การลงทุน
ชุดการกระทำที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อแสวงหากำไร

โดยทั่วไปแล้ว การลงทุนจะถูกกำหนดให้เป็น "การผูกมัดทรัพยากรเพื่อให้ได้รับผลประโยชน์ในภายหลัง" หากการลงทุนเกี่ยวข้องกับเงิน ก็สามารถกำหนดให้เป็น "การผูกมัดเงินเพื่อรับเงินเพิ่มเติมในภายหลัง" จากมุมมองที่กว้างขึ้น การลงทุนสามารถกำหนดให้เป็น "การปรับรูปแบบการใช้จ่ายและการรับทรัพยากรเพื่อปรับรูปแบบที่พึงประสงค์ของกระแสเงินเหล่านี้ให้เหมาะสมที่สุด" เมื่อรายจ่ายและการรับถูกกำหนดเป็นเงิน การรับเงินสุทธิในช่วงเวลาหนึ่งจะเรียกว่ากระแสเงินสดในขณะที่เงินที่ได้รับในช่วงเวลาหลายช่วงเวลาจะเรียกว่ากระแสกระแสเงินสด

ในทางการเงินจุดประสงค์ของการลงทุนคือการสร้างผลตอบแทนจากสินทรัพย์ ที่ลงทุน ผลตอบแทนอาจประกอบด้วยกำไรหรือขาดทุนจากส่วนทุนที่เกิดขึ้นจริงหากขายการลงทุนการเพิ่มขึ้นของทุน ที่ยังไม่เกิดขึ้นจริง (หรือค่าเสื่อมราคา) หากยังไม่ได้ขาย อาจประกอบด้วยรายได้เป็นระยะๆ เช่นเงินปันผล ดอกเบี้ยหรือ รายได้จากการเช่า ผลตอบแทนอาจรวมถึงกำไรหรือขาดทุนจากอัตราแลกเปลี่ยนอันเนื่องมาจากการเปลี่ยนแปลงของอัตราแลกเปลี่ยนเงินตรา ต่างประเทศ

โดยทั่วไปแล้ว นักลงทุนคาดหวังผลตอบแทน ที่สูงขึ้น จาก การลงทุน ที่มีความเสี่ยงสูง เมื่อทำการลงทุนที่มีความเสี่ยงต่ำ ผลตอบแทนก็มักจะต่ำเช่นกัน ในทำนองเดียวกัน ความเสี่ยงสูงก็มาพร้อมกับความเสี่ยงสูงเช่นกัน นักลงทุน โดยเฉพาะมือใหม่ มักได้รับคำแนะนำให้กระจายพอร์ตการลงทุนของตนการกระจายความเสี่ยงมี ผล ทางสถิติในการลดความเสี่ยงโดยรวม

ประเภทการลงทุนทางการเงิน

ในเศรษฐกิจสมัยใหม่การลงทุนแบบดั้งเดิมได้แก่:

การลงทุนทางเลือกได้แก่:

การลงทุนและความเสี่ยง

นักลงทุนอาจต้องเสี่ยงต่อการ สูญเสีย เงินทุน ที่ลงทุนไป บางส่วนหรือทั้งหมดการลงทุนนั้นแตกต่างจากการเก็งกำไรซึ่งกำไรจะเกิดขึ้นโดยไม่ต้องลงทุนเงินทุนหรือแบกรับความเสี่ยง

การออมเงินถือเป็นการรับความเสี่ยง (โดยปกติแล้วจะค่อนข้างห่างไกล) ที่ผู้ให้บริการทางการเงินอาจผิดนัดชำระหนี้

การออมเงินตราต่างประเทศ ก็มี ความเสี่ยงจากอัตราแลกเปลี่ยน เช่นกัน หากสกุลเงินของบัญชีออมทรัพย์ไม่ตรงกับสกุลเงินภายในประเทศของเจ้าของบัญชี ก็มีความเสี่ยงที่อัตราแลกเปลี่ยนระหว่างสกุลเงินทั้งสองจะเคลื่อนไหวในทางลบจนทำให้มูลค่าของบัญชีออมทรัพย์ลดลง ซึ่งวัดในสกุลเงินภายในประเทศของเจ้าของบัญชี

การลงทุนในสินทรัพย์ที่จับต้องได้ เช่น อสังหาริมทรัพย์ ก็มีความเสี่ยงเช่นกัน และเช่นเดียวกับความเสี่ยงส่วนใหญ่ ผู้ซื้ออสังหาริมทรัพย์สามารถหาทางบรรเทาความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นได้โดยการกู้ยืมเงินจำนองและกู้ยืมเงินในอัตราส่วนเงินกู้ต่อหลักประกันที่ต่ำ

เมื่อเทียบกับการออม การลงทุนมีแนวโน้มที่จะมีความเสี่ยงมากกว่า ทั้งในรูปแบบของปัจจัยความเสี่ยงที่หลากหลายมากขึ้น และความไม่แน่นอนที่มากขึ้น

ความผันผวนระหว่างอุตสาหกรรมนั้นขึ้นอยู่กับความเสี่ยงมากหรือน้อย ตัวอย่างเช่น ในเทคโนโลยีชีวภาพนักลงทุนมองหาผลกำไรมหาศาลจากบริษัทที่มีมูลค่าตามราคาตลาดเพียงเล็กน้อยแต่สามารถมีมูลค่าหลายร้อยล้านดอลลาร์ได้อย่างรวดเร็ว[1]ความเสี่ยงนั้นสูงเนื่องจากผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีชีวภาพประมาณ 90% ที่ได้รับการวิจัยไม่สามารถนำออกสู่ตลาดได้เนื่องมาจากกฎระเบียบและความต้องการที่ซับซ้อนภายในเภสัชวิทยา โดยยาตามใบสั่งแพทย์โดยเฉลี่ยต้องใช้เวลา 10 ปีและเงินทุนมูลค่า 2.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[2]

ประวัติศาสตร์

ในโลกอิสลามยุคกลางกิรัดเป็นเครื่องมือทางการเงินที่สำคัญ เป็นข้อตกลงระหว่างนักลงทุนหนึ่งคนหรือมากกว่านั้นกับตัวแทน โดยนักลงทุนจะมอบทุนให้กับตัวแทนซึ่งจะซื้อขายด้วยทุนนั้นโดยหวังว่าจะทำกำไรได้ ทั้งสองฝ่ายจะได้รับส่วนแบ่งกำไรที่ชำระไว้ล่วงหน้า แม้ว่าตัวแทนจะไม่ต้องรับผิดชอบต่อการสูญเสียใดๆ ก็ตาม หลายคนจะสังเกตเห็นว่ากิรัดนั้นคล้ายกับสถาบันคอมเมนดาซึ่งใช้ในยุโรปตะวันตกในภายหลัง แม้ว่าจะไม่สามารถระบุได้อย่างแน่ชัดว่ากิรัดถูกแปลงเป็นคอมเมนดาหรือสถาบันทั้งสองพัฒนาขึ้นอย่างอิสระ[3]

ในช่วงต้นทศวรรษปี 1900 ผู้ซื้อหุ้น พันธบัตร และหลักทรัพย์อื่นๆ ถูกกล่าวถึงในสื่อ วิชาการ และการค้าว่าเป็นนักเก็งกำไร ตั้งแต่วิกฤตการณ์วอลล์สตรีทในปี 1929และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงทศวรรษปี 1950 คำว่า "การลงทุน" กลายมาเป็นการบ่งบอกถึงกลุ่มที่อนุรักษ์นิยมมากขึ้นในหลักทรัพย์ ขณะที่ " การเก็งกำไร " ถูกใช้โดยนายหน้าทางการเงินและบริษัทโฆษณาของพวกเขาสำหรับหลักทรัพย์ที่มีความเสี่ยงสูงซึ่งเป็นที่นิยมอย่างมากในเวลานั้น[4]ตั้งแต่ช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 คำว่า "การเก็งกำไร" และ "นักเก็งกำไร" ได้หมายถึงการลงทุนที่มีความเสี่ยงสูงโดยเฉพาะ

กลยุทธ์การลงทุน

การลงทุนแบบเน้นมูลค่า

นักลงทุนด้านมูลค่าซื้อสินทรัพย์ที่พวกเขาเชื่อว่ามีมูลค่าต่ำกว่ามูลค่าจริง (และขายสินทรัพย์ที่มีมูลค่าสูงเกินจริง) เพื่อระบุหลักทรัพย์ที่มีมูลค่าต่ำกว่ามูลค่าจริง นักลงทุนด้านมูลค่าใช้การวิเคราะห์รายงานทางการเงินของผู้ออกหลักทรัพย์เพื่อประเมินหลักทรัพย์นั้น นักลงทุนด้านมูลค่าใช้อัตราส่วนทางบัญชี เช่นกำไรต่อหุ้นและการเติบโตของยอดขาย เพื่อระบุหลักทรัพย์ที่ซื้อขายในราคาต่ำกว่ามูลค่า จริง

Warren BuffettและBenjamin Grahamถือเป็นตัวอย่างที่โดดเด่นของนักลงทุนที่เน้นมูลค่างานสำคัญของ Graham และ Dodd เรื่อง Security Analysisเขียนขึ้นหลังจากวิกฤตการณ์ Wall Street ในปี 1929 [ 5]

อัตราส่วน ราคาต่อกำไร (P/E) หรืออัตราส่วนกำไรต่อหุ้น เป็นอัตราส่วนพื้นฐานที่สำคัญและเป็นที่ยอมรับ โดยทำหน้าที่หารราคาหุ้นด้วยกำไรต่อหุ้น อัตราส่วนนี้จะแสดงมูลค่าที่นักลงทุนยินดีจ่ายสำหรับกำไรของบริษัทแต่ละดอลลาร์ อัตราส่วนนี้ถือเป็นประเด็นสำคัญเนื่องจากสามารถใช้วัดค่าเปรียบเทียบมูลค่าของบริษัทต่างๆ ได้ หุ้นที่มีอัตราส่วน P/E ต่ำจะมีราคาต่อหุ้นน้อยกว่าหุ้นที่มีอัตราส่วน P/E สูง โดยคำนึงถึงระดับ ผลการดำเนินงาน ทางการเงิน ที่เท่ากัน ดังนั้น จึงหมายความว่าอัตราส่วน P/E ต่ำเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า[6]

ตัวอย่างที่อัตราส่วนราคาต่อกำไรมีความสำคัญน้อยกว่าคือเมื่อเปรียบเทียบบริษัทในอุตสาหกรรมที่แตกต่างกัน ตัวอย่างเช่น แม้ว่าหุ้นโทรคมนาคมจะมีอัตราส่วน P/E ในระดับต้นๆ แต่ในกรณีของหุ้นเทคโนโลยีขั้นสูง อัตราส่วน P/E ในระดับ 40 ไม่ใช่เรื่องแปลก เมื่อทำการเปรียบเทียบ อัตราส่วน P/E จะช่วยให้คุณเห็นมูลค่าหุ้นตัวใดตัวหนึ่งได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

สำหรับนักลงทุนที่จ่ายเงินสำหรับรายได้ของบริษัทแต่ละดอลลาร์ อัตราส่วน P/E ถือเป็นตัวบ่งชี้ที่สำคัญ แต่อัตราส่วนราคาต่อมูลค่าทางบัญชี (P/B) ก็เป็นตัวบ่งชี้ที่เชื่อถือได้เช่นกันว่านักลงทุนเต็มใจที่จะจ่ายเงินเท่าใดสำหรับสินทรัพย์ของบริษัทแต่ละดอลลาร์ ในกระบวนการของอัตราส่วน P/B ราคาหุ้นของหุ้นจะถูกหารด้วยสินทรัพย์สุทธิ โดยไม่นำสินทรัพย์ที่จับต้องไม่ได้ เช่น มูลค่าทางธุรกิจ เข้ามาพิจารณา อัตราส่วน P/B เป็นปัจจัยสำคัญของอัตราส่วนราคาต่อมูลค่าทางบัญชี เนื่องจากเป็นการระบุการชำระเงินจริงสำหรับสินทรัพย์ที่จับต้องได้ ไม่ใช่การประเมินมูลค่าสินทรัพย์ที่จับต้องไม่ได้ที่ยากกว่า ดังนั้น อัตราส่วน P/B จึงถือเป็นตัวชี้วัดที่ค่อนข้างอนุรักษ์นิยม

การลงทุนเพื่อการเติบโต

นักลงทุนที่เน้นการเติบโตมักมองหาการลงทุนที่พวกเขาเชื่อว่าน่าจะให้ผลกำไรที่สูงขึ้นหรือมีมูลค่าที่สูงขึ้นในอนาคต เพื่อระบุหุ้น ดังกล่าว นักลงทุนที่เน้นการเติบโตมักจะประเมินการวัดมูลค่าหุ้นปัจจุบัน รวมถึงการคาดการณ์ผลการดำเนินงานทางการเงินในอนาคต[7]นักลงทุนที่เน้นการเติบโตมักมองหากำไรจากการเพิ่มมูลค่าของทุนซึ่งก็คือกำไรที่ได้รับเมื่อขายหุ้นในราคาที่สูงกว่าราคาที่ซื้อมา อัตราส่วน ราคาต่อกำไร (P/E)ยังใช้สำหรับการลงทุนประเภทนี้ด้วย หุ้นที่เน้นการเติบโตมักจะมีอัตราส่วนราคาต่อกำไรที่สูงกว่าหุ้นอื่นๆ ในอุตสาหกรรมเดียวกัน[8]ตามที่ Troy Segal ผู้เขียน Investopedia และ Julius Mansa ผู้ได้รับรางวัล Fulbright fintech research จากกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐฯ ระบุว่า การลงทุนที่เน้นการเติบโตนั้นเหมาะที่สุดสำหรับนักลงทุนที่ต้องการระยะเวลาการลงทุนที่สั้นกว่า ความเสี่ยงที่สูงกว่า และไม่ต้องการกระแสเงินสดทันทีผ่านเงินปันผล[7]

นักลงทุนบางคนเชื่อว่าการริเริ่มกลยุทธ์การลงทุนเพื่อการเติบโตนั้นเกิดจากนายธนาคารเพื่อการลงทุน Thomas Rowe Price Jr. ซึ่งได้ทดสอบและทำให้วิธีการดังกล่าวเป็นที่นิยมในปี 1950 โดยแนะนำกองทุนรวม ของเขา ที่มีชื่อว่า T. Rowe Price Growth Stock Fund Price ยืนยันว่านักลงทุนสามารถได้รับผลตอบแทนสูงได้โดย "ลงทุนในบริษัทที่มีการบริหารจัดการที่ดีในพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์" [9]

รูปแบบใหม่ของการลงทุนที่ดูเหมือนจะดึงดูดความสนใจของนักลงทุนคือ Venture Capital Venture Capital คือกลุ่มทุนเฉพาะที่มีการบริหารจัดการอย่างอิสระซึ่งมุ่งเน้นไปที่การลงทุนในหุ้นหรือเชื่อมโยงกับหุ้นในบริษัทเอกชนที่มีการเติบโตสูง[10]

การลงทุนแบบโมเมนตัม

นักลงทุนตามโมเมนตัมมักมองหาหุ้นที่กำลังอยู่ในแนวโน้มขาขึ้นในระยะสั้น และมักจะขายหุ้นเหล่านั้นเมื่อโมเมนตัมเริ่มลดลง หุ้นหรือหลักทรัพย์ที่ซื้อเพื่อการลงทุนตามโมเมนตัมมักมีลักษณะที่แสดงผลตอบแทนสูงอย่างสม่ำเสมอในช่วงสามถึงสิบสองเดือนที่ผ่านมา[11]อย่างไรก็ตาม ในตลาดหมีการลงทุนตามโมเมนตัมยังเกี่ยวข้องกับการขายชอร์ตหลักทรัพย์ของหุ้นที่มีแนวโน้มขาลง เนื่องจากเชื่อกันว่าหุ้นเหล่านี้จะมีมูลค่าลดลงอย่างต่อเนื่อง โดยพื้นฐานแล้ว การลงทุนตามโมเมนตัมโดยทั่วไปจะอาศัยหลักการที่ว่าหุ้นที่มีแนวโน้มขาขึ้นอย่างต่อเนื่องจะยังคงเติบโตต่อไป ในขณะที่หุ้นที่มีแนวโน้มขาลงอย่างต่อเนื่องจะยังคงลดลงต่อไป

นักเศรษฐศาสตร์และนักวิเคราะห์ทางการเงินยังไม่สามารถบรรลุฉันทามติเกี่ยวกับประสิทธิผลของการใช้กลยุทธ์การลงทุนตามโมเมนตัม แทนที่จะประเมินผลการดำเนินงานของบริษัท นักลงทุนตามโมเมนตัมกลับใช้เส้นแนวโน้ม ค่าเฉลี่ยเคลื่อนที่ และดัชนีทิศทางเฉลี่ย (ADX)เพื่อพิจารณาการมีอยู่และความแข็งแกร่งของแนวโน้ม[12]

การเฉลี่ยต้นทุนดอลลาร์

การเฉลี่ยต้นทุนเป็นดอลลาร์: หากบุคคลหนึ่งลงทุน 500 ดอลลาร์ต่อเดือนในตลาดหุ้นเป็นเวลา 40 ปี ด้วยอัตราผลตอบแทนรายปี 10% พวกเขาจะมียอดคงเหลือมากกว่า 2.5 ล้านดอลลาร์

การเฉลี่ยต้นทุนดอลลาร์ (Dollar-Cost Averaging หรือ DCA) ซึ่งในสหราชอาณาจักรเรียกอีกอย่างว่าการเฉลี่ยต้นทุนปอนด์ เป็นกระบวนการลงทุนเงินจำนวนหนึ่งอย่างสม่ำเสมอเป็นระยะเวลาเท่าๆ กัน และวิธีการนี้สามารถใช้ร่วมกับการลงทุนแบบเน้นมูลค่า การลงทุนแบบเติบโต การลงทุนแบบตามโมเมนตัม หรือกลยุทธ์อื่นๆ ตัวอย่างเช่น นักลงทุนที่ใช้วิธีเฉลี่ยต้นทุนดอลลาร์อาจเลือกลงทุน 200 ดอลลาร์ต่อเดือนเป็นเวลา 3 ปีข้างหน้า โดยไม่คำนึงถึงราคาหุ้นของหุ้นบุริมสิทธิ์กองทุนรวมหรือกองทุน ซื้อขายแลกเปลี่ยน

นักลงทุนจำนวนมากเชื่อว่าการเฉลี่ยต้นทุนดอลลาร์ช่วยลดความผันผวนในระยะสั้นได้โดยการกระจายความเสี่ยงออกไปในช่วงเวลาต่างๆ และหลีกเลี่ยงการจับจังหวะตลาด[12]การวิจัยยังแสดงให้เห็นอีกว่า DCA สามารถช่วยลดต้นทุนเฉลี่ยรวมต่อหุ้นในการลงทุนได้ เนื่องจากวิธีการนี้ทำให้สามารถซื้อหุ้นได้มากขึ้นเมื่อราคาหุ้นต่ำลง และซื้อหุ้นได้น้อยลงเมื่อราคาหุ้นสูงขึ้น[12]อย่างไรก็ตาม การเฉลี่ยต้นทุนดอลลาร์โดยทั่วไปยังมีลักษณะเฉพาะคือมีค่าธรรมเนียมนายหน้าที่สูงกว่า ซึ่งอาจทำให้ผลตอบแทนโดยรวมของนักลงทุนลดลง

เชื่อกันว่าคำว่า "การเฉลี่ยต้นทุนเป็นดอลลาร์" ถูกคิดขึ้นครั้งแรกในปี 1949 โดยเบนจามิน เกรแฮม นักเศรษฐศาสตร์และนักเขียนในหนังสือของเขาเรื่องThe Intelligent Investorเกรแฮมยืนยันว่านักลงทุนที่ใช้ DCA "มีแนวโน้มที่จะได้ราคาโดยรวมที่น่าพอใจสำหรับสินทรัพย์ [ที่พวกเขา] ถืออยู่ทั้งหมด" [13]

การลงทุนแบบไมโคร

การลงทุนแบบไมโครเป็นกลยุทธ์การลงทุนประเภทหนึ่งที่ออกแบบมาเพื่อให้การลงทุนเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ เข้าถึงได้และราคาไม่แพง โดยเฉพาะสำหรับผู้ที่อาจไม่มีเงินลงทุนมากนักหรือผู้ที่เพิ่งเริ่มลงทุน[14] [15]

ตัวกลางและการลงทุนแบบรวม

การลงทุนมักทำโดยอ้อมผ่านสถาบันการเงินตัวกลาง สถาบันการเงินตัวกลางเหล่านี้ได้แก่ กองทุนบำเหน็จบำนาญธนาคารและบริษัทประกันภัย สถาบัน การเงิน เหล่านี้อาจรวบรวมเงินที่ได้รับจากนักลงทุนรายบุคคลจำนวนหนึ่งเข้าในกองทุน เช่นกอง ทรัสต์เพื่อ การลงทุน กองทรัสต์หน่วยลงทุนและSICAVเพื่อทำการลงทุนขนาดใหญ่ นักลงทุนแต่ละรายมีสิทธิเรียกร้องทางอ้อมหรือทางตรงในสินทรัพย์ที่ซื้อ โดยขึ้นอยู่กับค่าธรรมเนียมที่เรียกเก็บโดยสถาบันการเงินตัวกลาง ซึ่งอาจสูงและแตกต่างกันไป

แนวทางการลงทุนที่บางครั้งอ้างถึงในการทำการตลาดของการลงทุนรวม ได้แก่การ เฉลี่ยต้นทุนเป็นดอลลาร์และการจับจังหวะตลาด

การประเมินมูลค่าการลงทุน

กระแสเงินสดอิสระวัดจากเงินสดที่บริษัทสร้างขึ้น ซึ่งนักลงทุนด้านหนี้และทุนสามารถนำไปใช้ได้ หลังจากหักเงินลงทุนหมุนเวียนและค่าใช้จ่ายด้านทุนแล้ว กระแสเงินสดอิสระที่สูงและเพิ่มขึ้นจึงมักทำให้บริษัทน่าสนใจสำหรับนักลงทุนมากขึ้น

อัตราส่วนหนี้สินต่อทุนเป็นตัวบ่งชี้โครงสร้างทุนอัตราส่วนหนี้สินต่อทุนที่สูงซึ่งสะท้อนให้เห็นในอัตราส่วนหนี้สินต่อทุนที่สูงนั้นมีแนวโน้มที่จะทำให้รายได้ ของบริษัท กระแสเงินสดอิสระ และผลตอบแทนสำหรับนักลงทุนมีความเสี่ยงหรือผันผวนมากขึ้นนักลงทุนจะเปรียบเทียบอัตราส่วนหนี้สินต่อทุนของบริษัทกับอัตราส่วนหนี้สินต่อทุนของบริษัทอื่นในอุตสาหกรรมเดียวกัน และตรวจสอบแนวโน้มของอัตราส่วนหนี้สินต่อทุนและกระแสเงินสดอิสระ

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ Murphy, Casey. "The Ups and Downs of Biotechnology". Investopedia . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 พ.ย. 2021. สืบค้นเมื่อ2021-12-15 .
  2. ^ ltd, Research and Markets. "ตลาดการค้นพบยาที่ใช้ AI: เน้นการเรียนรู้เชิงลึกและการเรียนรู้ของเครื่องจักร 2020-2030" www.researchandmarkets.com สืบค้นเมื่อ2021-12-15
  3. ^ Robert H. Hillman, “Limited Liability in Historical Perspective” (Washington and Lee Law Review, ฤดูใบไม้ผลิ 1997), Benedikt Koehler, “Islamic Finance as a Progenitor of Venture Capital” (Economic Affairs, ธันวาคม 2009)
  4. ^ "การล่มสลายของตลาดหุ้นในปี 1929". eh.net . สืบค้นเมื่อ2020-01-16 .
  5. ^ Graham, Benjamin; Dodd, David (31 ตุลาคม 2002). Security Analysis: The Classic 1940 Edition (ฉบับที่ 2) นิวยอร์ก; ลอนดอน: McGraw-Hill Education. ISBN 9780071412285-
  6. ^ "อัตราส่วนราคาต่อกำไร - อัตราส่วน P/E". Investopedia .
  7. ^ ab "การลงทุนแบบเติบโตคือวิธีการสร้างรายได้ที่เหมาะสมสำหรับคุณหรือไม่" Investopedia . สืบค้นเมื่อ2022-10-05 .
  8. ^ แชนด์เลอร์, ไซมอน. "หุ้นเติบโตเป็นบริษัทที่คาดว่าจะเติบโตได้เร็วกว่าตลาดโดยรวม โดยเสนอผลกำไรที่มากขึ้นสำหรับนักลงทุนที่ไม่เกรงใจความเสี่ยง" Business Insiderสืบค้นเมื่อ2022-10-05
  9. ^ Chan, Louis KC; Lakonishok, Josef (มกราคม 2004). "การลงทุนเพื่อมูลค่าและการเติบโต: การทบทวนและการอัปเดต" Financial Analysts Journal . 60 (1): 71–86. doi :10.2469/faj.v60.n1.2593. ISSN  0015-198X. S2CID  5666307.
  10. ^ Avnimelech, Gil; Teubal, Morris (2006-12-01). "การสร้างอุตสาหกรรมทุนเสี่ยงที่วิวัฒนาการร่วมกับเทคโนโลยีขั้นสูง: ข้อมูลเชิงลึกจากมุมมองวงจรชีวิตอุตสาหกรรมที่ขยายออกไปของประสบการณ์ของอิสราเอล" นโยบายการวิจัยตัวบ่งชี้ Triple helix ของระบบนวัตกรรมตามความรู้35 (10): 1477–1498 doi :10.1016/j.respol.2006.09.017 ISSN  0048-7333
  11. ^ "การลงทุนตามโมเมนตัม". The Balance . สืบค้นเมื่อ2022-10-05 .
  12. ^ abc "กลยุทธ์การลงทุนที่ต้องเรียนรู้ก่อนซื้อขาย". Investopedia . สืบค้นเมื่อ2022-10-05 .
  13. ^ เกรแฮม, เบนจามิน (2003). นักลงทุนที่ชาญฉลาด: หนังสือคำแนะนำเชิงปฏิบัติ HarperBusiness Essentials OCLC  1035152456
  14. ^ "The Innovators – Meet the 65 Companies and Their Owners Who Have Conjured Up the Latest Wave of Products, Services, and Technologies". money.cnn.com . 1 พฤษภาคม 2001 . สืบค้นเมื่อ2023-04-20 .
  15. ^ Lucchetti, Aaron. "E-Tailers ช่วยให้ผู้ซื้อสามารถเพิ่มการลงทุนในกองทุนลงในรถเข็น". WSJ . สืบค้นเมื่อ2023-04-20 .
วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับการลงทุน
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับการลงทุน
Wikisourceมีบทความเรื่อง" การลงทุน " จากงานอ้างอิงของนักศึกษาใหม่
ค้นหาการลงทุนในวิกิพจนานุกรมพจนานุกรมเสรี
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=การลงทุน&oldid=1248013288"