เอจซิตี้

เมืองริมขอบคือศูนย์กลางของธุรกิจ การจับจ่ายซื้อของ และความบันเทิงที่อยู่นอกตัวเมืองหรือย่านธุรกิจ หลักแบบดั้งเดิม ในพื้นที่ที่เคยเป็นเขตชานเมือง ที่อยู่อาศัย หรือชนบท มาก่อน คำนี้แพร่หลายจากหนังสือEdge City: Life on the New FrontierของJoel Garreau ซึ่งตีพิมพ์ในปี 1991 โดยเขาได้กำหนดความหมายในปัจจุบันขณะทำงานเป็นนักข่าวของThe Washington Post Garreau โต้แย้งว่าเมืองริมขอบได้กลายมาเป็นรูปแบบมาตรฐานของการเติบโตของเมืองทั่วโลก โดยเป็นตัวแทนของรูปแบบเมืองในศตวรรษที่ 20 ซึ่งแตกต่างจากใจกลางเมืองในศตวรรษที่ 19 คำ ศัพท์อื่นๆ สำหรับพื้นที่เหล่า นี้ได้แก่ศูนย์กลางกิจกรรมในเขตชานเมืองศูนย์กลางขนาดใหญ่และย่านธุรกิจในเขตชานเมือง^[1]ปัจจุบัน เขตเหล่านี้ได้รับการพัฒนาในหลายประเทศ

ในปี 1991 Garreau ได้กำหนดกฎ 5 ประการสำหรับสถานที่ที่จะถือว่าเป็นเมืองชายขอบ:

• มี พื้นที่สำนักงานให้เช่าตั้งแต่5 ล้านตารางฟุตขึ้นไป (465,000 ตร.ม. ⁾
• มีพื้นที่ขายปลีกให้เช่า 600,000 ตารางฟุต (56,000 ตร.ม. ⁾หรือมากกว่า
• มีงานมากกว่าห้องนอน
• ถูกประชาชนมองว่าเป็นสถานที่แห่งหนึ่ง
• เมื่อ 30 ปีก่อน ไม่มีอะไรเหมือน "เมือง" เลย ตอนนั้นมีแต่ห้องนอนเท่านั้น ถ้าไม่นับทุ่งเลี้ยงวัว^[2]

เมืองชายขอบส่วนใหญ่พัฒนาขึ้นที่หรือใกล้กับ ทางแยก ทางด่วน ที่มีอยู่หรือที่วางแผนไว้ และมีแนวโน้มที่จะพัฒนาขึ้นใกล้กับสนามบิน หลักเป็นพิเศษ เมืองเหล่านี้มักไม่รวมอุตสาหกรรมหนักเมืองเหล่านี้มักไม่ใช่หน่วยงานทางกฎหมายที่แยกจากกัน แต่อยู่ภายใต้การปกครองของมณฑลโดยรอบ (ซึ่งมักเป็นกรณีนี้ในภาคตะวันออกมากกว่าในมิดเวสต์ ภาคใต้ หรือตะวันตก) เมืองเหล่านี้มีจำนวนมาก—เกือบ 200 แห่งในสหรัฐอเมริกา เมื่อเทียบกับใจกลางเมือง 45 แห่งที่มีขนาดใกล้เคียงกัน^[3] —และมีขนาดใหญ่ทางภูมิศาสตร์เนื่องจากสร้างขึ้นในขนาด รถยนต์

Garreau ระบุปรากฏการณ์เมืองขอบได้สามรูปแบบที่แตกต่างกัน:

• บูมเบิรบหรือ "บูมเมอร์" – ประเภทที่พบได้บ่อยที่สุด โดยพัฒนาขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไปแต่รวดเร็วในบริเวณศูนย์การค้าหรือ ทางแยกต่าง ระดับบนทางหลวงเช่นไทสันส์ เวอร์จิเนียใกล้กับวอชิงตัน ดี.ซี. ^[4]
• พื้นที่สีเขียว – เดิมทีมีการวางแผนหลักเป็นเมืองใหม่โดยทั่วไปจะอยู่ในชานเมือง เช่นReston Town CenterในReston รัฐเวอร์จิเนียใกล้กับวอชิงตัน ดี.ซี. ^[5]
• อัปทาวน์ – เมือง เมืองเล็ก หรือเมืองบริวาร ที่มีอายุ มากกว่า ซึ่งมีศูนย์กลางกิจกรรมทางเศรษฐกิจระดับภูมิภาคที่สำคัญตั้งอยู่และรอบๆ เช่นอาร์ลิงตัน รัฐเวอร์จิเนียข้ามแม่น้ำโพโตแมคจากวอชิงตัน ดี.ซี. ^[6]

คำศัพท์เพิ่มเติมใช้เพื่ออ้างถึงเมืองขอบ เช่นเขตธุรกิจชานเมือง ศูนย์กลางที่หลากหลายหลัก ใจกลางเมือง เมืองขนาดเล็กศูนย์กลางกิจกรรมชานเมืองเมืองแห่งอาณาจักร เมืองกาแลกติก ศูนย์กลางย่อยในเมืองเมืองเปเปอ โรนี - พิซซ่าซูเปอร์เบอร์เบีย เทคโนเบอร์บ นิวเคลียสชานเมืองเมืองบริการเมืองรอบนอกศูนย์กลางรอบนอกหมู่บ้านในเมืองและใจกลางเมืองชานเมือง^[7 ]

หากพิจารณาจากพื้นที่แล้ว เมืองชายขอบประกอบด้วยตึกสำนักงานสูงปานกลาง (มีตึกระฟ้า บางส่วน ) ล้อมรอบด้วยลานจอดรถขนาดใหญ่และสนามหญ้าที่ได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน ซึ่งชวนให้นึกถึงงานออกแบบของเลอ กอร์บูซีเย [ ^8] แทนที่จะเป็นตารางถนนแบบดั้งเดิม เครือข่ายถนนของเมืองเหล่านี้กลับมีลำดับชั้นประกอบด้วยทางเดินรถที่คดเคี้ยว (มักไม่มีทางเท้า) ที่นำไปสู่ถนนสายหลักหรือทางลาดสำหรับทางด่วน อย่างไรก็ตาม เมืองชายขอบมีความหนาแน่นของงานคล้ายกับใจกลางเมืองรองที่พบในสถานที่ต่างๆ เช่นนวร์กและพาซาดีนาอันที่จริง การ์โรเขียนว่าการพัฒนาเมืองชายขอบพิสูจน์ให้เห็นว่า "ความหนาแน่นกลับมาแล้ว!" ^[9]

Garreau แสดงให้เห็นว่าเมืองชายขอบพัฒนาอย่างไรในบริบทของสหรัฐอเมริกา เริ่มตั้งแต่ทศวรรษ 1950 ธุรกิจต่างๆ ได้รับแรงจูงใจให้เปิดสาขาในเขตชานเมือง และในท้ายที่สุด ในหลายๆ กรณี ก็ละทิ้งใจกลางเมืองแบบเดิมไปโดยสิ้นเชิง เนื่องมาจากการใช้รถยนต์เพิ่มขึ้นและผู้อยู่อาศัยชนชั้นกลางและชนชั้นสูงย้ายไปยังชานเมือง ซึ่งส่งผลให้การจราจรในตัวเมืองเกิดความหงุดหงิดและไม่มีที่จอดรถมูลค่าที่ดิน ที่พุ่งสูงขึ้น ในพื้นที่ใจกลางเมืองและการพัฒนาระบบสื่อสาร (โทรศัพท์ แฟกซ์ อีเมล และการสื่อสารทางอิเล็กทรอนิกส์อื่นๆ) ก็ทำให้เกิดแนวโน้มดังกล่าวเช่นกัน^[10]

แม้จะมีตัวอย่างในช่วงแรกๆ ในช่วงทศวรรษที่ 1920 แต่การที่เมืองชานเมืองเกิดขึ้นได้นั้นก็ต่อเมื่อการเป็นเจ้าของรถยนต์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงทศวรรษที่ 1950 หลังจากการเติบโตอย่างรวดเร็วและมั่นคงเป็นเวลาสี่ทศวรรษ จึงทำให้เมืองชานเมืองสามารถเกิดขึ้นได้ในระดับใหญ่ ในขณะที่ย่านศูนย์กลางธุรกิจ (CBD) หรือย่านใจกลางเมืองรองของอเมริกาแทบทุกแห่งที่พัฒนาขึ้นโดยใช้ระบบขนส่งที่ไม่ใช้เครื่องยนต์หรือรถรางนั้นมีรูปแบบตารางที่เป็นมิตรต่อคนเดินเท้าด้วยถนนที่ค่อนข้างแคบ แต่เมืองชานเมืองส่วนใหญ่กลับมีการจัดถนนตามลำดับชั้นโดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ถนนสายหลัก ที่ไม่เป็นมิตรกับคนเดินเท้า ทำให้เมืองชานเมืองในยุคนี้ส่วนใหญ่เข้าถึงและเดินทางด้วยระบบขนส่งสาธารณะหรือการเดินได้ยาก^[10]แม้ว่าบางครั้งจะมีการเพิ่มระบบขนส่งสาธารณะในทศวรรษต่อมา เช่นรถไฟใต้ดินสายซิลเวอร์ไลน์ที่เชื่อมระหว่างดาวน์ทาวน์วอชิงตัน ดี.ซี.กับ เมืองชานเมือง อาร์ลิงตันและไทสันและเมืองชานเมืองที่รัฐบาลวางแผนไว้ในลอนดอน ( Canary Wharf ) และปารีส ( La Défense ) ก็ได้บูรณาการระบบขนส่งตั้งแต่เริ่มต้น^[11]

เมืองริมถนนแห่งแรกคือNew Center ของเมืองดีทรอยต์ ซึ่งได้รับการพัฒนาในช่วงทศวรรษปี ค.ศ. 1920 ห่างจากตัวเมืองไปทางเหนือ 3 ไมล์ (5 กม.) เพื่อเป็นเมืองกลางเมืองแห่งใหม่ของดีทรอยต์^[12] New Center และ ส่วน Miracle MileของWilshire Boulevardในลอสแองเจลิสถือเป็นรูปแบบเมืองที่เน้นการใช้รถยนต์เป็นแห่งแรก^[13]อย่างไรก็ตาม ทั้งสองแห่งนี้สร้างขึ้นด้วยจุดประสงค์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง (New Center เป็นออฟฟิศปาร์ค ส่วน Miracle Mile เป็นร้านค้าปลีก) ตัวอย่างคลาสสิกของ Garreau ของเมืองริมถนนคือศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศTysons รัฐเวอร์จิเนียทางตะวันตกของวอชิงตัน ดี.ซี. ^[14]

Garreau แสดงให้เห็นว่าเมืองชานเมืองได้รับการพัฒนาอย่างไรในประเทศอื่นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแคนาดา เม็กซิโก ออสเตรเลีย และเมืองต่างๆ เช่น ปารีส ลอนดอน การาจี จาการ์ตา และเทียนจิน ประเทศจีน ในกรณีของลอนดอนและปารีส เขาสังเกตว่าเมืองชานเมืองเหล่านี้พัฒนาอย่างไรด้วยการวางแผนของรัฐบาลและระบบขนส่งสาธารณะแบบบูรณาการ^[11]

เมืองริมถนนที่วางแผนไว้รอบทางแยกต่างระดับบนทางด่วนมีประวัติของปัญหาด้านการจราจรที่ร้ายแรงหากทางด่วนสายใดสายหนึ่งไม่ถูกสร้างขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งCentury Cityเมืองริมถนนยุคบุกเบิกที่สร้างขึ้นในทศวรรษ 1960 บนพื้นที่ด้านหลังอาคารของ20th Century Foxทางตะวันตกของลอสแองเจลิส ถูกสร้างขึ้นโดยมีแผนระยะยาวสำหรับการเข้าถึงผ่านระบบรางในเมืองและทางด่วน Beverly Hills ที่วางแผนไว้ แต่โครงการทั้งสองไม่เคยประสบผลสำเร็จ ส่งผลให้เกิดการจราจรคับคั่งบนถนนผิวดินที่เชื่อมต่อ Century City กับทางด่วนที่มีอยู่ทุก ๆ 2 ไมล์ (3 กม.) มากกว่าครึ่งศตวรรษต่อมาส่วนขยายรถไฟใต้ดินสาย D จะเปิดทางรถไฟในที่สุด โดยสถานี Century City/Constellationมีกำหนดเปิดให้บริการในปี 2025

เมื่อไม่นานมานี้ในปี 2003 นักวิจารณ์บางคนเชื่อว่าเมืองชานเมืองอาจกลายเป็นปรากฏการณ์ในศตวรรษที่ 20 เท่านั้นเนื่องจากข้อจำกัด^[15]ผู้อยู่อาศัยในพื้นที่ที่อยู่อาศัยหนาแน่นต่ำโดยรอบมักต่อต้านการขยายตัวออกสู่ภายนอกอย่างรุนแรง (ดังเช่นที่เกิดขึ้นในไทสันส์และเซนจูรีซิตี้ ) แต่เนื่องจากเครือข่ายถนนภายในมีข้อจำกัดอย่างรุนแรงในด้านความจุ การเพิ่มความหนาแน่นจึงยากกว่าในเครือข่ายกริดแบบเดิมที่เป็นลักษณะเฉพาะของ CBD ดั้งเดิมและใจกลางเมืองรอง เป็นผลให้การก่อสร้างที่อยู่อาศัยที่มีความหนาแน่นปานกลางและสูงในเขตเมืองชานเมืองถูกมองว่า "ยากถึงเป็นไปไม่ได้" เนื่องจากส่วนใหญ่สร้างขึ้นตามขนาดของรถยนต์ จึงรู้สึกว่า "ระบบขนส่งมวลชนมักไม่สามารถให้บริการได้ดี" การเข้าถึงและการสัญจรของคนเดินเท้าภายในเมืองชานเมืองถูกมองว่าไม่สามารถทำได้ในทางปฏิบัติหรือเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าจะมีที่อยู่อาศัยอยู่ใกล้เคียง การฟื้นฟูเมืองชานเมืองถูกมองว่าเป็น " โครงการ ฟื้นฟูเมือง ที่สำคัญ ของศตวรรษที่ 21"

ปัจจุบัน เมืองชานเมืองหลายแห่งมีแผนจะเพิ่มความหนาแน่น โดยบางครั้งจะอยู่ในใจกลางเมืองที่สามารถเดินได้ โดยมักจะผลักดันให้มีการเข้าถึงได้มากขึ้นด้วยระบบขนส่งสาธารณะและจักรยาน และเพิ่มที่อยู่อาศัยในย่านที่มีความหนาแน่นมากขึ้นในใจกลางเมือง ตัวอย่างเช่น ที่เมืองไทสันส์ในเขตมหานครวอชิงตัน ดี.ซี. แผนดังกล่าวยังคงมุ่งให้เมืองนี้กลายเป็นใจกลางเมืองของแฟร์แฟกซ์เคาน์ตี้^[16]จนถึงขณะนี้ "... มีการแบ่งเขตออกเป็น 8 เขต โดย 4 เขตมีศูนย์กลางอยู่ที่สถานีรถไฟใต้ดินแห่งใหม่ซึ่งเป็นเขตพัฒนาที่เน้นระบบขนส่งสาธารณะ" ^[16]แผนในอนาคตสำหรับการขนส่งรอบพื้นที่ยังคงดำเนินการอยู่ การเข้าถึงพื้นที่เพิ่มขึ้น โดยมีรูปแบบการขนส่งหลายรูปแบบเกิดขึ้น "เป้าหมายของแผนดังกล่าวคือให้การพัฒนา 75% อยู่ภายในระยะครึ่งไมล์ของสถานีรถไฟใต้ดิน ศูนย์กลางเมืองที่มีงาน 200,000 ตำแหน่งและผู้อยู่อาศัย 100,000 คน มีงานเหลือเฟือที่ 4.0 ตำแหน่งต่อครัวเรือน" ^[16]

แม้จะมีบทเรียนจากประสบการณ์ของอเมริกา แต่ในประเทศที่กำลังพัฒนาอย่างรวดเร็ว เช่นจีนอินเดียและสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ เมืองชายขอบก็กำลังกลายเป็นรูปแบบการพัฒนาใหม่ที่สำคัญอย่างรวดเร็ว เนื่องจากจำนวนรถยนต์ พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว และที่ดินชายขอบถูกรื้อถอนเพื่อพัฒนา ตัวอย่างเช่น ชานเมืองบังกาลอร์ประเทศอินเดีย เต็มไปด้วยตึกสำนักงานกระจกเงาสูงปานกลางที่ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนเขียวชอุ่มและลานจอดรถกว้างขวางที่บริษัทต่างชาติจำนวนมากตั้งสำนักงานขึ้นดูไบเป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง

การเกิดขึ้นของเมืองชานเมืองไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขตมหานครโดยรอบ เมืองชานเมืองเกิดขึ้นจากการกระจายตัว ของประชากร จากเมืองหลักขนาดใหญ่และดำเนินมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ทศวรรษ 1960 การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมในเขตมหานคร (รวมถึงราคาอสังหาริมทรัพย์ที่สูงขึ้นในช่วงที่ค่าจ้างคงที่) ที่ตั้งของเขตอุตสาหกรรมในเขตมหานคร และการแข่งขันด้านแรงงานระหว่างเมืองชานเมืองและเพื่อนบ้านที่อยู่ใจกลางเมือง ล้วนมีส่วนทำให้เกิดการพัฒนาและการขยายตัวอย่างต่อเนื่อง มีการถกเถียงกันอย่างมากในหมู่นักเศรษฐศาสตร์ว่า "งานตามคนหรือคนตามงาน" ^[17]แต่ในบริบทของปรากฏการณ์เมืองชานเมือง คนงานถูกดึงออกจากศูนย์กลางธุรกิจในเขตมหานครเพื่อมาสู่เศรษฐกิจของเมืองชานเมือง ผู้พัฒนาเมืองชานเมืองได้แสดงให้เห็นการวางแผนขยายพื้นที่ธุรกิจดังกล่าวอย่างมีกลยุทธ์เพื่อดึงคนงานออกจากเมืองท่าที่มีความหนาแน่นมากขึ้น และด้วยเหตุนี้จึงทำให้ผลกำไรจากผลประโยชน์โดยรอบลดลง^[18]

เมืองริมขอบมีส่วนช่วยอย่างมากในการพัฒนาเมืองโดยสร้างงานใหม่โดยดึงดูดคนงานจากเขตมหานครโดยรอบ นอกจากนี้ ผลจากการเติบโตของเมืองริมขอบยังทำให้เกิด ห้างสรรพสินค้า โรงแรม อพาร์ตเมนต์ และพื้นที่สำนักงานเพิ่ม ขึ้น เมืองริมขอบมีจำนวนมากกว่าเมืองในตัวเมืองที่มีขนาดเท่ากัน Garreau ระบุเหตุผลประการหนึ่งที่ทำให้เมืองริมขอบเติบโตขึ้นก็คือ "ปัจจุบัน เราได้ย้ายวิธีการสร้างความมั่งคั่ง ซึ่งเป็นแก่นแท้ของการวางผังเมือง - งานของเรา - ไปยังที่ที่พวกเราส่วนใหญ่เคยอาศัยและจับจ่ายซื้อของมาแล้วสองชั่วอายุคน นั่นทำให้เมืองริมขอบเติบโตขึ้น" ^[7]เมื่อเปรียบเทียบกับศูนย์กลางเมือง เมืองริมขอบมอบข้อได้เปรียบมากมายให้กับบริษัทระดับโลก ได้แก่ ที่ดินราคาถูกกว่า ความปลอดภัย การสื่อสารทางบกที่มีประสิทธิภาพ การติดตั้งเทคโนโลยีขั้นสูง และคุณภาพชีวิตที่สูงสำหรับพนักงานและผู้บริหาร^[19]ความน่าดึงดูดใจของเมืองริมขอบยังดึงดูดบริษัท ขนาดใหญ่ ด้วยเช่นกัน ทำให้เมืองที่เติบโตอยู่แล้วมีการเติบโตเพิ่มขึ้น

แนวคิดนี้แสดงให้เห็นถึงผลกระทบที่เศรษฐกิจของประเทศมีต่อเมืองชานเมืองและพื้นที่โดยรอบ ผ่าน Garreau คำว่าเมืองชานเมืองได้ให้ข้อมูลเกี่ยวกับวิธีที่ ผู้เล่น องค์กรยังคงมีความสำคัญต่อความแข็งแกร่งของกลุ่มย่อยในเมืองและภูมิภาค^[20] Garreau อธิบายว่าเมืองชานเมืองมีแนวโน้มที่จะมีอุตสาหกรรมที่เน้นบริการขนาดใหญ่ที่เชื่อมโยงกับเศรษฐกิจของประเทศ เมืองชานเมืองเสนอสินค้าให้กับพื้นที่ในท้องถิ่นในรูปแบบของสิ่งอำนวยความสะดวกการค้าปลีกและบริการผู้บริโภค^[21]บริการที่แตกต่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มเคลื่อนตัวเข้าสู่เมืองชานเมืองเมื่อจำนวนประชากรของธุรกิจองค์กรเพิ่มขึ้น สำนักงานองค์กรเติมเต็มพื้นที่ในเมืองชานเมืองและเชื่อมต่อกับสถานที่ภายนอกหากมีการตัดสินใจจากสถานที่เหล่านั้น^[22]ไม่เพียงแต่เมืองชานเมืองที่เน้นองค์กร บริการ และการขนส่งเท่านั้นที่มีอยู่ แต่เมืองชานเมืองที่ขับเคลื่อนด้วยนวัตกรรมจะสร้างการเชื่อมโยงนอกเขตเมือง เมืองชานเมืองที่สร้างสรรค์เหล่านี้ขยายกิจกรรมขององค์กรต่างๆ ให้เป็นเจ้าภาพ [23] เมืองชานเมืองอาจสร้างการเติบโตอย่างมีนัยสำคัญในสิ่งอำนวยความสะดวกการค้าปลีก ความบันเทิง และบริการผู้บริโภค^ที่ซับซ้อน ซึ่งในทางกลับกันนำไปสู่การเพิ่มขึ้นของโอกาสในการจ้างงาน ในท้องถิ่น ^[23]เมืองชานเมืองมีแนวโน้มที่จะส่งผลกระทบต่อพื้นที่โดยรอบโดยสร้างโอกาสมากขึ้นภายในตลาดแรงงาน เมืองชานเมืองเหมาะกับเศรษฐกิจที่เป็นที่รู้จักในฐานะตลาดที่เน้นบริการ ตลอดจนสนับสนุนภาคการผลิตหลัก

กลุ่มการเมืองช่วยสร้างเมืองชานเมืองในลักษณะเฉพาะ โดยปกติจะมีคณะกรรมการพัฒนาหรือองค์กรที่คล้ายคลึงกันซึ่งทำงานควบคู่กันและโต้ตอบกับสถาบันของรัฐบาลเมือง มณฑล และรัฐมาตรฐาน ผู้เขียนบางคนเรียกคณะกรรมการดังกล่าวว่า "รัฐบาลต้นแบบ" หรือ "รัฐบาลเงา" ตามที่ผู้เขียน Phelps และ Dear กล่าวไว้ "รัฐบาลเงาเหล่านี้สามารถเก็บภาษี ออกกฎหมาย และควบคุมดูแลชุมชนของตนได้ แต่ไม่ค่อยต้องรับผิดชอบ ตอบสนองต่อความมั่งคั่งเป็นหลัก (ต่างจากจำนวนผู้มีสิทธิเลือกตั้ง) และอยู่ภายใต้ข้อจำกัดทางรัฐธรรมนูญเพียงเล็กน้อย" เนื่องจาก "เมืองชานเมืองมีการลงทุน จำนวนมาก " ^{[24] [25]}ในกรณีส่วนใหญ่ จะมีการจัดตั้ง "เอกชน" ขึ้นภายในพื้นที่อยู่อาศัยในเมืองชานเมือง ซึ่งการพัฒนาที่อยู่อาศัยส่วนตัวนั้นบริหารโดยสมาคมเจ้าของบ้าน ในปี 1964 มีสมาคมน้อยกว่า 500 แห่ง แต่ "... ในปี 1992 มีสมาคม 150,000 แห่งที่ปกครองโดยเอกชนโดยมีคนอเมริกันประมาณ 32 ล้านคน" ^[25]

เมืองชานเมืองก็เติบโตและพัฒนาใหม่ได้เช่นเดียวกัน การเมืองในเมืองชานเมืองนั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวตรงที่มักจะเกี่ยวข้องกับการพัฒนาเมือง การเมืองในเมืองชานเมืองมีส่วนสนับสนุนให้เกิด "เครื่องจักรแห่งการเติบโต" ที่แพร่กระจายการขยายตัวของเมืองในสหรัฐอเมริกา^[26]การเมืองเหล่านี้อาจทำให้ชุมชนเล็กๆ ที่กำลังอยู่ในช่วงการพัฒนาใหม่ที่คล้ายกันถูกบดบังได้ ขึ้นอยู่กับขนาดของชุมชน การเมืองในเมืองอาจเปลี่ยนแปลงได้ "การแทรกแซงของรัฐมีความสำคัญทั้งในเชิงแนวคิดและเชิงประจักษ์ของบทความนี้ เนื่องจากขอบเขต ระยะเวลา ลักษณะ และมรดกของการแทรกแซงของรัฐจะกำหนดรูปแบบของการเมืองในเมืองในสถานที่ต่างๆ และในสถานที่เดียวกันในช่วงเวลาหนึ่งอย่างมีนัยสำคัญ" ^[26]การแทรกแซงของรัฐมีความสำคัญต่อการเมืองในการพัฒนาเมืองชานเมือง ไทสันส์ รัฐเวอร์จิเนียเป็นตัวอย่างที่ผ่านกระบวนการพัฒนาเนื่องมาจากรัฐบาลมณฑลคัดเลือกธุรกิจอย่างเข้มข้น^[26]วิธีการพัฒนาที่คล้ายกันนี้สามารถเห็นและนำไปใช้กับเมืองชานเมืองอื่นๆ ได้เช่นกัน ไทสันส์คัดเลือกธุรกิจโดยมีแนวโน้มว่าจะเติบโตในอนาคต การมีธุรกิจเข้ามามากขึ้นทำให้เมืองเติบโตได้ ซึ่งส่งผลให้ธุรกิจต่างๆ เติบโตตามไปด้วย ปฏิกิริยาลูกโซ่ได้เกิดขึ้นและหล่อหลอมให้เกิดไทสันส์ในยุคปัจจุบัน ชุมชนแห่งนี้ยังเป็นตัวอย่างของการเมืองที่มีบทบาทในการพัฒนาเมืองที่ห่างไกลจากชุมชน ซึ่งอาจสืบย้อนไปถึงคณะกรรมการพิเศษที่จัดตั้งขึ้นตามคำร้องขอของคณะกรรมการกำกับดูแลแฟร์แฟกซ์เคาน์ตี้ ซึ่งตรวจสอบความสามารถทางการเงินของเคาน์ตี้เมื่อเทียบกับการขาดแคลนที่รับรู้ได้ในรายจ่ายเพื่อการบริโภคโดยรวม (เคาน์ตี้แฟร์แฟกซ์ 1976a) ^[26]

• ชุมชนห้องนอน
• บูมเบิร์บ
• รายชื่อเมืองขอบ
• การขยายตัวของเมือง

• เว็บไซต์ของ Garreau พร้อมข้อความที่สามารถค้นหาได้จากหนังสือ
• John McCrory ความเข้าใจผิดเรื่อง Edge City: รูปแบบเมืองใหม่หรือมหานครเก่าแก่เช่นเดิม?
• วิสัยทัศน์ของ Joel Garreau เกี่ยวกับอนาคตของเมืองแนวขอบ: Edgier Cities