ไลน์แบ็คเกอร์
ตำแหน่งกองหลังในอเมริกันฟุตบอล

แลนซ์ บริกส์ (#55) และไบรอัน อูร์ลาเชอร์ (#54) ของทีมชิคาโก แบร์สสวมเสื้อสีขาวโดยเล่นเป็นไลน์แบ็กเกอร์ในสนามแลมโบ ฟิลด์ในปี 2011

ไลน์แบ็กเกอร์ ( LB ) คือตำแหน่งการเล่นในฟุตบอลกริดไอรอนไลน์แบ็กเกอร์เป็นสมาชิกของทีมรับและมักจะยืนเรียงแถวห่างจากแนวปะทะและผู้เล่นแนวรับ ประมาณ 3 ถึง 5 หลา โดยเล่นใกล้กับแนวปะทะมากกว่าผู้เล่นแนวรับ (แนวหลัง)

ดังนั้น ไลน์แบ็กเกอร์จึงมีบทบาทผสมผสานและมักเป็นผู้เล่นที่เก่งกาจที่สุดในฝั่งรับ พวกเขาอาจได้รับมอบหมายให้เล่นบทบาทที่คล้ายกับทั้งไลน์แมนรับ (เช่น หยุดผู้วิ่งขณะวิ่ง) หรือแบ็ครับ (เช่น ถอยกลับเพื่อคอยรับลูกส่ง) การเล่นตำแหน่งไลน์แบ็กเกอร์จะขึ้นอยู่กับการจัดแนวรับ ปรัชญาของทีมงานฝึกสอน และการเล่นเฉพาะที่ฝ่ายรุกอาจใช้

ไลน์แบ็กเกอร์แบ่งออกเป็นไลน์แบ็กเกอร์กลาง บางครั้งเรียกว่าไลน์แบ็กเกอร์ด้านใน และไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอก ไลน์แบ็กเกอร์กลาง มักเรียกว่า "ไมค์" มักจะเป็น " ควอเตอร์แบ็กของแนวรับ" บทบาทสำคัญของเขาในสนามหมายความว่าเขาอยู่ในตำแหน่งที่ดีที่สุดในการเรียกเกมรับและกำกับการเปลี่ยนจังหวะตามสิ่งที่ฝ่ายรุกกำลังทำ ไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอกมักจะอยู่ในตำแหน่งที่จะบลิตซ์ซึ่งเป็นกลวิธีในการป้องกัน โดยผู้เล่นจะรีบเข้าไปในแบ็คฟิลด์ฝ่ายรุกเพื่อขัดขวางเกมวิ่งหรือแซ็คควอเตอร์แบ็กระหว่างเกมส่ง นอกจาก "ไมค์" แล้ว ยังมีชื่อเล่นอื่นๆ เช่น "แซม" "วิล" หรือ "แจ็ก" ที่มักใช้เรียกบทบาทต่างๆ ของไลน์แบ็กเกอร์

ในอดีต ผู้เล่นแนวรับที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดบางคน เช่นสมาชิกPro Football Hall of Fame อย่าง Chuck Bednarik , Dick Butkus , Jack Lambert , Ray Lewis , Ray Nitschke , Mike Singletary , Brian UrlacherและLawrence Taylorต่างก็เป็นไลน์แบ็กเกอร์

ประวัติศาสตร์

มหาวิทยาลัยมิชิแกนได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้สร้างตำแหน่งไลน์แบ็กเกอร์ ซึ่งเล่นโดยGermany Schulz เป็นคนแรก
ชัค เบดนาริกแห่งทีมฟิลาเดลเฟีย อีเกิลส์ผู้ถูกเลือกให้เข้าร่วมดราฟต์รอบแรกในดราฟต์ NFL ประจำปี 1949และเป็นสมาชิกของหอเกียรติยศฟุตบอลอาชีพได้รับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในผู้เล่นตำแหน่งไลน์แบ็กเกอร์ที่ตีแรงที่สุดและเป็นผู้เล่นตำแหน่งไลน์แบ็กเกอร์ที่ดีที่สุดใน ประวัติศาสตร์ NFLการแท็กเกิลของเขาเมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน 1960 ต่อแฟรงค์ กิฟฟอร์ดซึ่งเป็นผู้เล่นตำแหน่งรันนิ่งแบ็กของทีมนิวยอร์ค ไจแอนตส์ เป็นที่รู้จักกันในชื่อ " เดอะ ฮิต " และได้รับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในผู้เล่นตำแหน่งไลน์แบ็กเกอร์ที่ตีแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ของลีก[1]
การป้องกัน ฐาน4–3โดยมีไลน์แบ็กเกอร์ตัวกลางสวมชุดสีน้ำเงิน

ก่อนการถือกำเนิดของระบบสองหมู่ ที่มีหน่วยแยกกันสำหรับรุกและรับ ผู้เล่นที่เล่น ตำแหน่งเซ็นเตอร์ของทีมในการรุกมักจะเป็นไลน์แบ็กเกอร์ของทีมในฝ่ายรับ แม้ว่าจะไม่ใช่เสมอไปก็ตาม ดังนั้นในฟุตบอลยุคปัจจุบัน มักจะเห็นผู้เล่นแนวรับสี่คนในขณะที่ฝ่ายรุกมีห้าคนหรือมากกว่านั้น แหล่งข้อมูลส่วนใหญ่อ้างว่าโค้ชFielding H. Yostและเซ็นเตอร์Germany SchulzของMichiganเป็นคนคิดตำแหน่งนี้ขึ้นมา[2] [3] [4] [5] [6] Schulz เป็นไลน์แบ็กเกอร์คนแรกของ Yost ในปี 1904 เมื่อเขาลุกขึ้นจากตำแหน่งปกติของเขาในแนว ในตอนแรก Yost รู้สึกตกใจ แต่ก็ได้เห็นภูมิปัญญาในการคิดค้นของ Schulz [7] William DunnจากPenn Stateเป็นไลน์แบ็กเกอร์อีกคนในสายตะวันตกหลังจาก Schulz ไม่นาน

อย่างไรก็ตาม มีการอ้างสิทธิ์ในประวัติศาสตร์ต่างๆ มากมายที่เชื่อมโยงกับตำแหน่งไลน์แบ็กเกอร์ รวมถึงบางส่วนก่อนปี 1904 ตัวอย่างเช่นPercy GivenจากGeorgetownเป็นเซ็นเตอร์อีกคนที่มีการอ้างสิทธิ์ในตำแหน่ง "ไลน์แบ็กเกอร์คนแรก" ซึ่งคาดว่าจะยืนอยู่หลังแนวก่อน Schulz ในเกมที่พบกับNavyในปี 1902 [8]แหล่งข้อมูลอื่นๆ ระบุว่าไลน์แบ็กเกอร์คนแรกในภาคใต้คือFrank Juhanซึ่งเล่นที่Sewaneeระหว่างปี 1908–1910 [9]

ทางตะวันออกเออร์เนสต์ โคเซนส์แห่งเพนน์เป็น "หนึ่งในศูนย์เคลื่อนที่แห่งแรกๆ" [10] ซึ่งเป็นคำศัพท์โบราณอีกคำหนึ่งสำหรับตำแหน่งนี้ ซึ่งสันนิษฐานว่าคิดขึ้นโดยแฮงค์ เคทแชมแห่งเยล[11] วอลเตอร์ อี. แบ็กแมนแห่งลาฟาแยตต์กล่าวกันว่าเป็น "ผู้พัฒนาแนวคิด 'ศูนย์เคลื่อนที่'" [12] เอ็ดการ์ การ์บิชแห่งกองทัพบกได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้พัฒนา "วิธีการศูนย์เคลื่อนที่" ในการเล่นฟุตบอลรับในปี 1921 [13]

ในฟุตบอลอาชีพแคล ฮับบาร์ดได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้บุกเบิกตำแหน่งไลน์แบ็กเกอร์ เขาเล่นได้ดีทั้งในตำแหน่งแท็คเกิลและเอ็นด์โดยเล่นนอกเส้นด้วยสไตล์ที่คล้ายกับไลน์แบ็กเกอร์ในยุคปัจจุบัน[14]

ประเภท

กองหลังตัวกลาง

ไลน์แบ็กเกอร์ ตัวกลางหรือตัวใน ( MLBหรือILB ) บางครั้งเรียกว่า "ไมค์" หรือ "แม็ค" [15]มักเรียกกันว่า " ควอเตอร์แบ็กของแนวรับ" [16]มักเป็นไลน์แบ็กเกอร์ตัวกลางที่รับคำสั่งการเล่นแนวรับจากข้างสนามและส่งต่อการเล่นนั้นไปยังส่วนที่เหลือของทีม และใน NFL เขามักจะเป็นผู้เล่นแนวรับที่มีเครื่องสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์ข้างสนาม ไลน์ แบ็กเกอร์ตัวกลาง ซึ่งเป็นคนที่ทำได้ทุกอย่างอาจได้รับมอบหมายให้บลิตซ์ (แม้ว่าพวกเขามักจะบลิตซ์น้อยกว่าไลน์แบ็กเกอร์ตัวนอก) คอยครอบคลุม สอดส่องควอเตอร์แบ็กหรือแม้กระทั่งมีความรับผิดชอบในตำแหน่งกลางสนามลึกในแนว รับของแทม ปา 2ในแนวรับมาตรฐาน ไลน์แบ็กเกอร์ตัวกลางมักจะเป็นผู้นำทีมในการแท็กเกิล คำว่า ไลน์แบ็กเกอร์ ตัวกลางและตัวในมักใช้แทนกันได้[17]นอกจากนี้ยังใช้เพื่อแยกแยะระหว่างไลน์แบ็กเกอร์ตัวกลางคนเดียวที่เล่นในแนวรับ 4–3และไลน์แบ็กเกอร์ตัวในสองคนที่เล่นใน แนว รับ3–4 [18]ในแนวรับ 3–4 ไลน์แบ็กเกอร์ตัวใหญ่ที่เน้นการหยุดการวิ่งมักจะเรียกว่า "ไมค์" ในขณะที่ผู้เล่นตัวเล็กที่เน้นการป้องกันการส่งบอล/การครอบคลุมเส้นทางมากกว่าจะเรียกว่า "วิล" [19] "ไมค์" มักจะเรียงแถวไปทางด้านที่แข็งแกร่งหรือด้านที่ฝ่ายรุกมีแนวโน้มที่จะวิ่งไป (ขึ้นอยู่กับการจับคู่บุคลากร) ในขณะที่ "วิล" อาจเรียงแถวไปอีกด้านหนึ่งหรือแม้แต่ไกลออกไปเล็กน้อยระหว่างแนวรับและแนวรับ[19]

ไลน์แบ็คเกอร์ด้านนอก

ไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอก ( OLB ) บางครั้งเรียกว่า "Buck, Sam และ Rebel" มักจะรับผิดชอบในการกักกันด้านนอก ซึ่งรวมถึงตำแหน่งที่แข็งแกร่งและอ่อนแอตามที่ระบุไว้ด้านล่าง พวกเขายังรับผิดชอบในการบลิทซ์ควอเตอร์แบ็กอีกด้วย ไม่เพียงแต่ OLB จะรับผิดชอบในการกักกันด้านนอกและการบลิทซ์ควอเตอร์แบ็กเท่านั้น แต่พวกเขายังต้องทำการครอบคลุมการส่งบอลในบริเวณแฟลตด้วย ซึ่งบางครั้งเรียกว่าดรอป ไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอกจะครอบคลุมการส่งบอลแบบสแลนท์ด้านนอกอย่างรวดเร็วในลักษณะโค้งงอในบริเวณแฟลต "แฟลต" คือขอบสนามที่ใกล้กับเส้นข้างมากที่สุด โดยเริ่มจากแนวเส้นขีดลงไปประมาณสิบหลา จอห์น อเล็กซานเดอร์เป็นคนแรกที่เล่นเป็นไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอกใน NFL [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

ไลน์แบ็คเกอร์สตรองไซด์

ไลน์แบ็กเกอร์ฝั่ง ที่แข็งแกร่ง (Strongside linebacker หรือ SLB) มักได้รับฉายาว่า "แซม" เพื่อจุดประสงค์ในการเรียกบลิตซ์เนื่องจากฝั่งที่แข็งแกร่งของทีมรุกเป็นฝั่งที่ไทท์เอนด์เรียงแถวอยู่ หรือฝั่งใดก็ตามที่มีผู้เล่นมากที่สุด ไลน์แบ็กเกอร์ฝั่งที่แข็งแกร่งมักจะเรียงแถวตรงข้ามกับไทท์เอนด์ ไลน์แบ็กเกอร์ฝั่งที่แข็งแกร่งมักจะถูกเรียกให้เข้าแท็กเกิลรันนิ่งแบ็กในจังหวะการเล่น เนื่องจากแบ็กจะคอยติดตามการบล็อกของไทท์เอนด์ เขามักจะเป็นไลน์แบ็กเกอร์ที่แข็งแกร่งที่สุด อย่างน้อยที่สุด เขาก็มีความสามารถที่จะต้านทาน หลบ และต่อสู้เพื่อบล็อกการบล็อกจากไทท์เอนด์หรือฟูลแบ็กที่บล็อกด้านหลังของจังหวะการเล่นพาส ไลน์แบ็กเกอร์ยังควรมี ทักษะ เซฟตี้ ที่แข็งแกร่ง ในสถานการณ์พาส เพื่อครอบคลุมไทท์เอนด์ในสถานการณ์แบบตัวต่อตัว นอกจากนี้ เขายังควรมีความเร็วพอสมควรในการอ่านและเข้าไปครอบคลุมในสถานการณ์โซน

ไลน์แบ็คเกอร์ฝั่งอ่อน

ไลน์แบ็คเกอร์ฝั่งอ่อน (WLB) หรือ "วิล" ในแนวรับ 4–3 ซึ่งบางครั้งเรียกว่าไลน์แบ็คเกอร์ฝั่งหลัง หรือ "บัค" เช่นเดียวกับชื่ออื่นๆ เช่น แจ็คหรือแบนดิต[15] จะต้องเป็นคนที่เร็วที่สุดในสามคน เนื่องจากเขามักจะเป็นคนที่ถูกเรียกให้เข้ามาคุมเกมรับลูกส่ง นอกจากนี้ เขายังมักจะไล่ตามเกมจากฝั่งหลัง ดังนั้นความสามารถในการหลบเลี่ยงการประกบจึงมีความจำเป็นสำหรับวิล วิลมักจะเรียงแถวออกจากแนวปะทะในตำแหน่งเดียวกับไมค์ เนื่องจากตำแหน่งของเขาอยู่ฝั่งอ่อน วิลจึงมักไม่ต้องเผชิญหน้ากับผู้เล่นแนวรับตัวใหญ่ตัวต่อตัว เว้นแต่ว่าจะมีผู้เล่นดึงตัวเข้ามา ในการเล่นคุมเกม วิลมักจะคุมผู้เล่นแนวหลังที่โจมตีฝั่งของเขาก่อนในแนวรับแบบตัวต่อตัว ในขณะที่คุมผู้เล่นที่อ่อนแอในแนวราบในเท็กซัสลูปหรือพื้นที่ฮุค/เคิร์ลในโซนคัฟเวอรี

การก่อตัว

จำนวนไลน์แบ็กเกอร์ขึ้นอยู่กับการจัดรูปแบบที่เรียกไว้ในการเล่น การจัดรูปแบบอาจเรียกได้น้อยถึงไม่มีเลยหรือมากถึงเจ็ดคน แผนการป้องกันส่วนใหญ่เรียกได้สามหรือสี่คน ซึ่งโดยทั่วไปจะตั้งชื่อตามจำนวนไลน์แบ็กเกอร์ ตามด้วยจำนวนไลน์แบ็กเกอร์ (โดยที่การป้องกัน 46 คนเป็นข้อยกเว้น) ตัวอย่างเช่น การป้องกัน 4–3 มีไลน์แบ็กเกอร์รับสี่คนและไลน์แบ็กเกอร์สามคน ในทางกลับกัน การป้องกัน 3–4 มีไลน์แบ็กเกอร์สามคนและไลน์แบ็กเกอร์สี่คน

การป้องกัน 4–3

ในการป้องกันแบบ 4–3 นั้นมีผู้เล่นแนวรับ 4 คนและผู้เล่นแนวรับ 3 คน ผู้เล่นแนวรับตรงกลางจะถูกเรียกว่า "ไมค์" (หรือ "แม็ค") และผู้เล่นแนวรับด้านนอก 2 คนจะถูกเรียกว่า "แซม" และ "วิล" ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาเล่นในแนวรุกอย่างไร หากมีการเรียกที่รุนแรง ผู้เล่นแนวรับที่อยู่ฝั่งที่แข็งแกร่งจะถูกเรียกว่า "แซม" ในขณะที่ผู้เล่นแนวรับที่อยู่ฝั่งที่อ่อนแอจะถูกเรียกว่า "วิล" หน้าที่ของผู้เล่นแนวรับด้านนอกคือการครอบคลุมเอ็นด์เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีการส่งบอลหลุดออกไป และคอยดูการส่งบอลและป้องกันไม่ให้หลุดออกไป หน้าที่ของผู้เล่นแนวรับตรงกลางคือการหยุดการวิ่งระหว่างแท็คเกิลและเฝ้าดูทั้งสนามเพื่อดูการพัฒนาของการเล่น ในการเล่นส่งบอล ความรับผิดชอบของผู้เล่นแนวรับจะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับว่ามีการเรียกผู้เล่นแนวรับหรือโซนคัฟเวอร์หรือไม่ ในการเล่นโซนคัฟเวอร์ ผู้เล่นแนวรับมักจะดรอปเข้าไปในโซนฮุค[ จำเป็นต้องชี้แจง ]ตรงกลางสนาม อย่างไรก็ตาม โซนบางแห่งจะส่งไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอกเข้าไปในแฟลต (พื้นที่ทางซ้ายและขวาของเครื่องหมายแฮชโดยตรง โดยขยายออกไป 4-5 หลาจากสนาม) ในการเรียกแบบตัวต่อตัว "แซม" มักจะคอยป้องกันไทท์เอนด์ด้วยความช่วยเหลือจากเซฟตี้ที่อยู่เหนือหัว ในขณะที่บางครั้ง "แซม" และ "วิล" จะรับผิดชอบผู้เล่นคนแรกที่ออกจากแบ็คฟิลด์ในฝั่งกลางของพวกเขา โดย "ไมค์" จะคอยป้องกันหากมีผู้เล่นคนที่สองออกจากฝั่งนั้นของสนาม

ในการป้องกันโซน " Tampa 2 " ไลน์แบ็กเกอร์ตัวกลางจะต้องถอยลงมาอย่างรวดเร็วเพื่อเข้ามาครอบคลุมการส่งบอลในโซนกลางลึก ซึ่งต้องใช้ผู้เล่นที่รวดเร็วในตำแหน่งนี้

การป้องกัน 3–4

การป้องกัน ฐาน3–4

ในการป้องกันแบบ 3–4 ผู้เล่นแนวรับสามคนจะเล่นในแนวปะทะและผู้เล่นแนวรับสี่คนจะคอยสนับสนุนพวกเขา โดยทั่วไปแล้วจะมีผู้เล่นแนวรับด้านนอกสองคนและผู้เล่นแนวรับด้านในสองคน ผู้เล่นแนวรับด้านในที่อ่อนแอจะเรียกว่า "วิล" ในขณะที่ผู้เล่นแนวรับด้านในหรือตรงกลางจะเรียกว่า "ไมค์" "แซม" เป็นชื่อเรียกทั่วไปของผู้เล่นแนวรับด้านนอกที่แข็งแกร่ง ในขณะที่ตำแหน่งอื่นมักจะเรียกว่า "แจ็ก" และมักจะเป็นการผสมผสานระหว่าง DE/LB โดยปกติแล้ว ทีมที่ใช้การป้องกันแบบ 3–4 จะมองหาผู้เล่นแนวรับปลายรับในระดับวิทยาลัยที่ตัวเล็กเกินไปที่ จะ เล่นตำแหน่งนี้ในระดับ อาชีพและไม่ค่อยคล่องตัวพอที่จะเล่นตำแหน่งไลน์แบ็คเกอร์ด้านนอกในการป้องกันแบบ 4–3 ในฐานะผู้เล่นแนวรับ "แจ็ก"

แนวคิดเบื้องหลังของการป้องกันแบบ 3–4 คือการปกปิดตำแหน่งที่ผู้รุกคนที่สี่จะมาจาก แทนที่จะใช้ผู้เล่นแนวรับสี่คนแบบมาตรฐานในการป้องกันแบบ 4–3 มีเพียงผู้เล่นสามคนเท่านั้นที่โจมตีได้อย่างชัดเจนแทบทุกจังหวะ กุญแจสำคัญในการป้องกันแนวรับนี้ให้ประสบความสำเร็จคือการมีแนวรับที่เป็นผู้เล่นแนวรับสามคนตัวใหญ่ที่คอยควบคุมการประลองกำลังสองต่อสองอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้เล่นตำแหน่งโนสแท็คเกิลซึ่งเล่นในตำแหน่งเซ็นเตอร์ฝ่ายรุกจะต้องสามารถรักษาพื้นที่และยึดพื้นที่บล็อกเกอร์ฝ่ายรุกหลายๆ คนเพื่อให้ไลน์แบ็กเกอร์ทำแต้มได้ แนวรับแบบ 3–4 เน้นที่การยึดพื้นที่ผู้เล่นแนวรุกเพื่อให้ไลน์แบ็กเกอร์สามารถเข้าแท็คเกิลรันนิ่งแบ็กหรือเร่งรุดเข้าหาผู้ส่งลูกหรือเข้าไปป้องกันการส่งลูกด้วยวิธีอื่น

ความรับผิดชอบหลักของไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอกทั้งสองคนนั้นโดยทั่วไปแล้วคือการหยุดการวิ่งและเร่งควอเตอร์แบ็กในสถานการณ์การส่งบอล ซึ่งพวกเขาจะเล่นอยู่หน้าแท็คเกิลเหมือนกับเป็นดีเฟนซีฟเอ็นด์ตัวจริง ไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอกในแนวรับแบบ 3–4 ต้องมีทักษะในการเร่งควอเตอร์แบ็กเป็นอย่างมาก และจะต้องเล่นเป็นดีเฟนซีฟเอ็นด์ในแนวรับแบบ 4–3 ในบรรดาไลน์แบ็กเกอร์ด้านใน คนหนึ่งมักจะเป็นคนที่คอยหยุดการวิ่งและสามารถรับมือกับผู้เล่นแนวรุกและหยุดรันนิ่งแบ็กได้ดีกว่า ในขณะที่อีกคนมักจะเป็นผู้เล่นตัวเล็กและเร็วซึ่งเก่งในการคุมบอล อย่างไรก็ตาม LB ที่ตัวเล็กกว่าหรือคอยคุมบอลก็ควรจะสามารถวิ่งและอุดช่องวิ่งได้อย่างเหมาะสมเช่นกัน

แนวคิดการออกแบบระบบป้องกันแบบ 3–4 คือการทำให้แนวรุกสับสนในการบล็อก โดยเฉพาะการบล็อกการส่งลูก และเพื่อให้ควอเตอร์แบ็กอ่านเกมได้ซับซ้อนมากขึ้น ระบบป้องกันแบบ 3–4 หลายระบบมีความสามารถในการเปลี่ยนเป็นระบบ 4–3 ได้อย่างรวดเร็วในสนาม

46 การป้องกัน

ในแนวรับ 46 มีผู้เล่นแนวรับ 4 คน ไลน์แบ็กเกอร์ 3 คน และเซฟตี้ 1 คน ที่ถูกเลื่อนขึ้นไปด้านหลังแนวเส้นขีด ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าจะมีไลน์แบ็กเกอร์ 4 คน แต่จริงๆ แล้วเป็นไลน์แบ็กเกอร์ 3 คน โดยมีเซฟตี้ 1 คนเล่นร่วมกับไลน์แบ็กเกอร์คนอื่นๆ

ผู้เล่นแนวรับสามคนอยู่เหนือการ์ดฝ่ายรุกทั้งสองคนและเซ็นเตอร์ ทำให้การแย่งชิงผู้เล่นแนวรับภายในสามคนจากสามคนนั้นทำได้ยาก นอกจากนี้ ยังทำให้ฝ่ายรุกไม่สามารถดึงการ์ดให้วิ่งได้ เพราะจะทำให้ผู้เล่นฝ่ายรับคนหนึ่งไม่ถูกบล็อก หรือในกรณีดีที่สุดก็ทำให้ผู้เล่นแนวรับอีกคนต้องบล็อกผู้เล่นฝ่ายรับคนใดคนหนึ่งได้ยาก เซฟตี้สามารถบลิทซ์ เล่นแบบตัวต่อตัว เล่นโซน หรือถอยกลับเข้าไปในแนวป้องกันลึกได้เช่นเดียวกับไลน์แบ็กเกอร์ เซฟตี้ทั่วไปมักจะทำ 46 ถูกใช้ในสถานการณ์ที่ต้องวิ่งมากเพื่อหยุดการวิ่ง เมื่อทีมต้องการกดดันมากเกินไป หรือเพียงแค่สับสนระหว่างควอเตอร์แบ็กกับแนวรุก

การป้องกัน 4–4

การป้องกันแบบนี้มีประสิทธิภาพในการหยุดการวิ่ง แต่อ่อนแอกว่าการป้องกันแบบ 4-3 ในการครอบคลุมการส่งบอล เนื่องจากใช้ผู้เล่นป้องกันเพียงสามคน แผนการป้องกันแบบนี้มักจะใช้ผู้เล่นแนวรับสองคนและผู้เล่นแนวรับสองคน ชื่อของผู้เล่นแนวรับสองคนนี้มักเรียกว่าแซมและไมค์ โดยผู้เล่นทั้งสองจะยืนเรียงแถวห่างจากแนวปะทะประมาณสี่หลา และยืนเรียงแถวกับการ์ดฝ่ายรุก ผู้เล่นแนวรับมักจะเป็นผู้เล่นแนวรุกมากกว่า ดังนั้นพวกเขาจะป้องกันการวิ่งก่อนที่จะส่งบอล ผู้เล่นแนวรับเหล่านี้จะอ่านการ์ดฝ่ายรุกเพื่อที่พวกเขาจะได้รู้ว่าต้องทำอย่างไร ดังนั้นหากการ์ดเตรียมที่จะบล็อกการส่งบอล ผู้เล่นแนวรับก็จะรู้ว่าต้องเข้าไปในโซนของตนเพื่อครอบคลุมการส่งบอล หากการ์ดออกมาเพื่อเล่นเกมวิ่ง พวกเขารู้ว่าพวกเขาต้องเติมเต็มช่องว่างที่พวกเขาควรทำเพื่อที่พวกเขาจะได้เล่นเกมได้หากมีโอกาส นอกจากนี้ ไลน์แบ็กเกอร์เหล่านี้มักถูกเรียกให้บลิตซ์ ซึ่งไม่ว่าฝ่ายรุกจะทำอะไรก็ตาม ทันทีที่บอลถูกสแนป พวกเขาจะยิงช่องว่างและพยายามเข้าไปในแดนหลังเพื่อสร้างเกมให้เร็วที่สุด ไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอกบางครั้งถือว่าเป็นผู้เล่นส่งบอลก่อนที่จะเป็นผู้เล่นวิ่ง แต่ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขายืนเรียงแถวอยู่ที่ไหน ถ้าพวกเขาอยู่นอกกรอบเขตโทษ พวกเขาจะเป็นผู้เล่นส่งบอลก่อน แต่ถ้าพวกเขาเล่นในกรอบเขตโทษและเรียงแถวอยู่ด้านหลังแนวรับ พวกเขาจะเป็นผู้เล่นวิ่ง ไลน์แบ็กเกอร์ด้านนอกคนใดคนหนึ่งมักจะถูกเรียกให้บลิตซ์หรือคอยครอบคลุมการส่งบอลเพื่อชดเชยแบ็คแนวรับที่หายไป ใน NFL และฟุตบอลระดับวิทยาลัย การจัดตำแหน่งนี้ใช้ส่วนใหญ่ในสถานการณ์ระยะสั้นหรือใกล้เส้นประตู มักใช้ในฟุตบอลระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย

อ้างอิง

หมายเหตุ

  1. ^ Burke, Garrett (8 มิถุนายน 2020). "ข้อเท็จจริงและเรื่องแต่งเบื้องหลังการโจมตี Wide Receiver Frank Gifford ของ Chuck Bednarik" Sportscasting.com . สืบค้นเมื่อ27 กันยายน 2022 .
  2. ^ Big Ten Football, Its Life and Times, Great Coaches, Players, and Games , หน้า 193, Mervin D. Hyman, Gordon S. White, Macmillan, 1977, ISBN 0-02-558070-1 
  3. ^ "พบไลน์แบ็คเกอร์คนแรกแล้ว". The Newark Advocate . 30 ตุลาคม 1974. หน้า 27 . สืบค้นเมื่อ4 มิถุนายน 2015 – ผ่านทางNewspapers.com . ไอคอนการเข้าถึงแบบเปิด
  4. ^ "เรื่องน่ารู้เพิ่มเติม". The Pantagraph . 10 กันยายน 1967. หน้า 28. สืบค้นเมื่อ4 มิถุนายน 2015 – ผ่านทางNewspapers.com . ไอคอนการเข้าถึงแบบเปิด
  5. ^ เดฟ ลูอิส, “Once Over Lightly” The Long Beach Independent , 29 กรกฎาคม 1954
  6. ^ "เยอรมนี ชูลซ์". footballfoundation.org .
  7. ^ Malcolm Bingay, “A Little About This and That: How Schulz Entered Michigan Still A Mystery,” The Morning Herald , 1 พฤษภาคม 1951; “Frankly Speaking: Schulz' Great Grid Exploits Reviewed,” The Long Beach Press-Telegram, 17 เมษายน 1951
  8. ^ Alexander M. Weyand (1962). Football Immortals. หน้า 128.
  9. ↑ "แฟรงก์ จูฮาน". footballfoundation.org​
  10. ^ "Ernest B. Cozens". Pennsylvania Gazette . 28 มิถุนายน 1929. หน้า 751
  11. ^ "เฮนรี่ เคทแชม". footballfoundation.org .
  12. ^ "วอลเตอร์ บัคแมน". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 พฤษภาคม 2015 . สืบค้นเมื่อ28 พฤษภาคม 2015 .
  13. ^ "พันเอกเอ็ดเวิร์ด การ์บิชและเบอร์นิซ ภรรยาของเขาเสียชีวิต" Palm Beach Daily News 16 ธันวาคม 1979 หน้า A1, A15[ ลิงค์ตายถาวร ]
  14. ^ Richard Whittingham (มกราคม 2001) What a Game They Played: An Inside Look at the Golden Era of Pro Football. สำนักพิมพ์ U of Nebraska หน้า 62 ISBN 0803298196-
  15. ^ โดย Zimmer, Ben (9 กันยายน 2012). "How Sam, Mike and Will Became Football Positions" . The Boston Globe . Boston . สืบค้นเมื่อ5 ตุลาคม 2013 .
  16. ^ JW Nix (30 สิงหาคม 2011) "NFL Defensive Quarterbacks: 10 กองหลังตัวกลางที่ดีที่สุดในฟุตบอลปัจจุบัน" Bleacher Report สืบค้นเมื่อ5 ตุลาคม 2013
  17. ^ แบรดลีย์, ไมเคิล (2003). Football All-Stars: The Nfl's Best . The Rosen Publishing Group. หน้า 55. ISBN 0823936902-
  18. ^ Weisman, Larry (5 สิงหาคม 2551) "Mayo พึ่งพา 'พวกแก่ๆ' เพื่อรับระบบ Pats ทันที" USA Today
  19. ^ โดย May, Jeffrey (18 พฤศจิกายน 2021). "ทำไมไลน์แบ็กเกอร์ถึงชื่อไมค์ หมายความว่าอย่างไร" Diario AS . สืบค้นเมื่อ23 มกราคม 2023 .

บรรณานุกรม

  • หนังสือ Complete Book of Linebacker Playโดย Joe Giampalmi, Parker Pub. Co., 1984, ISBN 0-13-157511-2 
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับไลน์แบ็กเกอร์ฟุตบอลอเมริกัน
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Linebacker&oldid=1257077556#Middle_linebacker"