ตำแหน่งของเท้าในการเต้นบัลเล่ต์
ตำแหน่งของเท้าในการเต้นบัลเลต์ถือเป็นส่วนพื้นฐานของเทคนิคบัลเลต์คลาสสิก ที่กำหนดตำแหน่งมาตรฐานของเท้าบนพื้นบัลเล ต์คลาสสิกสมัยใหม่มีตำแหน่งพื้นฐาน 5 ตำแหน่ง ซึ่งเรียกว่าตำแหน่งที่ 1 ถึง 5 ในปี ค.ศ. 1725 ปิแอร์ ราโม ปรมาจารย์ด้านการเต้น ได้ให้เครดิตกับนักออกแบบท่าเต้น ปิแอร์ โบชองป์ ในการเรียบเรียงตำแหน่งทั้ง 5 ตำแหน่งนี้[ 1 ] ตำแหน่ง เพิ่มเติมอีก 2 ตำแหน่ง ซึ่งเรียกว่าตำแหน่งที่ 6 และ 7 ได้ถูกเรียบเรียงโดยSerge Lifarในช่วงทศวรรษปี ค.ศ. 1930 ขณะที่ดำรงตำแหน่งอาจารย์บัลเลต์ที่Paris Opéra Balletแม้ว่าการใช้งานจะจำกัดเฉพาะการออกแบบท่าเต้นของ Lifar ก็ตาม[2] [3]ตำแหน่งที่ 6 และ 7 ไม่ใช่สิ่งประดิษฐ์ของ Lifar แต่เป็นการนำตำแหน่งที่มีอยู่แล้วในศตวรรษที่ 18 กลับมามีชีวิตอีกครั้ง เมื่อมีตำแหน่งเท้า 10 ตำแหน่งในบัลเลต์คลาสสิก[4]
ตำแหน่งพื้นฐาน 5 ตำแหน่ง
ตำแหน่งพื้นฐานแรกคือให้เท้าเหยียบพื้นราบและหันออกด้านข้าง (ชี้ไปในทิศทางตรงกันข้ามเนื่องจากการหมุนขาที่สะโพก)
ตำแหน่งที่หนึ่ง
ส้นเท้าชิดกันและปลายเท้าชี้ไปด้านนอก
ตำแหน่งที่ 2
เท้าชี้ไปในทิศทางตรงข้าม โดยส้นเท้าห่างกันประมาณ 12 นิ้ว (30 ซม.)
ตำแหน่งที่สาม
วางเท้าข้างหนึ่งไว้ข้างหน้าอีกข้างหนึ่งโดยให้ส้นเท้าของเท้าหน้าอยู่ใกล้กับอุ้งเท้าของเท้าหลัง
ตำแหน่งที่สี่
ตำแหน่งที่สี่มี 2 แบบ คือ ouverte และ croise ในทั้งสองกรณี ให้วางเท้าข้างหนึ่งไว้ห่างจากอีกข้างประมาณ 12 นิ้ว (30 ซม.) ในตำแหน่งที่สี่แบบเปิด ส้นเท้าจะอยู่ในแนวเดียวกัน ในขณะที่ในตำแหน่งที่สี่แบบปิด ส้นเท้าของเท้าหน้าจะอยู่ในแนวเดียวกับนิ้วเท้าของเท้าหลัง
ตำแหน่งที่ห้า
ในตำแหน่งที่ 5 เท้าขนานกัน โดยส้นเท้าของเท้าหน้าสัมผัสกับนิ้วหัวแม่เท้าของเท้าหลัง และส้นเท้าของเท้าหลังสัมผัสกับนิ้วสุดท้ายของเท้าหน้า
ตำแหน่งเพิ่มเติมของลิฟาร์
Serge Lifar (พ.ศ. 2448–2529) ได้กำหนดตำแหน่งเพิ่มเติมอีกสองตำแหน่งที่เรียกว่าตำแหน่งที่หกและที่เจ็ด โดยให้เท้าหันเข้า ไม่ใช่หันออกเหมือนห้าตำแหน่งแรก
ตำแหน่งที่ 6
ในตำแหน่งที่ 6 ของลิฟาร์ ขาจะหมุนเข้าโดยให้เท้าอยู่เคียงข้างกันและขนานกัน[5]
ตำแหน่งที่เจ็ด
คล้ายกับตำแหน่งที่สี่ แต่ทำโดยให้ส้นเท้าอยู่ตรงกลางซึ่งกันและกัน มีตำแหน่งที่เจ็ดอยู่สองตำแหน่ง โดยกำหนดว่าเท้าซ้ายหรือขวาจะอยู่ข้างหน้า
ดูเพิ่มเติม
อ้างอิง
- ^ Harris-Warrick, Rebecca; Brown, Bruce Alan (2005). The Grotesque Dancer on the Eighteenth-Century Stage . สำนักพิมพ์ University of Wisconsin . หน้า 115. ISBN 978-0299203542-
- ^ ลิฟาร์, เซอร์จ (1951). ลิฟาร์กับบัลเลต์คลาสสิก. แอลลัน วิงเกต. ASIN B0006ASYP2.
- ^ Ries, Frank WD (1986). โรงละครเต้นรำของ Jean Cocteau . Ann Arbor: University Microfilms International Research Press. หน้า 132. ISBN 0-8357-1994-4-
- ^ Paolacci, Claire (2004). "Serge Lifar และโรงอุปรากรปารีสในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง" วารสารของ Oxford University History Society : 8.
- ^ Craine, D.; Mackrell, J. (2010). พจนานุกรมการเต้นรำออกซ์ฟอร์ด. Oxford Paperback Reference. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด. หน้า 171. ISBN 978-0-19-956344-9. ดึงข้อมูลเมื่อ17 เมษายน 2567 .