ขบวนการอังกฤษ
องค์กรนีโอนาซีแห่งอังกฤษ

ขบวนการอังกฤษ
คำย่อบีเอ็ม
ผู้นำโคลิน จอร์แดน (1968–1975)
ไมเคิล แมคลาฟลิน (1975–1983)
ผู้ก่อตั้งโคลิน จอร์แดน
ก่อตั้ง1968
ก่อนหน้าด้วยขบวนการสังคมนิยมแห่งชาติ
ประสบความสำเร็จโดยขบวนการสังคมนิยมแห่งชาติอังกฤษ
สำนักงานใหญ่โคเวนทรี
หนังสือพิมพ์ฟีนิกซ์ผู้รักชาติชาวอังกฤษ
ปีกเยาวชนขบวนการเยาวชนแห่งชาติ
อุดมการณ์นีโอ-นาซี
ตำแหน่งทางการเมืองฝ่ายขวาจัด
ความร่วมมือระหว่างประเทศสหภาพนาซีโลก
สีสัน สีแดง สีขาว สีฟ้า
ธงปาร์ตี้
เว็บไซต์
เว็บไซต์การเคลื่อนไหวในอังกฤษ (britishmovement.info)

ขบวนการอังกฤษ ( British Movement: BM ) ต่อมาเรียกว่าขบวนการสังคมนิยมแห่งชาติอังกฤษ (British National Socialist Movement : BNSM ) เป็น องค์กร นีโอนาซี ของอังกฤษ ที่ก่อตั้งโดยโคลิน จอร์แดนในปี 1968 เติบโตมาจากขบวนการสังคมนิยมแห่งชาติ (National Socialist Movement : NSM) ซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี 1962 บ่อยครั้งในขอบเขตของฝ่ายขวาจัด ของอังกฤษ BM มีประวัติศาสตร์อันยาวนานและสลับซับซ้อนในการเชื่อมโยงกับความรุนแรงและความสุดโต่ง ก่อตั้งขึ้นเป็นพรรคการเมืองแต่แสดงตัวเป็นกลุ่มกดดันและนักเคลื่อนไหวมากกว่า มีช่วงเวลาแห่งการหลับไหล

การก่อตัว

NSM สิ้นสุดลงหลังจากที่ Colin Jordan ถูกจำคุกในช่วงต้นปี 1967 จากการแจกแผ่นพับเหยียดเชื้อชาติเรื่องThe Coloured Invasionและหลังจากที่เขาได้รับการปล่อยตัว Jordan ก็ได้พบกับJohn Tyndallที่บ้านของDenis Pirie เกี่ยวกับความเป็น ไป ได้ในการเข้าร่วม National Front [1]อย่างไรก็ตาม การเจรจาเหล่านี้ไม่ได้ผล และด้วยพระราชบัญญัติความสัมพันธ์ทางเชื้อชาติ พ.ศ. 2511แนวคิดในการแสดงบัตรประจำตัวนาซีอย่างเปิดเผยในชื่อพรรคการเมืองก็ต้องถูกยกเลิก ส่งผลให้ Jordan ก่อตั้งกลุ่มใหม่ที่รู้จักกันในชื่อ British Movement [2] ในขณะที่พรรคการเมืองใหม่ตั้งใจที่จะดำเนินบทบาทของกลุ่มเดิมในการเป็นผู้ปกป้องนาซีและสนับสนุน การต่อต้านชาวยิวต่อไป แต่ก็มุ่งหวังที่จะทำเช่นนั้นภายในข้อจำกัดที่กฎหมายที่เพิ่งตราขึ้นใหม่กำหนดขึ้น[3]

ความรุนแรง

ผู้สนับสนุนสกินเฮดและพังก์ของ BM ลอนดอน ราวปี 1979

ไม่นานหลังจากการก่อตั้ง BM ก็ได้รับความสนใจจากข่าวในเมืองเลสเตอร์ซึ่งสาขา Midlands ที่กำลังเติบโตได้รับการจัดตั้งโดยRay Hillเมื่อสมาชิกในพื้นที่โจมตีนักศึกษาที่สนับสนุนการประท้วงของขบวนการต่อต้านการแบ่งแยกสีผิวต่อ คณะผู้แทนการค้าของ แอฟริกาใต้ที่มาเยือนเมือง[4]กิจกรรมการดำเนินการโดยตรงเช่นนี้ ซึ่งมักจะจบลงด้วยความรุนแรง กลายมาเป็นสินค้าหลักของ BM ในช่วงแรก ๆ[4]นอกจากนี้ ยังมีการจัดตั้งกลุ่มใต้ดินที่ชื่อว่า National Socialist Group ในแบล็กฮีธโดย David Courtney และกลุ่มนี้ดำเนินการฝึกซ้อมกึ่งทหารในสกอตแลนด์ขณะเดียวกันก็พยายามสร้างความสัมพันธ์ระหว่าง BM กับกลุ่มที่มีแนวคิดเหมือนกันในยุโรปกลุ่มนี้หายไปอย่างกะทันหันในปี 1969 เมื่อหน่วยพิเศษเริ่มสืบสวนพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Courtney ที่หายตัวไปจากแนวขวาจัดเป็นเวลาหนึ่งช่วงหลังจากนั้น[5]

แม้จะมีการพ่ายแพ้ครั้งนี้ ความรุนแรงก็ยังคงเป็นวาระการประชุมในขณะที่พรรคยังคงรักษา "ผู้พิทักษ์ผู้นำ" ของสมาชิกที่ใช้ความรุนแรงซึ่งพรรคสนับสนุนให้เข้าร่วมกองทัพอาณาเขตรวมถึงกองกำลังสตรีและขบวนการเยาวชนแห่งชาติ[ 6] สมาชิกของ BM ยังเข้าร่วมการฝึกซ้อมกึ่งทหารในเยอรมนี[7]นักสู้ข้างถนนที่ดุดันที่สุดคนหนึ่งของ BM อย่างNicky Craneเป็นผู้นำและจัดการการโจมตีอย่างรุนแรงหลายครั้งโดย BM ต่อผู้ที่ไม่ใช่คนผิวขาว หลังจากการประชุม BM ในเดือนพฤษภาคม 1978 Nicky Crane และสมาชิก BM คนอื่นๆ เข้าร่วมในการโจมตีครอบครัวผิวดำที่ป้ายรถเมล์ในBishopsgateทางตะวันออกของลอนดอนโดยใช้ขวดที่แตก[8]ในปี 1979 Crane และสมาชิก BM เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มคนผิวสีจำนวน 200 คนที่โจมตีชาวเอเชียบนถนน Brick Lane ทางตะวันออกของลอนดอน[8]เครนยังเป็นผู้นำและยุยงให้เกิดการโจมตีโรงภาพยนตร์วูลวิชโอเดียนในปี 1980 หลังจากเหยื่อที่ตั้งใจไว้วิ่งเข้าไปในโรงภาพยนตร์โอเดียนเพื่อหนีการโจมตี เครนและสมาชิกบีเอ็มก็เริ่มทุบหน้าต่างและประตู ชายชาวปากีสถานคนหนึ่งหมดสติ[8]

การถูกตัดสินลงโทษไม่ใช่เรื่องแปลก เครนถูกจำคุกในปี 1981 เนื่องจากมีส่วนร่วมในการซุ่มโจมตีเยาวชนผิวดำที่สถานี Woolwich Arsenal ผู้พิพากษาของ Old Bailey กล่าวถึงเครนว่า "เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์" หลังจากมีส่วนร่วมในการโจมตีป้ายรถเมล์ในเดือนพฤษภาคม 1978 ที่ Bishopsgate [8]สมาชิก BM คนอื่นๆ รู้สึกถึงความเข้มแข็งของกฎหมายเช่นเดียวกับกรณีในเดือนมกราคม 1981 เมื่อสมาชิกสามคน ได้แก่ Rod Roberts, Harvey Stock และ Robert Giles ถูกจับกุมในข้อหาครอบครองอาวุธผิดกฎหมายและพยายามวางเพลิง โดย Roberts ถูกจำคุกเจ็ดปีเป็นผล[9]

กิจกรรมทางการเมือง

พรรค BM เข้าสู่การเมืองการเลือกตั้งในปี 1969 เมื่อจอร์แดนเสนอตัวเป็นผู้สมัครรับเลือกตั้งซ่อมเขตเบอร์มิงแฮมเลดี้ วูด แคมเปญนี้ไม่ได้พยายามปกปิดการสนับสนุนลัทธิเผด็จการนาซี ของพรรค และความรุนแรงก็กลายมาเป็นจุดเด่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืนเลือกตั้งเอง เมื่อมีการถ่ายทอดการโต้เถียงกันในการนับคะแนนทั่วประเทศ[10]ส่วนแบ่งคะแนนเสียง 3.5% ที่พรรค BM ได้รับถือเป็นความสำเร็จของนักเคลื่อนไหวที่รู้สึกว่ามันพิสูจน์ได้ว่าแม้จะมีข้อความของนาซี แต่ก็ยังมีคนเกือบ 300 คนที่พร้อมจะลงคะแนนให้กับผู้สมัครที่ต่อต้านผู้อพยพ[11]อันที่จริง สมาชิกพรรค BM สวม สัญลักษณ์ สวัสดิกะของนาซีเยอรมัน อย่างเปิดเผย และเอกสารของพรรคยังมีรูปภาพของอดอล์ฟ ฮิตเลอร์ ผู้นำ นาซี[12]

พรรค BM ลงแข่งขันในการเลือกตั้งทั่วไปของสหราชอาณาจักรในปี 1970และในเดือนกุมภาพันธ์ 1974พรรคไม่สามารถดึงดูดการสนับสนุนได้มากนักในการเลือกตั้งครั้งนั้นเนื่องจากพรรคมีความเปิดเผยเกี่ยวกับการสนับสนุนลัทธิฟาสซิสต์ และเนื่องจากคะแนนเสียงจากฝ่ายขวาจัดส่วนใหญ่ตกไปอยู่ที่แนวร่วมแห่งชาติ (NF) ผลคะแนนสูงสุดของกลุ่มคือคะแนนเสียง 2.5% ที่จอร์แดนได้รับในเบอร์มิงแฮมแอสตันในปี 1970 [13]อย่างไรก็ตาม การติดต่อระหว่างพรรค BM และ NF ไม่ใช่เรื่องแปลก และในช่วงต้นปี 1972 จอห์น ทินดัลได้พบกับจอร์แดนและหารือถึงความเป็นไปได้ที่พรรค BM อาจเป็นพื้นฐานของกลุ่ม NF ใหม่ในมิดแลนด์ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่พรรค BM มีจุดแข็งและจุดอ่อนของพรรค NF อย่างไรก็ตาม ข้อเสนอดังกล่าวถูกยกเลิกในไม่ช้า และส่วนใหญ่เกิดขึ้นเพราะทินดัลกำลังพยายามสร้างฐานอำนาจในการพยายามแทนที่จอห์น โอไบรอันในตำแหน่งประธานพรรค NF [14]ในส่วนของเขา จอร์แดนมีความทะเยอทะยานมาอย่างยาวนานที่จะรวมกลุ่มฝ่ายขวาจัดที่แตกแยกกัน และเขาเองก็ดูแลการผลิตแผ่นพับของ BM เรื่องNationalist Solidarity in '70โดยเรียกร้องให้ละทิ้งความขัดแย้งส่วนตัวและเสนอแนวร่วมที่เป็นหนึ่งเดียวกันแทน[15]มีตัวอย่างเป็นครั้งคราวที่บุคคลถือครองสมาชิก BM และ NF ในเวลาเดียวกัน แม้ว่าจะไม่มีความเชื่อมโยงกันในระดับอย่างเป็นทางการใดๆ ก็ตาม[16]

การดำรงตำแหน่งผู้นำของจอร์แดนสิ้นสุดลงในปี 2518 เมื่อเขาถูกจับกุมที่ สาขา เทสโก้ในเมืองโคเวนทรีในข้อหาลักขโมยของในร้าน จอร์แดนประกาศว่าเหตุการณ์ดังกล่าวและรายงานที่ระบุว่าสิ่งของที่เขาขโมยไปคือกางเกงชั้นในของผู้หญิง เป็นการใส่ร้าย แต่ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ลาออกจากตำแหน่งผู้นำของเทสโก้เพื่อรับตำแหน่งที่ปรึกษา[17]

โพสต์จอร์แดน

หลังจากจอร์แดนลงจากตำแหน่งผู้นำ BM ไมเคิล แมคลาฟลินอดีตคนส่งนมจากลิเวอร์พูลก็ได้กลายมาเป็นผู้นำ แทน [18]แมคลาฟลิน ซึ่งถูกมองว่าเป็นผู้จัดงานที่มีความสามารถแต่เป็นผู้นำที่อ่อนแอ เชื่อกันโดยทั่วไปว่าได้รับเลือกให้เป็นเพียงผู้นำ "แนวหน้า" ที่สามารถควบคุมโดยจอร์แดนจากเบื้องหลัง[19]แมคลาฟลินปฏิเสธแนวคิดนี้อย่างรวดเร็วและทำให้ชัดเจนว่าเวลาของจอร์แดนหมดลงแล้ว ส่งผลให้ผู้นำคนก่อนเกษียณอายุที่ยอร์กเชียร์ซึ่งเขายังคงตีพิมพ์วารสารGothic Ripples ของตัวเอง เป็นครั้งคราว ซึ่งหน้าต่างๆ ของวารสารเต็มไปด้วยคำวิจารณ์แมคลาฟลินอยู่เป็นประจำ[19]

ในทางตรงกันข้ามกับจอร์แดน แมคลาฟลินไม่มีความเข้าใจผิดว่า BM อาจได้รับผู้ติดตามในวงกว้าง และแทนที่เขารู้สึกว่าพื้นที่ที่ดีที่สุดสำหรับการสนับสนุนที่เป็นไปได้คือกลุ่มชายหนุ่มชนชั้นแรงงาน วารสาร BM อย่าง The PhoenixและBritish Patriotจึงเปลี่ยนไปเป็นสิ่งพิมพ์ที่เรียบง่ายและก้าวร้าวมากขึ้น โดยตัดลัทธิเหยียดเชื้อชาติแบบหลอกลวงทางวิทยาศาสตร์ของจอร์แดนออกไปเป็นส่วนใหญ่ เพื่อสนับสนุนแนวคิดพื้นฐานมากขึ้น[20] BM ยังได้รับการประชาสัมพันธ์ในระดับหนึ่งในปี 1976 เมื่อ "ผู้พลีชีพเพื่อเชื้อชาติ" และบางครั้งเป็นนักเคลื่อนไหวของพรรคการเมืองโรเบิร์ต เรล์ฟทำการอดอาหารประท้วงร่างกฎหมายความสัมพันธ์ทางเชื้อชาติแต่ปรากฏว่าอยู่ได้ไม่นาน เนื่องจากไทน์ดอลล์รีบเซ็นสัญญากับเรล์ฟใน NF อย่างรวดเร็ว[21]เรล์ฟได้รับความสนใจทั่วประเทศหลังจากที่เขาโฆษณาบ้านของเขาว่า "ขาย - เฉพาะครอบครัวผิวขาวเท่านั้น" [ 22]ในขณะเดียวกัน แนวคิดพื้นฐานที่ต่ำต้อยของ McLaughlin ก็ได้กระทบกระเทือนจิตใจต่อ ขบวนการ สกินเฮดที่เป็นคนผิวขาว ซึ่งกำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ และเยาวชนจำนวนมากเหล่านี้ ซึ่งหลายคนเคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับการกระทำรุนแรงต่อคนผิวสีเป็นประจำ ได้หลั่งไหลเข้ามาที่ BM [23]ในปี 1980 ขบวนการนี้อ้างว่ามีสมาชิก 4,000 รายและมีสาขา 25 แห่ง[6]

แนวคิดในการเกณฑ์เยาวชนที่มีความรุนแรงเพื่อจัดตั้งกองทัพข้างถนนนั้นดึงดูดใจมาร์ติน เว็บสเตอร์ซึ่งพยายามเกลี้ยกล่อมสมาชิกให้ห่างจาก BM ไปยัง NF แต่ BM สูญเสียสมาชิกไปเพียงไม่กี่คนในลักษณะนี้ ก่อนที่จอห์น ไทน์ดอลล์ ผู้นำ NF ซึ่งตระหนักถึงความปรารถนาที่จะนำเสนอภาพลักษณ์ NF ที่น่าเคารพ ได้เรียกร้องให้ยุติแผนการนี้[24]กลยุทธ์สำคัญในการประชาสัมพันธ์และสมาชิกคือการสนับสนุนความรุนแรงใน การแข่งขัน ฟุตบอลและคอนเสิร์ตนิคกี้ เครนหนึ่งในบุคคลสำคัญของขบวนการสกินเฮดนีโอนาซี เข้าร่วม BM และกลายเป็นผู้จัดงานในเคนต์ [ 25]เมื่อถึงเวลานี้ BM ได้เลิกเล่นการเมืองกระแสหลักอย่างมีประสิทธิผลแล้ว เพื่อสนับสนุนการเดินขบวนยั่วยุและความรุนแรง การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวดึงดูดใจกลุ่มคนรุ่นใหม่ที่ผิดหวังกับ NF ที่กำลังแตกสลาย[26]

การกลับมาของเรย์ฮิลล์

ในปี 1980 เรย์ ฮิลล์ซึ่งเคยเป็นสมาชิกชั้นนำของ BM ในสมัยที่จอร์แดนอพยพไปยังแอฟริกาใต้ได้กลับมาร่วมกลุ่มอีกครั้ง และในไม่ช้าก็กลายเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญของกลุ่ม ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่กระตุ้นโดยนิตยสารต่อต้านฟาสซิสต์Searchlightซึ่งฮิลล์ได้กลายเป็นสายลับให้กับนิตยสาร ดังกล่าว [27]ฮิลล์ได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้นำในพื้นที่มิดแลนด์ตะวันออกซึ่งเขาได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบในการล่อลวงสมาชิก NF ที่ไม่พอใจให้เข้าร่วม BM ไม่นาน ฮิลล์ก็ได้เพิ่มสมาชิกประมาณสามสิบคนในเลสเตอร์ และยังได้สร้างความสัมพันธ์ในการทำงานที่ใกล้ชิดกับพรรคเดโมแครตของอังกฤษในเมือง อีกด้วย [26]ฮิลล์ยังสามารถรักษาการประชาสัมพันธ์ BM จากLeicester Mercuryได้หลังจากเกิดจลาจลในเมือง ซึ่งเป็นข้อเท็จจริงที่ทำให้เขาได้รับความชื่นชมจากแม็กลาฟลิน[28]

หลังจากเหตุการณ์ที่ โรงแรมใน เมืองเบอร์มิงแฮมซึ่งผู้สนับสนุน NF เข้าไปในห้องที่ BM จองไว้และพ่นกราฟฟิตี้บนผนัง ฮิลล์ได้บอกกับแมคลาฟลินว่าช่องโหว่ด้านความปลอดภัยเป็นความผิดของสตีฟ แบรดี้ บุคคลสำคัญของลีกเซนต์จอร์จและสมาชิกคนเดียวที่ไม่ใช่ BM ที่ได้รับเชิญไปงานดังกล่าว แมคลาฟลินจึงแต่งตั้งฮิลล์ให้เป็นหัวหน้า "หน่วยต่อต้านการล้มล้าง" แม้ว่าการขาดเงินทุนจะทำให้หน่วยนี้ไม่เคยประชุมกันจริงๆ ก็ตาม[29]ถึงกระนั้น ฮิลล์ยังคงวิจารณ์แบรดี้กับแมคลาฟลินต่อไป และไม่นานฮิลล์ก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าของภูมิภาคมิดแลนด์ทั้งหมดหลังจากปีเตอร์ มาร์ริเนอร์ หัวหน้าทีมเบอร์มิงแฮมเกษียณอายุ[30]

ภายใต้ การนำของ Searchlightฮิลล์พยายามเข้าควบคุม BM และเขาเปิดตัวแคมเปญของเขาในการชุมนุมที่Wellingในเดือนตุลาคม 1980 ซึ่งจัดโดย Crane เข้าร่วมแทน McLaughlin หลังจากที่ผู้นำ BM ขอให้เขาไป ฮิลล์อ้างถึงผู้จัดงานคนอื่นๆ ที่อยู่ที่นั่นบ่อยครั้งเกี่ยวกับข้อกล่าวหาที่ว่า McLaughlin ปล่อยให้พวกเขาทำงานในขณะที่เขาอยู่ที่สำนักงานใหญ่ของ BM ในLampeterเพื่อเก็บค่าธรรมเนียมสมาชิก[31]คำปราศรัยที่วิพากษ์วิจารณ์ตำรวจในการชุมนุมของ BM ในแพดดิงตันช่วยทำให้ความนิยมของฮิลล์เพิ่มขึ้นในหมู่สมาชิกระดับล่าง ซึ่งส่วนใหญ่ถือว่าตำรวจเป็นการละเมิด[32]

หลังจากที่เขาได้เปิดการติดต่อกับจอร์แดน ฮิลล์ก็ถูกไล่ออกจาก BM โดยแมคลาฟลินในปี 1981 [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]ฮิลล์ได้รับการสนับสนุนจากสาขาของเขาที่เมืองเลสเตอร์ โทนี่ มัลสกี ผู้จัดงานในลอนดอน โรเบิร์ต เรลฟ์ และผู้ช่วยของเขา ไมค์ โคล ซึ่งทุกคนสนับสนุนให้ฮิลล์เข้ามาแทนที่แมคลาฟลินในตำแหน่งผู้นำ[33]ฮิลล์ออกแถลงการณ์ต่อสมาชิก BM โดยปฏิเสธการไล่ออกและขู่ว่าศาลจะสั่งให้ยกเลิกการไล่ออก[34]ด้วยคำแนะนำทางกฎหมายจากแอนโธนี รีด เฮอร์เบิร์ต หัวหน้าพรรคเดโมแครตของอังกฤษ ฮิลล์จึงได้ออกหมายจับแมคลาฟลินในไม่ช้า ซึ่งพยายามหลีกเลี่ยงปัญหาด้วยการเปลี่ยนชื่อ BM เป็นBritish Nationalist and Socialist Movementและอ้างว่า BM ไม่มีอยู่จริงอีกต่อไปแล้ว[35]

ทรุด

สมาชิก BM ประมาณครึ่งหนึ่งออกไปพร้อมกับฮิลล์และเข้าร่วมพรรคBritish National Party ที่เพิ่งก่อตั้งขึ้น ในปี 1982 ซึ่งถือเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับกลุ่มของแมคลาฟลิน[35]พรรคนี้ล้มเหลวในการลงสมัครในการเลือกตั้งทั่วไปในปี 1983แม้ว่าจะมีผู้สมัครเพียงคนเดียวที่พยายามลงสมัครในปีเตอร์โบโรในฐานะ ผู้สมัคร ของพรรคแรงงานเขาถูกเจ้าหน้าที่รับสมัครเลือกตั้ง ห้ามไม่ให้ลงสมัคร หลังจากพบว่าลายเซ็นหลายรายชื่อในเอกสารเสนอชื่อไม่ถูกต้อง[36]ในที่สุด แมคลาฟลินก็ประกาศปิด BM ในเดือนกันยายน 1983 และในแถลงการณ์กล่าวโทษคดีที่ฟ้องโดยเรย์ ฮิลล์ซึ่งทำให้เงินทุนของ BM หมดลงอย่างรุนแรง[37]

กลุ่มใหม่

กลุ่มที่เรียกตัวเองว่า British Movement ยังคงดำเนินการต่อไปหลังจากเดือนกันยายนปี 1983 ภายใต้การนำของ Stephen Frost สมาชิก ชาวยอร์กเชียร์ของ BM ดั้งเดิม[38]ในการประชุมประจำปีในปี 1985 BM ได้จัดตั้งกลุ่มใหม่ที่เรียกว่าBritish National Socialist Movement ( BNSM ) [39]ในขณะที่ BM ยังคงดำรงอยู่เคียงข้างกับ BNSM กลุ่มหลังได้ให้เสรีภาพแก่ผู้เคลื่อนไหวมากขึ้นโดยดำเนินการเป็นโครงสร้างที่ใช้เซลล์ภายใน BM [40]กลุ่มใหม่นี้พยายามที่จะทำหน้าที่เป็นจุดรวมพลสำหรับสกินเฮดพลังขาวแม้ว่าบทบาทนี้จะถูกเติมเต็มอย่างประสบความสำเร็จมากขึ้นโดยBlood and Honour [41]ยังคงมีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มอันธพาลฟุตบอลและสมาชิกของ BM ก็เป็นหนึ่งในผู้ก่อจลาจลที่รับผิดชอบต่อภัยพิบัติที่สนามกีฬา Heyselใน รอบชิงชนะเลิศถ้วยยุโรป ในปี 1985 [42]

ในไม่ช้า BNSM ก็พยายามที่จะเปิดใช้งานสมาชิก BM เก่าอีกครั้งและทำตามรูปแบบเก่าในการสนับสนุนให้สมาชิกเข้ารับการฝึกทหารผ่านกองทัพอาณาเขตหรือวิธีการอื่นๆ[43] BNSM สร้างความเชื่อมโยงกับUlster Defence AssociationและUlster Volunteer Forceและสมาชิก BNSM ทำหน้าที่ร่วมกับบริษัทอังกฤษของกองกำลังกึ่งทหารที่จงรักภักดีต่อ Ulster เหล่านี้ [44]กลุ่มซึ่งมีสมาชิกประมาณ 300 คนในปี 1990 ยังแสวงหาความเชื่อมโยงกับกลุ่มยุโรปและมีความใกล้ชิดกับ Et Wolsink อดีต ทหาร SS ชาวดัตช์ซึ่งมีความเกี่ยวข้องในรูปแบบต่างๆ กับDutch People's Unionและส่วนของชาวดัตช์ในWiking-JugendและAction Front of National Socialists/National Activists [ 45]ความเชื่อมโยงยังถูกสร้างขึ้นกับ วงการดนตรี พลังขาวของBlood and Honourและโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับIan Stuart Donaldsonซึ่งแม้ว่าเขาจะเป็นสมาชิก NF มาก่อน แต่เขาก็มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับ Cat Mee ซึ่งเป็นผู้จัดงาน BM ในDerbyshire [46]ความพยายามของ Donaldson ที่จะออกจากวงการสกินเฮดและลดการมีส่วนร่วมของเขาในดนตรีทำให้ความสัมพันธ์แย่ลง อย่างไรก็ตาม และความเชื่อมโยงก็ถูกตัดขาดในปี 1990 หลังจากกลุ่มนักเคลื่อนไหวปรากฏตัวที่ผับในท้องถิ่นของ Donaldson และบอกให้เขาเล่นดนตรีให้พวกเขา มิฉะนั้นจะต้องเผชิญกับการถูกทำร้าย[47]

ความก้าวหน้าของ BNSM ถูกหยุดลงในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ด้วยการเกิดขึ้นของCombat 18โดยสมาชิกส่วนใหญ่เปลี่ยนมาจงรักภักดีต่อกลุ่มใหม่นี้[48] BM ใหม่เกิดขึ้นอีกครั้งในช่วงกลางทศวรรษ 1990 โดยมีส่วนร่วมอย่างมากในการจัดจำหน่ายเพลงพลังขาว[49]ในเวลานี้ Michael 'Micky' Lane ได้เข้ารับตำแหน่งหัวหน้า (ประธาน BM National) ของกลุ่มจาก Daniel Tolan (โดย Stephen Frost ดำรงตำแหน่งเลขาธิการ BM National) ซึ่งตำแหน่งดังกล่าวทำให้ชื่อของ Lane ปรากฏบนรายชื่อวงดนตรีที่ถูกกล่าวหาว่าต้องโดน Combat 18 โจมตีเนื่องมาจากการแข่งขันระหว่างกลุ่ม[50]แม้ว่า British Movement จะยังคงดำรงอยู่ แต่ก็มีสมาชิกเพียงเล็กน้อยและไม่ได้ใช้งานมากนัก[51]อย่างไรก็ตาม BNSM ยังคงปรากฏตัวบนอินเทอร์เน็ต[52]ตีพิมพ์หนังสือพิมพ์รายเดือนชื่อThe Emblemจดหมายข่าวสมาชิก BM รายเดือนชื่อThe Sunwheelและนิตยสารรายไตรมาสชื่อBroadswordและบางครั้งก็เป็นหัวข้อของรายงานในหนังสือพิมพ์และความสนใจของสื่อ[53]

รายงาน สถานะความเกลียดชังประจำปี 2021 ที่เผยแพร่โดยHope Not Hateระบุว่าแม้ว่าขบวนการอังกฤษจะเป็นเพียง "เงาของยุครุ่งเรืองตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1980" แต่ขบวนการอังกฤษกลับ "แข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดใจ" และยังคงเคลื่อนไหวอยู่ตลอดช่วงเวลาที่กลุ่มขวาจัดหลายกลุ่มล่มสลายไป รายงานระบุว่า "ขบวนการอังกฤษมีหน่วยงานที่เคลื่อนไหวอยู่ทางตอนใต้ของลอนดอนและเคนต์ เซาท์เวลส์ อีสต์มิดแลนด์ ยอร์กเชียร์และฮัมเบอร์ สกอตแลนด์ และไอร์แลนด์เหนือ นักเคลื่อนไหวของขบวนการอังกฤษจัดการประชุม จัดคอนเสิร์ตพลังคนขาว ประสานงานการแจกแผ่นพับและโปสเตอร์สำหรับนักเคลื่อนไหว และเข้าร่วมการชุมนุมและการประท้วง นอกจากนี้ ขบวนการอังกฤษยังผลิตนิตยสารรายไตรมาสและจดหมายข่าวประจำอีกด้วย" โฆษกของแคมเปญต่อต้านการต่อต้านชาวยิวกล่าวว่า "การที่กลุ่มขวาจัดยังคงดำเนินกิจกรรมอย่างต่อเนื่องนั้นเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้อย่างยิ่ง เป็นเรื่องน่ากังวลเป็นอย่างยิ่งที่กลุ่มเหล่านี้จำนวนมากจงใจเล็งเป้าและรับสมัครเด็กวัยรุ่นที่ยังประทับใจได้ ดูเหมือนว่าขบวนการสังคมนิยมแห่งชาติอังกฤษซึ่งเป็นนีโอนาซีจะคงอยู่ต่อไปอย่างไม่เปลี่ยนแปลง เช่นเดียวกับการก่อตั้งกลุ่มใหม่ๆ ที่พยายามขายอุดมการณ์ต่อต้านชาวยิวและเหยียดเชื้อชาติในลักษณะเดียวกัน" [54]

การประเมินของไมเคิล โกฟ

เมื่อวันที่ 14 มีนาคม 2024 ไมเคิล โกฟรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการปรับระดับที่อยู่อาศัยและชุมชนกล่าวต่อรัฐสภาว่าองค์กรดังกล่าวเป็นหนึ่งในหลายองค์กรที่ถือเป็น "สาเหตุที่น่ากังวล" และจะถูกประเมินเทียบกับคำจำกัดความอย่างเป็นทางการของรัฐบาลอังกฤษเกี่ยวกับความสุดโต่งที่เพิ่งนำมาใช้[ 55 ]

เชิงอรรถ

  1. ^ Martin Walker, The National Front , Glasgow: Fontana, 1977, หน้า 77.
  2. ^ R. Hill & A. Bell, The Other Face of Terror - Inside Europe's Neo-Nazi Network , ลอนดอน: Collins, 1988, หน้า 116.
  3. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 117
  4. ^ โดย ฮิลล์และเบลล์, The Other Face of Terror , หน้า 36
  5. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 117–118
  6. ^ โดย Peter Barberis, John McHugh, Mike Tyldesley, สารานุกรมองค์กรการเมืองอังกฤษและไอร์แลนด์ , 2002, หน้า 177
  7. ^ Geoffrey Harris, The Dark Side of Europe: The Extreme Right Today , Edinburgh University Press, 1994, หน้า 123
  8. ^ abcd Kelly, Jon (6 ธันวาคม 2013). "Nicky Crane: The secret double life of a gay neo-Nazi". BBC News . BBC . สืบค้นเมื่อ4 กุมภาพันธ์ 2017 .
  9. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 141–142
  10. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 37
  11. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 37–38
  12. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 38
  13. ^ S. Taylor, The National Front in English Politics , ลอนดอน: Macmillan, 1982, หน้า 22
  14. ^ Martin Walker, The National Front , Glasgow: Fontana, 1977, หน้า 134.
  15. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 135–136
  16. ^ Michael Billig, มุมมองทางจิตวิทยาสังคมของแนวร่วมแห่งชาติ , Harcourt Brace Jovanovich, 1978, หน้า 239
  17. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 119–120
  18. ^ R. Hill และ A. Bell, The Other Face of Terror , หน้า 124
  19. ^ โดย R. Hill และ A. Bell, The Other Face of Terror , หน้า 120
  20. ^ R. Hill และ A. Bell, The Other Face of Terror , หน้า 121
  21. ^ วอล์คเกอร์, แนวร่วมแห่งชาติ , หน้า 195.
  22. ^ "เผชิญวิกฤติ". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 กันยายน 2550 . สืบค้นเมื่อ26 ตุลาคม 2550 .
  23. ^ R. Hill & A. Bell, The Other Face of Terror , หน้า 121–122
  24. ^ Richard Thurlow, Fascism in Britain A History, 1918-1985 , Oxford: Basil Blackwell, 1987, หน้า 282
  25. ^ N. Lowles & S. Silver, White Noise , ลอนดอน: Searchlight, 1998.
  26. ^ โดย Hill & Bell, The Other Face of Terror , หน้า 125
  27. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 126
  28. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นแห่งความหวาดกลัว , หน้า 130
  29. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 131–132
  30. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นแห่งความหวาดกลัว , หน้า 133
  31. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 134
  32. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 139
  33. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 139–141
  34. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 145–146
  35. ^ โดย Hill & Bell, The Other Face of Terror , หน้า 146
  36. ^ "ผลการเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภาสหราชอาณาจักร 1983-97: เขตปกครองของอังกฤษ ตอนที่ 2". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤษภาคม 2015 . สืบค้นเมื่อ 30 เมษายน 2007 .
  37. ^ ฮิลล์และเบลล์, ใบหน้าอื่นของความหวาดกลัว , หน้า 147
  38. ^ David Boothroyd, The Politico's Guide to the History of British Political Parties , ลอนดอน: Politico's, 2001, หน้า 20
  39. ^ Goodrick-Clarke, Nicholas. Black Sun: Aryan Cults, Esoteric Nazism, and the Politics of Identity . สำนักพิมพ์ NYU, 2003. หน้า 40–41
  40. ^ รัฐสภายุโรปคณะกรรมการสอบสวนเรื่องการเหยียดเชื้อชาติและความเกลียดกลัวชาวต่างชาติ - รายงานผลการสอบสวน ลักเซมเบิร์ก: สำนักงานสิ่งพิมพ์ทางการของชุมชนยุโรป 2534 หน้า 38
  41. ^ N. Lowles & S. Silver, White Noise , ลอนดอน: Searchlight, 1998.
  42. ^ แฮร์ริส, ด้านมืดของยุโรป , หน้า 165
  43. ^ Nicholas Goodrick-Clarke , Black Sun: Aryan Cults, Esoteric Nazism, and the Politics of Identity , สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก, 2003, หน้า 41
  44. ^ Goodrick-Clarke, Black Sun , หน้า 41–42
  45. ^ Goodrick-Clarke, ดวงอาทิตย์สีดำ , หน้า 42.
  46. ^ Lowles & Silver, White Noise , หน้า 17.
  47. ^ Lowles & Silver, White Noise , หน้า 19
  48. ^ Goodrick-Clarke, ดวงอาทิตย์สีดำ , หน้า 44.
  49. ^ Nick Lowles. "1990-1999 Ballot-box to Bomb - Fighting On All Fronts". Searchlight . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 29 ธันวาคม 2549
  50. ^ Nick Ryan, Homeland: Into a World of Hate , Edinburgh: Mainstream, 203, หน้า 123
  51. ^ Searchlight , มกราคม 2549.
  52. ^ "ขบวนการอังกฤษ"
  53. ^ ดูตัวอย่างเช่น
    - Joe Tyler (18 ตุลาคม 2010) "ผู้อยู่อาศัยไม่พอใจกับการประชุมฝ่ายขวาจัดในรอยสตัน"'รอยสตัน โครว์
    - เจมส์ แม็ก คาร์ธี (25 พฤษภาคม 2014) "กลุ่มขวาจัดชาวเวลส์ถูกโจมตีเพราะรับสมัครเด็ก" Wales Online สืบค้นเมื่อ24 มกราคม 2019.
    - ไฮเวล กริฟฟิธ (17 มิถุนายน 2015) ""ฝ่ายขวาจัด 'กำหนดเป้าหมายคนรุ่นใหม่และอายุน้อยกว่า'" BBC News สืบค้นเมื่อ24มกราคม2019
    - มาร์ค ทาวน์เซนด์ (18 มิถุนายน 2559) "ทำไมกลุ่มขวาจัดจึงทำให้เวสต์ยอร์กเชียร์เป็นบ้าน" The Guardian
    - เอียน โคเบน (24 พฤศจิกายน 2016) "ฝ่ายขวาจัดของอังกฤษในปี 2016: แตกแยก คาดเดาไม่ได้ หมดกำลังใจ และรุนแรง" The Guardian.
    - Craig Smith (8 มีนาคม 2017) "Concern as Fife targeted by far right fascist propaganda". The Courier . สืบค้นเมื่อ24มกราคม2019
    - Matthew Collins (12 มกราคม 2018) "เลี้ยวขวาสุดเพื่อ "ถนนข้างหน้า" หวังว่าจะไม่เกลียด. สืบค้นเมื่อ24มกราคม2019
    - นาธาน ไฮด์ (21 มกราคม 2019) "นี่คือกลุ่มนีโอนาซีที่เข้าร่วมการประท้วงเสื้อกั๊กเหลืองที่ลีดส์" Leeds Live สืบค้นเมื่อ24มกราคม2019
    - ไนเจล สเลเตอร์ (26 กุมภาพันธ์ 2019) "ดาร์บีเชียร์เต็มไปด้วยสติกเกอร์ของกลุ่มหัวรุนแรงขวาจัด" ดาร์บีเทเลกราฟ
    - Joseph Reaidi (1 เมษายน 2023) "สติกเกอร์นีโอนาซีและกราฟฟิตีต่อต้านวัคซีนในเวสต์แฮมป์สเตด" Hampstead & Highgate Express
    - Joseph Reaidi (20 เมษายน 2023) "กังวลอย่างยิ่งต่อสติกเกอร์นีโอนาซีบนถนนแคมเดน" Hampstead & Highgate Express
    - พอล แมคออลีย์ (7 มีนาคม 2024) "พบโปสเตอร์นาซีอันน่าสยดสยองในใจกลางเมืองลิเวอร์พูล" Liverpool Echo
  54. ^ Billy Briggs (22 มีนาคม 2021). “กลุ่มนีโอนาซีที่เคลื่อนไหวในสกอตแลนด์ใช้ Instagram และ Telegram เพื่อคัดเลือกเยาวชน” The Ferret .
  55. ^ "Gove names groups as he outlines new extremism definition in Commons". BBC News . 14 มีนาคม 2024. สืบค้นเมื่อ14 มีนาคม 2024 .
  • เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ
  • หนึ่งศตวรรษแห่งลัทธิฟาสซิสต์อังกฤษ 1969-1979
  • Fringe of the Fringe นิตยสาร Searchlight ฉบับเดือนมกราคม 2556
  • British Movement - เรามีส่วนในการล่มสลาย Searchlight ฤดูใบไม้ผลิ 2022
  • ฟุตเทจภาพยนตร์การเลือกตั้งซ่อม Ladywood รวมถึงการสัมภาษณ์กับโคลิน จอร์แดน ผู้นำขบวนการอังกฤษ เมื่อปีพ.ศ. 2512
  • เป็นเรื่องแปลกในวันนี้เมื่อปี 2518 โคลิน จอร์แดน อดีตประธานของ British Movement ถูกปรับฐานขโมยกางเกงชั้นในของผู้หญิง
  • ภาพการเดินขบวนของขบวนการอังกฤษในปี พ.ศ.2523
  • คลิปวิดีโอการเดินขบวนของขบวนการอังกฤษในลอนดอนเมื่อปีพ.ศ.2522
  • ตัดตอนมาจากรายการโทรทัศน์ Thames Television TV Eye ที่ออกอากาศในปี 1980 รวมถึงบทสัมภาษณ์กับผู้สนับสนุนขบวนการอังกฤษ ตัวแทนคณะผู้แทนชาวยิวอังกฤษ และภาพจากการเดินขบวนของ BM
  • สารคดี Thames News เกี่ยวกับขบวนการอังกฤษที่ผลิตในปี 1981
  • ตัวอย่างสารคดีช่อง 4 เรื่อง The Other Face of Terror เกี่ยวกับขบวนการอังกฤษและกลุ่มขวาจัดอื่นๆ ที่ออกอากาศในปี 1984


ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ขบวนการอังกฤษ&oldid=1247069196"