จินตภาพ
กระแสบทกวีศตวรรษที่ 20

เอซรา พาวด์กวีชาวอเมริกันที่อาศัยอยู่ในต่างแดนในปีพ.ศ. 2456 พาวด์ได้รวบรวมบทกวีจากกวี 11 คนในหนังสือรวมบทกวี Imagist เล่มแรกของเขา ชื่อว่าDes Imagistesซึ่งตีพิมพ์ในปีพ.ศ. 2457

จินตภาพ เป็นกระแสนิยมใน บทกวีต้นศตวรรษที่ 20 ที่เน้นความแม่นยำของจินตภาพและภาษาที่ชัดเจนและคมชัด ถือเป็น กระแสนิยมทางวรรณกรรม แบบโมเดิร์น นิสต์ที่จัดตั้งขึ้นเป็นกลุ่มแรก ในภาษาอังกฤษ[1] จินตภาพถูกเรียกว่า "ช่วงเวลาแห่งความคิดสร้างสรรค์ที่ต่อเนื่องกัน" มากกว่าที่จะเป็นช่วงเวลาแห่งการพัฒนาที่ต่อเนื่องหรือยั่งยืน เรอเน โตแปง นักวิชาการชาวฝรั่งเศส กล่าวว่า "จะแม่นยำกว่าหากพิจารณาว่าจินตภาพไม่ใช่ลัทธิหรือแม้กระทั่งสำนักกวี แต่เป็นการรวมตัวของกวีไม่กี่คนที่ตกลงกันในหลักการสำคัญไม่กี่ประการในช่วงเวลาหนึ่ง" [2]

นักจินตภาพปฏิเสธความรู้สึกและวาทกรรมที่เป็นลักษณะเฉพาะของ บทกวี โรแมนติกและวิกตอเรียนในทางตรงกันข้ามกับกวีจอร์เจีย ร่วมสมัย ซึ่งโดยทั่วไปพอใจที่จะทำงานภายในประเพณีนั้น นักจินตภาพเรียกร้องให้กลับไปสู่ ค่านิยม แบบคลาสสิก มากขึ้น เช่น การนำเสนอที่ตรงไปตรงมา การใช้ภาษาอย่างประหยัด และความเต็มใจที่จะทดลองใช้รูปแบบบทกวีที่ไม่ใช่แบบดั้งเดิม นักจินตภาพใช้กลอนเปล่าลักษณะเด่นของรูปแบบนี้คือความพยายามที่จะแยกภาพเดียวออกเพื่อเปิดเผยแก่นแท้ของมัน ซึ่งสะท้อนถึงพัฒนาการร่วมสมัยในศิลปะแนวหน้า โดยเฉพาะ ลัทธิคิวบิสม์แม้ว่ากวีเหล่านี้จะแยกวัตถุออกโดยใช้สิ่งที่เอซรา พาวด์ กวีชาวอเมริกัน เรียกว่า "รายละเอียดที่ส่องประกาย" แต่แนวทางการใช้อักษรภาพ ของพาวด์ ในการวางตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมไว้เคียงกันเพื่อแสดงสิ่งที่เป็นนามธรรมนั้นคล้ายกับวิธีการของลัทธิคิวบิสม์ในการสังเคราะห์มุมมองต่างๆ ให้เป็นภาพเดียว[3]

สิ่งพิมพ์ของ Imagist ซึ่งตีพิมพ์ระหว่างปี 1914 ถึง 1917 นำเสนอผลงานของ บุคคล ที่ โดดเด่นที่สุดหลายคน ในวงการกวีนิพนธ์และสาขาอื่นๆ เช่น Pound, HD (Hilda Doolittle), Amy Lowell , Ford Madox Ford , William Carlos Williams , FS FlintและTE Hulmeกลุ่ม Imagist มีศูนย์กลางอยู่ในลอนดอน โดยมีสมาชิกจากบริเตนใหญ่ ไอร์แลนด์ และสหรัฐอเมริกา ซึ่งถือเป็นเรื่องแปลกสำหรับยุคนั้น เนื่องจากนักเขียนหญิงหลายคนเป็นบุคคลสำคัญของกลุ่ม Imagist

ยุคก่อนจินตนาการ

ต้นกำเนิดของ Imagism นั้นพบได้ในบทกวีสองบทคือAutumnและA City SunsetโดยTE Hulme [ 4]บทกวีเหล่านี้ได้รับการตีพิมพ์ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2452 โดยPoets' Clubในลอนดอนในหนังสือเล่มเล็กชื่อFor Christmas MDCCCCVIII Hulme เป็นนักศึกษาคณิตศาสตร์และปรัชญา เขามีส่วนร่วมในการก่อตั้งสโมสรในปี พ.ศ. 2451 และเป็นเลขานุการคนแรก ประมาณปลายปี พ.ศ. 2451 เขาได้นำเสนอบทความA Lecture on Modern Poetry ของเขา ในการประชุมครั้งหนึ่งของสโมสร[5]ในการเขียนใน นิตยสาร The New AgeของAR Orageกวีและนักวิจารณ์FS Flint (ผู้สนับสนุนกลอนเปล่าและบทกวีฝรั่งเศสสมัยใหม่) ได้วิพากษ์วิจารณ์สโมสรและสิ่งพิมพ์ของสโมสรอย่างรุนแรง[6]

จากการโต้วาทีที่เกิดขึ้น ฮัล์มและฟลินท์ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ในปี 1909 ฮัล์มออกจากชมรมกวีและเริ่มพบปะกับฟลินท์และกวีคนอื่นๆ ในกลุ่มใหม่ที่ฮัล์มเรียกว่า "ชมรมแยกตัว" พวกเขาพบกันที่ร้านอาหารบนหอไอเฟลในย่านโซโห ของลอนดอน [7]เพื่อหารือเกี่ยวกับแผนการปฏิรูปบทกวีร่วมสมัยผ่านกลอนเปล่าทังกะไฮกุและการลบคำฟุ่มเฟือยที่ไม่จำเป็นทั้งหมดออกจากบทกวี ความสนใจในรูปแบบกลอนญี่ปุ่นสามารถนำมาพิจารณาได้จากการฟื้นฟูศิลปะจีนและ ญี่ปุ่นใน ยุควิกตอเรีย ตอนปลาย และเอ็ดเวิร์ด[ 8]ซึ่งพบเห็นได้จากความนิยมในช่วงทศวรรษ 1890 ของ ภาพพิมพ์ญี่ปุ่นของ วิลเลียม แอนเดอร์สันที่บริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์อังกฤษรวมถึงอิทธิพลของภาพพิมพ์แกะไม้บนภาพวาดของโมเนต์เดกัสและแวนโก๊ะ[9]มีแบบจำลองวรรณกรรมโดยตรงจากหลายแหล่ง รวมถึงHyak nin is'shiu, or, Stanzas by a Century of Poets, Being Japanese Lyrical Odes ของ F.V. Dickinsในปี 1866 , Hyakunin Isshūฉบับภาษาอังกฤษฉบับแรก[10] รวมเรื่องสั้น 100 waka ของศตวรรษที่ 13, งานเขียนวิจารณ์และบทกวีของ Sadakichi Hartmannในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 และการแปลภาษาฝรั่งเศสร่วมสมัย[11]

กวีชาวอเมริกัน เอซรา พาวด์ ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับกลุ่มในเดือนเมษายน ปี 1909 และพบว่าแนวคิดของพวกเขาใกล้เคียงกับของเขาเอง[12]โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การศึกษาบทกวีพื้นเมืองยุโรปยุคแรกของพาวด์ทำให้เขาชื่นชมการแสดงออกที่กระชับและตรงไปตรงมาซึ่งเขาพบในงานเขียนของอาร์โนต์ ดาเนียลดันเตและกีโด คาวัลกันติ เป็นต้น ตัวอย่างเช่น ในชุดเรียงความI gather the limbs of Osiris ปี 1911–12 พาวด์เขียนถึงบรรทัดของดาเนียลว่า "pensar de lieis m'es repaus" ("มันทำให้ฉันพักผ่อนเมื่อคิดถึงเธอ") จากเพลง En breu brizara'l temps braus : "คุณไม่สามารถหาคำกล่าวที่ง่ายกว่านั้น ชัดเจนกว่านี้ หรือพูดจาน้อยกว่านี้ได้" [13]เกณฑ์เหล่านี้—ตรงไปตรงมา ชัดเจน และไม่ใช้ถ้อยคำ —เป็นคุณสมบัติที่กำหนดบทกวีแบบอิมเมจิสต์ ด้วยความเป็นเพื่อนกับลอว์เรนซ์ บินยอน พาวนด์เริ่มสนใจศิลปะญี่ปุ่นโดยการสำรวจ ภาพพิมพ์ นิชิกิเอะที่พิพิธภัณฑ์อังกฤษ และเขาเริ่มสนใจศึกษาเกี่ยวกับรูปแบบบทกวีญี่ปุ่นอย่างรวดเร็ว[14]

ในบทความปี 1915 ในLa Franceนักวิจารณ์ชาวฝรั่งเศสRemy de Gourmontบรรยายถึงนักวาดภาพว่าเป็นลูกหลานของนักวาดภาพสัญลักษณ์ของ ฝรั่งเศส [15] Pound เน้นย้ำถึงอิทธิพลดังกล่าวในจดหมายปี 1928 ถึงRené Taupin นักวิจารณ์และนักแปลชาวฝรั่งเศส เขาชี้ให้เห็นว่า Hulme เป็นหนี้ประเพณีของนักวาดภาพสัญลักษณ์ผ่านทางWB Yeats , Arthur Symonsและกวีชาวอังกฤษรุ่นRhymers' Club และ Mallarmé [16] Taupin สรุปในงานศึกษาของเขาในปี 1929 ว่าแม้เทคนิคและภาษาจะแตกต่างกันมาก "ระหว่างภาพของนักวาดภาพสัญลักษณ์และ 'สัญลักษณ์' ของนักวาดภาพสัญลักษณ์ มีความแตกต่างเพียงความแม่นยำเท่านั้น" [2] ในปี 1915 Pound ได้แก้ไขบทกวีของ Lionel Johnsonกวีอีกคนหนึ่งในช่วงปี 1890 ในคำนำ เขาเขียนว่า

ไม่มีใครเขียนจินตภาพบริสุทธิ์เท่า [จอห์นสัน] เขียนไว้ว่า
ทุ่งหญ้านั้นใสแจ๋ว และเลือนหายไปในอากาศสีน้ำเงิน
มีความงดงามเช่นเดียวกับชาวจีน[17]

สิ่งพิมพ์ในระยะเริ่มแรกและคำชี้แจงเจตนา

HDในปี 1917

ในปี 1911 พาวนด์ได้แนะนำกวีอีกสองคนให้กับกลุ่มหอไอเฟล ได้แก่ อดีตคู่หมั้นของเขา ฮิลดา ดูลิตเติ้ล ซึ่งในขณะนั้นเขียนงานโดยใช้ชื่อย่อของเธอเองว่าHD และ ริชาร์ด อัลดิงตันสามีในอนาคตของ HD ทั้งสองคนนี้มีความสนใจที่จะสำรวจรูปแบบบทกวีกรีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งซัปโฟซึ่งเป็นความสนใจที่พาวนด์มีร่วมกัน[18]การบีบอัดการแสดงออกที่พวกเขาได้รับจากการปฏิบัติตามตัวอย่างกรีกนั้นช่วยเสริมความสนใจของโปรโตอิมาจิสต์ในบทกวีญี่ปุ่น และในปี 1912 ในระหว่างการประชุมกับพวกเขาในห้องน้ำชาของพิพิธภัณฑ์อังกฤษ พาวนด์ได้บอกกับ HD และอัลดิงตันว่าพวกเขาเป็นอิมาจิสต์และยังได้เพิ่มลายเซ็นของHD Imagisteลงในบทกวีบางบทที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่[19]

เมื่อHarriet Monroeเริ่มทำ นิตยสาร Poetryในปี 1911 เธอได้ขอให้ Pound ทำหน้าที่เป็นบรรณาธิการต่างประเทศ ในเดือนตุลาคม 1912 เขาส่งบทกวีสามบทโดย HD และ Aldington ให้กับนิตยสารดังกล่าวภายใต้หัวข้อImagiste [20]พร้อมกับหมายเหตุที่บรรยายถึง Aldington ว่าเป็น "หนึ่งใน 'Imagistes'" หมายเหตุนี้พร้อมกับหมายเหตุภาคผนวก ("The Complete Poetical Works of TE Hulme") ในหนังสือRipostes ของ Pound (1912) ถือเป็นการปรากฏครั้งแรกของคำว่า "Imagiste" (ต่อมาได้เปลี่ยนจากภาษาอังกฤษเป็น "Imagist") ในการพิมพ์[20]

บทกวีของ Aldington เรื่องChoricos , To a Greek MarbleและAu Vieux Jardinปรากฏอยู่ในนิตยสารPoetry ฉบับเดือนพฤศจิกายน ส่วนบทกวีของ HD เรื่องHermes of the Ways , PriapusและEpigramปรากฏอยู่ในนิตยสารฉบับเดือนมกราคม พ.ศ. 2456 ซึ่งถือเป็นจุดเริ่มต้นของขบวนการ Imagism [21] นิตยสารPoetryฉบับเดือนเมษายนได้ตีพิมพ์บทกวีชื่อ "In a Station of the Metro" ของ Pound ซึ่งมีลักษณะคล้ายไฮกุ

การปรากฏของใบหน้าเหล่านี้ในฝูงชน :
กลีบดอกบนกิ่งก้านที่เปียกชื้นสีดำ[22]

นิตยสารPoetry ฉบับเดือนมีนาคม พ.ศ. 2456 มีบทความA Few Don'ts โดย Imagisteและบทความเรื่องImagismeซึ่งทั้งคู่เขียนโดย Pound [23]โดยคนหลังเขียนโดย Flint บทความดังกล่าวมีข้อความสั้นๆ เกี่ยวกับจุดยืนของกลุ่ม ซึ่งเขาเห็นด้วยกับ HD และ Aldington: [24]

  1. การปฏิบัติต่อ “สิ่งของ” โดยตรง ไม่ว่าจะเป็นเชิงอัตนัยหรือเชิงวัตถุ
  2. ไม่ควรใช้คำใด ๆ ที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ต่อการนำเสนอ
  3. ในส่วนของจังหวะ : ให้แต่งเพลงตามลำดับของท่อนเพลง ไม่ใช่ตามลำดับของเครื่องเมตรอนอม [ 25]

บันทึกของ Pound เปิดด้วยคำจำกัดความของภาพว่า "สิ่งที่แสดงถึงความซับซ้อนทางสติปัญญาและอารมณ์ในช่วงเวลาสั้นๆ" Pound กล่าวต่อไปว่า "การนำเสนอภาพเพียงภาพเดียวในช่วงชีวิตนั้นดีกว่าการผลิตผลงานที่มีปริมาณมาก" [26]รายการ "สิ่งที่ไม่ควรทำ" ของเขาช่วยเสริมสร้างคำกล่าวสามประการของเขาใน "Imagism" ในขณะที่เตือนว่าไม่ควรพิจารณาว่าสิ่งเหล่านี้เป็นหลักคำสอน แต่ควรพิจารณาว่าเป็น "ผลลัพธ์ของการไตร่ตรองเป็นเวลานาน" [27]เมื่อพิจารณาโดยรวมแล้ว ข้อความทั้งสองนี้ประกอบเป็นโปรแกรมของ Imagist สำหรับการกลับไปสู่สิ่งที่พวกเขาเห็นว่าเป็นแนวทางการเขียนบทกวีที่ดีที่สุดในอดีต FS Flint แสดงความคิดเห็นว่า "เราไม่เคยอ้างว่าประดิษฐ์ดวงจันทร์ เราไม่ได้แสร้งทำเป็นว่าแนวคิดของเราเป็นต้นฉบับ" [28]

คำนำของSome Imagist Poets ในปี 1916 ให้ความเห็นว่า " Imagismไม่ได้หมายความถึงการนำเสนอภาพเท่านั้น แต่หมายถึงวิธีการนำเสนอ ไม่ใช่ตัวเรื่อง" [29]

เดส์ อิมเมจิสต์

ริชาร์ด อัลดิงตันในปีพ.ศ. 2474

ด้วยความมุ่งมั่นที่จะส่งเสริมผลงานของ Imagists และโดยเฉพาะอย่างยิ่งของ Aldington และ HD Pound จึงตัดสินใจที่จะตีพิมพ์รวมบทกวีภายใต้ชื่อDes Imagistesตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสารเล็กๆ ของAlfred Kreymborg ชื่อ The Glebeและต่อมาได้รับการตีพิมพ์ในปี 1914 โดยAlbertและ Charles Boni ในนิวยอร์ก และโดยHarold Monroที่ร้านPoetry Bookshopในลอนดอน กลายมาเป็นคอลเลกชันบทกวีแบบโมเดิร์นนิสต์ภาษาอังกฤษที่สำคัญและมีอิทธิพลมากที่สุดชุดหนึ่ง[30]บทกวีสามสิบเจ็ดบทนี้ประกอบด้วยบทกวีของ Aldington สิบบท HD เจ็ดบท และ Pound หกบท หนังสือเล่มนี้ยังรวมถึงผลงานของ Flint, Skipwith Cannell , Amy Lowell , William Carlos Williams , James Joyce , Ford Madox Ford , Allen UpwardและJohn Cournos [ 31] [32]

การเลือกบรรณาธิการของพาวนด์นั้นอิงจากสิ่งที่เขาเห็นว่าเป็นระดับความเห็นอกเห็นใจที่นักเขียนแสดงออกมาต่อหลักการของลัทธิภาพ มากกว่าการมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในกลุ่ม วิลเลียมส์ซึ่งอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาไม่ได้มีส่วนร่วมในการอภิปรายใดๆ ของกลุ่มหอไอเฟล อย่างไรก็ตาม เขาและพาวนด์ได้ติดต่อกันมาเป็นเวลานานในประเด็นการฟื้นฟูบทกวีในแนวทางเดียวกัน ฟอร์ดได้รับการรวมเข้าไว้เป็นส่วนหนึ่งเพราะอิทธิพลของเขาที่มีต่อพาวนด์ เนื่องจากกวีรุ่นน้องได้เปลี่ยนผ่านจาก รูปแบบที่ได้รับอิทธิพล จากพรีราฟาเอลไลท์ ในช่วงก่อนหน้านี้ ไปสู่รูปแบบการเขียนที่แข็งกร้าวและทันสมัยกว่า บทกวีรวมเล่มนี้ประกอบด้วยบทกวีชื่อI Hear an Armyของเจมส์ จอยซ์ ซึ่งส่งไปยังพาวนด์โดยดับเบิลยู. บี. เยตส์[33]

กวีผู้สร้างสรรค์ภาพบางท่าน

เอมี โลเวลล์ นักวาดภาพชาวอเมริกัน ซึ่งเป็นบรรณาธิการหนังสือ Some Imagist Poetsเล่มหลังๆและในปี 1925 โลเวลล์ได้รับรางวัลพูลิตเซอร์สาขาบทกวี [ 34]

บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของ Imagism เขียนโดย Flint และตีพิมพ์ในThe Egoistในเดือนพฤษภาคม 1915 Pound ไม่เห็นด้วยกับการตีความเหตุการณ์และเป้าหมายของกลุ่มของ Flint ทำให้ทั้งสองหยุดติดต่อกัน[35] Flint เน้นย้ำถึงการมีส่วนสนับสนุนของกวีที่หอไอเฟล โดยเฉพาะอย่างยิ่งEdward Storer Pound ซึ่งเชื่อว่า "ความแข็งกร้าวแบบกรีก" ที่เขาเห็นว่าเป็นคุณสมบัติที่โดดเด่นของบทกวีของ HD และ Aldington นั้นน่าจะเจือจางลงด้วย "คัสตาร์ด" ของ Storer จะไม่มีบทบาทโดยตรงอีกต่อไปในประวัติศาสตร์ของ Imagism เขาร่วมก่อตั้ง Vorticists กับเพื่อนของเขาซึ่งเป็นจิตรกรและนักเขียนWyndham Lewis [ 36]

ในช่วงเวลานี้ Amy Lowell นักวาดภาพชาวอเมริกันได้ย้ายไปลอนดอน โดยตั้งใจที่จะโปรโมตผลงานของตนเองและผลงานของกวี Imagist คนอื่นๆ Lowell เป็นทายาทที่ร่ำรวยจากบอสตัน ซึ่งมี Abbott Lawrence Lowellพี่ชายของเธอดำรงตำแหน่งประธานมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดตั้งแต่ปี 1909 ถึง 1933 [37]เธอเป็นผู้กระตือรือร้นในการทดลองวรรณกรรมและเต็มใจที่จะใช้เงินของเธอเพื่อตีพิมพ์กลุ่ม Lowell ตั้งใจที่จะเปลี่ยนวิธีการคัดเลือกจากทัศนคติบรรณาธิการแบบเผด็จการของ Pound มาเป็นวิธีการที่เป็นประชาธิปไตยมากขึ้น[38]ผลลัพธ์ที่ได้คือชุดรวมบทกวี Imagist ภายใต้ชื่อSome Imagist Poetsชุดแรกเผยแพร่ในปี 1915 โดยมีการวางแผนและรวบรวมโดย HD และ Aldington เป็นหลัก ฉบับเพิ่มเติมอีกสองฉบับซึ่งทั้งสองฉบับแก้ไขโดยโลเวลล์ ได้รับการตีพิมพ์ในปี 1916 และ 1917 ทั้งสามเล่มนี้มีกวีดั้งเดิมเป็นส่วนใหญ่ รวมถึงจอห์น กูลด์ เฟล็ตเชอร์ชาว อเมริกัน [39]แต่ไม่มีพาวด์ ซึ่งพยายามเกลี้ยกล่อมโลเวลล์ให้ลบชื่อนักประพันธ์ภาพแบบอิมเมจิสต์ออกจากสิ่งพิมพ์ของเธอ และเรียกช่วงนี้ของนักประพันธ์ภาพแบบอิมเมจิสต์อย่างเหน็บแนมว่า "อะมิจิสต์" [40]

โลเวลล์ชักชวนให้ดี.เอช. ลอว์เรนซ์เขียนบทกวีในหนังสือชุดปี 1915 และ 1916 [41]ทำให้เขาเป็นนักเขียนเพียงคนเดียวที่ตีพิมพ์ผลงานทั้งในฐานะกวีชาวจอร์เจียและนักวาดภาพ มา รีแอนน์ มัวร์ยังเข้าร่วมกลุ่มนี้ในช่วงเวลานี้ด้วย[42] สงครามโลกครั้งที่ 1เป็นฉากหลังทำให้ช่วงเวลานั้นไม่ราบรื่นสำหรับ ขบวนการวรรณกรรม แนวหน้า (ตัวอย่างเช่น อัลดิงตันใช้เวลาส่วนใหญ่ในสงครามอยู่ที่แนวหน้า) และหนังสือรวมบทกวีปี 1917 ถือเป็นจุดสิ้นสุดของขบวนการนักวาดภาพอย่างแท้จริง[43]

หลังจินตภาพ

ในปี 1929 วอลเตอร์ โลเวนเฟลส์ได้เสนอแนะอย่างติดตลกว่าอัลดิงตันควรผลิตผลงานรวมเรื่อง Imagist ฉบับใหม่[44]อัลดิงตันซึ่งตอนนี้เป็นนักเขียนนวนิยายที่ประสบความสำเร็จแล้ว ได้นำข้อเสนอแนะนั้นไปใช้และขอความช่วยเหลือจากฟอร์ดและเอชดี ผลลัพธ์ที่ได้คือผลงานรวมเรื่อง Imagist ปี 1930ซึ่งอัลดิงตันได้แก้ไขและรวมผู้เขียนทั้งหมดในผลงานรวมเรื่องก่อนหน้านี้สี่เล่ม ยกเว้นโลเวลล์ซึ่งเสียชีวิตแล้ว แคนเนลล์ซึ่งหายตัวไป และพาวด์ซึ่งเสียชีวิตแล้ว การปรากฎของผลงานรวมเรื่องนี้ได้จุดชนวนให้เกิดการอภิปรายเชิงวิจารณ์เกี่ยวกับสถานที่ของนัก Imagist ในประวัติศาสตร์ของบทกวีในศตวรรษที่ 20 [45]

ในบรรดากวีที่ได้รับการตีพิมพ์ในหนังสือรวมบทกวีของ Imagist ต่างๆ นั้น Joyce, Lawrence และ Aldington เป็นที่จดจำและอ่านกันในฐานะนักเขียนนวนิยายเป็นหลัก Marianne Moore ซึ่งเป็นสมาชิกกลุ่มที่ไม่เปิดเผยตัวมากนัก ได้สร้างสรรค์รูปแบบบทกวีที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเธอเอง ซึ่งยังคงให้ความสำคัญกับ Imagist ในเรื่องการบีบอัดภาษาWilliam Carlos Williamsได้พัฒนาบทกวีของเขาตามแนวทางของอเมริกันโดยเฉพาะด้วยการใช้ภาษา ที่เปลี่ยนแปลงไปมา และการใช้คำที่เขาอ้างว่า "นำมาจากปากของแม่ชาวโปแลนด์" [46]ทั้ง Pound และ HD หันมาใช้บทกวีรูปแบบยาว แต่ยังคงรักษาความเฉียบคมของภาษาไว้ในฐานะมรดกของ Imagist สมาชิกคนอื่นๆ ในกลุ่มส่วนใหญ่ถูกลืมไปในบริบทของ Imagist [47]

มรดก

แม้ว่าขบวนการนี้จะมีอายุสั้น แต่ Imagism ก็ได้ส่งอิทธิพลอย่างลึกซึ้งต่อแนวทางของบทกวีแบบโมเดิร์นนิสต์ในภาษาอังกฤษ Richard Aldington เขียนไว้ในบันทึกความทรงจำของเขาในปี 1941 ว่า "ผมคิดว่าบทกวีของ Ezra Pound, HD, Lawrence และ Ford Madox Ford จะยังคงถูกอ่านต่อไป และในระดับหนึ่ง TS Eliot และผู้ติดตามของเขาได้ดำเนินการต่อไปจากตำแหน่งที่ Imagism ได้มา" [48]

ในทางกลับกันวอลเลซ สตีเวน ส์ กวีชาวอเมริกัน พบข้อบกพร่องในแนวทางของ Imagist: "วัตถุไม่ใช่ทั้งหมดจะเท่าเทียมกัน ความชั่วร้ายของ Imagism ก็คือมันไม่ยอมรับสิ่งนี้" [49] ด้วยความต้องการความแข็งแกร่ง ความชัดเจน และความแม่นยำ และความยืนกรานในความเที่ยงตรงต่อรูปลักษณ์ภายนอกควบคู่ไปกับการปฏิเสธอารมณ์ส่วนตัวที่ไม่เกี่ยวข้อง Imagism จึงมีผลกระทบในภายหลังซึ่งสามารถแสดงให้เห็นได้ในPreludesและMorning at the WindowของTS Eliotและในชิ้นงาน animal and flower ของ Lawrence การปฏิเสธรูปแบบบทกวีแบบเดิมในช่วงทศวรรษที่ 1920 เป็นผลมาจากการปฏิเสธรูปแบบGeorgian Poetry ของ Imagist เป็นอย่างมาก [50]

จินตภาพ ซึ่งทำให้กลอนเปล่ากลายเป็นศาสตร์และรูปแบบบทกวีที่ถูกต้อง ได้ส่งอิทธิพลต่อวงการและขบวนการกวีจำนวนหนึ่ง อิทธิพลของจินตภาพสามารถเห็นได้ชัดเจนในผลงานของกวีวัตถุนิยม[51]ซึ่งโด่งดังในช่วงทศวรรษปี 1930 ภายใต้การอุปถัมภ์ของพาวด์และวิลเลียมส์ กวีวัตถุนิยมทำงานส่วนใหญ่ในกลอนเปล่า หลุยส์ ซูคอฟสกียืนกรานในคำนำของกวี วัตถุนิยมฉบับปี 1931 ว่าด้วยการเขียน "ซึ่งเป็นรายละเอียด ไม่ใช่ภาพลวงตา ของการเห็น การคิดกับสิ่งต่างๆ ตามที่มันเป็น และการกำหนดทิศทางไปตามทำนอง" ซูคอฟสกีเป็นผู้มีอิทธิพลสำคัญต่อกวีภาษา[52]ซึ่งนำโฟกัสของจินตภาพในประเด็นรูปแบบไปสู่การพัฒนาระดับสูง ในบทความProjective Verseอันเป็น ผลงานชิ้นสำคัญของเขาในปี 1950 ชาร์ลส์ โอลสันนักทฤษฎีแห่งบทกวีแบล็กเมาน์ เทน เขียนว่า "การรับรู้หนึ่งๆ จะต้องนำไปสู่การรับรู้เพิ่มเติมโดยตรงและทันที" [53]ความเชื่อของเขาได้รับมาจากและเสริมด้วยนักสร้างภาพ[54]

ในบรรดากลุ่มบีตส์โดยเฉพาะแกรี่ สไนเดอร์และอัลเลน กินส์เบิร์ก ได้รับอิทธิพลจากการเน้นบทกวีจีนและญี่ปุ่นของลัทธิอิมเมจิสต์ [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]นอกจากนี้ วิลเลียมส์ยังมีอิทธิพลอย่างมากต่อกวีกลุ่มบีตส์ โดยให้กำลังใจกวีอย่างลิว เวลช์และเขียนบทนำสำหรับการตีพิมพ์หนังสือเรื่องHowl (1955) ของกินส์เบิร์ก

การอ้างอิง

  1. ^ TS Eliot: " จุดสำคัญที่มักถูกนำมาใช้เป็นจุดเริ่มต้นของบทกวีสมัยใหม่คือกลุ่มที่เรียกว่า 'นักวาดภาพ' ในลอนดอนเมื่อราวปี 1910" บรรยายที่มหาวิทยาลัยวอชิงตันในเซนต์หลุยส์ 6 มิถุนายน 1953
  2. ↑ อับ เทาปิน, เรอเน (1929) อิทธิพลของสัญลักษณ์ Francais sur la poesie Americaine (ค.ศ. 1910 ถึง 1920 ) ปารีส: แชมป์ การแปล (1985) โดย William Pratt และ Anne Rich นิวยอร์ก: AMS.
  3. ^ เดวิดสัน (1997), หน้า 11–13
  4. ^ บรู๊คเกอร์ (1996), หน้า 48
  5. ^ แม็กกินเนส (1998), xii.
  6. ^ ครันเดน (1993), 271
  7. ^ วิลเลียมส์ (2002), หน้า 16
  8. ^ กิตะ (2000), หน้า 179
  9. ^ กิตะ (2000), หน้า 179–180
  10. ^ Ewick, David. “สิ่งดึงดูดแปลกๆ: Ezra Pound และการประดิษฐ์ญี่ปุ่น II”. Essays and Studies in British and American Literature , Tokyo Woman's Christian University, 2018
  11. ^ กิตะ (2000), หน้า 180
  12. ^ มูดี้ (2007), หน้า 180, 222
  13. ^ คุกสัน (1975), หน้า 43
  14. ^ Arrowsmith , Rupert Richard (2011). Modernism and the Museum: Asian, African and Pacific Art and the London Avant Garde . Oxford University Press, pp. 103–164. ISBN  978-0-19-959369-9 . ดู Arrowsmith, Rupert Richard (2011). "The Transcultural Roots of Modernism: Imagist Poetry, Japanese Visual Culture, and the Western Museum System". Modernism/modernity 18:1, pp. 27–42; และCosmopolitanism and Modernism: How Asian Visual Culture Shaped Early Twentieth Century Art and Literature in London. London University School of Advanced Study . มีนาคม 2012
  15. ^ คำนำสำหรับกวี Imagist บางคน (1916). Constable and Company
  16. ^ Woon-Ping Chin Holaday (ฤดูร้อน 1978). "จาก Ezra Pound ถึง Maxine Hong Kingston: การแสดงออกทางความคิดของจีนในวรรณกรรมอเมริกัน" MELUS . 5 (2): 15–24. doi :10.2307/467456. JSTOR  467456
  17. ^ หมิง, เซี่ย (1998), หน้า 80
  18. ^ เอเยอร์ส (2004), หน้า 2
  19. ^ คิง; เพียร์สัน (1979), หน้า 18
  20. ^ โดย Monroe, Harriet (1938). A Poet's Life . สำนักพิมพ์ Macmillan
  21. ^ "นายพลวิลเลียม บูธเข้าสู่สวรรค์ โดย วาเชล ลินด์เซย์" Poetry Foundation . 20 มีนาคม 2018 . สืบค้นเมื่อ21 มีนาคม 2018 .
  22. ^ DuPlessis, Rachel Blau (2001). Genders, Races, and Religious Cultures in Modern American Poetry, 1908–1934 . Cambridge University Press. คัดลอกจาก "On 'In a Station of the Metro'" (บทกวีอเมริกันสมัยใหม่) สืบค้นเมื่อ 29 สิงหาคม 2010
  23. ^ ปอนด์ (1913), หน้า 200–206
  24. ^ ไกเกอร์ (1956), หน้า 144
  25. ^ เอ็ลเดอร์ (1998), หน้า 72, 94
  26. ^ Pound (1918). "A Retrospect". พิมพ์ซ้ำใน Kolocotroni et al. (1998), หน้า 374
  27. ^ ปอนด์ (1974), หน้า 12
  28. ^ จดหมายของ FS Flint ถึง JC Squire วันที่ 29 มกราคม พ.ศ. 2460
  29. ^ กวีภาพจินตนาการบางคน (1916). คอนสเตเบิลและบริษัท
  30. ^ Edgerly Firchow, Peter; Evelyn Scherabon Firchow; Bernfried Nugel (2002). Reluctant Modernists: Aldous Huxley and Some Contemporaries . Transaction Books, หน้า 32
  31. ^ แธคเกอร์ (2018), หน้า 5–6
  32. ^ ปอนด์ (1914), หน้า 5–6
  33. ^ เอลมันน์ (1959), หน้า 350
  34. ↑ แบรดชอว์; มิวนิก (2002), หน้า 1. xvii
  35. ↑ ปอนรอม (1969), หน้า 557–586
  36. ^ Page, A.; Cowley, J.; Daly, M.; Vice, S.; Watkins, S.; Morgan, L.; Sillars, S.; Poster, J.; Griffiths, T. (1993). "The Twentieth Century". The Year's Work in English Studies . 72 (1): 361–421. doi :10.1093/ywes/72.1.361 . สืบค้นเมื่อ17 กรกฎาคม 2018 .
  37. ^ "A(bbott) Lawrence Lowell". Harvard University . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2018 . สืบค้นเมื่อ16 กรกฎาคม 2018 .
  38. ^ คำนำสำหรับกวีภาพจินตนาการบางคน (1915) พิมพ์ซ้ำใน Kolocotroni et al (1998), หน้า 268
  39. ^ ฮิวจ์, เกล็นน์ (1931). จินตภาพและนักจินตภาพ: การศึกษาบทกวีสมัยใหม่ . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
  40. ^ มูดี้ (2550), หน้า 224
  41. ^ ลอว์เรนซ์ (1979), หน้า 394
  42. ^ Geiger (1956), หน้า 140, 145
  43. ^ มูดี้ (2007), หน้า 224–225
  44. ^ อัลดิงตัน (1984), หน้า 103
  45. ^ Geiger (1956), หน้า 139–147
  46. ^ เบอร์โควิช; ปาเทลล์ (1994), หน้า 35
  47. ^ ไกเกอร์ (1956), หน้า 139
  48. ^ สมิธ, ริชาร์ด. "ริชาร์ด อัลดิงตัน". ทเวย์น, 2520. หน้า 23. ISBN 978-0-8057-6691-2 
  49. ^ เอนค์ (1964), หน้า 11
  50. ^ Allott, Kenneth (ed.) (1950). The Penguin Book of Contemporary Verse . Penguin Books. (ดูหมายเหตุแนะนำ)
  51. ^ สโลน (1987), หน้า 29–43
  52. ^ สแตนลีย์ (1995), หน้า 186–189
  53. ^ โอลสัน (1966), หน้า 17
  54. ^ ริดเดล (1979), หน้า 159–188

แหล่งที่มา

  • Aldington, Richard ; Gates, Norman (1984). Richard Aldington: An Autobiography in Letters . ยูนิเวอร์ซิตี้พาร์ค: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแห่งรัฐเพนซิลเวเนีย
  • อัลดิงตัน, ริชาร์ด (1941). ชีวิตเพื่อชีวิต . นิวยอร์ก: Viking Press
  • เอเยอร์ส, เดวิด (2004). HD, เอซรา พาวด์ และอิเมจิสต์ในModernism: A Short Introductionสำนักพิมพ์แบล็กเวลล์ISBN 978-1-4051-0854-6 
  • ดูเพลสซิส เรเชล บลาว (1986). HD: อาชีพแห่งการต่อสู้ครั้งนั้นสำนักพิมพ์เดอะฮาร์เวสเตอร์ISBN 0-7108-0548-9 
  • Bercovitch, Sacvan ; Patell, Cyrus RK. (1994). ประวัติศาสตร์วรรณกรรมอเมริกันของเคมบริดจ์ เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 978-0-521-49733-6 
  • แบรดชอว์ เมลิสสา มิวนิก เอเดรียนน์ (2002) บทกวีคัดสรรของเอมี โลเวลล์นิวบรันสวิก นิวเจอร์ซีย์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรัตเกอร์สISBN 978-0-8135-3128-1 
  • Brooker, Jewel Spears (1996). ความเชี่ยวชาญและการหลีกหนี: TS Eliot และหลักวิภาษวิธีของลัทธิสมัยใหม่สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแมสซาชูเซตส์ISBN 1-55849-040-X 
  • ช่างไม้, ฮัมฟรีย์ (1988). ตัวละครที่จริงจัง: ชีวิตของเอซรา พาวด์ บอสตัน: ฮอตัน มิฟฟลินISBN 978-0-395-41678-5 
  • Cookson, William (ed) (1975). Selected Prose, 1909–1965 . ลอนดอน: New Directions Publishing. ISBN 978-0-8112-0574-0 
  • Crunden, Robert (1993). American Salons: Encounters with European Modernism, 1885–1917 . Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-1950-6569-5 
  • เดวิดสัน, ไมเคิล (1997). Ghostlier Demarcations: Modern Poetry and the Material Word.สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียISBN 0-520-20739-4 
  • เอ็ลเดอร์ อาร์. บรูซ (1998) ภาพยนตร์ของสแตน บราคเคจในประเพณีอเมริกันของเอซรา พาวด์ เกอร์ทรูด สไตน์ และชาร์ลส์ โอลสันสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิลฟริด ลอริเออร์ISBN 0-88920-275-3 
  • เอลมันน์, ริชาร์ด (1959). เจมส์ จอยซ์ . อ็อกซ์ฟอร์ด: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด
  • Enck, John (1964). Wallace Stevens: Images and Judgments . Carbondale, IL: Southern Illinois University Press
  • ไกเกอร์ ดอน (1956). "Imagism; the New Poetry Fourty Years Later". Prairie Schooner , เล่มที่ 30, ฉบับที่ 2. JSTOR  40625011
  • โจนส์, ปีเตอร์ (บรรณาธิการ) (1972) กวีนิพนธ์นักจินตนาการ . เพนกวิน. ไอ978-0-1419-1314-8 
  • เคนเนอร์, ฮิวจ์ (1975). ยุคปอนด์ . ฟาเบอร์ แอนด์ ฟาเบอร์. ISBN 0-571-10668-4 
  • คิง ไมเคิล; เพียร์สัน นอร์แมน (1979). HD และเอซรา พาวด์, End to Torment: A Memoir of Ezra Poundนิวยอร์ก: New Directions, 1979 ISBN 978-0-8112-0720-1 
  • Kita, Yoshiko (2000). “Ezra Pound and Haiku: Why Did Imagists Hardly Mention Basho?”. Paideuma: Modern and Contemporary Poetry and Poeticsเล่มที่ 29 ฉบับที่ 3. JSTOR  24726040
  • Kolocotroni, Vassiliki; Goldman, Jane; Taxidou, Olga (1998). Modernism: An Anthology of Sources and Documents . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโกISBN 978-0-226-45074-2 
  • Lawrence, DH (1979). จดหมายของ DH Lawrence . เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์
  • มาร์ติน, วอลเลซ (1970). “ที่มาของสุนทรียศาสตร์แบบอิมเมจิสต์” PMLAเล่มที่ 85 ฉบับที่ 2 JSTOR  1261393
  • McGuinness, Patrick (1998). TE Hulme: Selected Writings . Fyfield Books, Carcanet Press. ISBN 1-85754-362-9 (หน้า xii–xiii) 
  • หมิง, เซีย (1998). เอซรา พาวด์และการใช้ประโยชน์จากบทกวีจีน: คาเธ่ย์ การแปล และจินตภาพนิวยอร์ก: รูทเลดจ์ISBN 978-0-8153-2623-6 
  • มูดี้ เอ. เดวิด (2007). เอซรา พาวด์: กวี. ภาพเหมือนของชายและผลงานของเขา. เล่มที่ 1: อัจฉริยะรุ่นเยาว์ 1885–1920 . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดISBN 978-0-19-957146-8 
  • Olson, Charles (1966). Selected Writings . ลอนดอน: New Directions Publishing. ISBN 978-0-8112-0335-7 
  • Pondrom, Cyrena (1969). "จดหมายคัดสรรจาก HD ถึง FS Flint: ความคิดเห็นเกี่ยวกับยุค Imagist". วรรณกรรมร่วมสมัยเล่มที่ 10 ฉบับที่ 4. JSTOR  1207696
  • Pound, Ezra (1974) [มิถุนายน 1914]. "How I Began". ใน Grace Schulman (ed.). Ezra Pound: A Collection of Criticism . นิวยอร์ก: McGraw-Hill Book Company ISBN 0-07-055634-2 
  • Pound, Ezra (1970). Pound/Joyce: The Letters of Ezra Pound to James Joyceบรรณาธิการโดย Forrest Read นิวยอร์ก: New Directions Publishing ISBN 0-8112-0159-7 
  • Pound, Ezra (ed.) (1914). Des Imagistes. นิวยอร์ก: Albert และ Charles Boni
  • พาวด์, เอซรา (มีนาคม 1913) "ข้อห้ามบางประการโดยนักคิดภาพ" บทกวี . I(6)
  • ริดเดล โจเซฟ (1979). "การแยกแยะภาพออกจากศูนย์กลาง: 'โครงการ' ของบทกวี 'อเมริกัน' หรือไม่?" Boundary 2เล่มที่ 8 ฉบับที่ 1 JSTOR  303146
  • สโลน เดอ วิลโล (1987). "ความเสื่อมถอยของลัทธิหลังสมัยใหม่ของอเมริกา" SubStanceสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน เล่มที่ 16 ฉบับที่ 3 JSTOR  3685195
  • สแตนลีย์, แซนดรา (1995). "หลุยส์ ซูคอฟสกี และการเปลี่ยนแปลงของกวีอเมริกันสมัยใหม่" South Atlantic Reviewเล่มที่ 60 JSTOR  3200737
  • ซัลลิแวน, เจพี (บรรณาธิการ) (1970). เอซรา พาวด์ . Penguin Critical Anthologies Series. ISBN 0-14-080033-6 
  • แธคเกอร์ แอนดรูว์ (2018). กวีผู้จินตนาการสำนักพิมพ์ Tavistock: Northcote House Publishers ISBN 978-0-7463-1002-1 
  • Wącior, Sławomir (2007). การอธิบายลัทธิจินตภาพ: ขบวนการลัทธิจินตภาพในบทกวีและศิลปะสำนักพิมพ์ Edwin Mellen ISBN 0773454276 
  • วิลเลียมส์, หลุยส์ เบลกเนย์ (2002). ความทันสมัยและอุดมการณ์ของประวัติศาสตร์: วรรณกรรม การเมือง และอดีตสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 0-521-81499-5 
  • การรวบรวมผลงาน Imagist บางส่วนจากModernist Journals Project
  • บรรณานุกรมของญี่ปุ่นในกลอนภาษาอังกฤษ
  • JT Barbarese และคณะ: “On 'In a Station of the Metro'” ที่ Modern American Poetry

ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Imagism&oldid=1211814629"