ดีแอนนา ดาร์บิน
นักร้องและนักแสดงชาวแคนาดา (ค.ศ. 1921–2013)

ดีแอนนา ดาร์บิน
เดอร์บินในปีพ.ศ. 2487 (ภาพประชาสัมพันธ์สำหรับCan't Help Singing )
เกิด
เอ็ดน่า เมย์ เดอร์บิน

( 4 ธันวาคม 1921 )๔ ธันวาคม ๒๔๖๔
วินนิเพกแมนิโทบา แคนาดา
เสียชีวิตแล้ว17 เมษายน 2556 (17-04-2556)(อายุ 91 ปี)
ปารีสประเทศฝรั่งเศส
อาชีพนักแสดง นักร้อง
ปีที่ใช้งานพ.ศ. 2478–2492
คู่สมรส
วอห์น พอล
​
​
( ม.  1941 แตกแยก  1943 )
​
​
( ม.  1945; แยกตัวออกไป  1949 )
​
​
( เสียชีวิต พ.ศ.  2493 เสียชีวิต พ.ศ. 2542 )
เด็ก2

Edna Mae Durbin (4 ธันวาคม 1921 – 17 เมษายน 2013) [1]รู้จักกันในชื่อDeanna Durbinเป็นนักร้องและนักแสดงชาวอเมริกันเชื้อสายแคนาดาที่ย้ายมาสหรัฐอเมริกาพร้อมครอบครัวตั้งแต่ยังเป็นทารก เธอปรากฏตัวในภาพยนตร์เพลงในช่วงทศวรรษที่ 1930 และ 1940 ด้วยทักษะทางเทคนิคของนักร้องโซปราโนที่มีเสียงร้อง ที่ถูกต้อง เธอเป็นที่รู้จักในการร้องโอเปร่าเพลงกึ่งคลาสสิก ซึ่งปัจจุบันเรียกว่าเพลงครอสโอเวอร์คลาสสิก

เดอร์บินเป็นนักแสดงเด็กที่ได้แสดงภาพยนตร์เรื่องแรกของเธอร่วมกับจูดี้ การ์แลนด์ในEvery Sunday (1936) และต่อมาได้เซ็นสัญญากับUniversal Studiosเธอประสบความสำเร็จในฐานะลูกสาววัยรุ่นในอุดมคติในภาพยนตร์เช่นThree Smart Girls (1936), One Hundred Men and a Girl (1937) และIt Started with Eve (1941) ผลงานของเธอได้รับการยกย่องว่าช่วยสตูดิโอไม่ให้ล้มละลาย[2]และนำไปสู่การที่เดอร์บินได้รับรางวัลAcademy Juvenile Awardในปี 1938

เมื่อเธอโตขึ้น เดอร์บินก็เริ่มไม่พอใจกับบทบาทสาวข้างบ้านที่ได้รับมอบหมาย และพยายามจะเล่นบทบาทที่ซับซ้อนที่ไม่ใช่ดนตรีในภาพยนตร์ฟิล์มนัวร์ เรื่อง Christmas Holiday (1944) และเรื่องลึกลับ Lady on a Train (1945) ภาพยนตร์เหล่านี้ซึ่งผลิตโดยเฟลิกซ์ แจ็คสัน ผู้ร่วมงานบ่อยครั้งและสามีคนที่สอง ไม่ประสบความสำเร็จมากนัก เธอจึงเล่นบทบาทดนตรีต่อจนกระทั่งเกษียณอายุ หลังจากเกษียณอายุและหย่าร้างกับแจ็คสันในปี 1949 เดอร์บินได้แต่งงานกับ ชาร์ลส์ อองรี เดวิดโปรดิวเซอร์และผู้กำกับและย้ายไปอยู่ที่ฟาร์มเฮาส์ใกล้ปารีส เธอถอนตัวจากชีวิตสาธารณะ โดยให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับอาชีพของเธอเพียงครั้งเดียวในปี 1983

ชีวิตช่วงต้น

ดีแอนนาเป็นบุตรคนเล็กของเจมส์ อัลเลน เดอร์บินและเอดา ทอมลินสัน รีด ชาวเมืองเกรตเตอร์แมนเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษ ซึ่งย้ายไปอยู่ที่วินนิเพก ประเทศแคนาดา ดีแอนนามีพี่สาวชื่อเอดิธ เมื่อเธอเป็นทารก ครอบครัวของเดอร์บินย้ายจากวินนิเพกไปลอสแองเจลิส และเธอและครอบครัวก็ได้รับสัญชาติสหรัฐอเมริกาในปี 1928 [3] [4]เมื่อเธออายุได้ 11 ขวบ น้องสาวของเธอก็รู้ว่าเธอมีความสามารถพิเศษ และให้เธอเรียนร้องเพลงที่ Ralph Thomas Academy [5]ในไม่ช้า เดอร์บินก็กลายเป็นลูกศิษย์ดีเด่นของโทมัส และเขาได้แสดงความสามารถของเธอในคลับและโบสถ์ท้องถิ่นต่างๆ[5]

การงานและชีวิต

1935–1941: ช่วงเริ่มต้นอาชีพ

ในช่วงต้นปี 1935 Metro-Goldwyn-Mayerกำลังวางแผนสร้างภาพยนตร์ชีวประวัติเกี่ยวกับชีวิตของErnestine Schumann-Heink ดาราโอเปร่า และประสบปัญหาในการหานักแสดงหญิงมารับบทเป็นนักร้องโอเปร่าสาว Rufus LeMaire ผู้กำกับการคัดเลือกนักแสดงของ MGM ได้ยินเกี่ยวกับนักร้องเดี่ยวสาวที่มีพรสวรรค์ที่แสดงกับ Ralph Thomas Academy และเรียกเธอมาออดิชั่น Durbin ร้องเพลง "Il Bacio" ให้กับครูฝึกร้องเพลงของสตูดิโอซึ่งตะลึงกับเสียง "โซปราโนที่เป็นผู้ใหญ่" ของเธอ เธอร้องเพลงนี้อีกครั้งให้กับLouis B. Mayerซึ่งเซ็นสัญญากับเธอเป็นเวลาหกเดือน[5]เธอได้ปรากฏตัวในภาพยนตร์เรื่องแรกในเรื่องสั้นEvery Sunday (1936) ซึ่งมีJudy Garlandเป็นนักร้องและนักแสดงวัยรุ่นอีกคนที่มีอาชีพการงานเทียบเท่ากับ Durbin ภาพยนตร์เรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อแสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ของพวกเขาในฐานะนักแสดงเนื่องจากผู้บริหารสตูดิโอตั้งคำถามถึงความชาญฉลาดในการคัดเลือกนักร้องหญิงสองคนมาร่วมงานกัน หลุยส์ บี เมเยอร์ ตัดสินใจเซ็นสัญญาทั้งสองฉบับ แต่ในตอนนั้นตัวเลือกสัญญาของเดอร์บินก็หมดลงแล้ว[2]

Joe Pasternakโปรดิวเซอร์ของ Universal Picturesต้องการยืม Garland จาก MGM แต่เธอไม่ว่าง เมื่อ Pasternak รู้ว่า Durbin ไม่ได้อยู่กับ MGM อีกต่อไป เขาจึงเลือกเธอให้แสดงในภาพยนตร์เรื่องนี้แทน เมื่ออายุ 14 ปี Durbin ได้เซ็นสัญญากับ Universal และตั้งชื่ออย่างเป็นทางการให้เธอว่า Deanna ภาพยนตร์เรื่องยาวเรื่องแรกของเธอThree Smart Girls (1936) ประสบความสำเร็จ และทำให้ Durbin กลายเป็นดาราสาว ด้วยความช่วยเหลือของ Pasternak ในฐานะผู้อำนวยการสร้างให้กับ Universal Durbin ได้แสดงในภาพยนตร์เพลงที่ประสบความสำเร็จหลายเรื่อง รวมถึงOne Hundred Men and a Girl (1937), [6] Mad About Music (1938), That Certain Age (1938), Three Smart Girls Grow Up (1939) และFirst Love (1939) ซึ่งส่วนใหญ่กำกับโดยHenry Koster [7 ]

นอกจากนี้ Durbin ยังคงดำเนินโครงการร้องเพลงต่อไป ในปี 1936 เธอได้เข้าร่วมออดิชั่นเพื่อร้องเพลงให้กับ Snow White ในภาพยนตร์แอนิเมชั่นของ Disney เรื่องSnow White and the Seven Dwarfsแต่ถูกWalt Disney ปฏิเสธ โดย เขากล่าวว่าเสียงของ Durbin วัย 15 ปีนั้น "แก่เกินไป" สำหรับบทบาทนี้[8] Andrés de Segurolaซึ่งเป็นครูสอนร้องเพลงที่ Universal Studios และกลายมาเป็นครูสอนร้องเพลงของเธอ—ซึ่งตัวเธอเองก็เป็นอดีตนักร้อง Metropolitan Opera—เชื่อว่า Durbin เป็นดาราโอเปร่าที่มีศักยภาพ De Segurola ได้รับมอบหมายให้ให้คำปรึกษา Metropolitan Opera เกี่ยวกับความก้าวหน้าของเธอ นอกจากนี้ ในปี 1936 Durbin ได้เริ่มการทำงานร่วมกันทางวิทยุกับEddie Cantorซึ่งกินเวลานานจนถึงปี 1938 เมื่องานหนักของเธอสำหรับ Universal บังคับให้เธอเลิกปรากฏตัวรายสัปดาห์[9]

มีรายงานว่าความสำเร็จของภาพยนตร์ของ Durbin ช่วยให้ Universal รอดพ้นจากการล้มละลาย[2]ในปีพ.ศ. 2481 เธอได้รับรางวัล Academy Juvenile Awardร่วมกับMickey Rooneyโปรดิวเซอร์ Joe Pasternak กล่าวว่า:

อัจฉริยะของดีแอนนาต้องถูกเปิดเผย แต่ความอัจฉริยะของเธอและของเธอเท่านั้นที่เป็นมาตลอดและจะเป็นตลอดไป และไม่มีใครสามารถอ้างเครดิตได้สำหรับการค้นพบเธอ คุณไม่สามารถซ่อนแสงแบบนั้นไว้ใต้ถังได้ คุณไม่สามารถทำได้ ไม่ว่าจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม! [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

เดอร์บินยังคงประสบความสำเร็จอย่างต่อเนื่องด้วย ผลงาน It's a Date (พ.ศ. 2483), Spring Parade (พ.ศ. 2483) และNice Girl? (พ.ศ. 2484)

พ.ศ. 2484–2488: ความพยายามที่จะขยาย

เดอร์บินบนปกของนิตยสาร Yank (1945)

ในปี 1941 Durbin ได้แสดงในIt Started with Eve (1941) ซึ่งเป็นภาพยนตร์เรื่องสุดท้ายของเธอที่ร่วมแสดงกับ Pasternak และผู้กำกับ Henry Koster Pasternak ย้ายจาก Universal ไปที่ MGM Koster ต้องการให้ Durbin กลับมาร่วมงานกับCharles Laughtonในบท Christine และ Erik อีกครั้งในเวอร์ชันใหม่ของThe Phantom of the Operaโดยมี Erik รับบทเป็นพ่อของ Christines แต่ Durbin พบว่าบทภาพยนตร์มีเลือดมากเกินไปและปฏิเสธ องค์ประกอบพ่อ-ลูกสาวนี้ปรากฏในPhantom of the Opera (1943) แต่ถูกตัดออกในภายหลัง[10] Universal ประกาศว่า Durbin จะแสดงนำในThey Lived Aloneซึ่งกำหนดให้ Koster กำกับ อย่างไรก็ตาม Durbin ไม่พอใจกับบทบาทนี้และ Universal ก็ไม่ได้ให้การสนับสนุนอาชีพของสามีคนแรกของเธอ ผู้ช่วยผู้กำกับ Vaughn Paul ซึ่งเธอแต่งงานด้วยในเดือนเมษายนปี 1941 Durbin ปฏิเสธบทบาทนี้และถูกระงับโดยสตูดิโอตั้งแต่วันที่ 16 ตุลาคม 1941 ถึงต้นเดือนกุมภาพันธ์ 1942 [11] [12]ในช่วงปลายเดือนมกราคม 1942 Durbin และ Universal ได้ยุติความขัดแย้งโดยสตูดิโอยอมให้ Durbin อนุมัติผู้กำกับ เรื่อง และบทเพลงของเธอ[13]

ด้วยความปรารถนาที่จะก้าวไปสู่เนื้อหาที่ซับซ้อนมากขึ้นThey Lived Aloneจึงถูกสร้างใหม่เป็นThe Amazing Mrs. Holliday (1943) ซึ่งเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กผู้ลี้ภัยจากประเทศจีนในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ในตอนแรกภาพยนตร์นี้คิดขึ้นโดยไม่มีเพลงประกอบ แต่ในที่สุด Durbin ก็ยอมแพ้ตามความต้องการของ Universal ที่จะใส่เพลงเข้าไปด้วย Durbin ยังสามารถปรับปรุงภาคต่อที่สองของThree Smart GirlsจากThree Smart Girls Grow Up to Hers to Hold (1943) ได้อีกด้วย โดยหมุนรอบตัวละครของเธอเท่านั้น Joseph Cottenผู้ร่วมแสดงกับเธอได้พูดถึงความซื่อสัตย์และตัวละครของเธออย่างชื่นชมในภายหลัง[14]เธอเคยลองเล่นแนวอื่นๆ เช่น ภาพยนตร์ตลกโรแมนติกเรื่อง His Butler's Sister (1943) และภาพยนตร์เพลงเรื่อง Can't Help Singing (1944) ซึ่งเป็นภาพยนตร์ เทคนิคัลเลอร์เรื่องเดียวของเธอ ซึ่งผลิตขึ้นในสถานที่จริงทางตอนใต้ของรัฐยูทาห์ และมี Robert Paigeร่วมแสดงด้วยภาพยนตร์เรื่องนี้มีทำนองเพลงสุดท้ายบางส่วนที่เขียนโดยJerome Kern [ 15]

เดอร์บินยังคงพยายามสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองในฐานะนักแสดงที่ดราม่ามากขึ้นด้วยภาพยนตร์ฟิล์มนัวร์เรื่องChristmas Holiday (1944) กำกับโดยโรเบิร์ต ซิออดมัก และมี ยีน เคลลีร่วมแสดงด้วยซิออดมาร์กยกย่องทักษะการแสดงของเดอร์บิน แต่ต่อมาจำได้ว่าเธอเป็นคนยากเพราะ "เธออยากเล่นบทใหม่แต่ไม่กล้าแสดงเป็นคนเร่ร่อน เธออยากดูเหมือนดีแอนนา เดอร์บินที่ดูดีและมีสุขภาพดีที่แกล้งทำเป็นคนเร่ร่อนอยู่เสมอ" [16]แม้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะได้รับคำวิจารณ์ทั้งดีและไม่ดี แต่ต่อมาเดอร์บินเรียกภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า "ภาพยนตร์ที่ดีจริงๆ เรื่องเดียวของเธอ" [17] The whodunit เรื่อง Lady on a Train (1945) ก็ได้รับคำวิจารณ์ทั้งดีและไม่ดีเช่นกัน ภาพยนตร์ส่วนใหญ่เหล่านี้ผลิตโดยเฟลิกซ์ แจ็คสันซึ่งเธอแต่งงานด้วยในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2488 พวกเขาต้อนรับเจสสิกา หลุยส์ ลูกสาวของพวกเขาในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2489

พ.ศ. 2489–2492: ความเสื่อมถอยและการเกษียณอายุ

เดอร์บินและผู้กำกับภาพวิลเลียม เอช. แดเนียลส์ในฉากของภาพยนตร์เรื่องFor the Love of Mary (1948)

ในปีพ.ศ. 2489 เดอร์บินเป็นผู้หญิงที่ได้รับค่าตอบแทนสูงเป็นอันดับสองในสหรัฐอเมริกา รองจากเบ็ตต์ เดวิส [ 7]สโมสรแฟนคลับของเธอได้รับการจัดอันดับให้เป็นกลุ่มแฟนคลับที่ใหญ่ที่สุดในโลกในช่วงที่เธอทำงาน[18]อย่างไรก็ตาม แม้ว่าบทบาทในละครสำหรับผู้ใหญ่ของเธออาจจะน่าพอใจสำหรับเดอร์บินมากกว่า แต่ก็ชัดเจนว่าแฟนๆ ของเธอชอบเธอในบทบาทละครเพลงเบาสมองมากกว่า

ในปี 1946 Universal ได้ควบรวมกิจการกับอีกสองบริษัทเพื่อก่อตั้งUniversal-Internationalระบอบการปกครองใหม่ได้ยุติผลิตภัณฑ์ที่คุ้นเคยของ Universal จำนวนมากและจัดตารางการแสดงเพียงไม่กี่ละครเพลง แจ็กสันออกจาก Universal ในเดือนพฤศจิกายน 1946 [19]นอกจากนี้เขายังออกจาก Durbin ในเดือนมกราคม 1947 แม้ว่าจะไม่มีการประกาศแยกทางกันจนกระทั่งปีถัดมา[20] [21] [22]

ภาพยนตร์สี่เรื่องสุดท้ายของเดอร์บิน ได้แก่I'll Be Yours (1947), Something in the Wind (1947), Up in Central Park (1948) และFor the Love of Mary (1948) ล้วนกลับไปเป็นโครงสร้างภาพยนตร์ตลกและเพลงแบบเดิม เมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 1948 Universal-International ได้ประกาศฟ้องร้องเพื่อเรียกค่าจ้างที่สตูดิโอจ่ายให้เดอร์บินล่วงหน้า[23] เดอร์บินยอมความโดยตกลงรับบทนำในภาพยนตร์อีกสามเรื่อง รวมถึงเรื่องหนึ่งในปารีส ซึ่งไม่เกิดขึ้นจริงก่อนที่สัญญาของเดอร์บินจะสิ้นสุดลง เธอได้รับ เงินชดเชยเลิกจ้าง200,000 ดอลลาร์ (2,600,000 ดอลลาร์ในปี 2023) [24] [25]

1949–2013: เกษียณอายุ

เดอร์บินไม่พอใจกับทางเลือกในการทำงานของเธอ จึงตัดสินใจเกษียณอายุและย้ายไปปารีส เมื่อโจ พาสเตอร์แนค อดีตโปรดิวเซอร์ของเธอพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ เธอบอกกับเขาว่า "ฉันไม่สามารถวิ่งวุ่นอยู่กับการเป็นลิตเติ้ลมิสฟิก-อิทที่ร้องเพลงได้ดัง—ดาราที่ได้รับค่าจ้างสูงที่สุดแต่มีเนื้อหาแย่ที่สุด" [26]ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2492 เดอร์บินฟ้องหย่าแจ็กสัน ซึ่งการหย่าร้างสิ้นสุดลงในเดือนพฤศจิกายน[21] [22]

เมื่อวันที่ 21 ธันวาคม 1950 Durbin แต่งงานกับผู้กำกับและผู้อำนวยการสร้างชาวฝรั่งเศสCharles Henri Davidซึ่งเคยกำกับเธอในLady on a Train Durbin และ David เลี้ยงดูลูกชายคนหนึ่งชื่อ Peter David (เกิดในเดือนมิถุนายน 1951) และลูกสาวของ Durbin ชื่อ Jessica ในฟาร์มนอกกรุงปารีส Durbin ปฏิเสธข้อเสนอหลายครั้งสำหรับการกลับมาแสดง รวมทั้งบทบาทในบรอดเวย์ในบท Eliza Doolittle ในMy Fair Ladyซึ่งต่อมาเธอกล่าวว่า "ฉันมีตั๋วไปปารีสอยู่ในกระเป๋า" [27] ในปี 1951 เธอได้รับเชิญให้เล่นในละครเวทีเรื่อง Kiss Me, Kateที่เวสต์เอนด์ของลอนดอนและใน ภาพยนตร์ Metro-Goldwyn-Mayerเวอร์ชันเดียวกันในปี 1953 และโอเปเรตต้าของSigmund Romberg เรื่อง The Student Princeในปี 1954 [ ต้องการอ้างอิง ]

ในปี 1983 นักประวัติศาสตร์ภาพยนตร์เดวิด ชิปแมนได้รับการสัมภาษณ์พิเศษจากเดอร์บิน เดอร์บินยอมรับว่าเธอไม่ชอบระบบสตูดิโอฮอลลีวูด โดยเน้นย้ำว่าเธอไม่เคยระบุตัวตนของตัวเองด้วยภาพลักษณ์สาธารณะที่สื่อสร้างขึ้นรอบตัวเธอเธอพูดถึง "บุคลิก" ของดีแอนนาในบุคคลที่สามและมองว่าตัวละครในภาพยนตร์ "ดีแอนนา เดอร์บิน" เป็นผลพลอยได้จากวัยเยาว์ของเธอ ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเธอ[28]ในชีวิตส่วนตัว เดอร์บินยังคงใช้ชื่อจริงของเธอ เอ็ดนา ตัวเลขเงินเดือนที่ตีพิมพ์เป็นประจำทุกปีโดยสิ่งพิมพ์ทางการค้าของฮอลลีวูดระบุว่านักแสดงคนนี้คือ "เอ็ดนา เม เดอร์บิน นักแสดง" นอกจากนี้ ในการสัมภาษณ์ เธอยังยืนกรานอย่างหนักแน่นถึงสิทธิในการมีความเป็นส่วนตัว ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอยึดมั่นจนกระทั่งสิ้นชีวิต โดยปฏิเสธที่จะให้มีการกล่าวถึงบนเว็บไซต์[29]

ชาร์ลส์ เดวิด สามีของเดอร์บินซึ่งใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมาเกือบ 50 ปี เสียชีวิตในปารีสเมื่อวันที่ 1 มีนาคม 1999 เมื่อวันที่ 30 เมษายน 2013 จดหมายข่าวที่ตีพิมพ์โดย Deanna Durbin Society รายงานว่าเดอร์บินเสียชีวิต "ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา" โดยอ้างคำพูดของปีเตอร์ เอช. เดวิด ลูกชายของเธอที่ขอบคุณผู้ชื่นชมเธอที่เคารพความเป็นส่วนตัวของเธอ ไม่มีการให้รายละเอียดอื่นใด[7]ตามดัชนีการเสียชีวิตของสำนักงานประกันสังคม (ใช้ชื่อว่าเอ็ดน่า เอ็ม. เดวิด ) เธอเสียชีวิตเมื่อวันที่ 17 เมษายน 2013 [1] [30]ในเขตที่ 19 ของปารีส [ 31]

มรดก

ดีแอนนา เดอร์บินมีชื่อบนฮอลลีวูดวอล์กออฟเฟมที่ 1722 Vine Street เธอทิ้งรอยมือและรอยเท้าไว้หน้าโรงละคร Grauman's Chinese Theatreเมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 1938 เดอร์บินเป็นที่รู้จักในเมืองวินนิเพก รัฐแมนิโทบา (บ้านเกิดของเธอ) ในฐานะ "สาวน้อยทองคำแห่งวินนิเพก" (อ้างอิงจากสถานที่สำคัญที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของเมือง รูปปั้นเด็กทองที่อยู่บนยอดอาคารรัฐสภาแมนิโทบา )

การ์ตูน เรื่อง The Woods Are Full of Cuckoos (1937) ของFrank Tashlin ผลิตโดย Warner Bros. มี ภาพล้อเลียน เต่า ของ Deanna Durbin ชื่อว่า "Deanna Terrapin" ภาพล้อเลียนที่ไม่มีชื่อของ Durbin ยังปรากฏในการ์ตูนเรื่อง "Malibu Beach Party" (1940) ของ Warner Brothers อีกด้วย

Durbin มีบทบาทโดดเด่นในเรื่องสั้นเรื่อง The Anthem Sprinters ของRay Bradbury ในปี 1963 (รวบรวมใน The Machineries of Joy ) การร้องเพลงของ Durbin มีอยู่ใน นวนิยาย HMS UlyssesของAlistair MacLean ในปี 1955 ซึ่งออกอากาศผ่านระบบสื่อสารภายในของเรือในช่วงสงคราม เธอยังถูกอ้างถึงใน นวนิยาย Trout Fishing in AmericaของRichard Brautigan (1967) เมื่อผู้บรรยายอ้างว่าได้ดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่งของเธอเจ็ดครั้ง แต่จำไม่ได้ว่าเรื่องไหน[32]เธอยังถูกกล่าวถึงโดยตัวละคร Hatsumi ในนวนิยาย Norwegian Wood ของ Haruki Murakami (ในบทที่ 8) เมื่อเธอบอกว่าปู่ของเธอเคยคุยโวว่าเขาได้พบกับ Durbin ครั้งหนึ่งที่นิวยอร์ก

ในเพลง ชื่อของ Durbin ได้ปรากฏอยู่ในบทนำของเพลงที่เขียนโดยนักเขียนเสียดสีTom Lehrerในปี 1965 ก่อนที่จะร้องเพลง "Whatever Became of Hubert?" Lehrer กล่าวว่ารองประธานาธิบดีHubert Humphreyถูกผลักไสให้ไปอยู่ใน "คอลัมน์ที่ตอนนี้อยู่ที่ไหน: Whatever became of Deanna Durbin, and Hubert Humphrey, and so on" นอกจากนี้ เธอยังถูกกล่าวถึงใน เพลง "Peggy the Pin-up Girl" ซึ่งเป็นเพลงใหม่ ของ Glenn Millerที่เกี่ยวกับสงครามโลกครั้งที่ 2 เนื้อเพลงจับคู่ชื่อของเธอกับ Judy Garland ผู้ร่วมแสดงคนแรกของเธอ: "แม้แต่เสียงที่น่ารำคาญ / อย่าง Judy Garland หรือ Miss Durbin / ก็เทียบไม่ได้กับราชินีพินอัพของฉัน" ใน ภาพยนตร์ เรื่อง The Return of Captain Invincible (1983) ของPhilippe Mora คริสโตเฟอร์ ลีร้องเพลงชื่อ "Name Your Poison" ซึ่งเขียนโดยRichard O'BrienและRichard Hartleyซึ่งมีเนื้อเพลงว่า "คิดถึง Deanna Durbin ตอนยังเด็ก / และวิธีที่เธอร้องเพลงด้วยเหล้ารัมและเบอร์เบิน"

แอ นน์ แฟ รงก์ เป็นแฟนตัวยงของเดอร์บิน และได้ติดรูปถ่ายของเธอสองรูปไว้ที่ผนังในที่ซ่อนของครอบครัวซึ่งรูปถ่ายเหล่านี้ยังคงติดอยู่บนผนังจนถึงทุกวันนี้ รูปถ่ายหนึ่งรูปมาจากเรื่อง First Love (1939) วินสตัน เชอร์ชิลล์ก็เป็นแฟนตัวยงของเดอร์บินเช่นกัน โดยฉายภาพยนตร์ของเธอ "ในโอกาสเฉลิมฉลองในช่วงสงคราม" [33] มิสทิสลาฟ โรสโทรโปวิช นักเชลโล/วาทยกรชาวรัสเซียกล่าวถึงเดอร์บินในช่วงกลางทศวรรษ 1980 ว่าเป็นหนึ่งในอิทธิพลทางดนตรีที่สำคัญที่สุดของเขา โดยกล่าวว่า "เธอช่วยให้ฉันค้นพบตัวเองได้ คุณไม่มีทางรู้เลยว่าโรงภาพยนตร์เก่าๆ เหม็นๆ ที่ฉันเคยไปเยี่ยมชมเพื่อดูดีแอนนา เดอร์บิน ฉันพยายามสร้างสรรค์สิ่งที่ดีที่สุดในดนตรีของฉัน เพื่อพยายามสร้างใหม่ เพื่อเข้าใกล้ความบริสุทธิ์ของเธอ" [34] Satyajit Rayผู้กำกับภาพยนตร์อินเดีย-เบงกาลีในสุนทรพจน์รับรางวัลออสการ์ (เกียรติยศ – ความสำเร็จตลอดชีวิต) เมื่อปี 1992 กล่าวถึง Deanna Durbin ว่าเป็นบุคคลสำคัญในวงการภาพยนตร์เพียงคนเดียวจากสามคนที่เขาจำได้ว่าเคยเขียนถึงสมัยเด็ก ๆ และตอบกลับจดหมายจากแฟนคลับของเขา (อีกสองคนคือGinger RogersและBilly Wilder ) นอกจากนี้ Deanna Durbin ยังเป็นแรงบันดาลใจให้กับนักร้องโอเปร่าหลายคน เช่นJoan Sutherlandที่กล่าวถึงความง่ายดายในการร้องเพลงของเธอว่า "ฉันหวังว่าจะรู้ว่าเธอทำมันได้อย่างไร"

ผลงานภาพยนตร์

เรื่องราวสั้นๆ
ปีชื่อบทบาทหมายเหตุ
1936ทุกวันอาทิตย์เอ็ดน่าร่วมแสดงโดยจูดี้ การ์แลนด์
1939สำหรับ Auld Lang Syne: หมายเลข 4ตัวเธอเอง
1941เพื่อนแท้ตัวเธอเองสำหรับสภากาชาดอเมริกัน
1943ธุรกิจการแสดงในสงครามตัวเธอเอง
1944เส้นทางสู่ชัยชนะตัวเธอเองภาพยนตร์ส่งเสริมการขายเพื่อสนับสนุนพันธบัตรสงครามหรือเรียกอีกอย่างว่าThe Shining Future
ภาพยนตร์สารคดี
ปีชื่อบทบาทโปรดิวเซอร์ผู้อำนวยการหมายเหตุ
1936สามสาวฉลาดเพเนโลพี "เพนนี" เครกโจ พาสเตอร์แนคเฮนรี่ คอสเตอร์
1937หนึ่งร้อยชายและหนึ่งสาวแพทริเซีย "แพตซี่" คาร์ดเวลล์โจ พาสเตอร์แนคเฮนรี่ คอสเตอร์
1938คลั่งไคล้ดนตรีกลอเรีย ฮาร์กินสันโจ พาสเตอร์แนคนอร์แมน เทาร็อก
อายุที่แน่นอนอลิซ ฟูลเลอร์ตันโจ พาสเตอร์แนคเอ็ดเวิร์ด ลุดวิก
1939สามสาวฉลาดเติบโตแล้วเพเนโลพี "เพนนี" เครกโจ พาสเตอร์แนคเฮนรี่ คอสเตอร์
รักแรกคอนสแตนซ์ "คอนนี่" ฮาร์ดิงโจ พาสเตอร์แนคเฮนรี่ คอสเตอร์
1940มันเป็นวันที่พาเมล่า เดรกโจ พาสเตอร์แนควิลเลียม เอ. ซีเตอร์เรื่องสั้นเรื่องGems of Songตัดตอนมาจากบทความนี้ในปีพ.ศ. 2492
ขบวนพาเหรดฤดูใบไม้ผลิอิลอนก้า โทลเนย์โจ พาสเตอร์แนคเฮนรี่ คอสเตอร์
1941สาวสวยเหรอ?เจน “พิงกี้” ดาน่าโจ พาสเตอร์แนควิลเลียม เอ. ซีเตอร์
มันเริ่มต้นด้วยอีฟแอนน์ เทอร์รี่โจ พาสเตอร์แนคเฮนรี่ คอสเตอร์
1943นางฮอลลิเดย์ผู้แสนอัศจรรย์รูธ เคิร์ก ฮอลลิเดย์บรูซ แมนนิ่งบรูซ แมนนิ่งแมนนิ่งเข้ามาแทนที่ฌอง เรอนัวร์
เธอต้องถือไว้เพเนโลพี "เพนนี" เครกเฟลิกซ์ แจ็คสันแฟรงค์ ไรอัน
น้องสาวของบัตเลอร์ของเขาแอนน์ คาร์เตอร์เฟลิกซ์ แจ็คสันแฟรงค์ บอร์ซาจ
1944วันหยุดคริสตมาสแจ็กกี้ ลามอนต์ / อาบิเกล มาร์ตินเฟลิกซ์ แจ็คสันโรเบิร์ต ซิโอดมาก
อดไม่ได้ที่จะร้องเพลงแคโรไลน์ ฟรอสต์เฟลิกซ์ แจ็คสันแฟรงค์ ไรอันฟิล์ม สีเทคนิคัลเลอร์เพียงอันเดียวของเดอร์บิน
1945ผู้หญิงบนรถไฟนิกกี้ คอลลินส์ / มาร์โก มาร์ตินเฟลิกซ์ แจ็คสันชาร์ลส์ เดวิด
1946เพราะเขาคิม วอล์คเกอร์เฟลิกซ์ แจ็คสันริชาร์ด วอลเลซ
1947ฉันจะเป็นของคุณหลุยส์ กิงเกิลบุชเชอร์เฟลิกซ์ แจ็คสันวิลเลียม เอ. ซีเตอร์
บางสิ่งบางอย่างในสายลมแมรี่ คอลลินส์โจเซฟ ซิสตรอมเออร์วิ่ง พิเชล
1948ขึ้นไปในเซ็นทรัลพาร์คโรซี่ มัวร์คาร์ล ทุนเบิร์กวิลเลียม เอ. ซีเตอร์
เพื่อความรักของแมรี่แมรี่ เปปเปอร์ทรีโรเบิร์ต อาร์เธอร์เฟรเดอริก เดอ คอร์โดวาบทบาทในภาพยนตร์รอบสุดท้าย

อันดับบ็อกซ์ออฟฟิศ

อันดับบ็อกซ์ออฟฟิศ
ปีเราสหราชอาณาจักร
1938วันที่ 15อันดับที่ 6
1939วันที่ 12อันดับที่ 1
1940วันที่ 12ที่ 2
1941วันที่ 24ที่ 2
1943อันดับที่ 1
1947ที่ 2

ผลงานเพลง

ระหว่างวันที่ 15 ธันวาคม 1936 ถึง 22 กรกฎาคม 1947 Deanna Durbin ได้บันทึกเพลง 50 เพลงให้กับDecca Recordsในขณะที่มักจะนำเพลงประกอบภาพยนตร์ของเธอมาทำใหม่เพื่อจำหน่ายในเชิงพาณิชย์ Durbin ยังได้ร้องเพลงมาตรฐานอิสระ เช่น "Kiss Me Again", "My Hero", "Annie Laurie", "Poor Butterfly", "Love's Old Sweet Song" และ "God Bless America" ​​อีกด้วย

การปรากฏตัวในรายการวิทยุ

วันที่ชื่อเรื่องซีรีย์ชื่อเรื่องตอนอ้างอิง
1943โรงภาพยนตร์ Screen Guild"เงาแห่งความสงสัย"[35]
พ.ศ. 2479–2481การแสดงของเอ็ดดี้ แคนเตอร์(ซีรี่ย์ปกติ)[36]
1938โรงละครวิทยุลักซ์"คลั่งไคล้ดนตรี"[37]
1943โครงการแจ็คเบนนี่“แขกรับเชิญ: ดีแอนนา เดอร์บิน”[38]
1948ผู้เล่นกิลด์หน้าจอ" ขึ้นไปที่เซ็นทรัลพาร์ค "[39]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ ab วันที่เสียชีวิตของ Edna David ตาม Social Security Death Index, search.ancestrylibrary.com; เข้าถึงเมื่อ 11 เมษายน 2018
  2. ^ abc คลาร์ก เจอรัลด์ (2001). Get Happy: The Life of Judy Garland . นิวยอร์ก: Random House. หน้า 76. ISBN 978-0385335157-
  3. ^ Gall, Melanie (2022). Deanna Durbin, Judy Garland และยุคทองของฮอลลี วูด . Lanham, Maryland, USA: Lyons Press. หน้า 2–4 ISBN 978-1493064335-
  4. ^ "US Citizenship Restored To 221 Living Overseas". The New York Times . 15 กรกฎาคม 1964 หนึ่งในผู้ที่ได้รับสัญชาติคืนมาคือ Deanna Durbin นักแสดงสาวชาวแคนาดาที่อาศัยอยู่ในปารีส
  5. ^ abc Basinger, Jeanine (2007). The Star Machine . นิวยอร์ก: Knopf. หน้า 258–59 ISBN 978-1400041305-
  6. ^ ในภาพยนตร์ เจน บาร์โลว์ นักบัลเล่ต์และนักเรียนของโรงเรียนนิจินสกา เป็นตัวแสดงแทนของเดอร์บิน โยชิดะ ยูกิฮิโกะ เจน บาร์โลว์ และวิทาลี โอซินส์ ครูสอนบัลเล่ต์ที่ทำงานในญี่ปุ่นหลังสงคราม และนักเรียนของพวกเขา วารสารกีฬาและพลศึกษาเอเชียแปซิฟิก เล่มที่ 3 (ก.ย.) 2555
  7. ^ abc Harmetz, Aljean (1 พฤษภาคม 2013). "Deanna Durbin, Plucky Movie Star of the Depression Era, Is Dead at 91". The New York Times . สืบค้นเมื่อ23 พฤษภาคม 2014 .
  8. ^ Walt Disney (2008) [1937]. Snow White and the Seven Dwarfs (หมายเหตุสื่อ) Walt Disney Studios.
  9. ^ สัมภาษณ์เดวิด ชิปแมน, 1983.
  10. ^ The Opera Ghost: A Phantom Unmasked (เดวิด เจ. สกัล, 2000) สารคดีเสริมดีวีดี Phantom of the Opera (1943)
  11. ^ DEANNA DURBIN ถูกระงับการออกอากาศที่สตูดิโอ: ถูกปรับโดย Universal หลังจากที่ปฏิเสธการผ่อนผันต่อรายการพิเศษของเธอให้กับ THE NEW YORK TIMES 17 ต.ค. 2484: 27
  12. ^ "Suspension of Deanna Durbin Causes Hollywood Sensation". Sunday Times (Perth) . No. 2280. Western Australia. October 19, 1941. p. 5. สืบค้นเมื่อSeptember 23, 2019 – via National Library of Australia.
  13. ^ Brady, Thomas F. "Some Hollywood Highlights", New York Times , 8 กุมภาพันธ์ 1942
  14. ^ Cotten, Joseph : Vanity Will Get You Somewhere: An Autobiography โดย Joseph Cotten (Avon Books (Mm) กรกฎาคม 1988); ISBN 978-0-380-70534-4 
  15. ^ Bob Dorian, American Movie Classics ; เข้าถึงเมื่อ 28 มีนาคม 2014
  16. ^ การเผชิญหน้ากับ Siodmak Taylor, Russell. Sight and Sound; London Vol. 28, Iss. 3, (ฤดูร้อน 1959): 180
  17. ^ อีเวอร์สัน, วิลเลียม เค. (1976). "อาชีพของดีแอนนา เดอร์บิน" Films in Review เล่ม 27 ฉบับที่ 9หน้า 526
  18. ^ Dagan, Carmel (30 เมษายน 2013). "นักร้อง-นักแสดง Deanna Durbin เสียชีวิตด้วยวัย 91 ปี". Variety . สืบค้นเมื่อ23 พฤษภาคม 2014 .
  19. ^ ARGOSY วางแผนสร้างภาพยนตร์ 'FUGITIVE' 2 เรื่อง New York Times 9 พ.ย. 2489: 24
  20. ^ การสลายตัวของความเงียบ KFI Los Angeles Times 6 ม.ค. 1948: A1.
  21. ^ ab นักร้องดีแอนนา เดอร์บิน ฟ้องหย่า การกระทำ: นักแสดงภาพยนตร์ขอสิทธิ์ดูแลลูกสาว ฟ้องข้อหาทารุณกรรมทางจิตใจและทอดทิ้งภรรยา ฮอปเปอร์ เฮดดา ลอสแองเจลีสไทม์ส 27 ก.ย. 2492: A1.
  22. ^ ab หย่าร้างกับดีแอนนา เดอร์บินแล้ว: นักร้องนักแสดงเผยว่าสามีผู้กำกับ เฟลิกซ์ แจ็คสัน ทิ้งเธอและฮอลลีวูดไป Los Angeles Times 28 ต.ค. 2492: 2.
  23. ^ "Deanna Durbin ฟ้องสตูดิโอ". The New York Times . 23 สิงหาคม 1948
  24. ^ 1634–1699: McCusker, JJ (1997). How Much Is That in Real Money? A Historical Price Index for Use as a Deflator of Money Values ​​in the Economy of the United States: Addenda et Corrigenda (PDF) . สมาคมนักโบราณคดีอเมริกัน1700–1799: McCusker, JJ (1992). มูลค่าของเงินจริงอยู่ที่เท่าไร? ดัชนีราคาทางประวัติศาสตร์เพื่อใช้เป็นตัวลดค่าเงินในระบบเศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกา(PDF) . สมาคมนักโบราณคดีอเมริกัน1800–ปัจจุบัน: ธนาคารกลางสหรัฐแห่งมินนิอาโปลิส "ดัชนีราคาผู้บริโภค (ประมาณการ) 1800–" สืบค้นเมื่อ29 กุมภาพันธ์ 2024
  25. ^ แบรดี้, โทมัส เอฟ. (19 มิถุนายน 1949). "ฮอลลีวูดไดเจสต์". เดอะนิวยอร์กไทมส์
  26. ^ Freedland, Michael (1 พฤษภาคม 2013). "Deanna Durbin obituary". The Guardian . สืบค้นเมื่อ23 พฤษภาคม 2014 .
  27. ^ Carmel Dagan (1 พฤษภาคม 2013). "นักร้อง-นักแสดง Deanna Durbin เสียชีวิตด้วยวัย 91 ปี". Variety . สืบค้นเมื่อ14 กันยายน 2019 .
  28. ^ จดหมายส่วนตัวถึงนักประวัติศาสตร์/นักวิจารณ์ภาพยนตร์วิลเลียม เค. อีเวอร์สันในช่วงปลายทศวรรษ 1970
  29. ^ "NOSTALGIA: Deanna Durbin" เก็บถาวร 2011-06-05 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , San Francisco Chronicle , webprime.de; เข้าถึงเมื่อ 19 เมษายน 2016
  30. ^ "DAVID, EDNA A. thru DAVID, EDWARD". sortedbyname.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 ตุลาคม 2019 . สืบค้นเมื่อ11 ตุลาคม 2019 .
  31. ↑ อินซี (เอ็ด.) "Extrait de l'acte de décès d'Edna เมย์ เดอร์บิน" MatchID​
  32. ^ "Richard Brautigan – "ตอนที่ 9 ของการตกปลาเทราท์ในอเมริกา" – poetry archive – plagiarist.com". plagiarist.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 ตุลาคม 2010 . สืบค้นเมื่อ13 ตุลาคม 2010 .
  33. ^ Mitchner, Stuart (8 พฤษภาคม 2013). "Deanna Durbin's Star Shone Brightest in the World's Darkest Hour". Town Topics . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มิถุนายน 2013. สืบค้นเมื่อ9 ธันวาคม 2021 .
  34. ^ ดาร์ลิ่ง, ลินน์ (1983). "เพลงแห่งสลาวา". วอชิงตันโพสต์ . สืบค้นเมื่อ28 ตุลาคม 2018 .
  35. ^ "Screen Guild Theatre". Jerry's Vintage Radio Logs . สืบค้นเมื่อ16 พฤศจิกายน 2023 .
  36. ^ "The Eddie Cantor Show". Jerry's Vintage Radio Logs . สืบค้นเมื่อ16 พฤศจิกายน 2023 .
  37. ^ อินเทอร์เน็ตอาร์ไคฟ์, โอลด์ไทม์เรดิโอ, "ลักซ์เรดิโอเธียเตอร์" 1938 #8
  38. ^ "The Jack Benny Show". Jerry's Vintage Radio Logs . สืบค้นเมื่อ16 พฤศจิกายน 2023 .
  39. ^ "Those Were the Days". Nostalgia Digest . เล่มที่ 40, ฉบับที่ 1. ฤดูหนาว 2014. หน้า 32–39.
  • สื่อที่เกี่ยวข้องกับ Deanna Durbin ที่ Wikimedia Commons
  • Deanna Durbin ที่IMDb
  • Deanna Durbin ที่ฐานข้อมูลภาพยนตร์ TCM
  • ดีแอนนา เดอร์บินที่AllMovie
  • Deanna Durbin ที่Internet Archive – มีไฟล์เสียงการร้องเพลงของเธอหลายเพลง
  • โชว์เคส Deanna Durbin
  • ฐานข้อมูล Deanna Durbin ที่เวย์แบ็กแมชชีน (เก็บถาวรเมื่อวันที่ 27 ตุลาคม 2552)
  • หน้า Deanna Durbin ที่เวย์แบ็กแมชชีน (เก็บถาวรเมื่อวันที่ 26 ตุลาคม 2552)
  • Deanna Durbin "The Turntable Song" Something in the Wind บนYouTube – ฉากเปิดของSomething in the Wind – "The Turntable Song"
  • Deanna Durbin "Mighty like a Rose บนYouTubeกับFrank Lebby Stantonม. Ethelbert Nevin (ดูเพิ่มเติมที่ " Mighty Lak' a Rose " ด้วย)
  • ภาพถ่ายของดีแอนนา เดอร์บิน
  • Deanna Durbin Devotees เก็บถาวร 29 กรกฎาคม 2020 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  • สามารถรับชมคลิปภาพยนตร์ "Deanna Durbin Appeals For Donations, 1940/07/01 (1940)" ได้ที่Internet Archive
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ดีแอนนา เดอร์บิน&oldid=1256537034"