พอลลีน ลอว์ส

บทความนี้ต้องการการอ้างอิงเพิ่มเติมเพื่อการตรวจสอบโปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงจากแหล่งที่เชื่อถือได้เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกโต้แย้งและลบออก ค้นหาแหล่งที่มา:  "Pauline Laws" – ข่าว  ·หนังสือพิมพ์  ·หนังสือ  ·นักวิชาการ  · JSTOR ( พฤษภาคม 2019 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

กฎหมายของพอลเป็นกฎหมายประจำราชวงศ์โรมานอฟของจักรวรรดิรัสเซียชื่อกฎหมายนี้มาจากข้อเท็จจริงที่ว่ากฎหมายเหล่านี้ได้รับการสถาปนาโดยจักรพรรดิพอลที่ 1 แห่งรัสเซียในปี 1797 ก่อนหน้านี้ กฎหมายนี้ร่างขึ้นเป็นการส่วนตัวโดยเป็นสัญญาระหว่างพอล เปโตรวิชในขณะที่ดำรงตำแหน่งรัชทายาท และมาเรีย เฟโอโดรอฟนา (โซฟี โดโรเธียแห่งเวือร์ทเทมแบร์ก) ภรรยาของเขา กฎหมายนี้ได้รับการเปิดเผยต่อสาธารณะและลงนามเป็นกฎหมายหลังจากที่พอลสืบทอดตำแหน่งต่อจากแคทเธอรีนที่ 2 มารดาของเขา ในเดือนพฤศจิกายน 1796 และได้รับการสวมมงกุฎเป็นจักรพรรดิ

แม้ว่าแกรนด์ดยุคพอลจะได้รับการประกาศให้เป็นรัชทายาทภายใต้การปกครองของปีเตอร์ที่ 3 บิดาของเขาในปี 1762 แต่พระมารดาแคทเธอรีนที่ 2 ทรงปฏิเสธการสืบทอดราชบัลลังก์มาเป็นเวลานานแล้ว ซึ่งต่อมาได้ปลด (และอาจลอบสังหาร) บิดาของเขาออกจากราชบัลลังก์ในปีเดียวกันนั้น การครองราชย์ที่ยาวนานของพระมารดา (1762-1796) ถือเป็นการแย่งชิงราชบัลลังก์จากผู้ร่วมสมัยหลายคน และจากตัวพระมารดาพอลเอง ในขณะที่ยังทรงเป็นรัชทายาทอยู่ พระมารดาพอลได้ออกแบบเครื่องมือทางกฎหมายในอนาคตเพื่อป้องกันการรัฐประหารและการสืบราชบัลลังก์โดยพลการ ข้อความในกฎหมายของพระมารดาพอลระบุว่า "พระมารดาควรได้รับการตั้งชื่อตามกฎหมายเอง เพื่อไม่ให้มีข้อสงสัยว่าใครควรสืบทอดราชบัลลังก์"

พอลที่ 1 ยกเลิกกฎหมายของปีเตอร์มหาราช ที่อนุญาตให้จักรพรรดิหรือจักรพรรดินีที่ครองราชย์แต่ละพระองค์แต่งตั้งผู้สืบทอดตำแหน่งของตน และแทนที่ด้วย ลำดับการสืบราชบัลลังก์ ที่เข้มงวด โดยประกาศว่าบุตรชายคนโตของกษัตริย์จะสืบทอดบัลลังก์ ตามด้วยราชวงศ์ อื่นๆ ตามสิทธิบุตรหัวปีในสายชาย^[1] ด้วย เหตุนี้ พอลจึงได้นำ ลำดับการสืบราชบัลลังก์ กึ่งซาลิกไปสู่บัลลังก์รัสเซีย ซึ่งจะส่งต่อไปยังสตรีและผ่านสายสตรี ( สายเลือดผสม ) ของราชวงศ์ก็ต่อเมื่อราชวงศ์ ชายที่เกิดโดยชอบธรรมทั้งหมดสูญสิ้น (ในกรณีนี้ เฉพาะลูกหลานของพอลที่ 1 เท่านั้น ไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องที่ 3 ของโฮลสไตน์-กอททอร์ป) ^[1]หากสายชายสูญสิ้น สตรีของกษัตริย์ที่ครองราชย์องค์สุดท้ายจะมีสิทธิ์ในการครองราชบัลลังก์ก่อน ระบบนี้ปฏิบัติตามPragmatic Sanction ของปี 1713 อย่างใกล้ชิด ซึ่งควบคุมการสืบทอดราชบัลลังก์ของราชวงศ์ฮาพส์บูร์ก

ในที่สุดแล้วผู้หญิงที่ขึ้นครองบัลลังก์จะมีตำแหน่งเป็นจักรพรรดินี แต่กฎหมายกำหนดว่าสามีของเธอจะไม่ขึ้นเป็นจักรพรรดิ บุคคลที่อยู่ในลำดับการสืบราชสมบัติที่นับถือศาสนาอื่นนอกเหนือจากนิกายออร์โธดอกซ์ตะวันออกจะต้องเปลี่ยนมานับถือศาสนานี้หรือสละสิทธิ์ในการสืบราชสมบัติ กฎหมายกำหนดให้จักรพรรดิรัสเซียเป็น "ประมุขของคริสตจักร"

การแต่งงานของสมาชิกราชวงศ์ไม่ควรถือว่าถูกต้องจนกว่าจะได้รับอนุญาตจากจักรพรรดิ (ไม่ต่างจากพระราชบัญญัติการสมรสของราชวงศ์ อังกฤษ พ.ศ. 2315) อายุบรรลุนิติภาวะตามกฎหมายของจักรพรรดิคือ 16 ปี และจนกว่าจะถึงอายุนั้น จะต้องมีการกำหนดสถานะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์

อย่างไรก็ตาม ทันทีหลังจากการลอบสังหารของพอลที่ 1 ในปี 1801 ครอบครัวของเขาไม่ได้ดูเหมือนจะปฏิบัติตามกฎหมายเหล่านี้อย่างเคร่งครัด เนื่องจากคำสาบานแสดงความจงรักภักดีต่ออเล็กซานเดอร์ที่ 1 แห่งรัสเซียมีข้อความว่า "และต่อผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากจักรพรรดิพระองค์ ซึ่งจะได้รับการสถาปนา" ตามธรรมเนียมของปีเตอร์มหาราช ต่อมา อเล็กซานเดอร์ที่ 1 ได้อนุญาตให้สละสิทธิในการสืบราชสมบัติของคอนสแตนติน ปาฟโลวิช น้องชายและทายาทโดยชอบธรรมของเขา ผ่านแถลงการณ์ลับที่เก็บไว้จนกระทั่งจักรพรรดิสิ้นพระชนม์ การตัดสินใจที่ก่อให้เกิดข้อโต้แย้งทางกฎหมายนี้ขัดต่อกฎหมายของพอลและจุดชนวนให้เกิดวิกฤตการสืบราชสมบัติในปี 1825

เมื่อเวลาผ่านไป กฎหมายของราชวงศ์ก็ได้รับการแก้ไข และในช่วงปลายจักรวรรดิรัสเซีย กฎหมายที่ควบคุมสมาชิกภาพในราชวงศ์ การสืบราชบัลลังก์ และราษฎรในราชวงศ์อื่น ๆ ก็ถูกแบ่งออก โดยบางฉบับรวมอยู่ในกฎหมายพื้นฐานของจักรวรรดิรัสเซียและบางฉบับรวมอยู่ในกฎบัตรของราชวงศ์ (ประมวลกฎหมายปี 1906 แก้ไขเพิ่มเติมเป็นปี 1911) ^[2]

กษัตริย์องค์ต่อไปคือนิโคลัสที่ 1 แห่งรัสเซียและผู้สืบทอดตำแหน่งได้ปฏิบัติตามกฎของนักบุญเปาโลในทางปฏิบัติ ในปี ค.ศ. 1825, 1855 และ 1881 หลังจากการขึ้นครองราชย์ของจักรพรรดิองค์ใหม่ บุตรชายคนโตของพระองค์ได้รับการยอมรับให้เป็นรัชทายาทโดยชอบธรรมและได้รับบรรดาศักดิ์เป็นรัชทายาทเซซาเร วิช ในปี ค.ศ. 1865 อ เล็กซานเดอร์ที่ 3 แห่งรัสเซียในอนาคตได้ขึ้นเป็นรัชทายาทโดยชอบธรรมและเซซาเรวิชหลังจากพี่ชายของเขา เสียชีวิต ในปี ค.ศ. 1894 นิโคลัสที่ 2 แห่งรัสเซียได้ขึ้นครองราชย์ในขณะที่ยังไม่มีบุตร และบุตรสี่คนแรกของพระองค์เป็นบุตรสาว ดังนั้น น้องชายของพระองค์ คนแรกคือจอร์จซึ่งเสียชีวิตในปี ค.ศ. 1899 และต่อมาคือไมเคิลจึงได้ดำรงตำแหน่งรัชทายาทโดยสันนิษฐานอย่างเป็นทางการจนกระทั่งบุตรคนที่ห้าของจักรพรรดิประสูติ และบุตรชายคนเดียวคืออเล็กเซซึ่งกลายเป็นรัชทายาทโดยชอบธรรมคนสุดท้ายของรัสเซียในปี ค.ศ. 1904

อย่างไรก็ตาม เจ้าชายนิโคลัสที่ 2 ซึ่งยังเป็นผู้เยาว์ ถูกปฏิเสธสิทธิในการสืบราชสมบัติในปี 1917 เมื่อในช่วงการปฏิวัติรัสเซียพระราชบิดาของพระองค์สละราชสมบัติเพื่อให้แกรนด์ดยุคมิคาเอลซึ่งขณะนั้นเป็นผู้สืบราชสมบัติลำดับที่สอง "เพราะเราไม่อยากพรากจากพระโอรสที่รักของเราไป" การตัดสินใจครั้งนี้มีสาเหตุบางส่วนมาจากข้อเท็จจริงที่ว่ารัชทายาทวัยรุ่นของพระองค์เป็นโรคฮีโมฟิเลียซึ่งเป็นโรคที่ไม่ได้รับการเปิดเผยต่อสาธารณะ ในทางเทคนิคแล้ว เจ้าชายนิโคลัสที่ 2 แม้จะยังทรงเป็นกษัตริย์โดยชอบธรรมภายใต้กฎหมายพื้นฐานในปี 1906 ก็ไม่มีสิทธิถอดพระโอรสออกจากลำดับการสืบราชสมบัติภายใต้กฎหมายของนักบุญเปาโล และไม่มีการบัญญัติให้จักรพรรดิที่ครองราชย์สละราชสมบัติด้วย

แกรนด์ดยุคมิคาอิลไม่ยอมรับราชบัลลังก์ในปี 1917 และระบอบกษัตริย์รัสเซียก็ถูกยกเลิก ในปี 1918-1919 อดีตจักรพรรดินิโคลัสพร้อมด้วยพระราชวงศ์ แกรนด์ดยุคมิคาอิล และราชวงศ์โรมานอฟอีกหลายคนถูกพวกบอลเชวิกสังหาร และการสืบทอดบัลลังก์รัสเซียที่ล่มสลายก็กลายเป็นข้อโต้แย้งระหว่างลูกหลานของราชวงศ์โรมานอฟที่ยังมีชีวิตอยู่ซึ่งอพยพออกไป

ไม่เคยมีกรณีตัวอย่างการเป็นผู้สำเร็จราชการภายใต้กฎหมายของนักบุญเปาโล ผู้สำเร็จราชการคนสุดท้ายตามกฎหมายคือแอนนา ลีโอโพลดอฟนาในปี ค.ศ. 1740-1741 กฎหมายไม่ได้บัญญัติให้ระบุโดยอัตโนมัติว่าใครควรเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระมหากษัตริย์ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ในปี ค.ศ. 1825 1855 และ 1881 พร้อมกันกับการขึ้นครองราชย์ของจักรพรรดิ พี่น้องที่ยังมีชีวิตอยู่คนต่อมาได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ โดยหลานชายของพวกเขา (ซึ่งในขณะนั้นยังเป็นผู้เยาว์ทั้งหมด) จะขึ้นครองราชย์ต่อก่อนที่กฎหมายจะบรรลุนิติภาวะ อย่างไรก็ตาม บทบัญญัติเหล่านี้ไม่เคยมีผลบังคับใช้ เนื่องจากไม่เคยเกิดสถานการณ์ดังกล่าวขึ้น ในปี ค.ศ. 1904 หลังจากที่อเล็กซีประสูติ ไมเคิล ลุงของเขาได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในที่สุด ในกรณีที่นิโคลัสที่ 2 สิ้นพระชนม์ก่อนที่กฎหมายจะบรรลุนิติภาวะ อย่างไรก็ตาม นิโคลัสได้เพิกถอนคำตัดสินนี้ในช่วงต้นปี ค.ศ. 1913 เนื่องจากไมเคิลได้แต่งงานกับผู้อื่นโดยขัดต่อเจตนารมณ์ของเขา ในทั้งสี่กรณี ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในที่สุดจะเป็นผู้บรรลุนิติภาวะคนต่อไปในลำดับการสืบราชบัลลังก์

กฎหมายของนักบุญเปาโลระบุว่าเฉพาะพระมหากษัตริย์เท่านั้นที่นับถือศาสนาออร์โธดอกซ์ตะวันออก กฎหมายดังกล่าวไม่มีบทบัญญัติของศาสนาที่พระชายาของพระมหากษัตริย์หรือคู่สมรสของผู้สืบราชบัลลังก์รับไว้ ซึ่งแตกต่างจากพระราชบัญญัติการตั้งถิ่นฐานในอังกฤษ อย่างไรก็ตาม ในทางปฏิบัติ นับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1740 เป็นต้นมา เจ้าสาวของเจ้าหญิงโรมานอฟ ซึ่งเป็นเจ้าหญิงนิกายโปรเตสแตนต์ส่วนใหญ่ในรัฐเยอรมัน มักจะเปลี่ยนไปนับถือออร์โธดอกซ์ตะวันออกก่อนแต่งงาน และใช้ชื่อและนามสกุลของรัสเซีย ซึ่งต่อมากลายเป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบการครองราชย์ของแกรนด์ดัชเชส เช่นเอลิซาเวตา อเล็กเซเยฟนา แอนนา เฟโดรอฟนา เป็นต้น ข้อยกเว้นได้รับการยอมรับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1870 สำหรับคู่สมรสของแกรนด์ดยุคผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ซึ่งไม่ได้อยู่ในลำดับการสืบราชบัลลังก์โดยตรง ซึ่งอาจยังคงนับถือนิกายโปรเตสแตนต์ต่อไปแต่ก็ยอมรับรูปแบบการครองราชย์แบบรัสเซีย มีแนวคิดที่ไม่เคยบรรจุไว้ในกฎหมายอย่างเป็นทางการว่าลูกหลานของมารดาที่ไม่ใช่ออร์โธดอกซ์จะมีสถานะที่น่าสงสัยในฐานะผู้สืบทอดดัชเชสมารีแห่งเมคเลนเบิร์ก-ชเวรินซึ่งเป็นที่รู้จักในชื่อแกรนด์ดัชเชสมาเรีย ปาฟลอฟนา ซึ่งยังคงศรัทธาในลัทธิลูเทอแรนหลังจากแต่งงานกับ แกรนด์ดยุควลาดิมีร์ อเล็กซานโดรวิชแห่งรัสเซียในปี 1874 ได้เปลี่ยนไปนับถือออร์โธดอกซ์ 34 ปีต่อมา ไม่นานก่อนที่สามีของเธอจะเสียชีวิต ตามบันทึกร่วมสมัยบางฉบับ เธอทำเช่นนั้นเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับการอ้างสิทธิ์ในที่สุดของลูกชายของเธอต่อบัลลังก์รัสเซีย

กฎหมายของนักบุญเปาโลฉบับดั้งเดิมไม่มีบทบัญญัติทางกฎหมายที่ระบุว่าลูกหลานของราชวงศ์โรมานอฟซึ่งเกิดจากการแต่งงานที่เท่าเทียมกัน (กล่าวคือ การแต่งงานตามกฎหมายที่ได้รับอนุญาตจากพระมหากษัตริย์ที่ครองราชย์ แต่จะต้องไม่แต่งงานกับสมาชิกจาก "ราชวงศ์ที่ครองราชย์หรือครอบครอง" อื่น) จะต้องถูกยกเว้นจากการสืบราชสมบัติ กฎเกณฑ์ดังกล่าวได้รับการตราขึ้นเป็นครั้งแรกโดยพระเจ้าอเล็กซานเดอร์ที่ 1 เมื่อวันที่ 1 เมษายน (OS 20 มีนาคม) ค.ศ. 1820 หลังจากการหย่าร้างของคอนสแตนติน ปาฟโลวิชจากเจ้าหญิงจูเลียนแห่งแซ็กซ์-โคบูร์ก-ซาลเฟลด์และก่อนที่จะแต่งงานกับโจอันนา กรูซินสกา นอกจากนี้ คู่สมรสตามกฎหมายของสมาชิกราชวงศ์ที่ไม่มี "สถานะที่สอดคล้องกัน" โดยกำเนิดจะไม่ได้รับสถานะที่คู่สมรสของแกรนด์ดยุคจะได้รับตามปกติ โดยทั่วไป การแต่งงานเหล่านี้ตามประเพณีของเยอรมัน เรียกว่า "การแต่งงานแบบมอร์แกน" โดยนักประวัติศาสตร์ ทั้งภรรยาที่แต่งงานแบบมอร์แกนาติกของจักรพรรดิที่ครองราชย์อยู่ ตามแบบแผนที่แคทเธอรีน โดลโกรูโควา ได้กำหนดไว้ ในปี 1880 ไม่มีลักษณะแบบจักรพรรดินี (แม้ว่าอเล็กซานเดอร์ที่ 2 ซึ่งยังไม่แน่ชัด อาจพิจารณาให้นางสวมมงกุฏในภายหลัง แต่ไม่ได้ทำเช่นนั้น เนื่องจากพระองค์ถูกลอบสังหารในเวลาต่อมา) การแต่งงานแบบมอร์แกนาติกของราชวงศ์โรมานอฟโดยปกติจะไม่เปิดเผยต่อสาธารณะหรือประกาศผ่านแถลงการณ์ และหากคู่สมรสดังกล่าวได้รับการสถาปนาเป็นเคานต์(เอส)ของเจ้าชาย(เอสเอส) จดหมายที่จดสิทธิบัตรของทั้งคู่ก็ไม่ได้ระบุสถานะการสมรสของทั้งคู่ที่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์

ในฤดูใบไม้ผลิปี 1911 เจ้าหญิงทาเทียนา คอนสแตนตินอฟนาแห่งรัสเซียได้หมั้นหมายกับเจ้าชายคอนสแตนติน อเล็กซานโดรวิช บากราติออน (1889–1915) ซึ่ง เป็น ชาวจอร์เจียโดยกำเนิดที่เคยรับราชการใน กรม ทหารรักษาพระองค์ของรัสเซียและเสียชีวิตในสงครามโลกครั้งที่ 1เธอจะเป็นลูกสาวคนแรกของราชวงศ์โรมานอฟที่แต่งงานกับพลเมืองรัสเซียหรือเจ้าชายนอกราชวงศ์อย่างเปิดเผยตั้งแต่ราชวงศ์ขึ้นครองบัลลังก์ในปี 1613 บิดาผู้กังวลของเธอได้เข้าเฝ้าจักรพรรดินิโคลัสที่ 2และจักรพรรดินีอเล็กซานดรา ฟีโอโดรอฟนาแห่งเฮสส์เพื่อขออนุมัติ

เมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2453 แกรนด์ ดยุค คอนสแตนติน คอนสแตนติโนวิชได้บันทึกไว้ใน วารสารที่ตีพิมพ์ หลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์ ( From the Diaries of Grand Duke Konstantin Konstantinovich , Moscow, February 1994) ว่าพระองค์ทรงได้รับการรับรองว่า "พวกเขาจะไม่มองว่าการแต่งงานของเธอกับบากราเตียนเป็นเรื่องผิดศีลธรรมเพราะราชวงศ์นี้ เช่นเดียวกับราชวงศ์ออร์เลอ็องส์สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์ ที่เคยปกครอง "

ก่อนหน้านี้ภรรยาที่นับถือศาสนามอร์แกนาตีของแกรนด์ดยุคแห่งโรมานอฟถูกเนรเทศออกจากรัสเซียพร้อมกับสามีที่ถูกทำให้เสื่อมเสียศักดิ์ศรี เช่นโซเฟีย ฟอน เมอเรนเบิร์ก เคาน์เตสแห่งทอร์บีและแกรนด์ดยุคมิคาอิโลวิชเช่นเดียวกับเจ้าหญิงโอลกา เพลีย์และแกรนด์ดยุคพอล อเล็กซานโดรวิช ) หญิงชาวโรมานอฟกล้าที่จะแต่งงานแบบมอร์แกนาตีในความลับเท่านั้น และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังคงเป็นความลับที่เปิดเผย เช่น จักรพรรดินีเอลิซาเบธแห่งรัสเซียและอเล็กซี ราซูมอฟสกี้เช่นเดียวกับการแต่งงานครั้งที่สองของแกรนด์ดัชเชสมาเรีย นิโคลาเยฟนาและเคานต์กรีกอรี สโตรกานอฟ )

อย่างไรก็ตามการแต่งงานของทาเทียนา คอนสแตนตินอฟนาเป็นการแต่งงานแบบมอร์แกนิกตามกฎหมาย^[3]อันที่จริงแล้ว นี่เป็นการแต่งงานครั้งแรกในราชวงศ์ที่ดำเนินการตามการตัดสินใจอย่างเป็นทางการของจักรพรรดิที่จะไม่ยอมรับการแต่งงานของแม้แต่ราชวงศ์โรมานอฟที่อายุน้อยที่สุดซึ่งมีตำแหน่งเพียงเจ้าชายหรือเจ้าหญิงกับคู่ครองที่ไม่ใช่ราชวงศ์ ตาม บันทึก ความทรงจำในปี 1933 ของแกรนด์ดยุคอเล็กซานเดอร์มิคาอิโลวิช พี่เขยของนิโคลัสที่ 2 (ตีพิมพ์ในนิวยอร์กโดย Farrar และ Rinehart, Inc.) ความกังวลเกี่ยวกับการแต่งงานในที่สุดของนักเรียนนายร้อยโรมานอฟทำให้แกรนด์ดยุคผู้อาวุโสวิตกกังวลจนอเล็กซานเดอร์เข้าหาจักรพรรดิเพื่อขอผ่อนปรนข้อกำหนดที่ราชวงศ์ทั้งหมดต้องแต่งงานกับคู่ครอง "ที่มียศเท่ากัน" ที่ระบุไว้ในมาตรา 188 ของกฎหมายเซนต์พอล แต่เขาถูกปฏิเสธ จากนั้น แกรนด์ดยุคได้ยื่นคำร้องอย่างเป็นทางการต่อจักรพรรดิโดยคณะกรรมการซึ่งมีแกรนด์ดยุคนิโคลัส นิโคลาเยวิชแห่งรัสเซีย เป็นประธาน โดยขอให้มีการรับรองประเภทใหม่ของการแต่งงานในราชวงศ์ ซึ่งประกอบด้วยเจ้าชายและเจ้าหญิงของจักรพรรดิที่มีสิทธิแต่งงานกับบุคคลที่ไม่มีสายเลือดราชวงศ์โดยได้รับความยินยอมจากจักรพรรดิโดยเฉพาะ แต่ยังคงมีสิทธิ์ในการถ่ายทอดสิทธิในการสืบทอดบัลลังก์ คำตอบของจักรพรรดิได้ออกอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน 1911 ในรูปแบบของบันทึกจากรัฐมนตรีของราชสำนักบารอนวลาดิมีร์ เฟรเดอริกส์ : ^[4]

จักรพรรดิทรงเห็นสมควรที่จะอนุญาตให้แต่งงานกับบุคคลที่ไม่มียศศักดิ์ที่สอดคล้องกัน ไม่ใช่สมาชิกราชวงศ์ทั้งหมด แต่เฉพาะเจ้าชายและเจ้าหญิงแห่งราชวงศ์เลือดเท่านั้น ... เจ้าชายและเจ้าหญิงแห่งราชวงศ์เลือด เมื่อทำการแต่งงานกับบุคคลที่ไม่มียศศักดิ์ที่สอดคล้องกัน จะยังคงรักษาตำแหน่งและสิทธิพิเศษที่เป็นของตนโดยกำเนิด ยกเว้นสิทธิในการสืบราชสมบัติซึ่งพวกเขาจะต้องสละราชสมบัติเสียก่อนจึงจะทำการสมรสได้ ในความสัมพันธ์กับการแบ่งประเภทของการสมรสของเจ้าชายและเจ้าหญิงแห่งราชวงศ์เลือด จักรพรรดิทรงเห็นสมควรที่จะยอมรับเฉพาะสองประเภทในการแต่งงานเหล่านี้: (ก) การแต่งงานที่เท่าเทียมกัน กล่าวคือ การแต่งงานที่ทำกับบุคคลที่เป็นของราชวงศ์หรือราชวงศ์ปกครอง และ (ข) การแต่งงานที่ไม่เท่าเทียมกัน กล่าวคือ การแต่งงานที่ทำกับบุคคลที่ไม่อยู่ในราชวงศ์หรือราชวงศ์ปกครอง และจะไม่ยอมรับประเภทอื่นใด

ตามที่สัญญาไว้ในแถลงการณ์ดังกล่าว (ที่เรียกว่า "บันทึกความจำของเฟรเดอริก") จักรพรรดิทรงดำเนินการให้การแต่งงานที่ได้รับอนุญาตระหว่างจักรพรรดิโรมานอฟที่มีตำแหน่งต่ำกว่าแกรนด์ดยุคกับผู้ที่ไม่มี "ตำแหน่งที่สอดคล้องกัน" เป็นเรื่องถูกต้องตามกฎหมาย การแต่งงานดังกล่าวถูกห้ามโดยสิ้นเชิงโดยพระราชกฤษฎีกา หมายเลข 5868 ของอเล็กซานเดอร์ที่ 3 เมื่อวันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2432 แทนที่จะถือว่าเป็นการแต่งงานแบบมีศีลธรรม อย่างไรก็ตามพระราชกฤษฎีกาหมายเลข 35731/1489 ที่ออกเมื่อวันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2454 ได้แก้ไขการห้ามในปี พ.ศ. 2432 ด้วยถ้อยคำดังต่อไปนี้: "นับจากนี้เป็นต้นไป แกรนด์ดยุคหรือแกรนด์ดัชเชสจะไม่ทำการสมรสกับบุคคลที่ไม่มีตำแหน่งที่สอดคล้องกัน นั่นคือ ไม่ได้สังกัดราชวงศ์หรือราชวงศ์ปกครอง"

ทั้งพระราชกฤษฎีกาปี 1889 และ 1911 ถือเป็นภาคผนวกของมาตรา 188 ของกฎหมายของนักบุญเปาโล (ซึ่งได้รวบรวมเป็นมาตรา 63 ของธรรมนูญราชวงศ์) อย่างไรก็ตาม ธรรมนูญฉบับเดิมยังคงไม่เปลี่ยนแปลง: “บุคคลในราชวงศ์ที่เข้าสู่สัญญาสมรสกับบุคคลที่ไม่มียศศักดิ์ที่สอดคล้องกัน กล่าวคือ ไม่ได้สังกัดราชวงศ์หรือราชวงศ์ปกครอง จะไม่สามารถถ่ายทอดสิทธิที่เป็นของสมาชิกราชวงศ์ให้กับบุคคลนั้นหรือลูกหลานที่อาจได้รับการสมรสดังกล่าวได้”

มาตรา 36 ("บุตรที่เกิดจากการแต่งงานระหว่างสมาชิกราชวงศ์กับบุคคลที่ไม่มีตำแหน่งเทียบเท่า กล่าวคือ ไม่ได้เป็นสมาชิกราชวงศ์หรือราชวงศ์ปกครอง จะไม่มีสิทธิในการสืบราชบัลลังก์") ยังคงไม่ถูกยกเลิก นอกเหนือไปจากมาตรา 188 แล้ว มาตรา 36 ยังใช้เพื่อป้องกันไม่ให้บุตรของทาเทียนา คอนสแตนตินอฟนาอ้างสิทธิในการสืบราชบัลลังก์อีกด้วย

เมื่อการแต่งงานของเธอถูกกฎหมาย ทาเทียนา คอนสแตนตินอฟนา ก็ได้สละสิทธิในราชวงศ์ของเธอตามที่จำเป็น นิโคลัสที่ 2 ยอมรับว่าในเอกสารที่ส่งถึงวุฒิสภาจักรวรรดิเมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 1914 ว่า "เจ้าหญิงทาเทียนา คอนสแตนตินอฟนาทรงยื่นคำร้องต่อเราผ่านคู่มือการลงนามของพระองค์เอง โดยสละสิทธิในการสืบราชบัลลังก์จักรวรรดิของรัสเซียทั้งหมดที่เป็นของพระองค์ในฐานะสมาชิกราชวงศ์" ^[5]พระองค์ได้รับมอบอำนาจจากนิโคลัสที่ 2 ให้แต่งงานกับบาเกรชัน-มูครานสกี ซึ่งเป็นครอบครัวเดียวกับที่เจ้าหญิงลีโอนิดา บาเกรชันแห่งมูครานี ภรรยาของวลาดิมีร์ ไซริลโลวิชประสูติ

ทาเทียนา คอนสแตนติโนฟนาและเจ้าชายจอร์เจียของเธอแต่งงานกันที่คฤหาสน์ของพ่อของเธอที่เมืองพาฟโลฟสค์เมื่อวันที่ 3 กันยายน 1911 จักรพรรดิทรงเข้าร่วมงานแต่งงานและในวันเดียวกันนั้นทรงออกพระราชกฤษฎีกา อีกฉบับ (#35766) ดังนี้: "ด้วยความยินยอมของเราและแกรนด์ดยุคคอนสแตนติโนวิชและแกรนด์ดัชเชสเอลิซาเวตา มาฟริเคียฟนา งานแต่งงานเกิดขึ้นในวันที่ 24 สิงหาคมนี้[แบบเก่า]ของธิดาของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน เจ้าหญิงทาเทียนา คอนสแตนติโนฟนา กับเจ้าชายคอนสแตนติ บากราติเน-มุครานสกี อันเป็นผลจากคำสั่งนี้: เจ้าหญิงทาเทียนา คอนสแตนติโนฟนาให้คงตำแหน่งอันสูงส่งไว้ และจากนี้ไปจะใช้พระนามของเจ้าหญิงทาเทียนา คอนสแตนติโนฟนา เจ้าหญิงบากราติเน-มุครานสกี..." ^[5]

วิกิซอร์สมีข้อความต้นฉบับที่เกี่ยวข้องกับบทความนี้:

กฎหมายพื้นฐานของจักรวรรดิรัสเซีย (ในภาษารัสเซีย)