การปฏิบัติ (กระบวนการ)
กระบวนการที่ทฤษฎี บทเรียน หรือทักษะถูกนำมาปฏิบัติ เป็นรูปเป็นร่าง หรือตระหนักรู้

การปฏิบัติคือกระบวนการที่ทฤษฎีบทเรียน หรือทักษะได้รับการประกาศใช้ เป็นรูปเป็นร่าง ตระหนัก นำไปใช้ หรือปฏิบัติจริง "การปฏิบัติ" อาจหมายถึงการกระทำของการมีส่วนร่วม การประยุกต์ใช้ การปฏิบัติ การรับรู้ หรือการปฏิบัติตามแนวคิด หัวข้อนี้เคยถูกกล่าวถึงซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสาขาปรัชญา โดยได้มีการกล่าวถึงในงานเขียนของเพลโต อริสโตเติลเซนต์ออ กั สติ น ฟ รานซิ สเบคอน อิมมานูเอล คาน ท์เซอเรน คีร์เก กอร์ ลุดวิกฟอน ไมเซส คาร์ล มาร์กซ์ อันโตนิโอ กรัม ชี มาร์ติ น ไฮเดกเกอร์ฮั นนาห์ อารอนท์ฌอง - ปอล ซาร์ตร์ เปาโล เฟรี ยร์ เมอร์เรย์ร็อธบาร์ด และคนอื่นๆ อีกมากมาย หัวข้อนี้มีความหมายในแวดวงการเมือง การศึกษา จิตวิญญาณ และการแพทย์

ต้นกำเนิด

คำว่าpraxisมาจากภาษากรีกโบราณ : πρᾶξις , อักษรโรมัน :  praxisในภาษากรีกโบราณคำว่า praxis (πρᾶξις) หมายถึงกิจกรรมที่คนอิสระทำ นักปรัชญาอริสโตเติลถือว่ามนุษย์มีกิจกรรมพื้นฐาน 3 ประการ คือtheoria (การคิด) poiesis (การทำ) และpraxis (การกระทำ) กิจกรรมเหล่านี้แบ่งออกเป็น 3 ประเภท ได้แก่ทฤษฎีซึ่งมีเป้าหมายสุดท้ายคือความจริง poietical ซึ่งมีเป้าหมายสุดท้ายคือการผลิต และปฏิบัติได้ โดยมีเป้าหมายสุดท้ายคือการกระทำ[1]อริสโตเติลแบ่งความรู้ที่ได้จาก praxis ออกเป็นจริยธรรมเศรษฐศาสตร์และการเมืองอีกด้วย นอกจากนี้เขายังแยกแยะระหว่างeupraxia (εὐπραξία, "good praxis") [2]และdyspraxia (δυσπραξία, "praxis ที่ไม่ดี, โชคร้าย") [3]

ลัทธิมากซ์

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
โรงเรียนแฟรงก์เฟิร์ต
ผลงานที่สำคัญ
Notable theorists
Important concepts
Related topics

นักปรัชญาเฮเกิลรุ่นเยาว์ August Cieszkowskiเป็นนักปรัชญาคนแรกๆ ที่ใช้คำว่าpraxisเพื่อหมายถึง "การกระทำที่มุ่งไปสู่การเปลี่ยนแปลงสังคม" ในผลงานProlegomena zur Historiosophie ( Prolegomena to a Historiosophy ) ของเขาในปี 1838 [4] Cieszkowski โต้แย้งว่าในขณะที่ความจริงแท้ได้รับการบรรลุในปรัชญาเชิงทฤษฎีของเฮเกิลความแตกแยกและความขัดแย้งที่ลึกซึ้งในจิตสำนึกของมนุษย์สามารถแก้ไขได้ผ่านกิจกรรมในทางปฏิบัติที่เป็นรูปธรรมเท่านั้นที่ส่งผลกระทบโดยตรงต่อชีวิตทางสังคม[4]แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานว่าKarl Marx อ่านหนังสือเล่มนี้เอง [5]หนังสือเล่มนี้อาจมีอิทธิพลทางอ้อมต่อความคิดของเขาผ่านงานเขียนของMoses Hess เพื่อนของ เขา[6] [7]

ป้ายอนาธิปไตย ใน เมืองเดรสเดนประเทศเยอรมนี แปลว่า "ความสามัคคีต้องกลายเป็นการปฏิบัติ" 20 มกราคม 2020

มาร์กซ์ใช้คำว่า "การปฏิบัติ" เพื่ออ้างถึงกิจกรรมที่อิสระ สากล สร้างสรรค์ และสร้างสรรค์ด้วยตนเอง ซึ่งมนุษย์ใช้สร้างและเปลี่ยนแปลงโลกประวัติศาสตร์และตัวเขาเอง[8]การปฏิบัติเป็นกิจกรรมเฉพาะของมนุษย์ ซึ่งทำให้เขาแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ[8]แนวคิดนี้ปรากฏในงานสองชิ้นแรกของมาร์กซ์ ได้แก่ต้นฉบับเศรษฐศาสตร์และปรัชญาของปี 1844และวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับไฟเออร์บัค (1845) [5]ในงานชิ้นแรก มาร์กซ์เปรียบเทียบกิจกรรมการผลิตที่อิสระและมีสติของมนุษย์กับการผลิตสัตว์โดยไม่รู้ตัวและถูกบังคับ[5]นอกจากนี้ เขายังยืนยันถึงความสำคัญของการปฏิบัติเหนือทฤษฎี โดยอ้างว่าความขัดแย้งทางทฤษฎีสามารถแก้ไขได้ด้วยกิจกรรมในทางปฏิบัติเท่านั้น[5]ในงานชิ้นหลัง การปฏิบัติแบบปฏิวัติเป็นหัวข้อหลัก:

ความสอดคล้องกันของการเปลี่ยนแปลงสถานการณ์และกิจกรรมของมนุษย์หรือการเปลี่ยนแปลงตนเอง [Selbstveränderung] สามารถเข้าใจได้ในทางเหตุผลโดยเป็นเพียงการปฏิบัติที่เป็นการปฏิวัติเท่านั้น (วิทยานิพนธ์ที่ 3) [9]

ชีวิตทางสังคมทั้งหมดนั้นโดยพื้นฐานแล้วเป็นเรื่องของการปฏิบัติ ความลึกลับทั้งหมดที่นำทฤษฎีไปสู่ลัทธิบูชาความลี้ลับพบคำตอบที่สมเหตุสมผลในการปฏิบัติของมนุษย์และในความเข้าใจในการปฏิบัตินี้ (วิทยานิพนธ์ที่ 8) [9]

จนถึงปัจจุบันนี้ นักปรัชญาได้ตีความโลกในหลากหลายรูปแบบเท่านั้น ประเด็นคือการเปลี่ยนแปลงโลก (วิทยานิพนธ์ที่ 11) [9]

มาร์กซ์วิจารณ์ ปรัชญา วัตถุนิยมของลุดวิก ไฟเออร์บัคว่าการมองเห็นวัตถุในลักษณะที่ไตร่ตรอง มาร์กซ์โต้แย้งว่าการรับรู้เป็นส่วนประกอบหนึ่งของความสัมพันธ์ในทางปฏิบัติของมนุษย์กับโลก การทำความเข้าใจโลกไม่ได้หมายถึงการพิจารณาจากภายนอก ตัดสินโดยศีลธรรม หรืออธิบายโดยวิทยาศาสตร์ สังคมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้โดยนักปฏิรูปที่เข้าใจความต้องการของสังคม แต่โดยการปฏิบัติปฏิวัติของมวลชนที่มีความสนใจสอดคล้องกับสังคมโดยรวม นั่นคือชนชั้นกรรมาชีพนี่จะเป็นการกระทำของสังคมที่เข้าใจตัวเอง ซึ่งผู้ถูกกระทำจะเปลี่ยนวัตถุด้วยการเข้าใจมันโดยตรง[10]

อันโตนิโอ ลาบรีโอลานักสังคมนิยม ในศตวรรษที่ 19 ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากวิทยานิพนธ์เรียก ลัทธิ มากซ์ว่า "ปรัชญาแห่งการปฏิบัติ" [11]คำอธิบายเกี่ยวกับลัทธิมากซ์นี้ปรากฏอีกครั้งในPrison Notebooksของอันโตนิโอ กรัมชี[11]และงานเขียนของสมาชิกสำนักแฟรงก์เฟิร์ต [ 12] [13]การปฏิบัติยังเป็นหัวข้อสำคัญสำหรับนักคิดมาร์กซ์ เช่นจอร์จ ลูคาชคาร์ล คอร์ช คาเรล โคซิกและอองรี เลอเฟบวร์และถูกมองว่าเป็นแนวคิดหลักของความคิดของมาร์กซ์โดยสำนักปฏิบัติ ของยูโกสลาเวีย ซึ่งจัดทำวารสารที่มีชื่อเดียวกันในปี 1964 [13]

ฌอง-ปอล ซาร์ตร์

ในCritique of Dialectical Reasonฌอง-ปอล ซาร์ตร์เสนอทัศนะเกี่ยวกับการปฏิบัติของแต่ละบุคคลเป็นพื้นฐานของประวัติศาสตร์มนุษย์[14]ในมุมมองของเขา การปฏิบัติเป็นความพยายามที่จะปฏิเสธความต้องการของมนุษย์[15]ในการแก้ไขลัทธิมากซ์และลัทธิอัตถิภาว นิยมก่อนหน้านี้ของ เขา[16]ซาร์ตร์โต้แย้งว่าความสัมพันธ์พื้นฐานของประวัติศาสตร์มนุษย์คือความขาดแคลน[17]เงื่อนไขของความขาดแคลนก่อให้เกิดการแข่งขันเพื่อทรัพยากร การแสวงประโยชน์จากกันและกัน และการแบ่งงานซึ่งในทางกลับกันก่อให้เกิดการต่อสู้ระหว่างชนชั้นบุคคลแต่ละคนประสบกับผู้อื่นในฐานะภัยคุกคามต่อการอยู่รอดและการปฏิบัติของตนเอง เป็นไปได้เสมอที่เสรีภาพส่วนบุคคลของบุคคลหนึ่งจะจำกัดเสรีภาพของผู้อื่น[18]ซาร์ตร์ยอมรับข้อจำกัดทั้งทางธรรมชาติและที่มนุษย์สร้างขึ้นเกี่ยวกับเสรีภาพ เขาเรียกกิจกรรมในทางปฏิบัติที่ไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของมนุษย์ว่า "practico-inert" [14]ซาร์ตร์คัดค้านการปฏิบัติแบบรายบุคคล "การปฏิบัติแบบกลุ่ม" ที่รวมบุคคลแต่ละคนเข้าด้วยกันเพื่อรับผิดชอบซึ่งกันและกันในจุดมุ่งหมายร่วมกัน[19]ซาร์ตร์มองว่าการเคลื่อนไหวของมวลชนในการปฏิวัติที่ประสบความสำเร็จถือเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดของกลุ่มที่รวมเข้าด้วยกันดังกล่าว[20]

ฮันนาห์ อารอนต์

ในหนังสือThe Human Conditionฮันนาห์ อารอนต์โต้แย้งว่าปรัชญาตะวันตกมักเน้นที่ชีวิตที่ใคร่ครวญ ( vita contemplativa ) มากเกินไป และละเลยชีวิตที่กระตือรือร้น ( vita activa ) ซึ่งทำให้มนุษยชาติมองข้ามความเกี่ยวข้องในชีวิตประจำวันของแนวคิดทางปรัชญากับชีวิตจริงไปบ่อยครั้ง[21] [22]สำหรับอารอนต์ การปฏิบัติเป็นระดับสูงสุดและสำคัญที่สุดของชีวิตที่กระตือรือร้น[22]ดังนั้น เธอจึงโต้แย้งว่านักปรัชญาจำเป็นต้องมีส่วนร่วมในกิจกรรมทางการเมืองหรือการปฏิบัติในชีวิตประจำวันมากขึ้น ซึ่งเธอเห็นว่าเป็นการตระหนักถึงอิสรภาพของมนุษย์อย่างแท้จริง[21]ตามที่อารอนต์กล่าว ความสามารถของเราในการวิเคราะห์แนวคิด ต่อสู้กับแนวคิด และมีส่วนร่วมในการปฏิบัติที่กระตือรือร้นคือสิ่งที่ทำให้เราเป็นมนุษย์อย่างแท้จริง

ในความเห็นของ Maurizio Passerin d'Etreves " ทฤษฎีการกระทำของ Arendt และการฟื้นคืนแนวคิดโบราณเกี่ยวกับการปฏิบัติ ของเธอ ถือเป็นผลงานดั้งเดิมที่สุดชิ้นหนึ่งสำหรับความคิดทางการเมืองในศตวรรษที่ 20 ... ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยการมองการกระทำเป็นรูปแบบหนึ่งของความสามัคคีของมนุษย์ Arendt จึงสามารถพัฒนาแนวคิดของประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วมซึ่งตรงกันข้ามกับรูปแบบการเมืองแบบข้าราชการและชนชั้นสูงซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของยุคสมัยใหม่" [23]

การศึกษา

นักการศึกษาใช้ Praxis เพื่ออธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ในวงจรของการเรียนรู้ จากประสบการณ์ เช่น วงจรที่อธิบายและเผยแพร่โดยDavid A. Kolb [ 24]

Paulo Freireได้ให้คำจำกัดความของการปฏิบัติในPedagogy of the Oppressedว่าเป็น "การไตร่ตรองและการกระทำที่มุ่งเป้าไปที่โครงสร้างที่ต้องเปลี่ยนแปลง" [25]โดยผ่านการปฏิบัติ ผู้ถูกกดขี่สามารถรับรู้ถึงสภาพของตนเองอย่างมีวิจารณญาณ และต่อสู้เพื่อการปลดปล่อยร่วมกับครู-นักเรียนและนักเรียน-ครู[26]

ในสารคดีทางโทรทัศน์ช่อง 4 ของอังกฤษ เรื่อง New Order: Play at Home [ 27] [28] เจ้าของค่าย Factory Records โทนี่ วิลสันอธิบายว่าการปฏิบัติคือ "การทำบางสิ่งบางอย่าง แล้วหลังจากนั้นจึงค่อยค้นหาว่าทำไมคุณถึงทำสิ่งนั้น"

การปฏิบัติอาจอธิบายได้ว่าเป็นรูปแบบหนึ่งของการคิดวิเคราะห์และประกอบด้วยการผสมผสานระหว่างการไตร่ตรองและการกระทำ การปฏิบัติอาจมองได้ว่าเป็นความก้าวหน้าของการกระทำทางปัญญาและทางกาย:

  • การดำเนินการ
  • เมื่อพิจารณาผลกระทบจากการกระทำ
  • การวิเคราะห์ผลลัพธ์ของการกระทำโดยการสะท้อนกลับ
  • การปรับเปลี่ยนและแก้ไขแนวคิดและการวางแผนตามการสะท้อนความคิด
  • การนำแผนดังกล่าวไปปฏิบัติในการดำเนินการต่อไป

สิ่งนี้จะสร้างวงจรที่สามารถมองได้ในแง่ของสภาพแวดล้อมทางการศึกษา ผู้เรียน และผู้ให้บริการทางการศึกษา

Scott และ Marshall (2009) อ้างถึงการปฏิบัติว่าเป็น "คำศัพท์ทางปรัชญาที่หมายถึงการกระทำของมนุษย์ต่อโลกธรรมชาติและสังคม" [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]นอกจากนี้ Gramsci (1999) ยังเน้นย้ำถึงพลังของการปฏิบัติใน Selections from the Prison Notebooksโดยระบุว่า "ปรัชญาของการปฏิบัติไม่ได้มีแนวโน้มที่จะทิ้งสิ่งที่เรียบง่ายไว้ในปรัชญาพื้นฐานของสามัญสำนึก แต่จะนำพวกเขาไปสู่แนวคิดที่สูงขึ้นเกี่ยวกับชีวิต"

เพื่อเปิดเผยข้อบกพร่องของศาสนา นิทานพื้นบ้าน ปัญญาชน และรูปแบบการใช้เหตุผลแบบ "ด้านเดียว" อื่นๆ กรัมชีใช้ "ปรัชญาแห่งการปฏิบัติ" ของมาร์กซ์โดยตรงในงานหลังของเขา โดยอธิบายว่าเป็นวิธีการให้เหตุผลแบบ "เป็นรูปธรรม" ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการนำ การตรวจสอบความเป็นจริง แบบวิภาษวิธีและทางวิทยาศาสตร์มาเปรียบเทียบกับคำอธิบายเชิงบรรทัดฐาน อุดมการณ์ และดังนั้นจึงเป็นของปลอมทั้งหมด โดยพื้นฐานแล้ว ปรัชญาของมาร์กซ์ซึ่งตั้งอยู่บน "การปฏิบัติ" ได้รับการอธิบายในลักษณะเดียวกันนี้ โดยเป็น "ปรัชญา" เพียงประเภทเดียวที่เป็น "ประวัติศาสตร์ในการกระทำ" หรือเป็น "ชีวิต" เองในเวลาเดียวกัน (กรัมชี, โฮร์ และโนเวลล์-สมิธ, 2515, หน้า 332)

จิตวิญญาณ

การปฏิบัติยังเป็นกุญแจสำคัญในการทำสมาธิและจิตวิญญาณโดยเน้นที่การได้รับประสบการณ์โดยตรงเกี่ยวกับแนวคิดและบางพื้นที่ เช่น การรวมเป็นหนึ่งกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งสามารถสำรวจได้ผ่านการปฏิบัติเท่านั้น เนื่องจากจิตใจที่จำกัด (และเครื่องมือ ภาษา) ไม่สามารถเข้าใจหรือแสดงออกถึงสิ่งที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้ ในการสัมภาษณ์กับนิตยสารYES!แมทธิว ฟ็อกซ์ได้อธิบายไว้ดังนี้:

ปัญญาเป็นเรื่องของรสนิยมเสมอ—ในภาษาละตินและภาษาฮีบรูคำว่าปัญญามาจากคำว่ารสนิยม—ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่ต้องชิม ไม่ใช่สิ่งที่ต้องคิดทฤษฎีขึ้นมา “ชิมแล้วจะรู้ว่าพระเจ้าทรงดี” สดุดีกล่าวไว้ และนั่นคือปัญญา: ชิมชีวิต ไม่มีใครทำแทนเราได้ ประเพณีลึกลับเป็น ประเพณี ของโซเฟีย มาก เป็นเรื่องของการชิมและไว้วางใจประสบการณ์ก่อนสถาบันหรือหลักคำสอน[29]

ตามStrong's Concordanceคำภาษาฮีบรูta‛amหมายความถึงรสชาติ ในทางเปรียบเทียบ ta‛am หมายความถึงการรับรู้ และโดยนัยก็หมายความถึงสติปัญญา ส่วนในทางกรรมก็หมายความถึงคำสั่ง คำแนะนำ พฤติกรรม คำสั่ง ความรอบคอบ การตัดสิน เหตุผล รสนิยม ความเข้าใจ

ยา

การปฏิบัติคือความสามารถในการทำการเคลื่อนไหวตามทักษะที่สมัครใจ การไม่สามารถทำการเคลื่อนไหวได้บางส่วนหรือทั้งหมดในกรณีที่ไม่มีความบกพร่องทางประสาทสัมผัสหรือการเคลื่อนไหวหลัก เรียกว่าอะแพรกเซีย [ 30]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ Smith, MK (1999, 2011). 'การปฏิบัติคืออะไร?' ในสารานุกรมการศึกษานอกระบบ สืบค้นเมื่อ: 28/11/2016
  2. ↑ อริสโตเติลเนแบรสกา , VI, 5, 1140b7.
  3. ^ Krancberg, Sigmund (1994), A Soviet Postmortem: Philosophical Roots of the "Grand Failure", Rowman & Littlefield, หน้า 56
  4. ^ โดย McLellan, David (1970). The Young Hegelians และ Karl Marx . ลอนดอน: McMillan and Co. หน้า 10
  5. ^ abcd Petrovic, Gajo (1991). "Praxis". ในBottomore, Tom ; Harris, Laurence; Kiernan, VG ; Miliband, Ralph (eds.). The Dictionary of Marxist Thought (พิมพ์ครั้งที่สอง) Blackwell Publishers Ltd. หน้า 437 ISBN 0-631-16481-2-
  6. ^ McLellan, David (1970). The Young Hegelians and Karl Marx . ลอนดอน: McMillan and Co. หน้า 11
  7. ^ Avineri, Shlomo (1972). ความคิดทางสังคมและการเมืองของ Karl Marx . Cambridge: Cambridge University Press. หน้า 124–130. ISBN 0-521-09619-7-
  8. ^ ab Petrovic, Gajo (1991). "Praxis". ในBottomore, Tom ; Harris, Laurence; Kiernan, VG ; Miliband, Ralph (eds.). The Dictionary of Marxist Thought (พิมพ์ครั้งที่สอง) Blackwell Publishers Ltd. หน้า 435 ISBN 0-631-16481-2-
  9. ^ abc มาร์กซ์, คาร์ล (1845). "วิทยานิพนธ์เกี่ยวกับไฟเออร์บัค". Marxists Internet Archive . Lawrence และ Wishart . สืบค้นเมื่อ1 ธันวาคม 2019 .
  10. ^ Kołakowski, Leszek (1978a). กระแสหลักของลัทธิมาร์กซ์ เล่ม 1: ผู้ก่อตั้ง . Oxford: Clarendon Press. หน้า 142–144 ISBN 0-19-824547-5-
  11. ^ โดย Petrovic, Gajo (1991). "Praxis". ในBottomore, Tom ; Harris, Laurence; Kiernan, VG ; Miliband, Ralph (บรรณาธิการ). The Dictionary of Marxist Thought (ฉบับที่ 2). Blackwell Publishers Ltd. หน้า 438. ISBN 0-631-16481-2-
  12. ^ Berendzen, JC (18 พฤษภาคม 2017). Zalta, Edward N. (ed.). The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University สืบค้นเมื่อ 18 พฤษภาคม 2017 – ผ่านทาง Stanford Encyclopedia of Philosophy
  13. ^ โดย Petrovic, Gajo (1991). "Praxis". ในBottomore, Tom ; Harris, Laurence; Kiernan, VG ; Miliband, Ralph (บรรณาธิการ). The Dictionary of Marxist Thought (ฉบับที่ 2). Blackwell Publishers Ltd. หน้า 438–439. ISBN 0-631-16481-2-
  14. ^ ab Soper, Kate (1986). Humanism and Anti-Humanism . ลอนดอน: Hutchinson. หน้า 69. ISBN 0-09-162-931-4-
  15. ^ Soper, Kate (1986). Humanism and Anti-Humanism . ลอนดอน: Hutchinson. หน้า 68. ISBN 0-09-162-931-4-
  16. ^ Kołakowski, Leszek (1978). กระแสหลักของลัทธิมาร์กซ์ เล่ม 3: การสลายตัว . Oxford: Clarendon Press. หน้า 479 ISBN 0-19-824570-X-
  17. ^ Anderson, Perry (1976). Considerations on Western Marxism . บริสตอล: New Left Books. หน้า 86
  18. ^ Soper, Kate (1986). Humanism and Anti-Humanism . ลอนดอน: Hutchinson. หน้า 68–69. ISBN 0-09-162-931-4-
  19. ^ Soper, Kate (1986). มนุษยนิยมและต่อต้านมนุษยนิยมลอนดอน: Hutchinson หน้า 69–70 ISBN 0-09-162-931-4-
  20. ^ Anderson, Perry (1976). Considerations on Western Marxism . บริสตอล: New Left Books. หน้า 87
  21. ^ ab Yar, Majid, “Hannah Arendt (1906–1975)”, สารานุกรมปรัชญาทางอินเทอร์เน็ต
  22. ^ ab Fry, Karin, “Arendt, Hannah” เก็บถาวรเมื่อ 9 กุมภาพันธ์ 2013 ที่archive.todayใน Women-philosophers.com
  23. ↑ d'Entreves, Maurizio Passerin (2549), "Hannah Arendt", สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด .
  24. ^ Kolb, D., "David A. Kolb เกี่ยวกับการเรียนรู้จากประสบการณ์", สารานุกรมการศึกษานอกระบบ
  25. ^ Freire, P. (1970), การสอนของผู้ถูกกดขี่ Bloomsbury Academy, หน้า 126
  26. ^ Freire, P. (1986), Pedagogy of the Oppressed . นิวยอร์ก: Continuum, หน้า 36
  27. ^ "New Order's Naked 1984 Art Experiment - MOJO". 7 สิงหาคม 2013. สืบค้นเมื่อ18 พฤษภาคม 2017 .
  28. ^ parkhill62 (17 เมษายน 2550). "New Order Play at Home # 1". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 ธันวาคม 2564 . สืบค้นเมื่อ18 พฤษภาคม 2560 – ผ่านทาง YouTube.{{cite web}}: CS1 maint: numeric names: authors list (link)
  29. ^ Holy Impatience: บทสัมภาษณ์กับ Matthew Fox นิตยสารYES!
  30. ^ Heilman KM, Watson RT, Gonzalez-Rothi LJ. Praxis. ใน: Goetz CG. Textbook of Clinical Neurology . 3rd ed. Philadelphia: Saunders Elsevier; 2007: บทที่ 4

อ่านเพิ่มเติม

ค้นหาpraxisในวิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
  • รายการ "praxis" ในสารานุกรมการศึกษานอกระบบ
  • เดอร์ เบกริฟ ปฏิบัติ
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Praxis_(process)&oldid=1253994088"