พระราชวังแวร์ซาย

พระราชวังแวร์ซาย
ปราสาทแวร์ซาย  ( ฝรั่งเศส )
หน้าอาคารสวนและน้ำพุห้องกระจก
แผนที่เต็มหน้าจอแบบโต้ตอบ
ข้อมูลทั่วไป
รูปแบบสถาปัตยกรรม	ลัทธิคลาสสิกและบาร็อค
ที่ตั้ง	แวร์ซายส์ประเทศฝรั่งเศส
พิกัด	48°48′17″N 2°7′13″E / 48.80472°N 2.12028°E / 48.80472; 2.12028
เริ่มก่อสร้างแล้ว	1661 ; 363 ปีที่ผ่านมา ( 1661 )
เจ้าของ	รัฐบาลของฝรั่งเศส
เว็บไซต์
ภาษาไทย: ปราสาทแวร์ซายส์
แหล่งมรดกโลกของยูเนสโก
ชื่อทางการ	ปราสาทและสวนแวร์ซาย
เกณฑ์	วัฒนธรรม: i, ii, vi
อ้างอิง	83
ข้อความจารึก	1979 ( สมัยประชุม ที่ 3 )
พื้นที่	800 เฮกตาร์ (2,000 เอเคอร์)
โซนกันชน	9,467 เฮกตาร์ (23,390 เอเคอร์)

พระราชวังแวร์ซายส์ ( / v ɛər ˈ s aɪ , v ɜːr ˈ s aɪ / vair- SY , vur- SY ; ^[1] ฝรั่งเศส : château de Versailles [ʃɑto d(ə) vɛʁsɑj] ^ⓘ ) เป็นอดีตที่ประทับของกษัตริย์หลุยส์ที่ 14สร้าง ตั้งอยู่ในแวร์ซายกรุงปารีสประเทศฝรั่งเศสไปทางตะวันตกประมาณ 18 กิโลเมตร (11 ไมล์)

พระราชวังแห่งนี้เป็นของรัฐบาลฝรั่งเศส และตั้งแต่ปี 1995 เป็นต้นมาพระราชวัง พิพิธภัณฑ์ และที่ดินแห่งชาติแวร์ซายก็ได้รับการบริหารจัดการภายใต้การดูแลของกระทรวงวัฒนธรรมของฝรั่งเศส[ 2 ^]ผู้คนราว 15,000,000 คนมาเยี่ยมชมพระราชวัง สวนสาธารณะ หรือสวนของแวร์ซายทุกปี ทำให้ที่นี่กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมแห่งหนึ่งของโลก^[3]

พระเจ้าหลุยส์ที่ 13ทรงสร้างกระท่อมล่าสัตว์ที่แวร์ซายในปี 1623 พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ผู้สืบตำแหน่งต่อจากพระองค์ได้ทรงต่อเติมปราสาทให้กลายเป็นพระราชวังที่ผ่านการต่อเติมหลายครั้งในช่วงปี 1661 ถึง 1715 ปราสาทแห่งนี้เป็นที่ประทับโปรดของกษัตริย์ทั้งสองพระองค์ และในปี 1682 พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงย้ายที่นั่งของราชสำนักและรัฐบาลของพระองค์ไปที่แวร์ซาย ทำให้พระราชวัง แห่งนี้กลายเป็นเมืองหลวง โดย พฤตินัย ของฝรั่งเศส สถานการณ์นี้ดำเนินต่อไปโดยพระเจ้าหลุยส์ที่ 15และพระเจ้าหลุยส์ที่ 16ซึ่งทรงดัดแปลงภายในพระราชวังเป็นหลัก แต่ในปี 1789 ราชวงศ์และราชสำนักฝรั่งเศสได้กลับมายังปารีส ในช่วงที่เหลือของการปฏิวัติฝรั่งเศสพระราชวังแวร์ซายถูกทิ้งร้างและว่างเปล่าเป็นส่วนใหญ่ และประชากรในเมืองโดยรอบก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ นโปเลียนได้ใช้พระราชวังรองที่ชื่อว่ากรองทรีอานงเป็นที่ประทับฤดูร้อนตั้งแต่ปี ค.ศ. 1810 ถึง 1814 แต่ไม่ได้ใช้พระราชวังหลัก หลังจากการฟื้นฟูราชวงศ์บูร์บงเมื่อกษัตริย์เสด็จกลับคืนสู่บัลลังก์ พระองค์ก็ประทับอยู่ในปารีส และกว่าจะซ่อมแซมพระราชวังได้สำเร็จก็ต้องรอจนถึงช่วงทศวรรษที่ 1830 พระราชวังจึงได้รับการบูรณะอย่างมีนัยสำคัญพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ฝรั่งเศสจึงได้สร้างขึ้นแทนที่ห้องพักของข้าราชสำนักในปีกใต้

พระราชวังและสวนสาธารณะได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลกโดยUNESCOในปีพ.ศ. 2522 เนื่องจากมีความสำคัญในฐานะศูนย์กลางอำนาจ ศิลปะ และวิทยาศาสตร์ของฝรั่งเศสในช่วงศตวรรษที่ 17 และ 18 ^[4]กระทรวงวัฒนธรรมของฝรั่งเศสได้ขึ้นทะเบียนพระราชวัง สวน และสิ่งก่อสร้างย่อย บางส่วนไว้ ในรายชื่ออนุสรณ์สถานที่สำคัญทางวัฒนธรรม

ในปี ค.ศ. 1623 ^{[5] [6]} พระเจ้าหลุยส์ที่ 13แห่งฝรั่งเศสทรงสร้างกระท่อมล่าสัตว์บนเนินเขาในพื้นที่ล่าสัตว์ที่โปรดปราน ห่างจากกรุงปารีสไป ทางตะวันตก 19 กิโลเมตร (12 ไมล์) ^[7]และห่างจากที่ประทับหลักของพระองค์Château de Saint-Germain-en-Laye 16 กิโลเมตร (10 ไมล์) ^[8]สถานที่ดังกล่าวซึ่งอยู่ใกล้หมู่บ้านชื่อแวร์ซาย^[a]เป็นป่าพรุที่ราชสำนักของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ดูถูกว่าไม่คู่ควรกับกษัตริย์โดยทั่วไป^[12]ข้าราชสำนักคนหนึ่งของพระองค์François de Bassompierreเขียนว่ากระท่อมแห่งนี้ "จะไม่ทำให้สุภาพบุรุษที่เรียบง่ายที่สุดเกิดความเย่อหยิ่ง" ^{[6] [13]}ระหว่างปี ค.ศ. 1631 ถึง 1634 สถาปนิกPhilibert Le Royได้เปลี่ยนลอดจ์เป็นปราสาทของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ^{[14] [15]}ซึ่งห้ามไม่ให้พระราชินีแอนน์แห่งออสเตรียประทับค้างคืนที่นั่น^{[16] [17]}แม้แต่เมื่อเกิดการระบาดของโรคไข้ทรพิษที่เมืองแซ็งต์-แฌร์แม็ง-อ็อง-แลในปี ค.ศ. 1641 ซึ่งทำให้พระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ต้องย้ายไปอยู่ที่แวร์ซายพร้อมกับรัชทายาทวัยสามขวบของพระองค์ ซึ่งต่อมาคือพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ^{[16] [18]}

เมื่อพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 สิ้นพระชนม์ในปี 1643 แอนน์ก็ได้กลายมาเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 [ 19 ^]และปราสาทของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ก็ถูกทิ้งร้างไปเป็นเวลาสิบปี พระองค์จึงทรงย้ายราชสำนักกลับไปที่ปารีส^[20]ซึ่งแอนน์และพระคาร์ดินัลมาซาริน มุขมนตรีของพระองค์ก็ได้สานต่อแนวทางปฏิบัติด้านการเงินที่ไม่เป็นที่นิยมของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ต่อไปเหตุการณ์ นี้ส่งผลให้เกิด การกบฏต่ออำนาจของราชวงศ์ระหว่างปี 1648 ถึง 1653 ซึ่งปิดบังการต่อสู้ระหว่างมาซารินและเจ้าชายผู้สืบเชื้อสายซึ่งเป็นราชวงศ์อันกว้างใหญ่ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 เพื่อช่วงชิงอิทธิพลเหนือพระองค์^[21]หลังจากชัยชนะของชัยชนะ พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ก็ทรงมุ่งมั่นที่จะปกครองเพียงลำพัง^{[22] [23]}หลังจากการสิ้นพระชนม์ของมาซารินในปี ค.ศ. 1661 ^[24]พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงปฏิรูปรัฐบาลของพระองค์เพื่อขับไล่พระมารดาและเจ้าชายแห่งสายเลือด ออกไป ^[23]ทรงย้ายราชสำนักกลับไปที่แซ็งต์-แฌร์แม็ง-อ็อง-แล^[25]และทรงสั่งให้ขยายปราสาทของพระราชบิดาที่แวร์ซายให้กลายเป็นพระราชวัง^{[16] [26]}

พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงล่า สัตว์ที่แวร์ซายในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1650 ^{[15] [18]}แต่ไม่ได้ทรงให้ความสนใจเป็นพิเศษในแวร์ซายจนกระทั่งปี 1661 ^[27]เมื่อวันที่ 17 สิงหาคม 1661 ^{[28] พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงเป็นแขกในงานเทศกาลหรูหราที่จัดขึ้นโดย} Nicolas Fouquetผู้ดูแลการเงิน ณที่ประทับอันโอ่อ่าของพระองค์Château de Vaux-le- Vicomte ^{[24] [29]}พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ประทับใจในปราสาทและสวนของมัน^{[29] [30]}ซึ่งเป็นผลงานของหลุยส์ เลอ โวสถาปนิกในราชสำนักตั้งแต่ ค.ศ. 1654, อองเดร เลอ โนเทรอคนสวนของราชวงศ์ตั้งแต่ ค.ศ. 1657 และชาร์ล เลอ บรุน [ ^15]จิตรกรที่รับราชการในราชวงศ์ตั้งแต่ ค.ศ. 1647 ^[31]ขนาดและความมั่งคั่งของโว-เลอ-วิกงต์ทำให้เขาต้องจำคุกฟูเกต์ในเดือนกันยายนของปีนั้น เพราะเขายังได้สร้างป้อมปราการบนเกาะและกองทัพส่วนตัวด้วย^{[29] [32]}แต่พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ก็ได้รับแรงบันดาลใจจากโว-เลอ-วิกงต์เช่นกัน^[33]และเขาคัดเลือกผู้เขียนสำหรับโครงการของเขาเอง^{[34] [35]}พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงแทนที่ฟูเกต์ด้วยฌอง-บาปติสต์ โคลแบร์ [ ^{23] [30]}ผู้เป็นลูกศิษย์ของมาซาแร็งและศัตรูของฟูเกต์^[36]และทรงมอบหมายให้เขาจัดการกองทหารช่างฝีมือในราชการ^{[37] [38]}โคลแบร์ทำหน้าที่เป็นคนกลางระหว่างพวกเขาและพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ^[39]ซึ่งทรงกำกับและตรวจสอบการวางแผนและการก่อสร้างพระราชวังแวร์ซายด้วยพระองค์เอง^{[40] [41] [42]}

งานที่แวร์ซายในตอนแรกมุ่งเน้นไปที่สวน[ ^{43] [44]}และตลอดช่วงปี ค.ศ. 1660 Le Vau ได้เพิ่มเพียงปีกบริการแยกสองปีกและลานด้านหน้าปราสาท^{[45] [46]}แต่ในปี ค.ศ. 1668–69 ^{[47] [48]}เพื่อตอบสนองต่อการเติบโตของสวน^[49]และชัยชนะเหนือสเปนในสงครามการกระจายอำนาจ [ ^{47] [48]}พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงตัดสินพระทัยเปลี่ยนแวร์ซายให้เป็นที่ประทับของราชวงศ์อย่างเต็มรูปแบบ^{[45] [50]}พระองค์ทรงลังเลใจระหว่างการแทนที่หรือรวมปราสาทของพระราชบิดาเข้าไว้ด้วยกัน แต่ได้ทรงเลือกหลังในช่วงปลายทศวรรษนั้น^{[47] [48] [51]}และตั้งแต่ปี ค.ศ. 1668 ถึงปี ค.ศ. 1671 ^[52]ปราสาทของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ได้รับการหุ้มห่อทั้งสามด้านในคุณลักษณะที่เรียกว่าซอง^{[48] ​​[53]}ทำให้ปราสาทมี ด้านหน้า แบบอิตาลี ใหม่ ที่มองเห็นสวน แต่ยังคงรักษาด้านหน้าของลานบ้านเอาไว้^{[54] [55]}ส่งผลให้เกิดการผสมผสานรูปแบบและวัสดุที่ทำให้พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงผิดหวัง^[55]และโคลแบร์ตทรงบรรยายว่าเป็น "งานปะติดปะต่อ" ^[56]ความพยายามที่จะทำให้ด้านหน้าทั้งสองข้างเป็นเนื้อเดียวกันล้มเหลว และในปี ค.ศ. 1670 เลอโวถึงแก่กรรม^[57]ทำให้ตำแหน่งสถาปนิกคนแรกของกษัตริย์ว่างลงเป็นเวลาเจ็ดปี^[58]

เลอ โว ได้รับการสืบทอดต่อที่แวร์ซายโดยผู้ช่วยของเขา สถาปนิกFrançois d'Orbay [ ^59]งานที่พระราชวังในช่วงปี ค.ศ. 1670 เน้นไปที่การตกแต่งภายใน เนื่องจากพระราชวังใกล้จะสร้างเสร็จแล้ว^{[54] [60]}แม้ว่า d'Orbay จะขยายปีกบริการของเลอ โว และเชื่อมต่อกับปราสาท^[54]และสร้างศาลาสองหลังสำหรับพนักงานของรัฐที่ลานด้านหน้า^{[18] [61]}ในปี ค.ศ. 1670 d'Orbay ได้รับมอบหมายจากพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ให้ออกแบบเมืองที่เรียกว่าแวร์ซายด้วย^[9]เพื่อรองรับและให้บริการรัฐบาลและราชสำนักของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ที่กำลังเติบโต^{[57] [62]}การมอบที่ดินให้กับข้าราชบริพารเพื่อสร้างบ้านทาวน์เฮาส์ที่คล้ายกับพระราชวังเริ่มขึ้นในปี ค.ศ. 1671 ^{[57] [63]}ปีถัดมาสงครามฝรั่งเศส-ดัตช์เริ่มขึ้น และเงินทุนสำหรับการสร้างพระราชวังแวร์ซายถูกตัดออก จนกระทั่งถึงปี ค.ศ. 1674 ^[64]เมื่อพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงเริ่มงานก่อสร้างบันไดทูต [fr]ซึ่งเป็นบันไดใหญ่สำหรับต้อนรับแขก และทรงทำลายหมู่บ้านแวร์ซายแห่งสุดท้าย^[65]

หลังจากสงครามฝรั่งเศส-ดัตช์สิ้นสุดลงด้วยชัยชนะของฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1678 พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงแต่งตั้งให้Jules Hardouin-Mansartสถาปนิก คนแรก ^{[25] [66]}ซึ่งเป็นสถาปนิกที่มีประสบการณ์ในความไว้วางใจของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ^[67]เป็นผู้ที่จะได้รับประโยชน์จากงบประมาณที่คืนมาและอดีตทหารจำนวนมาก^{[64] [68]} Mansart เริ่มดำรงตำแหน่งด้วยการสร้างห้องกระจก ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1678 ถึงปี ค.ศ. 1681 ^[69]การปรับปรุงด้านหน้าของปราสาทของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ^[70]และการขยายศาลาของ d'Orbay เพื่อสร้างปีกรัฐมนตรีในปี ค.ศ. 1678–79 ^[71]ติดกับพระราชวัง Hardouin-Mansart ได้สร้างคอกม้า สองแห่ง ที่เรียกว่าGrandeและPetite Écuriesระหว่างปี ค.ศ. 1679 ถึง 1682 ^{[72] [73]}และ Grand Commun  [fr]ซึ่งเป็นที่อยู่ของคนรับใช้และห้องครัวหลักของพระราชวัง ระหว่างปี ค.ศ. 1682 ถึง 1684 ^[74] Hardouin-Mansart ยังได้เพิ่มปีกใหม่ทั้งหมดสองปีกในสไตล์อิตาลีของ Le Vau เพื่อใช้เป็นที่ตั้งของลาน^[75]ปีกแรกอยู่ที่ปลายด้านใต้ของพระราชวัง ระหว่างปี ค.ศ. 1679 ถึง 1681 ^[76]และปีกด้านเหนือ ระหว่างปี ค.ศ. 1685 ถึง 1689 ^[18]

สงครามและเงินทุนที่ลดลงส่งผลให้การก่อสร้างที่แวร์ซายล่าช้าไปตลอดช่วงศตวรรษที่ 17 ^[64]สงครามเก้าปีซึ่งเริ่มขึ้นในปี ค.ศ. 1688 ทำให้การก่อสร้างต้องหยุดชะงักลงโดยสิ้นเชิงจนถึงปี ค.ศ. 1698 ^{[68] อย่างไรก็ตาม สามปีต่อมา} สงครามสืบราชบัลลังก์สเปนซึ่งมีค่าใช้จ่ายสูงกว่าก็เริ่มขึ้น และ^[77]เมื่อรวมกับการเก็บเกี่ยวที่ไม่ดีในปี ค.ศ. 1693–94 และ 1709–10 ^{[78] [79]}ทำให้ฝรั่งเศสเข้าสู่ภาวะวิกฤต^{[79] [80]}ด้วยเหตุนี้ พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 จึงลดเงินทุนและยกเลิกงานบางส่วนที่อาดูอิน-ม็องซาร์วางแผนไว้ในช่วงทศวรรษที่ 1680 เช่น การปรับปรุงส่วนหน้าของลานภายในอาคารในสไตล์อิตาลี พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 และอาดูอิน-ม็องซาร์เน้นที่โบสถ์ในพระราชวัง ถาวร [ 64 ^{] [81]}ซึ่งการก่อสร้างกินเวลาตั้งแต่ ค.ศ. 1699 ถึง 1710 ^{[54] [82]}

ผู้สืบทอดอำนาจของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ได้แก่พระเจ้าหลุยส์ที่ 15และพระเจ้าหลุยส์ที่ 16ต่างก็ออกจากพระราชวังแวร์ซายเป็นส่วนใหญ่เมื่อได้รับมรดกและมุ่งเน้นไปที่การตกแต่งภายในของพระราชวัง การปรับเปลี่ยนของพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 เริ่มต้นในช่วงปี ค.ศ. 1730 ด้วยการสร้าง Salon d'Hercule ซึ่งเป็น ห้องบอลรูมในปีกเหนือ และการขยายห้องส่วนพระองค์ของกษัตริย์ [ 83 ^{] [84]}ซึ่งต้องรื้อบันไดของเอกอัครราชทูต^[40]ในปี ค.ศ. 1748 พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 เริ่มก่อสร้างโรงละครในพระราชวัง ซึ่งก็คือRoyal Opera of Versaillesที่ปลายสุดทางเหนือสุดของพระราชวัง^{[85] [86]}แต่การก่อสร้างล่าช้าไปจนถึงปี ค.ศ. 1770 ^{[86] [87]}การก่อสร้างหยุดชะงักในช่วงปี ค.ศ. 1740 เนื่องจากสงครามสืบราชบัลลังก์ออสเตรียและอีกครั้งในปี ค.ศ. 1756 ด้วยการเริ่มต้นของ สงคราม เจ็ดปี^{[85] [87]}สงครามเหล่านี้ทำให้คลังสมบัติของราชวงศ์ว่างเปล่า และหลังจากนั้น การก่อสร้างส่วนใหญ่ได้รับทุนจากมาดามดูบาร์รีพระสนมคนโปรดของพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 ในปี 1771 พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 ทรงสั่งให้สร้างปีกรัฐมนตรีทางตอนเหนือใหม่ในสไตล์นีโอคลาสสิกโดยAnge-Jacques Gabrielสถาปนิกในราชสำนักของพระองค์ เนื่องจากปีกนี้กำลังพังทลาย งานดังกล่าวยังต้องหยุดชะงักเนื่องจากข้อจำกัดทางการเงิน และยังไม่เสร็จสมบูรณ์เมื่อพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 สิ้นพระชนม์ในปี 1774 ในปี 1784 พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ทรงย้ายราชวงศ์ไปที่Château de Saint-Cloud เป็นการชั่วคราว ก่อนที่จะมีการปรับปรุงพระราชวังแวร์ซายเพิ่มเติม แต่การก่อสร้างไม่สามารถเริ่มได้เนื่องจากมีปัญหาทางการเงินและวิกฤตทางการเมือง^[88]ในปี 1789 การปฏิวัติฝรั่งเศสทำให้ราชวงศ์และรัฐบาลต้องออกจากแวร์ซายไปตลอดกาล^{[54] [89]}

พระราชวังแวร์ซายเป็นกุญแจสำคัญในนโยบายของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ในฐานะการแสดงออกและการรวมศูนย์ของ ศิลปะ และวัฒนธรรมฝรั่งเศสและเพื่อการรวมอำนาจของราชวงศ์^{[90] [91]}พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ใช้แวร์ซายเป็นครั้งแรกเพื่อโปรโมตตัวเองโดยจัดงานเทศกาลกลางคืนในสวนในปี ค.ศ. 1664, 1668 และ 1674 ^[27]ซึ่งเหตุการณ์ต่างๆ ได้ถูกเผยแพร่ไปทั่วยุโรปด้วยภาพพิมพ์และภาพแกะสลัก^{[92] [93]}เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ในปี ค.ศ. 1669 ^[47]แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ปี ค.ศ. 1678 ^[94]พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงพยายามที่จะทำให้แวร์ซายเป็นที่นั่งของรัฐบาลของพระองค์ และพระองค์ได้ขยายพระราชวังเพื่อให้พอดีกับราชสำนักภายในนั้น^{[95] [96] [97]}การย้ายราชสำนักไปที่แวร์ซายไม่ได้เกิดขึ้นจนกระทั่งปี ค.ศ. 1682 ^[97]อย่างไรก็ตาม ไม่ได้เกิดขึ้นอย่างเป็นทางการ เนื่องจากมีความคิดเห็นเกี่ยวกับแวร์ซายปะปนกันในหมู่ขุนนางของฝรั่งเศส [ ^{13] [98]}

อย่างไรก็ตาม ในปี ค.ศ. 1687 ทุกคนเห็นได้ชัดว่าแวร์ซายเป็น เมืองหลวง โดยพฤตินัยของฝรั่งเศส^{[71] [99]}และพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ประสบความสำเร็จในการดึงดูดขุนนางมายังแวร์ซายเพื่อแสวงหาเกียรติยศและการอุปถัมภ์ของราชวงศ์ภายใต้มารยาทของราชสำนักที่เคร่งครัด^{[91] [96] [100] [b]}ส่งผลให้ฐานอำนาจตามประเพณีของจังหวัดลดลง^{[96] [97] [102]}ที่พระราชวังแวร์ซาย พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ได้รับดอจแห่งเจนัว ฟรานเชสโก มาเรีย อิมพีเรียล เลอร์คารีในปี ค.ศ. 1685 ^[103] เอกอัครราชทูตจากอาณาจักรอยุธยาในปี ค.ศ. 1686 ^[104]และเอกอัครราชทูตจากราชวงศ์ซาฟาวิดแห่งอิหร่านในปี ค.ศ. 1715 ^[105]

พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 สิ้นพระชนม์ที่แวร์ซายเมื่อวันที่ 1 กันยายน ค.ศ. 1715 และ พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 เหลนชายวัย 5 พรรษาขึ้นครองราชย์แทนพระองค์[ ^{78] [106]}จากนั้นเป็นดยุคแห่งอองชู^[107]ซึ่งต่อมาถูกย้ายไปที่ปราสาทแวงแซนน์จากนั้นจึงย้ายไปปารีสโดยผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 ฟิลิปที่ 2 ดยุกแห่งออร์เลอ็องส์ [ ^106]แวร์ซายถูกละเลยจนกระทั่งปี ค.ศ. 1722 ^[18]เมื่อพระเจ้าฟิลิปที่ 2 ย้ายราชสำนักไปที่แวร์ซายเพื่อหลีกหนีความไม่เป็นที่นิยมในช่วงการสำเร็จราชการของพระองค์^{[108] [109]}และเมื่อพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 เริ่มมีเสียงข้างมาก^[110]อย่างไรก็ตาม การย้ายในปี ค.ศ. 1715 ได้ทำลายอำนาจทางวัฒนธรรมของแวร์ซาย^[111]และในรัชสมัยของพระเจ้าหลุยส์ที่ 16ข้าราชบริพารก็ใช้เวลาว่างในปารีส ไม่ใช่แวร์ซาย^[18]

ในช่วงคริสต์มาสปี 1763 โมสาร์ทและครอบครัวของเขาได้ไปเยือน แวร์ซายและรับประทานอาหารค่ำร่วมกับกษัตริย์ วูล์ฟกัง อมาเดอุส โมสาร์ทวัย 7 ขวบได้เล่นผลงานหลายชิ้นระหว่างที่ประทับอยู่ที่นั่น และต่อมาได้อุทิศโซนาตาฮาร์ปซิคอร์ดสองชิ้นแรกของเขา ซึ่งตีพิมพ์ในปี 1764 ในปารีส ให้กับมาดามวิกตอเรียพระธิดาของพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 ^[112]

ในปี ค.ศ. 1783 พระราชวังแห่งนี้เป็นสถานที่ลงนามสนธิสัญญาสันติภาพปารีส 2 ฉบับสุดท้ายจากทั้งหมด 3 ฉบับ (ค.ศ. 1783)ซึ่งยุติสงครามปฏิวัติอเมริกาเมื่อวันที่ 3 กันยายน ผู้แทนอังกฤษและอเมริกา นำโดยเบนจามิน แฟรงคลินลงนามสนธิสัญญาปารีสที่ Hôtel d'York (ปัจจุบันคือ 56 Rue Jacob) ในปารีส ทำให้สหรัฐอเมริกาได้รับเอกราช เมื่อวันที่ 4 กันยายน สเปนและฝรั่งเศสลงนามสนธิสัญญาแยกกันกับอังกฤษที่พระราชวังแวร์ซาย ซึ่งยุติสงครามอย่างเป็นทางการ^[113]

กษัตริย์และราชินีทรงทราบข่าวการบุกโจมตีป้อมบาสตีย์ในปารีสเมื่อวันที่ 14 กรกฎาคม ค.ศ. 1789 ขณะที่ทั้งสองพระองค์ประทับอยู่ในพระราชวัง และทรงแยกพระองค์อยู่ที่นั่นในขณะที่การปฏิวัติในปารีสลุกลาม ความโกรธแค้นที่เพิ่มขึ้นในปารีสนำไปสู่การเดินขบวนของสตรีในแวร์ซายในวันที่ 5 ตุลาคม ค.ศ. 1789 ฝูงชนหลายพันคนทั้งชายและหญิงเดินขบวนจากตลาดในปารีสไปยังแวร์ซายเพื่อประท้วงราคาที่สูงและปัญหาขาดแคลนขนมปัง พวกเขานำอาวุธจากคลังอาวุธของเมือง ปิดล้อมพระราชวัง และบังคับให้กษัตริย์และราชวงศ์และสมาชิกสภาร่างรัฐธรรมนูญแห่งชาติเดินทางกลับปารีสกับพวกเขาในวันรุ่งขึ้น^[114]

ทันทีที่ราชวงศ์จากไป พระราชวังก็ถูกปิด ในปี 1792 สภาแห่งชาติซึ่งเป็นรัฐบาลปฏิวัติชุดใหม่ ได้สั่งให้โอนภาพวาดและประติมากรรมทั้งหมดจากพระราชวังไปยังพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ในปี 1793 สภาได้ประกาศยกเลิกสถาบันพระมหากษัตริย์และสั่งให้ขายทอดตลาดทรัพย์สินของราชวงศ์ทั้งหมดในพระราชวัง การประมูลเกิดขึ้นระหว่างวันที่ 25 สิงหาคม 1793 ถึง 11 สิงหาคม 1794 เครื่องเรือนและศิลปะของพระราชวัง รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ กระจก ห้องอาบน้ำ และอุปกรณ์ครัว ถูกขายเป็นจำนวนหนึ่งหมื่นเจ็ดพันล็อต ดอกลิลลี่และตราสัญลักษณ์ราชวงศ์ทั้งหมดบนอาคารถูกบรรจุหรือแกะสลักออก อาคารว่างเปล่าถูกเปลี่ยนเป็นคลังสินค้าสำหรับเครื่องเรือน ศิลปะ และห้องสมุดที่ยึดมาจากขุนนาง อพาร์ตเมนต์ใหญ่ว่างเปล่าเปิดให้เข้าชมตั้งแต่ปี 1793 และพิพิธภัณฑ์ภาพวาดฝรั่งเศสขนาดเล็กและโรงเรียนศิลปะได้เปิดทำการในห้องว่างบางห้อง^[115]

ตามคำสั่งที่ออกโดยผู้อำนวยการเขตแวร์ซายในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2337 ประตูหลวงถูกทำลาย คูร์รอยัลถูกเคลียร์ และคูร์เดอมาร์เบรก็สูญเสียพื้นที่อันมีค่าไป^{[116] [117]}

เมื่อนโปเลียนได้เป็นจักรพรรดิของฝรั่งเศสในปี 1804 พระองค์ได้ทรงพิจารณาที่จะบูรณะพระราชวังแวร์ซาย แต่ทรงล้มเลิกความคิดนี้เนื่องจากค่าใช้จ่ายในการบูรณะ ก่อนที่พระองค์จะทรงแต่งงานกับมารี-หลุยส์ในปี 1810 พระองค์ได้ ทรงบูรณะและตกแต่ง พระราชวังแกรนด์ทรีอานงใหม่เพื่อเป็นที่ประทับในฤดูใบไม้ผลิสำหรับพระองค์และครอบครัว โดยใช้รูปแบบการตกแต่งที่เห็นได้ในปัจจุบัน^[118]

ในปี 1815 เมื่อนโปเลียนพ่ายแพ้ พระเจ้าหลุยส์ที่ 18พระอนุชาของพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ขึ้นครองราชย์และทรงพิจารณาคืนที่ประทับของราชวงศ์ให้กับแวร์ซายที่พระองค์ประสูติ พระองค์มีพระราชโองการบูรณะห้องประทับของราชวงศ์ แต่ภาระหน้าที่และค่าใช้จ่ายสูงเกินไป พระเจ้าหลุยส์ที่ 18 ทรงสั่งให้รื้อปีกด้านใต้ของCour Royaleและสร้างใหม่ (1814–1824) ให้ตรงกับปีก Gabriel ของฝั่งตรงข้ามในปี 1780 ซึ่งทำให้ทางเข้าด้านหน้ามีลักษณะสม่ำเสมอมากขึ้น^[119]ทั้งพระองค์และชาร์ลที่ 10 ผู้สืบทอดตำแหน่งของพระองค์ไม่ได้ ประทับที่แวร์ซาย^[118]

การปฏิวัติฝรั่งเศสในปี 1830ทำให้กษัตริย์องค์ใหม่คือหลุยส์ ฟิลิปป์ขึ้นสู่อำนาจ และความทะเยอทะยานครั้งใหม่สำหรับแวร์ซาย พระองค์ไม่ได้ประทับที่แวร์ซาย แต่ทรงเริ่มสร้างพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ฝรั่งเศสซึ่งอุทิศให้กับ "ความรุ่งโรจน์ทั้งหมดของฝรั่งเศส" ซึ่งเคยใช้เป็นที่พักอาศัยของสมาชิกราชวงศ์บางส่วน พิพิธภัณฑ์แห่งนี้เริ่มดำเนินการในปี 1833 และเปิดทำการเมื่อวันที่ 30 มิถุนายน 1837 ห้องที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ Galerie des Batailles (ห้องโถงแห่งการรบ) ซึ่งตั้งอยู่บนความยาวส่วนใหญ่ของชั้นสองของปีกใต้^[120]โครงการพิพิธภัณฑ์หยุดชะงักเป็นส่วนใหญ่เมื่อหลุยส์ ฟิลิปป์ถูกโค่นล้มในปี 1848 แม้ว่าภาพวาดวีรบุรุษและการสู้รบครั้งยิ่งใหญ่ของฝรั่งเศสยังคงอยู่ที่ปีกใต้

จักรพรรดินโปเลียนที่ 3ทรงใช้พระราชวังแห่งนี้เป็นเวทีสำหรับจัดพิธีการใหญ่โตในบางครั้ง พระราชทานเลี้ยงฉลองแก่สมเด็จพระราชินีวิกตอเรียณโรงอุปรากรแวร์ซายเมื่อวันที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2398 ^[121]

ในช่วงสงครามฝรั่งเศส-ปรัสเซียระหว่างปี ค.ศ. 1870–1871 พระราชวังแห่งนี้ถูกยึดครองโดยเสนาธิการทั่วไปของกองทัพเยอรมันที่ได้รับชัยชนะ บางส่วนของปราสาท รวมทั้งห้องกระจก ถูกเปลี่ยนเป็นโรงพยาบาลทหาร การก่อตั้งจักรวรรดิเยอรมันซึ่งประกอบด้วยปรัสเซียและรัฐเยอรมันโดยรอบภายใต้การนำของวิลเลียมที่ 1ได้รับการประกาศอย่างเป็นทางการในห้องกระจกเมื่อวันที่ 18 มกราคม ค.ศ. 1871 ชาวเยอรมันยังคงอยู่ในพระราชวังจนกระทั่งมีการลงนามในสนธิสัญญาสงบศึกในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1871 ในเดือนนั้น รัฐบาลของสาธารณรัฐฝรั่งเศสที่สามซึ่งออกเดินทางจากปารีสในช่วงสงครามไปยัง เมือง ตูร์และ เมือง บอร์โดซ์ได้ย้ายเข้ามาในพระราชวังสมัชชาแห่งชาติจัดการประชุมที่โอเปร่าเฮาส์^[122]

การลุกฮือของคอมมูนปารีสในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1871 ทำให้รัฐบาลฝรั่งเศสภายใต้การนำของAdolphe Thiers ไม่สามารถ กลับปารีสได้ในทันที ปฏิบัติการทางทหารที่ปราบปรามคอมมูนเมื่อปลายเดือนพฤษภาคมนั้นถูกส่งมาจากแวร์ซาย และนักโทษของคอมมูนก็ถูกเดินขบวนไปที่นั่นและถูกนำตัวขึ้นศาลทหาร ในปี ค.ศ. 1875 ได้มีการจัดตั้งสภานิติบัญญัติแห่งที่สอง คือวุฒิสภาฝรั่งเศสและจัดการประชุมเพื่อเลือกประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐในห้องโถงใหม่ที่สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1876 ทางปีกใต้ของพระราชวัง วุฒิสภาฝรั่งเศสและสมัชชาแห่งชาติยังคงประชุมร่วมกัน ในพระราชวัง ในโอกาสพิเศษ เช่น การแก้ไขรัฐธรรมนูญของฝรั่งเศส [ ^123]

ปลายศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 ถือเป็นจุดเริ่มต้นของความพยายามในการบูรณะพระราชวัง ซึ่งนำโดยปิแอร์ เดอ โนลฮักกวี นักวิชาการ และนักอนุรักษ์คนแรกที่เริ่มงานในปี พ.ศ. 2435 การอนุรักษ์และบูรณะหยุดชะงักลงเนื่องจากสงครามโลก 2 ครั้ง แต่ยังคงดำเนินต่อไปจนถึงปัจจุบัน^[124]

พระราชวังได้กลับมาสู่เวทีโลกอีกครั้งในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1919 เมื่อหลังจากการเจรจานานถึงหกเดือนสนธิสัญญาแวร์ซายซึ่งยุติสงครามโลกครั้งที่หนึ่งอย่างเป็นทางการก็ได้รับการลงนามในห้องกระจก ระหว่างปี ค.ศ. 1925 ถึง 1928 จอห์น ดี. ร็อคกี้เฟลเลอร์ จูเนียร์นักการกุศลชาวอเมริกันและมหาเศรษฐีพันล้านบริจาคเงิน 2,166,000 ดอลลาร์ ซึ่งเทียบเท่ากับประมาณ 30 ล้านดอลลาร์ในปัจจุบัน เพื่อบูรณะและตกแต่งพระราชวังใหม่^[125]

หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 มีการดำเนินการเพิ่มเติมด้วยการบูรณะโรงอุปรากรแวร์ซายโรงละครแห่งนี้เปิดทำการอีกครั้งในปี 1957 โดยมีสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2แห่งสหราชอาณาจักร เสด็จฯ มา ^[126]

ในปีพ.ศ. 2521 ส่วนหนึ่งของพระราชวังได้รับความเสียหายอย่างหนักจากเหตุระเบิดที่กระทำโดยผู้ก่อการร้ายชาวเบรอตง [ ^127]

ตั้งแต่ปี 1950 เป็นต้นมา เมื่อพิพิธภัณฑ์แวร์ซายอยู่ภายใต้การกำกับดูแลของเจอราลด์ ฟาน เดอร์ เคมป์ วัตถุประสงค์คือการบูรณะพระราชวังให้กลับคืนสู่สภาพเดิมหรือใกล้เคียงที่สุดเท่าที่จะทำได้ในปี 1789 เมื่อราชวงศ์ออกจากพระราชวังไป หนึ่งในโครงการแรกๆ ได้แก่ การซ่อมแซมหลังคาห้องกระจก แคมเปญประชาสัมพันธ์ทำให้นานาชาติให้ความสนใจต่อสถานการณ์อันเลวร้ายของแวร์ซายหลังสงคราม และได้รับเงินจากต่างประเทศจำนวนมาก รวมถึงเงินช่วยเหลือจากมูลนิธิร็อคกี้เฟลเลอร์

ความพยายามอย่างหนึ่งที่ต้องใช้เงินจำนวนมากสำหรับพิพิธภัณฑ์และสาธารณรัฐฝรั่งเศสที่ 5คือการซื้อคืนเฟอร์นิเจอร์เดิมให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ดังนั้น เนื่องจากเฟอร์นิเจอร์ที่มีแหล่งที่มาจากราชวงศ์ – โดยเฉพาะเฟอร์นิเจอร์ที่ทำขึ้นสำหรับพระราชวังแวร์ซาย – เป็นสินค้าที่ได้รับความนิยมอย่างมากในตลาดระหว่างประเทศ พิพิธภัณฑ์จึงได้ทุ่มเงินจำนวนมากในการนำเฟอร์นิเจอร์เดิมของพระราชวังกลับคืนมา^[128]

ในปี 2003 ได้เริ่มโครงการบูรณะใหม่ - โครงการ "Grand Versailles" - ซึ่งเริ่มต้นด้วยการปลูกต้นไม้ใหม่ในสวนซึ่งสูญเสียต้นไม้ไปกว่า 10,000 ต้นระหว่างพายุไซโคลนโลธาร์เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 1999 ส่วนหนึ่งของโครงการบูรณะซึ่งก็คือHall of Mirrorsได้เสร็จสิ้นในปี 2006 ^{[129] โครงการสำคัญอีกโครงการหนึ่งคือการบูรณะพื้นที่หลังเวทีของ} Royal Opera of Versaillesเพิ่มเติมในปี 2007 ถึง 2009 ^[86]

ปัจจุบันพระราชวังแวร์ซายเป็นของรัฐบาลฝรั่งเศส ชื่อทางการคือพระราชวัง พิพิธภัณฑ์ และที่ดินแห่งชาติแวร์ซายตั้งแต่ปี 1995 เป็นต้นมา พระราชวังแห่งนี้ได้ดำเนินการเป็นของรัฐ โดยมีการบริหารและจัดการอิสระภายใต้การกำกับดูแลของกระทรวงวัฒนธรรมของฝรั่งเศส [ ^130]

บริเวณพระราชวังเคยใช้จัดการแข่งขันขี่ม้าในโอลิมปิกฤดูร้อน 2024 ^[131]

พระราชวังแวร์ซายเป็นประวัติศาสตร์ภาพของสถาปัตยกรรมฝรั่งเศสตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ 1630 ถึง 1780 ส่วนแรกสุดคือCorps de logisซึ่งสร้างขึ้นสำหรับพระเจ้าหลุยส์ที่ 13โดยใช้รูปแบบในรัชสมัยของพระองค์ด้วยอิฐ หินอ่อน และหินชนวน[ ^6]ซึ่ง Le Vau ล้อมรอบในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1660 ด้วยEnveloppeซึ่งเป็นอาคารที่ได้รับแรงบันดาลใจจาก วิลล่าใน สมัยเรอเนสซองส์ของอิตาลี^[132]เมื่อJules Hardouin-Mansartขยายพระราชวังเพิ่มเติมในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1680 เขาใช้Enveloppeเป็นต้นแบบสำหรับผลงานของเขา^{[75] ส่วนต่อขยาย} แบบนีโอคลาสสิกถูกสร้างขึ้นในพระราชวังด้วยการปรับปรุงปีกของรัฐมนตรีในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1770 โดยAnge-Jacques Gabrielและหลังจากการฟื้นฟูราชวงศ์บูร์บง^[133 ]

พระราชวังนี้สร้างเสร็จเป็นส่วนใหญ่หลังจากการสิ้นพระชนม์ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ในปี ค.ศ. 1715 พระราชวังหันหน้าไปทางทิศตะวันออกมีเค้าโครงเป็นรูปตัว U โดยมี corps de logis และปีกรองที่สมมาตรซึ่งสิ้นสุดลงที่ศาลา Dufour ทางทิศใต้และศาลา Gabriel ทางทิศเหนือ ทำให้เกิดcour d'honneur ที่กว้างขวาง ซึ่งเรียกว่า Royal Court (Cour Royale) ขนาบข้าง Royal Court มีปีกอสมมาตรขนาดใหญ่สองปีกที่ทำให้ส่วนหน้ามีความยาว 402 เมตร (1,319 ฟุต) ^[134]พระราชวังนี้ปกคลุมด้วยหลังคาประมาณ 10 เฮกตาร์ (1.1 ล้านตารางฟุต) มีหน้าต่าง 2,143 บาน ปล่องไฟ 1,252 ปล่อง และบันได 67 ขั้น^[135]

พระราชวังและบริเวณโดยรอบมีอิทธิพลอย่างมากต่อสถาปัตยกรรมและพืชสวนตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 17 จนถึงปลายศตวรรษที่ 18 ตัวอย่างผลงานที่ได้รับอิทธิพลจากพระราชวังแวร์ซาย ได้แก่ผลงานของคริสโตเฟอร์ เรน ที่ พระราชวังแฮมป์ตันคอร์ต พระราชวังเบอร์ลินพระราชวังลากรานจาพระราชวังสตอกโฮล์ม^[136] พระราชวังลุดวิกส์บูร์กพระราชวัง คาร์ลสรู เออพระราชวังราสตัทท์ [ ^137] พระราชวังนิมเฟนเบิร์ก พระราชวังชไลส์ ไฮม์^[136] [ ^138]และพระราชวังเอสเตอร์ฮาซี^[139]

การก่อสร้างซองของหลุยส์ เลอ โว ในปี ค.ศ. 1668–1671 รอบนอกปราสาทอิฐแดงและหินสีขาวของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ได้เพิ่มห้องชุดของรัฐสำหรับกษัตริย์และราชินี ส่วนเพิ่มเติมนี้เป็นที่รู้จักในสมัยนั้นว่า château neuf (ปราสาทใหม่) ห้องชุดใหญ่ (Grand Apartments หรือเรียกอีกอย่างว่าห้องชุดของรัฐ^{[141] [142]} ) รวมถึงgrand appartement du roiและgrand appartement de la reine ห้องชุด เหล่านี้ครอบครองชั้นหลักหรือชั้นหลักของchâteau neufโดยแต่ละห้องหันหน้าไปทางสวนทางทิศตะวันตกและสี่ห้องหันหน้าไปทางสวนพาร์แตร์ทางทิศเหนือและทิศใต้ตามลำดับ ห้องชุดส่วนตัวของกษัตริย์ (appartement du roiและpetit appartement du roi ) และห้องชุดราชินี ( petit appartement de la reine ) ยังคงอยู่ในchâteau vieux (ปราสาทเก่า) การออกแบบห้องชุดของรัฐของ Le Vau นั้นดำเนินตามแบบฉบับของอิตาลีในยุคนั้นอย่างใกล้ชิด ซึ่งรวมถึงการจัดวางห้องชุดไว้ที่ชั้นหลัก ( เปียโนโนบิเลซึ่งอยู่ชั้นถัดไปจากระดับพื้นดิน) ซึ่งสถาปนิกได้ยืมแบบมาจากการออกแบบพระราชวังของอิตาลี^[143]

ห้องรับรองของกษัตริย์ประกอบด้วยห้องชุด 7 ห้อง ซึ่งแต่ละห้องอุทิศให้กับดาวเคราะห์ ที่รู้จักดวงหนึ่ง และเทพเจ้าโรมัน ที่เกี่ยวข้อง ห้องรับรองของราชินีเป็นห้องชุดคู่ขนานกับห้องชุดใหญ่หลังจากเพิ่ม ห้องกระจก (ค.ศ. 1678–1684) ห้องรับรองของกษัตริย์ก็ลดลงเหลือ 5 ห้อง (จนกระทั่งในรัชสมัยของพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 จึงมีการเพิ่มห้องอีก 2 ห้อง) และ ห้องรับรองของราชินีเหลือ 4 ห้อง

ห้องของราชินีเป็นที่ประทับของราชินีแห่งฝรั่งเศสสามพระองค์ ได้แก่มาเรีย เทเรซาแห่งสเปนพระมเหสีของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14มาเรีย เลสชิ ญสกา พระมเหสีของพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 และมารี อ็องตัว เน็ต พระมเหสี ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 16นอกจากนี้เจ้าหญิงมารี-อาเดเลดแห่งซาวอย ดัชเชสแห่งเบอร์กันดี พระมเหสีของพระเจ้าหลุยส์ ดยุกแห่งเบอร์กันดีทรงอาศัยอยู่ในห้องเหล่านี้ตั้งแต่ปี 1697 (ปีที่ทรงอภิเษกสมรส) จนกระทั่งสิ้นพระชนม์ในปี 1712 ^[c]

บันไดของทูต [fr] ( Escalier des Ambassadeurs ) เป็นบันไดของจักรพรรดิที่สร้างขึ้นระหว่างปี ค.ศ. 1674 ถึง 1680 โดยFrançois d'Orbayจนกระทั่งพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 ทรงรื้อถอนในปี ค.ศ. 1752 เพื่อสร้างลานภายในห้องส่วนตัวของพระองค์^[144]บันไดนี้เป็นทางเข้าหลักสู่พระราชวังแวร์ซายและห้องส่วนตัวของราชวงศ์โดยเฉพาะ^[145]บันไดนี้เข้าได้จากลานภายในผ่านห้องโถง ซึ่งคับแคบและมืด ซึ่งตัดกันอย่างมากกับพื้นที่เปิดโล่งสูงของบันได – มีชื่อเสียงในเรื่องแสงธรรมชาติจาก ช่องแสงบนหลังคา– เพื่อสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับผู้มาเยือน^{[146] [147]}

บันไดและผนังห้องที่อยู่ภายในนั้นบุด้วยหินอ่อนหลากสี และ บรอนซ์ปิดทอง^[148]โดยมีการตกแต่งแบบไอโอนิก^[149] ชาร์ล เลอ บรุนทาสีผนังและเพดานห้องตามธีมงานรื่นเริงเพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ในสงครามฝรั่งเศส-ดัตช์ [ ^150]บนผนังเหนือบันไดโดยตรงมี ภาพวาด หลอกตาของผู้คนจากสี่ส่วนของโลกที่มองเข้าไปในบันไดเหนือราวบันได ซึ่งเป็นลวดลายซ้ำๆ บนจิตรกรรมฝาผนังบนเพดาน^{[151] [152]}ซึ่งมีรูปสัญลักษณ์สำหรับทั้ง 12 เดือนในหนึ่งปีและรูปกรีกคลาสสิกต่างๆ เช่น มิ วส์^[153]รูปปั้นครึ่งตัวหินอ่อนของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ซึ่งปั้นโดยฌอง วาแร็งในปี ค.ศ. 1665–66 ^[154]ถูกวางไว้ในช่องว่างเหนือจุดพักบันไดแรก^[148]

• 
  รับประทานอาหารที่บ้านของไซมอนฟาริซีโดยเวโรนีสในห้องโถงของเฮอร์คิวลีส
• 
  ซาลอนแห่งความอุดมสมบูรณ์
• 
  ซาลอน ออฟ วีนัส
• 
  ซาลอน ออฟ เมอร์คิวรี

การก่อสร้างห้องกระจกระหว่างปี ค.ศ. 1678 ถึง 1686 เกิดขึ้นพร้อมๆ กับการปรับเปลี่ยนครั้งใหญ่ของห้องรับรองของรัฐ ห้องเหล่านี้เดิมตั้งใจไว้ว่าจะเป็นที่พักของพระองค์ แต่กษัตริย์ได้แปลงห้องเหล่านี้ให้เป็นห้องจัดแสดงภาพวาดอันวิจิตรงดงามของพระองค์ และเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงรับรองสำหรับข้าราชบริพารหลายครั้ง ในช่วงเทศกาลตั้งแต่วันนักบุญในเดือนพฤศจิกายนจนถึงวันอีสเตอร์ห้องเหล่านี้มักจะจัดขึ้นสามครั้งต่อสัปดาห์ เวลา 18.00 น. ถึง 22.00 น. โดยมีการแสดงบันเทิงต่างๆ^[155]

เดิมทีที่นี่เป็นโบสถ์น้อย ได้รับการสร้างขึ้นใหม่ในปี ค.ศ. 1712 ภายใต้การดูแลของRobert de Cotte สถาปนิกคน แรกของกษัตริย์เพื่อจัดแสดงภาพวาด 2 ภาพโดยPaolo VeroneseคือEleazar และ RebeccaและMeal at the House of Simon the Phariseeซึ่งเป็นของขวัญที่พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงมอบให้กับสาธารณรัฐเวนิสในปี ค.ศ. 1664 ภาพวาดบนเพดานชื่อThe Apotheosis of HerculesโดยFrançois Lemoyneสร้างเสร็จในปี ค.ศ. 1736 และเป็นที่มาของชื่อห้องนี้^{[155] [156]}

ห้องแห่งความอุดมสมบูรณ์เป็นห้องโถงด้านหน้าของห้องเก็บสมบัติ (ปัจจุบันคือห้องเกม) ซึ่งจัดแสดงคอลเลกชันอัญมณีล้ำค่าและของหายากของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 วัตถุบางชิ้นในคอลเลกชันนี้ปรากฏอยู่ใน ภาพวาด Abundance and Liberality (ค.ศ. 1683) ของเรอเน-อองตวน อูอาสซึ่งตั้งอยู่บนเพดานเหนือประตูตรงข้ามกับหน้าต่าง

ห้องนี้ใช้สำหรับเสิร์ฟอาหารมื้อเบาๆ ในงานเลี้ยงตอนเย็น จุดเด่นหลักของห้องนี้คือ รูปปั้นขนาดเท่าตัวจริงของ พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ในชุดจักรพรรดิโรมันของฌอง วาแร็งบนเพดานในกรอบวงรีปิดทองมีภาพวาดอีกชิ้นของฮูอาสเซ ภาพวีนัสปราบเทพเจ้าและอำนาจ (ค.ศ. 1672–1681) ภาพวาด หลอกตาและประติมากรรมรอบเพดานแสดงถึงธีมเกี่ยวกับตำนาน^[157]

ห้องบรรทมของเมอร์คิวรีเป็นห้องบรรทมของรัฐเมื่อพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงย้ายราชสำนักและรัฐบาลมาที่พระราชวังอย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1682 เตียงนี้เป็นแบบจำลองของเตียงเดิมที่พระเจ้าหลุยส์-ฟิลิปป์ ทรงสั่งให้สร้าง ในศตวรรษที่ 19 เมื่อพระองค์ได้เปลี่ยนพระราชวังให้เป็นพิพิธภัณฑ์ ภาพวาดบนเพดานโดยฌอง บัปติสต์ เดอ ชองแป ญ ศิลปินชาวเฟลมิช แสดงให้เห็นเทพเจ้าเมอร์คิวรีในรถม้าซึ่งถูกไก่ลาก และอเล็กซานเดอร์มหาราชและปโตเลมีที่รายล้อมไปด้วยนักวิชาการและนักปรัชญา นาฬิกาออโตมาตันสร้างขึ้นสำหรับกษัตริย์โดยอองตวน มอรอง ช่างทำนาฬิกาประจำราชวงศ์ในปี ค.ศ. 1706 เมื่อตีบอกเวลา รูปของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 และพระเกียรติคุณก็ลอยลงมาจากก้อนเมฆ^[158]

• 
  ซาลอนออฟมาร์ส
• 
  เพดานในห้องโถงของอพอลโล แสดงให้เห็นรถม้าสุริยะของอพอลโล
• 
  รูปปั้นครึ่งตัวของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 โดยเบอร์นินีในห้องโถงของเจ้าหญิงไดอาน่า

ห้องรับรองของทหารประจำพระราชวังเคยใช้โดยทหารรักษาพระองค์จนถึงปี ค.ศ. 1782 และได้รับการตกแต่งด้วยธีมทหารโดยมีหมวกเกราะและถ้วยรางวัล ต่อมาในปี ค.ศ. 1684 ถึง 1750 ห้องนี้จึงถูกแปลงเป็นห้องแสดงคอนเสิร์ต โดยมีห้องจัดแสดงสำหรับนักดนตรีอยู่สองข้างปัจจุบันห้องนี้ตกแต่ง ด้วยภาพเหมือนของ พระเจ้าหลุยส์ที่ 15และพระราชินีมารี เลซชินสกาโดยศิลปินชาวเฟลมิชชื่อคาร์ล ฟาน ลู

ห้องรับรองของอพอลโลเป็นห้องบัลลังก์ของราชวงศ์ในสมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 และเป็นสถานที่สำหรับการเข้าเฝ้าอย่างเป็นทางการ บัลลังก์เงินสูงแปดฟุตนี้ถูกหลอมละลายในปี ค.ศ. 1689 เพื่อช่วยชำระค่าใช้จ่ายในการทำสงครามที่มีราคาแพง และถูกแทนที่ด้วยบัลลังก์ไม้ปิดทองที่เรียบง่ายกว่า ภาพวาดตรงกลางบนเพดานโดยชาร์ล เดอ ลา ฟอสเป็นภาพรถม้าสุริยะของอพอลโลสัญลักษณ์ที่โปรดปรานของกษัตริย์ ซึ่งลากโดยม้าสี่ตัวและล้อมรอบด้วยสี่ฤดูกาล

ห้องรับรองของไดอาน่าถูกใช้โดยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 เป็นห้องเล่นบิลเลียด และมีระเบียงให้ข้าราชบริพารสามารถชมการเล่นของเขาได้ การตกแต่งผนังและเพดานแสดงภาพฉากต่างๆ จากชีวิตของเทพีไดอาน่า รูปปั้นครึ่งตัว ที่มีชื่อเสียงของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 โดยเบอร์นินีซึ่งสร้างขึ้นระหว่างการเยือนฝรั่งเศสของประติมากรชื่อดังในปี ค.ศ. 1665 จัดแสดงที่นี่^[159]

• 
  ห้องบรรทมของพระราชา
• 
  ห้องบรรทมของราชินี
• 
  ห้องปิดทองของพระนางมารี อ็องตัวเน็ต
• 
  ห้องเล่นบิลเลียดของพระนางมารีอังตัวเน็ต

ห้องของกษัตริย์ถือเป็นหัวใจของปราสาท โดยตั้งอยู่ในตำแหน่งเดียวกับห้องของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13ผู้สร้างปราสาท บนชั้นหนึ่ง (ชั้นสองแบบสหรัฐอเมริกา) ห้องเหล่านี้ถูกจัดไว้สำหรับใช้ส่วนตัวของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14ในปี ค.ศ. 1683 พระองค์และผู้สืบทอดตำแหน่งของพระองค์คือพระเจ้าหลุยส์ที่ 15และพระเจ้าหลุยส์ที่ 16ใช้ห้องเหล่านี้สำหรับงานทางการ เช่น พิธีการ( "ตื่นนอน") และพิธีเข้านอน ("เข้านอน") ของพระมหากษัตริย์ ซึ่งมีข้าราชบริพารเข้าร่วมเป็นจำนวนมาก

สามารถเข้าถึงห้องของกษัตริย์ได้จากห้องกระจกจาก ห้องโถงด้านหน้าของ Oeil de Boeufหรือจากห้องทหารรักษาพระองค์ และห้องGrand Couvertซึ่งเป็นห้องพิธีการที่พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 มักจะทรงรับประทานอาหารเย็น โดยทรงนั่งเพียงลำพังที่โต๊ะหน้าเตาผิง พระองค์นำช้อน ส้อม และมีดมาถวายในกล่องทองคำ เหล่าข้าราชบริพารสามารถเฝ้าดูพระองค์รับประทานอาหารได้^[160]

ห้องบรรทมของกษัตริย์เดิมทีเป็นห้องรับแขกก่อนที่พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 จะแปลงโฉมให้เป็นห้องนอนของพระองค์เองในปี ค.ศ. 1701 พระองค์สิ้นพระชนม์ที่นั่นเมื่อวันที่ 1 กันยายน ค.ศ. 1715 ทั้งพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 และพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ยังคงใช้ห้องนอนนี้ในการปลุกและเข้านอนอย่างเป็นทางการ เมื่อวันที่ 6 ตุลาคม ค.ศ. 1789 จากระเบียงห้องนี้ พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 และพระนางมารีอองตัวเน็ตต์ พร้อมด้วยมาร์ควิสเดอ ลาฟาแยตต์ทรงมองลงมาที่ฝูงชนที่เป็นปฏิปักษ์ในลานบ้านไม่นานก่อนที่พระเจ้าหลุยส์จะถูกบังคับให้เสด็จกลับปารีส^[160]

เตียงนอนของกษัตริย์วางอยู่ใต้ภาพแกะสลักนูนต่ำของNicolas Coustouชื่อFrance watching over the sleeping Kingการตกแต่งประกอบด้วยภาพวาดหลายภาพที่ติดไว้บนแผงไม้ รวมทั้งภาพเหมือนตนเองของAntony van Dyck [ ^160]

ห้องชุดเล็กที่สงวนไว้สำหรับใช้ส่วนตัวของราชินี เดิมทีห้องชุดเหล่านี้ถูกจัดให้ใช้สำหรับมาเรียเทเรซาแห่งสเปนพระชายาของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14ต่อมาห้องชุดเหล่านี้ได้รับการปรับเปลี่ยนเพื่อใช้โดยมารี เลสชิญสกาและสุดท้ายสำหรับมารี อ็องตัวเน็ต ห้องชุดราชินีและห้องชุดกษัตริย์ได้รับการออกแบบในลักษณะเดียวกัน โดยแต่ละห้องชุดมี 7 ห้อง ห้องชุดทั้งสองห้องมีเพดานที่วาดเป็นภาพจากตำนาน เพดานของกษัตริย์มีรูปผู้ชาย ส่วนเพดานของราชินีมีรูปผู้หญิง

ห้องกระจกเป็นห้องโถงยาวทางส่วนตะวันตกสุดของพระราชวังซึ่งมองออกไปยังสวน^{[161] [162]}ห้องโถงนี้สร้างขึ้นระหว่างปี ค.ศ. 1678 ถึง 1681 บนที่ตั้งของระเบียง Le Vau ที่สร้างขึ้นระหว่างห้องชุดของกษัตริย์และราชินี^{[69] [161]}ห้องโถงนี้หุ้มด้วยหินอ่อนและตกแต่งด้วยแบบCorinthian order ที่ดัดแปลงมา โดยมีกระจก 578 บานที่หันหน้าเข้าหาหน้าต่าง 17 บานและสะท้อนแสงที่ส่องเข้ามา จิตรกรรมฝาผนังบนเพดานที่ Le Brun วาดขึ้นในช่วงสี่ปีต่อมา^[163]ประดับประดา 18 ปีแรกของการครองราชย์ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ด้วยฉาก 30 ฉาก^[161]ซึ่ง 17 ฉากเป็นชัยชนะทางทหารเหนือชาวดัตช์^[164]จิตรกรรมฝาผนังแสดงภาพพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ร่วมกับบุคคลสำคัญในยุคคลาสสิกในฉากที่เฉลิมฉลองช่วงเวลาในรัชสมัยของพระองค์ เช่น ช่วงเริ่มต้นการปกครองส่วนพระองค์ในปี ค.ศ. 1661 ^[165]ซึ่งแตกต่างไปจากจิตรกรรมฝาผนังยุคก่อนๆ ที่แวร์ซายที่ใช้สัญลักษณ์ที่ดัดแปลงมาจากฉากในยุคคลาสสิกและตำนาน^{[163] [166]}

ห้องสงคราม [fr]และห้องสันติภาพ [fr]อยู่ติดกับห้องกระจกทางปลายด้านเหนือและด้านใต้ตามลำดับ^{[167] [168]}ห้องสงครามซึ่งสร้างและตกแต่งตั้งแต่ปี 1678 ถึง 1686 เฉลิมฉลองชัยชนะของฝรั่งเศสในสงครามฝรั่งเศส-ดัตช์ด้วยแผงหินอ่อน ถ้วยรางวัลเหรียญทองแดงปิดทอง และภาพนูนต่ำปูนปั้นของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ขณะทรงม้าทรงข้ามศัตรู ห้องสันติภาพได้รับการตกแต่งในลักษณะเดียวกันแต่ใช้ธีมชื่อเดียวกัน^[161]

โบสถ์หลวงแวร์ซายตั้งอยู่ที่ปลายใต้ของปีกเหนือ^[169]อาคารมีความสูง 40 เมตร (130 ฟุต) ยาว 42 เมตร (138 ฟุต) และกว้าง 24 เมตร (79 ฟุต) ^[170] โบสถ์เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ที่ มี แอปซิสครึ่งวงกลม^[171]ผสมผสานสถาปัตยกรรมโบสถ์ฝรั่งเศสแบบโกธิก ดั้งเดิม กับสไตล์บาร็อคของฝรั่งเศสในแวร์ซาย^{[170] [172]}เพดานของโบสถ์ประกอบด้วยเพดานโค้งที่ไม่แตกแยก แบ่งออกเป็นจิตรกรรมฝาผนังสามภาพโดยAntoine Coypel , Charles de La FosseและJean Jouvenet ^[170]ลวดลายสีต่างๆ ที่อยู่ใต้จิตรกรรมฝาผนังเชิดชูวีรกรรมของพระเจ้าหลุยส์ที่ 9และรวมถึงภาพของดาวิด , คอนสแตนติน , ชาร์เลอมาญและพระเจ้าหลุยส์ที่ 9, ดอกลิลลี่และพระปรมาภิไธยย่อ ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ^[173]ออร์แกนของโบสถ์สร้างขึ้นโดยRobert Clicquotและ Julien Tribuot ในปี ค.ศ. 1709–1710

พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงสั่งให้สร้างโบสถ์หลังที่ 6 นี้จากอาดูแอง-ม็องซาร์ตและเลอ บรุนในช่วงปี ค.ศ. 1683–84 โบสถ์หลังนี้เป็นหลังสุดท้ายที่สร้างขึ้นที่แวร์ซายในรัชสมัยของพระเจ้าหลุยส์ ที่ 14 [ ^{54] [ 170] [171]}อย่างไรก็ตาม การก่อสร้างล่าช้าไปจนถึงปี ค.ศ. 1699 ^{[54] [170]}และไม่แล้วเสร็จจนกระทั่งปี ค.ศ. 1710 ^[170]การปรับเปลี่ยนโบสถ์ครั้งใหญ่ครั้งเดียวนับตั้งแต่สร้างเสร็จคือการถอดโคมไฟ ออก จากหลังคาในปี ค.ศ. 1765 การบูรณะโบสถ์หลังใหม่ทั้งหมดเริ่มขึ้นในช่วงปลายปี ค.ศ. 2017 และดำเนินต่อไปจนถึงต้นปี ค.ศ. 2021 ^[174]

• 
  โอเปร่า สู่ รอยัล บ็อกซ์
• 
  โถงทางเข้าโรงอุปรากรหลวง
• 
  โรงอุปรากรหลวงในพิธีเฉลิมฉลองการแต่งงานของพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 และพระนางมารี อ็องตัวเน็ต (1770)
• 
  เวทีการแสดงโอเปร่ารอยัล
• 
  เพดานของโรงอุปรากร วาดโดยหลุยส์ ฌอง-ฌัก ดูราโม

เดิมที Royal Opera of Versailles ได้รับมอบหมายให้สร้างโดยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ในปี 1682 และจะสร้างขึ้นที่ปลายปีกเหนือ โดยมีการออกแบบโดย Hardouin-Mansart และCarlo Vigaraniอย่างไรก็ตาม เนื่องจากค่าใช้จ่ายในการทำสงครามในทวีปยุโรปของกษัตริย์ โครงการนี้จึงถูกเลื่อนออกไป แนวคิดนี้ได้รับการฟื้นคืนโดยพระเจ้าหลุยส์ที่ 15ด้วยการออกแบบใหม่โดยAnge-Jacques Gabrielในปี 1748 แต่ก็ถูกเลื่อนออกไปชั่วคราวเช่นกัน โครงการนี้ได้รับการฟื้นคืนและดำเนินการอย่างรวดเร็วเพื่อเฉลิมฉลองการแต่งงานของ Dauphin, พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ในอนาคต และพระนางมารี อ็องตัวเน็ต เพื่อความประหยัดและรวดเร็ว โอเปร่าใหม่นี้จึงสร้างขึ้นเกือบทั้งหมดด้วยไม้ ซึ่งยังให้คุณภาพเสียงที่สูงมากอีกด้วย ไม้ถูกทาสีให้ดูเหมือนหินอ่อน และเพดานได้รับการตกแต่งด้วยภาพวาดของ Apollo เทพเจ้าแห่งศิลปะ ซึ่งกำลังเตรียมมงกุฎสำหรับศิลปินที่มีชื่อเสียง โดยLouis Jean-Jacques DurameauประติมากรAugustin Pajouได้เพิ่มรูปปั้นและภาพนูนเพื่อให้การตกแต่งเสร็จสมบูรณ์ โอเปร่าแห่งใหม่นี้เปิดตัวเมื่อวันที่ 16 พฤษภาคม 1770 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการเฉลิมฉลองงานแต่งงานของราชวงศ์^[175]

ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1789 ในช่วงต้นของการปฏิวัติฝรั่งเศสพระราชทานเลี้ยงอาหารค่ำครั้งสุดท้ายแก่ทหารรักษาพระองค์ในโอเปร่า ก่อนที่พระองค์จะเสด็จออกเดินทางไปยังกรุงปารีส หลังจากสงครามฝรั่งเศส-เยอรมันในปี ค.ศ. 1871 และต่อมามีการจัดตั้งคอมมูนปารีสจนถึงปี ค.ศ. 1875 สมัชชาแห่งชาติฝรั่งเศสได้ประชุมกันในโอเปร่าแห่งนี้ จนกระทั่งมีการประกาศจัดตั้งสาธารณรัฐฝรั่งเศสที่ 3และรัฐบาลกลับคืนสู่กรุงปารีส^[176]

• 
  หลุยส์ ฟิลิปป์อุทิศGalerie des BataillesโดยFrançois Joseph Heim (1837)
• 
  ห้องแสดงการสู้รบในพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ฝรั่งเศส
• 
  ยุทธการที่ TaillebourgโดยEugène Delacroix (1837)
• 
  หลุยส์ ฟิลิปป์และลูกชายของเขาโพสท่าหน้าประตูเมืองแวร์ซาย โดยHorace Vernet History Gallery (พ.ศ. 2389)

ไม่นานหลังจากขึ้นครองราชย์ในปี 1830 พระเจ้าหลุยส์ ฟิลิปที่ 1ทรงตัดสินใจเปลี่ยนพระราชวังให้เป็นพิพิธภัณฑ์ที่อุทิศให้กับ "ความรุ่งโรจน์ของฝรั่งเศส" โดยมีภาพวาดและประติมากรรมที่แสดงถึงชัยชนะและวีรบุรุษที่มีชื่อเสียงของฝรั่งเศส อพาร์ตเมนต์ส่วนใหญ่ในพระราชวังถูกทำลายทั้งหมด (ในอาคารหลัก อพาร์ตเมนต์เกือบทั้งหมดถูกทำลาย เหลือเพียงอพาร์ตเมนต์ของกษัตริย์และราชินีที่ยังคงสภาพสมบูรณ์) และถูกเปลี่ยนเป็นห้องและหอศิลป์ขนาดใหญ่หลายห้อง ได้แก่ ห้องราชาภิเษก (ซึ่งหนังสือต้นฉบับไม่ได้ถูกแตะต้องโดยพระเจ้าหลุยส์ ฟิลิป) ซึ่งจัดแสดงภาพวาดที่มีชื่อเสียงเกี่ยวกับการขึ้นครองราชย์ของนโปเลียนที่ 1 โดยฌัก-หลุยส์ ดาวิดห้องแห่งการรบ ซึ่งรำลึกถึงชัยชนะของฝรั่งเศสด้วยภาพวาดขนาดใหญ่ และห้องปี 1830 ซึ่งเฉลิมฉลองการขึ้นสู่อำนาจของหลุยส์ ฟิลิปในช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศสในปี 1830 ภาพวาดบางภาพนำมาจากพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ รวมถึงผลงานที่บรรยายเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ฝรั่งเศสโดยPhilippe de Champaigne , Pierre Mignard , Laurent de La Hyre , Charles Le Brun , Adam Frans van der Meulen , Nicolas de Largillière , Hyacinthe Rigaud , Jean-Antoine Houdon , Jean-Marc Nattier , Élisabeth Vigée Le Brun , Hubert Robert , Thomas Lawrence , Jacques-Louis DavidและAntoine-Jean Grosภาพวาดอื่นๆ ได้รับการว่าจ้างเป็นพิเศษสำหรับพิพิธภัณฑ์โดยศิลปินที่มีชื่อเสียงในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 รวมถึงEugène Delacroixซึ่งวาดภาพSaint Louisในชัยชนะของฝรั่งเศสเหนืออังกฤษในยุทธการที่ Taillebourgในปี 1242 จิตรกรคนอื่นๆ ที่จัดแสดง ได้แก่Horace VernetและFrançois Gérard ภาพวาดขนาดใหญ่ของแวร์เนต์แสดงภาพหลุยส์ ฟิลิปป์เองพร้อมกับลูกชายของเขา ยืนถ่ายรูปหน้าประตูพระราชวัง^[177]

การโค่นล้มพระเจ้าหลุยส์ ฟิลิปป์ในปี 1848 ทำให้แผนอันยิ่งใหญ่ของพระองค์ในการสร้างพิพิธภัณฑ์ต้องยุติลง แต่หอศิลป์แห่งการสู้รบยังคงเหมือนเดิม และมีผู้เยี่ยมชมจำนวนมากเดินผ่านไปยังห้องชุดและห้องโถงใหญ่ของราชวงศ์ ห้องชุดอื่นบนชั้นหนึ่งถูกดัดแปลงเป็นหอศิลป์เกี่ยวกับพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 และราชสำนักของพระองค์ โดยจัดแสดงเฟอร์นิเจอร์ ภาพวาด และประติมากรรม ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ห้อง 11 ห้องบนชั้นล่างระหว่างโบสถ์น้อยและโรงอุปรากรถูกเปลี่ยนให้เป็นประวัติศาสตร์ของพระราชวัง โดยมีการจัดแสดงภาพและเสียงและแบบจำลอง^[177]

ที่ดินของแวร์ซายประกอบด้วยพระราชวัง อาคาร ย่อยโดยรอบ และสวนสาธารณะ [fr]และสวนณ เดือนมิถุนายน 2021 ที่ดินทั้งหมดครอบคลุมพื้นที่ 800 เฮกตาร์ (8.0 ตารางกิโลเมตร^; 2,000 เอเคอร์) ^[178]โดยมีสวนสาธารณะและสวนจัดวางไว้ทางทิศใต้ ทิศตะวันตก และทิศเหนือของพระราชวัง^[179]พระราชวังเข้าถึงได้จากทางทิศตะวันออกโดยAvenue de Paris ซึ่งวัดระยะทาง 27 กิโลเมตร (17 ไมล์) จากปารีสไปยังประตูระหว่างGrandeและPetite Écuries ^[180]หลังจากคอกม้าเหล่านี้คือPlace d'Armes ^[181] [ ^182]ซึ่งเป็นจุดที่ Avenue de Paris บรรจบกับAvenue de SceauxและAvenue de Saint-Cloud (ดูแผนที่) ซึ่งเป็นถนนสามสายที่เป็นเส้นทางหลักของเมืองแวร์ซาย^{[46] [183]} ​​ตรงจุดที่ถนนทั้งสามมาบรรจบกันคือประตูที่นำไปสู่ลานเกียรติยศ ^[184]ซึ่งถูกโอบล้อมด้วยปีกของรัฐมนตรี^{[181] [182]}ถัดออกไปคือประตูหลวงและพระราชวังหลัก^[182]ซึ่งโอบล้อมลานพระราชวัง [fr] ^[185]และสุดท้ายคือลานหินอ่อน [fr] [ ^186]

ที่ดินนี้ก่อตั้งโดยพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ให้เป็นที่พักสำหรับล่าสัตว์^{[5] [187]}โดยมีสวนสาธารณะอยู่ทางทิศตะวันตกของปราสาทของพระองค์^[17]ตั้งแต่ปี 1661 พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงขยายที่ดินนี้จนกระทั่ง^{[188] [189]}ในส่วนที่ใหญ่ที่สุด ที่ดินนี้ประกอบด้วย Grand Parc  [fr]พื้นที่ล่าสัตว์ขนาด 15,000 เฮกตาร์ (150 ตารางกิโลเมตร^; 37,000 เอเคอร์) ^{[187] [179]}และสวนที่เรียกว่า Petit Parc ^[179]ซึ่งครอบคลุมพื้นที่ 1,700 เฮกตาร์ (17 ตารางกิโลเมตร^; 4,200 เอเคอร์) กำแพงยาว 40 กิโลเมตร (25 ไมล์) สูง 3 เมตร (10 ฟุต) ที่มีประตูทางเข้า 24 บานล้อมรอบที่ดินนี้^[187]

ภูมิทัศน์ของที่ดินต้องสร้างขึ้นจากหนองบึงที่ล้อมรอบปราสาทของพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 โดยใช้สถาปัตยกรรมภูมิทัศน์ที่มักใช้ในการสร้างป้อมปราการ^[190]ทางเข้าพระราชวังและสวนได้รับการวางแผนอย่างรอบคอบโดยเคลื่อนย้ายดินและสร้างระเบียง^{[191] [192]}น้ำจากหนองบึงถูกจัดสรรไปยังทะเลสาบและสระน้ำหลายแห่งรอบแวร์ซาย^[193]แต่อ่างเก็บน้ำเหล่านี้ไม่เพียงพอสำหรับพระราชวัง เมือง หรือสวน ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการส่งน้ำไปยังแวร์ซาย เช่น การสร้างเขื่อนกั้นแม่น้ำบีฟร์เพื่อให้น้ำไหลเข้าในช่วงทศวรรษ 1660 การสร้างสถานีสูบน้ำขนาดใหญ่ที่แม่น้ำแซนใกล้กับมาร์ลี-เลอ-รัวในปี 1681 และความพยายามที่จะเบี่ยงน้ำจากแม่น้ำเออด้วยคลองในช่วงปลายทศวรรษ 1680 ^{[194] [195]}

สวนแวร์ซายซึ่งมีมาตั้งแต่รัชสมัยของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 เป็นผลงานของAndré Le Nôtreสวนของ Le Nôtre มีต้นแบบมาจากสวนเรียบง่ายที่ออกแบบขึ้นในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1630 โดยสถาปนิกภูมิทัศน์Jacques Boyceauและ Jacques de Nemours ^[196]ซึ่งเขาได้จัดวางใหม่ตามแนวแกนตะวันออก-ตะวันตก^[197] ซึ่ง เนื่องมาจากการซื้อที่ดินของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 และการถางป่า^{[44] [190] [179]}จึงได้ขยายพื้นที่ให้ใหญ่ขึ้นจนสุดสายตา^[197]สวนที่ได้นั้นเป็นผลงานร่วมกันระหว่าง Le Nôtre, Le Brun, Colbert และพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ^[192]ซึ่งมีลักษณะเด่นคือความเป็นระเบียบ วินัยที่เข้มงวด^[44]และพื้นที่เปิดโล่ง โดยมีทางเดินตามแนวแกนแปลงดอกไม้ รั้ว และ บ่อน้ำและทะเลสาบเป็นลวดลาย^[136]พวกมันกลายเป็นตัวอย่างของรูปแบบสวนแบบฝรั่งเศส^[198]และมีอิทธิพลอย่างมากและมีการเลียนแบบหรือผลิตซ้ำอย่างกว้างขวาง^{[136] [179]}

โครงสร้างย่อยแห่งแรกของพระราชวังแวร์ซายคือ Versailles Menagerie  [fr] [ ^{199] [200]}ที่สร้างโดย Le Vau ระหว่างปี 1662 ถึง 1664 ^[200]ที่ปลายด้านใต้ของ Grand Canal ^[199]อพาร์ตเมนต์ที่มองเห็นคอกม้า^{[46] [201]}ได้รับการปรับปรุงโดย Hardouin-Mansart ตั้งแต่ปี 1698 ถึง 1700 ^[200]แต่ Menagerie ไม่ได้ใช้งานในปี 1712 ^{[199] [d]}หลังจากระยะเวลาอันยาวนานของการทรุดโทรม ก็ถูกทำลายในปี 1801 ^[200] Versailles Orangeryซึ่งอยู่ทางใต้ของพระราชวัง^[203]สร้างขึ้นครั้งแรกโดย Le Vau ในปี 1663 ^[204]เดิมทีเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนย้ายดินทั่วไปเพื่อสร้าง Estate ^[191]นอกจากนี้ยังได้รับการดัดแปลงโดย Mansart ซึ่งสร้างขึ้นใหม่ทั้งหมดตั้งแต่ปี 1681 ถึง 1685 และเพิ่มขนาดเป็นสองเท่า^[205]

ในช่วงปลายปี ค.ศ. 1679 ^[206]พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงมอบหมายให้ม็องซาร์สร้างปราสาทมาร์ลี [ ^99]ซึ่งเป็นที่พักชั่วคราวที่ขอบของที่ดินแวร์ซาย ห่างจากพระราชวังประมาณ 8.0 กิโลเมตร (5 ไมล์) ^[207]ปราสาทประกอบด้วยอาคารที่พักอาศัยหลักและศาลา 12 หลังในสไตล์พัลลาเดียน^[208]วางเป็นสองแถวทั้งสองด้านของอาคารหลัก^[209]การก่อสร้างแล้วเสร็จในปี ค.ศ. 1686 ^{[99] [210]}เมื่อพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ประทับคืนแรกที่นั่น^[206]ปราสาทถูกยึดเป็นสมบัติของรัฐและขายในปี ค.ศ. 1799 ^[209]และต่อมาก็ถูกรื้อถอนและแทนที่ด้วยอาคารอุตสาหกรรม อาคารเหล่านี้ถูกรื้อถอนในปี ค.ศ. 1805 ^[211]จากนั้นในปี ค.ศ. 1811 ที่ดินก็ถูกซื้อโดยนโปเลียน^{[209] [211]}เมื่อวันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2552 พื้นที่ของปราสาทมาร์ลีถูกโอนให้กับหน่วยงานสาธารณะของพระราชวัง พิพิธภัณฑ์ และที่ดินแห่งชาติแวร์ซาย^[211]

La Lanterneเป็นกระท่อมล่าสัตว์ซึ่งตั้งชื่อตามโคมไฟที่ตั้งอยู่บนยอดของสวนสัตว์ใกล้เคียง ซึ่งสร้างขึ้นในปี 1787 โดยPhilippe Louis de Noailles ซึ่งดำรง ตำแหน่งผู้ว่าราชการพระราชวังในขณะนั้น ตั้งแต่ปี 1960 เป็นต้นมา กระท่อมแห่งนี้ได้กลายเป็นที่ประทับของรัฐ^[200]

• 
  มุมมองทางอากาศของ Petit Trianon และสวนของมัน
• 
  ด้านหน้าทางทิศตะวันตกของPetit Trianon
• 
  ศาลาฝรั่งเศสของ Petit Trianon
• 
  เบลเวเดียร์ในสวนสาธารณะ Petit Trianon

ปราสาท Petit Trianon ซึ่งสร้างขึ้นระหว่างปี ค.ศ. 1762 ถึง 1768 ^[212]นำไปสู่การถือกำเนิดของชื่อ "Grand" และ "Petit Trianon" ^[213]สร้างขึ้นสำหรับพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 และมาดามดูบาร์รีในสไตล์นีโอคลาสสิกโดยกาเบรียล^{[214] [215]}อาคารนี้มีเปียโนโนบิเลชั้นใต้ดิน และห้องใต้หลังคา^[212]โดยมีหน้าต่างห้าบานในแต่ละชั้น^{[213] เมื่อขึ้นครองราชย์ พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ทรงยกปราสาท Petit Trianon ให้แก่พระนางมารี อ็องตัวเน็ตต์ ซึ่งทรงปรับปรุงใหม่ ปูสวนใหม่ตามสไตล์} อังกฤษและตะวันออกที่ใช้กันในขณะนั้น^{[213] [216] [217]}และก่อตั้งราชสำนักของพระองค์เองที่นั่น^[217]

ในปี ค.ศ. 1668 ^[218]พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ซื้อและรื้อหมู่บ้าน Trianon ^[56]ใกล้ปลายด้านเหนือของ Grand Canal ^[219]และแทนที่นั้น พระองค์ทรงมอบหมายให้ Le Vau สร้างที่หลบภัยจากราชสำนัก^{[219] [220]}ซึ่งรู้จักกันในชื่อPorcelain Trianonออกแบบและสร้างโดย Le Vau ในปี ค.ศ. 1670 ^{[218] [221]}ถือเป็นตัวอย่างแรกของ สถาปัตยกรรม Chinoiserie (จีนปลอม) ในยุโรป แม้ว่าจะออกแบบเป็นสไตล์ฝรั่งเศสเป็นส่วนใหญ่^{[222] [223]}หลังคาไม่ได้บุด้วยพอร์ซเลนแต่เป็นเครื่องเคลือบเดลฟต์^[218] [ ^{219] [222]}จึงมักเกิดการรั่วซึม^[224]ดังนั้นในปี ค.ศ. 1687 พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 จึงทรงสั่งให้รื้อถอน^[218]ถึงกระนั้น Porcelain Trianon ก็มีอิทธิพลและมีการสร้างเลียนแบบขึ้นทั่วทั้งยุโรป^{[219] [225]}

• 
  พระราชวังแกรนด์ทรีอานงพร้อมลานภายในและสวน ส่วนปีกด้านซ้ายเป็นที่พักอาศัยของประธานาธิบดีฝรั่งเศส
• 
  แกรนด์ทรีอานง
• 
  ภายในพระราชวังแกรนด์ทรีอานง
• 
  โรงละครควีนส์

เพื่อทดแทนอาคารกระเบื้องเคลือบ Trianon ^[224]พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงมอบหมายให้ Hardouin-Mansart สร้างอาคารGrand Trianon ในปี ค.ศ. 1687 โดยใช้หินอ่อนภายในเวลาสามเดือน^[218]อาคาร Grand Trianon มีชั้นเดียว ยกเว้นปีกอาคารที่ติดกับอาคาร^{[226] [227]}ซึ่งได้รับการดัดแปลงโดย Hardouin-Mansart ในช่วงปี ค.ศ. 1705–06 ^[228]ด้านหน้าอาคารทางทิศตะวันออกมีลานภายใน ส่วนด้านทิศตะวันตกหันหน้าไปทางสวนของอาคาร Grand Trianon และมีซุ้มไม้ ระหว่างทั้ง สอง^{[226] [228]}ส่วนภายในอาคารส่วนใหญ่เป็นของเดิม^[214]และเป็นที่ประทับของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 มาดาม เดอ แมงเตนง มารี เลซชินสกา และนโปเลียน ซึ่งทรงสั่งให้บูรณะอาคาร ภายใต้การปกครองของชาร์ล เดอ โกลล์ปีกด้านเหนือของอาคาร Grand Trianon ได้กลายเป็นที่ประทับของประธานาธิบดีฝรั่งเศส^[226]

ใกล้กับ Trianons มีศาลาฝรั่งเศสสร้างโดย Gabriel ในปี 1750 ระหว่างที่อยู่อาศัยสองหลัง และQueen's TheatreและQueen's Hamletสร้างโดยสถาปนิกRichard Miqueในปี 1780 และระหว่างปี 1783 ถึง 1785 ตามลำดับ ทั้งสองแห่งนี้สร้างขึ้นตามคำสั่งของ Marie Antoinette ^[229]โรงละครที่ซ่อนอยู่ในสวนทำให้พระนางชื่นชอบโอเปร่าและเป็นต้นฉบับอย่างแท้จริง^[214]และหมู่บ้านเพื่อขยายสวนของเธอด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกที่เรียบง่าย^{[229] [230] [231]}โครงร่างอาคารของ Queen's Hamlet ประกอบด้วยฟาร์มเฮาส์ (ฟาร์มแห่งนี้ผลิตนมและไข่สำหรับราชินี) โรงโคนม โรงนกพิราบ ห้องนอน โรงนาที่ถูกไฟไหม้ในช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศส โรงสี และหอคอยในรูปแบบของประภาคาร

พระราชวังยังคงทำหน้าที่ทางการเมือง ประมุขของรัฐได้รับการเชิดชูในห้องกระจกรัฐสภาฝรั่งเศส แบบสองสภา ซึ่งประกอบด้วยวุฒิสภา ( Sénat ) และสมัชชาแห่งชาติ ( Assemblée nationale ) ประชุมร่วมกัน ( การประชุมของรัฐสภาฝรั่งเศส ) ในแวร์ซาย^[232]เพื่อแก้ไขหรือแก้ไขรัฐธรรมนูญฝรั่งเศสซึ่งเป็นประเพณีที่เริ่มมีผลบังคับใช้เมื่อมีการประกาศใช้รัฐธรรมนูญปี 1875 ^[234]ตัวอย่างเช่น รัฐสภาประชุมร่วมกันที่แวร์ซายเพื่อผ่านการแก้ไขรัฐธรรมนูญในเดือนมิถุนายน 1999 (เพื่อให้การบังคับใช้ในประเทศของ คำตัดสิน ของศาลอาญาระหว่างประเทศและเพื่อความเท่าเทียมทางเพศในรายชื่อผู้สมัคร) ในเดือนมกราคม 2000 (ให้สัตยาบันสนธิสัญญาอัมสเตอร์ดัม ) และในเดือนมีนาคม 2003 (โดยระบุถึง "องค์กรกระจายอำนาจ" ของสาธารณรัฐฝรั่งเศส) ^[232]

ในปี 2009 ประธานาธิบดีNicolas Sarkozyได้กล่าวปราศรัยเกี่ยวกับภาวะเศรษฐกิจถดถอยครั้งใหญ่ต่อรัฐสภาที่เมืองแวร์ซาย ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ทำเช่นนี้นับตั้งแต่ปี 1848 เมื่อLouis Napoleon Bonaparteได้กล่าวปราศรัยต่อสาธารณรัฐฝรั่งเศสที่สอง [ ^{235] [236] [237]}หลังจากการโจมตีปารีสในเดือนพฤศจิกายน 2015ประธานาธิบดีFrançois Hollandeได้กล่าวปราศรัยต่อการประชุมรัฐสภาร่วมที่หายากที่พระราชวังแวร์ซาย^[238]นี่เป็นครั้งที่สามนับตั้งแต่ปี 1848 ที่ประธานาธิบดีฝรั่งเศสกล่าวปราศรัยต่อการประชุมรัฐสภาร่วมของฝรั่งเศสที่พระราชวังแวร์ซาย^[239]ประธานสมัชชาแห่งชาติมีอพาร์ตเมนต์อย่างเป็นทางการที่พระราชวังแวร์ซาย^[240]ในปี 2023 การเยือนฝรั่งเศสอย่างเป็นทางการของ Charles IIIรวมถึงงานเลี้ยงของรัฐที่พระราชวัง

• 
  วิวพาโนรามาจากตัวเมือง
• 
  วิวพาโนรามาจากสวนสาธารณะ

• สำนักงานรัว
• ศาลาสดชื่น
• รายชื่อที่อยู่อาศัยแบบบาร็อค
• รายชื่อแหล่งท่องเที่ยวในปารีส
• สไตล์หลุยส์ที่ 14
• การประชุมสันติภาพปารีส 1919
• Potager du roi, Versailles (สวนครัวของกษัตริย์)
• คำสาบานที่สนามเทนนิส ( ฝรั่งเศส : serment du jeu de paume ) ในเขตแซ็ง-หลุยส์
• อาสนวิหารแวร์ซาย
• พระนางเอเลแฟนต์แห่งพระเจ้าหลุยส์ที่ 14

• “Histoire de Versailles” (ภาษาฝรั่งเศส) เมืองแวร์ซายสืบค้นเมื่อ16 มิถุนายน 2021
• “พระราชวังและสวนแวร์ซาย”. UNESCO . สืบค้นเมื่อ21 มิถุนายน 2021 .

• แมนเซล, ฟิลิป. กษัตริย์แห่งโลก: ชีวประวัติของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 (2020) บทที่ 8, 13
• มารัล, อเล็กซานเดอร์ (2010) "ชาเปลรอยัล" ใน Gady, Alexandre (เอ็ด) จูลส์ ฮาดูอิน-มานซาร์ต 1646–1708 ปารีส: ฉบับของ Maison des Sciences de l'homme หน้า 215–228. ไอเอสบีเอ็น 9782735111879-

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับพระราชวังแวร์ซาย

Wikivoyage มีคู่มือการเดินทางสำหรับเมืองแวร์ซาย

• เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ
• ทัวร์เสมือนจริงแบบพาโนรามา 360x180 องศาของพระราชวังแวร์ซาย
• แวร์ซายบนกระดาษ (เว็บไซต์นิทรรศการ)
• แกลเลอรี่มัลติมีเดียแวร์ซายส์
• ทัวร์เสมือนจริงของพระราชวังแวร์ซายโดยGoogle Arts & Culture