วงศ์โฟลซิเด
| วงศ์โฟลซิเด ระยะเวลา: | |
|---|---|
 | |
| โฟลคัส ฟาลานจิโออิเดส | |
 | |
| ภาพระยะใกล้ของเซฟาโลโธแรกซ์ของแมงมุมในห้องใต้ดิน แสดงให้เห็นดวงตา 2 กลุ่ม กลุ่มละ 3 ดวง และอีกคู่หนึ่งอยู่ตรงกลาง | |
การจำแนกประเภททางวิทยาศาสตร์  | |
| โดเมน: | ยูคาริโอต้า |
| อาณาจักร: | สัตว์ในตระกูลแอนิมาเลีย |
| ไฟลัม: | สัตว์ขาปล้อง |
| ไฟลัมย่อย: | เชลิเซราตา |
| ระดับ: | อาราคินดา |
| คำสั่ง: | อาราเนีย |
| อินฟราออร์เดอร์: | อาราเนโอมอร์เฟ |
| ตระกูล: | โฟลซิเด ซี.แอล. โคช , 1850 |
| ความหลากหลาย | |
| 94 สกุล1820 ชนิด | |
 | |
| ขอบเขตการประมาณของ Pholcidae | |
Pholcidae เป็นวงศ์ของแมงมุมอะรานีโอมอร์ฟวงศ์นี้ประกอบด้วยแมงมุมโฟลซิดมากกว่า 1,800 สายพันธุ์ รวมถึงแมงมุมที่รู้จักกันทั่วไปว่าแมงมุมห้องใต้ดินแมงมุมขาเรียวแมงมุมช่างไม้ แมงมุมขาเรียวแมงมุมสั่นแมงมุมหมุนแมงมุมยาวแมงมุมหัวกระโหลกและแมงมุมเทวดาวงศ์นี้ได้รับการอธิบายครั้งแรกโดยCarl Ludwig Kochในปี 1850 [ 1]แบ่งออกเป็น 94 สกุล[2]
ชื่อสามัญ "daddy long-legs" ใช้กับสัตว์หลายสายพันธุ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งPholcus phalangioidesแต่ยังเป็นชื่อสามัญของกลุ่มสัตว์ขาปล้อง อื่นๆ อีกหลายกลุ่มด้วย รวมถึง แมลงวันผลไม้และแมลงวันเครน
รูปร่าง
Pholcids มีขาที่ยาวและเรียวมากพร้อมทาร์ซิ ที่ยืดหยุ่น ได้[3] [4]สามารถแยกแยะได้จากแมงมุมขาเรียวชนิดอื่นโดยการจัดเรียงของดวงตา: Pholcidae มีกลุ่มละสองกลุ่ม กลุ่มละสามตา และอาจมีดวงตาเล็กๆ หนึ่งคู่อยู่ระหว่างนั้น[3]ส่วนใหญ่จะมีคู่ตรงกลางนี้รวมทั้งหมดแปดตา แต่บางสกุล (เช่นModisimus , Spermophora , Spermophorides ) ไม่มีคู่นี้และมีดวงตาทั้งหมดหกดวง[5]ลำตัวมักมีสีขาวหรือสีเทา[4] Harvestmen ( Opiliones ) ซึ่งมีชื่อว่า "daddy longlegs" ก็มีขาที่ยาวและเรียวเช่นกัน แต่มีดวงตาเพียงคู่เดียว และลำตัวดูเหมือนจะเป็นส่วนเดียว[6]
เช่นเดียวกับแมงมุมชนิดอื่น โฟลซิดมีลำตัว 2 ส่วน คือ โพรโซมาและโอพิสโทโซมา โพรโซมาอาจมีรูปร่างโค้งมนเท่ากัน (เช่นโฟลคัสไมโคร โพลคัส ) หรือมีร่องหรือหลุมตรงกลาง[5]โอพิสโทโซมาอาจยาวและทรงกระบอก ( เช่น โฟลคัส โฮ โลคนีมัส ) ยาวและแหลมไปทางด้านหลัง (เช่นครอสโอพริซา ) หรือสั้น (เช่นไมโครโพลคัส ) [5]
มีขนาดแตกต่างกันตั้งแต่ความยาวลำตัว เพียง 1 มิลลิเมตร ( Spermophorides lascars ) จนถึง 11 มิลลิเมตร ( Artema atlanta ) [7]
ที่อยู่อาศัย
แมงมุมฟอสซิดพบได้ในทุกทวีปของโลก ยกเว้นทวีปแอนตาร์กติกาแมงมุมฟอสซิดห้อยลงมาในใยแมงมุมที่รกรุงรังและมีรูปร่างไม่สม่ำเสมอ ใยแมงมุมเหล่านี้สร้างขึ้นในที่มืดและชื้น เช่น ในถ้ำ ใต้ก้อนหินและเปลือกไม้ที่หลุดลุ่ย และในโพรงสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่ถูกทิ้งร้าง ในบริเวณที่อยู่อาศัยของมนุษย์ แมงมุมฟอสซิดจะสร้างใยแมงมุมในบริเวณที่ไม่ได้รับการรบกวนในอาคาร เช่น มุมสูง ห้องใต้หลังคา และห้องใต้ดิน ดังนั้นจึงมีชื่อเรียกทั่วไปว่า "แมงมุมห้องใต้ดิน" [8]
พฤติกรรม
การดักจับ
ใยแมงมุมไม่มีคุณสมบัติในการยึดเกาะและจะใช้โครงสร้างที่ไม่สม่ำเสมอเพื่อดักจับเหยื่อ เมื่อแมงมุมใยแมงมุมตรวจจับเหยื่อในใยของมัน แมงมุมจะห่อหุ้มเหยื่อด้วยวัสดุที่คล้ายไหมอย่างรวดเร็ว เหยื่ออาจถูกกินทันทีหรือเก็บไว้กินทีหลัง เมื่อกินเสร็จ แมงมุมจะทำความสะอาดใยโดยปลดตะขอของเหยื่อและปล่อยให้ซากหลุดออกจากใย แมงมุมชนิดนี้ไม่โต้ตอบมนุษย์
การตอบสนองต่อภัยคุกคาม
แมงมุมบางชนิดในวงศ์ Pholcidae จะแสดงปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อถูกรบกวนจากการสัมผัสใยแมงมุมหรือเหยื่อขนาดใหญ่ที่พันกัน แมงมุมจะตอบสนองด้วยการสั่นไหวอย่างรวดเร็วในใยของมัน ซึ่งบางครั้งอาจสั่นเป็นจังหวะเป็นวงกลม แมงมุมอาจสั่นไหวตามความยืดหยุ่นของใย ทำให้เกิดการสั่นไหวที่รุนแรงกว่าการเคลื่อนไหวของขาแมงมุม แม้ว่าแมงมุมสายพันธุ์อื่นจะแสดงพฤติกรรมนี้ แต่พฤติกรรมดังกล่าวของแมงมุมสายพันธุ์ Pholcidae ทำให้แมงมุมเหล่านี้บางครั้งถูกเรียกว่า "แมงมุมสั่นไหว" มีเหตุผลหลายประการที่เสนอสำหรับการตอบสนองต่อภัยคุกคามนี้ การเคลื่อนไหวอาจทำให้ผู้ล่าหาหรือโจมตีแมงมุมได้ยาก หรืออาจเป็นสัญญาณให้ศัตรูที่คาดว่าจะเป็นศัตรูหนีไป การสั่นอาจเพิ่มโอกาสในการจับแมลงที่เพิ่งปัดใยของมันและยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ หรือทำให้เหยื่อพันกันมากขึ้นซึ่งอาจสามารถปลดปล่อยตัวเองได้ด้วยวิธีอื่น[9]หากแมงมุมยังคงถูกรบกวนต่อไป มันจะถอยหนีไปที่มุมหนึ่งหรือหลุดออกจากใยและหลบหนีไป
อาหาร
แม้ว่าพวกมันจะกินแมลง แต่แมงมุมบางชนิดก็บุกรุกใยแมงมุมของแมงมุมชนิดอื่นเพื่อกินโฮสต์ ไข่ หรือเหยื่อ ในบางกรณี แมงมุมจะสั่นใยแมงมุมของแมงมุมชนิดอื่น เลียนแบบการดิ้นรนของเหยื่อที่ติดกับดักเพื่อล่อโฮสต์ให้เข้ามาใกล้ แมงมุม Pholcids ล่าแมงมุมทอกรวยTegenaria และเป็นที่รู้กันว่าโจมตีและกินแมงมุมหลังแดงแมงมุมล่าสัตว์และแมงมุมบ้าน[10] [ 11]
ฟอสซิดอาจเป็นประโยชน์ต่อมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคที่มีแมงมุมโฮโบ จำนวนมาก เนื่องจากการล่าเหยื่อในTegenariaอาจช่วยควบคุมจำนวนประชากรได้[12]นอกจากนี้ ยังพบว่าฟอสซิดกินแมงมุมSteatoda nobilisในประเทศต่างๆ เช่น ไอร์แลนด์และอังกฤษ[13]
การเดิน
Pholcus phalangioidesมักใช้การเดินแบบสี่ขาสลับกัน (ขาขวาข้างแรก จากนั้นเป็นขาซ้ายข้างที่สอง แล้วจึงเป็นขาขวาข้างที่สาม เป็นต้น) ซึ่งพบได้ทั่วไปในแมงมุมหลายสายพันธุ์ อย่างไรก็ตาม มีการบันทึกการเปลี่ยนแปลงรูปแบบนี้บ่อยครั้งระหว่างการสังเกตการเคลื่อนไหวของแมงมุม
ความเข้าใจผิด
มีตำนานเมืองว่าแมงมุมพ่อขาเรียวมีพิษร้ายแรงที่สุดในบรรดาแมงมุมทั้งหมด แต่เขี้ยวของมันเล็กเกินไปหรืออ่อนแอเกินไปที่จะเจาะผิวหนังมนุษย์ได้ ตำนานเดียวกันนี้ยังถูกเล่าซ้ำถึงแมงมุมแม่ม่ายและแมงมุมขาเรียวในบางพื้นที่อีกด้วย ซึ่งเรื่องนี้ไม่เป็นความจริงสำหรับแมงมุมทั้งสามชนิดเลย แมงมุม Pholcidae สามารถกัดมนุษย์ได้จริง และพิษของแมงมุมนี้ไม่มีความสำคัญทางการแพทย์ ทั้งแมงมุมแม่ม่ายและแมงมุมขาเรียวก็ไม่มีพิษหรือเขี้ยวให้พูดถึงเลย แมงมุม Pholcid มีเขี้ยวสั้น (เรียกว่า uncate เนื่องจากมีรูปร่าง "งอน") แมงมุมแม่ม่ายสีน้ำตาลก็มีเขี้ยวแบบ uncate เช่นกัน แต่สามารถกัดคนได้อย่างรุนแรง
คำอธิบายที่เป็นไปได้ ได้แก่ พิษของแมงมุมฟอสซิดไม่มีพิษต่อมนุษย์ แมงมุมฟอสซิดอันเคตมีขนาดเล็กกว่าแมงมุมแม่ม่ายสีน้ำตาล หรือมีความแตกต่างของกล้ามเนื้อระหว่างแมงมุมทั้งสองชนิด โดยแมงมุมแม่ม่ายเป็นแมงมุมที่ล่าเหยื่อซึ่งมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงกว่าในการเจาะเขี้ยว[14]ตามคำกล่าวของ Rick Vetter จากมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ริเวอร์ไซด์แมงมุมพ่อขาเรียวยาวไม่เคยทำร้ายมนุษย์ และไม่มีหลักฐานว่าแมงมุมชนิดนี้เป็นอันตรายต่อมนุษย์[15]
ตำนานอาจเป็นผลมาจากข้อเท็จจริงที่ว่าแมงมุมพ่อขายาวล่าแมงมุมพิษร้ายแรง เช่น แมงมุมหลังแดงและแมงมุมแม่ม่าย สาย พันธุ์แท้Latrodectus [16] ในขอบเขตที่ข้อมูลด้านแมงมุมดังกล่าวเป็นที่รู้จักต่อสาธารณชนทั่วไป อาจมีคนคิดว่าหากแมงมุมพ่อขายาวสามารถฆ่าแมงมุมที่สามารถกัดคนได้ แสดง ว่าแมงมุมต้องมีพิษมากกว่า และเขี้ยวที่ไม่มีพิษถือเป็นสิ่งที่ห้ามไม่ให้มันฆ่าคน ในความเป็นจริง แมงมุมสามารถขว้างใยยาวๆ ใส่เหยื่อได้ ทำให้เหยื่อไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ในระยะที่ปลอดภัย[17]
นักล่าตำนานการทดลอง
ในปี 2004 รายการโทรทัศน์MythBustersของช่อง Discovery Channelได้ทดสอบตำนานพิษแมงมุมขาเรียวในตอนที่ 13 "Buried in Concrete" เจมี ไฮน์แมนและอดัม ซาเวจพิธีกรรายการได้พิสูจน์ให้เห็นเป็นครั้งแรกว่าพิษของแมงมุมไม่เป็นพิษเท่ากับพิษชนิดอื่น หลังจากที่ได้ยินเกี่ยวกับการทดลองที่ฉีดพิษของแมงมุมขาเรียวและแมงมุมแม่ม่ายดำให้หนู โดยพิษของแมงมุมแม่ม่ายดำมีปฏิกิริยาที่รุนแรงกว่ามาก หลังจากวัดเขี้ยวของแมงมุมได้ประมาณ 0.25 มม. อดัม ซาเวจจึงสอดมือเข้าไปในภาชนะที่มีแมงมุมขาเรียวหลายตัว และรายงานว่าเขารู้สึกถึงการกัดซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกแสบร้อนเล็กน้อยและอยู่ได้ไม่นาน พิษนั้นทะลุผิวหนังของเขาได้จริง แต่ไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายที่เห็นได้ชัด[18]นอกจากนี้ การวิจัยล่าสุดยังแสดงให้เห็นว่าพิษฟอสซิดมีผลกับแมลงค่อนข้างอ่อน[19]
สกุล
ตั้งแต่เดือนเมษายน 2019 [อัปเดต]แคตตาล็อก World Spiderยอมรับสกุลต่อไปนี้: [2]
- เอทา นา ฮูเบอร์, 2548 – เอเชีย ฟิจิ
- อานันซัส ฮูเบอร์ 2007 – แอฟริกา
- Anopsicus Chamberlin & Ivie, 1938 – เม็กซิโก เอกวาดอร์ แคริบเบียน อเมริกากลาง
- Apokayana Huber, 2018 – มาเลเซีย อินโดนีเซีย
- อาเรนิตา ฮูเบอร์ และคาร์วัลโญ่ 2019 – บราซิล
- อาร์นาปา ฮูเบอร์, 2019 – อินโดนีเซีย ปาปัวนิวกินี
- อาร์เท มา วัลเคนเนียร์, พ.ศ. 2380 – เอเชีย แอฟริกา
- Aucana Huber, 2000 – ชิลี
- Aymaria Huber, 2000 – อเมริกาใต้
- เบลิซานา ทอเรลล์ พ.ศ. 2441 – เอเชีย โอเชียเนีย
- บลังโกอา ฮูเบอร์ 2000 – เวเนซุเอลา
- บุยติงกา ฮูเบอร์, 2003 – แอฟริกา
- คาลาปนิตา ไซมอน, 1892 – เอเชีย
- Canaima Huber, 2000 – ตรินิแดด, เวเนซุเอลา
- แคนติคุส ฮูเบอร์ 2018 – เอเชีย
- Carapoia González-Sponga, 1998 – อเมริกาใต้
- Cenemus Saaristo, 2001 – เซเชลส์
- Chibchea Huber, 2000 – อเมริกาใต้
- ชิโซ ซา ฮูเบอร์, 2000 – เม็กซิโก, อารูบา, สหรัฐอเมริกา
- ซิโบเนยา เปเรซ, 2001 – คิวบา
- Coryssocnemis Simon, 1893 – ตรินิแดด อเมริกาใต้ เม็กซิโก อเมริกากลาง
- Crossopriza Simon, 1893 – เอเชีย แอฟริกา สหรัฐอเมริกา เวเนซุเอลา เยอรมนี ออสเตรเลีย
- เอเนเทีย ฮูเบอร์ 2000 – โบลิเวีย
- กาลาปา ฮูเบอร์ 2000 – เอกวาดอร์
- เกิร์ตชิ โอลา บรินโญลี, 1981 – อาร์เจนตินา
- Giloloa Huber, 2019 – อินโดนีเซีย
- Guaranita Huber, 2000 – อาร์เจนตินา บราซิล
- ฮันตู ฮูเบอร์, 2016 – อินโดนีเซีย
- Holocneminus Berland, 1942 – เอเชีย, ซามัว
- โฮโลคนีมัส ไซ มอน ค.ศ. 1873 – สเปน อิตาลี โปรตุเกส
- Hoplopholcus Kulczyński, 1908 – เอเชีย, กรีซ
- Ibotyporanga Mello-Leitão, 1944 – บราซิล
- Ixchela Huber, 2000 – เม็กซิโก อเมริกากลาง
- Kairona Huber & Carvalho, 2019 – บราซิล
- คัมบิวา ฮูเบอร์, 2000 – บราซิล
- Kelabita Huber, 2018 – อินโดนีเซีย มาเลเซีย
- โคราตา ฮูเบอร์ 2005 – เอเชีย
- Kintaqa Huber, 2018 – ไทย, มาเลเซีย
- Leptopholcus Simon, พ.ศ. 2436 – เอเชีย แอฟริกา
- Litoporus Simon, 1893 – อเมริกาใต้
- มากานา ฮูเบอร์ 2019 – โอมาน
- Mecolaesthus Simon, 1893 – แคริบเบียน อเมริกาใต้
- เมราฮา ฮูเบอร์ 2018 – เอเชีย
- Mesabolivar González-Sponga, 1998 – อเมริกาใต้, ตรินิแดด
- Metagonia Simon, 1893 – อเมริกาเหนือ อเมริกาใต้ อเมริกากลาง แคริบเบียน
- Micromerys Bradley, 1877 – ปาปัวนิวกินี ออสเตรเลีย
- Micropholcus Deeleman-Reinhold & Prinsen, 1987 – โมร็อกโก แคริบเบียน ยุโรป เอเชีย ออสเตรเลีย
- โมดิซิมุส ไซมอน ค.ศ. 1893 – อเมริกาเหนือ อเมริกากลาง แคริบเบียน เยอรมนี เซเชลส์ เอเชีย ออสเตรเลีย อเมริกาใต้
- มูรูตา ฮูเบอร์, 2018 – มาเลเซีย
- เนรูเดีย ฮูเบอร์ 2000 – ชิลี อาร์เจนตินา
- Ninetis Simon, 1890 – แอฟริกา เยเมน
- นิปิซา ฮูเบอร์ 2018 – เอเชีย
- นิต้า ฮูเบอร์ และ เอล-เฮนนาวี, 2550 – อียิปต์, อิหร่าน, อุซเบกิสถาน
- Nyikoa Huber, 2007 – แอฟริกากลาง
- ออสซินิสซา ดิมิโทรฟ และ ริเบร่า 2005 – เกาะคานารี
- Otavaloa Huber, 2000 – อเมริกาใต้
- ไพวนา ฮูเบอร์, 2018 – ไต้หวัน
- Panjange Deeleman-Reinhold & Deeleman, 1983 – เอเชีย โอเชียเนีย
- ปาเปียเมนตา ฮูเบอร์, 2000 – คูราเซา
- Paramicromerys Millot, 1946 – มาดากัสการ์
- Pehrforsskalia Deeleman-Reinhold & van Harten, 2001 – แอฟริกา, เอเชีย
- เปโมนา ฮูเบอร์ 2019 – เวเนซุเอลา
- Pholcophora Banks, 1896 – สหรัฐอเมริกา แคนาดา เม็กซิโก
- Pholcus Walckenaer, 1805 – เอเชีย ยุโรป แอฟริกา สหรัฐอเมริกา โอเชียเนีย
- Physocyclus Simon, 1893 – อเมริกาเหนือ อเมริกาใต้ สาธารณรัฐเช็ก เอเชีย ออสเตรเลีย อเมริกากลาง
- Pinoquio Huber & Carvalho, 2019 – บราซิล
- ปิซาโบ อา ฮูเบอร์, 2000 – เปรู, เวเนซุเอลา, โบลิเวีย
- ปอมโบ อา ฮูเบอร์ 2000 – โคลอมเบีย
- ปริบูเมีย ฮูเบอร์ 2018 – เอเชีย
- พริสคูลา ไซมอน, พ.ศ. 2436 – อเมริกาใต้
- Psilochorus Simon, 1893 – อเมริกาเหนือ อเมริกาใต้ เอเชีย นิวซีแลนด์
- ควัมทานา ฮูเบอร์ 2003 – แอฟริกา
- เคลิเซเรีย กอนซาเลซ-สปองกา, 2003 – เวเนซุเอลา
- Saciperere Huber & Carvalho, 2019 – บราซิล
- ซาวาร์ นา ฮูเบอร์, 2548 – ไทย มาเลเซีย อินโดนีเซีย
- Smeringopina Kraus, 1957 – แอฟริกา
- Smeringopus Simon, พ.ศ. 2433 – แอฟริกา เอเชีย ออสเตรเลีย
- Spermophora Hentz, 1841 – แอฟริกา เอเชีย โอเชียเนีย เยอรมนี บราซิล สหรัฐอเมริกา
- Spermophorides Wunderlich, 1992 – แอฟริกา, ยุโรป
- Stenosfemuraia González-Sponga, 1998 – เวเนซุเอลา
- Stygopholcus Absolon & Kratochvíl, 1932 – โครเอเชีย, กรีซ, มอนเตเนโกร
- Systenita Simon, พ.ศ. 2436 – เวเนซุเอลา
- ไทโนเนีย ฮูเบอร์ 2000 – ฮิสปานิโอลา
- Teranga Huber, 2018 – อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์
- จาง ทิเบต , Zhu & Song, 2549 – ทิเบต
- Tissahamia Huber, 2018 – เอเชีย
- โทลเทกา ฮูเบอร์, 2000 – เม็กซิโก
- Trichocyclus Simon, 1908 – ออสเตรเลีย
- ทูปิเจีย ฮูเบอร์, 2000 – บราซิล
- Uthina Simon, พ.ศ. 2436 – เอเชีย, เซเชลส์
- วันนิยาลา ฮูเบอร์ และเบนจามิน, 2548 – ศรีลังกา
- วอนานา ฮูเบอร์, 2000 – โคลัมเบีย, เอกวาดอร์, ปานามา
- วูกิการ์รา ฮูเบอร์, 2001 – ออสเตรเลีย
- ซาตาวู อา ฮูเบอร์, 2003 – มาดากัสการ์
- Crossopriza lyoniสองตัว ตัวล่างเป็นตัวผู้ ตัวเมียกำลังกำห่อไข่เอาไว้ (ขยายภาพ)
- แมงมุมลายหินอ่อน ( Holocnemus pluchei ) กำลังพาเหยื่อ ไป ด้วย
- Smeringopus pallidusตัวเมียมีถุงไข่
- แมงมุมห้องใต้ดินลำตัวสั้นตัวผู้ ( Spermophora senoculata ) จากสหรัฐอเมริกา
- อุธินา อาทริกูลาริส
อ้างอิง
การอ้างอิง
- ↑ คอช, ซีแอล (1850) Übersicht des Arachnidensystems. ดอย :10.5962/bhl.title.39561.
- ^ ab "Family: Pholcidae CL Koch, 1850". World Spider Catalog . Natural History Museum Bern . สืบค้นเมื่อ2019-04-23 .
- ^ ab "araneae - Key to families". araneae.nmbe.ch . สืบค้นเมื่อ2024-02-02 .
- ^ ab "Family Pholcidae - Cellar Spiders". bugguide.net . สืบค้นเมื่อ2024-02-02 .
- ↑ abc "araneae - Pholcidae". araneae.nmbe.ch . สืบค้นเมื่อ 2024-02-02 .
- ↑ "Opiliones - ผู้เก็บเกี่ยว". www.ento.csiro.au . สืบค้นเมื่อ 2024-02-02 .
- ↑ ซาริสโต, มิชิแกน (2001) "แมงมุม Pholcid ของหินแกรนิตเซเชลส์ (Araneae, Pholcidae)" (PDF ) เปลซูมา . 9 : 9–28.
- ^ "ข้อมูล Pholcidae". BioKIDS – การสืบค้นข้อมูลของเด็กๆ เกี่ยวกับสายพันธุ์ที่หลากหลาย . Animal Diversity Web . สืบค้นเมื่อ15 กรกฎาคม 2018 .
- ^ มาร์ลิน, บรูซ (25 เมษายน 2549). วิดีโอของ "แมงมุมสั่นสะเทือน" สั่นสะเทือน ( ภาพยนตร์ QuickTime )
- ^ "พ่อขายาว". พิพิธภัณฑ์ควีนส์แลนด์
- ^ Wim van Egmond “Pholcus phalangioides แมงมุมขาเรียวยาว ในรูปแบบ 3 มิติ”
- ^ "Pholcus phalangioides (แมงมุมห้องใต้ดินลำตัวยาว) – การระบุแมงมุมและรูปภาพ". spiderid.com . สืบค้นเมื่อ2018-07-15 .
- ^ Dugon, Michel M.; Dunbar, John P.; Afoullouss, Sam; Schulte, Janic; McEvoy, Amanda; English, Michael J.; Hogan, Ruth; Ennis, Collie; Sulpice, Ronan (2017). "การเกิด อัตราการสืบพันธุ์ และการระบุแมงมุมแม่ม่ายเทียม Noble ที่ไม่ใช่สายพันธุ์พื้นเมือง Steatoda nobilis (Thorell, 1875) ในไอร์แลนด์" ชีววิทยาและสิ่งแวดล้อม: รายงานการประชุมของ Royal Irish Academy . 117B (2): 77–89 doi :10.3318/bioe.2017.11 ISSN 0791-7945 JSTOR 10.3318/bioe.2017.11 S2CID 90738542
- ^ "Daddy Long Legs Site on UCR". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-11-04 . สืบค้นเมื่อ2007-09-15 .
- ^ "Spider Myths – Daddy Long Legs". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-11-04 . สืบค้นเมื่อ2007-09-15 .
- ^ "Family Pholcidae – daddy long-leg spiders". Brisbane Insects and Spiders . 2009 . สืบค้นเมื่อ13 พฤศจิกายน 2009 .
- ^ "คุณพ่อขาเรียวยาว"
- ^ "แมงมุมขาเรียวยาว". Myth Files. Discovery channel . Archived from the original on เมษายน 12, 2011.
- ^ "The Spider Myths Site". Burke Museum . 12 พฤษภาคม 2005. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 กรกฎาคม 2007. สืบค้นเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2007 .
บรรณานุกรมทั่วไป
- ปินโต-ดา-โรชา, ร.; มาชาโด ก.; กิริเบต์, จี., eds. (2550) Harvestmen: ชีววิทยาของ Opiliones . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด. ไอเอสบีเอ็น 978-0-674-02343-7-
ลิงค์ภายนอก
- “แมงมุมอเมริกาเหนือ วงศ์ Pholcidae”ข้อมูลและภาพอ้างอิงคุณภาพของแมงมุมในห้องใต้ดิน รวมถึงภาพยนตร์ QuickTime ของแมงมุมที่ "สั่น"
- “ข้อมูลและภาพถ่ายของสกุล Pholcidae ยุโรป”
- “Tree of Life Pholcidae” โครงการ เว็บTree of Life