ฮิวจ์ แมสซิงเบิร์ด

ฮิวจ์ จอห์น แมสซิงเบิร์ด (30 ธันวาคม 1946 – 25 ธันวาคม 2007) เดิมชื่อฮิวจ์ จอห์น มอนต์โกเมอรีและรู้จักกันระหว่างปี 1963 ถึง 1992 ในชื่อฮิวจ์ มอนต์โกเมอรี-แมสซิงเบิร์ดเป็นนักข่าวและนักประวัติศาสตร์ตระกูล ชาวอังกฤษ เขาเป็นบรรณาธิการบริหารของBurke's Peerage / Burke's Landed Gentryตั้งแต่ปี 1971 ถึง 1983

บางครั้งเรียกว่าบิดาแห่งคำไว้อาลัยสมัยใหม่^[1] Massingberd เป็นที่เคารพนับถือสูงสุดสำหรับการทำงานของเขาในฐานะบรรณาธิการคำไว้อาลัยของThe Daily Telegraph of London ตั้งแต่ปี 1986 ถึงปี 1994 ในช่วงเวลานั้น เขาได้เปลี่ยนแปลงรูปแบบของคำไว้อาลัยแบบอังกฤษสมัยใหม่อย่างมากจากการแสดงข้อมูลชีวประวัติแบบแห้งแล้งไปเป็นเรื่องเล่าที่มักจะเจ้าเล่ห์ เฉียบแหลม แต่จริงจังเกี่ยวกับชีวิตของผู้เสียชีวิต

Massingberd เริ่มต้นชีวิตในชื่อ Hugh John Montgomery ที่Cookham Dean , Berkshire ในวันที่ 30 ธันวาคม 1946 ^[2]พ่อของเขา John Michael Montgomery เป็นสมาชิกของColonial Serviceแม่ของเขา Marsali (née Seal) ^[3]เป็นอาจารย์ใหญ่ที่แต่งงานกับ John Montgomery หลังจากสามีคนแรกของเธอRoger de Winton Kelsall Winlawเสียชีวิตในปี 1942 ขณะรับราชการในกองทัพอากาศอังกฤษ Hugh เป็นลูกคนแรกจากการแต่งงานกับ John Montgomery Hugh Massingberd เป็นเหลนของEmily Langton Massingberdผู้บุกเบิกสิทธิสตรี ผ่านทางพ่อของเขา ^{[4] [5] [6] [7]}เขาเป็นเหลนของ Charlotte Langton (ชื่อเกิด Wedgwood) ซึ่งเป็นหลานสาวของช่างปั้นหม้อและผู้ใจบุญJosiah Wedgwoodและเป็นน้องสาวของ Emma Wedgwood ภรรยาของCharles Darwin ^{[8] [9]}

ความกระตือรือร้นในวัยเด็กของเขาได้แก่คริกเก็ตอ่านหนังสือ แข่งม้า และธุรกิจบันเทิง^[1]

พ่อของเขาเป็นลูกชายของพี่ชายของจอมพลเซอร์อาร์ชิบัลด์มอนต์โกเมอรี-แมสซิงเบิร์ด แห่ง กันบีฮอลล์ ลินคอล์นเชียร์ ในขณะที่แม่ของเขาเป็นน้องสาวของภรรยาของจอมพลไดอาน่า^[10]เพื่อสืบทอดมรดกของพวกเขา ในปี 1963 จอห์นและลูกชายของเขา ฮิวจ์ ถูกบังคับให้ใช้ชื่อ แมสซิงเบิร์ด และทั้งคู่ตัดสินใจที่จะเป็นตระกูลมอนต์โกเมอรี-แมสซิงเบิร์ด อย่างไรก็ตาม ในปี 1992 ฮิวจ์ได้ละทิ้งนามสกุลเดิมของเขาและต่อมารู้จักกันในชื่อ ฮิวจ์ แมสซิงเบิร์ด^[1]

หลังจากสำเร็จการศึกษา เขาทำงานเป็นเสมียนกฎหมายเป็นเวลา 3 ปี ก่อนจะได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์เพื่ออ่านประวัติศาสตร์^[1]จากนั้นเขาก็ "หันเหเข้าสู่วงการสิ่งพิมพ์และการสื่อสารมวลชน" ^[1]

เขาภูมิใจอย่างยิ่งกับชื่อเสียงของเขาในฐานะนักกินและนักขุด โดยครั้งหนึ่งเคยโพสท่าถ่ายรูปกับพวงมาลัยไส้กรอก เรื่องราวที่เขาเคยกินอาหารเช้ามื้อใหญ่ที่สุดที่ โรงแรม The Connaughtในปี 1972 มักถูกเล่าขานกันบ่อยครั้ง โดยหัวหน้าพนักงานเสิร์ฟรายงานต่อโต๊ะของเขาว่าเจ้าของสถิติเดิมคือกษัตริย์ฟารุกที่ 1แห่งอียิปต์[ ^11]กล่าวกันว่าในขณะที่พนักงานเสิร์ฟกำลังท่องรายการอาหารต่างๆ ที่มีอยู่ในเมนู มัสซิงเบิร์ดก็พยักหน้าไปตลอด^[2]

ในปี 1972 Massingberd แต่งงานกับ Christine Martinoni ซึ่งมีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคนชื่อ Harriet และลูกชายหนึ่งคนชื่อ Luke ทั้งคู่หย่าร้างกันในปี 1979 และเขาแต่งงานกับ Caroline Ripley ในปี 1983 ^[1] Massingberd เป็นที่รู้จักจากความเฉลียวฉลาดในชีวิตส่วนตัวและชีวิตสาธารณะในฐานะนักเขียน เพื่อนคนหนึ่งเคยถามเขาว่าอะไรจะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นในช่วงที่ Massingberd มีอารมณ์หดหู่ หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง Massingberd ตอบว่า "การร้องเพลงรักชาติโดยแต่งตัวเป็นผู้หญิงต่อหน้าผู้ฟังที่ชื่นชอบ" ^[11]

แมสซิงเบิร์ดได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งในปี พ.ศ. 2547 และเสียชีวิตในลอนดอนในวันคริสต์มาส พ.ศ. 2550 ห้าวันก่อนวันเกิดอายุครบ 61 ปีของเขา^{[1] [2]}

หลังจากออกจากโรงเรียนที่Harrow Massingberd ล้มเลิกแผนเดิมที่จะเข้าเรียนที่University of Cambridgeและเลือกที่จะทำงานเป็นเสมียนกฎหมายแทน จากนั้นเขาก็ย้ายไปเป็นผู้ช่วยที่Burke's Peerageซึ่งเป็นนักประวัติศาสตร์ประวัติศาสตร์ของขุนนางและชนชั้นสูงในหมู่เกาะอังกฤษเขาดำรงตำแหน่งบรรณาธิการบริหารของBurke's Peerageตั้งแต่ปี 1971 ถึงปี 1983 ^[2]จากนั้น Massingberd ก็ทำงานเป็นนักเขียนคอลัมน์อิสระให้กับThe SpectatorและThe Fieldจนกระทั่งได้ตำแหน่งกับThe Daily Telegraphในปี 1986 ^[2]

ในฐานะบรรณาธิการบทความไว้อาลัยที่เดอะเดลีเทเลกราฟ แมสซิงเบิร์ดได้เปลี่ยนแปลงรูปแบบการเขียนบทความไว้อาลัยที่เน้นความเคารพแต่เป็นข้อเท็จจริงโดยสิ้นเชิง เขาเปลี่ยนน้ำเสียงแบบเดิมที่เน้นความเคารพเป็นอารมณ์ขันที่แยบยลและคล่องแคล่ว และดึงดูดผู้อ่านได้อย่างรวดเร็วเดอะนิวยอร์กไทมส์รายงานว่า "การใช้ถ้อยคำที่น้อยเกินไปและการใช้ถ้อยคำสุภาพที่เข้ารหัสอย่างระมัดระวังเป็นลักษณะเฉพาะของหน้าของเขา" ^[12]เขาบอกว่าแรงบันดาลใจของเขาคือการแสดงของRoy Dotrice ในปี 1969 ใน Brief Lives in the West End ซึ่ง Dotrice อ่าน "รายการเกี่ยวกับทนายความที่น่าเบื่อและซ้ำซากจำเจ" จบด้วยคำว่า 'Pshaw' และหันไปทางผู้ฟังเพื่อพูดว่า "เขาได้มากกว่าการเอาเปรียบมากกว่าการทำงาน" ^[1] Massingberd กล่าวว่าเขาตั้งใจ "อุทิศตนเพื่อบันทึกว่าผู้คนเป็นอย่างไรจริงๆ ผ่านเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่ไม่เป็นทางการ คำอธิบาย และโครงร่างตัวละคร" ^[13]เขาคิดว่าเป็นไปได้ที่จะประเมินหัวข้อนี้อย่างแท้จริงและเสนอ "การยอมรับอย่างเห็นอกเห็นใจหรือแม้แต่การเฉลิมฉลองจุดอ่อนและข้อผิดพลาดของใครบางคน" ^[13]

Massingberd กล่าวถึงเอิร์ลแห่งคาร์นาร์วอนคนที่ 6 ผู้ล่วงลับซึ่งมีนิสัยชอบเปิดเผยร่างกายอย่างไม่เหมาะสมว่าเป็น "สุภาพบุรุษที่ตรงไปตรงมากับผู้หญิง" ^[14]เขาเรียกจอห์น อัลเลโก ร นักวิชาการDead Sea Scrolls ผู้ล่วงลับ ซึ่งต่อมาได้โต้แย้งใน ลัทธิบูชาเห็ดและการมีเพศสัมพันธ์ ของชาวยิว-คริสต์ว่าเป็น " เสรีภาพของการศึกษาด้านพระคัมภีร์" ^[12]

อิทธิพลของ Massingberd นั้นกว้างขวาง หลังจากที่ดำรงตำแหน่งบรรณาธิการ บทความไว้อาลัยในไม่เพียงแต่The Daily Telegraph เท่านั้น แต่ยังรวมถึงสิ่งพิมพ์ของอังกฤษอื่นๆ อีกมากมาย เช่นThe Times of London ก็มีลักษณะนิสัยซุกซนแห้งๆ ที่ทำให้ผลงานเขียนของเขาโด่งดัง เขาเขียนหนังสือมากกว่า 30 เล่ม ซึ่งหลายเล่มเป็นเรื่องเกี่ยวกับขุนนางอังกฤษและราชวงศ์ชั้นสูงในอังกฤษ สกอตแลนด์ และไอร์แลนด์ เขียนบทวิจารณ์หนังสือให้กับThe Spectator , Country Lifeและ The Telegraphและยังเขียนบทละครที่อิงจากบันทึกของJames Lees-Milne อีกด้วย ^[1 ]

อาการหัวใจวายรุนแรงในปี 1994 ทำให้ Massingberd ต้องเข้ารับการผ่าตัดบายพาสสี่เส้นในช่วงพักฟื้น เขาเขียนบทเป็นนักวิจารณ์โทรทัศน์ให้กับThe Daily Telegraph แต่ ลาออกในปี 1996 ^[2]หลังจากลาออก Massingberd ยังคงเขียนบท เขียนบทวิจารณ์หนังสือให้กับThe Daily Telegraphรวมถึงผลงานละครหลายเรื่อง เมื่อผลงานละครของเขาเรื่องLove and Artได้รับการผลิตที่Wallace Collectionในปี 2005 Massingberd ได้เล่นบทบาทหนึ่งบนเวที

รายการนี้ไม่สมบูรณ์คุณสามารถช่วยได้โดยเพิ่มรายการที่ขาดหายไป ( สิงหาคม 2551 )

ในฐานะผู้เขียน

• ราชาธิปไตย (1979)
• The British Aristocracy (ร่วมกับMark Bence-Jones , 1979)
• The London Ritz (ร่วมกับเดวิด วัตคิน พ.ศ. 2523)
• หนังสือ The Country Life Book of Royal Palaces, Castles and Homes (ร่วมกับ Patrick Montague-Smith, 1981)
• ไดอาน่า เจ้าหญิงแห่งเวลส์ (1982)
• มรดกแห่งราชวงศ์อังกฤษ (1983)
• พระราชวังหลวงแห่งยุโรป (1984)
• Blenheim กลับมาอีกครั้ง (1985)
• สมเด็จพระราชินีนาถ (1986)
• ครอบครัวชาวอังกฤษผู้ยิ่งใหญ่ของเดเบร็ตต์ (1987)
• หนังสือ The Field Book of Country Houses and their Owners: Family Seats of the British Isles (1988)
• สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 พระราชมารดา (1999)
• Daydream Believer: Confessions of a Hero-Worshipper (2001; อัตชีวประวัติ)

กับคริสโตเฟอร์ ไซมอน ไซกส์:

• คฤหาสน์ใหญ่แห่งอังกฤษและเวลส์ (1994)
• คฤหาสน์ใหญ่แห่งสกอตแลนด์ (1997)
• บ้านใหญ่แห่งไอร์แลนด์ (1999)
• คฤหาสน์สไตล์อังกฤษ (2001)

ในฐานะบรรณาธิการ

• Burke's Peerage, Baronetage & Knightage (1971–1983; ผู้ช่วยบรรณาธิการ 1968–1971)
• คู่มือของเบิร์กเกี่ยวกับราชวงศ์ (1973)
• บันทึกครอบครัวไอริชของเบิร์ก (1976)
• Burke's Royal Families of the Worldเล่ม 1 และ 2 (1977 และ 1980)
• คู่มือบ้านในชนบทของเบิร์กเล่ม 1–3 (1978, 1980 และ 1981)
• บันทึกประจำวันของสงครามโลกครั้งที่สอง (1989)
• คู่มือสำรวจบ้านเรือนในชนบททางภาคตะวันตกเฉียงเหนือ (1991)
• การแตกสลายของมรดก: บ้านในชนบทและคอลเลกชันของพวกเขา 1979–1992 (1993)
• หนังสือ The Daily Telegraph Book of Obituaries: A Celebration of Eccentric Lives (1995)
• หนังสือเล่มที่ 2 ของ The Daily Telegraph ซึ่งประกอบด้วยคำไว้อาลัย: วีรบุรุษและนักผจญภัย (1996)
• หนังสือพิมพ์เดลีเทเลกราฟ เล่มที่ 3 ของหนังสือ Obituaries: Entertainers (1997)
• หนังสือ The Daily Telegraph เล่มที่ 4 ของ Obituaries: Rogues (1998)
• หนังสือแจ้งการเสียชีวิตเล่มที่ 5 ของเดอะเดลีเทเลกราฟ: ชีวิตในศตวรรษที่ 20 (2000)
• หนังสือ The Very Best of Daily Telegraph Obituaries (2001)

• คำไว้อาลัยของ Hugh Massingberd, The Daily Telegraph , 12 ธันวาคม 2550
• “ฮิวจ์ แมสซิงเบิร์ด ผู้เชี่ยวชาญด้านคำไว้อาลัย เสียชีวิตแล้ว” เดอะเดลีเทเลกราฟ 12 ธันวาคม 2550
• “ฮิวจ์ แมสซิงเบิร์ด อายุ 60 ปี ผู้ได้รับรางวัลเกียรติยศผู้ล่วงลับ เสียชีวิตแล้ว” เดอะนิวยอร์กไทมส์ 30 ธันวาคม 2550
• Stanley Reynolds, "Obituary: Hugh Massingberd", The Guardian , 31 ธันวาคม 2007
• คำไว้อาลัยสำหรับ Massingberd, The Times (สหราชอาณาจักร)