ชาโต เดอ แซงต์-แชร์กแมง-ออง-แล
พระราชวังเก่าในแซ็ง-แฌร์แม็ง-ออง-แล
ชาโต เดอ แซงต์-แชร์กแมง-ออง-แล
ข้อมูลทั่วไป
ที่ตั้งแซงต์-แชร์กแมง-ออง-เลย์ , ฝรั่งเศส
เริ่มก่อสร้างแล้ว1124 ; 900 ปีที่ผ่านมา ( 1124 )
การออกแบบและการก่อสร้าง
สถาปนิกปิแอร์ ชองบิเจส

ปราสาท แซ็ง-แฌร์แม็ง -ออง-แล ( การออกเสียงภาษาฝรั่งเศส: [ʃɑto də sɛ̃ ʒɛʁmɛ̃ ɑ̃ lɛ] ) เคยเป็นพระราชวังหลวงในชุมชน แซ็ ง-แฌร์แม็ง-ออง-แลในเขตปกครองอีเวอลีนส์ห่างจากไปทางตะวันตกประมาณ 19 กม. ของกรุงปารีสประเทศฝรั่งเศส ปัจจุบันเป็นที่ตั้งของmusée d'Archéologie nationale (พิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่งชาติ)

ประวัติศาสตร์

คริสต์ศตวรรษที่ 12–13

แซงต์ชาเปล

ปราสาทแห่งแรกมีชื่อว่าGrand Châteletสร้างขึ้นบนสถานที่แห่งนี้โดยพระเจ้าหลุยส์ที่ 6 ในปี ค.ศ. 1124 ต่อมาพระเจ้าแซ็งต์ หลุยส์ที่ 9ก็ได้ขยายปราสาทแห่งนี้ต่อเติมในช่วงคริสตศักราช 1230

โบสถ์เซนต์หลุยส์ในปราสาทเป็นสถาปัตยกรรมกอธิคฝรั่งเศสแบบเรยอน็องต์กฎบัตรในปี ค.ศ. 1238 ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 9 ซึ่งกำหนดให้มีการประกอบพิธีกรรมทางศาสนาเป็นประจำที่โบสถ์แห่งนี้ ถือเป็นการกล่าวถึงโบสถ์ที่สร้างขึ้นในปราสาทหลวงเป็นครั้งแรก โบสถ์แห่งนี้เคยเป็นโบสถ์เซนต์หลุยส์ ที่ 1 เพื่อใช้บรรจุพระบรมสารีริกธาตุมงกุฎหนามหรือไม้กางเขนแท้แผนผังและสถาปัตยกรรมของโบสถ์แห่งนี้เป็นต้นแบบของโบสถ์เซนต์หลุยส์ ที่ 1 ซึ่งนักบุญหลุยส์ได้สร้างภายในPalais de la Citéที่ปารีสระหว่างปี ค.ศ. 1240 ถึง 1248 ทั้งสองอาคารสร้างขึ้นโดยปิแอร์เดอ มงเทร ย สถาปนิกคนโปรดของหลุยส์ ซึ่งดัดแปลงสูตรสถาปัตยกรรมที่คิดค้นขึ้นที่ Saint Germain มาใช้ในปารีส โถงกลางหนึ่งแห่งมีปลายเป็นเชเวต์โดยผนังเกือบทั้งหมดเต็มไปด้วยหน้าต่างกระจกสูงแคบ ระหว่างนั้นมีค้ำยัน ภายนอกขนาดใหญ่ ส่วนโค้งของหลังคาโค้งตั้งอยู่บนเสาที่อยู่ระหว่างช่องหน้าต่างและฐานเสาตั้งอยู่ด้านหลังซุ้มโค้งเตี้ยๆ โดดเดี่ยว ดังนั้น อาคารจึงสามารถเปิดโล่งและปล่อยปละละเลยส่วนรองรับภายในทั้งหมดได้ หน้าต่างจำนวนมากนี้ทำได้ด้วย เทคนิค pierre arméeโดยใช้องค์ประกอบโลหะสร้างเป็นโครงสร้างผนังเพื่อให้หินมีความมั่นคง ผนังด้านตะวันตกประดับด้วยหน้าต่างกุหลาบ แบบโกธิกขนาดใหญ่ ใน สไตล์โกธิก เรยอนองต์โบสถ์แห่งนี้ในปี ค.ศ. 1238 เป็นที่ที่บอลด์วินที่ 2 แห่งคอนสแตนติโนเปิล ได้มอบพระบรม สารีริกธาตุมงกุฎหนามแก่พระเจ้าหลุยส์และแม้ว่าพระบรมสารีริกธาตุจะตั้งใจมอบให้กับแซ็งต์ชาเปลในปารีส แต่พระบรมสารีริกธาตุก็ได้ถูกเก็บรักษาไว้ที่นี่จนกระทั่งโบสถ์ในปารีสได้รับการถวายในเดือนเมษายน ค.ศ. 1248

ปราสาทแห่งนี้ถูกเผาโดยเอ็ดเวิร์ดเจ้าชายดำในปี ค.ศ. 1346 เหลือเพียง โบสถ์ แบบโกธิกจากยุคกลาง เท่านั้น ปราสาท Vieux แห่งนี้ ได้รับการสร้างขึ้นใหม่โดยชาร์ลที่ 5ในช่วงคริสตศักราช 1360 บนฐานรากเดิม

คริสต์ศตวรรษที่ 16–18

Château-Neuf de St-Germain-en-Layeซึ่งเป็นส่วนต่อขยายใหม่ของพระราชวังที่ต่อมาถูกรื้อถอน

ส่วนที่เก่าแก่ที่สุดของปราสาทปัจจุบันได้รับการบูรณะใหม่โดยพระเจ้าฟรานซิสที่ 1ในปี ค.ศ. 1539 และต่อมาได้มีการขยายพื้นที่หลายครั้ง ในวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1547 ความขัดแย้งทางการเมืองมาถึงจุดสุดยอดในการดวล ทางกฎหมาย ที่นี่ แม้จะต้องเผชิญอุปสรรคมากมาย แต่กีย์ที่ 1 เดอ ชาโบต์บารอนเดอ จาร์ นักคนที่ 7 ก็ได้รับชัยชนะเหนือฟรองซัวส์ เดอ วิวอนน์ เซย์เนอร์ เดอ ลา ชาสเตนเนอเร ซึ่งเสียชีวิตในวันถัดมาหลังจากเหตุการณ์ที่เรียกว่า "การก่อรัฐประหารจาร์นัก" [1]ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1548 ห้องเหนือห้องชุดราชวงศ์ได้รับการปรับปรุงใหม่สำหรับแมรี ราชินีแห่งสกอตแลนด์และบุตรของพระเจ้าเฮนรีที่ 2 แห่งฝรั่งเศส [ 2]

หอบันไดอยู่มุมสนาม

พระเจ้าเฮนรีที่ 2 ทรงสร้างปราสาทใหม่ แยกจากกัน ในบริเวณใกล้เคียง โดยออกแบบโดยฟิลิแบร์ เดอ ลอร์มปราสาทตั้งอยู่บนสันเขา ซึ่งถูกออกแบบภายใต้การดูแลของเอเตียน ดู เปรัก[3]เป็นระเบียงลาดลงขนาดใหญ่สามแห่งและระเบียงลาดลงขนาดเล็กกว่า ซึ่งเชื่อมถึงกันด้วยบันไดและทางลาดที่แบ่งสมมาตร และขยายแกนเดียวที่สิ้นสุดที่ขอบแม่น้ำแซนการออกแบบได้รับแรงบันดาลใจมากมายจากวิลล่าลันเตที่เมืองบาญา[4] "เอเตียน ดู เปรักเคยอยู่ที่อิตาลีเป็นเวลานาน และสิ่งหนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงความสนใจในสวนประเภทนี้ของพระองค์คือภาพทิวทัศน์ วิลล่าเดสเตอันโด่งดังของพระองค์ซึ่งแกะสลักไว้ในปี ค.ศ. 1573" [5]

สวนที่จัดวางไว้ที่ Saint-Germain-en-Laye เป็นหนึ่งในสวนอีกประมาณหกแห่งที่นำรูปแบบสวนอิตาลีมาสู่ฝรั่งเศส ซึ่งวางรากฐานให้กับสวนแบบทางการของฝรั่งเศสซึ่งแตกต่างจากแปลงดอกไม้ที่จัดวางในลักษณะที่ไม่เป็นทางการกับปราสาทที่มีอยู่ มักจะอยู่ในพื้นที่ที่ยากลำบากซึ่งเดิมเลือกด้วยเหตุผลด้านการป้องกัน[6] สวนใหม่เหล่านี้ขยายแกนกลางของด้านหน้าอาคารที่สมมาตรด้วยการออกแบบแกนที่สมมาตรอย่างเข้มงวดของแปลงดอกไม้ที่มีลวดลาย ทางเดินกรวด น้ำพุและแอ่งน้ำ และพุ่มไม้ ที่ปลูกอย่างเป็นทางการ พวกเขาเริ่มต้นประเพณีที่ถึงจุดสูงสุดหลังจากปี 1650 ในสวนของAndré Le Nôtre [7] ตามThéâtre des plans et jardinageของClaude Mollet [8]พาร์แตร์ได้รับการจัดวางในปี 1595 สำหรับHenry IVโดยClaude Molletซึ่งได้รับการฝึกฝนที่ Anet และเป็นบรรพบุรุษของราชวงศ์ของชาวสวนหลวง การออกแบบพาร์แตร์ชิ้นหนึ่งโดย Mollet ที่ Saint-Germain-en-Laye มีภาพประกอบในLe théâtre d'agriculture et mesnage des champs (1600) ของOlivier de Serres แต่ Château Neufและชุดระเบียงอันงดงามทั้งหมดสามารถมองเห็นได้อย่างสมบูรณ์ในภาพแกะสลักหลังจากAlexandre Francini ใน ปี 1614 [9]

มุมมองของ Silvestre ที่มองเห็นระเบียงด้านบนสุดของ Château Neuf แสดงให้เห็น (ด้วยใบอนุญาตทางศิลปะ) สภาพที่ถูกละเลยของที่นี่

พระเจ้าหลุยส์ที่ 14ประสูติที่ Château Neuf ในปี 1638 กำแพงกันดินของดูเปรักพังทลายลงในปี 1660 และพระเจ้าหลุยส์ทรงบูรณะสวนในปี 1662 เมื่อทรงบรรลุนิติภาวะ พระองค์ได้ทรงก่อตั้งราชสำนักที่นี่ในปี 1666 แต่ทรงชอบChâteau Vieuxมากกว่า Château Neufถูกทิ้งร้างในช่วงทศวรรษ 1660 และรื้อถอน ตั้งแต่ปี 1663 จนถึงปี 1682 เมื่อพระมหากษัตริย์ทรงย้ายไปที่แวร์ซาย อย่าง เด็ดขาด ทีมงานที่พระองค์สืบทอดมาจากNicolas Fouquet ผู้โชคร้าย ได้แก่Louis Le Vau , Jules Hardouin-MansartและAndré Le Nôtreได้ทุ่มเทอย่างหนักเพื่อปรับให้กองโบราณมีลักษณะที่เหมาะสมยิ่งขึ้น

สวนแห่งนี้ได้รับการปรับปรุงใหม่โดย André Le Nôtre ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1669 ถึงปี ค.ศ. 1673 และมีระเบียงหินยาว 2.4 กิโลเมตรที่มองเห็นทิวทัศน์ของหุบเขาแม่น้ำแซนและวิวเมืองปารีสในระยะไกล

ปราสาทแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางเมืองSaint-Germain-en-Layeใกล้กับสถานีรถไฟRER A

พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงมอบปราสาทให้แก่พระเจ้าเจมส์ที่ 2 แห่งอังกฤษหลังจากทรงถูกเนรเทศจากบริเตนในช่วงการปฏิวัติอันรุ่งโรจน์ในปี ค.ศ. 1688 พระเจ้าเจมส์ประทับอยู่ในปราสาทแห่งนี้เป็นเวลา 13 ปี และพระธิดาของพระองค์ คือ หลุยส์-มารี สจ๊วร์ตประสูติที่นี่ในช่วงที่ถูกเนรเทศในปี ค.ศ. 1692 พระเจ้าเจมส์ทรงฝังพระบรมศพไว้ในโบสถ์แซ็งต์-แชร์แมง ที่อยู่ใกล้เคียง พระมเหสีของพระองค์ คือแมรีแห่งโมเดนา ทรง ประทับอยู่ที่ปราสาทแห่งนี้จนกระทั่งสิ้นพระชนม์ในปี ค.ศ. 1718 เจมส์ พระโอรสของพระองค์ ออกจากปราสาทในปี ค.ศ. 1716 และทรงตั้งรกรากในกรุงโรมในที่สุดชาวจาโคไบต์จำนวนมากซึ่งเป็นผู้สนับสนุนราชวงศ์สจ๊วตที่ถูกเนรเทศยังคงอาศัยอยู่ที่ปราสาทจนกระทั่งการปฏิวัติฝรั่งเศสและจากไปในปี 1793 ชาวจาโคไบต์มักประกอบด้วยอดีตสมาชิกของราชสำนักจาโคไบต์ และอพาร์ตเมนต์ที่ปล่อยทิ้งไว้ว่างเปล่าในปราสาทโดยผู้รับบำนาญของราชสำนักจาโคไบต์เมื่อพวกเขาเสียชีวิต มักจะตกทอดไปยังภรรยาม่ายและลูกๆ ของพวกเขาโดยผู้ดูแลปราสาทอาเดรียน มัวริซ เดอ โนอายส์ ดยุกที่ 3 แห่งโนอายส์ [ 10]อาณานิคมจาโคไบต์ที่แซ็งต์-แฌร์แม็งยังคงมีอำนาจเหนือกว่าในช่วงปี 1750 อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาถูกปฏิบัติด้วยความเป็นศัตรูมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากการสิ้นพระชนม์ของดยุกแห่งโนอายส์ในปี ค.ศ. 1766 ซึ่งต้องรับผิดชอบต่อการปกครองแบบจาโคไบต์ต่อเนื่อง เนื่องจากทรงต้องการมอบห้องให้แก่จาโคไบต์ การปกครองของอังกฤษจึงลดลงอย่างรวดเร็ว และชาวฝรั่งเศสจำนวนมากขึ้นก็ได้เข้าพักในปราสาทแห่งนี้ สมาชิกคนสุดท้ายของราชสำนักสจ๊วตคือเทเรซา โอ'คอนเนล ซึ่งเสียชีวิตในปี ค.ศ. 1778 [10]ลูกหลานคนสุดท้ายของจาโคไบต์ของอังกฤษ ซึ่งในขณะนั้นส่วนใหญ่มีชื่อเป็นชาวฝรั่งเศส ถูกขับไล่ออกไปเมื่ออาคารถูกยึดโดยรัฐบาลระหว่างการปฏิวัติฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1793 [10]

คริสต์ศตวรรษที่ 19–21

ในศตวรรษที่ 19 นโปเลียนที่ 1ได้ก่อตั้งโรงเรียนฝึกอบรมนายทหารม้าที่นี่นโปเลียนที่ 3เป็นผู้ริเริ่มการบูรณะปราสาทโดยเออแฌน มิลเลต์เริ่มตั้งแต่ปี 1862 ปราสาทแห่งนี้ได้กลายเป็นMusée des Antiquités Nationales (พิพิธภัณฑ์โบราณวัตถุแห่งชาติ) ในปี 1867 โดยจัดแสดงวัตถุโบราณของฝรั่งเศส[ ต้องการการอ้างอิง ] ออกุสต์ ลาฟอลลีเข้ามารับผิดชอบการบูรณะหลังจากมิลเลต์เสียชีวิตในปี 1879 และดำเนินต่อไปจนถึงปี 1889 เป้าหมายของเขาและของออนอเร่ โดเมต์ ผู้สืบทอดตำแหน่งของเขา คือการบูรณะรูปแบบเรอเนสซองส์ของฝรั่งเศสของ ฟรานซิส ที่1 [11]

เมื่อวันที่ 10 กันยายน พ.ศ. 2462 สนธิสัญญาแซ็งต์-แฌร์แม็ง-อ็อง-แลเพื่อยุติการสู้รบระหว่างฝ่ายพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่ 1และออสเตรียได้รับการลงนามที่ปราสาท[12]

ในช่วงที่ถูกเยอรมันยึดครอง (พ.ศ. 2483–2487)ปราสาทแห่งนี้ทำหน้าที่เป็นสำนักงานใหญ่ของกองทัพเยอรมันในฝรั่งเศส

พิพิธภัณฑ์แห่งนี้เปลี่ยนชื่อเป็นMusée d'Archéologie Nationaleในปี พ.ศ. 2548 [13]คอลเลกชันประกอบด้วยสิ่งของที่ค้นพบตั้งแต่ยุคหินเก่าจนถึงยุค เมโรแว็งเจียน

  • พระราชวังเมื่อมองจากสวน
    พระราชวังเมื่อมองจากสวน
  • มุมมองจากมุมสูงของพระราชวัง
    มุมมองจากมุมสูงของพระราชวัง
  • รายละเอียดของส่วนหน้าพระราชวัง
    รายละเอียดของส่วนหน้าพระราชวัง
  • ทางเข้าพระราชวัง
    ทางเข้าพระราชวัง
  • ทางเข้าพิพิธภัณฑ์
    ทางเข้าพิพิธภัณฑ์
  • ลานด้านใน
    ลานด้านใน
  • บันไดแห่งหนึ่ง
    บันไดแห่งหนึ่ง
  • เพดานด้านใน
    เพดานด้านใน

หมายเหตุ

  1. ^ Baumgartner, Frederic (1988). Henry II: King of France 1547-1559 . Duke University Press. หน้า 60.
  2. ^ Jane T. Stoddart , ความเป็นเด็กสาวของ Mary Queen of Scots (ลอนดอน, 1908), หน้า 8, 419–420
  3. ^ คาร์ลิ่ง 1974, หน้า 10
  4. ^ F. Hamilton Hazlehurst, Jacques Boyceau , หน้า 20, 77–79, 100, บันทึกโดย Karling
  5. ^ คาร์ลิ่ง 1974, หน้า 11
  6. ^ แม้แต่แปลงดอกไม้ที่Fontainebleauก็ไม่มีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับด้านหน้าของปราสาท
  7. ^ Sten Karling, ใน "ความสำคัญของ André Mollet และครอบครัวของเขาสำหรับการพัฒนาสวนแบบฝรั่งเศส" ในThe French Formal Garden , Elizabeth MacDougall และ F. Hamilton Hazlehurst บรรณาธิการ (Dumbarton Oaks, 1974) ได้กล่าวถึงประเด็นนี้โดยAncy-le-Franc , Anet , Maune, Charleval, Verneuilและ Saint-Germain-en-Laye
  8. ^ หนังสือเล่มนี้ไม่ได้รับการตีพิมพ์จนกระทั่งปี 1652 แต่ก็มีการเตรียมการมาเป็นเวลานาน (Karling 1974)
  9. ^ ภาพแกะสลักของ Francini วาดภาพประกอบโดย Karling รูปที่ 8
  10. ^ abc Corp, Edward (2004). A Court in Exile: The Stuarts in France, 1689-1718. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 978-0-521-58462-3-
  11. ↑ บูเล, ฟรองซัวส์ (2549) Leçon d'histoire de France Saint-Germain-en-Laye: Des antiquités nationales à une ville internationale. เลิกใช้งาน พี 189. ไอเอสบีเอ็น 978-2-9520091-8-8. ดึงข้อมูลเมื่อ2013-06-12 .
  12. ^ "สนธิสัญญาออสเตรียลงนามโดยมิตรภาพ" The New York Times , 11 กันยายน 1919, หน้า 12
  13. ^ พระราชกฤษฎีกาฉบับที่ 1005-698 ลงวันที่ 22 มิถุนายน 2548
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับChâteau de Saint-Germain-en- Laye
  • ปราสาท Saint-Germain-en-Laye ที่Structurae (เวอร์ชันภาษาฝรั่งเศสของหน้านี้รวมประวัติของปราสาทไว้ด้วย)
  • Château de Saint-Germain-en-Laye พิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่งชาติ - เว็บไซต์อย่างเป็นทางการของฝรั่งเศส (ภาษาอังกฤษ)
  • แซงต์-แฌร์แม็ง-ออง-เลย์: un haut lieu de la royauté (ภาษาฝรั่งเศส)
  • ค้นพบปราสาท Saint-Germain-en-Laye บน Eurochannel

48°53′53″N 2°05′47″E / 48.89806°N 2.09639°E / 48.89806; 2.09639

ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ปราสาทแซ็งต์-แฌร์แม็ง-อ็อง-แล&oldid=1244811150"