ล็อกฮีด HC-130

HC-130 เฮอร์คิวลิส
เครื่องบิน HC-130P ของกองทัพอากาศสหรัฐฯ จากฝูงบินกู้ภัยที่ 211
ข้อมูลทั่วไป
พิมพ์	เครื่องบินกู้ภัย/ CSAR
ชาติกำเนิด	ประเทศสหรัฐอเมริกา
ผู้ผลิต	ล็อกฮีด ล็อก ฮีด มาร์ติน
สถานะ	ในการให้บริการ
ผู้ใช้งานหลัก	กองทัพอากาศสหรัฐอเมริกา หน่วยยามชายฝั่งสหรัฐอเมริกา
จำนวนที่สร้าง	HC-130P/N: กำลังรบจริง 13; ANG 13; สำรอง 10 HC-130H: 22; สองลำพร้อม Avionics One Upgrade (A1U) HC-130J: 6
ประวัติศาสตร์
วันที่แนะนำ	1959
เที่ยวบินแรก	1959 2002 (USCG HC-130J) 29 กรกฎาคม 2010 (USAF HC-130J)
พัฒนามาจาก	เครื่องบินล็อกฮีด ซี-130 เฮอร์คิวลีส

เครื่องบินLockheed HC-130 เป็นเครื่องบินขนส่งทางทหาร รุ่นC-130 Hercules ที่มีพิสัยการบิน ขยาย (SAR)/ ค้นหาและกู้ภัยในการรบ (CSAR) โดยมีสองรุ่นที่ใช้งานโดยสองหน่วยปฏิบัติการที่แยกจากกันในกองทัพสหรัฐฯ

เครื่องบินรุ่น HC-130H Hercules และ HC-130J Super Hercules ใช้งานโดยหน่วยยามฝั่งสหรัฐฯในบทบาท SAR และการลาดตระเวนทางทะเล

HC-130P Combat King และ HC-130J Combat King II เป็นเฮลิคอปเตอร์ที่กองทัพอากาศสหรัฐฯ ใช้งาน ในภารกิจค้นหาและกู้ภัยระยะไกล นอกจากนี้ เฮลิคอปเตอร์รุ่น USAF ยังทำหน้าที่ควบคุมและสั่งการในภารกิจค้นหาและกู้ภัยในพื้นที่เกิดเหตุ ช่วยเหลือกองกำลังกู้ภัยทางอากาศและอุปกรณ์ต่างๆ และยังสามารถเติมเชื้อเพลิงทางอากาศให้กับเฮลิคอปเตอร์ของกองทัพอากาศสหรัฐฯ กองทัพบกสหรัฐฯ กองทัพเรือสหรัฐฯ กองทัพบกสหรัฐฯ และกองทัพนาโต้/ฝ่ายพันธมิตรที่ติดตั้งอุปกรณ์ที่เหมาะสมได้อีกด้วย โดยเฮลิคอปเตอร์รุ่นนี้ใช้เพื่อขยายพิสัยการบินและความทนทานของเฮลิคอปเตอร์ ค้นหาและกู้ภัยใน สนามรบ เป็นหลัก

ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2558 มีการประกาศว่ากรมป่าไม้ของสหรัฐฯจะได้รับเครื่องบิน HC-130H ของหน่วยยามฝั่งสหรัฐฯ บางส่วน เพื่อใช้เป็นเครื่องบินทิ้งระเบิดหน่วงไฟทางอากาศ เนื่องจากหน่วยยามฝั่งจะแทนที่เครื่องบิน HC-130H ด้วยเครื่องบิน HC-130J และHC-27J Spartan เพิ่มเติม โดย เครื่องบินรุ่นหลังนี้ได้รับมาจากหน่วยยามฝั่งอากาศแห่งชาติในฐานะส่วนหนึ่งของการขายเครื่องบิน C-27 ที่กองทัพอากาศสหรัฐฯ สั่งการ

หน่วยยามฝั่งสหรัฐฯ เป็นผู้รับ HC-130 รุ่นแรก ตามระบบการกำหนดของกองทัพเรือสหรัฐฯ/กองทัพเรือสหรัฐฯ/กองทัพเรือสหรัฐฯ ในขณะนั้น ชื่อเรียกสำหรับคำสั่งซื้อครั้งแรกในปี 1958 คือ R8V-1G แต่เมื่อมีการนำระบบการกำหนดชื่อเครื่องบินสามเหล่าทัพ มาใช้ เพื่อให้มีจุดร่วมในกองทัพสหรัฐฯในปี 1962 จึงได้เปลี่ยนเป็น HC-130B ในที่สุด^{[1] [2]}มีการผลิตเครื่องบิน HC-130E ของกองทัพเรือสหรัฐฯ จำนวน 6 ลำในปี 1964 ^{[3] [ ต้องการแหล่งข้อมูลที่ดีกว่า ]}แต่ในไม่ช้าการผลิตก็เปลี่ยนไปใช้แพลตฟอร์ม C-130H ใหม่ซึ่งเริ่มเข้าประจำการ HC-130H ลำแรกบินขึ้นเมื่อวันที่ 8 ธันวาคม 1964 และ^[4]กองทัพเรือสหรัฐฯ ยังคงใช้งานเครื่องบินรุ่นนี้อยู่

เครื่องบินรบ HC-130P Combat King ของกองทัพอากาศสหรัฐซึ่งทำการบินครั้งแรกในปี 1964 ทำหน้าที่และภารกิจต่างๆ มากมาย โดยเครื่องบินลำนี้ดัดแปลงมาจากโครงเครื่องบิน C-130E ของกองทัพอากาศสหรัฐ เพื่อใช้ปฏิบัติภารกิจค้นหาและกู้ภัย ทำหน้าที่เป็นแพลตฟอร์มควบคุมและสั่งการ ทำการเติมเชื้อเพลิงเฮลิคอปเตอร์ระหว่างบิน และบรรจุเชื้อเพลิงสำรองในถังเชื้อเพลิงเพิ่มเติมในห้องเก็บสัมภาระภายในเพื่อขยายพิสัยการบินหรือเติมเชื้อเพลิงทางอากาศ เครื่องบินลำนี้ได้รับการดัดแปลงเดิมเพื่อใช้ระบบกู้คืนจากพื้นสู่อากาศ Fultonแม้ว่าระบบนี้จะถูกยกเลิกไปแล้วและได้ถอดอุปกรณ์พิเศษออกไปแล้ว HC-130N เป็นเครื่องบินรุ่นต่อจากที่สั่งโดยไม่มีระบบกู้คืน Fulton และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา HC-130P ของกองทัพอากาศสหรัฐทุกลำก็ถูกถอดระบบกู้คืน Fulton ออกไป

เครื่องบิน HC-130P/N ของกองทัพอากาศสหรัฐ หรือที่รู้จักกันในชื่อเครื่องบิน Combat King สามารถบินในเวลากลางวันเพื่อต่อสู้กับภัยคุกคามที่ลดลง อย่างไรก็ตาม ลูกเรือมักจะบินในเวลากลางคืน เติมเชื้อเพลิงทางอากาศและทิ้งระเบิดโดยใช้กล้องมองกลางคืน เครื่องบินสามารถบินด้วยการบินแบบ NVG ระดับต่ำเพื่อหลีกเลี่ยงการตรวจจับได้เป็นประจำ เพื่อเพิ่มโอกาสที่ภารกิจจะประสบความสำเร็จและเอาชีวิตรอดได้ใกล้พื้นที่ที่มีประชากรหนาแน่น ลูกเรือ HC-130 ของกองทัพอากาศสหรัฐใช้กลวิธีต่างๆ เช่น ไม่ใช้แสงสว่างหรือการสื่อสารจากภายนอก และหลีกเลี่ยงการตรวจจับด้วยเรดาร์และอาวุธ

ความสามารถของภารกิจรอง ได้แก่ การส่งทีมกู้ภัยทางอากาศแบบพิเศษ สิ่งของขนาดเล็กเรือยางหรือ ยานยนต์ ขับเคลื่อนสี่ล้อ สำหรับทุกพื้นที่และให้ความช่วยเหลือโดยตรงแก่ผู้รอดชีวิตก่อนที่รถกู้ภัยจะมาถึง ความสามารถอื่นๆ ได้แก่ การค้นหาด้วยภาพและอิเล็กทรอนิกส์แบบขยายบนบกหรือในน้ำ การเข้าถึง เรดาร์ ทางอากาศเชิงยุทธวิธี และ ปฏิบัติการ สนามบิน ที่ไม่ได้รับการปรับปรุง ทีมกู้ภัย ทางอากาศ 3 คน ซึ่งได้รับการฝึกฝนด้านการแพทย์ ฉุกเฉิน การเอาชีวิตรอดในสภาพแวดล้อมที่รุนแรง และเทคนิคการหลบเลี่ยงที่ได้รับความช่วยเหลือ เป็นส่วนหนึ่งของทีมงานภารกิจพื้นฐาน

จนถึงปี 2016 เครื่องบิน HC-130P/N ของกองทัพอากาศรบเป็นเครื่องบินที่ผสมผสานระหว่างเครื่องบินรุ่นกลางถึงปลายทศวรรษ 1960 ที่ใช้โครงเครื่องบิน C-130E และเครื่องบินรุ่นกลางทศวรรษ 1990 ที่ใช้โครงเครื่องบิน C-130H3 เครื่องบินทั้งหมดได้รับการดัดแปลงอย่างกว้างขวาง การปรับเปลี่ยนเหล่านี้รวมถึง ระบบไฟภายในและภายนอกที่รองรับ การมองเห็นในเวลากลางคืนระบบระบุตำแหน่งบุคลากรที่รองรับวิทยุเอาชีวิตรอดของลูกเรือ เรดาร์สีดิจิทัลกำลังต่ำที่ได้รับการปรับปรุง และ ระบบ อินฟราเรดมองไปข้างหน้าณ ปี 2018 ยกเว้นเครื่องบินจำนวนหนึ่งที่ยังมีอยู่ในหน่วยป้องกันภัยทางอากาศแห่งชาติเครื่องบิน HC-130P/N ที่เหลือทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของกองบัญชาการสำรองกองทัพอากาศ

HC-130H บินครั้งแรกเมื่อวันที่ 8 ธันวาคม 1964 ^[5]หน่วยยามฝั่งเริ่มติดตั้ง HC-130H ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 และต้นทศวรรษที่ 1970 ^[6] HC-130H ของหน่วยยามฝั่งสหรัฐได้รับการจัดหาส่วนใหญ่สำหรับภารกิจค้นหาเหนือน้ำระยะไกล สนับสนุนการขนส่งทางอากาศ ลาดตระเวนทางทะเลลาดตระเวนน้ำแข็ง แอตแลนติกเหนือ และการบังคับบัญชาและควบคุมการค้นหาและกู้ภัย โดยมาแทนที่ เครื่องบินสะเทินน้ำสะเทินบก HU-16 Albatrossและเครื่องบินภาคพื้นดินHC-123 Provider ที่เคยใช้งานมาก่อน เช่นเดียวกับเครื่องบิน USAF เครื่องบิน HC-130 ของ หน่วยยามฝั่งสหรัฐยังมีความสามารถในการทิ้งอุปกรณ์กู้ภัยทางอากาศให้กับผู้รอดชีวิตในทะเลหรือในพื้นที่เปิดโล่ง เครื่องบินเหล่านี้บรรทุกอุปกรณ์เพิ่มเติมและถุงน้ำมันขนาด 1,800 แกลลอนสองใบในช่องเก็บสัมภาระ^[5]

เครื่องบินซีรีส์ MC-130P Combat Shadow เริ่มให้บริการครั้งแรกในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2508 ในช่วงสงครามเวียดนามโดยเป็นเครื่องบินควบคุมการบิน HC-130H CROWN เครื่องบินควบคุมการบิน CROWN ทำหน้าที่ค้นหาลูกเรือที่ถูกยิงตกและควบคุม การปฏิบัติการ ค้นหาและกู้ภัยในสมรภูมิเหนือเวียดนามเหนือ ในกลางปี ​​พ.ศ. 2509 ได้เริ่มทำการทดสอบการบินของเฮลิคอปเตอร์กู้ภัยที่ติดตั้งเครื่องรับเติมเชื้อเพลิงทางอากาศ และเครื่องบินควบคุม 11 ลำได้รับการดัดแปลงเป็นเครื่องบินเติมเชื้อเพลิง และเปลี่ยนชื่อเป็นเครื่องบินบังคับการบังคับบัญชาและควบคุม SAR HC-130P/เครื่องบินเติมเชื้อเพลิงทางอากาศยกแนวตั้ง (เฮลิคอปเตอร์) เริ่มให้บริการในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2509 เดิมทีได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ให้กับกองบัญชาการทางอากาศยุทธวิธี (TAC) และต่อมา เป็น กองบัญชาการลำเลียงทางอากาศทหาร (MAC) Combat Shadows เป็นส่วนหนึ่งของกองบัญชาการปฏิบัติการพิเศษกองทัพอากาศ (AFSOC) ตั้งแต่ก่อตั้งกองบัญชาการนั้นในปี พ.ศ. 2536 ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2539 ฝูงบินเครื่องบินเติมเชื้อเพลิง HC-130P จำนวน 28 ลำของ AFSOC ได้เปลี่ยนชื่อเป็นMC-130P Combat Shadowเพื่อให้เครื่องบินรุ่นนี้สอดคล้องกับเครื่องบินภารกิจปฏิบัติการพิเศษซีรีส์ M อื่นๆ ของ AFSOC ^{[7] [8]}ในช่วงเวลาเดียวกับที่มีการปรับเปลี่ยนนี้ กองทัพอากาศสหรัฐฯ ยังคงส่งเครื่องบิน HC-130P/N ไปเป็นแพลตฟอร์ม CSAR เฉพาะภายใต้กองบัญชาการรบทางอากาศ (ACC) และในหน่วย CSAR ที่ได้รับจาก ACC หรือ PACAF ในกองหนุนกองทัพอากาศและหน่วยป้องกันภัยทางอากาศแห่งชาติ

เครื่องบิน HC-130J ใหม่นั้นพัฒนามาจาก เครื่องบินเติมน้ำมัน Lockheed Martin KC-130Jซึ่งใช้งานโดยนาวิกโยธินสหรัฐฯ^[9] USCG มี HC-130J อยู่ 6 ลำในประจำการ แต่ไม่สามารถเติมน้ำมันให้เฮลิคอปเตอร์ขณะบินได้ การส่งมอบเครื่องบินรุ่นนี้ครั้งแรกให้กับหน่วยยามฝั่งสหรัฐฯคือในเดือนตุลาคม 2003 ^[10]ในช่วงแรกนั้น เครื่องบินเหล่านี้ปฏิบัติการในบทบาทสนับสนุนด้านโลจิสติกส์ จนกระทั่งได้รับการดัดแปลงที่สำคัญ รวมถึงการติดตั้งหน้าต่างบานใหญ่ที่ด้านข้างลำตัวเครื่องบินแต่ละข้างเพื่อให้ลูกเรือสามารถมองเห็นพื้นผิวทะเลได้ การเพิ่มเรดาร์ค้นหาทางทะเลแบบรูรับแสงสังเคราะห์แบบกลับด้าน ท่อแฟลร์ เซ็นเซอร์อินฟราเรด/อิเล็กโทรออปติกแบบมองไปข้างหน้า ระบบออกซิเจนก๊าซสำหรับลูกเรือ และชุดการสื่อสารที่ได้รับการปรับปรุง เครื่องบินได้รับการติดตั้งด้วยระบบภารกิจมิโนทอร์และรวมเอาเซ็นเซอร์ เรดาร์ เซ็นเซอร์ตรวจจับการเคลื่อนไหว และอุปกรณ์การสั่งการ การควบคุม การสื่อสาร คอมพิวเตอร์ ข่าวกรอง การเฝ้าระวัง และการลาดตระเวน และทำให้ลูกเรือสามารถรวบรวมและประมวลผลข้อมูลการเฝ้าระวังที่สามารถส่งไปยังแพลตฟอร์มและหน่วยอื่นในระหว่างการบินได้^[11]

เครื่องบิน HC-130J ของหน่วยยามฝั่งที่ดัดแปลงลำแรกได้รับการส่งมอบในเดือนมีนาคม 2551 ^[12]และส่งมอบเสร็จสมบูรณ์ในเดือนกันยายน 2562 ^[13] คาดว่า เครื่องบิน HC-130J ลำที่ 17 สำหรับหน่วยยามฝั่งสหรัฐฯจะถูกส่งมอบในปี 2567 ^[14]

หน่วยยามฝั่งทะเลกำลังจัดหาฝูงบินเครื่องบิน HC-130J รุ่นใหม่ที่ใช้งานได้เต็มรูปแบบจำนวน 22 ลำ เพื่อทดแทนเครื่องบิน HC-130H รุ่นเก่า^[15]

เครื่องบินกู้ภัยรบ HC-130J Combat King II ของกองทัพอากาศสหรัฐฯ มีการปรับเปลี่ยนสำหรับการเติมน้ำมันระหว่างบินของเฮลิคอปเตอร์และเครื่องบินใบพัดเอียง รวมถึงช่องเติมน้ำมันบนเสาใต้ปีกและถังน้ำมันภายในเพิ่มเติมในห้องเก็บสัมภาระ นอกจากนี้ HC-130J Combat King II ยังสามารถเติมน้ำมันระหว่างบินได้ด้วยเครื่องบินเติมน้ำมันที่ติดตั้งบูมเช่นKC-135 , KC-10และKC-46 [ ^16]

เจ้าหน้าที่ของบริษัท Lockheed Martin ได้ทำการบินครั้งแรกของเครื่องบินรุ่น HC-130J ของกองทัพอากาศสหรัฐฯ เมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2553 ^[17] HC-130J ลำแรกถูกส่งมอบให้กับกองทัพอากาศสหรัฐฯ ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2553 ^[18]แต่ได้ผ่านการทดสอบเพิ่มเติมก่อนที่จะบรรลุขีดความสามารถในการปฏิบัติการเริ่มต้น (Initial Operational Capability, IOC) ในปี พ.ศ. 2555

เครื่องบินกู้ภัยบุคลากร HC-130J ได้ทำการทดสอบพัฒนาเสร็จสิ้นเมื่อวันที่ 14 มีนาคม 2011 จุดทดสอบสุดท้ายคือการเติมเชื้อเพลิงกลางอากาศ และเป็นครั้งแรกที่ทำการเติมเชื้อเพลิงด้วยบูมของเครื่องบิน C-130 โดยติดตั้งตัวรับการเติมเชื้อเพลิงของเครื่องบินระหว่างการผลิตเครื่องบิน ขั้นตอนการทดสอบนี้ยังใช้กับเครื่องบิน MC-130J Combat Shadow II ที่กำลังผลิตสำหรับกองบัญชาการปฏิบัติการพิเศษของกองทัพอากาศอีกด้วย^[19]

เนื่องจากโครงเครื่องบิน HC-130P/N ในปัจจุบันมีอายุมากขึ้น ซึ่งโครงเครื่องบินทั้งหมดนั้นสร้างขึ้นจากโครงเครื่องบิน C-130E รุ่นเก่า (ซึ่งปลดระวางไปแล้ว) ที่ผลิตในช่วงกลาง/ปลายทศวรรษ 1960 ^[20]หรือโครงเครื่องบิน C-130H2/H3 รุ่นใหม่ที่ผลิตในช่วงกลางทศวรรษ 1990 กองทัพอากาศจึงมีแผนที่จะซื้อ HC-130J Combat King II จำนวน 39 ลำ เพื่อนำไปใช้ในหน่วยกู้ภัยของกองทัพอากาศกองบัญชาการสำรองกองทัพอากาศและกองกำลังป้องกันภัยทางอากาศ^[21] HC-130J ลำแรกถูกส่งมอบให้กับหน่วยกู้ภัยที่ 563ที่ ฐานทัพอากาศเดวิส - มอนธานรัฐแอริโซนาเมื่อวันที่ 15 พฤศจิกายน 2012 ^[22]

กองทัพอากาศสำรองของสหรัฐอเมริกาได้รับ HC-130J ลำแรกเมื่อวันที่ 2 เมษายน พ.ศ. 2563 เมื่อส่งมอบให้กับฝูงบินกู้ภัยที่ 39 ของกองบินกู้ภัยที่ 920 ที่ฐานทัพอากาศแพทริกในรัฐฟลอริดา^[23]

หน่วยยามชายฝั่งสหรัฐอเมริกาปฏิบัติการเครื่องบิน HC-130H จำนวน 18 ลำจากฐานทัพสามแห่งรอบสหรัฐอเมริกา: ^[24]

• CGAS คลีร์วอเตอร์ฟลอริดา
• CGAS โคเดียก อลาสก้า
• CGAS Barbers Point (เดิมชื่อNAS Barbers Point ) ฮาวาย^[25]

เครื่องบินเหล่านี้ใช้สำหรับการค้นหาและช่วยเหลือ การบังคับใช้กฎหมายและสนธิสัญญา การปราบปรามยาเสพติดที่ผิดกฎหมาย การปกป้องสิ่งแวดล้อมทางทะเล ความพร้อมทางทหาร ภารกิจลาดตระเวนน้ำแข็งระหว่างประเทศ รวมถึงการขนส่งสินค้าและบุคลากร^[26]

ปัจจุบันหน่วยยามฝั่งยังปฏิบัติการเครื่องบิน HC-130J เพิ่มอีก 9 ลำจากCGAS เมืองเอลิซาเบธซิตี้รัฐนอร์ทแคโรไลนา

ทั้ง HC-130H และ HC-130J ในรุ่นของหน่วยยามชายฝั่งสหรัฐอเมริกาไม่มีอุปกรณ์สำหรับการเติมน้ำมันทางอากาศให้กับเฮลิคอปเตอร์

HC-130P (รวมถึง HC-130P/N) สร้างขึ้นโดยอ้างอิงจากเครื่องบินขนส่งทางอากาศ C-130E เป็นหลัก โดยมีเครื่องบินจำนวนน้อยกว่าที่สร้างขึ้นจาก C-130H HC-130J ของกองทัพอากาศสหรัฐเป็นเครื่องบินที่ผลิตขึ้นใหม่ เนื่องจากเป็น แพลตฟอร์มค้นหาและกู้ภัย แบบปีกตรึง เฉพาะทาง ในคลังแสงของกองทัพอากาศสหรัฐ HC-130 จึงถูกใช้งานโดยหน่วยงานต่อไปนี้:

• กองบัญชาการรบทางอากาศ
  • หน่วยกู้ภัยที่ 347 (347 RQG) ฝูงบินกู้ภัยที่ 71 (71 RQS) ฐานทัพอากาศมูดี้จอร์เจีย – HC-130J
  • กลุ่มกู้ภัยที่ 563 (563 RQG) ฝูงบินกู้ภัยที่ 79 (79 RQS) ฐานทัพอากาศเดวิส-มอนธานรัฐแอริโซนา – HC-130J
• หน่วยบัญชาการการศึกษาและฝึกอบรมทางอากาศ
  • กองบินปฏิบัติการพิเศษที่ 58 (58 SOW), ฝูงบินปฏิบัติการพิเศษที่ 415 (415 SOS), ฐานทัพอากาศคิร์ตแลนด์ , นิวเม็กซิโก – HC-130J
• กองบัญชาการสำรองกองทัพอากาศ
  • กองกู้ภัยที่ 920 (920 RQW) ฝูงบินกู้ภัยที่ 39 (39 RQS) ฐานทัพอวกาศแพทริกฟลอริดา – HC-130J
• กองกำลังป้องกันภัยทางอากาศแห่งชาติ
  • กองกู้ภัยที่ 106 (106 RQW) ฝูงบินกู้ภัยที่ 102 (102 RQS) กองกำลังป้องกันภัยทางอากาศแห่งชาตินิวยอร์กฐานทัพอากาศแห่งชาติฟรานซิส เอส. กาเบรสกีนิวยอร์ก – HC-130J
  • กองกู้ภัยที่ 129 (129 RQW) ฝูงบินกู้ภัยที่ 130 (130 RQS) กองกำลังป้องกันภัยทางอากาศแห่งชาติแคลิฟอร์เนียสนามบินสหพันธ์ Moffettแคลิฟอร์เนีย – HC-130J
  • กองบินที่ 176 (176 WG), ฝูงบินกู้ภัยที่ 211 (211 RQS), หน่วย ป้องกันภัยทางอากาศแห่งชาติอลาสก้า , ฐานทัพร่วมเอลเมนดอร์ฟ-ริชาร์ดสัน , อลาสก้า – HC-130J

ตั้งแต่ปี 1992 ถึง 2003 เครื่องบินHC-130 ได้รับมอบหมายให้ประจำการในกองบัญชาการรบทางอากาศ (ACC) ซึ่งรวมถึง กองบัญชาการสำรองกองทัพอากาศและ หน่วยกู้ภัย ทางอากาศแห่งชาติที่ ACC เข้าควบคุมปฏิบัติการ ก่อนปี 1992 เครื่องบินเหล่านี้ได้รับมอบหมายให้ประจำการในหน่วยกู้ภัยทางอากาศซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกองบัญชาการลำเลียงทางอากาศทางทหาร (MAC) ในเดือนตุลาคม 2003 ความรับผิดชอบในการปฏิบัติการสำหรับภารกิจค้นหาและกู้ภัยทางอากาศของสหรัฐอเมริกาแผ่นดินใหญ่ (CONUS) และภารกิจค้นหาและกู้ภัยทางอากาศของอลาสก้า (SAR) รวมถึงภารกิจค้นหาและกู้ภัยในสนามรบทั่วโลก (CSAR) ได้รับการถ่ายโอนไปยังกองบัญชาการปฏิบัติการพิเศษกองทัพอากาศ (AFSOC) ที่สนามบินเฮิร์ลเบิร์ต รัฐฟลอริดา

ในเดือนตุลาคม 2549 กองกำลัง CSAR ของกองทัพอากาศสหรัฐทั้งหมดได้รับการมอบหมายใหม่ให้กลับไปยังกองบัญชาการรบทางอากาศยกเว้น กองกำลัง CSAR ของกองกำลัง ป้องกันภัยทางอากาศแห่งชาติอลาสกาซึ่งถูกโอนไปยังกองบัญชาการปฏิบัติการของกองทัพอากาศแปซิฟิก ( PACAF ) ภารกิจของ CONUS และ SAR ของอลาสกาก็ถูกโอนกลับไปยัง ACC และ PACAF ตามลำดับ อย่างไรก็ตาม ศูนย์ประสานงานกู้ภัยกองทัพอากาศ (AFRCC) ซึ่งเคยตั้งอยู่ที่ฐานทัพอากาศแมคเคลแลนรัฐแคลิฟอร์เนีย และฐานทัพอากาศสก็อตต์ รัฐอิลลินอยส์ภายใต้การดูแลของ MAC และที่ฐานทัพอากาศแลงลีย์รัฐเวอร์จิเนีย ภายใต้การดูแลของ ACC ได้ถูกย้ายไปที่ฐานทัพอากาศทินดัลรัฐฟลอริดา ภายใต้การควบคุมของกองทัพอากาศที่ 1 (1 AF) กองบัญชาการส่วนประกอบของกองทัพอากาศสหรัฐอยู่ภายใต้กองบัญชาการภาคเหนือของสหรัฐ ( USNORTHCOM ) และกองทัพอากาศที่ ACC รับผิดชอบสำหรับ กองกำลัง ป้องกันภัยทางอากาศแห่งชาติ

ในขณะที่อยู่ภายใต้ AFSOC และตั้งแต่กลับมาที่ ACC และ PACAF นั้น USAF, AFRC และ ANG HC-130 ได้ถูกนำไปใช้งานในอิตาลี คีร์กีซสถาน คูเวต ปากีสถาน ซาอุดีอาระเบีย ตุรกี จอร์แดน อุซเบกิสถาน จิบูตี อิรัก อัฟกานิสถาน^[27]และกรีซ เพื่อสนับสนุนปฏิบัติการ Southern and Northern WatchปฏิบัติการAllied ForceปฏิบัติการEnduring FreedomปฏิบัติการIraqi Freedomและปฏิบัติการ Unified Protector HC-130 ยังสนับสนุนภารกิจเตือนภัยอย่างต่อเนื่องในอลาสก้าและให้ความคุ้มครองการกู้ภัยสำหรับ ปฏิบัติการ กระสวยอวกาศของ NASA ในฟลอริดา จนกระทั่งโครงการนั้นสิ้นสุดลงในปี 2011

HC-130J ลำแรกของกองทัพอากาศสหรัฐฯ ได้รับขีดความสามารถในการปฏิบัติการเบื้องต้น (IOC) ในเดือนเมษายน 2556 ^[28]ทำให้กลุ่มเครื่องบิน HC-130P ลำแรกซึ่งสร้างขึ้นจากโครงเครื่องบิน C-130E ที่สร้างขึ้นในช่วงกลางและปลายทศวรรษ 1960 ต้องปลดประจำการ^[29] HC-130J ลำแรกถูกส่งมอบโดย Lockheed Martin ให้กับกองบัญชาการรบทางอากาศเมื่อวันที่ 23 กันยายน 2553 เพื่อทำการทดสอบ^[18]

ในปี 2009 มีเครื่องบิน HC-130P ที่ใช้งานโดยกองกำลังป้องกันภัยทางอากาศแห่งชาติและอีก 10 ลำที่ใช้งานโดย กองบัญชาการ สำรองกองทัพอากาศ^[30]ณ ปี 2019 การประมาณการอย่างไม่เป็นทางการระบุว่าจำนวน HC-130P ที่เหลืออยู่มีโครงเครื่องบิน 6 ลำ ซึ่งทั้งหมดได้รับมอบหมายให้กับกองบัญชาการสำรองกองทัพอากาศ^[31]

เมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2515 พันโทเอ็ดการ์ อัลลิสัน กองทัพอากาศสหรัฐและลูกเรือของเขา (กัปตันริชาร์ด เจ. ราเซตต์ ผู้บังคับบัญชาอากาศยาน เมืองไนล์ส รัฐอิลลินอยส์ กัปตันเดวิด อี. การ์ดเนอร์ นักบิน เมืองเซาท์เกต รัฐแคลิฟอร์เนีย พันตรีแอนโธนี ลิพารูโล นักเดินเรือ เมืองนิวลอนดอน รัฐคอนเนตทิคัต กัปตันคาร์ล อี. เบนเน็ตต์ นักเดินเรือ เมืองแฮมิลตัน รัฐเท็กซัส กัปตันทีเอสจีที โมเรล อี. ลารูช วิศวกรการบิน เมืองโฮลโยค รัฐแมสซาชูเซตส์ กัปตันทีเอสจีที วิลเลียม เอฟ. ลิตตัน วิศวกรการบิน เมืองเพนนิงตัน แก๊ป รัฐเพนซิลเวเนีย กัปตันทีเอสจีที ธีโอดอร์ ผู้ฝึกสอน ผู้ควบคุมการบรรทุก เมืองวาปาโบ รัฐวอชิงตัน กัปตันทีเอสจีที โรเบิร์ต แลนดรี หัวหน้าลูกเรือ เมืองนิวออร์ลีนส์ รัฐลุยเซียนา พันตรีเคนเนธ เอส. เวย์น ศัลยแพทย์การบิน เมืองโอ๊คพาร์ค รัฐอิลลินอยส์ กัปตันเอสจีที วิลเลียม แอล. ฮิปเพิร์ต เจ้าหน้าที่วิทยุ เมืองราห์เวย์ รัฐนิวเจอร์ซี กัปตันเอสจีที แพท อี. คาร์โรเธอร์ส เจ้าหน้าที่วิทยุ เมืองเลคชาร์ลส์ รัฐลุยเซียนา) สร้างสถิติเครื่องบินใบพัดเทอร์โบที่เป็นที่ยอมรับด้วยระยะทาง 8,732.09 ไมล์ (14,052.94 กม.) สำหรับระยะทางวงกลมใหญ่โดยไม่ได้ลงจอด เครื่องบิน Lockheed HC-130H ของกองทัพอากาศสหรัฐฯ บินจากฐานทัพอากาศ Ching Chuan Kangสาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) ไปยังฐานทัพอากาศ Scott รัฐอิลลินอยส์ สหรัฐอเมริกา ณ ปี 2018 สถิตินี้ยังคงอยู่มาจนถึงปัจจุบันกว่า 40 ปี^{[32] [33]}

HC-130B

รุ่น ค้นหาและกู้ภัยของ C-130B สำหรับหน่วยยามชายฝั่งสหรัฐอเมริกา (USCG) ^[1]เปิดตัวในปีพ.ศ. 2502 เดิมทีคือ R8V-1G และ SC-130B

HC-130E

รุ่นกู้ภัยที่ปรับปรุงใหม่ของ C-130E สำหรับ USCG เดิมเรียกว่า SC-130E ^[1]

HC-130H

รุ่นกู้ภัยในสนามรบของ C-130E และ C-130H สำหรับกองทัพอากาศสหรัฐฯ (USAF) และรุ่น SAR ที่ได้รับการปรับปรุงสำหรับ USCG โดยระบบกู้คืนพื้นสู่อากาศ Fulton ติดตั้งอยู่ในรุ่นของ USAF และในภายหลัง USAF หลายรุ่นได้รับการอัปเดตเป็นมาตรฐาน HC-130P โดยรวมแล้วคล้ายกับ HC-130E ยกเว้นเครื่องยนต์ Allison T56-A-15ที่ทรงพลังกว่ามีการผลิตทั้งหมด 30 ลำในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2520 ^[1]

HC-130P คอมแบตคิง

HC-130H รุ่นพิสัยขยาย ดัดแปลงให้เติมเชื้อเพลิงเฮลิคอปเตอร์ระหว่างบิน เติมเชื้อเพลิงที่เสาใต้ปีก และถังเชื้อเพลิงภายในเพิ่มเติมในห้องเก็บสัมภาระ ตัวอย่างแรกในซีรีส์นี้ใช้โครงเครื่องบิน C-130E จนถึงปลายทศวรรษ 1960 ตัวอย่างหลังๆ ถูกสร้างขึ้นในช่วงทศวรรษ 1980 และ 1990 โดยใช้โครงเครื่องบิน C-130H

HC-130P/N คอมแบตคิง

คำสั่งซื้อเพิ่มเติมของ HC-130P ใหม่โดยไม่มีระบบกู้คืนพื้นสู่อากาศ Fulton หรือ HC-130P ที่มีอยู่แล้วโดยเอาระบบ Fulton ออกไป

HC-130J

รุ่นกู้ภัยที่ปรับปรุงของ C-130J สำหรับ USCG ^[34]

HC-130J คอมแบตคิง II

เครื่องบิน C-130J รุ่นกู้ภัยรบของกองทัพอากาศสหรัฐฯ มีการเปลี่ยนแปลงสำหรับการเติมเชื้อเพลิงเฮลิคอปเตอร์ระหว่างบิน รวมถึงช่องเติมเชื้อเพลิงบนเสาส่งเชื้อเพลิงใต้ปีกและความสามารถในการรับเชื้อเพลิงระหว่างบินจากเครื่องบินเติมเชื้อเพลิงที่ติดตั้งบูม เครื่องบิน HC-130J ของกองทัพอากาศสหรัฐฯ ยกเลิกตำแหน่งวิศวกรการบิน แต่ต่างจากเครื่องบินขนส่งทางอากาศ C-130J ของกองทัพอากาศสหรัฐฯ ตรงที่ยังคงมี ตำแหน่ง เจ้าหน้าที่ระบบการรบ /นักเดินเรือ

 ประเทศสหรัฐอเมริกา

• กองทัพอากาศสหรัฐอเมริกา
• หน่วยยามชายฝั่งสหรัฐอเมริกา
• กรมป่าไม้แห่งสหรัฐอเมริกา

ข้อมูลจาก USCG Specs ^[26]

ลักษณะทั่วไป

• ลูกเรือ:กองทัพอากาศสหรัฐฯ: 36 ; ^[35]กองบินสหรัฐฯ: 5 ถึง 7 ลำ ประจำภารกิจ
• ความยาว: 97 ฟุต 9 นิ้ว (29.79 ม.)
• ปีกกว้าง: 132 ฟุต 7 นิ้ว (40.41 ม.)
• ความสูง: 38 ฟุต 3 นิ้ว (11.66 ม.)
• พื้นที่ปีกเครื่องบิน: 1,745 ตร.ฟุต (162.1 ^ตร.ม. )
• น้ำหนักเปล่า: 76,700 ปอนด์ (34,791 กก.)
• น้ำหนักขึ้นบินสูงสุด: 175,000 ปอนด์ (79,379 กก.)
• ความจุเชื้อเพลิง : 62900
• โรงไฟฟ้า: เครื่องยนต์ เทอร์โบพร็อพAllison T56-A-15 จำนวน 4 เครื่อง ให้กำลังเครื่องละ 4,300 แรงม้า (3,200 กิโลวัตต์)
• ใบพัด: 4 แฉก

ผลงาน

• ความเร็วสูงสุด: 380 ไมล์ต่อชั่วโมง (610 กม./ชม. 330 นอต)
• ความเร็วเดินทาง: 333 ไมล์ต่อชั่วโมง (536 กม./ชม. 289 นอต)
• พิสัย: 5,178 ไมล์ (8,333 กม., 4,500 นาโนเมตร)
• เพดานบิน: 33,000 ฟุต (10,000 ม.)

การพัฒนาที่เกี่ยวข้อง

• เครื่องบินล็อกฮีด ซี-130 เฮอร์คิวลีส
• ล็อกฮีด มาร์ติน ซี-130เจ ซูเปอร์เฮอร์คิวลีส
• ล็อกฮีด มาร์ติน KC-130
• MC-130P คอมแบตแชโดว์

เครื่องบินที่มีบทบาท การกำหนดค่า และยุคสมัยที่เทียบเคียงได้

• แอนโทนอฟ เอเอ็น-12
• ทรานสออลล์ ซี-160

รายการที่เกี่ยวข้อง

• รายชื่อเครื่องบินของล็อกฮีด
• รายชื่อเครื่องบินทหารของสหรัฐอเมริกา
• รายชื่อเครื่องบินเติมน้ำมันทางอากาศของกองทัพสหรัฐอเมริกา

• "HC-130J Combat King II". กองทัพอากาศสหรัฐอเมริกา . กระทรวงกลาโหม. สืบค้นเมื่อ12 กรกฎาคม 2558 .

สื่อที่เกี่ยวข้องกับ Lockheed HC-130 Hercules ที่ Wikimedia Commons