เครื่องทอผ้าแบบมีกำลัง

กี่ทอด้วยพลังงานเป็นกี่ทอ ด้วยเครื่องจักร และเป็นหนึ่งในพัฒนาการสำคัญในการทำให้การทอผ้าเป็นอุตสาหกรรม ในช่วงการปฏิวัติอุตสาหกรรม ยุคแรก กี่ทอด้วยพลังงานเครื่องแรกได้รับการออกแบบและจดสิทธิบัตรในปี พ.ศ. 2328 โดยเอ็ดมันด์ คาร์ทไรท์ [ ^1]ซึ่งได้รับการปรับปรุงในช่วง 47 ปีถัดมา จนกระทั่งการออกแบบโดยบริษัทฮาวเวิร์ดและบูลลอทำให้การทำงานเป็นแบบอัตโนมัติทั้งหมด อุปกรณ์นี้ได้รับการออกแบบในปี พ.ศ. 2377 โดยเจมส์ บูลลอและวิลเลียม เคนเวิร์ธี และได้รับการตั้งชื่อว่า กี่ทอแลงคาเชียร์

ภายในปี ค.ศ. 1850 มีโรงงานทอผ้าแบบใช้กำลังไฟฟ้าในอังกฤษรวมทั้งหมดประมาณ 260,000 แห่ง สองปีต่อมา ได้มีการผลิตเครื่องทอผ้าแบบ Northropซึ่งเข้ามาทดแทนเครื่องทอผ้าแบบเดิมเมื่อไม่มีการใช้งาน ซึ่งเข้ามาแทนที่เครื่องทอผ้าแบบ Lancashire

ส่วนประกอบหลักของกี่ทอ ได้แก่ คานยืน ตะกอ สายรัด กระสวย หวี และลูกกลิ้งเก็บด้าย ในกี่ทอ กระบวนการผลิตเส้นด้ายประกอบด้วย การสลัด การหยิบ การตีเส้น และการหยิบด้าย

• การปอกด้ายการปอกด้ายคือการยกเส้นด้ายยืนขึ้นเพื่อสร้างห่วงสำหรับสอดเส้นด้ายที่เติมลงไปโดยกระสวย การปอกด้ายคือช่องว่างแนวตั้งระหว่างเส้นด้ายยืนที่ยกขึ้นและที่ยังไม่ได้ยกขึ้น ในกี่ทอสมัยใหม่ การดำเนินการปอกด้ายแบบเรียบง่ายและซับซ้อนจะดำเนินการโดยอัตโนมัติโดยโครงตะกอหรือโครงเชือก ซึ่งเรียกอีกอย่างว่าโครงถัก โครงนี้เป็นโครงสี่เหลี่ยมที่ติดลวดชุดหนึ่งที่เรียกว่า โครงตะกอหรือโครงถัก เส้นด้ายจะถูกส่งผ่านรูตาของโครงตะกอซึ่งห้อยลงมาจากโครงถักในแนวตั้ง รูปแบบการทอจะกำหนดว่าโครงใดจะควบคุมเส้นด้ายยืนแต่ละเส้น และจำนวนโครงที่ใช้จะขึ้นอยู่กับความซับซ้อนของการทอ วิธีการทั่วไปสองวิธีในการควบคุมตะกอคือ ดอบบี้และหัวแจ๊คการ์ด
• การหยิบเมื่อสายรัดยกตะกอหรือเชือกขึ้น ซึ่งจะยกเส้นใยยืนขึ้น เส้นด้ายที่ทอขึ้นจะถูกสร้างขึ้น เส้นด้ายที่เติมจะถูกสอดผ่านตะกอโดยอุปกรณ์พาหะขนาดเล็กที่เรียกว่ากระสวยโดยปกติกระสวยจะชี้ไปที่ปลายทั้งสองข้างเพื่อให้ผ่านตะกอได้ ในกี่กระสวยแบบดั้งเดิม เส้นด้ายที่เติมจะถูกม้วนเข้ากับขนม้วน ซึ่งจะถูกติดตั้งไว้ในกระสวย เส้นด้ายที่เติมจะโผล่ออกมาทางรูในกระสวยขณะที่เคลื่อนผ่านเครื่องทอ การที่กระสวยเคลื่อนข้ามจากด้านหนึ่งของเครื่องทอไปยังอีกด้านหนึ่งเพียงครั้งเดียว เรียกว่าการหยิบ เมื่อกระสวยเคลื่อนไปมาข้ามตะกอ กระสวยจะทอขอบหรือริมผ้าที่แต่ละด้านของผ้าเพื่อป้องกันไม่ให้ผ้าหลุดลุ่ย
• การตีเส้นเมื่อกระสวยเคลื่อนที่ผ่านเครื่องทอโดยวางเส้นด้ายที่เติมลงไป ก็จะผ่านช่องเปิดในโครงอีกอันหนึ่งที่เรียกว่ากก (ซึ่งมีลักษณะคล้ายหวี) ในแต่ละครั้งที่หยิบ กกจะกดหรือตีเส้นที่เติมลงไปให้ติดกับส่วนของผ้าที่ขึ้นรูปแล้ว จุดที่ผ้าขึ้นรูปเรียกว่าจุดตก เครื่องทอกระสวยทั่วไปสามารถทำงานได้ด้วยความเร็วประมาณ 150 ถึง 200 ครั้งต่อนาที

ในการทอผ้าแต่ละครั้ง จะต้องม้วนผ้าที่เพิ่งทอเสร็จบนคานผ้า กระบวนการนี้เรียกว่า การยกขึ้น ในขณะเดียวกัน จะต้องปล่อยหรือปล่อยเส้นด้ายยืนออกจากคานผ้ายืน เพื่อให้ทำงานอัตโนมัติได้เต็มที่ เครื่องทอต้องมีการเคลื่อนไหวแบบหยุดนิ่งซึ่งจะทำให้เครื่องทอหยุดทำงานหากเส้นด้ายพุ่งขาด

การปฏิบัติงานทอผ้าในโรงงานทอผ้าจะดำเนินการโดยผู้ปฏิบัติงานที่ได้รับการฝึกอบรมเป็นพิเศษซึ่งเรียกว่าช่างทอผ้า ช่างทอผ้าจะต้องยึดมั่นในมาตรฐานอุตสาหกรรมระดับสูงและมีหน้าที่ตรวจสอบเครื่องทอผ้าตั้งแต่ 10 ถึง 30 เครื่องในเวลาเดียวกัน ในระหว่างกะการทำงาน ช่างทอผ้าจะใช้ดินสอหรือดินสอสีขี้ผึ้งเพื่อเซ็นชื่อย่อของตนลงบนผ้าเพื่อทำเครื่องหมายการเปลี่ยนกะ จากนั้นจึงเดินไปตามผ้า (ด้านหน้า) ของเครื่องทอผ้าที่ดูแล โดยสัมผัสผ้าเบาๆ ขณะที่ผ้าหลุดออกจากกก การทำเช่นนี้จะทำเพื่อตรวจจับ "ตัวหยิบ" หรือด้ายเสริมที่ขาด หากตรวจพบว่าตัวหยิบขาด ช่างทอผ้าจะปิดเครื่องและดำเนินการแก้ไขข้อผิดพลาด โดยปกติแล้วจะทำการเปลี่ยนแกนม้วนด้ายเสริมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ช่างทอผ้าได้รับการฝึกอบรมว่าตามหลักการแล้ว เครื่องจักรไม่ควรหยุดทำงานนานเกินหนึ่งนาที และควรใช้เวลาตอบสนองที่เร็วกว่านี้

การดำเนินการนี้ต้องใช้คนมากกว่า 2 คน เนื่องจากวิธีการทำงาน

ความคิดแรกสำหรับกี่ทออัตโนมัติได้รับการพัฒนาในปี 1784 โดย M. de GennesในปารีสและโดยVaucansonในปี 1745 แต่การออกแบบเหล่านี้ไม่เคยได้รับการพัฒนาและถูกลืม ในปี 1785 Edmund Cartwrightได้จดสิทธิบัตรเครื่องทอไฟฟ้าซึ่งใช้พลังงานน้ำเพื่อเร่งกระบวนการทอผ้า ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของเครื่องทอไฟฟ้าสมัยใหม่ ความคิดของเขาได้รับอนุญาตครั้งแรกโดย Grimshaw แห่งแมนเชสเตอร์ซึ่งสร้างโรงงานทอผ้าพลังไอน้ำขนาดเล็กในแมนเชสเตอร์ในปี 1790 แต่โรงงานถูกไฟไหม้ เครื่องจักรของ Cartwright ไม่ประสบความสำเร็จในเชิงพาณิชย์ เครื่องทอของเขาต้องหยุดเพื่อแต่งเส้นยืน ในช่วงหลายทศวรรษต่อมา ความคิดของ Cartwright ได้รับการปรับเปลี่ยนเป็นเครื่องทออัตโนมัติที่เชื่อถือได้ การออกแบบเหล่านี้ตาม การประดิษฐ์กระสวยบินของ John Kayและพวกเขาส่งกระสวยผ่านโรงเรือนโดยใช้คันโยก ด้วยความเร็วในการทอผ้าที่เพิ่มขึ้น ช่างทอผ้าสามารถใช้ด้ายได้มากกว่าที่เครื่องปั่นด้ายจะผลิตได้^[2]

นักประดิษฐ์หลายคนปรับปรุงทั้ง 3 ด้านของกระบวนการหลักและกระบวนการเสริมอย่างค่อยเป็นค่อยไป

• กริมชอว์แห่งแมนเชสเตอร์ (1790): การแต่งเส้นยืน
• ออสติน (พ.ศ. 2332, 2333): แต่งเส้นยืน ผลิตกี่ทอ 200 เครื่องให้กับมอนเทธแห่งพอลล็อคชอว์ พ.ศ. 2343
• โทมัส จอห์นสันแห่งเบรดเบอรี (พ.ศ. 2346): โครงแต่ง โรงงานผลิตกี่ทอด้วยไอน้ำ 200 เครื่องในแมนเชสเตอร์ในปีพ.ศ. 2349 และโรงงานสองแห่งในสต็อคพอร์ตในปีพ.ศ. 2352 หนึ่งแห่งอยู่ในเวสทอตันแลงคาเชียร์ (พ.ศ. 2352)
• วิลเลียม แรดคลิฟฟ์แห่งสต็อคพอร์ต (พ.ศ. 2345): กลไกการรับที่ปรับปรุงดีขึ้น
• จอห์น ท็อดด์ แห่งเบิร์นลีย์ (พ.ศ. 2346): ลูกกลิ้งใบหญ้าและระบบการสลัดแบบใหม่ ใบหญ้าถูกผูกเข้ากับเหยียบซึ่งขับเคลื่อนด้วยลูกเบี้ยวบนเพลาที่สอง
• วิลเลียม ฮอร์ร็อคส์ แห่งสต็อกพอร์ต (พ.ศ. 2346): โครงสร้างยังคงเป็นไม้ แต่เครื่องกลึงถูกแขวนออกจากโครงสร้างและควบคุมด้วยลูกเบี้ยวที่เพลาแรก การกลึงควบคุมด้วยลูกเบี้ยวที่เพลาที่สอง การเคลื่อนที่ยกขึ้นคัดลอกมาจากแรดคลิฟฟ์
• ปีเตอร์ มาร์สแลนด์ (พ.ศ. 2349): ปรับปรุงการเคลื่อนที่ของเครื่องกลึงเพื่อแก้ปัญหาการหยิบที่ไม่ถูกต้อง
• วิลเลียม คอตตอน (1810): การปรับปรุงการปล่อยการเคลื่อนไหว
• วิลเลียม ฮอร์ร็อคส์ (พ.ศ. 2356): กี่ทอของฮอร์ร็อคส์การปรับเปลี่ยนการเคลื่อนที่ของเครื่องกลึง ปรับปรุงให้ดีขึ้นที่มาร์สแลนด์
• Peter Ewart (1813): การใช้นิวเมติกส์
• โจเซฟและปีเตอร์ เทย์เลอร์ (พ.ศ. 2358): เครื่องกลึงเท้าแบบตีคู่สำหรับผ้าหนา
• พอล มูดี้ (พ.ศ. 2358): ผลิตเครื่องทอผ้าแบบใช้กำลังเครื่องแรกในอเมริกาเหนือ การส่งออกเครื่องทอผ้าจากสหราชอาณาจักรถือเป็นสิ่งผิดกฎหมาย
• John Capron and Sons (พ.ศ. 2363): ติดตั้งเครื่องทอผ้าขนสัตว์แบบใช้กำลังเครื่องแรกในอเมริกาเหนือที่เมืองอักซ์บริดจ์ รัฐแมสซาชูเซตส์
• วิลเลียม ฮอร์ร็อคส์ (พ.ศ. 2364): ระบบการทำให้เส้นยืนและเส้นพุ่งเปียกขณะใช้งาน ทำให้การกำหนดขนาดมีประสิทธิภาพมากขึ้น
• Richard Roberts (พ.ศ. 2373): Roberts Loomการปรับปรุงเหล่านี้ได้แก่ ล้อเก็บเกียร์และแท็ปเปตเพื่อใช้กับเฮดเดิลหลายอัน^[3]
• สแตนฟอร์ด พริทชาร์ด และวิลกินสัน จดสิทธิบัตรวิธีการหยุดเส้นพุ่งหรือเส้นยืนที่ขาด ซึ่งไม่ได้นำมาใช้
• วิลเลียม ดิกกินสันแห่งแบล็คเบิร์น: แบล็คเบิร์น ลูม โอเวอร์พิคยุคใหม่

ปัจจุบันมีชุดการปรับปรุงที่มีประโยชน์ซึ่งปรากฏอยู่ในสิทธิบัตรสำหรับอุปกรณ์ที่ไร้ประโยชน์

• Horny, Kenworthy และ Bullough แห่ง Blackburn (พ.ศ. 2377): ลิ้นสั่นหรือลิ้นแมลงวัน
• จอห์น แรมส์บอตทอมและริชาร์ด โฮลต์แห่งทอดมอร์เดน (พ.ศ. 2377): การเคลื่อนไหวหยุดเส้นพุ่งอัตโนมัติแบบใหม่
• เจมส์ บูลลอฟแห่งแบล็คเบิร์น (พ.ศ. 2378) ได้พัฒนาระบบหยุดการพุ่งอัตโนมัติและการจัดเตรียมการเก็บและปล่อยเส้นพุ่ง
• แอนดรูว์ พาร์กินสัน (พ.ศ. 2379): เปลหามที่ได้รับการปรับปรุง ( วัด )
• วิลเลียม เคนเวิร์ธีและเจมส์ บูลลอฟ (พ.ศ. 2384): วิหาร รางน้ำและลูกกลิ้ง (กลายมาเป็นมาตรฐาน) สต็อปโมชั่นแบบเรียบง่าย^[4]

เมื่อถึงจุดนี้ กี่ทอจะกลายเป็นระบบอัตโนมัติ ยกเว้นการเติมด้ายพุ่งใหม่ ช่างทอเครื่องทอ Cartwight สามารถทอเครื่องทอหนึ่งเครื่องด้วยอัตรา 120-130 เข็มต่อนาที หากใช้เครื่องทอLancashire Loom ของ Kenworthy และ Bullough ช่างทอสามารถใช้เครื่องทอสี่เครื่องขึ้นไปด้วยอัตรา 220-260 เข็มต่อนาที ซึ่งจะทำให้มีปริมาณงานเพิ่มขึ้นแปดเท่า (หรือมากกว่า)

• เจมส์ เฮนรี นอร์ทรอป (ค.ศ. 1894) ได้ประดิษฐ์กระสวยด้ายอัตโนมัติและขากรรไกรสปริงกระสวยด้ายเพื่อยึดกระสวยด้ายโดยใช้แหวนที่ก้นกระสวย ซึ่งทำให้สามารถบรรจุและเปลี่ยนแบตเตอรี่อัตโนมัติได้ในปี ค.ศ. 1891 ซึ่งเป็นคุณลักษณะพื้นฐานของเครื่องทอนอร์ทรอป ข้อได้เปรียบหลักของเครื่องทอนอร์ทรอปคือเป็นระบบอัตโนมัติเต็มรูปแบบ เมื่อด้ายเส้นยืนขาด เครื่องทอจะหยุดทำงานจนกว่าจะซ่อมเสร็จ เมื่อด้ายกระสวยหมด กลไกของนอร์ทรอปจะดีดด้ายที่หมดออกและโหลดด้ายใหม่เข้าไปโดยไม่หยุด พนักงานทอสามารถทอเครื่องทอได้ 16 เครื่องขึ้นไป ในขณะที่ก่อนหน้านี้สามารถทอได้เพียง 8 เครื่องเท่านั้น ดังนั้น ต้นทุนแรงงานจึงลดลงครึ่งหนึ่ง เจ้าของโรงสีต้องตัดสินใจว่าการประหยัดแรงงานนั้นคุ้มค่ากับการลงทุนสร้างเครื่องทอใหม่หรือไม่ เครื่องทอทั้งหมด 700,000 เครื่องถูกขายออกไป ในปี ค.ศ. 1914 เครื่องทอของนอร์ทรอปคิดเป็น 40% ของเครื่องทอของอเมริกา นอร์ทรอปเป็นผู้รับผิดชอบสิทธิบัตรที่เกี่ยวข้องกับการทอผ้าหลายร้อยฉบับ

การพัฒนาเครื่องทอผ้าแบบใช้กำลังไฟฟ้าในและรอบๆเมืองแมนเชสเตอร์ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แมนเชสเตอร์เคยเป็นศูนย์กลางของชาวฟิวสเตียนในปี 1620 และทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางสำหรับเมืองอื่นๆในแลงคาเชียร์จึงได้พัฒนาเครือข่ายการสื่อสารกับพวกเขา เมืองแมนเชสเตอร์เป็นจุดส่งออกที่ได้รับการยอมรับโดยใช้แม่น้ำเมอร์ซีย์ ที่คดเคี้ยว และในปี 1800 เมืองนี้มีเครือข่ายคลองที่เจริญรุ่งเรือง โดยเชื่อมต่อกับคลองแอชตันคลองร็อกเดลคลองพีคฟอเรสต์และคลองแมนเชสเตอร์โบลตันและเบอรีการค้าแบบฟิวสเตียนทำให้เมืองต่างๆ มีแรงงานที่มีทักษะซึ่งคุ้นเคยกับเครื่องทอผ้าแบบดัตช์ที่ซับซ้อน และอาจคุ้นเคยกับระเบียบวินัยทางอุตสาหกรรม ในขณะที่แมนเชสเตอร์กลายเป็นเมืองที่ปั่นด้าย เมืองรอบๆ ทอผ้าโดยใช้ ระบบ การทอผ้า ธุรกิจนี้ถูกครอบงำโดยครอบครัวไม่กี่ครอบครัวซึ่งมีเงินทุนที่จำเป็นในการลงทุนในโรงสีใหม่และซื้อเครื่องทอผ้าหลายร้อยเครื่อง โรงสีถูกสร้างขึ้นตามคลองใหม่ ดังนั้นจึงเข้าถึงตลาดได้ทันทีการปั่นด้ายได้รับการพัฒนาขึ้นเป็นอย่างแรกและจนกระทั่งถึงปีพ.ศ. 2373 กี่ทอด้วยมือยังคงมีความสำคัญทางเศรษฐกิจมากกว่ากี่ทอแบบใช้กำลังเมื่อบทบาทสลับกัน^[5]เนื่องจากการเติบโตทางเศรษฐกิจของเมืองแมนเชสเตอร์ อุตสาหกรรมใหม่ด้าน วิศวกรรม เครื่องมือกล ที่มีความแม่นยำ จึงถือกำเนิดขึ้น และนี่คือทักษะที่จำเป็นในการสร้างกลไกที่มีความแม่นยำของเครื่องทอ

จำนวนเครื่องทอผ้าในสหราชอาณาจักร^[6]

ปี	1803	1820	1829	1833	1857
เครื่องทอผ้า	2,400	14,650	55,500	100,000	250,000

กลยุทธ์ ของ Draper คือการกำหนดมาตรฐานให้กับเครื่องทอ Northrop Loomสองสามรุ่นที่ผลิตเป็นจำนวนมาก โดยเครื่องทอ E-model ที่เบากว่าในปี 1909 ตามมาด้วยเครื่องทอ X-model ที่หนักกว่าในปี 1930 เครื่องทอเส้นใยต่อเนื่อง เช่น เรยอน ซึ่งขาดง่ายกว่า จำเป็นต้องใช้เครื่องทอแบบพิเศษ ซึ่งทำได้โดยการซื้อบริษัท Stafford Loom ในปี 1932 และเพิ่มเครื่องทอ XD เข้าไปในกลุ่มผลิตภัณฑ์โดยใช้สิทธิบัตรของบริษัท เนื่องจากเทคนิคการผลิตจำนวนมาก บริษัทจึงลังเลและช้าในการปรับปรุงเครื่องจักรสำหรับเทคโนโลยีใหม่ๆ เช่น เครื่องทอไร้กระสวย^[7]

เดิมทีเครื่องทอผ้าแบบใช้กระสวยในการทอเส้นพุ่ง แต่ในปี 1927 เครื่องทอผ้าแบบไร้กระสวยซึ่งเร็วและมีประสิทธิภาพมากขึ้นก็ได้ถูกนำมาใช้ บริษัท Sulzer Brothersซึ่งเป็นบริษัทสัญชาติสวิสมีลิขสิทธิ์เฉพาะในการผลิตเครื่องทอผ้าแบบไร้กระสวยในปี 1942 และได้อนุญาตให้ Warner & Swasey เป็นผู้ผลิตสินค้าในอเมริกา ส่วน Draper เป็นผู้ได้รับอนุญาตให้ผลิตเครื่องทอผ้าแบบเรเปียร์ที่ทอช้ากว่า ปัจจุบัน ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีได้ผลิตเครื่องทอผ้าหลากหลายประเภทที่ออกแบบมาเพื่อเพิ่มผลผลิตสำหรับวัสดุประเภทเฉพาะ เครื่องทอผ้าแบบที่พบเห็นได้ทั่วไป ได้แก่เครื่องทอผ้าแบบไร้กระสวยของ Sulzer เครื่อง ทอผ้าแบบเรเปียร์เครื่องทอผ้าแบบแอร์เจ็ตและเครื่องทอผ้าแบบวอเตอร์เจ็ต^[8]

เครื่องทอผ้าแบบใช้กำลังไฟฟ้าทำให้ความต้องการช่างทอผ้าฝีมือดีลดลง ส่งผลให้ค่าจ้างลดลงและเกิดการว่างงานในช่วงแรก หลังจากนั้นจึงเกิดการประท้วง ตัวอย่างเช่น ในปี พ.ศ. 2359 ช่างทอผ้าในเมืองแคลตัน 2,000 คน พยายามทำลายโรงงานทอผ้าแบบใช้กำลังไฟฟ้าและขว้างหินใส่คนงาน^[9] ในระยะยาว ความต้องการเครื่องทอผ้าแบบใช้กำลังไฟฟ้าเพิ่มขึ้นและกระตุ้นการส่งออก ทำให้การจ้างงานในภาคอุตสาหกรรมเพิ่มขึ้น แม้ว่าจะได้รับค่าจ้างต่ำก็ตาม^[10] เครื่องทอผ้าแบบใช้กำลังไฟฟ้ายังเปิดโอกาสให้ผู้หญิงทำงานโรงงานอีกด้วย^[11] ด้านมืดของผลกระทบของเครื่องทอผ้าแบบใช้กำลังไฟฟ้าคือการเติบโตของการจ้างงานเด็กในโรงงานทอผ้าแบบใช้กำลังไฟฟ้า^[12]

เครื่องจักรมีอันตรายหลายประการที่อาจทำให้ช่างทอผ้าที่ขาดความเอาใจใส่หรือขาดการฝึกอบรม อันตรายที่เห็นได้ชัดที่สุดคือไม้หวีที่เคลื่อนไหว โครงที่ใช้ยึดตะกอ และลูกกลิ้ง "หนีบ" หรือ "ม้วนผ้าทราย" ที่ใช้เพื่อให้ผ้าตึงขณะผ่านด้านหน้าเครื่องจักรและม้วนผ้าทิ้ง การบาดเจ็บที่พบบ่อยที่สุดในการทอผ้าคือนิ้วถูกหนีบจากคนงานที่เสียสมาธิหรือเบื่อหน่าย แม้ว่าจะไม่ใช่การบาดเจ็บเพียงอย่างเดียวที่พบก็ตาม มีรายงานมากมายเกี่ยวกับช่างทอผ้าที่มีผมยาวพันกับเส้นยืนและถูกดึงหนังศีรษะออกจากกะโหลกศีรษะหรือดึงผมเป็นกระจุก^[13]ด้วยเหตุนี้ บริษัทต่างๆ จึงกำหนดให้ช่างทอผ้ารวบผมและมัดผมให้เรียบร้อย หรือตัดผมให้สั้นเพื่อไม่ให้ผมพันกัน นอกจากนี้ เนื่องจากอาจมีจุดหนีบที่ด้านหน้าเครื่องจักร จึงห้ามสวมเสื้อผ้าหลวมๆ นอกจากนี้ ยังมีความเสี่ยงที่กระสวยจะกระเด็นออกจากเครื่องทอด้วยความเร็วสูง (200 ไมล์ต่อชั่วโมงขึ้นไป/322 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) และพุ่งชนคนงานหากกกที่กำลังเคลื่อนที่ไปเจอกับด้ายหรือเกิดการติดขัดหรือข้อผิดพลาดทางกลไกอื่นๆ ปัญหาด้านความปลอดภัยประการหนึ่งสำหรับช่างทอผ้าก็คือ การทำงานของโรงงานทอผ้าที่เสียงดัง (115 เดซิเบลขึ้นไป) ด้วยเหตุนี้ จึงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้ยินเสียงคนเรียกขอความช่วยเหลือเมื่อเครื่องทอผ้าพันกัน สิ่งนี้ทำให้OSHAต้องกำหนดแนวทางเฉพาะ^[14]สำหรับบริษัทต่างๆ เพื่อลดโอกาสที่อุบัติเหตุดังกล่าวจะเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม แม้จะมีแนวทางดังกล่าวแล้ว การบาดเจ็บในการผลิตสิ่งทอเนื่องจากเครื่องจักรก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง

• กี่ทอแบบด็อบบี้
• เครื่องทอแจ๊คการ์ด
• พอล มูดี้
• เจมส์ เฮนรี่ นอร์ทรอป
• นอร์ทรอป ลูม
• การผลิตสิ่งทอ - การปฏิวัติอุตสาหกรรม
• ฝ้าย - การปั่น การม้วน การม้วน และการทอ

• Collier, Ann M (1970), A Handbook of Textiles , Pergamon Press, หน้า 258, ISBN 0-08-018057-4
• ฮิลส์, ริชาร์ด เลสลี่ (1993), พลังงานจากไอน้ำ: ประวัติศาสตร์ของเครื่องยนต์ไอน้ำแบบคงที่, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, หน้า 244, ISBN 9780521458344
• Jenkins, Geraint (1972), Geraint Jenkins (ed.), อุตสาหกรรมสิ่งทอขนสัตว์ในสหราชอาณาจักร , ลอนดอนและบอสตัน: Routledge Keegan Paul, ISBN 0-7100-69790
• มาร์สเดน, ริชาร์ด (1895), Cotton Weaving: Its Development, Principles, and Practice, George Bell & Sons, หน้า 584, เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2018 , สืบค้นเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2009
• Mass, William (1990), "การเสื่อมถอยของผู้นำด้านเทคโนโลยี: ความสามารถ กลยุทธ์ และการทอผ้าแบบไร้กระสวย" (PDF)ประวัติศาสตร์ธุรกิจและเศรษฐกิจ ISSN  0894-6825
• มิลเลอร์, I; ไวลด์, ซี (2007), เรเชล นิวแมน (บรรณาธิการ), เอ แอนด์ จี เมอร์เรย์ และโรงสีฝ้ายแห่งแอนโคตส์ แลงคาสเตอร์: อ็อกซ์ฟอร์ด โบราณคดีนอร์ธ, ISBN 978-0-904220-46-9

สื่อที่เกี่ยวข้องกับ Power looms ที่ Wikimedia Commons