แฮกเกอร์

แฮกเกอร์คือบุคคลที่มีความชำนาญในด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ ซึ่งบรรลุเป้าหมายด้วยวิธีการที่ไม่เป็น มาตรฐานคำนี้เริ่มมีความเกี่ยวข้องกับแฮกเกอร์ด้านความปลอดภัย ใน วัฒนธรรมสมัยนิยม  ซึ่งก็คือบุคคลที่มีความรู้เกี่ยวกับจุดบกพร่องหรือช่องโหว่ในการแฮ็กระบบคอมพิวเตอร์และเข้าถึงข้อมูลที่พวกเขาไม่สามารถเข้าถึงได้ด้วยวิธีอื่น อย่างไรก็ตาม ในทางบวก การแฮ็กยังสามารถใช้ได้โดยบุคคลที่ถูกต้องตามกฎหมายในสถานการณ์ทางกฎหมาย ตัวอย่างเช่นหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายบางครั้งใช้เทคนิคการแฮ็กเพื่อรวบรวมหลักฐานเกี่ยวกับอาชญากรและผู้กระทำผิดอื่นๆ ซึ่งอาจรวมถึงการใช้เครื่องมือไม่เปิดเผยตัวตน (เช่นVPNหรือเว็บมืด ) เพื่อปกปิดตัวตนทางออนไลน์และแอบอ้างเป็นอาชญากร^{[1] [2]}

การแฮ็กอาจหมายถึงการแก้ไขปัญหาแบบอ้อมค้อม หรือการพัฒนาโปรแกรมและฮาร์ดแวร์โดยทั่วไป และวัฒนธรรมของแฮ็กเกอร์ ก็ได้ แพร่กระจายการใช้คำๆ นี้ไปสู่ประชาชนทั่วไปอย่างกว้างขวาง แม้กระทั่งนอกวิชาชีพหรืองานอดิเรกที่เกี่ยวข้องกับอิเล็กทรอนิกส์ก็ตาม (ดูการแฮ็กชีวิต )

เมื่อพิจารณาจากแฮ็กเกอร์ 2 ประเภท คำว่า "แฮ็กเกอร์" แบ่งได้เป็น 2 ความหมาย คือ

1. เดิมทีแฮ็กเกอร์หมายความถึงผู้ที่ชื่นชอบเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ขั้นสูง (ทั้งฮาร์ดแวร์และซอฟต์แวร์) และผู้ศรัทธาในวัฒนธรรมย่อยด้านการเขียนโปรแกรม ดูวัฒนธรรมแฮ็กเกอร์^[3 ]
2. บุคคลที่สามารถทำลายระบบรักษาความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์ได้ หากทำไปเพื่อจุดประสงค์ที่เป็นอันตราย บุคคลดังกล่าวอาจเรียกได้ว่าเป็นแคร็กเกอร์^[4]

การใช้คำว่า "แฮ็กเกอร์" ในกระแสหลักส่วนใหญ่หมายถึงอาชญากรคอมพิวเตอร์ เนื่องมาจากการใช้คำนี้ในสื่อมวลชนตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1990 ^[5]ซึ่งรวมถึงสิ่งที่ศัพท์แสงของแฮ็กเกอร์เรียกว่าScript Kiddiesซึ่งเป็นอาชญากรที่ไม่ค่อยมีทักษะซึ่งพึ่งพาเครื่องมือที่เขียนขึ้นโดยผู้อื่นซึ่งมีความรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีการทำงาน^[6]การใช้คำนี้แพร่หลายมากจนประชาชนทั่วไปไม่ทราบว่ามีความหมายที่แตกต่างกัน^[7]แม้ว่าแฮ็กเกอร์ด้านความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์จะยอมรับและเรียกนักเล่นอดิเรกว่าแฮ็กเกอร์โดยทั่วไป แต่ผู้คนจากกลุ่มวัฒนธรรมย่อยของการเขียนโปรแกรมถือว่าการใช้คำที่เกี่ยวข้องกับการบุกรุกคอมพิวเตอร์นั้นไม่ถูกต้อง และเน้นย้ำถึงความแตกต่างระหว่างทั้งสองโดยเรียกผู้เจาะระบบความปลอดภัยว่า "แคร็กเกอร์" (คล้ายกับผู้เจาะตู้เซฟ )

ความขัดแย้งมักเกิดขึ้นจากการยืนกรานว่าเดิมทีคำนี้หมายถึงคนที่ทำอะไรบางอย่างในทางบวก นั่นคือใช้ไหวพริบเล่น ๆ เพื่อบรรลุเป้าหมาย แต่แล้วความหมายของคำนี้ก็เปลี่ยนไปในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมาและหมายถึงอาชญากรคอมพิวเตอร์^[8]

เนื่องจากการใช้คำที่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยแพร่หลายมากขึ้น ความหมายดั้งเดิมจึงไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก ในการใช้งานทั่วไปและในสื่อต่างๆ คำว่า "ผู้บุกรุกคอมพิวเตอร์" หรือ "อาชญากรคอมพิวเตอร์" เป็นความหมายเฉพาะของคำนี้ ในวัฒนธรรมของผู้ที่ชื่นชอบคอมพิวเตอร์และแฮ็กเกอร์ ความหมายหลักคือคำอธิบายเสริมสำหรับโปรแกรมเมอร์หรือผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคที่เก่งกาจเป็นพิเศษ ชุมชนด้านเทคนิคจำนวนมากยืนกรานว่าการใช้คำหลังเป็นการใช้ที่ถูกต้อง ดังเช่นในคำจำกัดความ ของไฟล์ศัพท์เฉพาะ

บางครั้ง "แฮ็กเกอร์" ถูกใช้เป็นคำพ้องความหมายกับ " เนิร์ด ": "แฮ็กเกอร์ตัวจริงไม่ใช่คนที่ชอบเข้ากลุ่ม เขาเป็นคนที่ชอบนอนดึก เขาและเครื่องจักรมีความสัมพันธ์แบบรักๆ เกลียดๆ... พวกเขาเป็นเด็กที่มักจะฉลาดแต่ไม่ค่อยสนใจเป้าหมายแบบเดิมๆ ถือเป็นคำเยาะเย้ยและคำชมเชยขั้นสูงสุด" ^[9]

เฟร็ด ชาปิโรคิดว่า "ทฤษฎีทั่วไปที่ว่าเดิมทีคำว่า 'แฮ็กเกอร์' เป็นเพียงคำที่ไม่เป็นอันตราย และความหมายที่เป็นอันตรายของคำนี้เป็นเพียงการบิดเบือนในภายหลังนั้นไม่เป็นความจริง" เขาพบว่าความหมายที่เป็นอันตรายดังกล่าวปรากฏอยู่แล้วที่สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ในปี 2506 (อ้างอิงจากThe Techซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์ของนักศึกษาสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์) และในเวลานั้นยังหมายถึงผู้ใช้เครือข่ายโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับอนุญาต^{[10] [11]}ซึ่งก็คือ ขบวนการ ฟรีกเกอร์ที่พัฒนาจนกลายเป็นวัฒนธรรมย่อยของแฮ็กเกอร์ด้านความปลอดภัยทางคอมพิวเตอร์ในปัจจุบัน

แฮกเกอร์ด้านพลเมืองใช้ความสามารถด้านความปลอดภัยและ/หรือการเขียนโปรแกรมเพื่อสร้างโซลูชัน ซึ่งมักจะเป็นแบบสาธารณะและโอเพ่นซอร์สเพื่อแก้ไขปัญหาที่เกี่ยวข้องกับละแวกบ้าน เมือง รัฐ หรือประเทศ และโครงสร้างพื้นฐานภายในนั้น^[12]เทศบาลและหน่วยงานรัฐบาลหลัก เช่นNASAเป็นที่ทราบกันดีว่าจัดงานแฮ็กกาธอนหรือส่งเสริมวันที่เฉพาะเจาะจงเป็น "วันแฮ็กเกอร์ด้านพลเมืองแห่งชาติ" เพื่อกระตุ้นให้แฮกเกอร์ด้านพลเมืองเข้าร่วม^[13]แฮกเกอร์ด้านพลเมืองแม้ว่ามักจะทำงานอิสระและอิสระ แต่ก็อาจทำงานควบคู่กับหรือประสานงานกับโครงสร้างพื้นฐานของรัฐบาลหรือท้องถิ่นบางส่วน เช่น รถไฟและรถบัส^[14]ตัวอย่างเช่น ในปี 2008 วิลเลียม เอนทริเคน แฮกเกอร์ด้านพลเมืองจากฟิลาเดลเฟีย ได้พัฒนาแอปพลิเคชันเว็บที่แสดงการเปรียบเทียบเวลาที่มาถึงจริงของ รถไฟ SEPTA ในท้องถิ่น กับเวลาตามกำหนดการ หลังจากที่ได้รับรายงานว่าผิดหวังกับความคลาดเคลื่อน ดังกล่าว ^[15]

แฮกเกอร์ด้านความปลอดภัยคือผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการหลบเลี่ยงความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์ มีหลายประเภท ได้แก่:

หมวกสีขาว

แฮกเกอร์ที่ทำงานเพื่อรักษาข้อมูลให้ปลอดภัยจากแฮกเกอร์คนอื่น ๆ โดยค้นหาช่องโหว่ ของระบบ ที่สามารถบรรเทาได้ แฮกเกอร์หมวกขาวมักถูกว่าจ้างโดยเจ้าของระบบเป้าหมายและมักได้รับค่าตอบแทน (บางครั้งค่อนข้างดี) สำหรับงานที่ทำ การทำงานของแฮกเกอร์ไม่ผิดกฎหมายเนื่องจากทำด้วยความยินยอมของเจ้าของระบบ

หมวกดำหรือแครกเกอร์

แฮกเกอร์ที่มีเจตนาร้าย มักขโมย ใช้ประโยชน์ และขายข้อมูล และมักมีแรงจูงใจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว งานของพวกเขามักผิดกฎหมาย แครกเกอร์นั้นเหมือนกับแฮกเกอร์หมวกดำ^[16]แต่โดยเฉพาะเป็นคนที่เก่งมากและพยายามแฮ็กเพื่อแสวงหากำไรหรือประโยชน์ ไม่ใช่แค่ทำลายระบบ แครกเกอร์จะหาช่องโหว่ของระบบและมักจะใช้ช่องโหว่นั้นให้เป็นประโยชน์กับตนเองโดยการขายการแก้ไขให้กับเจ้าของระบบหรือขายช่องโหว่ให้กับแฮกเกอร์หมวกดำคนอื่นๆ ซึ่งในทางกลับกันก็จะใช้ช่องโหว่นั้นเพื่อขโมยข้อมูลหรือรับค่าลิขสิทธิ์

หมวกสีเทา

ผู้เชี่ยวชาญด้านความปลอดภัยทางคอมพิวเตอร์ที่บางครั้งอาจละเมิดกฎหมายหรือมาตรฐานทางจริยธรรม ทั่วไป แต่ไม่มีเจตนาเป็นอันตรายแบบแฮกเกอร์หมวกดำ

วัฒนธรรมแฮ็กเกอร์เป็นแนวคิดที่มาจากชุมชนของโปรแกรมเมอร์คอมพิวเตอร์และนักออกแบบระบบ ที่กระตือรือร้น ในช่วงทศวรรษ 1960 รอบๆTech Model Railroad Club (TMRC) ของ สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ (MIT) ^[17]และห้องปฏิบัติการปัญญาประดิษฐ์ของ MIT [ ^18]แนวคิดนี้ขยายไปสู่ชุมชนคอมพิวเตอร์ที่บ้านสำหรับมือสมัครเล่น โดยเน้นที่ฮาร์ดแวร์ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 (เช่นHomebrew Computer Club ) ^[19]และซอฟต์แวร์ ( วิดีโอเกม [ ^20] การแคร็กซอฟต์แวร์เดโมซีน ) ใน ช่วงทศวรรษ 1980/1990 ต่อมา สิ่งนี้จะครอบคลุมถึงคำจำกัดความใหม่ๆ มากมาย เช่น ศิลปะ และการแฮ็กชีวิต

แรงจูงใจหลักสี่ประการได้ถูกเสนอขึ้นว่าเป็นไปได้ที่แฮกเกอร์จะพยายามเจาะเข้าไปในคอมพิวเตอร์และเครือข่าย ประการแรก การแฮ็กระบบเพื่อขโมยหมายเลขบัตรเครดิตหรือจัดการระบบธนาคาร นั้นอาจได้ผลประโยชน์ทางการเงินจากการก่ออาชญากรรม ประการที่สอง แฮกเกอร์จำนวนมากแสวงหากำไรจากการสร้างชื่อเสียงให้กับตนเองในกลุ่มย่อยของแฮกเกอร์ และจะเปิดเผยชื่อผู้ใช้ของตนบนเว็บไซต์ที่แฮ็กไป หรือทิ้งหลักฐานอื่นๆ ไว้เป็นหลักฐานว่าพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการแฮ็กเฉพาะครั้งใดครั้งหนึ่ง ประการที่สามการจารกรรมขององค์กรทำให้บริษัทต่างๆ สามารถรับข้อมูลเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์หรือบริการที่อาจถูกขโมยหรือใช้เป็นเครื่องมือต่อรองในตลาดได้ และประการสุดท้าย การโจมตีที่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐทำให้ประเทศต่างๆ มีทั้งตัวเลือกในการรวบรวมข่าวกรองและในช่วงสงครามที่ดำเนินการบน ใน หรือผ่านไซเบอร์สเปซ^[21]

ความแตกต่างพื้นฐานที่สำคัญระหว่างกลุ่มย่อยของโปรแกรมเมอร์และแฮกเกอร์ด้านความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์คือต้นกำเนิดทางประวัติศาสตร์และการพัฒนาที่แยกจากกันเป็นส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตามJargon Fileรายงานว่ามีการทับซ้อนกันอย่างมากสำหรับ phreaking ในช่วงต้นทศวรรษ 1970 บทความจากเอกสารของนักศึกษา MIT ที่ชื่อThe Techได้ใช้คำว่าแฮกเกอร์ในบริบทนี้แล้วในปี 1963 ในความหมายเชิงลบสำหรับผู้ที่กำลังยุ่งกับระบบโทรศัพท์^[10]การทับซ้อนกันเริ่มสลายลงอย่างรวดเร็วเมื่อผู้คนเข้าร่วมในกิจกรรมที่ทำในลักษณะที่ไม่รับผิดชอบ^[22]ซึ่งเป็นกรณีนี้หลังจากการตีพิมพ์บทความที่เปิดโปงกิจกรรมของ Draper และ Engressia

ตามที่ Raymond กล่าว แฮกเกอร์จากกลุ่มย่อยของโปรแกรมเมอร์มักจะทำงานอย่างเปิดเผยและใช้ชื่อจริง ในขณะที่แฮกเกอร์ด้านความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์ชอบกลุ่มที่ปกปิดตัวตนและใช้ชื่อปลอมเพื่อปกปิดตัวตน^[23]นอกจากนี้ กิจกรรมในทางปฏิบัติของพวกเขายังแตกต่างกันอย่างมาก แฮกเกอร์กลุ่มแรกเน้นที่การสร้างโครงสร้างพื้นฐานใหม่และปรับปรุงที่มีอยู่ (โดยเฉพาะสภาพแวดล้อมซอฟต์แวร์ที่พวกเขาทำงานด้วย) ในขณะที่แฮกเกอร์กลุ่มหลังเน้นที่การหลีกเลี่ยงมาตรการรักษาความปลอดภัยโดยทั่วไปเป็นหลักและเข้มข้น โดยการใช้ความรู้ที่มีอย่างมีประสิทธิผล (ซึ่งอาจใช้เพื่อรายงานและช่วยแก้ไขข้อบกพร่องด้านความปลอดภัยหรือเหตุผลในการแสวงประโยชน์) เป็นเพียงเรื่องรอง ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดที่สุดในมุมมองเหล่านี้คือการออกแบบระบบแบ่งเวลาที่เข้ากันไม่ได้ ของแฮกเกอร์ MIT ซึ่งจงใจไม่มีมาตรการรักษาความปลอดภัยใดๆ

อย่างไรก็ตาม มีความทับซ้อนกันเล็กน้อย เนื่องจากความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์ยังเป็นเรื่องปกติในกลุ่มแฮกเกอร์ที่เป็นโปรแกรมเมอร์ ตัวอย่างเช่น เคน ธอมป์สันได้กล่าวไว้ระหว่าง การบรรยายในงาน Turing Award ปี 1983 ว่าสามารถเพิ่มโค้ดลงใน คำสั่ง "login" ของ UNIX ที่จะยอมรับ รหัสผ่านที่เข้ารหัสไว้หรือรหัสผ่านที่ทราบเฉพาะเจาะจง ทำให้มีประตูหลังเข้าสู่ระบบด้วยรหัสผ่านหลังได้ เขาตั้งชื่อสิ่งประดิษฐ์ของเขาว่า " ม้าโทรจัน " นอกจากนี้ ธอมป์สันยังโต้แย้งว่าคอมไพเลอร์ Cเองสามารถดัดแปลงให้สร้างโค้ดอันตรายโดยอัตโนมัติได้ ซึ่งจะทำให้การตรวจจับการดัดแปลงทำได้ยากยิ่งขึ้น เนื่องจากคอมไพเลอร์เป็นโปรแกรมที่สร้างจากคอมไพเลอร์เอง ม้าโทรจันจึงสามารถติดตั้งในโปรแกรมคอมไพเลอร์ใหม่โดยอัตโนมัติได้ โดยไม่ต้องตรวจจับการดัดแปลงแหล่งที่มาของคอมไพเลอร์ใหม่ได้เลย อย่างไรก็ตาม ทอมป์สันแยกตัวออกจากกลุ่มแฮกเกอร์ด้านความปลอดภัยทางคอมพิวเตอร์อย่างเคร่งครัด: "ผมอยากวิพากษ์วิจารณ์สื่อในการจัดการกับ 'แฮกเกอร์' กลุ่ม414กลุ่มดาลตัน ฯลฯ การกระทำที่เด็กๆ เหล่านี้ทำนั้นเป็นเพียงการทำลายทรัพย์สินเท่านั้น และในกรณีเลวร้ายที่สุดก็อาจเป็นการบุกรุกและขโมย ... ผมเคยเห็นเด็กๆ ให้การเป็นพยานต่อรัฐสภา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้เลยว่าการกระทำของพวกเขานั้นร้ายแรงแค่ไหน" ^[24]

วัฒนธรรมย่อยของแฮกเกอร์ที่เป็นโปรแกรมเมอร์มองว่าการหลีกเลี่ยงกลไกความปลอดภัยในระดับรองเป็นสิ่งที่ถูกต้องหากทำเพื่อขจัดอุปสรรคในทางปฏิบัติออกจากการทำงานจริง ในรูปแบบพิเศษ การกระทำดังกล่าวอาจเป็นการแสดงออกถึงความฉลาดที่สนุกสนานก็ได้^[25]อย่างไรก็ตาม การมีส่วนร่วมอย่างเป็นระบบและเป็นหลักในกิจกรรมดังกล่าวไม่ใช่หนึ่งในผลประโยชน์ที่แท้จริงของวัฒนธรรมย่อยของแฮกเกอร์ที่เป็นโปรแกรมเมอร์ และไม่มีความสำคัญในกิจกรรมจริงด้วยเช่นกัน^[23]ความแตกต่างอีกประการหนึ่งก็คือ ในอดีต สมาชิกของวัฒนธรรมย่อยของแฮกเกอร์ที่เป็นโปรแกรมเมอร์ทำงานอยู่ในสถาบันการศึกษาและใช้สภาพแวดล้อมคอมพิวเตอร์ที่นั่น ในทางตรงกันข้าม แฮกเกอร์ด้านความปลอดภัยคอมพิวเตอร์ต้นแบบมีสิทธิ์เข้าถึงคอมพิวเตอร์ที่บ้านและโมเด็มเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่กลางทศวรรษ 1990 เป็นต้นมา คอมพิวเตอร์ที่บ้านสามารถรันระบบปฏิบัติการแบบยูนิกซ์ได้ และการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่บ้านในราคาไม่แพงก็พร้อมใช้งานเป็นครั้งแรก ทำให้ผู้คนจำนวนมากจากนอกโลกวิชาการเริ่มมีส่วนร่วมในวัฒนธรรมย่อยของแฮกเกอร์ที่เป็นโปรแกรมเมอร์

ตั้งแต่ช่วงกลางทศวรรษ 1980 เป็นต้นมา มีความทับซ้อนกันในแนวคิดและสมาชิกในชุมชนแฮกเกอร์ด้านความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์ กรณีที่โดดเด่นที่สุดคือ Robert T. Morris ซึ่งเป็นผู้ใช้ MIT-AI แต่เขียนเวิร์ม Morris ดังนั้น Jargon Fileจึงเรียกเขาว่า "แฮกเกอร์ตัวจริงที่พลาด" ^[26]อย่างไรก็ตาม สมาชิกของวัฒนธรรมย่อยโปรแกรมเมอร์มีแนวโน้มที่จะดูถูกและแยกตัวออกจากความทับซ้อนกันเหล่านี้ พวกเขามักจะเรียกผู้คนในวัฒนธรรมย่อยด้านความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์ด้วยถ้อยคำดูถูกว่าแคร็กเกอร์ และปฏิเสธที่จะยอมรับคำจำกัดความของแฮกเกอร์ที่ครอบคลุมถึงกิจกรรมดังกล่าว ในทางกลับกัน วัฒนธรรมย่อยด้านการแฮกเกอร์ด้านความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์มักจะไม่แยกแยะระหว่างวัฒนธรรมย่อยทั้งสองอย่างรุนแรง โดยยอมรับว่าวัฒนธรรมย่อยทั้งสองมีความเหมือนกันหลายอย่าง เช่น สมาชิกจำนวนมาก เป้าหมายทางการเมืองและสังคม และความรักในการเรียนรู้เกี่ยวกับเทคโนโลยี พวกเขาจำกัดการใช้คำว่าแคร็กเกอร์เฉพาะในหมวดหมู่ของพวกเด็กเขียนสคริปต์และแฮกเกอร์หมวกดำเท่านั้น

วัฒนธรรมย่อยทั้งสามมีความสัมพันธ์กับการปรับเปลี่ยนฮาร์ดแวร์ ในยุคแรกของการแฮ็กเครือข่าย เฟร็กกำลังสร้างกล่องสีน้ำเงินและตัวแปรต่างๆ วัฒนธรรมย่อยโปรแกรมเมอร์ของแฮ็กเกอร์มีเรื่องราวเกี่ยวกับการแฮ็กฮาร์ดแวร์หลายอย่างในตำนาน เช่น สวิตช์ "วิเศษ" ลึกลับที่ติดอยู่กับคอมพิวเตอร์ PDP-10 ในห้องแล็บ AI ของ MIT ซึ่งเมื่อปิดสวิตช์แล้ว คอมพิวเตอร์จะขัดข้อง^[27]แฮ็กเกอร์ที่เป็นงานอดิเรกในยุคแรกสร้างคอมพิวเตอร์ที่บ้านของพวกเขาเองจากชุดก่อสร้าง อย่างไรก็ตาม กิจกรรมทั้งหมดเหล่านี้ได้หายไปในช่วงทศวรรษ 1980 เมื่อเครือข่ายโทรศัพท์เปลี่ยนมาใช้สวิตช์บอร์ดที่ควบคุมด้วยระบบดิจิทัล ส่งผลให้การแฮ็กเครือข่ายเปลี่ยนไปสู่การโทรออกไปยังคอมพิวเตอร์ระยะไกลด้วยโมเด็มเมื่อมีคอมพิวเตอร์ที่บ้านราคาถูกที่ประกอบสำเร็จแล้ว และเมื่อสถาบันการศึกษาเริ่มมอบคอมพิวเตอร์เวิร์กสเตชันที่ผลิตเป็นจำนวนมากให้กับนักวิทยาศาสตร์แทนที่จะใช้ระบบแบ่งเวลาส่วนกลาง การดัดแปลงฮาร์ดแวร์ที่แพร่หลายในปัจจุบันมีเพียงประเภทเดียวคือ การ ดัดแปลง เคส

การเผชิญหน้าระหว่างโปรแกรมเมอร์และกลุ่มย่อยของแฮกเกอร์ด้านความปลอดภัยทางคอมพิวเตอร์เกิดขึ้นเมื่อปลายทศวรรษ 1980 เมื่อกลุ่มแฮกเกอร์ด้านความปลอดภัยทางคอมพิวเตอร์ที่เห็นอกเห็นใจกลุ่มChaos Computer Club (ซึ่งปฏิเสธว่าไม่มีความรู้เกี่ยวกับกิจกรรมเหล่านี้) บุกเข้าไปในคอมพิวเตอร์ขององค์กรทหารและสถาบันการศึกษาของอเมริกา พวกเขาขายข้อมูลจากเครื่องเหล่านี้ให้กับหน่วยข่าวกรองของโซเวียต ซึ่งหนึ่งในนั้นก็เพื่อนำเงินไปใช้ในการติดยาของเขา คดีนี้คลี่คลายเมื่อClifford Stollนักวิทยาศาสตร์ที่ทำงานเป็นผู้ดูแลระบบ พบวิธีบันทึกการโจมตีและติดตามย้อนกลับ (ด้วยความช่วยเหลือจากคนอื่นๆ อีกมากมาย) 23ภาพยนตร์เยอรมันที่ดัดแปลงมาจากนิยาย แสดงให้เห็นเหตุการณ์จากมุมมองของผู้โจมตี Stoll อธิบายคดีนี้ในหนังสือของเขาเรื่องThe Cuckoo's Eggและในสารคดีทางทีวีเรื่องThe KGB, the Computer, and Me from the other perspective ตามที่ Eric S. Raymond ได้กล่าวไว้ว่า "มันแสดงให้เห็นความแตกต่างระหว่าง 'แฮ็กเกอร์' กับ 'แคร็กเกอร์' ได้อย่างดี ภาพเหมือนของ Stoll ที่เป็นภาพของเขา มาร์ธา เลดี้ของเขา และเพื่อนๆ ของเขาที่เบิร์กลีย์และบนอินเทอร์เน็ตนั้นได้วาดภาพที่ชัดเจนอย่างน่าอัศจรรย์ว่าแฮ็กเกอร์และผู้คนรอบตัวพวกเขาใช้ชีวิตอย่างไรและคิดอย่างไร" ^[28]

การใช้คำนี้ใน สื่อกระแสหลักในปัจจุบันสามารถสืบย้อนกลับไปได้ถึงช่วงต้นทศวรรษ 1980 เมื่อสื่อกระแสหลักเริ่มนำคำนี้มาใช้ในสังคมวงกว้างในปี 1983 ^[29]แม้แต่คนในชุมชนคอมพิวเตอร์ก็ยังเรียกการบุกรุกคอมพิวเตอร์ว่าการแฮ็ก แม้ว่าจะไม่ใช่คำจำกัดความเฉพาะของคำนี้ก็ตาม เพื่อตอบโต้การใช้คำนี้ในสื่อที่เพิ่มมากขึ้นโดยมีความหมายเฉพาะในเชิงอาชญากรรม ชุมชนคอมพิวเตอร์จึงเริ่มแยกความแตกต่างระหว่างคำศัพท์ของตนเอง คำศัพท์อื่นๆ เช่นแครกเกอร์ถูกสร้างขึ้นเพื่อพยายามรักษาความแตกต่างระหว่างแฮกเกอร์ในชุมชนโปรแกรมเมอร์ที่ถูกกฎหมายและผู้ที่ทำการแฮ็กคอมพิวเตอร์ คำศัพท์อื่นๆ เช่นหมวกดำหมวกขาวและหมวกเทาได้รับการพัฒนาขึ้นเมื่อกฎหมายต่อต้านการแฮ็กคอมพิวเตอร์มีผลบังคับใช้ เพื่อแยกกิจกรรมทางอาญาจากกิจกรรมที่ถูกกฎหมาย

การใช้คำนี้ใน ข่าวเครือข่ายมักจะเกี่ยวข้องกับกิจกรรมทางอาชญากรรมเป็นหลัก แม้ว่าชุมชนด้านเทคนิคจะพยายามรักษาและแยกแยะความหมายดั้งเดิมไว้ก็ตาม ปัจจุบัน สื่อกระแสหลักและประชาชนทั่วไปยังคงกล่าวถึงอาชญากรคอมพิวเตอร์ซึ่งมีความรู้ทางเทคนิคในทุกระดับว่าเป็น "แฮกเกอร์" และโดยทั่วไปจะไม่ใช้คำนี้ในความหมายที่ไม่ถือเป็นอาชญากรรม สื่อมวลชนบางครั้งดูเหมือนจะไม่ทราบถึงความแตกต่างนี้ โดยจัดกลุ่ม "แฮกเกอร์" ที่ถูกต้องตามกฎหมาย เช่นLinus TorvaldsและSteve Wozniakร่วมกับ "แคร็กเกอร์" ที่เป็นอาชญากร^[30]

ด้วยเหตุนี้ คำจำกัดความดังกล่าวจึงยังคงเป็นประเด็นที่ถกเถียงกันอย่างดุเดือด หลายคนไม่พอใจกับความหมายเชิงลบที่แพร่หลายในวงกว้างนี้ เนื่องจากพวกเขาไม่เห็นด้วยกับการนำคำนี้มาจากศัพท์เฉพาะ ทางวัฒนธรรมของตน และใช้ในทางลบ^[31]รวมถึงผู้ที่มักจะเรียกตัวเองว่าเป็นแฮกเกอร์ หลายคนสนับสนุนให้ใช้คำทางเลือกที่แปลกใหม่และมีความละเอียดอ่อนมากขึ้นในการอธิบายถึงอาชญากรและบุคคลอื่นๆ ที่ใช้ประโยชน์จากข้อบกพร่องด้านความปลอดภัยของซอฟต์แวร์และฮาร์ดแวร์ในทางลบ คนอื่นๆ ชอบใช้คำที่นิยมใช้กันทั่วไป โดยให้เหตุผลว่ารูปแบบเชิงบวกนั้นน่าสับสนและไม่น่าจะแพร่หลายในประชาชนทั่วไป คนกลุ่มน้อยยังคงใช้คำนี้ในทั้งสองความหมาย แม้จะมีการถกเถียงกัน โดยปล่อยให้บริบทชี้แจง (หรือทำให้คลุมเครือ) ว่าความหมายใดที่ตั้งใจไว้

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคำจำกัดความเชิงบวกของคำว่าแฮ็กเกอร์ถูกใช้กันอย่างแพร่หลายเป็นรูปแบบที่โดดเด่นมาหลายปีก่อนที่คำจำกัดความเชิงลบจะแพร่หลาย ดังนั้น "แฮ็กเกอร์" จึงสามารถมองได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ที่ระบุว่าผู้ที่ใช้ความหมายเชิงเทคนิค (ไม่ใช่ความหมายเชิงบุกรุกโดยเฉพาะ) เป็นสมาชิกของชุมชนคอมพิวเตอร์ ในทางกลับกัน เนื่องจากนักออกแบบซอฟต์แวร์อาจพบว่าตัวเองอยู่ในอุตสาหกรรมที่หลากหลาย หลายคนจึงไม่ต้องการถูกเรียกว่าแฮ็กเกอร์ เนื่องจากคำนี้มีความหมายเชิงลบในอุตสาหกรรมเหล่านั้นหลายแห่ง

มีข้อเสนอแนะว่าจุดยืนที่เป็นกลางนั้นเป็นไปได้ โดยอิงจากการสังเกตว่า "การแฮ็ก" อธิบายถึงชุดทักษะและเครื่องมือที่แฮ็กเกอร์ทั้งสองประเภทใช้ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกัน การเปรียบเทียบนี้ใช้กับงานช่างกุญแจโดยเฉพาะการไขกุญแจ ซึ่งเป็นทักษะที่สามารถใช้ได้ทั้งในทางดีและทางร้าย จุดอ่อนหลักของการเปรียบเทียบนี้คือการรวมสคริปต์คิดดี้เข้า ไว้ ในการใช้คำว่า "แฮ็กเกอร์" ทั่วไป แม้ว่าแฮ็กเกอร์จะขาดทักษะและฐานความรู้พื้นฐานก็ตาม

• Script Kiddieผู้โจมตีระบบรักษาความปลอดภัยคอมพิวเตอร์ที่ไม่มีทักษะ
• แฮ็กติวิสต์การโจมตีทางไซเบอร์ต่อธุรกิจหรือองค์กรเพื่อสร้างการเปลี่ยนแปลงทางสังคม

• การแฮ็คที่วิกิบุ๊ค
• คำจำกัดความของพจนานุกรมของ Hacker ที่วิกิพจนานุกรม
• สื่อที่เกี่ยวข้องกับ แฮกเกอร์ ที่ Wikimedia Commons