เดเร็ค เพนสลาร์

Derek Jonathan Penslar , FRSC (เกิด พ.ศ. 2501) เป็น นักประวัติศาสตร์เปรียบเทียบระหว่างอเมริกาและแคนาดาที่มีความสนใจในความสัมพันธ์ระหว่างอิสราเอลสมัยใหม่กับสังคมชาวยิวในต่างแดน ขบวนการชาตินิยมทั่วโลกอาณานิคมของยุโรปและรัฐหลังอาณานิคม

เขาเติบโตในลอสแองเจลิส เข้าเรียน ที่ มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดในระดับปริญญาตรี เขาเรียนปริญญาเอกสาขาประวัติศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์โดยมีที่ปรึกษาคือริชาร์ด เว็บสเตอร์อามอส ฟุงเคนสไตน์และเจอรัลด์ เฟลด์แมน [ ^1] เพนสลาร์สอนที่มหาวิทยาลัยอินเดียนาในบลูมิงตันตั้งแต่ปี 1987 ถึงปี 1998 เมื่อเขาย้ายไปโตรอนโตเพื่อรับตำแหน่ง Samuel J. Zacks Chair สาขาประวัติศาสตร์ชาวยิวที่มหาวิทยาลัยโตรอนโตในปี 2011 เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกของRoyal Society of Canada [ ^2]

ตั้งแต่ปี 2012 ถึง 2016 เขาเป็นผู้ดำรงตำแหน่ง Stanley Lewis Chair of Israel Studies คนแรกที่มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดในอังกฤษ เขาเป็นสมาชิกของ Department of Politics and International Relations และ School of Interdisciplinary Area Studies ^[3]และเป็นสมาชิกของSt Anne's College [ ^4]ซึ่งเขายังคงเป็นเพื่อนร่วมงานกิตติมศักดิ์ต่อไป ในปี 2016 เขาได้ย้ายไปที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดซึ่งเขาดำรงตำแหน่ง William Lee Frost Professor of Jewish History และคณาจารย์ประจำที่ Minda de Gunzburg Center for European Studies Penslar ดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการศูนย์การศึกษาด้านชาวยิวที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

เมื่อวันที่ 19 มกราคม 2024 Penslar ได้รับการแต่งตั้งจาก Alan Garber ประธานาธิบดีชั่วคราวของ Harvard ให้ดำรงตำแหน่งประธานร่วมของ Harvard's Presidential Task Force on Combating Antisemitism ^[5]นักวิจารณ์รวมถึงBill AckmanและLawrence Summersคัดค้านเพราะเขาเป็นหนึ่งใน "นักวิชาการ นักบวช และบุคคลสาธารณะอื่นๆ" ชาวยิว 2,898 คนที่ลงนามในจดหมายเปิดผนึกต่อต้าน ความพยายามปฏิรูปกระบวนการยุติธรรมของ Benjamin Netanyahuในเดือนสิงหาคม 2023 ซึ่งรวมถึงข้อความ: "การยึดครองอิสราเอลมายาวนาน [...] ส่งผลให้เกิดระบอบการแบ่งแยกสีผิว" ^[6]โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรElise Stefanikโจมตี Penslar ด้วย "มุมมองต่อต้านชาวยิวที่น่ารังเกียจ" ^[7]นักศึกษาและเพื่อนร่วมงานชาวยิวตั้งคำถามถึงพื้นฐานของข้อกล่าวหาเหล่านี้และตอบสนองโดยเน้นย้ำถึงชื่อเสียงของเขาในฐานะนักวิชาการที่มีความรู้และสมดุล คำตอบเหล่านี้รวมถึงแถลงการณ์ของAmerican Academy of Jewish Research ; จดหมายที่ลงนามโดยนักวิชาการด้านการศึกษาชาวยิวและอิสราเอลจำนวน 200 คนจากอิสราเอล อเมริกาเหนือ และยุโรป และจดหมายจากนักเรียนปัจจุบันและอดีตของมหาวิทยาลัยเพนสลาร์ที่โต้แย้งว่า 'การวิเคราะห์ประวัติศาสตร์ชาวยิวและลัทธิไซออนิสต์อย่างมีวิจารณญาณและรอบคอบ' ทำให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เหมือนใครในการเป็นผู้นำความพยายามของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในการต่อต้านลัทธิต่อต้านชาวยิวอย่างมีประสิทธิภาพ' ^[8]บทความบรรณาธิการหนึ่งกล่าวถึงเขาว่าเป็น "ชาวยิวที่ทุ่มเทอย่างเต็มที่และเป็นนักวิชาการที่โดดเด่นซึ่งเป็นที่รู้จักและเคารพนับถืออย่างกว้างขวางจากธรรมชาติที่รอบคอบ ใจดี และสมดุลอย่างไม่เปลี่ยนแปลง" โดยคาดเดาว่ากรณีนี้ดึงดูดความสนใจจากสื่อมากเนื่องจากความกลัวว่า "สิ่งที่พวกเขากำลังโจมตีไม่ใช่แค่เพียงนักวิชาการที่มีชื่อเสียงเท่านั้น แต่รวมถึงมหาวิทยาลัยอเมริกันในฐานะแหล่งความเชี่ยวชาญและการคิดวิเคราะห์อย่างมีวิจารณญาณด้วย" ^[9]

• ลัทธิไซออนิสต์และเทคโนแครซี: วิศวกรรมของการตั้งถิ่นฐานของชาวยิวในปาเลสไตน์ 1870-1918 (1991, เวอร์ชันภาษาฮีบรู 2001)
• ในการค้นหาชุมชนชาวยิว: อัตลักษณ์ชาวยิวในเยอรมนีและออสเตรีย 1918-1933 (แก้ไขร่วมกับMichael Brenner , 1998)
• ลูกๆ ของไชล็อค: เศรษฐศาสตร์และอัตลักษณ์ของชาวยิวในยุโรปยุคใหม่ (2001)
• ลัทธิตะวันออกและชาวยิว (แก้ไขร่วมกับอีวาน คาลมาร์ , 2004)
• ความต่อต้านชาวยิวในยุคปัจจุบัน: แคนาดาและโลก (แก้ไขร่วมกับ Michael Marrus และ Janice Gross Stein, 2005)
• อิสราเอลในประวัติศาสตร์: รัฐยิวในมุมมองเชิงเปรียบเทียบ (2006)
• Israel face à son passé , กับ Shlomo Sand, Avi Shlaïm, Les éditions arkhê, 2010 ^[10]
• ต้นกำเนิดของอิสราเอล 1882-1948: ประวัติศาสตร์สารคดี (แก้ไขร่วมกับ Eran Kaplan, 2011)
• ชาวยิวและกองทัพ: ประวัติศาสตร์ (2013)
• ธีโอดอร์ เฮิร์ซล์: ผู้นำที่มีเสน่ห์ (2020)
• ลัทธิไซออนิสต์: สภาวะแห่งอารมณ์ (2023) ผู้เข้ารอบสุดท้ายรางวัลหนังสือแห่งชาติของชาวยิว^[11]
• ความสัมพันธ์ที่ไม่ได้รับการยอมรับ: การศึกษาหลังอาณานิคมและประวัติศาสตร์ของลัทธิไซออนิสต์ (แก้ไขร่วมกับ Stefan Vogt และ Arieh Saposnik, 2023)