มาร์ติน เฟลด์สไตน์
นักเศรษฐศาสตร์ชาวอเมริกัน (1939–2019)

มาร์ติน เฟลด์สไตน์
เฟลด์สไตน์ที่ทำเนียบขาวในปี พ.ศ.2525
ประธานสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจ สมัยที่ 13
ดำรงตำแหน่งตั้งแต่
วันที่ 14 ตุลาคม 2525 – 10 กรกฎาคม 2527
ประธานโรนัลด์ เรแกน
ก่อนหน้าด้วยเมอร์เรย์ ไวเดนบอม
ประสบความสำเร็จโดยเบริล สปริงเคิล
รายละเอียดส่วนตัว
เกิด
มาร์ติน สจ๊วร์ต เฟลด์สไตน์

( 25 พ.ย. 2482 )25 พฤศจิกายน 1939
นครนิวยอร์กสหรัฐอเมริกา
เสียชีวิตแล้ว11 มิถุนายน 2562 (11 มิถุนายน 2562)(อายุ 79 ปี)
บอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา
พรรคการเมืองพรรครีพับลิกัน
การศึกษามหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ( BA )
วิทยาลัยนัฟฟิลด์, อ็อกซ์ฟอร์ด ( BLitt , MA , DPhil )
อาชีพทางวิชาการ
สนามเศรษฐศาสตร์มหภาค , เศรษฐศาสตร์สาธารณะ
สถาบันมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด (1967–2019)
สำนักงานวิจัยเศรษฐกิจแห่งชาติ (1977–1982, 1984–2019)
โรงเรียนหรือ
ประเพณี		เศรษฐศาสตร์นีโอคลาสสิก

ที่ปรึกษาปริญญาเอก		ดับเบิลยูเอ็ม กอร์แมน

นักศึกษาปริญญาเอก		ฮาร์วีย์ เอส. โรเซน
อีไล โนแอม[1]
แลร์รี ซัมเมอร์
ส เจฟฟรีย์ แซคส์[2]
โจเอล สเล็มร็อด
ดักลาส เอลเมนดอร์ฟ เจฟฟรีย์
ลิบแมน
ราช เชตตี้[3]
การมีส่วนสนับสนุนปริศนาเฟลด์สไตน์-โฮริโอกะ
รางวัลเหรียญจอห์น เบตส์ คลาร์ก (1977)
ข้อมูลที่IDEAS / RePEc

Martin Stuart Feldstein ( / ˈ f ɛ l d s t aɪ n / FELD -styne ; [4] 25 พฤศจิกายน 1939 – 11 มิถุนายน 2019) เป็นนักเศรษฐศาสตร์ ชาว อเมริกัน[5]เขาเป็นศาสตราจารย์ด้านเศรษฐศาสตร์George F. Baker ที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดและประธานกิตติคุณของสำนักงานวิจัยเศรษฐกิจแห่งชาติ (NBER) เขาทำหน้าที่เป็นประธานและประธานเจ้าหน้าที่บริหารของ NBER ตั้งแต่ปี 1978 ถึง 2008 (ยกเว้นปี 1982 ถึง 1984) [6]ตั้งแต่ปี 1982 ถึง 1984 Feldstein ทำหน้าที่เป็นประธานสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและเป็นที่ปรึกษาเศรษฐกิจหลักให้กับประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกน (ซึ่งมุมมองเรื่อง การขาดดุลของเขาขัดแย้งกับนโยบายการใช้จ่ายทางทหารจำนวนมากของรัฐบาลเรแกน ) นอกจากนี้ เฟลด์สเตนยังเป็นสมาชิกของ Group of Thirty ซึ่งเป็นหน่วยงานที่ปรึกษาทางการเงินในกรุงวอชิงตัน ตั้งแต่ปี 2546 [7]

ชีวิตช่วงแรกและการศึกษา

Feldstein เกิดในนิวยอร์กซิตี้ในครอบครัวชาวยิว[8]และสำเร็จการศึกษาจากSouth Side High SchoolในRockville Centre รัฐนิวยอร์กเขาสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีที่Harvard University ( BA , summa cum laude , 1961) ซึ่งเขาสังกัดAdams Houseจากนั้นเข้าเรียนที่Nuffield College, Oxford (B.Litt., 1963; MA, 1964; D.Phil. , 1967) [6]เขาเป็นนักวิจัยที่นั่นตั้งแต่ปี 1964 ถึง 1965 เป็น Official Fellow ตั้งแต่ปี 1965 ถึง 1967 และต่อมาเป็น Honorary Fellow ของวิทยาลัย[6]

อาชีพ

ในปี 1977 เขาได้รับเหรียญ John Bates ClarkจากAmerican Economic Associationซึ่งเป็นรางวัลที่มอบให้ทุก ๆ สองปีจนถึงปี 2010 เมื่อเริ่มมีการมอบรางวัลเป็นประจำทุกปี[9]รางวัลนี้มอบให้กับนักเศรษฐศาสตร์ที่มีอายุต่ำกว่า 40 ปีซึ่งได้รับการตัดสินว่ามีส่วนสนับสนุนวิทยาศาสตร์เศรษฐศาสตร์มากที่สุด ในปีเดียวกันนั้น เขาได้รับเลือกให้เข้าเป็นสมาชิกของAmerican Academy of Arts and Sciences [ 10]ในปี 1989 เขาได้รับเลือกให้เข้าเป็นสมาชิกของAmerican Philosophical Society [ 11]เขาเป็นหนึ่งในนักเศรษฐศาสตร์ที่มีอิทธิพลมากที่สุด 10 คนในโลกตามIDEAS/RePEc [ 12] เขาเป็นผู้เขียนบทความวิจัยด้าน เศรษฐศาสตร์มากกว่า 300 บทความและมีส่วนสนับสนุนด้านเศรษฐศาสตร์สาธารณสุข เศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศ และเศรษฐศาสตร์ความมั่นคงแห่งชาติ อย่างไรก็ตาม เขาเป็นที่รู้จักในฐานะผู้มีส่วนสนับสนุนด้านเศรษฐศาสตร์มหภาคการเงินสาธารณะและประกันสังคม เป็นหลัก [13]เป็นผู้บุกเบิกงานวิจัยเกี่ยวกับกลไกการทำงานและความยั่งยืนของ ระบบ บำนาญ ของรัฐ เขาก้าวหน้าในความเข้าใจปัจจุบันเกี่ยวกับผลกระทบของประกันสังคม เฟลด์สไตน์เป็นผู้สนับสนุนตัวยงของการปฏิรูปประกันสังคมและเป็นแรงผลักดันหลักเบื้องหลังความคิดริเริ่มของอดีตประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุชในการแปรรูป ระบบ ประกันสังคม บางส่วน นอกเหนือจากการมีส่วนสนับสนุนในด้านเศรษฐศาสตร์ภาคสาธารณะแล้ว เขายังเขียนบทความเศรษฐศาสตร์มหภาคที่สำคัญอื่นๆ อีกด้วย หนึ่งในบทความที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในสาขานี้คือการตรวจสอบพฤติกรรมการลงทุนในประเทศต่างๆ ร่วมกับชาร์ลส์ โฮริโอกะเขาและโฮริโอกะพบว่าในระยะยาว ทุนมักจะอยู่ในประเทศบ้านเกิด กล่าวคือ เงินออมของประเทศจะถูกใช้เพื่อระดมทุนสำหรับโอกาสในการลงทุน ซึ่งนับแต่นั้นมา ปริศนานี้จึงถูกเรียกว่า " ปริศนาเฟลด์สไตน์–โฮริโอกะ " [ ต้องการอ้างอิง ]

ในปี 1997 เฟลด์สไตน์ได้เขียนเกี่ยวกับสหภาพการเงินยุโรปและยูโรที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยเตือนว่า "ผลกระทบทางเศรษฐกิจที่ไม่พึงประสงค์ของสกุลเงินเดียวต่อการว่างงานและเงินเฟ้อจะมีน้ำหนักมากกว่าผลประโยชน์ใดๆ จากการอำนวยความสะดวกทางการค้าและการไหลเวียนของเงินทุน" และแม้ว่า "จะถือเป็นวิธีลดความเสี่ยงของสงครามภายในยุโรปอีกครั้ง" แต่ "มีแนวโน้มที่จะส่งผลตรงกันข้าม" และ "นำไปสู่ความขัดแย้งที่เพิ่มมากขึ้นภายในยุโรปและระหว่างยุโรปกับสหรัฐอเมริกา" [14] [15]

ในปี 2548 เฟลด์สไตน์ได้รับการพิจารณาอย่างกว้างขวางว่าเป็นผู้สมัครชั้นนำที่จะสืบทอดตำแหน่งประธานคณะกรรมการธนาคารกลางสหรัฐฯ ต่อ จากอลัน กรีนสแปนส่วนหนึ่งเป็นเพราะความโดดเด่นของเขาในรัฐบาลเรแกนและตำแหน่งที่ปรึกษาเศรษฐกิจสำหรับแคมเปญหาเสียงชิงตำแหน่งประธานาธิบดีของบุชนิวยอร์กไทม์สเขียนบทบรรณาธิการสนับสนุนให้บุชเลือกเฟลด์สไตน์หรือเบน เบอร์แนงกีเนื่องจากคุณสมบัติของพวกเขา และในสัปดาห์ของการเสนอชื่อดิอีโคโนมิสต์คาดการณ์ว่าบุคคลทั้งสองมีโอกาสได้รับเลือกมากที่สุดจากผู้สมัครทั้งหมด[16]ในท้ายที่สุด ตำแหน่งดังกล่าวตกเป็นของเบอร์แนงกี อาจเป็นเพราะเฟลด์สไตน์เป็นสมาชิกคณะกรรมการของAIGซึ่งประกาศในปีเดียวกันว่าจะรายงานงบการเงินย้อนหลัง 5 ปีเป็นตัวเลข 2.7 พันล้านดอลลาร์ ต่อมา AIG ประสบกับภาวะวิกฤตทางการเงินครั้งใหญ่ซึ่งมีบทบาทสำคัญในวิกฤตเศรษฐกิจโลกในปี 2550–2551 และภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลกที่ตามมา บริษัทได้รับการช่วยเหลือจากการเพิ่มทุนหลายครั้งโดยธนาคารกลางสหรัฐ ซึ่งขยายวงเงินสินเชื่อ 182,500 ล้านดอลลาร์ แม้ว่า Feldstein จะไม่ได้เกี่ยวข้องอย่างชัดเจนกับแนวทางปฏิบัติทางบัญชีที่เป็นปัญหา แต่เขาเคยดำรงตำแหน่งกรรมการของ AIG ตั้งแต่ปี 1988 ในเดือนมีนาคม 2007 มูลนิธิ Lynde and Harry Bradley ได้ประกาศว่า Feldstein จะได้รับรางวัล Bradley Prize ประจำปี 2007 จำนวน 4 รางวัล เพื่อยกย่องความสำเร็จที่โดดเด่น[17] เมื่อวันที่ 10 กันยายน 2007 Feldstein ประกาศว่าเขาจะก้าวลงจากตำแหน่งประธานของ NBER มีผลตั้งแต่เดือนมิถุนายน 2008 [18]

เฟลด์สเตนดำรงตำแหน่งสมาชิกคณะที่ปรึกษาข่าวกรองต่างประเทศของประธานาธิบดีตั้งแต่ปี 2549 ถึง 2552 [19]

เฟลด์สเตนกล่าวในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2551 ว่าเขาเชื่อว่าสหรัฐฯ อยู่ในภาวะเศรษฐกิจถดถอยและอาจจะรุนแรงมาก[20]

ในฐานะสมาชิกคณะกรรมการของ AIG Financial Products เฟลด์สเตนเป็นหนึ่งในผู้กำกับดูแลแผนกของบริษัทประกันภัยระหว่างประเทศที่ก่อให้เกิดวิกฤตของบริษัทในเดือนกันยายน 2008 ในเดือนพฤษภาคม 2009 เฟลด์สเตนประกาศว่าเขาจะลาออกจากตำแหน่งกรรมการของ AIG [21]เขาเคยดำรงตำแหน่งสมาชิกคณะกรรมการของEli Lilly and Company [ 22] ก่อนหน้านี้เขายังเคยดำรงตำแหน่งในคณะกรรมการของบริษัทมหาชนอื่นๆ อีกหลายแห่ง รวมถึง JPMorgan และ TRW [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

เมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2009 เฟลด์สเตนได้รับการประกาศให้เป็นหนึ่งในที่ปรึกษาของประธานาธิบดีโอบามาแห่งสหรัฐอเมริกาในคณะที่ปรึกษาการฟื้นฟูเศรษฐกิจของประธานาธิบดี[23] เขาทำหน้าที่เป็นสมาชิกในคณะที่ปรึกษาการฟื้นฟูเศรษฐกิจของประธานาธิบดีจากปี 2009 ถึง 2011 [6]

ตำแหน่งหลัง

เขาเป็นที่ปรึกษาของกระทรวงกลาโหมสหรัฐอเมริกา[6]

เขาทำหน้าที่ในคณะกรรมการบริหารของสภาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ คณะกรรมาธิการไตรภาคี กลุ่ม 30 และคณะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างสหรัฐอเมริกาและจีน[19]เฟลด์สเตนได้รับเชิญให้เข้าร่วม การประชุมประจำปีของ กลุ่ม Bilderbergในปี 1996, 1998, 1999, 2001, 2002, 2003, 2005–2008 และ 2010 ถึง 2015 [ 24] [25]เขายังเป็นสมาชิกของ JP Morgan Chase International Council สมาชิกของ Academic Advisory Council ของ American Enterprise Institute และสมาชิกของ British Academy

ในปี 2011 เขาถูกจัดให้อยู่ใน อันดับ 50 บุคคลทรงอิทธิพลที่สุดในสาขาการเงินโลกของนิตยสารBloomberg Markets [26]

ในปี 2017 เฟลด์สเตนเข้าร่วมกลุ่มเล็กๆ ของ "นักการเมืองอาวุโสของพรรครีพับลิกัน" ที่เสนอให้กลุ่มอนุรักษ์นิยมยอมรับภาษีคาร์บอน โดยให้รายได้ทั้งหมดคืนเป็นเงินปันผลก้อนเดียว เป็นนโยบายเพื่อรับมือกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของโลก กลุ่มนี้ยังรวมถึงเจมส์ เอ. เบเกอร์ที่ 3 , เอ็น. เกรกอรี แมง กิว , เฮนรี่ เอ็ม . พอลสัน จูเนียร์และจอร์จ พี. ชูลท์ซ [ 27] [28]

ความสนใจและสิ่งพิมพ์ที่สำคัญ

“การออมภายในประเทศและกระแสเงินทุนระหว่างประเทศ”

บทความเรื่อง "การออมในประเทศและกระแสเงินทุนระหว่างประเทศ" ซึ่งตีพิมพ์ในปี 1980 มีส่วนสนับสนุนอย่างมากต่อเศรษฐกิจระหว่างประเทศ Feldstein และCharles Horiokaมีส่วนสนับสนุนความเข้าใจโดยรวมของตลาดทุนระหว่างประเทศด้วยการเปิดเผยสาระสำคัญของกระแสเงินทุนในตลาดทุนโลก โดยการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างการลงทุนในประเทศและการออมในประเทศของ 21 ประเทศ OECD Feldstein และ Horioka ได้ให้การประมาณการทางสถิติที่เผยให้เห็นว่าการออมที่เพิ่มขึ้นเกือบทั้งหมดของประเทศจะยังคงอยู่ในประเทศนั้นแม้จะมีโอกาสการลงทุนในต่างประเทศมากขึ้นก็ตาม ด้วยความงุนงงกับความสัมพันธ์โดยตรงที่ไม่คาดคิดระหว่างการออมในประเทศและการลงทุน ผลการค้นพบของ Feldstein และ Horioka จึงเป็นที่รู้จักในชื่อ " ปริศนา Feldstein-Horioka " [29]

“ประกันสังคม การเกษียณอายุ และการสะสมทุนรวม”

บทความเรื่อง "Social Security, Induced Retirement, and Aggregate Capital Accumulation" ซึ่งตีพิมพ์ในปี 1974 มีส่วนสนับสนุนอย่างมากต่อระบบประกันสังคม เฟลด์สไตน์ช่วยให้เข้าใจผลกระทบของระบบประกันสังคมต่อการบริโภคและการออมของครัวเรือนได้ดียิ่งขึ้น บทความนี้ให้การวิเคราะห์เชิงทฤษฎีเกี่ยวกับผลกระทบของระบบประกันสังคมต่อการตัดสินใจของแต่ละบุคคลเกี่ยวกับการเกษียณอายุและจำนวนเงินออมที่จำเป็นสำหรับการเกษียณอายุดังกล่าว เฟลด์สไตน์อ้างว่าระบบประกันสังคมส่งผลให้บุคคลต่างๆ ตัดสินใจออมเงินเพื่อการเกษียณอายุน้อยลงและเกษียณอายุเร็วขึ้น[30]

แปดปีหลังจากการศึกษาของ Feldstein Dean Leimer และ Selig Lesnoy จากสำนักงานประกันสังคมของสหรัฐอเมริกาได้พยายามทำซ้ำผลลัพธ์ของเขาและค้นพบข้อผิดพลาดในการเขียนโปรแกรมในการวิเคราะห์ของ Feldstein ซึ่งทำให้ผลลัพธ์ก่อนหน้านี้ของเขาไม่ถูกต้อง[31]ซึ่ง Feldstein ยอมรับและออกคำชี้แจง[32]พวกเขายังพบสิ่งที่พวกเขาเห็นว่าเป็นสมมติฐานที่ไม่สมเหตุสมผลในการสร้างตัวแปรความมั่งคั่งของประกันสังคม หลังจากแก้ไขปัญหาเหล่านี้แล้ว Leimer และ Lesnoy พบว่าความสัมพันธ์ระหว่างประกันสังคมและการออมส่วนบุคคลนั้นอ่อนแอกว่าที่ Feldstein แนะนำในตอนแรกมาก ในความเป็นจริง ผลลัพธ์ของพวกเขาบ่งชี้ว่าประกันสังคมอาจมีส่วนสนับสนุนการออมที่เพิ่มขึ้น[33]

สหภาพยุโรป ยูโร และวิกฤตหนี้สาธารณะ

เฟลด์สไตน์เข้าร่วมการอภิปรายทางวิชาการและในระดับประชาชนเกี่ยวกับสหภาพยุโรป (EU) และสกุลเงินร่วมของยุโรปตั้งแต่ช่วงแรกๆ โดยมีความสนใจเพิ่มขึ้นในช่วงวิกฤตหนี้สาธารณะ เมื่อพิจารณาจากมุมมองของเศรษฐศาสตร์การเมือง เฟลด์สไตน์โต้แย้งว่าโครงการสหภาพยุโรปโดยทั่วไปและการก่อตั้งสหภาพเศรษฐกิจและการเงิน (EMU) โดยเฉพาะนั้นขับเคลื่อนโดยการผสมผสานที่แปลกประหลาดระหว่างความเป็นสากลที่สนับสนุนยุโรปและการแสวงหาผลประโยชน์ของชาติโดยเคร่งครัด[15]แม้ว่าการวิพากษ์วิจารณ์ของเขาจะมีความแตกต่างกันเล็กน้อย แต่เฟลด์สไตน์สามารถเรียกได้ว่าเป็นผู้ต่อต้านยุโรป[34]เฟลด์สไตน์ ผู้สนับสนุนอย่างกระตือรือร้นของตลาดเดียวสำหรับสินค้าและบริการในสหภาพยุโรป โต้แย้งว่าเป้าหมายนี้ไม่จำเป็นต้องสหภาพการเงิน[35]ยิ่งไปกว่านั้น การสร้างสกุลเงินเดียวในสหภาพยุโรปจะเพิ่มความตึงเครียดทางการเมืองในสหภาพ เนื่องจากไม่ใช่ประเทศทั้งหมดที่มีจุดยืนต่อต้านเงินเฟ้อเช่นเดียวกับผู้กำหนดนโยบายของเยอรมนี[36]ในนโยบายการทหารและต่างประเทศ เป้าหมายในการบรรลุสหภาพทางการเมือง (ซึ่งการรวมตัวทางการเงินเป็นเพียงแง่มุมหนึ่งเท่านั้น) จะส่งเสริมการพัฒนาของนโยบายต่างประเทศและการป้องกันประเทศร่วมกันที่สามารถฉายภาพความแข็งแกร่งบนเวทีระหว่างประเทศได้[37]ในช่วงวิกฤตหนี้สาธารณะ เฟลด์สไตน์โต้แย้งสนับสนุนทางออก "วันหยุดยูโรโซน" โดยประเทศที่ได้รับผลกระทบจากวิกฤตมากที่สุด (เช่น กรีซ) จะออกจากยูโรโซนชั่วคราว กลับไปใช้สกุลเงินประจำชาติ ลดค่าเงิน และกลับเข้าสู่ยูโรโซนอีกครั้งด้วยอัตราแลกเปลี่ยนที่ต่ำกว่าในอีกไม่กี่ปีต่อมา นโยบายนี้จะช่วยให้การแข่งขันระหว่างประเทศเพิ่มขึ้นอย่างมั่นคงเพียงพอที่จะชดเชยภาวะเศรษฐกิจถดถอยได้[38]

การสอน

เฟลด์สเตน เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงใน มหาวิทยาลัย ฮาร์วาร์ดเขาสอนวิชาเศรษฐศาสตร์เบื้องต้น "การวิเคราะห์ทางสังคม 10: หลักการเศรษฐศาสตร์" เป็นเวลา 20 ปี และต่อมามีN. Gregory Mankiw เข้ามาทำหน้าที่ แทน วิชานี้ซึ่งเปลี่ยนชื่อเป็นเศรษฐศาสตร์ 10 ถือเป็นวิชาที่ใหญ่ที่สุดในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดมาโดยตลอด และยังคงเป็นเช่นนั้นมาจนถึงปัจจุบัน[39]นอกจากนี้ เขายังสอนวิชาเกี่ยวกับนโยบายเศรษฐกิจอเมริกันและเศรษฐศาสตร์ภาคสาธารณะที่ Harvard College อีกด้วย

Feldstein อาจสร้างผลกระทบครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งของเขาด้วยการที่นักเรียนของเขามีสมาธิกับระดับสูงสุดของรัฐบาลและสถาบันการศึกษา เช่นLarry Summersอดีตประธานาธิบดีฮาร์วาร์ดและรัฐมนตรีกระทรวงการคลังสหรัฐDavid EllwoodคณบดีHarvard Kennedy SchoolและJames Poterbaศาสตราจารย์MITและสมาชิกคณะที่ปรึกษาการปฏิรูปภาษีของ Bush Lawrence Lindseyอดีตที่ปรึกษาเศรษฐกิจชั้นนำของ Bush เขียนวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอกภายใต้ Feldstein เช่นเดียวกับHarvey S. Rosenอดีตประธานสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจของประธานาธิบดีDouglas Elmendorfอดีตผู้อำนวยการสำนักงานงบประมาณรัฐสภาJosé Piñeraรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงานและความมั่นคงทางสังคมของชิลีในช่วงที่มีการแปรรูปเงินบำนาญในปี 1980–1981 Jeffrey Sachsผู้อำนวยการ Earth Institute ที่Columbia UniversityและGlenn Hubbardประธานสภาคนแรกของ Bush และปัจจุบันเป็นคณบดีของ Columbia Business School [40]

อ้างอิง

  1. ^ "Eli M. Noam". Columbia Institute for Tele-Information . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 ตุลาคม 2016. สืบค้นเมื่อ16 ตุลาคม 2016 .
  2. ^ "Sachs's CV" (PDF) . เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 5 มีนาคม 2017 . สืบค้นเมื่อ12 ตุลาคม 2016 .
  3. ^ Chetty, Nadarajan. "Consumption commitments, risk preferences, and optimal unemployment insurance" สืบค้นเมื่อ23 มกราคม 2014 – ผ่านทาง ProQuest
  4. ^ ซาไฟร์, วิลเลียม (25 ธันวาคม 1983). "On Language; Stine or Steen?". The New York Times
  5. ^ "Obituary: Martin S. Feldstein". The Boston Globe . บอสตัน . 11 มิถุนายน 2019. สืบค้นเมื่อ11 มิถุนายน 2019 .
  6. ^ abcde "Martin Feldstein". www.nber.org . สืบค้นเมื่อ21 พฤศจิกายน 2017 .
  7. ^ "คำไว้อาลัยของ MARTIN FELDSTEIN (2019) – Belmont, MA – Boston Globe". Legacy.com .
  8. ^ โซริน เจอรัลด์ (11 มีนาคม 1997). ประเพณีที่เปลี่ยนแปลง: ประสบการณ์ของชาวยิวในอเมริกา (The American Moment) สำนักพิมพ์ JHU หน้า 219 ISBN 9780801854460-
  9. ^ Rampell, Catherine (4 มกราคม 2009). "Prize Deflation". Economix Blog . สืบค้นเมื่อ21 พฤศจิกายน 2017 .
  10. ^ "Martin Feldstein". American Academy of Arts & Sciences . สืบค้นเมื่อ26 เมษายน 2022 .
  11. ^ "ประวัติสมาชิก APS". search.amphilsoc.org . สืบค้นเมื่อ26 เมษายน 2022 .
  12. ^ "ผู้เขียน 10% อันดับแรก ณ เดือนธันวาคม 2011 เอกสารวิจัยทางเศรษฐศาสตร์สืบค้นเมื่อ 25 มกราคม 2012
  13. ^ Horioka, Charles (13 มีนาคม 2015). "ชีวิตและผลงานของ Martin Stuart ('Marty') Feldstein". Rochester, NY. SSRN  2463992. {{cite journal}}: อ้างอิงวารสารต้องการ|journal=( ช่วยด้วย )
  14. ^ Feldstein, Martin. "EMU and international conflict" เก็บถาวรเมื่อ 6 ตุลาคม 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . Foreign Affairs , พฤศจิกายน/ธันวาคม 1997.
  15. ^ ab Feldstein, Martin. (1997). เศรษฐศาสตร์การเมืองของสหภาพเศรษฐกิจและการเงินยุโรป: แหล่งที่มาทางการเมืองของภาระผูกพันทางเศรษฐกิจ Journal of Economic Perspectives, 11(4), หน้า 23–42
  16. ^ "The Next Alan Greenspan". The New York Times . 6 ตุลาคม 2005. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 มีนาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ11 กุมภาพันธ์ 2017 .
  17. ^ "Martin Feldstein" เก็บถาวรเมื่อ 21 มิถุนายน 2010 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . มูลนิธิแบรดลีย์ 3 พฤษภาคม 2007
  18. ^ เฟลด์สเตน, มาร์ตี้. "จดหมายลาออกของเฟลด์สเตน". วอลล์สตรีทเจอร์นัล . 10 กันยายน 2550
  19. ^ ab "Martin Feldstein" เก็บถาวรเมื่อ 24 ตุลาคม 2014 ที่เวย์แบ็กแมชชีน BigSpeak Speakers Bureau สืบค้นเมื่อ 25 มกราคม 2012
  20. ^ "ความกังวลเกี่ยวกับภาวะเศรษฐกิจถดถอยของสหรัฐฯ เพิ่มมากขึ้น" CNN 21 มีนาคม 2551 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 มีนาคม 2551
  21. ^ Ding, Manning (27 พฤษภาคม 2009) "Feldstein ออกจากคณะกรรมการ AIG Harvard Crimson .
  22. ^ "คณะกรรมการบริหาร". Investor Relations . Eli Lilly and Company . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 มีนาคม 2006 . สืบค้นเมื่อ 25 มกราคม 2012 .
  23. ^ Zeleny, Jeff (6 กุมภาพันธ์ 2009). "คณะที่ปรึกษาโอบามาเรื่องเศรษฐกิจ". The New York Times
  24. ^ "การประชุม Bilderberg" เก็บถาวร 16 มกราคม 2013 ที่เวย์แบ็กแมชชีน . Bilderberg Group . มิถุนายน 2008.
  25. ^ "การประชุม Bilderberg" เก็บถาวร 14 มกราคม 2015 ที่เวย์แบ็กแมชชีน . Bilderberg Group . มิถุนายน 2010.
  26. ^ "Most Influential 50 in Global Finance List: Bloomberg Markets". Bloomberg.com . 7 กันยายน 2011 . สืบค้นเมื่อ21 พฤศจิกายน 2017 .
  27. ^ "สำเนาเก็บถาวร" (PDF) . เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 21 กันยายน 2018 . สืบค้นเมื่อ11 กุมภาพันธ์ 2017 .{{cite web}}: CS1 maint: สำเนาเก็บถาวรเป็นชื่อเรื่อง ( ลิงก์ )
  28. ^ Schwartz, John (7 กุมภาพันธ์ 2017). "'A Conservative Climate Solution': Republican Group Calls for Carbon Tax". The New York Times .
  29. ^ เฟลด์สเตน, มาร์ติน; โฮริโอกะ, ชาร์ลส์ (1980). "0". วารสารเศรษฐศาสตร์ . 90 (358): 314–329. doi :10.2307/2231790. JSTOR  2231790
  30. ^ Feldstein, Martin (1974). "การประกันสังคม การเกษียณอายุที่เกิดจากการชักนำ และการสะสมทุนโดยรวม" Journal of Political Economy . 82 (5): 905–926. doi :10.1086/260246. JSTOR  1829174. S2CID  154340239
  31. ^ Leimer, Lesnoy, Dean R., Selig D. (1982). "การประกันสังคมและการออมส่วนตัว: หลักฐานชุดเวลาใหม่". Journal of Political Economy . 90 (3): 606–629. doi :10.1086/261077. JSTOR  1831373. S2CID  54892823.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  32. ^ Feldstein, Martin (1980). "ประกันสังคม การเกษียณอายุที่เกิดจากการชักนำ และการสะสมทุนรวม: การแก้ไขและปรับปรุง" ชุดเอกสารการทำงานdoi :10.3386/w0579
  33. ^ "การจำลอง "ประกันสังคม การเกษียณอายุโดยสมัครใจ และการสะสมทุนรวม" โดย Martin Feldstein ที่ไม่ประสบความสำเร็จ" 2 พฤษภาคม 2018
  34. ^ Șimandan, Radu (2020). "ผู้คลางแคลงใจอย่างอ่อนโยน: Martin Feldstein และยูโร". วารสารการศึกษายุโรปตะวันออก . 11 (2): 378–395.
  35. ^ Feldstein, Martin (1992). "Europe's Monetary Union. The Case Against EMU" (PDF) . The Economist .
  36. ^ Feldstein, Martin (1992). "Europe's Monetary Union. The Case Against EMU" (PDF) . The Economist .
  37. ^ Feldstein, Martin. "EMU and international conflict" เก็บถาวรเมื่อ 6 ตุลาคม 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . Foreign Affairs , พฤศจิกายน/ธันวาคม 1997.
  38. ^ Feldstein, Martin (2010). "ปล่อยให้กรีซใช้ 'วันหยุด' ของเขตยูโร" Financial Times
  39. ^ "Ec10, CS50 ขึ้นเป็นหลักสูตรชั้นนำอีกครั้ง – ข่าว – The Harvard Crimson". www.thecrimson.com .
  40. ^ Gavin, Robert (26 มิถุนายน 2548). "หลักการเศรษฐศาสตร์: Martin Feldstein". The Boston Globe
วิกิคำคมมีคำคมที่เกี่ยวข้องกับMartin Feldstein
ตำแหน่งทางการเมือง
ก่อนหน้าด้วยประธานสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจ
พ.ศ. 2532–2536		ประสบความสำเร็จโดย
สำนักงานวิชาการ
ก่อนหน้าด้วยประธานสมาคมเศรษฐศาสตร์อเมริกัน
พ.ศ. 2547–2548		ประสบความสำเร็จโดย
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Martin_Feldstein&oldid=1245488821"