จอร์จี้ ดิมิโทรฟ

บทความนี้ต้องการการอ้างอิงเพิ่มเติมเพื่อการตรวจสอบโปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงจากแหล่งที่มาที่เชื่อถือได้เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกโต้แย้งและลบออก ค้นหาแหล่งที่มา:  "Georgi Dimitrov" – ข่าว  ·หนังสือพิมพ์  ·หนังสือ  ·นักวิชาการ  · JSTOR ( สิงหาคม 2022 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

จอร์จี้ ดิมิโทรฟ
จอร์จี้ ดิมิทรีฟ
ดิมิโทรฟในปีพ.ศ. 2483
เลขาธิการคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์บัลแกเรีย
ดำรง ตำแหน่งระหว่าง ปี พ.ศ. 2476–2492 ดำรงตำแหน่งประธานจนถึงปี พ.ศ. 2491
ประสบความสำเร็จโดย	วัลโก เชอร์เวนคอฟ
นายกรัฐมนตรีคนที่ 32 ของบัลแกเรีย ประธานสภารัฐมนตรี คนที่ 2 ของบัลแกเรีย
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2489 ถึง 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2492
ก่อนหน้าด้วย	คิมอน จอร์จีฟ
ประสบความสำเร็จโดย	วาซิล โคลารอฟ
หัวหน้าฝ่ายนโยบายระหว่างประเทศ พรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต
ดำรงตำแหน่ง 27 ธันวาคม 2486 – 29 ธันวาคม 2488
ก่อนหน้าด้วย	โพสต์ที่ตั้งขึ้น
ประสบความสำเร็จโดย	มิคาอิล ซุสลอฟ
เลขาธิการคณะกรรมการบริหารสากลคอมมิวนิสต์
ดำรงตำแหน่งระหว่าง ปี พ.ศ. 2478–2486
ก่อนหน้าด้วย	เวียเชสลาฟ โมโลตอฟ
ประสบความสำเร็จโดย	สำนักงานถูกยุบ
รายละเอียดส่วนตัว
เกิด	จอร์จี ดิมิทรอฟ มิไฮลอฟ ( บัลแกเรีย : Георги Димитров Михайлов) ( 1882-06-18 )18 มิถุนายน 1882 โควาเชฟซีอาณาจักรบัลแกเรีย
เสียชีวิตแล้ว	2 กรกฎาคม 1949 (2 กรกฎาคม 2492)(อายุ 67 ปี) Barvikha , RSFSR , สหภาพโซเวียต
พรรคการเมือง	บีซีพี
สังกัดพรรคการเมืองอื่น ๆ	BRSDP (1902–1903) BSDWP-สังคมนิยมแคบ (1903–1919)
คู่สมรส	ลูบิซา อิโวเชวิช (1906–1933) โรซา ยูลีฟนา (จนถึงปี 1949)
วิชาชีพ	นักเรียงพิมพ์นักปฏิวัตินักการเมือง

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
คอมมิวนิสต์
แนวคิด ต่อต้านทุนนิยม ความขัดแย้งทางชนชั้น จิตสำนึกชนชั้น สังคมไร้ชนชั้น ความเป็นผู้นำร่วมกัน พรรคคอมมิวนิสต์ การปฏิวัติคอมมิวนิสต์ รัฐคอมมิวนิสต์ คอมมูน สังคมคอมมิวนิสต์ การวิจารณ์เศรษฐศาสตร์การเมือง การรวมกลุ่มแบบอิสระ “จากแต่ละคนตามความสามารถของเขา และ ถึงแต่ละคนตามความต้องการของเขา” การยกเลิกตลาด ความเป็นสากลของชนชั้นกรรมาชีพ ขบวนการแรงงาน การปฏิวัติทางสังคม สังคมไร้รัฐ การเป็นทาสค่าจ้าง การจัดการตนเองของคนงาน คอมมิวนิสต์โลก การปฏิวัติโลก การปกครองแบบเผด็จการของชนชั้นกรรมาชีพ
เศรษฐศาสตร์ เศรษฐกิจแบบวางแผน เศรษฐกิจของขวัญ การเป็นเจ้าของร่วมกัน การเข้าสังคม (ลัทธิมากซ์) ประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจ ใช้ค่า
ตัวแปร นักอนาธิปไตย ลัทธิมากซ์ เลนินิสต์ เสรีนิยม ก่อนยุคมาร์กซิสต์ ยูโทเปียน ดั้งเดิม เคร่งศาสนา คริสเตียน
ประวัติศาสตร์ สันนิบาตคอมมิวนิสต์ เฟิร์สอินเตอร์เนชั่นแนล นานาชาติครั้งที่ 2 นานาชาติที่สาม นานาชาติครั้งที่สี่
Organisations Communist Parties WPC WFTU WFDY IUS WIDF WFSW IOR
People Mazdak More Meslier Babeuf Marx Engels Morris Kropotkin Malatesta Pannekoek Du Bois Lenin Luxemburg Kollontai Stalin Trotsky Lukács Thälmann Makhno Bukharin Ho Gramsci Tito Togliatti Benjamin Khrushchev Mao Pot Zhou James Padmore Sartre Hoxha Beauvoir Nkrumah Kim Hobsbawm Althusser Freire Pasolini Mandel Fanon Castro Berger Guevara Guattari Debord Amin Berlinguer Negri Guzmán Badiou Sison Newton Ali Davis Holloway Hampton Zizek Sankara Öcalan Gordillo Gilmore Marcos Hardt Dean Graeber Lordon Kelley Fisher Prashad Hatherley Moufawad-Paul Saito
By region Britain Cambodia Colombia France India Kerala Korea Nepal Peru Philippines Poland Soviet Union Sumatra Vietnam
Symbols Hammer and sickle Red flag (politics) Red star "The Internationale" "Workers of the world, unite!"
Criticism Anti-communism Communist propaganda Criticism of communist party rule Criticism of Marxism
Related topics 21st-century communist theorists Anti anti-communism Anti-communist mass killings Anti-fascism Communitarianism Mass killings under communist regimes Internationalism Intentional community Left-wing politics Old Left New Left LGBTQ rights Marx's theory of alienation National communism Romania Red Scare Revolutionary socialism Socialist economics Socialist mode of production Trade union War communism Worker cooperative
Communism portal Socialism portal
v t e

Georgi Dimitrov Mihaylov ( / d ˈ m iː t r ɒ f / ; ^[1] บัลแกเรีย : Гео́рги Димитров Миха́йлов) หรือเป็นที่รู้จักในชื่อGeorgiy Mihaylovich Dimitrov ( รัสเซีย : Гео́ргий Миха́йлович Дими́тров ; มิถุนายน พ.ศ. 2425 – 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2492) เป็นชาวบัลแกเรีย นักการเมือง คอมมิวนิสต์ซึ่งดำรงตำแหน่งผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์บัลแกเรียตั้งแต่ปี พ.ศ. 2476 ถึง พ.ศ. 2492 และผู้นำคนแรกของสาธารณรัฐคอมมิวนิสต์ประชาชนบัลแกเรียตั้งแต่ปี พ.ศ. 2489 ถึง พ.ศ. 2492 ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2478 ถึง พ.ศ. 2486 เขาเป็นเลขาธิการทั่วไปของพรรคคอมมิวนิสต์สากล

ดิมิทรอฟเกิดในบัลแกเรียตะวันตก เขาทำงานเป็นช่างพิมพ์และสหภาพแรงงานในวัยหนุ่ม เขาได้รับเลือกให้เป็นสมาชิกรัฐสภาบัลแกเรียในฐานะสังคมนิยมในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและรณรงค์ต่อต้านการเข้าไปเกี่ยวข้องของประเทศในความขัดแย้ง ซึ่งส่งผลให้เขาถูกจำคุกในข้อหาปลุกระดมกบฏ เป็นเวลาสั้นๆ ในปี 1919 เขาช่วยก่อตั้งพรรคคอมมิวนิสต์บัลแกเรียสองปีต่อมา เขาย้ายไปยังสหภาพโซเวียตและได้รับเลือกให้เป็นสมาชิกคณะกรรมการบริหารของProfinternในปี 1923 ดิมิทรอฟเป็นผู้นำการลุกฮือของคอมมิวนิสต์ที่ล้มเหลวต่อรัฐบาลของอเล็กซานเดอร์ ซังคอฟและถูกเนรเทศในเวลาต่อมา เขาอาศัยอยู่ในสหภาพโซเวียตจนถึงปี 1929 จากนั้นจึงย้ายไปเยอรมนีและกลายเป็นหัวหน้าปฏิบัติการของคอมมิวนิสต์ยุโรปกลาง

ดิมิโทรฟมีชื่อเสียงโด่งดังในระดับนานาชาติหลังจากการพิจารณา คดี เพลิงไหม้ที่ไรชส์ทาค ในปี 1933 เขาถูกกล่าวหาว่าวางแผนวางเพลิง จึงปฏิเสธคำปรึกษาและแก้ต่างอย่างมีชั้นเชิงต่อผู้กล่าวหาที่เป็นนาซี โดยเฉพาะแฮร์มันน์ เกอริงจนสุดท้ายก็ได้รับการยกฟ้อง หลังจากการพิจารณาคดี เขาย้ายไปมอสโกว์และได้รับเลือกเป็นหัวหน้าคอมมิวนิสต์สากล

ในปี 1946 ดิมิทรอฟกลับมาบัลแกเรียหลังจากลี้ภัยเป็นเวลา 22 ปี และได้รับเลือกเป็นนายกรัฐมนตรีของสาธารณรัฐประชาชนบัลแกเรียที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นใหม่ เขาเจรจากับโยซิป บรอซ ติโตเพื่อก่อตั้งสหพันธ์ชาวสลาฟใต้ซึ่งนำไปสู่ข้อตกลงเบลดในปี 1947แผนดังกล่าวล้มเหลวในที่สุดเนื่องจากความขัดแย้งเกี่ยวกับอนาคตของประเทศร่วมและ ปัญหา มาซิโดเนียและถูกละทิ้งโดยสิ้นเชิงหลังจากความขัดแย้งระหว่างสตาลินและติโตดิมิทรอฟเสียชีวิตหลังจากป่วยไม่นานในปี 1949 ที่บาร์วิกาใกล้มอสโกว ร่างของเขาที่ผ่านการทำศพแล้วถูกเก็บรักษาไว้ที่สุสานจอร์จ ดิมิทรอฟในโซเฟียจนกระทั่งถูกรื้อถอนในปี 1990 สุสานถูกทำลายในปี 1999

ดิมิทรอฟเป็นบุตรคนแรกในบรรดาพี่น้องแปดคน เกิดที่เมืองโควาเชฟซี ใน จังหวัดเปอร์นิกในปัจจุบันโดยมีพ่อแม่เป็นผู้ลี้ภัยจากมาซิโดเนียออตโตมัน (แม่มาจากเมืองบันสโกและพ่อมาจาก เมืองราซ โลก ) พ่อของเขาเป็นช่างฝีมือในชนบท ซึ่งถูกบีบบังคับให้ทำงานโรงงานเนื่องจากการปฏิวัติอุตสาหกรรม แม่ของเขาคือ ปาราชเกวา โดเซวา ซึ่งเป็นคริสเตียนโปรเตสแตนต์ และครอบครัวของเขามักถูกเรียกว่าโปรเตสแตนต์^[2]ครอบครัวของเขาย้ายไปที่ เมือง ราโดเมียร์แล้วจึงย้ายไปที่เมืองโซเฟีย^[3]พี่น้องหลายคนของจอร์จิมีส่วนร่วมในกิจกรรมทางการเมืองฝ่ายซ้าย นิโคลา พี่ชายของเขาย้ายไปรัสเซียและเข้าร่วมกับพวกบอลเชวิคในเมืองโอเดสซา ในปี 1908 นิโคลาถูกจับกุมและถูกเนรเทศไปยังไซบีเรีย ซึ่งเขาเสียชีวิตในปี 1916 ^[4]คอนสแตนติน พี่ชายของจอร์จิกลายเป็นผู้นำสหภาพแรงงาน แต่เสียชีวิตในสงครามบอลข่านครั้งที่หนึ่งในปี 1912 ลีนา น้องสาวคนหนึ่งของเขาแต่งงานกับวัลโก เชอร์เวนคอฟ ผู้นำคอมมิวนิสต์ในอนาคต

แม่ของเขาส่งดิมิโทรฟไปโรงเรียนวันอาทิตย์ ซึ่งต้องการให้เขาเป็นศิษยาภิบาล แต่เขาถูกไล่ออกเมื่ออายุ 12 ปี จากนั้นเขาจึงได้รับการฝึกฝนเป็นช่างเรียงพิมพ์^[4]และเริ่มเคลื่อนไหวในขบวนการแรงงานในเมืองหลวงของบัลแกเรีย เมื่ออายุได้ 15 ปี เขาก็เป็นสมาชิกสหภาพแรงงานที่กระตือรือร้น เมื่ออายุได้ 18 ปีในปี 1900 เขาก็ดำรงตำแหน่งเลขาธิการสหภาพแรงงานพิมพ์สาขาโซเฟีย

ดิมิทรอฟเข้าร่วมพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยของบัลแกเรียในปี 1902 ปีถัดมา เขาเข้าร่วมกับดิมิตาร์ บลาโกเยฟและกลุ่มที่ก่อตั้งพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยของบัลแกเรีย ("พรรคแคบ" หรือtesniaks ) ในปี 1919 พรรคนี้ได้กลายเป็นพรรคคอมมิวนิสต์บัลแกเรียเมื่อเข้าร่วมกับลัทธิบอลเชวิคและคอมินเทิร์นตั้งแต่ปี 1904 ถึง 1923 ดิมิทรอฟดำรงตำแหน่งเลขาธิการสหพันธ์สหภาพแรงงานทั่วไปซึ่งพรรคแคบควบคุมอยู่

ในปี 1911 เขาถูกจำคุกหนึ่งเดือนในข้อหาหมิ่นประมาทเจ้าหน้าที่ของสหพันธ์แรงงานเสรีซึ่งเป็นคู่แข่ง ซึ่งเขากล่าวหาว่าเจ้าหน้าที่คนดังกล่าวละเมิดการหยุดงาน ในปี 1913 เขาได้รับเลือกให้เป็นสมาชิกรัฐสภาบัลแกเรีย เขาคัดค้านนโยบายของรัฐบาลในสงครามบอลข่านและสงครามโลกครั้งที่ 1ในปี 1915 เขาลงคะแนนเสียงคัดค้านการให้เครดิตสงครามใหม่ และประณามลัทธิชาตินิยมของบัลแกเรีย ซึ่งทำให้เขาต้องรับโทษจำคุกเพียงระยะสั้นๆ^[5]ในช่วงฤดูร้อนของปี 1917 หลังจากที่เขาเข้าแทรกแซงเพื่อปกป้องทหารที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งได้รับคำสั่งจากเจ้าหน้าที่ให้ออกจากตู้รถไฟชั้นหนึ่ง ดิมิโทรฟถูกกล่าวหาว่ายุยงให้ก่อกบฏ ถูกเพิกถอนเอกสิทธิ์คุ้มครองของรัฐสภา และถูกจำคุกในวันที่ 29 สิงหาคม 1918 ^[6]เมื่อได้รับการปล่อยตัวในปี 1919 เขาเข้าไปใต้ดินและพยายามเยือนรัสเซียถึง 2 ครั้งแต่ไม่สำเร็จ ในที่สุดก็ไปถึงมอสโกในเดือนกุมภาพันธ์ 1921 เขากลับไปบัลแกเรียในภายหลังในปี 1921 แต่เดินทางไปมอสโกอีกครั้งและได้รับเลือกในเดือนธันวาคม 1922 ให้ดำรงตำแหน่งในสำนักงานบริหารของProfinternซึ่งเป็นสหภาพแรงงานคอมมิวนิสต์ระดับนานาชาติ^[5]

ในเดือนมิถุนายน 1923 เมื่อนายกรัฐมนตรีบัลแกเรีย อเล็กซานเดอร์ สแตมโบลีสกีถูกปลดออกจากตำแหน่งโดยการรัฐประหารดิมิทรอฟและคริสโต คาบัคชีฟซึ่งเป็นคอมมิวนิสต์ชั้นนำในบัลแกเรียในขณะนั้น ได้ตัดสินใจไม่เลือกข้าง^[7]การตัดสินใจดังกล่าวถูกประณามจากคอมินเทิร์นว่าเป็น "การยอมจำนนทางการเมือง" ซึ่งเกิดจาก "แนวทางที่ยึดมั่นในลัทธิและยึดมั่นในลัทธิ" ของพรรค^[8]หลังจากที่วาซิล โคลารอฟถูกส่งจากมอสโกว์เพื่อบังคับให้เกิดการเปลี่ยนแปลงแนวทางของพรรค บัลแกเรีย ดิ มิทรอฟก็ยอมรับอำนาจของคอมินเทิร์น ในเดือนกันยายน 1923 เขาและโคลารอฟได้นำการลุกฮือ ที่ล้มเหลว ต่อต้านระบอบการปกครองของอเล็กซานเดอร์ ซังคอฟซึ่งทำให้ผู้สนับสนุนคอมมิวนิสต์เสียชีวิตไปประมาณห้าพันคนในระหว่างการสู้รบและการตอบโต้ที่ตามมา แม้จะล้มเหลว ความพยายามดังกล่าวก็ได้รับการอนุมัติจากคอมินเทิร์น และทำให้โคลารอฟและดิมิโทรฟได้ดำรงตำแหน่งผู้นำร่วมของพรรคคอมมิวนิสต์บัลแกเรีย ซึ่งหลบหนีผ่านยูโกสลาเวียไปยังเวียนนา

การต่อสู้ทางการเมืองในบัลแกเรียทวีความรุนแรงขึ้นในปี 1925 โทดอร์ พี่ชายคนเดียวที่รอดชีวิตของดิมิโทรฟถูกจับกุมและสังหารในปีนั้นโดยตำรวจหลวง^[4]หลังจากการโจมตีโบสถ์เซนต์เนเดลยา ในเดือนเมษายน 1925 ซึ่งเป็นการโจมตีด้วยระเบิดของกลุ่มก่อการร้ายที่ดำเนินการโดยสมาชิกของ CP ของบัลแกเรีย ดิมิโทรฟถูกพิจารณาคดีลับหลังในเดือนพฤษภาคม 1926 และถูกตัดสินประหารชีวิต แม้ว่าเขาจะไม่ได้อนุมัติการโจมตีนั้นก็ตามเขาอาศัยอยู่ในสหภาพโซเวียต โดยใช้ ชื่อปลอมจนถึงปี 1929 เมื่อเขาถูกขับออกจากตำแหน่งผู้นำ CP ของบัลแกเรียโดยกลุ่มนักเคลื่อนไหวที่อายุน้อยกว่าและมีแนวคิดซ้ายจัด^[7]จากนั้นดิมิโทรฟก็ย้ายไปเยอรมนีซึ่งเขาได้รับมอบหมายให้ดูแลส่วนยุโรปกลางของคอมมิวนิสต์สากล ในปี 1932 เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นเลขาธิการคณะกรรมการโลกต่อต้านสงครามและลัทธิฟาสซิสต์แทนที่วิลลี มุนเซนเบิร์ก^[9 ]

ดิมิโทรฟอาศัยอยู่ในเบอร์ลินในช่วงต้นปี 1933 เมื่ออดอล์ฟ ฮิตเลอร์และพวกนาซีเข้ายึดอำนาจ ในคืนวันที่ 27 กุมภาพันธ์ อาคารรัฐสภาเยอรมันไรชส์ทาค ได้รับความเสียหายอย่างหนักจากการวางเพลิง คอมมิวนิสต์ชาวดัตช์มารินุส ฟาน เดอร์ ลูบเบถูกพบใกล้กับที่เกิดเหตุและสันนิษฐานว่าเป็นผู้กระทำความผิด ฮิตเลอร์กล่าวโทษแผนการวางเพลิงโดยคอมมิวนิสต์อย่างรวดเร็ว และพวกนาซีจึงดำเนินการจับกุมคนจำนวนมาก ในวันที่ 9 มีนาคม ดิมิโทรฟถูกจับกุมตามหลักฐานของพนักงานเสิร์ฟที่อ้างว่าเห็น "ชาวรัสเซียสามคน" (ในความเป็นจริง ดิมิโทรฟและชาวบัลแกเรียอีกสองคนวาซิล ทาเนฟและแบลกอย โปปอฟซึ่งทั้งคู่เป็นสมาชิกกลุ่มที่เข้ามาแทนที่ดิมิโทรฟในพรรคคอมมิวนิสต์บัลแกเรีย) ^[7]กำลังคุยกันในร้านกาแฟกับแวน เดอร์ ลูบเบ ดิมิโทรฟถูกคุมขังในสถานกักขังของนาซีจนถึงเดือนกุมภาพันธ์ปีถัดไป บันทึกประจำวันของเขาในช่วงนี้มักจะ "แห้งแล้งและไร้สาระ และบางครั้งก็คลุมเครือ" เนื่องจากเขารู้ว่าบันทึกเหล่านั้นจะต้องถูกตรวจสอบโดยผู้จับกุมเขา^[10]

การพิจารณา คดีเพลิงไหม้ไรชส์ทาคกินเวลาตั้งแต่เดือนกันยายนถึงธันวาคม 1933 เนื่องจากคดีนี้เกิดขึ้นที่ศาลฎีกาไรชส์ในเมืองไลพ์ซิกจึงมักเรียกกันว่าการพิจารณาคดีไลพ์ซิก ดิมิโทรฟตัดสินใจปฏิเสธทนายความและปกป้องตัวเองจากผู้กล่าวหาที่เป็นนาซี ซึ่งเป็นที่รู้จักมากที่สุดคือแฮร์มันน์ เกอริงดิมิโทรฟใช้การพิจารณาคดีนี้เป็นโอกาสในการปกป้องอุดมการณ์คอมมิวนิสต์ เมื่ออธิบายว่าทำไมเขาจึงเลือกที่จะพูดเพื่อปกป้องตัวเอง ดิมิโทรฟกล่าวว่า:

ฉันยอมรับว่าน้ำเสียงของฉันแข็งกร้าวและหดหู่ ชีวิตของฉันเต็มไปด้วยความยากลำบากและหดหู่เสมอ น้ำเสียงของฉันตรงไปตรงมาและเปิดเผย ฉันเคยชินกับการเรียกจอบว่าจอบ ฉันไม่ใช่ทนายความที่ปรากฏตัวต่อศาลแห่งนี้ตามอาชีพของเขา ฉันกำลังปกป้องตัวเองในฐานะผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นคอมมิวนิสต์ ฉันกำลังปกป้องเกียรติยศทางการเมืองของฉัน เกียรติยศของฉันในฐานะนักปฏิวัติ ฉันกำลังปกป้องอุดมการณ์คอมมิวนิสต์ของฉัน อุดมคติของฉัน ฉันกำลังปกป้องเนื้อหาและความสำคัญของชีวิตทั้งหมดของฉัน ด้วยเหตุผลเหล่านี้ ทุกคำที่ฉันพูดในศาลแห่งนี้จึงเป็นส่วนหนึ่งของฉัน ทุกวลีเป็นการแสดงความขุ่นเคืองอย่างลึกซึ้งของฉันต่อการกล่าวหาที่ไม่ยุติธรรม ต่อการกล่าวหาอาชญากรรมต่อต้านคอมมิวนิสต์นี้ การเผาอาคารไรชส์ทาค ว่าเป็นความรับผิดชอบของคอมมิวนิสต์^[11]

การกระทำอันสงบนิ่งของดิมิโทรฟในการปกป้องตนเองและข้อกล่าวหาที่เขายื่นฟ้องต่ออัยการทำให้เขามีชื่อเสียงไปทั่วโลก^[12]ในยุโรป มีคำพูดที่เป็นที่นิยมแพร่หลายไปทั่วทวีปว่า "ในเยอรมนีมีชายผู้กล้าหาญเพียงคนเดียว และเขาคือชาวบัลแกเรีย" ^{[13] ผู้ที่ประทับใจดิมิโทรฟคือ} อาร์เธอร์ การ์ฟิลด์ เฮย์ส ทนายความชื่อดังของสหรัฐฯผู้ก่อตั้งสหภาพเสรีภาพพลเมืองอเมริกันเฮย์สเข้าร่วมการพิจารณาคดีที่เมืองไลพ์ซิกและอุทิศบทหนึ่งให้กับคดีนี้ในอัตชีวประวัติของเขาที่ตีพิมพ์ในปี 1942 ในข้อความที่ถูกอ้างถึงบ่อยครั้ง เฮย์สเขียนถึงดิมิโทรฟว่า:

ฉันไม่เคยเห็นการแสดงความกล้าหาญทางศีลธรรมที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้มาก่อน ชายคนนี้ไม่เพียงแต่กล้าหาญเท่านั้น แต่ยังหุนหันพลันแล่นและเสียสละอีกด้วย ทุกครั้งที่เขาลุกขึ้นยืน เขาจะใช้วิธีกดดันศาล อัยการ ผู้ชมชาวเยอรมัน และพวกนาซีให้อยู่ในสถานะตั้งรับ^[14]

ลักษณะเฉพาะที่โดดเด่นนี้ได้รับการกล่าวถึงในบทวิจารณ์หนังสือของ Hays ในหนังสือพิมพ์อเมริกันหลายฉบับ และช่วยแนะนำชื่อของ Dimitrov ไปทั่วสหรัฐอเมริกา^[15]

เมื่อวันที่ 23 ธันวาคม 1933 ได้มีการอ่านคำตัดสิน แม้ว่าฟาน เดอร์ ลูบเบะจะถูกตัดสินว่ามีความผิดและถูกตัดสินประหารชีวิต แต่ผู้พิพากษาได้ตัดสินให้ดิมิโทรฟ ทาเนฟ และโปปอฟพ้นผิด เนื่องจากไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะเชื่อมโยงพวกเขากับสิ่งที่ผู้พิพากษาเชื่อว่าเป็นการสมคบคิดเพื่อเผาทำลายไรชส์ทาค^[16]ชาวบัลแกเรียทั้งสามคนถูกขับไล่ออกจากเยอรมนีและส่งไปยังสหภาพโซเวียต

เมื่อดิมิโทรฟเดินทางมาถึงมอสโกในวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 1934 โจเซฟ สตาลิน ได้กระตุ้นให้เขา ยุติการปฏิบัติที่ประณามพรรคสังคมประชาธิปไตยว่าเป็น "ฟาสซิสต์สังคม" ซึ่งแทบจะแยกแยะไม่ออกจากฟาสซิสต์ตัวจริง และหันมาส่งเสริมกลยุทธ์ " แนวร่วม " เพื่อต่อต้านภัยคุกคามจากฟาสซิสต์ยุโรปแทน ในเดือนเมษายน เมื่อชื่อเสียงของดิมิโทรฟเพิ่มขึ้นหลังจากการพิจารณาคดีที่เมืองไลพ์ซิก เขาก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกฝ่ายบริหารของคอมินเทิร์นและเลขานุการทางการเมือง โดยรับผิดชอบฝ่ายอังกฤษ-อเมริกาและยุโรปกลาง เขากำลังถูกฝึกฝนให้ควบคุมคอมินเทิร์นจาก " บอลเชวิคเก่า " สองคน ได้แก่ โยซิฟ เปียตนิตสกีและวิลเฮล์ม โนรินซึ่งดำรงตำแหน่งนี้มาตั้งแต่ปี 1923 ในที่สุด ในปี 1934 สตาลินก็เลือกดิมิโทรฟเป็นหัวหน้าองค์กรระหว่างประเทศ ณ จุดนี้ Tzvetan Todorov เขียนว่า Dimitrov "กลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มคนใกล้ชิดของผู้นำโซเวียต" ^[17]

ตั้งแต่วันที่ 25 กรกฎาคมถึง 20 สิงหาคม 1935 การประชุมสมัชชาสากลคอมมิวนิสต์ครั้งที่ 7ได้จัดขึ้นที่มอสโกว์ ดิมิทรอฟเป็นผู้มีบทบาทโดดเด่น เขาได้รับเลือกให้เป็นเลขาธิการของคอมินเทิร์น คำปราศรัยต่อต้านฟาสซิสต์ของเขาที่การประชุมสมัชชาได้รับการถอดเสียงและตีพิมพ์ในแผ่นพับที่ตีพิมพ์ในเดือนกันยายน 1935 ชื่อแนวร่วมต่อต้านฟาสซิสต์ซึ่งตีพิมพ์ซ้ำหลายครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา^[18]

ในช่วงการกวาดล้างครั้งใหญ่ในสหภาพโซเวียต ดิมิโทรฟทราบเรื่องการจับกุมหมู่ แต่แทบไม่ได้ทำอะไรเลย ในเดือนพฤศจิกายน 1937 สตาลินสั่งให้เขาล่อลวงวิลลี มุนเซนเบิร์ก คอมมิวนิสต์ชาวเยอรมัน ไปที่สหภาพโซเวียตเพื่อที่เขาจะถูกจับกุม ดิมิโทรฟไม่คัดค้านและทำตามที่ได้รับคำสั่ง เขาบันทึกไว้ในไดอารี่ของเขาเมื่อจูเลียน เลสชินสกีเฮนริก วาเล็คกีและเจ้าหน้าที่หลายคนของเขาถูกจับกุม แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรอีก แม้ว่าเขาจะตั้งคำถามเมื่อตัวแทน NKVD ในโคมินเทิร์นมิคาอิล ทริลิสเซอร์ถูกจับกุม^[19]

ในปี 1946 ดิมิทรอฟกลับมาบัลแกเรียอีกครั้งหลังจากลี้ภัยอยู่นานถึง 22 ปี หลังจากการลงประชามติเพื่อยกเลิกระบอบกษัตริย์ในเดือนกันยายน บัลแกเรียก็ได้รับการประกาศให้เป็นสาธารณรัฐประชาชนต่อมาในปีนั้น เขาได้สืบทอดตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ต่อ จากคิมอน จอร์จีฟแม้ว่าดิมิทรอฟจะเป็นบุคคลที่ทรงอำนาจที่สุดในประเทศมาตั้งแต่ระบอบกษัตริย์ถูกยกเลิกไปเมื่อสองเดือนก่อนก็ตาม เขายังคงถือสัญชาติโซเวียต

หนึ่งในการกระทำแรกๆ ของดิมิทรอฟในฐานะนายกรัฐมนตรีคือการเจรจากับโยซิป บรอซ ติโตเกี่ยวกับการจัดตั้งสหพันธ์ชาวสลาฟใต้ผู้นำคอมมิวนิสต์บัลแกเรียและยูโกสลาเวียได้หารือกันในเรื่องนี้มาตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน 1944 ^[20]แนวคิดดังกล่าวมีพื้นฐานมาจากข้อเท็จจริงที่ว่ายูโกสลาเวียและบัลแกเรียเป็นบ้านเกิดเพียงสองแห่งของชาวสลาฟใต้และแยกออกจากโลกสลาฟที่เหลือ ในที่สุด แนวคิดดังกล่าวได้นำไปสู่ข้อตกลงเบลดในปี 1947ซึ่งลงนามโดยดิมิทรอฟและติโต ซึ่งเรียกร้องให้ยกเลิกอุปสรรคการเดินทางข้ามพรมแดน จัดเตรียมสหภาพศุลกากรในอนาคต และให้ยูโกสลาเวียยกค่าปฏิกรรมสงครามให้บัลแกเรียฝ่ายเดียว แผนเบื้องต้นสำหรับสหพันธ์รวมถึงการรวมภูมิภาคบลาโกเอฟกราด ("พีรินมาซิโดเนีย") เข้ากับสาธารณรัฐประชาชนมาซิโดเนียและการคืนพื้นที่ทางตะวันตกจากเซอร์เบียให้กับบัลแกเรียเพื่อเตรียมการสำหรับเรื่องนี้ บัลแกเรียจึงรับครูจากยูโกสลาเวียที่เริ่มสอนภาษามาซิโดเนีย ที่ถูกกำหนดขึ้นใหม่ ในโรงเรียนต่างๆ ในเมืองพีริน ประเทศมาซิโดเนีย และยังได้ออกคำสั่งให้ชาวบัลแกเรียในภูมิภาคบลาโกเอฟกราดอ้างสิทธิในอัตลักษณ์ของมาซิโดเนีย อีกด้วย ^[21]

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้า ความแตกต่างก็เกิดขึ้นระหว่างดิมิโทรฟและติโต้เกี่ยวกับทั้งประเทศร่วมในอนาคตและประเด็นมาซิโดเนีย ในขณะที่ดิมิโทรฟคาดการณ์ว่าจะมีรัฐที่ยูโกสลาเวียและบัลแกเรียจะเท่าเทียมกันและมาซิโดเนียจะผูกพันกับบัลแกเรียมากขึ้นหรือน้อยลง ติโต้มองว่าบัลแกเรียเป็นสาธารณรัฐลำดับที่เจ็ดในยูโกสลาเวียที่ขยายตัวซึ่งปกครองอย่างเข้มงวดจากเบลเกรด^[22]ความแตกต่างของพวกเขายังขยายไปถึงลักษณะประจำชาติของชาวมาซิโดเนียด้วย ในขณะที่ดิมิโทรฟมองว่าพวกเขาเป็นกิ่งก้านของบัลแกเรีย [ 23 ^]ติโต้มองว่าพวกเขาเป็นชาติอิสระของผู้คนที่ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับบัลแกเรียเลย^[24]ความอดทนเบื้องต้นต่อการทำให้ มาซิโดเนีย ในปิรินกลายเป็นมา ซิโดเนีย ค่อยๆ กลายเป็นความหวาดกลัวอย่างเปิดเผย

ในเดือนมกราคม 1948 แผนการของติโต้ที่จะผนวกบัลแกเรียและแอลเบเนียกลายเป็นอุปสรรคต่อนโยบายของคอมินฟอร์มและประเทศ อื่นๆ ในกลุ่มตะวันออก^[20]ในเดือนธันวาคม 1947 เอนเวอร์ โฮซาและคณะผู้แทนแอลเบเนียได้รับเชิญให้เข้าร่วมการประชุมระดับสูงในบัลแกเรีย ดิมิโทรฟทราบถึงกิจกรรมการล้มล้างของโคซี โชเซและเจ้าหน้าที่แอลเบเนียที่สนับสนุนยูโกสลาเวียคนอื่นๆ เขาบอกกับเอนเวอร์ โฮซาในระหว่างการประชุมว่า "ฟังนะ สหายเอนเวอร์ รักษาพรรคให้บริสุทธิ์! ปล่อยให้เป็นการปฏิวัติ เป็นชนชั้นกรรมาชีพ แล้วทุกอย่างจะราบรื่นกับคุณเอง!" ^[25]

หลังจากการแตกแยกในเบื้องต้น สตาลินได้เชิญดิมิโทรฟและติโตไปมอสโกว์เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล่าสุด ดิมิโทรฟยอมรับคำเชิญ แต่ติโตปฏิเสธ และส่งเอ็ดเวิร์ด คาร์เดลจ์ ผู้ร่วมงานคนสนิทของเขา ไปแทน^[20]รอยร้าวที่เกิดขึ้นระหว่างสตาลินและติโตในปี 1948 ทำให้รัฐบาลบัลแกเรียมีโอกาสอันดีที่จะประณามนโยบายยูโกสลาเวียในมาซิโดเนียว่าเป็นการขยายอำนาจ และแก้ไขนโยบายในประเด็นมาซิโดเนีย^[22]แนวคิดเรื่องสหพันธรัฐบอลข่านและมาซิโดเนียที่เป็นหนึ่งเดียวถูกยกเลิก ครูชาวมาซิโดเนียถูกขับไล่ และการสอนภาษามาซิโดเนียทั่วทั้งจังหวัดก็ถูกยกเลิก ในการประชุมสมัชชาครั้งที่ 5 ของพรรคแรงงานบัลแกเรีย (คอมมิวนิสต์) ดิมิโทรฟกล่าวหาติโตว่าเป็น "ชาตินิยม" และแสดงความเป็นศัตรูต่อคอมมิวนิสต์สากล โดยเฉพาะสหภาพโซเวียต^[26]แม้จะเกิดผลกระทบตามมา แต่ยูโกสลาเวียก็ไม่ได้เปลี่ยนจุดยืนเกี่ยวกับการสละค่าปฏิกรรมสงครามของบัลแกเรีย ตามที่กำหนดไว้ในข้อตกลงเบลดปี 1947

ในปี 1906 ดิมิโทรฟแต่งงานกับภรรยาคนแรกของเขาซึ่งเป็นช่างทำหมวกผู้อพยพชาวเซอร์เบีย นักเขียนและนักสังคมนิยม Ljubica Ivoševićซึ่งเขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยจนกระทั่งเธอเสียชีวิตในปี 1933 ^[3]ในขณะที่อยู่ในสหภาพโซเวียต ดิมิโทรฟแต่งงานกับภรรยาคนที่สองของเขา Roza Yulievna Fleishmann (1896–1958) ชาวเช็กซึ่งให้กำเนิดลูกชายคนเดียวของเขา Mitya ในปี 1936 เด็กชายเสียชีวิตด้วยโรคคอตีบ เมื่ออายุได้ 7 ขวบ ในขณะที่ Mitya ยังมีชีวิตอยู่ ดิมิโทรฟรับ Fani ลูกสาวของWang Mingซึ่งรักษาการเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนในปี 1931 ^{[3] [27]}เขาและภรรยารับเลี้ยงเด็กอีกคน Boiko Dimitrov เกิดในปี 1941

ดิมิโทรฟเสียชีวิตเมื่อวันที่ 2 กรกฎาคม 1949 ที่สถานพยาบาลบาร์วิคา ใกล้มอสโกว์การคาดเดา^{[20] [28]}ว่าเขาถูกวางยาพิษไม่เคยได้รับการยืนยัน แม้ว่าสุขภาพของเขาจะดูทรุดโทรมลงอย่างกะทันหันก็ตาม ผู้สนับสนุนทฤษฎีการวางยาพิษอ้างว่าสตาลินไม่ชอบแนวคิด "สหพันธ์บอลข่าน" ของดิมิโทรฟและความสนิทสนมของเขากับติโต^{[20] [28]}

หลังจากพิธีศพ ร่างของดิมิโทรฟได้รับการทำศพและจัดแสดงในสุสานจอร์จี ดิมิโทรฟ ในโซเฟีย หลังจากการปกครองของคอมมิวนิสต์ในบัลแกเรียสิ้นสุดลงร่างของเขาถูกฝังในสุสานกลางของโซเฟียในปี 1990 สุสานของเขาถูกทำลายในปี 1999

This section does not cite any sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (October 2019) (Learn how and when to remove this message)

• รูปปั้นในหมู่บ้านดิมิโทรฟตั้งชื่อเพื่อเป็นเกียรติแก่เขาในปี พ.ศ. 2492

• รูปปั้นขนาดใหญ่ที่ทาสีของ Dimitrov ยังคงเหลืออยู่ใจกลาง Place Bulgarie ในเมือง Cotonouสาธารณรัฐเบนินหลายทศวรรษหลังจากที่ประเทศได้ละทิ้งลัทธิมาร์กซ์-เลนินและรูปปั้นขนาดใหญ่ของVladimir Leninก็ถูกรื้อออกไปจาก Place Lenine

• ดิมิโตรฟกราดประเทศบัลแกเรีย
• สุสานจอร์จี้ ดิมิทรอฟ 1949–1999

• ยังมีถนนสายหนึ่ง (#114) ที่ตั้งชื่อตามเขาในกรุงพนมเปญ ประเทศกัมพูชาด้วย

• ถนนสายหลักในย่าน Nuevo Holguin ซึ่งสร้างขึ้นในช่วงทศวรรษปี 1970 และ 1980 ในเมืองHolguínได้รับการตั้งชื่อตามเขา
• Instituto de Investigaciones Agropecuarias Jorge Dimitrov ในBayamoได้รับการตั้งชื่อตามเขา
• โรงเรียน IPUEC Jorge Dimitrov (Ceiba 7) ในCaimito
• โรงเรียนประถม Escuela Primaria Jorge Dimitrov ในฮาวานา

• ใน เขต Pankow ของเบอร์ลินตะวันออกในขณะนั้น ถนนสายหนึ่งได้รับการตั้งชื่อว่า Danziger Straße ตั้งแต่ปี 1874 ตามชื่อเมือง Danzig ในเยอรมนีในอดีต (ปัจจุบันคือGdańskประเทศโปแลนด์) และในปี 1950 ระบอบคอมมิวนิสต์เยอรมันตะวันออกได้เปลี่ยนชื่อเป็น Dimitroffstraße (ถนน Dimitrov) นอกจากนี้ ถนนสายนี้ยังได้ใช้ชื่อนี้กับสถานีรถไฟใต้ดินอีกด้วย หลังจากการรวมประเทศเยอรมนี วุฒิสภาเบอร์ลินได้เปลี่ยนชื่อถนนเป็น Danziger Straße ในปี 1995 และสถานีรถไฟใต้ดินก็เปลี่ยนชื่อเป็นEberswalder Straße

• ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2525 มีการเฉลิมฉลองครบรอบ 100 ปีวันเกิดของดิมิโทรฟที่หอประชุมมหาตมะ คานธีในลอนดอน มีการตีพิมพ์คำบรรยายจากงานดังกล่าวในแผ่นพับGeorgi Dimitrov: Fighter Against Fascism [ ^29]

• จัตุรัส Fővám tér และถนน Máriaremetei út ในบูดาเปสต์ประเทศฮังการีได้รับการตั้งชื่อตาม Dimitrov ระหว่างปี 1949 ถึง 1991 ในจัตุรัสแห่งนี้ มีการสร้างรูปปั้นครึ่งตัวของเขาในปี 1954 จากนั้นจึงสร้างรูปปั้นเต็มตัวในปี 1983 จากนั้นจึงย้ายไปที่ถนนที่มีชื่อเดียวกันนี้ในปีถัดมา ประติมากรรมทั้งสองชิ้นจัดแสดงในMemento Park ตั้งแต่ปี 1992

• มีถนน Georgi Dimitrov ในเมืองReggio EmiliaเขตบริหารEmilia-Romagna

รัฐบาลซันดินิสตาของประเทศนิการากัว เปลี่ยนชื่อย่านใจกลางกรุง มานากัวแห่งหนึ่งเป็น"บาร์ริโอ จอร์จ ดิมิโตรฟ" เพื่อรำลึกถึงเขาในช่วงการปฏิวัติของประเทศเมื่อทศวรรษ 1980

• ในกรุงบูคาเรสต์ ถนนสายหนึ่งได้รับการตั้งชื่อตามเขา (Bulevardul Dimitrov) ในปี 1990 หลังจากการล่มสลายของลัทธิคอมมิวนิสต์ในยุโรปตะวันออก ถนนสายนี้จึงได้รับการเปลี่ยนชื่อเพื่อเป็นเกียรติแก่อดีตกษัตริย์แห่งโรมาเนีย เฟอร์ดินานด์ที่ 1 (Bulevardul Ferdinand)

• ดิมิโตรฟกราดรัสเซีย
• ในเมืองโนโวซิบีสค์ถนนสายใหญ่ที่นำไปสู่สะพานข้ามแม่น้ำออบได้รับการตั้งชื่อตามเขา สะพานนี้เปิดใช้ในปี 1978

• ดิมิโตรฟกราดเซอร์เบีย

• ในสมัยที่อยู่ภายใต้การปกครองของคอมมิวนิสต์ โรงงานเคมีที่สำคัญแห่งหนึ่งในเมืองบราติสลาวาถูกเรียกว่า "Chemické závody Juraja Dimitrova" (เรียกกันทั่วไปว่า Dimitrovka) เพื่อเป็นเกียรติแก่เขา หลังจากการปฏิวัติกำมะหยี่ โรงงานแห่งนี้ก็ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น Istrochem

• Dymytrov ซึ่งปัจจุบันคือเมือง Myrnohradในยูเครนได้รับการตั้งชื่อว่า Dymytrov ระหว่างปี 1972 ถึง 2016

• หลังจากแผ่นดินไหวที่เมืองสโกเปียในปี 2506ประเทศบัลแกเรียได้เข้าร่วมความพยายามบูรณะระหว่างประเทศด้วยการบริจาคเงินเพื่อสร้างโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย ซึ่งเปิดทำการในปี 2507 เพื่อเป็นเกียรติแก่ประธานาธิบดีคนแรกของประเทศผู้บริจาคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายแห่งนี้จึงได้รับการตั้งชื่อตามจอร์จี ดิมิโทรฟซึ่งเป็นชื่อที่โรงเรียนยังคงใช้มาจนถึงปัจจุบัน
• เมืองCaribrod (Цариброд) ซึ่งในขณะนั้นเป็นสาธารณรัฐประชาชนเซอร์เบีย FPRY ได้เปลี่ยนชื่อเป็น Dimitrovgrad (Димитровград) ในปี 1950 เพื่อเป็นเกียรติแก่อดีตผู้นำบัลแกเรีย แม้จะมีความขัดแย้งระหว่าง Tito และ Stalinก็ตาม ชื่อดังกล่าวยังคงใช้มาจนถึงปัจจุบัน แม้ว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา สภาเมืองท้องถิ่นได้พยายามคืนชื่อเดิม (ล่าสุดในปี 2019) และบางคนก็ชอบใช้ชื่อเดิมเพื่อหลีกเลี่ยงความสับสนกับ Dimitrovgrad ในบัลแกเรีย

• Banac, Ivo, ed. (2003). The Diary of Georgi Dimitrov, 1933–1949 . นิวฮาเวน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยลISBN 0300097948-

• Dallin, Alexander; Firsov, Fridrikh Igorevich, บรรณาธิการ (2000). Dimitrov and Stalin, 1934–1943: Letters from the Soviet Archivesนิวฮาเวน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยลISBN 0300080212-
• สแตนโควา, มารีเอตตา (2010) Georgi Dimitrov: ชีวิต (ชีวิตคอมมิวนิสต์ ) ลอนดอน: ไอบี ทอริส. ไอเอสบีเอ็น 978-1845117283-

วิกิคำคมมีคำคมที่เกี่ยวข้องกับGeorgi Dimitrov

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ Georgi Dimitrov

• Georgi Dimitrov Internet Archive ที่ห้องสมุด Marxists Internet Archive
• ผลงานคัดสรรเป็นภาษาอังกฤษ (เล่ม 1, เล่ม 2, เล่ม 3) ใน รูปแบบ PDFตีพิมพ์ในบัลแกเรียในปี พ.ศ. 2515
• จอร์จิ ดิมิโทรฟ: ครบรอบวันเกิด 90 ปีมีข้อมูลประวัติย่อ
• วิดีโอ A Better Tomorrow: สุสาน Georgi Dimitrov จากUCTV (มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย)
• การตัดข่าวจากหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับ Georgi Dimitrov ในศตวรรษที่ 20 คลังข่าวของZBW