การเซ็นเซอร์ในเมียนมาร์

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
การเซ็นเซอร์ตามประเทศ
A censorship symbol
ประเทศ
รายการ
See also

การเซ็นเซอร์ในเมียนมาร์ (เรียกอีกอย่างว่า พม่า) เป็นผลมาจากนโยบายของรัฐบาลในการควบคุมและจัดระเบียบข้อมูลบางประเภท โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้าน ศาสนาชาติพันธุ์การเมืองและศีลธรรม

กฎหมายไม่ได้รับรองเสรีภาพในการพูดและเสรีภาพของสื่อมวลชน กฎหมายหลายฉบับในยุคอาณานิคมที่ควบคุมสื่อมวลชนและข้อมูลยังคงถูกนำมาใช้ จนถึงเดือนสิงหาคม 2012 สิ่งพิมพ์ทุกฉบับ (รวมทั้งบทความในหนังสือพิมพ์ การ์ตูน โฆษณา และภาพประกอบ) ต้องได้รับการอนุมัติล่วงหน้าจาก กองตรวจสอบและลงทะเบียนสื่อมวลชน (PSRB) ของกระทรวงข้อมูลข่าวสาร [ 1] [2]อย่างไรก็ตามการปฏิรูปการเมืองของพม่าในปี 2011–2012ส่งสัญญาณถึงการผ่อนปรนนโยบายการเซ็นเซอร์ของประเทศอย่างมีนัยสำคัญ และในเดือนสิงหาคม 2012 กระทรวงข้อมูลข่าวสารได้ยกเลิกข้อกำหนดที่องค์กรสื่อสิ่งพิมพ์ต้องส่งเอกสารให้กับรัฐบาลก่อนเผยแพร่[3]

พม่าอยู่ในอันดับที่ 151 จาก 179 ประเทศในดัชนีเสรีภาพสื่อประจำ ปี 2012–2013 ขององค์กรนักข่าวไร้พรมแดน[4]ณ ปี 2023 พม่าถือเป็นประเทศที่มีเสรีภาพในการเซ็นเซอร์ต่ำที่สุดประเทศหนึ่งของโลก โดยองค์กร Freedom Houseให้คะแนนพม่าเพียง 9 คะแนนจาก 100 คะแนนในดัชนีเสรีภาพสื่อโลก และจัดอยู่ในประเภท "ไม่เสรี" [5]

ประวัติศาสตร์

ราชวงศ์คองบอง

ในรัชสมัยของพระเจ้ามินดงมินแห่งราชวงศ์สุดท้ายของพม่าราชวงศ์คองบองประเทศนี้มีเสรีภาพในการพิมพ์มากที่สุดแห่งหนึ่งในเอเชีย มาตรา 17 ซึ่งผ่านเมื่อปี 1873 คุ้มครองเสรีภาพในการพิมพ์

ยุคอาณานิคม

ในปี 1878 หลังจากที่พม่าตอนล่างถูกผนวกเข้ากับสหราชอาณาจักรพระราชบัญญัติสื่อภาษาพื้นเมืองก็ได้รับการตราขึ้น ซึ่งพยายามที่จะปราบปรามการโฆษณาชวนเชื่อต่อต้านรัฐบาลอังกฤษในหนังสือพิมพ์ภาษาพื้นเมือง ในปี 1898 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาอนุญาตให้รัฐบาลตัดสินลงโทษผู้คนในข้อหากบฏและก่อกบฏโดยอ้างเหตุผลว่าเผยแพร่ข้อมูลเท็จเกี่ยวกับรัฐ ไม่นานหลังจากนั้น ในปี 1908 พระราชบัญญัติสมาคมที่ผิดกฎหมายก็ได้รับการตราขึ้นเพื่อยับยั้งเสรีภาพในการแสดงออกให้มากขึ้น[6]

พระราชบัญญัติความลับทางราชการได้รับการผ่านเมื่อปี 1923 ซึ่งทำให้บุคคลใดๆ ไม่สามารถครอบครองข้อมูลที่เป็นความลับจากรัฐได้ หนึ่งทศวรรษต่อมา พระราชบัญญัติโทรเลขไร้สายของพม่าได้รับการผ่าน ซึ่งทำให้การครอบครองโทรเลขโดยไม่ได้รับอนุญาตจากรัฐบาลเป็นสิ่งผิดกฎหมาย อย่างไรก็ตาม มีสิ่งพิมพ์จำนวนมากที่หมุนเวียนอยู่ในยุคอาณานิคม และเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในปี 1911 มีวารสารและหนังสือพิมพ์หมุนเวียนอยู่ 44 ฉบับ และในปี 1921 มี 103 ฉบับ[6]เมื่อสิ้นสุดทศวรรษ 1930 มีหนังสือพิมพ์และวารสารหมุนเวียนอยู่มากกว่า 200 ฉบับ ซึ่งเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในปี 1921 [6]

ยุคหลังการประกาศเอกราช

พม่าได้รับเอกราชในปี 1948 รัฐธรรมนูญของสหภาพพม่า (1947) รับรองเสรีภาพในการแสดงออกโดยรับรอง "เสรีภาพในการคิดและการแสดงออก" [7]สองปีต่อมา พระราชบัญญัติสถานการณ์ฉุกเฉินซึ่งกำหนดให้การเผยแพร่ข่าวเท็จโดยเจตนาและการใส่ร้ายข้าราชการและเจ้าหน้าที่ทหารเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แม้จะมีกฎหมายดังกล่าว แต่ในช่วงทศวรรษ 1950 พม่าก็มีสื่อสิ่งพิมพ์ที่เสรีที่สุดแห่งหนึ่งในเอเชีย โดยมีหนังสือพิมพ์รายวัน 30 ฉบับ (ในภาษาพม่า จีน อังกฤษและอินเดีย ) [ 8 ]

หลังจากการรัฐประหารโดยเนวินในปี 1962 กฎหมายการลงทะเบียนผู้พิมพ์และผู้จัดพิมพ์ก็ได้ถูกตราขึ้น กฎหมายนี้ซึ่งยังคงมีผลบังคับใช้อยู่นั้นกำหนดให้ผู้พิมพ์และผู้จัดพิมพ์ทุกคนต้องลงทะเบียนและส่งสำเนาสิ่งพิมพ์ของตนไปยังคณะกรรมการตรวจสอบสื่อสิ่งพิมพ์ภายใต้กระทรวงมหาดไทยและกิจการศาสนา (ปัจจุบันอยู่ภายใต้กระทรวงสารสนเทศ ) ในปี 1975 รัฐธรรมนูญของสาธารณรัฐสังคมนิยมแห่งสหภาพพม่า (1975) มาตรา 157 รับรอง "เสรีภาพในการพูด การแสดงออก และการเผยแพร่ในขอบเขตที่การใช้เสรีภาพดังกล่าวไม่ขัดต่อผลประโยชน์ของคนทำงานและสังคมนิยม" [8]

คณะกรรมการทะเบียนกลางโรงพิมพ์และสำนักพิมพ์ได้ออกบันทึกถึงโรงพิมพ์และสำนักพิมพ์เกี่ยวกับการส่งต้นฉบับเพื่อตรวจสอบ โดยได้ระบุแนวทางที่ชัดเจนเกี่ยวกับเนื้อหาที่จะถูกเซ็นเซอร์ รวมถึงเนื้อหาที่เป็นอันตรายต่อโครงการสังคมนิยมของพม่าอุดมการณ์ของรัฐ เศรษฐกิจสังคมนิยม ความสามัคคีของชาติ ความมั่นคง สันติภาพและความสงบเรียบร้อยของประชาชนเนื้อหาลามกอนาจารเนื้อหาหมิ่นประมาทหมิ่นประมาทหรือวิจารณ์รัฐบาลกลาง ในปีเดียวกันนั้น ได้มีการออกกฎหมายคุ้มครองของรัฐ ซึ่งอนุญาตให้ทางการจำคุกบุคคลใดๆ ที่ต้องสงสัยว่าเป็นภัยคุกคามต่อความสงบเรียบร้อยของชาติ กฎหมายดังกล่าวเป็นพื้นฐานในการจับกุมนักข่าวและนักเขียนจำนวนมาก

รัฐประหาร พ.ศ. 2531

ภายหลังการรัฐประหารโดยคณะมนตรีฟื้นฟูกฎหมายและระเบียบแห่งรัฐ (SLORC) ในปี 1988 คำสั่งกฎอัยการศึกก็ถูกประกาศใช้อย่างรวดเร็ว โดยห้ามการชุมนุมสาธารณะ ห้ามกิจกรรม สิ่งพิมพ์ และคำปราศรัยที่มุ่งหมายเพื่อแบ่งแยกกองทัพและกำหนดให้การเผยแพร่เอกสารโดยไม่ได้ลงทะเบียนกับรัฐเป็นสิ่งผิดกฎหมาย คำสั่งกฎอัยการศึกจึงถูกยกเลิกไปแล้ว

การปกครองแบบทหาร

ในปี 1996 กฎหมายหลายฉบับได้รับการตราขึ้นเพื่อควบคุมการเผยแพร่ข้อมูลในพม่าต่อไป กฎหมายเหล่านี้ได้แก่ กฎหมายคุ้มครองการถ่ายโอนความรับผิดชอบของรัฐอย่างสันติและเป็นระบบ และกฎหมายการปฏิบัติหน้าที่ของการประชุมแห่งชาติเพื่อต่อต้านการก่อความไม่สงบและการต่อต้านอย่างประสบความสำเร็จ ซึ่งห้ามกิจกรรมที่มุ่งทำลายสันติภาพ เสถียรภาพ กฎหมายและระเบียบ นอกจากนี้ กฎหมายดังกล่าวยังทำให้การกระทำที่เป็นการดูหมิ่นการประชุมแห่งชาติเป็นสิ่งผิดกฎหมาย กฎหมายสื่อต่างๆ รวมถึงพระราชบัญญัติโทรทัศน์และวิดีโอ ซึ่งกำหนดให้เจ้าของเครื่องเล่นสื่อ (รวมทั้งโทรทัศน์ ดาวเทียม และเครื่องบันทึกวิดีโอเทป) ต้องได้รับใบอนุญาตจากกระทรวงการสื่อสาร ไปรษณีย์ และโทรเลข และจัดตั้งคณะกรรมการเซ็นเซอร์วิดีโอสำหรับวิดีโอที่ผลิตในประเทศ และกฎหมายภาพยนตร์ ซึ่งกำหนดให้ต้องมีใบอนุญาตที่ออกโดยบริษัทภาพยนตร์พม่าในการสร้างภาพยนตร์[9]

ภาพยนตร์ต้องผ่านการตรวจพิจารณาโดยคณะกรรมการตรวจพิจารณาภาพยนตร์ นอกจากนี้ กฎหมายการพัฒนาวิทยาการคอมพิวเตอร์ก็ได้ผ่านแล้ว ภายใต้กฎหมายนี้ อุปกรณ์คอมพิวเตอร์ทั้งหมดต้องได้รับการอนุมัติจากกระทรวงการสื่อสาร ไปรษณีย์ และโทรเลข นอกจากนี้ การแจกจ่าย ถ่ายโอน หรือได้มาซึ่งข้อมูลที่บ่อนทำลายความมั่นคงของรัฐ ความสามัคคีของชาติ และวัฒนธรรม ถือเป็นความผิดทางอาญา SLORC ได้เปลี่ยนชื่อเป็นสภาสันติภาพและการพัฒนาของรัฐ ในปี 1997 ในปี 2000 SPDC ได้ออกกฎหมายอินเทอร์เน็ตซึ่งห้ามการโพสต์บทความที่เป็นอันตรายต่อผลประโยชน์ของรัฐ ข่าวต่างประเทศยังถูกเซ็นเซอร์โดยรัฐบาลอีกด้วยBritish Broadcasting CorporationและVoice of Americaถูกขัดขวางการออกอากาศทางวิทยุตั้งแต่ปี 1995 [9]นักข่าวต่างประเทศถูกห้ามไม่ให้รายงานข่าวจากเมียนมาร์ และถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าประเทศเป็นประจำ[9]

ในช่วงเวลาดังกล่าว มีนักข่าวที่มีชื่อเสียงหลายคนถูกจับกุม เช่นออง พวินต์ซึ่งถูกจำคุกในปี 1999 ในข้อหาเป็นเจ้าของเครื่องแฟกซ์และ "ส่งข่าว" ไปยังหนังสือพิมพ์ต้องห้าม[10] [11]ในปี 2008 บรรณาธิการของ Myanmar Nation เตต ซินถูกจับกุมในข้อหามีสำเนารายงานสิทธิมนุษยชนของสหประชาชาติ[12]ในเดือนกรกฎาคม 2014 นักข่าว 5 คนถูกจำคุก 10 ปี หลังจากตีพิมพ์รายงานที่กล่าวหาว่ารัฐบาลกำลังวางแผนสร้างโรงงานอาวุธเคมีแห่งใหม่ นักข่าวกล่าวถึงการจำคุกครั้งนี้ว่าเป็นการทำลายเสรีภาพสื่อข่าวที่เพิ่งได้รับมา ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากการเซ็นเซอร์และการข่มเหงรังแกกันมาเป็นเวลาห้าทศวรรษ[13]

อินเทอร์เน็ต

การเซ็นเซอร์อินเทอร์เน็ตในพม่าถูกจัดประเภทว่าเป็นการเลือกปฏิบัติในด้านการเมืองและเครื่องมืออินเทอร์เน็ต เป็นความสำคัญในด้านสังคม และไม่มีหลักฐานการกรองข้อมูลในความขัดแย้ง/ความปลอดภัยตามโครงการ OpenNet Initiative ในเดือนสิงหาคม 2555 [14] [15]พม่าถูกจัดให้เป็นศัตรูทางอินเทอร์เน็ตโดยองค์กรนักข่าวไร้พรมแดนในปี 2554 [16]

จากการศึกษาวิจัยที่ดำเนินการโดยOpenNet Initiative (ONI) ในปี 2548 พบว่าการเซ็นเซอร์อินเทอร์เน็ตส่วนใหญ่จำกัดอยู่แค่เว็บไซต์ที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มสนับสนุนประชาธิปไตยและสื่อลามกอนาจาร[17]นอกจากนี้ เว็บไซต์ของผู้ให้บริการอีเมล 85% ถูกบล็อก บริษัท Myanmar Information Communications Technology Development Corporation (MICTDC) เป็นผู้ออกใบอนุญาตให้เปิดร้านอินเทอร์เน็ต[17]ผู้ใช้จะต้องลงทะเบียน และเจ้าของร้านจะต้องบันทึกภาพหน้าจอกิจกรรมของผู้ใช้ทุก ๆ ห้านาที และเมื่อได้รับคำขอ ให้ส่งภาพดังกล่าวไปยัง MICTDC เพื่อติดตาม อย่างไรก็ตาม กฎระเบียบร้านอินเทอร์เน็ตยังไม่เข้มงวดนัก[17]

ONI ได้ทำการทดสอบในพม่าเมื่อเดือนสิงหาคม 2012 ผลการทดสอบเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าทั้งขอบเขตและความลึกของเนื้อหาที่พบว่าถูกกรองนั้นลดลงอย่างมากเมื่อเทียบกับการทดสอบ ONI รอบก่อนๆ ทั้งหมดที่ย้อนหลังไปถึงปี 2005 อย่างไรก็ตาม ข้อจำกัดเกี่ยวกับเนื้อหาที่ถือว่าเป็นอันตรายต่อความมั่นคงของรัฐยังคงมีผลบังคับใช้ เนื้อหาลามกอนาจารยังคงถูกบล็อกอย่างกว้างขวาง เช่นเดียวกับเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับแอลกอฮอล์และยาเสพติด เว็บไซต์การพนัน เว็บไซต์หาคู่ การศึกษาเรื่องเพศ เนื้อหาเกี่ยวกับเกย์และเลสเบี้ยน และ เครื่องมือ หลีกเลี่ยงการเซ็นเซอร์เว็บไซต์ในปี 2012 เว็บไซต์ของพรรคการเมืองฝ่ายค้าน เนื้อหาทางการเมืองที่สำคัญ และเว็บไซต์ข่าวอิสระเกือบทั้งหมดที่ถูกบล็อกก่อนหน้านี้สามารถเข้าถึงได้ โดยมีเพียง 5 จาก 541 URL ที่ทดสอบซึ่งจัดอยู่ในประเภทเนื้อหาทางการเมืองที่ถูกบล็อก[15]

การปฏิรูปการเมือง

ในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2553 ไม่นานหลังจากอองซานซูจีได้รับการปล่อยตัวจากการกักบริเวณในบ้าน สิ่งพิมพ์ท้องถิ่น 10 ฉบับถูกระงับเนื่องจาก "ให้ความสำคัญมากเกินไป" กับการปล่อยตัวเธอในบทความของตน[18]

ตั้งแต่วันที่ 10 มิถุนายน 2554 PSRB อนุญาตให้สิ่งพิมพ์เซ็นเซอร์สิ่งพิมพ์ที่เกี่ยวข้องกับความบันเทิง กีฬา เทคโนโลยี สุขภาพ และประเด็นเกี่ยวกับเด็ก ทำให้บรรณาธิการสามารถหลีกเลี่ยงแนวทางปฏิบัติที่กำหนดให้ส่งร่างรายงานไปยัง PSRB ก่อนเผยแพร่ได้[19]การผ่อนปรนนี้เกิดขึ้นจากการทดลองหลายครั้งในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ในเดือนกรกฎาคม 2554 สิ่งพิมพ์กลุ่ม 1 ซึ่งประกอบด้วยวารสารและนิตยสาร 178 ฉบับ ไม่ถูกเซ็นเซอร์อีกต่อไป[20] [21]ในระบบใหม่ การละเมิดครั้งแรกกำหนดให้สิ่งพิมพ์ต้องจ่ายเงินมัดจำ 5,000,000 เคนยา (ประมาณ 5,000 ดอลลาร์สหรัฐ) การละเมิดครั้งที่สองจะส่งผลให้ต้องจ่ายค่าปรับและหักเงินมัดจำนั้น[20]สำนักพิมพ์จะต้องจ่ายเงินส่วนที่เหลือให้ มิฉะนั้นสิ่งพิมพ์จะถูกห้ามเผยแพร่[20]ในเดือนธันวาคม 2554 สิ่งพิมพ์ประเภทธุรกิจและอาชญากรรมอีก 54 ฉบับได้รับอนุญาตให้เซ็นเซอร์ผลงานของตนเอง[22]

Tint Swe ผู้อำนวยการฝ่ายตรวจสอบและลงทะเบียนสื่อมวลชนได้เรียกร้องต่อสาธารณะให้ยกเลิกการเซ็นเซอร์สื่อในประเทศ โดยระบุว่าการกระทำดังกล่าวไม่สอดคล้องกับแนวทางประชาธิปไตย[19] [23] Tint Swe ยังได้ระบุด้วยว่าจะผ่อนปรนการเซ็นเซอร์วิดีโอและภาพยนตร์ โดยไม่ได้ระบุกรอบเวลาที่ชัดเจน[24]

ในเดือนกันยายน 2554 เว็บไซต์ที่ถูกห้ามหลายแห่งรวมถึงYouTube , Democratic Voice of BurmaและVoice of Americaได้รับการปลดบล็อก[25]นักข่าวต่างประเทศ รวมถึงนักข่าวจากBritish Broadcasting CorporationและVoice of Americaได้รับวีซ่าเข้าประเทศในเดือนถัดมา[26]ที่ปรึกษาประธานาธิบดีระบุว่าการเซ็นเซอร์สื่อจะถูกยกเลิกในปี 2555 ภายใต้กฎหมายสื่อใหม่[27]

ในเดือนมกราคม 2555 กระทรวงสารสนเทศประกาศว่าได้ส่งร่างกฎหมายสื่อและสิ่งพิมพ์ฉบับใหม่ไปยังสำนักงานอัยการสูงสุดเพื่อพิจารณา[22]ร่างกฎหมายดังกล่าวซึ่งจะต้องได้รับการอนุมัติจาก รัฐสภาแห่งชาติ ( Pyidaungsu Hluttaw ) ได้ยืมภาษาบางส่วนมาจากกฎหมายที่คล้ายคลึงกันในกัมพูชา อินโดนีเซีย และเวียดนาม[22]ร่างกฎหมายซึ่งดัดแปลงมาจากกฎหมายการจดทะเบียนผู้พิมพ์และผู้จัดพิมพ์ พ.ศ. 2505 จะไม่ถูกส่งในระหว่างสมัยประชุมรัฐสภาชุดที่สอง[28]

ในเดือนสิงหาคม 2555 กระทรวงสารสนเทศได้ยกเลิกข้อกำหนดที่องค์กรสื่อสิ่งพิมพ์ต้องส่งเอกสารให้รัฐบาลก่อนเผยแพร่ ภาพยนตร์ยังคงต้องผ่านการเซ็นเซอร์ก่อน ทิน สเว หัวหน้า PSRB กล่าวกับAgence France-Presseว่า "การเซ็นเซอร์เริ่มเมื่อวันที่ 6 สิงหาคม 2507 และสิ้นสุดลงเมื่อ 48 ปีและ 2 สัปดาห์ต่อมา" [3] Associated Pressกล่าวถึงคำแถลงดังกล่าวว่าเป็น "การเคลื่อนไหวครั้งสำคัญที่สุดในการอนุญาตให้มีเสรีภาพในการแสดงออกในประเทศที่ถูกกดขี่มานาน" [29]อย่างไรก็ตาม การห้ามการเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์รายวันโดยเอกชนยังคงมีอยู่ เช่นเดียวกับกฎหมายที่ห้ามการเผยแพร่ "ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับความลับด้านความมั่นคงของรัฐ" องค์กรสื่อสารมวลชนแสดงความหวังอย่างระมัดระวังต่อการเปลี่ยนแปลงนี้ แต่คาดการณ์ว่า "วัฒนธรรมการเซ็นเซอร์ตัวเองที่แพร่หลาย" จะยังคงอยู่ เนื่องจากนักข่าวเกรงว่าอาจต้องโทษจำคุกเป็นเวลานานจากการหมิ่นประมาทและข้อกล่าวหาเรื่องความมั่นคงของรัฐ[30]

ในขณะที่กฎหมายการตีพิมพ์ค่อยๆ ปรับปรุงในพม่าภายหลังการห้ามการเซ็นเซอร์ก่อนตีพิมพ์ในเดือนสิงหาคมปีที่แล้ว ความเป็นอิสระของบรรณาธิการยังคงถูกขัดขวางโดยข้อกำหนดใหม่ที่กำหนดให้สิ่งพิมพ์ต้องส่งผลงานที่ตีพิมพ์เพื่อวิเคราะห์หลังตีพิมพ์ PSRB ยังคงเป็นภัยคุกคามต่อเสรีภาพสื่อของประเทศ โดยใช้อำนาจเดิมในการตรวจสอบและลงโทษสิ่งพิมพ์ที่ถือว่าก่อให้เกิดการยั่วยุต่อรัฐบาลพม่าเช่นเดียวกับที่เคยทำมาตลอดห้าทศวรรษที่ผ่านมา[31] [32]นักข่าว Wa Lone และ Kyaw Soe Oo จากสำนักข่าว Reuters ถูกตั้งข้อหาและจำคุกเมื่อวันที่ 12 ธันวาคม 2017 โดยเจ้าหน้าที่ใกล้ย่างกุ้งในข้อหาปกปิด "เอกสารลับ" ซึ่งละเมิดกฎหมายในยุคอาณานิคม[33]นักข่าวของสำนักข่าว Reuters ทั้งสองคนรายงานข่าวการอพยพของชาวโรฮิงญาที่ส่วนใหญ่เป็นชาวมุสลิมออกจากประเทศเนื่องจากการข่มเหงเมื่อวันที่ 3 กันยายน 2018 นักข่าวทั้งสองคนถูกตัดสินจำคุกเจ็ดปี ซึ่งจุดชนวนให้เกิดความโกรธแค้นในชุมชนระหว่างประเทศ[34]

รัฐประหารปี 2564

อินเทอร์เน็ต

หลังจากที่กองทัพเมียนมาร์ยึดอำนาจในวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2021 ประชาชนเมียนมาร์ประสบปัญหาการเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตขัดข้อง ข้อมูลมือถือของเครือข่ายหลายแห่งถูกระงับบ่อยครั้ง และถูกควบคุมหรือปิดกั้นการใช้งานเว็บไซต์บางแห่ง[35]การใช้โซเชียลมีเดียรวมถึง Facebook ถูกจำกัด และผู้มีอิทธิพลในโซเชียลถูกจับกุมเนื่องจากการประท้วงต่อต้านการรัฐประหารบนแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย[36]

โทรคมนาคม

บริษัทโทรคมนาคมและผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตได้รับคำสั่งให้ติดตั้งสปายแวร์ดักจับหลายเดือนก่อนการรัฐประหาร[37] [38] กองทัพได้เข้าควบคุมบริษัทโทรคมนาคมที่ใหญ่ที่สุด เช่น MPT และ Mytel [38]บริษัทโทรคมนาคมที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศอย่าง Telenor ซึ่งเป็นเจ้าของและดำเนินการโดยรัฐบาลนอร์เวย์ ตัดสินใจออกจากประเทศ[39]และขายธุรกิจให้กับ M1 Group M1 วางแผนที่จะขายหุ้น 80% ให้กับ Shwe Byain Phyu ซึ่งมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับกองทัพ[40] [41]

หนังสือพิมพ์

หนังสือพิมพ์ทางการอยู่ภายใต้การควบคุมของกองทัพ และประเทศนี้ไม่มีหนังสือพิมพ์อิสระที่ตีพิมพ์อีกต่อไป[42]กองทัพกดดันให้หนังสือพิมพ์ เช่น 7 Day News และ Eleven หยุดตีพิมพ์ โดยใช้มาตรา 505 (a) ของประมวลกฎหมายอาญาเมียนมาร์ กองทัพโจมตีองค์กรข่าวทั้งหมด และบอกสื่อไม่ให้ใช้คำว่า "คณะรัฐประหาร" และ "รัฐประหาร" เพราะจะต้องเผชิญกับการคว่ำบาตรในที่สุด[43]

โทรทัศน์

กองทัพยังสั่งห้ามออกอากาศโทรทัศน์ผ่านดาวเทียม โดยอ้างว่าการออกอากาศจากภายนอกเป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงของรัฐ และใครก็ตามที่ละเมิดมาตรการนี้จะต้องถูกจำคุกหนึ่งปี[44]คำสั่งห้ามดังกล่าวมีเป้าหมายไปที่สถานีโทรทัศน์อิสระ เช่น Democratic Voice of Burma, Mizzima และสื่อของกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ เช่น 74 Media ที่อยู่ในกะฉิ่น และ Tachileik News Agency ที่อยู่ในชาน นอกจากนี้ยังส่งผลกระทบต่อช่องข่าวต่างประเทศที่ออกอากาศผ่านดาวเทียมเข้ามาในประเทศอีกด้วย[45]

ทั่วไป:

อ้างอิง

  1. ^ Wai Phyo Myint (1 สิงหาคม 2005). "Publishing rebounds". The Myanmar Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 ธันวาคม 2006. สืบค้นเมื่อ 11 มกราคม 2007 .
  2. ^ "พม่า - รายงานประจำปี 2011-2012". ผู้สื่อข่าวไร้พรมแดน 2011–2012. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 สิงหาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2012 .
  3. ^ ab "Burma abolishes media censorship". BBC News . 20 สิงหาคม 2012. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 สิงหาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ20 สิงหาคม 2012 .
  4. ^ "ดัชนีเสรีภาพสื่อ 2013" เก็บถาวร 15 กุมภาพันธ์ 2013 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , องค์กรนักข่าวไร้พรมแดน
  5. ^ "เมียนมาร์: รายงานประเทศเรื่องเสรีภาพบนอินเทอร์เน็ต 2021". Freedom House . สืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2023 .
  6. ^ abc Ikeya, Chie (พฤศจิกายน 2008). "ผู้หญิงพม่าสมัยใหม่และการเมืองด้านแฟชั่นในพม่ายุคอาณานิคม" วารสาร Asian Studies . 67 (4). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์: 1277–1308. doi :10.1017/S0021911808001782. S2CID  145697944
  7. ^ "รัฐธรรมนูญแห่งสหภาพพม่า". เสียงประชาธิปไตยเพื่อพม่า. 2490. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 มิถุนายน 2549 . สืบค้นเมื่อ 7 กรกฎาคม 2549 .
  8. ^ ab "รัฐธรรมนูญแห่งสาธารณรัฐสังคมนิยมแห่งสหภาพพม่า". บริษัทการพิมพ์และการพิมพ์ ย่างกุ้ง . เสียงประชาธิปไตยเพื่อพม่า 2517. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 ธันวาคม 2549 . สืบค้นเมื่อ10 มกราคม 2550 .
  9. ^ abc Venkateswaran, KS (สิงหาคม 1996). พม่า: เหนือกว่ากฎหมาย(PDF) . บทความ 19. ISBN 1-870798-28-7. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 20 มกราคม 2012 . สืบค้นเมื่อ11 มกราคม 2007 .
  10. ^ "วีรบุรุษแห่งเสรีภาพสื่อ". The Washington Post . 23 พฤศจิกายน 2004. สืบค้นเมื่อ1 มิถุนายน 2011 .
  11. ^ "รางวัลเสรีภาพสื่อนานาชาติของ CPJ ประจำปี 2004" คณะกรรมการคุ้มครองนักข่าว 2004 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 พฤษภาคม 2011 สืบค้นเมื่อ1 มิถุนายน 2011
  12. ^ แพคเกอร์, จอร์จ (30 พฤศจิกายน 2552). "คำเตือนประจำปี: วารสารศาสตร์บางประเภทสมควรได้รับความเคารพ!". เดอะนิวยอร์คเกอร์สืบค้นเมื่อ3 ธันวาคม 2555
  13. ^ "รายงานอาวุธเคมีทำให้ผู้สื่อข่าวเมียนมาร์ต้องติดคุกและต้องใช้แรงงานหนัก". Myanmar News.Net . Mainstream Media EC. 11 กรกฎาคม 2014. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 กรกฎาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ11 กรกฎาคม 2014 .
  14. ^ โครงการ OpenNet "สเปรดชีตข้อมูลการกรองอินเทอร์เน็ตทั่วโลกแบบสรุป" 29 ตุลาคม 2555 และ "โปรไฟล์ประเทศ" โครงการ OpenNet เป็นหุ้นส่วนความร่วมมือระหว่าง Citizen Lab ที่ Munk School of Global Affairs มหาวิทยาลัยโตรอนโต; Berkman Center for Internet & Society มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด; และ SecDev Group ออตตาวา
  15. ^ ab “อัปเดตเกี่ยวกับการควบคุมข้อมูลในพม่า” Irene Poetranto, OpenNet Initiative, 23 ตุลาคม 2012
  16. ^ ศัตรูอินเทอร์เน็ต เก็บถาวร 15 มีนาคม 2011 ที่เวย์แบ็กแมชชีนผู้สื่อข่าวไร้พรมแดน ปารีส มีนาคม 2011
  17. ^ abc "การกรองอินเทอร์เน็ตในพม่าในปี 2548: การศึกษาในประเทศ" Country Studies . OpenNet Initiative 2548 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 กันยายน 2551 สืบค้นเมื่อ 11 มกราคม 2550
  18. ^ "การปล่อยตัวอองซานซูจี: ขั้นแรกคือความอิ่มเอมใจ จากนั้นจึงเกิดการคว่ำบาตร" (PDF) . สื่อพม่า: การต่อต้านการเซ็นเซอร์ . นักข่าวไร้พรมแดน: 6 พฤศจิกายน 2010. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 18 พฤษภาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ23 สิงหาคม 2012 .
  19. ^ โดย Kyaw Kyaw Aung (7 ตุลาคม 2011). "Call To End Media Censorship". Radio Free Asia . สืบค้นเมื่อ7 มีนาคม 2012 .
  20. ^ abc Htun, Yadana (13 มิถุนายน 2011). "ยกเลิกเซ็นเซอร์ล่วงหน้าสำหรับสิ่งพิมพ์บางฉบับ". The Myanmar Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 มิถุนายน 2011. สืบค้นเมื่อ7 มีนาคม 2012 .
  21. ^ Nyunt Win; Kyaw Hsu Mon (4 กรกฎาคม 2011). "เจ้าหน้าที่ตรวจสอบสื่อมวลชน 'พอใจ' กับการเปลี่ยนผ่านสู่การเซ็นเซอร์ตัวเอง". The Myanmar Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 ตุลาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2012 .
  22. ^ abc Lwin, Myo (30 มกราคม 2012). "Media law to protect rights of journalists, says ministry". The Myanmar Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 ตุลาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2012 .
  23. ^ Banyan (11 ตุลาคม 2554). "Censor starts talking sense". The Economist . สืบค้นเมื่อ7 มีนาคม 2555 .
  24. ^ "Myanmar eases censorship for some: local media". AFP . 10 ธันวาคม 2010. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 กุมภาพันธ์ 2014 . สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2012 .
  25. ^ Andrew Buncombe (17 กันยายน 2011). "รัฐบาลพม่าผ่อนปรนการเข้าถึงเว็บไซต์ต่างประเทศ". The Independent . ลอนดอน. สืบค้นเมื่อ29 สิงหาคม 2011 .
  26. ^ Kyaw Hsu Mon (17 ตุลาคม 2011). "นักข่าวกล่าวว่าจำเป็นต้องมีความก้าวหน้าเพิ่มเติมในสื่อ". The Myanmar Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 มิถุนายน 2014. สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2012 .
  27. ^ "Burma says it plans to abolish press censorship". Australia Network News. 22 พฤศจิกายน 2011. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 มกราคม 2013 . สืบค้นเมื่อ26 พฤศจิกายน 2011 .
  28. ^ Yadana Htun (6 กุมภาพันธ์ 2012). "Press law to wait until next hluttaw session: govt". The Myanmar Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 กรกฎาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2012 .
  29. ^ Todd Pitman (20 สิงหาคม 2012). "Myanmar ends direct media censorship in most dramatic move yet for freedom of expression". The Washington Post . Associated Press. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 สิงหาคม 2012. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2012 .
  30. ^ Martin Petty (20 สิงหาคม 2012). "รัฐบาลเมียนมาร์ยกเลิกเซ็นเซอร์สื่อโดยตรง". Reuters. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 สิงหาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2012 .
  31. ^ "การต้อนรับ ด้วยความระมัดระวังสำหรับการประกาศยกเลิกการเซ็นเซอร์ก่อนการเผยแพร่" นักข่าวไร้พรมแดน เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 มีนาคม 2016 สืบค้นเมื่อ21 กุมภาพันธ์ 2013
  32. ^ "Burma ends pre-publishation censorship; harder laws remain - Committee to Protect Journalists". Cpj.org. 20 สิงหาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ21 กุมภาพันธ์ 2013 .
  33. ^ Eltagouri, Marwa. (13 ธันวาคม 2017). "นักข่าวสองคนที่ทำข่าวเกี่ยวกับวิกฤตชาวโรฮิงญาในพม่าถูกจับกุมเพราะครอบครอง 'เอกสารลับ'". เว็บไซต์ Washington Post สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2017.
  34. ^ Griffiths, James; Grinberg, Emanuella; McKirdy, Euan (3 กันยายน 2018). "Myanmar: Reuters journalists investigations murdering Rohingya murdered to 7 years in prison". CNN . สืบค้นเมื่อ4 กันยายน 2018 .
  35. ^ Padmanabhan, Ramakrishna; Filastò, Arturo; Xynou, Maria; Raman, Ram Sundara; Middleton, Kennedy; Zhang, Mingwei; Madory, Doug; Roberts, Molly; Dainotti, Alberto (2021). "มุมมองหลายแง่มุมของการเซ็นเซอร์อินเทอร์เน็ตในเมียนมาร์" เอกสารการประชุมเชิงปฏิบัติการ ACM SIGCOMM 2021 เรื่องการสื่อสารแบบเสรีและเปิดกว้างบนอินเทอร์เน็ต หน้า 27–36 doi :10.1145/3473604.3474562 ISBN 9781450386401. S2CID  236528907 . สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2565 . {{cite book}}: |website=ไม่สนใจ ( ช่วยด้วย )
  36. ^ “Myanmar targets celebrity, hands charges for encouraging protests”. Daily Sabah . Associated Press. 5 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022 .
  37. ^ Potkin, Fanny; Mcpherson, Poppy (18 พฤษภาคม 2021). "How Myanmar's military moved in on the telecoms sector to spy on citizens". Reuters . สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022 .
  38. ^ ab "Junta steppes up phone, internet monitoring – with help from MPT and Mytel". Frontier Myanmar . 5 กรกฎาคม 2021 . สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022 .
  39. ^ "การขาย Telenor Myanmar ได้รับการอนุมัติจากทางการเมียนมาร์". www.telenor.com (ในภาษานอร์เวย์) สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022
  40. ^ Greig, Jonathan. "ความโกรธแค้นเกี่ยวกับการขาย Telenor Myanmar เพิ่มมากขึ้น เนื่องจากมีการเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างทหารและเจ้าของรายใหม่มากขึ้น". ZDNet . สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022
  41. ^ "อัปเดต: การเข้าถึงอินเทอร์เน็ต การเซ็นเซอร์ และการรัฐประหารในเมียนมาร์". Access Now . 18 มีนาคม 2022. สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022 .
  42. ^ “เมียนมาร์กลายเป็นประเทศที่ไม่มีหนังสือพิมพ์”. Myanmar NOW . สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022 .
  43. ^ "Myanmar's military junta Eliminates Independent media | Reporters without borders". RSF . 25 มีนาคม 2021. สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022 .
  44. ^ "Myanmar announces ban on satellite TV as security threat". Reuters . 4 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022 .
  45. ^ "Myanmar: Junta Bans Satellite Television". Human Rights Watch . 6 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ17 เมษายน 2022 .

อ่านเพิ่มเติม

  • "วันเสรีภาพสื่อมวลชนโลก". หนังสือพิมพ์อิระวดี . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 ธันวาคม 2549 . สืบค้นเมื่อ 11 มกราคม 2550 .
  • “ลำดับเหตุการณ์กฎหมายของพม่าที่จำกัดเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น การแสดงออก และสื่อมวลชน” อิระวดี . 1 พฤษภาคม 2547 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 ตุลาคม 2550 . สืบค้นเมื่อ 11 มกราคม 2550 .
  • สมิธ มาร์ติน (ธันวาคม 1991) "สถานะแห่งความหวาดกลัว: การเซ็นเซอร์ในพม่า (เมียนมาร์)" (PDF)บทความที่ 19 สืบค้นเมื่อ11มกราคม2550
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Censorship_in_Myanmar&oldid=1249375629"