในรัฐอานธรประเทศในช่วงทศวรรษ 1990 ว่าพวกเขาปฏิบัติตามรูปแบบการแต่งงานที่รวมถึงการมีคู่สมรส เพียงคนเดียวด้วย หญิงม่ายได้รับอนุญาตให้แต่งงานใหม่ได้ และการหย่าร้างก็เป็นที่ยอมรับได้ โดยต้องได้รับความยินยอมจากgor panchayat [ 53]การแต่งงานมักจะเกิดขึ้นระหว่างผู้คนที่อาศัยอยู่ใกล้กันพอสมควร ภายใน เขต ปกครอง เดียวกัน หรือในบางครั้งในเขตปกครองเดียวกัน ข้อยกเว้นคือโอกาสที่ค่อนข้างหายากที่ชายคนหนึ่งจะมีการศึกษาในระดับหนึ่ง ซึ่งในกรณีนี้ จะเห็นได้บ่อยขึ้นเรื่อยๆ ว่าพวกเขาจะจัดการเรื่องระยะทางไกลกัน[39]

พ่อของเด็กชายจะเป็นผู้เริ่มขอแต่งงาน โดยปกติเมื่อเด็กชายอายุครบ 18 ปีและถือว่าสามารถดูแลบ้านได้ด้วยตัวเอง ผู้หญิงและเด็กผู้หญิง รวมถึงว่าที่เจ้าสาว ไม่มีสิทธิ์มีเสียงในเรื่องนี้ แต่พ่อจะขอคำแนะนำจากนายของทันดาและญาติสนิท เด็กผู้หญิงมักจะเตรียมพร้อมสำหรับการแต่งงานแบบคลุมถุงชนตั้งแต่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่น และพ่อแม่จะแสดงท่าทีต่อต้านเมื่อมีการขอแต่งงาน ก่อนที่พ่อของเด็กผู้หญิงจะตกลงตามคำแนะนำของนายและผู้อาวุโสในหมู่บ้าน จะมีการดูดวงและรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับอนาคตของเด็กชาย บางครั้งการจัดเตรียมจะเกิดขึ้นเร็วกว่านั้นและอาจมีพิธีหมั้นที่เรียกว่าซาไกแต่เด็กผู้หญิงจะอยู่ในบ้านจนกว่าจะถึงวัยรุ่น เมื่อบรรลุข้อตกลงและทั้งสองฝ่ายให้คำมั่นสัญญาต่อหน้ากอร์ปันจายัตครอบครัวของเด็กชายจะแจกเหล้า ใบ พลูและถั่วให้กับทันดาและครอบครัวของเด็กหญิง เธอจะได้รับชุดประจำชาติครบชุดเมื่อแต่งงาน ซึ่งแม่ของเธอเป็นคนทำ[54]ชุดของผู้หญิงจะแตกต่างกันไปตามสถานภาพสมรส เช่นเดียวกับเครื่องประดับ แม้ว่าเครื่องประดับจะทำจากงาช้างและเงิน แต่ด้วยสถานการณ์เศรษฐกิจที่ตกต่ำจึงทำให้ทำจากพลาสติกและอลูมิเนียม ลักษณะที่ประณีตอย่างยิ่งของชุดของพวกเขาซึ่งประกอบด้วยชิ้นแก้ว ลูกปัด และเปลือกหอยบนวัสดุสีแดงเป็นหลัก ทำให้สวมใส่ได้นานหลายเดือนโดยไม่ต้องซักทำความสะอาด[53]

ธรรมเนียมการจ่ายสินสอดให้พ่อของหญิงสาวนั้นมักจะใช้บังคับกับพิธีหมั้นซึ่งเป็นงานเฉลิมฉลองของชุมชน แม้ว่าครอบครัวของเจ้าสาวจะเป็นผู้จ่ายสินสอดให้ก็ตามมูลค่าของธุรกรรมนี้กำหนดโดยกอร์ปันจายัตและปัจจุบันเป็นตัวเลขทางการเงิน โดยปกติแล้วจะเป็นเงิน 11 รูปี และวัว 4 ตัวหรือวัว 1 ตัวและวัว 3 ตัว เว้นแต่ครอบครัวของเจ้าบ่าวจะมีฐานะร่ำรวยเป็นพิเศษ การแต่งงานมักจะจัดขึ้นในช่วงที่มีงานน้อย ดังนั้นเดือนเมษายนและพฤษภาคมจึงมักจะจัดขึ้น เนื่องจากเป็นช่วงหลังฤดูเก็บเกี่ยวพอดี[55]

บทบาททางเพศ

ครอบครัวชาวบานจาราต้องการมีลูกชายและลูกสาวทั้งคู่ ลูกชายถือว่าจำเป็นเพราะ สังคม เป็นแบบฝ่ายพ่อในขณะที่ลูกสาวอย่างน้อยหนึ่งคนถือว่าพึงปรารถนา เพราะเธอสามารถดูแลพ่อแม่ในวัยชราได้หากลูกชายมีงานยุ่งกับการแต่งงานมากเกินไป ลูกสาวยังมีส่วนสนับสนุนอย่างมากในการบริหารหน่วยครอบครัวก่อนการแต่งงานของตนเอง และแม่ของพวกเธอก็ชื่นชมพวกเธอด้วยเหตุผลดังกล่าว เพราะพวกเธอได้รับการฝึกฝนในงานบ้านต่างๆ ที่เป็นประโยชน์ต่อทั้งหน่วยและชีวิตแต่งงานในอนาคต นอกจากงานบ้านโดยเฉพาะแล้ว พวกเธอยังเป็นประโยชน์ทางเศรษฐกิจอีกด้วย เพราะพวกเธอช่วยเลี้ยงและเลี้ยงวัวของครอบครัว รวมถึงทำงานในไร่นา[56]

ภรรยาชาวบานจาราต้องอยู่ใต้อำนาจสามีและต้องทำหน้าที่ประจำวันให้พ่อแม่สามี ในขณะที่เธอและสามีอาศัยอยู่กับพ่อแม่สามี เธอก็อยู่ภายใต้อำนาจแม่สามีเช่นกัน ช่วงเวลาแห่งการอยู่ร่วมกันกับครอบครัวใหญ่โดยปกติจะคงอยู่จนกว่าสามีจะช่วยจัดการเรื่องการแต่งงานของพี่น้องชาย เมื่อสามีพ้นจากภาระผูกพันต่อพี่น้องชายแล้ว ภรรยาจะกดดันให้แยกทางจากครัวเรือนร่วม ซึ่งทำให้เธอมีความเป็นอิสระในระดับหนึ่ง แม้ว่าเธอจะยังคงต้องพึ่งพาสามีในด้านเศรษฐกิจก็ตาม การแยกครัวเรือนทำให้สามีได้รับทรัพย์สินบางส่วนจากพ่อแม่ เช่น ที่ดิน สัตว์เลี้ยง และเงิน แต่เนื่องจากเป็นสังคมที่สืบเชื้อสายมาจากบิดา ภรรยาจึงไม่มีอะไรเลย[57]

ผู้ชายชาวบันจาราเป็นผู้นำในงานเทศกาลทางศาสนา โดยผู้หญิงมีบทบาทรอง ผู้ชายจะร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้าและทำพิธีกรรมในวัด แต่ผู้หญิงจะร้องเพลงและเต้นรำเป็นส่วนใหญ่ นอกจากนี้ ผู้หญิงยังต้องทำงานร่วมกับผู้ชายเมื่อกลุ่มคนแสดงต่อหน้าผู้ชมที่ไม่ใช่ชาวบันจาราเพื่อหาเงินสำหรับการเฉลิมฉลองเทศกาลต่างๆ แต่เงินส่วนใหญ่จะถูกใช้โดยผู้ชายในรูปแบบของเหล้า หน้าที่ทางศาสนาอย่างหนึ่งที่ผู้หญิงมีบทบาทสำคัญที่สุดคือการเตรียมงานแต่งงาน ซึ่งโดยปกติแล้วพิธีดังกล่าวจะจัดขึ้นที่บ้านของครอบครัวเจ้าสาว[58]

ผู้ชายเป็นผู้ทำหน้าที่ทางการเมือง จัดการข้อพิพาท และจัดการกับปัญหาอื่นๆ ผ่านกอร์ปันจายัตเรื่องใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิง ผู้ชายจะจัดการเอง และผู้ชายจะเป็นตัวแทนผลประโยชน์ของเธอ เช่น การจัดการเรื่องขอแต่งงาน ซึ่งต้องได้รับความยินยอมจากกอร์ปันจายัต เสมอ หากผู้หญิงทิ้งสามีและที่อยู่ของสามี นั่นก็เป็นเรื่องที่ผู้ชายต้องพิจารณาเช่นกัน[59]

V. Sarveswara Naik ซึ่งเป็นชาวบันจารา เขียนไว้ในปี 1983 ว่าสำหรับผู้หญิงชาวบันจาราในรัฐอานธรประเทศ

กิจกรรมของเธอถูกจำกัดไว้ภายในครอบครัวและชุมชน เธอไม่ควรเรียกสามีด้วยชื่อ แต่ควรเรียกด้วยถ้อยคำที่สุภาพว่าGharwaloซึ่งเป็นผู้นำครอบครัว คำพูดของเธอค่อนข้างต่ำและอ่อนน้อมต่อหน้าผู้ชายในชุมชน ผู้หญิงมองว่าผู้ชายฉลาดเพราะพวกเธอมีความสามารถในการเรียนรู้หลายๆ อย่าง เป็นความรับผิดชอบของผู้ชายที่จะต้องเรียนรู้ทักษะต่างๆ ผู้หญิงต้องเดินตามเส้นทางที่ผู้ชายแนะนำ[39]

การกระจาย

ในปีพ.ศ. 2551 ชุมชน Banjara ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นชนเผ่าประจำในรัฐ Andhra Pradesh, Telangana และ Odisha พวกเขาได้รับการกำหนดให้เป็นชนชั้นล้าหลังอื่นในรัฐ Chhattisgarh, Gujarat, Haryana, Madhya Pradesh, Maharashtra และ Rajasthan และเป็นวรรณะประจำในรัฐ Karnataka, Delhi และ Punjab [60]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

หมายเหตุ

  1. ^ Sumahan Bandyopadhyay พูดอะไรบางอย่างที่คล้ายกัน: "มาจากคำว่า ban และ charan ซึ่งแปลว่า 'คนพเนจรในป่า' หรือ 'คนเลี้ยงวัว' [7]
  2. ^ ทันดาหมายถึงกองคาราวานที่บรรทุกวัว แต่ยังใช้เพื่ออธิบายถึงค่ายพักแรมของชาวบานจาราด้วย[18]
  3. ^ ความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มเร่ร่อนกับอาชญากรรมไม่ใช่แนวคิดแบบอาณานิคมหรือเป็นแนวคิดที่เกิดขึ้นครั้งแรกในยุคอังกฤษในอินเดีย อังกฤษปฏิบัติต่อคนเร่ร่อนเหมือนเป็นอาชญากรในประเทศของตนเอง[32]

การอ้างอิง

  1. ^ Sahu, TR (1 กันยายน 2007). ความรู้พื้นเมือง: การประยุกต์ใช้. Scientific Publishers. หน้า 97–98. ISBN 978-93-87913-34-9-{{cite book}}: CS1 maint: วันที่และปี ( ลิงค์ )
  2. ^ เบอร์แมน (2010), หน้า 13–14
  3. ^ ไนก์ (1983), หน้า 18
  4. ^ เบอร์แมน (2010), หน้า 15
  5. ^ ฮาบิบ (1990), หน้า 374, 379
  6. ^ abc ฮัลบาร์ (1986), หน้า 14
  7. ↑ บันโยปัทยา (2019), หน้า 1. 399
  8. ^ อับ ฮาบิบ (1990), หน้า 374
  9. ^ ไนก์ (1983), หน้า 17
  10. ^ JJ Roy Burman (2010). ชาติพันธุ์วิทยาของชนเผ่าที่ถูกปฏิเสธ: Laman Banjara. Mittal Publications. หน้า 15. ISBN 9788183243452-
  11. ↑ ที. พูลไลยาห์; เควี กฤษณมูรธี; บีร์ บาฮาดูร์ (1 ธันวาคม 2559) Ethnobotany of India เล่มที่ 1: Ghats ตะวันออกและ Deccan ซีอาร์ซี เพรส. ไอเอสบีเอ็น 9781771883399-
  12. ^ Dhanasing B. Naik (2000). ศิลปะและวรรณกรรมของ Banjara Lambanis: การศึกษาด้านสังคมวัฒนธรรม. Abhinav Publications. หน้า 4. ISBN 9788170173649-
  13. ^ ฮาบิบ (1990), หน้า 377–378
  14. ^ สัตยา 1997, หน้า 317
  15. ^ abc ฮาบิบ (1990), หน้า 373
  16. ^ โดย สัตยา (1997), หน้า 316
  17. ↑ อับ ปราสาด (1998), หน้า 337–338
  18. ^ ฮาบิบ (1990), หน้า 374–375
  19. ^ สัตยา (1997), หน้า 320
  20. ^ อับ ฮาบิบ (1990), หน้า 378
  21. ^ สัตยา (1997), หน้า 318
  22. ^ อับ ฮาบิบ (1990), หน้า 377
  23. ^ โดย สัตยา (1997), หน้า 315
  24. ^ สินหา (2551), หน้า 12
  25. ^ สัตยา (1997), หน้า 314, 316
  26. ^ สัตยา (1997), หน้า 314
  27. ↑ abc Halbar 1986, หน้า 17–18
  28. ^ สินหา (2551), หน้า 9
  29. ^ สินหา (2551), หน้า 11–13
  30. ^ สัตยา (1997), หน้า 319
  31. ^ สินหา (2551), หน้า 5
  32. ^ สินหา (2551), หน้า 6
  33. ^ สินหา (2551), หน้า 5, 9–10
  34. ^ สินหา (2551), หน้า 8
  35. ^ ซิงห์, กุมาร์ สุเรช (1993). ชาติพันธุ์วิทยาชนเผ่า กฎหมายจารีตประเพณี และการเปลี่ยนแปลง. บริษัท Concept Publishing. หน้า 253. ISBN 9788170224716-
  36. ^ ฮาลบาร์ 1986, หน้า 18
  37. ^ ภูกยะ (2553), หน้า 233
  38. ^ ฮาลบาร์ (1986), หน้า 20
  39. ^ abc Naik (1983), หน้า 24
  40. ^ “ผลักดันภาษาบานจารา”. The Hindu . 11 กันยายน 2022.
  41. ^ ไนก์ (2000), หน้า 132
  42. ^ Naik (2000), หน้า 26–27
  43. ↑ "งานปัก Sandur Lambani ได้รับแท็ก GI" ชาวฮินดู . 30 กันยายน 2553 . สืบค้นเมื่อ21 มิถุนายน 2559 .
  44. ^ "เทศกาลศักดิ์สิทธิ์ของ Banjaras ในอินเดีย – Seetla Teej และ Holi" Research Gate . กันยายน 2022 . สืบค้นเมื่อ3 มีนาคม 2024 .
  45. ^ "ชนเผ่า Banjara ปฏิเสธที่จะตัดความสัมพันธ์กับวัฒนธรรมของตน" The Hindu . 23 สิงหาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ1 ตุลาคม 2014 .
  46. ^ ไนก์ (2000), หน้า 70
  47. ^ ไนก์ (2000), หน้า 50
  48. ↑ ดีโอกอนการ์ & ดีโอกอนการ์ (1992), หน้า 1. 42
  49. ^ ภูกยะ (2553), หน้า 209
  50. ↑ ดีโอกอนการ์ & ดีโอกอนการ์ (1992), หน้า 1. 43
  51. ^ สัตยา (1997), หน้า 315, 317
  52. ^ Naik (1996), หน้า 27–28
  53. ^ อับ นาอิค (1996), หน้า 28–29
  54. ^ ไนก์ (1996), หน้า 30
  55. ^ Naik (1996), หน้า 32–34
  56. ^ Naik (1996), หน้า 29–30
  57. ^ Naik (1996), หน้า 34–35
  58. ^ ไนก์ (1983), หน้า 22
  59. ^ Naik (1983), หน้า 22–23
  60. ^ "ชุมชนที่ถูกเพิกถอน ชนเผ่าเร่ร่อน และกึ่งเร่ร่อน" (PDF) . คณะกรรมาธิการแห่งชาติเพื่อชนเผ่าที่ถูกเพิกถอน ชนเผ่าเร่ร่อน และกึ่งเร่ร่อน 30 มิถุนายน 2008. หน้า 50 . สืบค้นเมื่อ12 ตุลาคม 2018 .

บรรณานุกรม

  • Bandyopadhyay, Sumahan (2019), "การศึกษาเกี่ยวกับคำพ้องเสียงของชนเผ่าอินเดีย: การสืบสวนในมิติทางนิเวศวิทยาและเศรษฐกิจ", The Oriental Anthropologist , เล่มที่ 17, ฉบับที่ 2, หน้า 395–403, doi :10.1177/0976343020170211, S2CID  202921563
  • บุคยะ, ภังยะ (2010), ชนเผ่าเร่ร่อนที่ถูกกดขี่: ลัมบาดาสภายใต้การปกครองของนิซาม, โอเรียนท์ แบล็กสวอน, ISBN 9788125039617
  • Burman, JJ Roy (2010), ชาติพันธุ์วิทยาของชนเผ่าที่ถูกปฏิเสธ: Laman Banjara, นิวเดลี: Mittal Publications, ISBN 978-8-18324-345-2
  • ดานันเจย์, สุริยะ; อารมณ์ ดานันเจย์ นายิค (2020)'Gor Banjara - ชนเผ่าที่ยั่งยืนไฮเดอราบัด: M. Dhananjay Naik Mood, ISBN 978-93-5419-112-1[ แหล่งที่มาเผยแพร่เอง ]
  • เดโอกอนการ์, ชาชิเศการ์ โกปาล; Deogaonkar, Shailaja Shashishekhar (1992), The Banjara, บริษัทสำนักพิมพ์แนวคิด, ISBN 978-81-7022-433-4
  • ฮาบิบ อิรฟาน (1990) "ชุมชนพ่อค้าในอินเดียยุคก่อนอาณานิคม" ใน Tracy, James D. (บรรณาธิการ) The Rise of Merchant Empires: Long-Distance Trade in the Early Modern World, 1350-1750สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ หน้า 371–99 doi :10.1017/CBO9780511563089 ISBN 978-0-52145-735-4
  • Halbar, BG (1986), เศรษฐกิจและสังคมของ Lamani ในการเปลี่ยนแปลง: แง่มุมทางสังคมและวัฒนธรรมของการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจในหมู่ชาว Lamani ในรัฐกรณาฏกะตอนเหนือ, Mittal Publications
  • Naik, Dhanasing B. (2000), ศิลปะและวรรณกรรมของ Banjara Lambanis: การศึกษาด้านสังคมวัฒนธรรม, Abhinav Publications, ISBN 978-81-7017-364-9
  • Naik, B. [V.] Sarveswara (1983), "สถานะและบทบาทของผู้หญิงในชุมชน Banjara (Lambadi) ที่กำลังเปลี่ยนแปลงในรัฐ Andhra Pradesh" นักมานุษยวิทยาชาวอินเดีย13 (2): 17–26, JSTOR  41919477
  • Naik, V. Sarveswara (1996), "จากครอบครัวสู่ครอบครัวผ่านการแต่งงาน: วงจรชีวิตแบบดั้งเดิมของผู้หญิง Lambadi (Banjara) ในรัฐ Andhra Pradesh" นักมานุษยวิทยาชาวอินเดีย26 ​​(1): 27–35, JSTOR  41919790
  • Prasad, Archana (1998), "Baiga: กลยุทธ์การเอาตัวรอดและเศรษฐกิจท้องถิ่นในจังหวัดภาคกลาง", Studies in History , 14 (2): 325–348, doi :10.1177/025764309801400209, S2CID  154166992
  • Satya, Laxman D. (1997), "การตั้งถิ่นฐานและการปราบปรามของชาวอาณานิคม: กรณีของ Banjaras of Berar, 1850-1900", วารสารการศึกษาชาวนา , 24 (4): 314–336, doi :10.1080/03066159708438653
  • Sinha, Nitin (2008), "การเคลื่อนย้าย การควบคุม และอาชญากรรมในอินเดียยุคอาณานิคมตอนต้น ทศวรรษ 1760–1850", The Indian Economic & Social History Review , 45 (1): 1–33, doi :10.1177/001946460704500101, S2CID  143091564

อ่านเพิ่มเติม

  • Ahuja, Ravi (2004). "การเปิดประเทศ? รูปแบบการหมุนเวียนและการเมืองของการสื่อสารในยุคอาณานิคมตอนต้นของโอริสสา" Studies in History . 20 (1): 73–130. doi :10.1177/025764300402000104. S2CID  154330906
  • เบนจามิน เอ็น. (1978). "การค้าในจังหวัดภาคกลางของอินเดีย (1861–1880)". การทบทวนประวัติศาสตร์เศรษฐกิจและสังคมอินเดีย . 15 (4): 505–515. doi :10.1177/001946467801500404. S2CID  144969445
  • Bhukya, Bhangya (2007). "ผู้กระทำผิด: การปล้นสะดมและการสร้างสังคมการเฝ้าระวังในรัฐไฮเดอราบาด" The Indian Economic & Social History Review . 44 (2): 179–212. doi :10.1177/001946460704400203. S2CID  145208626
  • Brennig, Joseph J. (1986). "ผู้ผลิตสิ่งทอและการผลิตใน Coromandel ปลายศตวรรษที่ 17". The Indian Economic & Social History Review . 23 (4): 333–355. doi :10.1177/001946468602300401. S2CID  128758666
  • โดย Fürer-Haimendorf, Christoph (1982). Tribes of India: The Struggle for Survivalสำนักพิมพ์ University of California Press ISBN 978-0-52004-315-2-
  • ซิงห์, บิรินเดอร์ ปาล (2012) "บาซิการ์บันจารา". ใน Singh, Birinder Pal (เอ็ด.)เผ่า 'อาชญากร' ของปัญจาบเทย์เลอร์และฟรานซิสISBN 978-1-13651-786-0-
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับชาวบานจารา
  • “Banajara (ชนเผ่ากึ่งเร่ร่อนชนกลุ่มน้อยในโอริสสา)” (PDF)สถาบันวิจัยและฝึกอบรมวรรณะและชนเผ่าตามกำหนดการสืบค้นเมื่อ1กรกฎาคม2020
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=บานจารา&oldid=1249794943"