ปรมาจารย์แห่งดนตรี

ปริญญาตรีสาขาดนตรีใบแรกที่มอบให้โดยมหาวิทยาลัยและวิทยาลัยดนตรี

ปริญญาโทสาขาดนตรี ( MMหรือMMus ) เป็นปริญญาบัณฑิตสาขาดนตรี สาขาแรก ที่มอบให้โดยมหาวิทยาลัยและวิทยาลัยดนตรี ปริญญาโทสาขา ดนตรี เป็นการ ผสมผสานการศึกษาระดับสูงในสาขาเฉพาะทางที่ประยุกต์ใช้ (โดยปกติคือการแสดงร้องเพลงหรือเล่นเครื่องดนตรี การแต่งเพลงหรือการควบคุมวง) กับการศึกษาในระดับบัณฑิตศึกษาในวิชาต่างๆ เช่นประวัติศาสตร์ดนตรีทฤษฎีดนตรีหรือการสอน ดนตรี ปริญญานี้ใช้เวลาเรียนเต็มเวลาหนึ่งหรือสองปีเพื่อสำเร็จการศึกษา เตรียมนักศึกษาให้เป็นนักแสดงวาทยากรและนักแต่งเพลง มืออาชีพ ตามสาขาที่เชี่ยวชาญ ปริญญาโทสาขาดนตรีมักกำหนดให้เป็นวุฒิการศึกษาขั้นต่ำสำหรับตำแหน่งครูสอนเครื่องดนตรีหรือร้องเพลงในมหาวิทยาลัย วิทยาลัย และวิทยาลัยดนตรี

ประเภท

ปริญญา MM นั้นมีให้เรียนกันอย่างแพร่หลายในด้านการแสดง (บางครั้งอาจมีการเชี่ยวชาญในด้านการสอนดนตรี/การสอน และ/หรือวรรณกรรมดนตรี) การแต่งเพลง การควบคุมวง และการศึกษาด้านดนตรีปริญญาด้านการศึกษาด้านดนตรีอาจได้รับปริญญาดังกล่าวในสาขาที่เฉพาะเจาะจงกว่า เช่น ปริญญาโทด้านการศึกษาด้านดนตรี (MME หรือ MMEd) ปริญญาโทด้านทฤษฎีดนตรี ดนตรีวิทยา (มักเรียกว่า "ประวัติศาสตร์ดนตรี") และชาติพันธุ์ดนตรีวิทยามักจะเรียกว่าปริญญาโทศิลปศาสตร์ (MA) อย่างไรก็ตาม มหาวิทยาลัยบางแห่งในสหราชอาณาจักร (เช่นมหาวิทยาลัยเชฟฟิลด์ ) ใช้ปริญญา MM เป็นปริญญาการวิจัยพิเศษ ซึ่งนักศึกษาจะต้องทำการวิจัยต้นฉบับและจัดทำวิทยานิพนธ์หรือเอกสารที่คล้ายคลึงกัน โปรแกรมที่เน้นการเตรียมความพร้อมให้กับนักดนตรีสำหรับอาชีพด้านดนตรีศักดิ์สิทธิ์สำหรับโบสถ์และสถานที่ประกอบพิธีทางศาสนาอาจเรียกอีกอย่างว่า ปริญญาโทด้านดนตรีศักดิ์สิทธิ์ (MSM)

ส่วนประกอบของระดับ

การศึกษาประยุกต์และหลักสูตร

ความแตกต่างที่สำคัญประการหนึ่งระหว่างปริญญาโททั่วไปกับปริญญาโทสาขาดนตรีทั่วไปก็คือ ในขณะที่นักศึกษาปริญญาโทสาขาดนตรีทั่วไปมักจะทำการวิจัยแบบเดิมและเตรียมและส่งวิทยานิพนธ์หรือเอกสารวิจัยที่คล้ายคลึงกัน นักศึกษาปริญญาโทสาขาดนตรีทั่วไปจะเน้นที่พื้นที่ที่นำไปประยุกต์ใช้ในทางปฏิบัติตามที่กำหนดไว้ในสาขาความเชี่ยวชาญของปริญญาโทสาขาดนตรีทั่วไป ซึ่งโดยทั่วไปคือการแสดงดนตรีหรือร้องเพลง การแต่งเพลงใหม่ หรือการเป็นวาทยกร นักศึกษาปริญญาโท สาขาดนตรีทั่วไปอาจเน้นที่การเป็นวาทยกรในวงออร์เคสตรา การเป็นวาทยกรประสานเสียง หรือทั้งสองอย่างรวมกัน

ในหลักสูตร MM นักเรียนจะใช้เวลาเรียนอย่างเข้มข้นกับอาจารย์ สำหรับนักร้องและนักดนตรี นักเรียนจะเรียนกับอาจารย์สอนร้องเพลงและอาจารย์สอนเครื่องดนตรีตามลำดับ สำหรับนักเรียนที่แต่งเพลง นักเรียนจะเรียนกับอาจารย์สอนนักแต่งเพลง ส่วนนักเรียนที่เรียนวาทยกร นักเรียนจะได้รับคำแนะนำจากอาจารย์วาทยกรที่มหาวิทยาลัย นักศึกษา MM มักจะเรียนวิชาประยุกต์ เช่น เรียนกับอาจารย์ และเรียนหลักสูตรในสาขาที่ตนเชี่ยวชาญ ในหลักสูตร MM หลายๆ หลักสูตร MM ที่แตกต่างกันทั้งหมด (เช่น การแสดง การประพันธ์ การอำนวยเพลง) จะเรียนหลักสูตรทฤษฎีดนตรีและประวัติศาสตร์ดนตรีร่วมกัน เนื่องจากหลักสูตรแกนกลางเหล่านี้เป็นพื้นฐานที่จำเป็นสำหรับอาชีพทั้งสามสาขา นอกจากนี้ หลักสูตรต่างๆ อาจมีหลักสูตรบังคับที่แตกต่างกันสำหรับแต่ละหลักสูตรด้วย ตัวอย่างเช่น นักเรียนที่เรียนร้องเพลงอาจต้องเรียนโอเปร่าหรือเพลงศิลปะ นักเรียนที่เรียนเครื่องดนตรีออร์เคสตราอาจต้องเรียนท่อนเพลงออร์เคสตราหรือชั้นเรียนเตรียมออดิชั่นสำหรับวงออร์เคสตรา นักเรียนที่แต่งเพลงอาจต้องเรียนหลักสูตรการประพันธ์ และนักเรียนที่ทำหน้าที่ควบคุมวงอาจต้องเรียนชั้นเรียนการควบคุมวง การอ่านโน้ตเพลง หรือเปียโน

นอกจากนี้ โปรแกรมบางโปรแกรมยังกำหนดให้ต้องเรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมในสาขาที่เกี่ยวข้อง เช่น ประวัติศาสตร์ดนตรีหรือการแสดง ซึ่งจะช่วยให้พวกเขาเรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมได้ ตัวอย่างเช่น นักศึกษาที่เรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมในไวโอลินบาร็อคอาจเรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมในสาขาประวัติศาสตร์ดนตรีบาร็อค (เช่นการแสดงดนตรีตามประวัติศาสตร์ ) สถาบันบางแห่งอนุญาตให้นักศึกษาที่เรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมเรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมในสาขาอื่นนอกเหนือจากดนตรีที่ส่งเสริมเป้าหมายทางอาชีพและวิชาการของพวกเขา ตัวอย่างเช่น นักศึกษาที่เรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมในสาขาการสอน เปียโน อาจเรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมในสาขาจิตวิทยาการเรียนรู้ในภาควิชาจิตวิทยา ของมหาวิทยาลัย หรือเรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมในสาขาการศึกษาในแผนกการศึกษาของมหาวิทยาลัย การเรียนวิชาเฉพาะเพิ่มเติมนอกคณะดนตรีโดยทั่วไปต้องได้รับการอนุมัติจากทั้งคณะดนตรีและคณะอื่น (เช่น จิตวิทยา การศึกษา เป็นต้น)

บทบรรยายและการสอบครอบคลุม

ขั้นตอนสุดท้ายของ MM มักจะเป็นการแสดงเดี่ยวหนึ่งหรือสองครั้งและสอบครอบคลุม โปรแกรมส่วนใหญ่กำหนดให้การแสดงเดี่ยวประกอบด้วยบทเพลงระดับสูงที่ดึงมาจากยุคต่างๆ ของประวัติศาสตร์ดนตรี เช่นโซนาต้าเดี่ยวของยุคบาโรก (ปลายศตวรรษที่ 17 ถึงกลางศตวรรษที่ 18) โซนาต้าหรือคอนแชร์โต ของยุคคลาสสิก (กลางถึงปลายศตวรรษที่ 18 ) คอน แชร์โตหรือโซโล ของยุคโรแมนติก (ศตวรรษที่ 19) และบทเพลง ยุคร่วมสมัย (ศตวรรษที่ 20 และ 21) ส่วนประกอบเฉพาะของการแสดงเดี่ยวแตกต่างกันไปในแต่ละโรงเรียน โปรแกรมบางโปรแกรมอนุญาตให้นักเรียนรวมบทเพลงห้องชุดซึ่งนักเรียนมีบทบาทสำคัญในกลุ่มห้องชุด สำหรับบทเพลงบางเพลง

ในบางโรงเรียน นักเรียนต้องบรรยายในการแสดงหนึ่งครั้งหรือทั้งสองครั้ง โดยจะอธิบายบริบททางประวัติศาสตร์ ทฤษฎีดนตรี หรือประเด็นเกี่ยวกับการประพันธ์เพลงที่เกี่ยวข้องกับบทเพลงนั้นๆ แนวทางนี้เรียกว่าการบรรยาย-การแสดง ซึ่งออกแบบมาเพื่อให้นักเรียนได้มีประสบการณ์ในการอธิบายและนำเสนอบทเพลงหรือเพลงที่ตนแสดง ทักษะนี้มีความสำคัญต่อผู้แสดง เนื่องจากผู้แสดงหลายคนยังสอนหรือฝึกสอนนักเรียนด้วย และบางคนอาจได้เป็นศาสตราจารย์ ซึ่งพวกเขาอาจต้องบรรยายเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ดนตรี ทฤษฎี หรือการประพันธ์เพลง

โปรแกรม MM บางโปรแกรมกำหนดให้ผู้เรียนต้องสอบผ่านข้อสอบที่ครอบคลุมในสาขาที่ตนเชี่ยวชาญและวิชาต่างๆ เช่น ประวัติศาสตร์ดนตรีและทฤษฎีดนตรี เป้าหมายของการสอบนี้คือเพื่อให้แน่ใจว่าผู้เรียนได้รับความรู้และความเข้าใจที่ครอบคลุมซึ่งขยายออกไปนอกเหนือจากสาขาที่ตนเชี่ยวชาญ เนื่องจาก MM เป็นวุฒิการศึกษาขั้นต่ำมาตรฐานในการสอนวิชาประยุกต์ (การแสดงหรือการแต่งเพลง) ในมหาวิทยาลัยและวิทยาลัยดนตรี จึงเป็นสิ่งสำคัญที่ผู้สำเร็จการศึกษาจาก MM จะต้องมีความเข้าใจที่กว้างขวางยิ่งขึ้นเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ดนตรีและทฤษฎีดนตรี

ข้อกำหนดในการรับเข้าเรียน

ในการเข้าเรียนหลักสูตร MM สถาบันส่วนใหญ่กำหนดให้ต้องมีปริญญาตรีหรือประกาศนียบัตรด้านดนตรี เช่น ปริญญาตรีสาขาดนตรีศาสตร์หรือศิลปศาสตร์ โดยมีวิชาเอกด้านดนตรี โดยปกติจะต้องมีเกรดเฉลี่ย B+ ขึ้นไป หลักสูตร MM ในการแสดงมักกำหนดให้มีการออดิชั่น สด ที่ประกอบด้วยชิ้นงานขั้นสูง (หรือเพลงสำหรับนักร้อง) จากหลากหลายรูปแบบ โดยทั่วไปจะอยู่ในช่วงยุคบาร็อค (ค.ศ. 1600-1750) ยุคดนตรีคลาสสิก (ค.ศ. 1750-1800) ยุคดนตรีโรแมนติก (ค.ศ. 1800-1910) จนถึงศตวรรษที่ 20 และ/หรือศตวรรษที่ 21 นักร้องมักจะแสดงบทเพลงจากโอเปร่าและเพลงศิลปะซึ่งโดยปกติจะมีนักเปียโนบรรเลงประกอบ นักดนตรีบรรเลงมักจะแสดงเดี่ยว ของ J. S. Bachหรือเพลงเดี่ยวอื่นๆ ท่อนหนึ่งจากโซนาตา และท่อนหนึ่งจากคอนแชร์โตของนักดนตรีผู้มากความสามารถ นักดนตรีที่เล่นเครื่องดนตรีประเภทออเคสตรา ( ไวโอลินเครื่องเป่าลมไม้เครื่องทองเหลืองเป็นต้น) อาจได้รับการร้องขอให้เล่นท่อนหนึ่งจากเพลงออเคสตรามาตรฐานผู้เข้าออดิชั่นจะได้รับแจ้งว่าต้องเตรียมเพลงและท่วงท่าใด โรงเรียนบางแห่งยังให้หมายเลขบาร์หรือตัวอักษรการซ้อมด้วย (เช่นซิมโฟนีหมายเลข 5 ของเบโธเฟนท่อนที่ 1 บาร์ที่ 100 ถึง 120)

สถาบันบางแห่งใช้ การแสดงหรือการแสดง ที่บันทึกวิดีโอเป็นวิธีการคัดเลือกเบื้องต้น วิธีนี้ช่วยคัดผู้สมัครที่ไม่ผ่านเกณฑ์ประสิทธิภาพขั้นต่ำของโรงเรียนออกไป และด้วยเหตุนี้ ผู้สมัครจึงประหยัดเวลาและค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปยังสถาบันเพื่อเข้าร่วมการออดิชั่นแบบตัวต่อตัว และยังช่วยให้โรงเรียนประหยัดค่าใช้จ่ายในการให้คณะกรรมการอาจารย์ไปฟังผู้สมัครในสถานที่จริงอีกด้วย มหาวิทยาลัยบางแห่งมีสถานที่ออดิชั่นหลายแห่งเพื่อลดค่าใช้จ่ายในการเดินทางที่ผู้สมัครต้องเผชิญ ตัวอย่างเช่น โรงเรียนที่ตั้งอยู่บนชายฝั่งตะวันตกของสหรัฐอเมริกาอาจเสนอทางเลือกในการออดิชั่นที่สถานที่กลางและตะวันออกของสหรัฐอเมริกาอาจารย์ของโรงเรียนที่เป็นคณะกรรมการออดิชั่นจะเดินทางไปยังสถานที่อื่นๆ เหล่านี้เพื่อฟังผู้เข้าออดิชั่น โรงเรียนบางแห่งซึ่งปกติกำหนดให้ต้องออดิชั่นแบบตัวต่อตัวจะยกเว้นข้อกำหนดนี้สำหรับนักเรียนที่เล่นเครื่องดนตรีขนาดใหญ่ (เช่นดับเบิลเบสและทูบา ) และอนุญาตให้ส่งวิดีโอเทปแทน

โดยทั่วไปแล้วผู้สมัครจะต้องได้รับสำเนาบันทึกผลการเรียนอย่างเป็นทางการจากโปรแกรมหลังมัธยมศึกษาตอนปลายทั้งหมดและจดหมายรับรองจากอาจารย์และครูสอนดนตรี สำหรับโปรแกรมระดับบัณฑิตศึกษาส่วนใหญ่ จำเป็นต้องมีสำเนาบันทึกผลการเรียนของทุกโปรแกรมหรือทุกระดับปริญญา ไม่ว่าจะสำเร็จการศึกษาหรือไม่ก็ตาม สำหรับนักศึกษาที่เริ่มเรียนแล้วแต่ถอนตัวออกจากโปรแกรมบางโปรแกรม พวกเขาอาจต้องขอสำเนาบันทึกผลการเรียนจากสถาบันหลายแห่ง เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้สมัครเปลี่ยนแปลงคะแนนในบันทึกผลการเรียนโดยใช้ของปลอม โรงเรียนส่วนใหญ่จึงกำหนดให้ส่งบันทึกผลการเรียนโดยตรงจากนายทะเบียนของสถาบันเดิมไปยังโรงเรียนดนตรี หรือให้บันทึกผลการเรียนในซองปิดผนึกพร้อมประทับตรา (แสตมป์) ของนายทะเบียนของโรงเรียนอื่นที่ปิดรับสมัคร โปรแกรมบางโปรแกรมอาจขอให้มีคำชี้แจงเจตนา/คำชี้แจงจุดประสงค์หรือเรียงความประเภทอื่น โดยผู้สมัครต้องอธิบายว่าทำไมเธอจึงต้องการเข้าเรียน และระบุเป้าหมายทางอาชีพ การแสดง หรืออาชีพของเธอ โปรแกรมบางโปรแกรมอาจขอสำเนาโปรแกรมการแสดงจากการแสดงครั้งก่อนหรือรายการประสบการณ์การแสดง ซึ่งอาจรวมถึงประสบการณ์ในวงออร์เคสตราสำหรับนักดนตรีบรรเลงเครื่องดนตรี

ในมหาวิทยาลัยบางแห่ง ผู้สมัครจะต้องได้รับการรับเข้าเรียนใน บัณฑิตวิทยาลัยของมหาวิทยาลัยด้วยดังนั้น ผู้สมัครอาจต้องได้คะแนนในระดับหนึ่งจากการทดสอบมาตรฐานเช่นGREในทำนองเดียวกัน นักศึกษาจากประเทศที่ภาษาราชการไม่ใช่ภาษาของมหาวิทยาลัยอาจต้องได้คะแนนในระดับหนึ่งจากการทดสอบภาษามาตรฐาน ตัวอย่างเช่น นักศึกษาที่สมัครเข้าเรียนในโปรแกรม MM ของสหรัฐอเมริกาที่มาจากประเทศที่ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาราชการ อาจต้องผ่านการทดสอบภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ (TOEFL) การรับเข้าเรียนในโปรแกรม MM ในด้านการทำดนตรีมักต้องมีการบันทึกวิดีโอของการซ้อมสดและการแสดงเป็นองค์ประกอบในการคัดเลือกเบื้องต้น โปรแกรมการแต่งเพลงมักต้องส่งผลงานการแต่งเพลง รวมทั้งโน้ตเพลงและการบันทึกเสียง (เสียงหรือวิดีโอ) ของการแสดงสด

อาชีพการงาน

โดยทั่วไปแล้ว ปริญญา M.Mus. จะถูกจัดขึ้นเพื่อเตรียมความพร้อมให้นักศึกษาเป็นนักแสดงมืออาชีพ (โดยทั่วไปจะเป็นนักร้องหรือนักดนตรีบรรเลง) วาทยกร และนักแต่งเพลง ดังนั้น ผู้ที่ได้รับปริญญา M.Mus. จำนวนมากจึงไม่แสวงหาการศึกษาระดับทางการเพิ่มเติมหลังจากสำเร็จการศึกษา M.Mus. โดยทั่วไปแล้ว ปริญญา M.Mus. ถือเป็นวุฒิการศึกษาขั้นต่ำที่ช่วยให้พวกเขาสามารถสอนการแสดงดนตรีหรือร้องเพลงในมหาวิทยาลัย วิทยาลัย และโรงเรียนดนตรีได้

สถาบันบางแห่งยังจ้างครูที่ไม่มี MMus ซึ่งมีประกาศนียบัตรศิลปินหรือประกาศนียบัตรที่เทียบเท่า และ/หรือเคยมีอาชีพการแสดงที่ประสบความสำเร็จไม่ว่าจะเป็นนักดนตรีเดี่ยว นักดนตรีห้องชุดหรือนักดนตรีออเคสตรา ผู้สำเร็จการศึกษาบางคนศึกษาต่อระดับบัณฑิตศึกษาหรือวิชาชีพเพิ่มเติมในสาขาอื่น เช่นปริญญาทางกฎหมายหรือปริญญาทางการแพทย์

การผสมผสานระหว่าง MMus และปริญญาวิชาชีพอาจทำให้ผู้ได้รับปริญญาสามารถทำงานในสาขาที่ดนตรีและกฎหมาย (หรือการแพทย์) ทับซ้อนกันได้ ผู้ที่ได้รับ MMus อาจใช้ประโยชน์จากการศึกษาทั่วไปที่มอบให้ในปริญญา (เช่น การเขียนและการวิจัย) เพื่อหางานในหน่วยงานของรัฐ ฝ่ายบริหารมหาวิทยาลัย หรือในภาคส่วน ไม่แสวงหากำไรหรือ ฝ่ายบริหารศิลปะ

ผู้ได้รับทุน MMus คนอื่นๆ อาจศึกษาต่อในระดับบัณฑิตศึกษาในสาขาดนตรีโดยเรียนต่อในสาขา MMus ในด้านการแสดงหรือการควบคุมวงในระดับปริญญาเอก โดยสำเร็จการศึกษา ระดับปริญญา DMA (Doctor of Musical Arts) ในสาขาเหล่านั้น นักศึกษาบางคนอาจเรียนสาขาอื่นในระดับปริญญาเอก เช่น ดนตรีวิทยาหรือทฤษฎีดนตรี แม้ว่าหลักสูตรปริญญาเอกด้านดนตรีวิทยาและทฤษฎีดนตรีโดยปกติจะต้องมีปริญญาโทด้านดนตรี แต่ในบางกรณี นักศึกษาที่เรียนสาขา MMus ในด้านการแสดงหรือการประพันธ์เพลงซึ่งมีแนวโน้มที่ดีอาจได้รับการรับเข้าเรียนในหลักสูตรปริญญาเอกด้านดนตรีวิทยาหรือทฤษฎีดนตรีโดยมีเงื่อนไข

นอกจากนี้ ผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญา MMus บางรายอาจศึกษาต่อในระดับบัณฑิตศึกษาในสาขาอื่นที่ดนตรีเป็นสาขาเสริม เช่น EdD ในด้านการศึกษาด้านดนตรี (เช่น การเชี่ยวชาญด้านการสอนดนตรี) หรือปริญญาโทด้านห้องสมุด เพื่อที่จะเป็นบรรณารักษ์อ้างอิงด้านดนตรี ผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญา MMus ที่ต้องการศึกษาต่อในระดับบัณฑิตศึกษาในสาขาที่ไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับดนตรี อาจได้รับการรับเข้าเรียนในโครงการปริญญาเอกแบบมีเงื่อนไขในสาขาต่างๆ เช่นการศึกษาด้านสตรีหรือสังคมวิทยาโดยมีเงื่อนไขว่าต้องสำเร็จหลักสูตรที่มีคุณสมบัติตามรายการ