ไพโลส
เมืองในเมสเซเนีย เพโลพอนนีส ประเทศกรีซ
หน่วยงานเทศบาลในประเทศกรีซ
ไพโลส
พอลโล
หน่วยงานเทศบาล
อ่าวไพโลส
อ่าวไพโลส
ตราประทับอย่างเป็นทางการของไพโลส
ผนึก
ไพโลสตั้งอยู่ในประเทศกรีซ
ไพโลส
ไพโลส
ที่ตั้งภายในหน่วยงานภูมิภาค
พิกัดภูมิศาสตร์: 36°54′50″N 21°41′47″E / 36.91389°N 21.69639°E / 36.91389; 21.69639
ประเทศกรีซ
เขตการปกครองเพโลพอนนีส
หน่วยงานภูมิภาคเมสเซเนีย
เทศบาลไพลอส-เนสตอรัส
พื้นที่
 • หน่วยงานเทศบาล143.91 ตร.กม. ( 55.56 ตร.ไมล์)
ระดับความสูง
3 เมตร (10 ฟุต)
ประชากร
 (2021) [1]
 • หน่วยงานเทศบาล
4,559
 • ความหนาแน่นของหน่วยเทศบาล32 /ตร.กม. (82/ตร.ไมล์)
 • ชุมชน
2,568
เขตเวลาเวลามาตรฐานสากล ( UTC+2 )
 • ฤดูร้อน ( DST )UTC+3 ( ตะวันออก )
รหัสไปรษณีย์
240 01
รหัสพื้นที่27230
การจดทะเบียนรถยนต์กม.
บทความนี้มีอักขระพิเศษหากไม่มีการสนับสนุนการแสดงผล ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นๆ

Pylos ( อังกฤษ : / ˈ p aɪ l ɒ s / , สหรัฐอเมริกา : /- l oʊ s / ; กรีก : Πύλος ) ซึ่งในอดีตรู้จักกันในชื่อNavarinoเป็นเมืองและอดีตเทศบาลในMessenia , Peloponnese , ประเทศกรีซตั้งแต่การปฏิรูปรัฐบาลท้องถิ่นในปี 2011 เมืองนี้ก็ได้เป็นส่วนหนึ่งของเทศบาลPylos-Nestorasซึ่งเป็นที่นั่งและหน่วยเทศบาล[2]เป็นเมืองหลวงของอดีตจังหวัด Pyliaเป็นท่าเรือหลักในอ่าว Navarino หมู่บ้านใกล้เคียง ได้แก่Gialova , Pyla, Elaiofyto, Schinolakka และ Palaionero เมือง Pylos มีประชากร 2,568 คน หน่วยเทศบาลของ Pylos 4,559 คน (2021) [1]เทศบาลมีพื้นที่ 143.911 ตารางกิโลเมตร[ 3 ]

เมืองไพลอสมีผู้อยู่อาศัยมาตั้งแต่ สมัย หินใหม่เป็นอาณาจักรที่สำคัญในกรีกยุคไมซีเนียนโดยมีซากของ " พระราชวังเนสเตอร์ " ที่ขุดพบในบริเวณใกล้เคียง ซึ่งตั้งชื่อตามเนสเตอร์ กษัตริย์แห่งไพลอสในอีเลียดของโฮเมอร์ในสมัยคลาสสิกสถานที่นี้ไม่มีผู้อยู่อาศัย แต่กลายเป็นสถานที่สำหรับการสู้รบที่ไพลอสในปี 425 ก่อนคริสตกาล ในช่วงสงครามเพโลพอนนีเซียนหลังจากนั้น ไพลอสแทบจะไม่ถูกกล่าวถึงเลยจนกระทั่งศตวรรษที่ 13 เมื่อกลายเป็นส่วนหนึ่งของ อาณาจักร แฟรงก์แห่งอาเคีย เมือง นี้ เป็นที่รู้จักมากขึ้นในชื่อฝรั่งเศสว่าPort-de-Joncหรือชื่ออิตาลีว่าNavarinoในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1280 ชาวแฟรงก์ได้สร้างปราสาทนาวาริโนเก่าบนสถานที่นี้ ไพลอสตกอยู่ภายใต้การควบคุมของสาธารณรัฐเวนิสตั้งแต่ปี 1417 จนถึงปี 1500 เมื่อถูกจักรวรรดิออตโตมัน เข้ายึดครอง ชาวออตโตมันใช้ไพลอสและอ่าวเป็นฐานทัพเรือและสร้างป้อมปราการนิวนาวาริโนขึ้นที่นั่น พื้นที่ดังกล่าวอยู่ภายใต้การควบคุมของออตโตมัน ยกเว้นช่วงสั้นๆ ของการปกครองของเวนิสที่ฟื้นคืนมาในปี ค.ศ. 1685–1715 และการยึดครองของรัสเซียในปี ค.ศ. 1770–71 จนกระทั่งสงครามประกาศอิสรภาพของกรีก ปะทุขึ้น ในปี ค.ศ. 1821 อิบราฮิม ปาชาแห่งอียิปต์ยึดคืนพื้นที่ดังกล่าวคืนให้กับออตโตมันในปี ค.ศ. 1825 แต่การพ่ายแพ้ของกองเรือตุรกี-อียิปต์ในการรบที่นาวาริโน ในปี ค.ศ. 1827 และการแทรกแซงทางทหารของฝรั่งเศสในคณะสำรวจโมเรอา ในปี ค.ศ. 1828 ทำให้อิบราฮิมต้องถอนตัวจากเพโลพอนนีสและยืนยันเอกราชของกรีก เมืองปัจจุบันสร้างขึ้นนอกกำแพงป้อมปราการโดยวิศวกรทหารของคณะสำรวจโมเรอาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1829 และชื่อไพลอสได้รับการฟื้นคืนโดยพระราชกฤษฎีกาในปี ค.ศ. 1833

ชื่อ

กริฟฟินทำหน้าที่เป็นตราประทับของเมืองไพลอสในปัจจุบัน ซึ่งค้นพบในหลุมฝังศพใกล้กับไพลอสโดยคาร์ล เบลเกนในปี พ.ศ. 2506 (พิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่งชาติเอเธนส์)

Pylos ยังคงใช้ชื่อโบราณจนถึงยุคไบแซนไทน์ แต่หลังจากที่ชาวแฟรงค์พิชิตในช่วงต้นศตวรรษที่ 13 ก็มีชื่อใหม่สองชื่อปรากฏขึ้น: [4]

  • ภาษาฝรั่งเศสPort-de-Jonc (" ท่าเรือรัช ") หรือ Port-de-Junchมีรูปแบบและคำที่ได้มาจากภาษาอิตาลีว่าPorto-Junco , ZunchioหรือZonchio , ในภาษาคาตาลันยุคกลางว่าPort Jonc , ในภาษาละตินว่าIuncum , ในภาษากรีกว่า Zonglon/Zonglos ( Ζόγγλον/ςหรือΖόγκλον/ς ) เป็นต้น โดยได้ชื่อมาจากหนองน้ำที่ล้อมรอบสถานที่นั้น[4] [5]
  • ชื่อภาษากรีกAvarinos ( Ἀβαρῖνος ) ต่อมาย่อเป็นVarinos ( Βαρῖνος ) หรือขยายเป็นAnavarinos ( Ἀναβαρῖνος ) โดยepenthesisซึ่งกลายเป็นNavarinoในภาษาอิตาลี (อาจจะโดยการใส่วงเล็บใหม่ ) และNavarinในภาษาฝรั่งเศส[4]นิรุกติศาสตร์ของคำนี้ไม่ชัดเจน นิรุกติศาสตร์ดั้งเดิมที่เสนอโดยนักเดินทางในช่วงต้นศตวรรษที่ 15 ชื่อNompar de Caumontและถูกนำมากล่าวซ้ำจนกระทั่งถึงผลงานของKarl Hopfในศตวรรษที่ 19 ได้กำหนดให้ชื่อดังกล่าวเป็นของบริษัท Navarreseแต่เห็นได้ชัดว่าเป็นความผิดพลาด เนื่องจากมีการใช้ชื่อนี้มานานก่อนที่ชาว Navarrese จะเข้ามาอยู่ในกรีซ ในปี 1830 Fallmereyerเสนอว่ามันอาจมาจากกลุ่มของAvarsที่ตั้งรกรากอยู่ที่นั่น ซึ่งเป็นมุมมองที่นักวิชาการรุ่นหลังบางคน เช่นWilliam Millerนำ ไปใช้ [6]ในทางกลับกัน นักวิชาการสมัยใหม่พิจารณาว่ามีแนวโน้มมากกว่าที่มันมาจาก ชื่อ สลาฟที่แปลว่า "สถานที่แห่งเมเปิล " [7] [4] [5]ชื่อAvarinos / Navarinoถึงแม้จะใช้ก่อนยุค Frankish แต่ก็ถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลายและบดบังชื่อภาษาฝรั่งเศสของPort-de-Joncและที่มาของชื่อในศตวรรษที่ 15 หลังจากการล่มสลายของอาณาจักร Frankish ของ Achaea [ 4]

ในช่วงปลายศตวรรษที่ 14 หรือต้นศตวรรษที่ 15 เมื่อ บริษัท Navarreseถือครอง สถาน ที่แห่ง นี้ยังเป็นที่รู้จักในชื่อChâteau Navarresและชาวกรีกในท้องถิ่นเรียกว่าSpanochori ( Σπανοχώρι "หมู่บ้านของชาวสเปน") [8]

ภายใต้ การปกครอง ของออตโตมัน (ค.ศ. 1498–1685, 1715–1821) ชื่อภาษาตุรกีคืออนาวาริน[o] ( آناوارين ) หลังจากการก่อสร้างป้อมปราการแห่งออตโตมันแห่งใหม่ ( อนาวาริน คาเลซี ) ในปี 1571/2 ปราสาทแห่งนี้กลายเป็นที่รู้จักในนาม นีโอคาสโตร ( ΝεόκαστροหรือΝιόκαστρο , "ปราสาทใหม่") ในหมู่ชาวกรีกในท้องถิ่น ในขณะที่ปราสาทแฟรงกิชเก่ากลายเป็นที่รู้จักในนามปาไล โอคาสโตร ( ΠαγαιόκαστροหรือΠαγικαστρο , "ปราสาทเก่า"). [8]

ประวัติศาสตร์

ไพโลสแห่งยุคหินใหม่

ภูมิภาค Pylos มีประวัติศาสตร์อันยาวนานซึ่งดำเนินไปพร้อมๆ กับภูมิภาค Peloponnese โดยเริ่มต้นจากยุคก่อนประวัติศาสตร์ตอนลึก เนื่องจากภูมิภาคนี้มีผู้อยู่อาศัยมาตั้งแต่ยุคหินใหม่เมื่อประชากรจากอานาโตเลียเริ่มแพร่กระจายไปยังบอลข่านและกรีกเมื่อประมาณ 6,500 ปีก่อนคริสตกาล ซึ่งนำเอาการเกษตรและการทำฟาร์มมาด้วย การขุดค้นได้แสดงให้เห็นถึงการมีอยู่ของมนุษย์อย่างต่อเนื่องตั้งแต่ยุคหินใหม่ตอนปลาย (5,300 ปีก่อนคริสตกาล) บนแหล่งโบราณคดีหลายแห่งในPyliaโดยเฉพาะอย่างยิ่งในVoidokiliaและถ้ำของ Nestor ซึ่งพบเศษเซรามิกที่ทาสี ดำ และขัดเงาจำนวนมากรวมทั้งเครื่องปั้นดินเผาที่แกะสลักและเขียนในภายหลัง[9]ยุคหินใหม่สิ้นสุดลงด้วยการปรากฏตัวของโลหะสำริดเมื่อประมาณ 3,000 ปีก่อนคริสตกาล

ไพโลสแห่งไมซีนี

พระราชวังเนสเตอร์

ในช่วงยุคสำริด (3000–1000 ปีก่อนคริสตกาล) อารยธรรมไมซีเนียนได้รับการพัฒนา โดยเฉพาะในเพโลพอนนีส ไพลอสจึงกลายเป็นเมืองหลวงของศูนย์กลางมนุษย์ที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของอารยธรรมนี้ และของอาณาจักรอันทรงพลัง ซึ่งมักเรียกกันว่าอาณาจักร "ไพลอสแห่งแซนดี้" ของเนสเตอร์ ( ἠμαθόεις ) และได้รับการบรรยายในภายหลังโดยโฮเมอร์ทั้งในอีเลียดและโอดิสซี (เล่มที่ 17) เมื่อเทเลมาคัสกล่าวว่า:

พวกเราไปหาไพโลสและเนสเตอร์ ผู้เลี้ยงดูประชากร และเขาได้ต้อนรับข้าพเจ้าในบ้านอันสูงส่งของเขา และต้อนรับข้าพเจ้าด้วยความเมตตา เหมือนกับพ่อต้อนรับลูกชายที่เพิ่งมาจากที่ไกลไม่นาน และเขาได้เลี้ยงดูข้าพเจ้าด้วยความเมตตาของลูกชายผู้รุ่งโรจน์ของเขา[10]

นักรบบนรถศึก ภาพจิตรกรรมฝาผนังในพระราชวังเนสเตอร์ (ยุค LHIIIA/B ประมาณ 1350 ปีก่อนคริสตกาล)

รัฐไมซีเนียนแห่งไพลอส (1600–1200 ปีก่อนคริสตกาล) ครอบคลุมพื้นที่ 2,000 ตารางกิโลเมตร( 770 ตารางไมล์) และมีประชากรขั้นต่ำ 50,000 คนตาม แผ่นจารึก Linear Bที่ค้นพบที่นั่น หรืออาจมากถึง 80,000–120,000 คน[11] [12] [13]อย่างไรก็ตาม ไม่ควรสับสนกับเมืองไพลอสในปัจจุบัน ศูนย์กลางเมืองของไพลอสโบราณยังคงได้รับการระบุเพียงบางส่วนเท่านั้นจนถึงปัจจุบัน ซากโบราณสถานต่างๆ ของพระราชวังและโครงสร้างพื้นฐานด้านการบริหารหรือที่อยู่อาศัยที่ค้นพบในภูมิภาคนี้จนถึงปัจจุบัน บ่งชี้ให้นักวิชาการสมัยใหม่ทราบว่าเมืองโบราณน่าจะได้รับการพัฒนาในพื้นที่ที่ใหญ่กว่ามาก นั่นคือจังหวัดไพเลีย[11]จุดอ้างอิงทั่วไปสำหรับเมืองไมซีเนียนยังคงเป็นพระราชวังเนสเตอร์แต่พระราชวังอื่นๆ อีกหลายแห่ง (เช่น พระราชวังนิโคเรีย[14]และอิคไลนา[15] ) หรือหมู่บ้าน (เช่น มัลธี[16] ) ในยุคไมซีเนียนเพิ่งถูกค้นพบเมื่อไม่นานนี้ ซึ่งถูกลดระดับลงอย่างรวดเร็วจากไพลอส[11] ท่าเรือและอะโครโพลิส ของ เมือง นี้ น่าจะตั้งอยู่บนแหลมโคริฟาเซียน (หรือแหลมโคริฟาเซียม ) ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ที่ทางเข้าด้านเหนือของอ่าว ห่างจากเมืองในปัจจุบันไปทางเหนือ 4 กม. และอยู่ทางใต้ของพระราชวังเนสเตอร์ แต่ไม่มีการพบซากปรักหักพังใดๆ

ที่ตั้งของไพโลสโบราณ ("ปู-โร")

แหล่งโบราณคดีไพลอสตั้งอยู่บนเนินเขา Ano Englianos ห่างจากอ่าวไปทางตะวันออกเฉียงเหนือประมาณ 9 กม. 37°01′41″N 21°41′42″E / 37.028°N 21.695°E / 37.028; 21.695ใกล้กับหมู่บ้านChoraและห่างจากเมืองไพลอสในปัจจุบันประมาณ 17 กม. เป็นที่ตั้งของพระราชวังไมซีเนียนที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งในกรีซ ซึ่งรู้จักกันในชื่อ "พระราชวังเนสเตอร์ " อันยิ่งใหญ่ตามที่บรรยายไว้ในบทกวีโฮเมอร์ ปัจจุบันพระราชวังแห่งนี้ยังคงเป็นพระราชวังที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้เป็นอย่างดีที่สุดในกรีซและเป็นหนึ่งในอารยธรรมไมซีเนียนที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่ง ค้นพบและขุดค้นครั้งแรกในปี 1939 โดยCarl Blegen นักโบราณคดีชาวอเมริกัน (1887–1971) จากมหาวิทยาลัย CincinnatiและAmerican School of Classical Studies ที่ Athensและโดย Konstantinos Kourouniotis (1872–1945) จากบริการโบราณคดีกรีก การขุดค้นของพวกเขาถูกขัดจังหวะด้วยสงครามโลกครั้งที่สองและดำเนินการต่อในปี 1952 ภายใต้การนำของ Blegen จนถึงปี 1966 เขาพบองค์ประกอบทางสถาปัตยกรรมหลายอย่าง เช่น ห้องบัลลังก์พร้อมโถงทางเข้า ห้องโถงด้านหน้า ห้องและทางเดินซึ่งทั้งหมดปกคลุมด้วยจิตรกรรมฝาผนังที่ได้รับแรงบันดาลใจจากมิโนอัน นอกจากนี้ยังมีโกดังขนาดใหญ่ ผนังด้านนอกของพระราชวัง ห้องอาบน้ำที่ไม่เหมือนใคร แกลเลอรี และนอกพระราชวัง 90 เมตร มีสุสาน"Tholos" รูปรังผึ้งซึ่งได้รับการบูรณะอย่างสมบูรณ์แบบในปี 1957 ( สุสาน Tholos IV )

แผ่นดินเหนียวที่มีจารึกภาษา Linear B ค้นพบใน Pylos (พิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่ง Chora)

นอกจากซากโบราณสถานของพระราชวังแล้ว Blegen ยังพบแท็บเล็ตดินเหนียวหลายพันแผ่นที่มีจารึกเขียนด้วยLinear B ซึ่งเป็น อักษรพยางค์ที่ใช้ระหว่าง 1425 ถึง 1200 ปีก่อนคริสตกาลสำหรับการเขียนภาษากรีกไมซีเนียน Pylos เป็นแหล่งแท็บเล็ตเหล่านี้ที่ใหญ่ที่สุดในกรีซโดยมีชิ้นส่วน 1,087 ชิ้นที่พบในบริเวณพระราชวังเนสเตอร์ ในปี 1952 เมื่อนักภาษาศาสตร์ที่เรียนรู้ด้วยตนเองMichael VentrisและJohn Chadwickถอดรหัสอักษรดังกล่าวได้ ภาษากรีกไมซีเนียนก็กลายเป็นรูปแบบภาษากรีก ที่เก่าแก่ที่สุดที่ ได้รับการยืนยันโดยองค์ประกอบบางส่วนยังคงอยู่ในภาษาของโฮเมอร์ด้วยประเพณีปากเปล่าที่ยาวนานของบทกวีแบบมหากาพย์[17] [18]ดังนั้นแท็บเล็ตดินเหนียวเหล่านี้ ซึ่งโดยทั่วไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์ในการบริหารหรือบันทึกธุรกรรมทางเศรษฐกิจ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าสถานที่นั้นเองถูกเรียกอยู่แล้วว่า "Pylos" โดยผู้อยู่อาศัยไมซีเนียน ( Pulosในภาษากรีกไมซีเนียน ได้รับการรับรองใน Linear B ว่า ปู-โร, 𐀢𐀫 ).

โถงภายในห้องบัลลังก์ของพระราชวังเนสเตอร์

ในปี 2015 ทีมนักโบราณคดีชาวอเมริกันSharon StockerและJack L. DavisจากUniversity of Cincinnatiและอยู่ภายใต้การดูแลของAmerican School of Classical Studies ที่เอเธนส์ได้ค้นพบหลุมฝังศพ (ไม่ใช่ tholos) ใกล้กับหลุมฝังศพ Tholos IV ซึ่งมีอายุย้อนไปถึงยุคHelladic IIA ตอนปลาย (LHIIA, 1600–1470 ปีก่อนคริสตกาล) ของบุคคลอายุ 30–35 ปีและสูง 1.70 เมตร "นักรบ Griffin" ที่ได้รับการตั้งชื่อตามสัตว์ในตำนานที่มีทั้งอินทรีและสิงโต โดยแกะสลักไว้บนแผ่นโลหะงาช้างในหลุมฝังศพของเขา[19]หลุมฝังศพนี้ยังมีชุดเกราะ อาวุธ กระจก และอัญมณีไข่มุกและทองคำมากมาย รวมถึงแหวนตราประทับทองคำหลายวงที่มีงานฝีมือที่ยอดเยี่ยมและพิถีพิถัน นักวิจัยเชื่อว่าอาจเป็นหลุมฝังศพของWanaxกษัตริย์เผ่าขุนนางหรือผู้นำทางทหารในยุคไมซีเนียน[20] [21]นอกจากนี้ ยังพบPylos Combat Agate ในหลุมฝังศพนี้ด้วย [22]ซึ่งเป็นตราประทับที่ทำจากหินอะเกตที่มีอายุประมาณ 1450 ปีก่อนคริสตศักราช ซึ่งแสดงถึงนักรบที่กำลังต่อสู้ด้วยมือเปล่า[23] [24]ในปี 2017 ทีมเดียวกันนี้ได้ค้นพบหลุมฝังศพของ Tholos ที่โดดเด่นอีกสองแห่ง ได้แก่ หลุมฝังศพของ Tholos ที่ VI และ VIIแม้ว่าโดมจะพังทลายลง แต่พวกเขาก็พบว่ามีแผ่นทองคำเปลวที่เคยใช้ปิดผนังไว้มากมาย และยังพบโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมและเครื่องประดับอันประณีตมากมาย รวมถึงจี้ทองคำที่แสดงถึงศีรษะของเทพีฮาธอร์ แห่งอียิปต์ ซึ่งแสดงให้เห็นเป็นครั้งแรกว่า Pylos มีความสัมพันธ์ทางการค้ากับอียิปต์และตะวันออกกลางอย่างชัดเจนเมื่อประมาณ 1500 ปีก่อนคริสตศักราช[25] [26]

Pylos เป็นพระราชวังแห่งเดียวในสมัยนั้นที่ไม่มีกำแพงหรือป้อมปราการ พระราชวังถูกทำลายด้วยไฟเมื่อประมาณ 1180 ปีก่อนคริสตกาล และแผ่นดินเหนียวจำนวนมากใน Linear B มีตราประทับแห่งไฟอย่างชัดเจน[27] [28]เอกสาร Linear B ที่พบที่นั่น ซึ่งเก็บรักษาไว้โดยความร้อนของไฟที่ทำลายพระราชวัง กล่าวถึงการเตรียมการป้องกันอย่างเร่งด่วนเนื่องจากการโจมตีที่ใกล้จะเกิดขึ้น โดยไม่ได้ให้รายละเอียดใดๆ เกี่ยวกับกองกำลังโจมตี[29]ดูเหมือนว่าสถานที่ของ Mycenaean Pylos จะถูกทิ้งร้างในช่วงยุคมืด (1100–800 ปีก่อนคริสตกาล) ต่อมา ภูมิภาคของ Pylos พร้อมกับภูมิภาคMessene โบราณถูกสปาร์ตา จับเป็น ทาส

ซากปรักหักพังของป้อมปราการหินหยาบๆ บนSphacteria ที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีต้นกำเนิดจากไมซีเนียน เคยถูกใช้โดยชาวสปาร์ตันในช่วงสงครามเพโลพอนนีเซียน (Thucydides iv. 31)

ไพโลสแบบคลาสสิก

เป็นหนึ่งในสถานที่สุดท้ายที่ต่อต้านสปาร์ตันในสงครามเมสเซเนียนครั้งที่สองหลังจากนั้นชาวเมืองก็อพยพไปที่ไซลีนและจากที่นั่นพร้อมกับชาวเมสเซเนียน คนอื่นๆ ไปยังซิซิลี[30]ชื่อของเมืองถูกกล่าวถึงอีกครั้งในปีที่เจ็ดของสงครามเพโลพอนนีเซียน ตามที่ทูซิดิดีส นักประวัติศาสตร์ชาวกรีกกล่าวไว้ในหนังสือ History of the Peloponnesian War ของเขา พื้นที่ดังกล่าว "รวมกับพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศโดยรอบ ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่" [31]เมืองโบราณไม่ได้ตั้งอยู่ที่ไพโลสในปัจจุบัน แต่ตั้งอยู่ทางเหนือของเกาะสแฟกเทเรีย ในปี 425 ก่อนคริสตกาลนักการเมืองชาวเอเธนส์ชื่อคลีออนได้ส่งคณะสำรวจไปยังไพลอส ซึ่งชาวเอเธนส์ได้สร้างป้อมปราการบนแหลมหินที่ปัจจุบันรู้จักกันในชื่อโคริฟาซิออน (Κορυφάσιον) หรือไพลอสเก่าที่ขอบด้านเหนือของอ่าว ใกล้กับทะเลสาบเจียลอวาและหลังจากเกิดความขัดแย้งกับเรือสปาร์ตันในยุทธการที่ไพลอสก็ได้ยึดและยึดครองอ่าวดังกล่าวเดมอสเทเนสผู้บัญชาการชาวเอเธนส์ ได้สร้างป้อมปราการนี้ให้เสร็จในปี 424 ก่อนคริสตกาล

การสร้างป้อมปราการนี้ทำให้เกิดเหตุการณ์ที่น่าจดจำที่สุดเหตุการณ์หนึ่งในสงครามเพโลพอนนีเซียน Thucydides ได้เล่ารายละเอียดเกี่ยวกับลักษณะภูมิประเทศของเขตนี้โดยละเอียด ซึ่งแม้จะชัดเจนและสอดคล้องกัน แต่ก็ไม่ตรงกับพื้นที่ที่มีอยู่ทุกประการ Thucydides บรรยายเกี่ยวกับท่าเรือซึ่งมีแหลม Coryphasium ( Koryphasion ) เป็นปลายสุดทางทิศเหนือ โดยมีเกาะ Sphacteria อยู่ด้านหน้าและได้รับการปกป้อง เกาะนี้ทอดยาวไปตามแนวชายฝั่ง เหลือทางเข้าท่าเรือแคบๆ เพียงสองทาง ทางหนึ่งอยู่ทางปลายด้านเหนือ ตรงข้ามกับ Coryphasium ซึ่งกว้างพอที่จะให้เรือไตรรีมสองลำเทียบท่าได้ และอีกทางหนึ่งอยู่ทางปลายด้านใต้ ซึ่งกว้างพอที่จะให้เรือไตรรีมจอดเทียบท่าได้แปดหรือเก้าลำ เกาะแห่งนี้มีความกว้างประมาณ 15 สเตเดีย ปกคลุมด้วยไม้ ไม่มีผู้คนอาศัยและไม่มีใครเหยียบย่ำ[32] Pausaniasยังบอกอีกว่าเกาะ Sphacteria ตั้งอยู่หน้าท่าเรือ Pylos เช่นเดียวกับ Rheneia ก่อนที่จะมีท่าจอดเรือที่ Delos [33]ไม่นานหลังจากนั้น ชาวเอเธนส์ก็จับทหารสปาร์ตันจำนวนหนึ่งที่ปิดล้อมเกาะ Sphacteria ที่อยู่ใกล้เคียงได้ (ดูBattle of Sphacteria ) ความวิตกกังวลของชาวสปาร์ตันเกี่ยวกับการกลับมาของนักโทษที่ถูกจับเป็นตัวประกันไปยังเอเธนส์ ส่งผลให้พวกเขายอมรับข้อตกลงสันติภาพ Niciasในปี 421 ก่อนคริสตกาล

ยุคกลาง

ปราสาทนาวาริโนเก่า

ไม่ค่อยมีใครรู้จักเมืองไพโลสภาย ใต้ การปกครองของอาณาจักรไบแซนไทน์ ยกเว้นการกล่าวถึงการโจมตีของชาวซาราเซนส์ แห่งเกาะครีต ในพื้นที่ดังกล่าวเมื่อราวปี ค.ศ. 872/873 [34]ในศตวรรษที่ 12 นักภูมิศาสตร์ชาวมุสลิมอัล-อิดริซีกล่าวถึงเมืองนี้ว่าเป็น "ท่าเรืออันหรูหรา" ของอิรูดาในหนังสือ Nuzhat al-Mushtaq ของ เขา[34]

ในปี 1204 หลังจากสงครามครูเสดครั้งที่สี่ เพโล พอนนีสก็กลาย เป็น อาณาจักรของอาเคียซึ่งเป็นรัฐครูเสดตามการอ้างอิงสั้นๆ ในพงศาวดารแห่งโมเรอา ไพล อสตกอยู่ภายใต้การปกครองของครูเสดอย่างรวดเร็ว แต่จนกระทั่งถึงปี 1280 จึงมีการกล่าวถึงเรื่องนี้อีกครั้ง ตามพงศาวดารฉบับภาษาฝรั่งเศสและภาษากรีกนิโคลัสที่ 2 แห่งเซนต์โอเมอร์เจ้าเมืองธีบส์ซึ่งในราวปี 1281 ได้รับที่ดินจำนวนมากในเมสเซเนียเพื่อแลกกับทรัพย์สินของภรรยาที่คาลามาตาและคเลมูต ซี ได้สร้างปราสาทที่นาวาริโน ตามเวอร์ชันภาษากรีก เขาตั้งใจให้ปราสาทแห่งนี้เป็นศักดินาในอนาคตสำหรับหลานชายของเขานิโคลัสที่ 3แม้ว่าเวอร์ชันภาษาอารากอนจะระบุว่าการก่อสร้างเป็นผลงานของนิโคลัสที่ 3 เองในอีกไม่กี่ปีต่อมา ตามที่ A. Bon กล่าวไว้ การก่อสร้างภายใต้การปกครองของ Nicholas II ในช่วงปี 1280 มีแนวโน้มว่าจะเกิดขึ้นในช่วงปี 1287–89 เมื่อเขาดำรงตำแหน่งอุปราช ( bailli ) ของ Achaea [35]อย่างไรก็ตาม แม้ว่า Nicholas II จะตั้งใจไว้ แต่ยังไม่ชัดเจนว่าหลานชายของเขาได้สืบทอด Navarino จริงหรือไม่ หากเขาสืบทอด Navarino ก็เป็นของเขาจนกระทั่งเขาเสียชีวิตในปี 1317 เมื่อที่ดินและที่ดิน Messenian ทั้งหมดของราชวงศ์กลับคืนสู่อาณาจักรของเจ้าชาย เนื่องจาก Nicholas III ไม่มีลูก[35]

ป้อมปราการยังคงไม่มีความสำคัญมากนักหลังจากนั้น ยกเว้นการสู้รบทางเรือในปี 1354 ระหว่างเวนิสและเจนัว [ 34]และเหตุการณ์ในปี 1364 ระหว่างความขัดแย้งระหว่างMary of Bourbonและเจ้าชายPhilip of Tarantoเนื่องจาก Mary พยายามอ้างสิทธิ์ในอาณาเขตหลังจากการตายของสามีของเธอRobert of Taranto Mary ได้รับมอบการครอบครอง Navarino (พร้อมกับ Kalamata และMani ) โดย Robert ในปี 1358 และผู้ดูแลปราสาท ในท้องถิ่นที่ภักดีต่อ Mary ได้จับกุม Bailliของเจ้าชายคนใหม่Simon del Poggio เป็นเวลาสั้น ๆ Mary ยังคงควบคุม Navarino จนกระทั่งเธอเสียชีวิตในปี 1377 [36]ในช่วงเวลานี้ชาวแอลเบเนียได้เข้ามาตั้งถิ่นฐานในพื้นที่ ในขณะที่ในปี 1381/2 ทหารรับจ้างชาว Navarrese, Gascon และชาวอิตาลีก็เคลื่อนไหวอยู่ที่นั่น[34]ตั้งแต่ช่วงต้นศตวรรษที่ 15 เมืองเวนิสได้เล็งไปที่ป้อมปราการแห่งนาวาริโน เนื่องจากเกรงว่าคู่แข่งอย่างชาวเจนัวจะยึดครองและใช้เป็นฐานในการโจมตีป้อมปราการโมดอนและโคโรน ของเวนิส ในเหตุการณ์นั้น ชาวเวนิสได้ยึดป้อมปราการดังกล่าวเองในปี ค.ศ. 1417 และหลังจากการเคลื่อนไหวทางการทูตอันยาวนาน ก็ประสบความสำเร็จในการทำให้การครอบครองใหม่นี้ถูกต้องตามกฎหมายในปี ค.ศ. 1423 [34] [37]

ยุคแรกของเวนิสและยุคแรกของออตโตมัน

ป้อมปราการใหม่ (นีโอคาสโตร)

ในปี ค.ศ. 1423 นาวาริโน เช่นเดียวกับส่วนที่เหลือของเพโลพอนนีส ต้องประสบกับการโจมตีของออตโตมันครั้งแรก ซึ่งนำโดยตูราคาน เบย์ซึ่งเกิดขึ้นซ้ำอีกในปี ค.ศ. 1452 [8]นอกจากนี้ ยังเป็นที่ที่จักรพรรดิจอห์นที่ 8 พาลาโอโลกอสเสด็จขึ้นบกในปี ค.ศ. 1437 มุ่งหน้าสู่สภาเฟอร์ราราและเป็นที่ที่โธมัส พาลาโอ โลกอส ผู้เผด็จการคนสุดท้ายของโมเรอา เสด็จขึ้นบกพร้อมกับครอบครัวในปี ค.ศ. 1460 หลังจากการพิชิตของออตโตมันเหนือผู้เผด็จการแห่งโมเรอา[8]หลังจากปี ค.ศ. 1460 ป้อมปราการแห่งนี้ รวมทั้งป้อมปราการอื่นๆ ของเวนิส โมเนมวาเซียและคาบสมุทรมานีเป็นพื้นที่ที่คริสเตียนยึดครองเพียงแห่งเดียวในคาบสมุทร[8] [34]การควบคุมของชาวเวนิสเหนือ Navarino รอดพ้นจากสงครามออตโตมัน–เวนิสครั้งที่หนึ่ง (ค.ศ. 1463–79) แต่รอดพ้นจากสงครามครั้งที่สอง (ค.ศ. 1499–1503) หลังจากที่ชาวเวนิสพ่ายแพ้ในยุทธการที่โมดอนในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1500 กองทหารรักษาการณ์จำนวน 3,000 นายก็ยอมจำนน แม้ว่าจะได้รับเสบียงเพียงพอสำหรับการปิดล้อมก็ตาม ชาวเวนิสยึดคืนได้ไม่นานหลังจากนั้น ในวันที่ 3/4 ธันวาคม แต่ในวันที่ 20 พฤษภาคม ค.ศ. 1501 การโจมตีทางบกและทางทะเลร่วมกันของออตโตมันภายใต้การนำของเคมาล ไรส์และฮาดิม อาลี ปาชาก็ยึดคืนมาได้[8] [34]

ท่อส่งน้ำโบราณ

พวกออตโตมันใช้ Navarino (ซึ่งพวกเขาเรียกว่าAnavarinหรือAvarna ) เป็นฐานทัพเรือสำหรับการโจมตีโจรสลัดหรือปฏิบัติการกองเรือสำคัญในทะเลไอโอเนียนและทะเลเอเดรียติก[34]ในปี ค.ศ. 1572/3 พลเรือเอกของออตโตมัน ( Kapudan Pasha ) Uluç Ali Reisได้สร้างป้อมปราการแห่งใหม่ที่ Navarino ( Anavarin-i Cedid , "Navarino ใหม่" หรือΝεόκαστρο , Neokastroในภาษากรีก) เพื่อแทนที่ปราสาทแฟรงก์ที่ล้าสมัย[34]

ชาวเวนิสยึดครองนาวาริโนได้เป็นเวลาสั้นๆ ในช่วงปี ค.ศ. 1650 ระหว่างสงครามครีต[34]

ในปี ค.ศ. 1668 เอฟลิยา เซเลบีบรรยายเมืองนี้ด้วยชื่อเซยาฮัต :

Anavarin-i Atik เป็นปราสาทที่ไม่มีใครเทียบได้... ท่าเรือเป็นท่าจอดเรือที่ปลอดภัย...
ตามถนนส่วนใหญ่ใน Anavarin-i Cedid มีน้ำพุหลายแห่งที่ไหลผ่าน... เมืองนี้ประดับประดาด้วยต้นไม้และเถาวัลย์เพื่อไม่ให้แสงแดดส่องเข้ามาในตลาดที่สวยงามได้เลย และบุคคลสำคัญของเมืองทุกคนนั่งเล่นแบ็กแกมมอน หมากรุก หมากรุกชนิดต่างๆ และเกมกระดานอื่นๆ ที่นี่

ยุคเวนิสที่สองและการยึดครองคืนของออตโตมัน

ในปี ค.ศ. 1685 ในช่วงเริ่มต้นของสงครามโมเรอัน ชาวเวเนเชียนภายใต้ การนำของฟราน เชสโก โมโรซินีและอ็อตโต วิลเฮล์ม โคนิกส์มาร์กได้รุกรานเพโลพอนนีสและยึดครองพื้นที่ส่วนใหญ่ได้สำเร็จ โดยบุกโจมตีป้อมปราการสองแห่งของนาวาริโนได้สำเร็จ เมื่อคาบสมุทรตกอยู่ในมือของชาวเวเนเชียนอย่างปลอดภัย นาวาริโนก็กลายเป็นศูนย์กลางการบริหารใน " ราชอาณาจักรโมเรอัน " ซึ่งเป็นชื่อเรียกของจังหวัดเวเนเชียน จนกระทั่งในปี ค.ศ. 1715 เมื่อออตโตมันยึดครองเพโลพอนนีสคืนมาได้ [ 34]สำมะโนประชากรของชาวเวเนเชียนในปี ค.ศ. 1689 ระบุว่ามีประชากร 1,413 คน ในขณะที่อีก 20 ปีต่อมา จำนวนประชากรก็เพิ่มขึ้นเป็น 1,797 คน[34]

หลังจากที่ออตโตมันยึดคืนได้ นาวาริโนก็กลายเป็นศูนย์กลางของกาซาในซันจัคแห่งโมเรอา [ 34]ในวันที่ 10 เมษายน ค.ศ. 1770 หลังจากการปิดล้อมนานหกวัน ป้อมปราการแห่งนิวนาวาริโนก็ยอมจำนนต่อรัสเซียในช่วงการกบฏของออร์ลอฟกองทหารออตโตมันได้รับอนุญาตให้ออกเดินทางไปยังเกาะครีต ในขณะที่รัสเซียซ่อมแซมป้อมปราการเพื่อใช้เป็นฐานทัพ อย่างไรก็ตาม ในวันที่ 1 มิถุนายน รัสเซียได้ออกเดินทาง และออตโตมันได้กลับเข้าไปในป้อมปราการอีกครั้งและเผาทำลายบางส่วน[34]ในขณะเดียวกัน ประชากรที่รวมตัวกันอยู่ที่นั่นได้หนีไปที่สแฟกเตเรียที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งทหารรับจ้างชาวแอลเบเนียของออตโตมันสังหารพวกเขาส่วนใหญ่[38]

สงครามประกาศอิสรภาพของกรีกในปี พ.ศ. 2364

การยอมจำนนของนีโอคาสโตรในช่วงสงครามประกาศอิสรภาพของกรีกโดยปีเตอร์ ฟอน เฮสส์

หลังจากสงครามประกาศอิสรภาพของกรีกปะทุขึ้นจากการยึดครองของออตโตมันในกลางเดือนมีนาคม ค.ศ. 1821 ชาวกรีกก็ได้รับชัยชนะอย่างรวดเร็วหลายครั้งและประกาศอิสรภาพในวันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 1822 นาวาริโนถูกชาวกรีกในพื้นที่ปิดล้อมในวันที่ 29 มีนาคม กองทหารรักษาการณ์ซึ่งมีชาวมุสลิมในพื้นที่ของคิปาริสเซีย เป็นกำลังเสริม สามารถต้านทานได้จนถึงสัปดาห์แรกของเดือนสิงหาคม เมื่อพวกเขาถูกบังคับให้ยอมจำนน แม้ชาวกรีกจะสัญญาว่าจะปฏิบัติตนได้อย่างปลอดภัย แต่พวกเขาก็สังหารพวกเขาทั้งหมด[34]

ชัยชนะของกรีกนั้นอยู่ได้ไม่นาน สุลต่านขอความช่วยเหลือจากมูฮัมหมัด อาลี ข้ารับใช้ชาวอียิปต์ ซึ่งส่งอิบราฮิม ปาชา บุตรชายของเขาจากอียิปต์ไปยังกรีกพร้อมกับกองเรือและทหาร 8,000 นาย และต่อมาได้เพิ่มทหารอีก 25,000 นาย[39]การแทรกแซงของอิบราฮิมพิสูจน์ให้เห็นถึงความเด็ดขาด: ภูมิภาคไพลอสถูกยึดครองในวันที่ 18 พฤษภาคม 1825 หลังจากการสู้รบที่สแฟกเตเรีย (8 พฤษภาคม) และนีโอคาสโตร (11 พฤษภาคม) พื้นที่เพ โลพอนนีส ส่วนใหญ่ ถูกยึดคืนในปี 1825 เมืองประตูสู่เมสโซลองกีถูกยึดครองในปี 1826 และเอเธนส์ถูกยึดครองในปี 1827 ดินแดนแห่งเดียวที่ยังคงถูกยึดครองโดยชาตินิยมกรีกคือที่นัฟปลิออนมานิไฮดราสเปตเซสและเอจินา [ 40]

ยุทธนาวีที่นาวาริโน (20 ตุลาคม พ.ศ. 2370)

ยุทธ นาวีแห่งนาวาริโนโดยอองบรัวส์ หลุยส์ การ์เนอเรย์

กระแสความคิดแบบฟิลเฮลเลนิสต์ ที่รุนแรง ได้พัฒนาขึ้นในยุโรปตะวันตก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการล่มสลายของ Missolonghi ในปี 1826 ซึ่งกวีLord Byronเสียชีวิตในปี 1824 ศิลปินและปัญญาชนจำนวนมาก เช่นChateaubriand , Victor Hugo , Alexander Pushkin , Gioachino Rossini , Hector BerliozหรือEugène Delacroix (ในภาพวาดScenes massacres of Scioในปี 1824 และGreece on the ruins of Missolonghiในปี 1826) ได้ขยายกระแสความเห็นอกเห็นใจต่อสาเหตุของกรีกในความคิดเห็นสาธารณะ โดยสนธิสัญญาลอนดอนในเดือนกรกฎาคม 1827ฝรั่งเศส รัสเซีย และสหราชอาณาจักรยอมรับการปกครองตนเองของกรีก ซึ่งยังคงเป็นรัฐบริวารของจักรวรรดิออตโตมัน ทั้งสามมหาอำนาจตกลงที่จะแทรกแซงในขอบเขตจำกัดเพื่อโน้มน้าวให้ Porte ยอมรับเงื่อนไขของอนุสัญญา มีการเสนอและนำแผนการส่งกองเรือรบไปแสดงกำลัง ต่อมากองเรือรบ 27 ลำของกองทัพเรือพันธมิตรของอังกฤษฝรั่งเศสและรัสเซีย ถูก ส่งไปกดดันทางการทูตต่อคอนสแตน ติโนเปิล [40]กองเรือรบประกอบด้วยเรืออังกฤษ 12 ลำ (ปืน 456 กระบอก) เรือฝรั่งเศส 7 ลำ (ปืน 352 กระบอก) และเรือรัสเซีย 8 ลำ (ปืน 490 กระบอก) รวมกำลังยิงเกือบ 1,300 ปืน การสู้รบที่นาวาริโน (20 ตุลาคม ค.ศ. 1827) ส่งผลให้กองเรือออตโตมัน-อียิปต์รวมกันถูกทำลายทั้งหมด (เรือรบถูกทำลายไปประมาณ 60 ลำ) [41] [42]

อนุสรณ์สถานรูปเสาโอเบลิสก์ที่สร้างขึ้นเพื่ออุทิศให้กับชัยชนะของกองเรือฝ่ายสัมพันธมิตรและพลเรือเอกทั้งสามนาย ได้แก่ เอ็ดเวิร์ด คอดริงตัน แห่งอังกฤษ อองรี เดอ ริกนีแห่งฝรั่งเศสและลอเดอไวก์ ฟาน ไฮเดน แห่งรัสเซีย ต่อมาได้มีการสร้างอนุสรณ์สถานขึ้นที่จัตุรัสกลางเมืองไพลอส อนุสรณ์สถานแห่งนี้เป็นผลงานของประติมากรโทมัส โทโมปูลอส (1873–1937) และมีการเปิดตัวในปี 1930 แม้ว่าจะแล้วเสร็จในปี 1933 ก็ตาม[43]

การปลดปล่อยไพโลส (6 ตุลาคม พ.ศ. 2371) และการก่อสร้างเมืองสมัยใหม่

การพบกันระหว่างนายพลเมซงและอิบราฮิม ปาชา เมื่อปี พ.ศ. 2371 ที่นาวาริโน (โดยฌอง-ชาร์ลส์ ลังลัวส์)

เมื่อวันที่ 6 ตุลาคม ค.ศ. 1828 ไพลอสได้รับการปลดปล่อยจากกองทหารออตโตมัน-อียิปต์ของอิบราฮิม ปาชาอย่างเด็ดขาดโดยกองทหารฝรั่งเศสของคณะสำรวจโมเรอาที่นำโดย จอมพลนิโคลั ส-โจเซฟ ไมสัน[44]ภารกิจของกองทหารสำรวจนี้ซึ่งประกอบด้วยทหาร 15,000 นาย ซึ่งส่งโดยพระเจ้าชาร์ลที่ 10 แห่งฝรั่งเศสไปยังเพโลพอนนีสระหว่างปี ค.ศ. 1828 ถึง 1833 คือการปฏิบัติตามสนธิสัญญาลอนดอนในปี ค.ศ. 1827 ซึ่งเป็นข้อตกลงที่ชาวกรีกจะมีสิทธิ์ในการเป็นรัฐอิสระ กองทหารฝรั่งเศสได้ปลดปล่อยเมืองนาวาริโน (ไพลอส) โมดอน ( เมโทนี ) โครอน ( โคโรนี ) และปาทราสในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1828 [34]

เมือง Pylos ในปัจจุบันสร้างขึ้นเมื่อฤดูใบไม้ผลิปี 1829 นอกกำแพง Neokastro โดยใช้แบบจำลองของป้อมปราการทางตะวันตกเฉียงใต้ของฝรั่งเศสและเมืองต่างๆ ในหมู่เกาะไอโอเนียน (ซึ่งมีลักษณะร่วมกัน เช่น จัตุรัสเรขาคณิตตรงกลางที่มีขอบเป็นหลังคาซึ่งสร้างด้วยซุ้มโค้ง ต่อเนื่องกัน ซึ่งแต่ละซุ้มรองรับด้วยเสาหินเรียง กัน เช่นซุ้มประตูโค้งของ Pylos หรือCorfu ) [45]โครงสร้างเมืองของ Pylos ได้รับการออกแบบโดยJoseph-Victor Audoyผู้พันโทของวิศวกรรมการทหารของคณะสำรวจ Morea ซึ่งมาจากTarnซึ่งเป็นแผนกหนึ่งของฝรั่งเศสตะวันตกเฉียงใต้ แผนนี้ได้รับการอนุมัติจากผู้ว่าการของกรีซอิสระIoannis Kapodistriasเมื่อวันที่ 15 มกราคม 1831 ทำให้เป็นผังเมืองลำดับที่สอง (รองจาก Methoni) ในประวัติศาสตร์ของรัฐกรีกสมัยใหม่[46]ป้อมปราการแห่งนีโอคาสโตรถูกสร้างขึ้น มีการสร้างค่ายทหาร (อาคาร "Maison" ซึ่งปัจจุบันเป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่ง Pylos) มีการปรับปรุงเมืองหลายอย่าง (การติดตั้งโรงเรียน โรงพยาบาล โบสถ์ บริการไปรษณีย์ ร้านค้า สะพาน จัตุรัส น้ำพุ สวน ฯลฯ) ท่อส่งน้ำออตโตมันเก่าซึ่งพังทลายลงมาจนถึงปี 1828 ได้รับการบูรณะ (ซึ่งใช้งานจนถึงปี 1907) และถนนระหว่างนาวารินและโมดอน ซึ่งเป็นถนนสายแรกของกรีกอิสระ (ซึ่งยังคงใช้มาจนถึงทุกวันนี้) ก็ถูกสร้างขึ้นโดยวิศวกรชาวฝรั่งเศสเช่นกัน[45]

ส่วนหนึ่งของการสำรวจโมเรอาประกอบด้วยนักวิทยาศาสตร์ 19 คนจาก "คณะเผยแผ่วิทยาศาสตร์โมเรอา" [47]ซึ่งงานของพวกเขาพิสูจน์ให้เห็นว่ามีความสำคัญต่อการพัฒนาอย่างต่อเนื่องของรัฐกรีกใหม่และโดยกว้างขึ้น ถือเป็นก้าวสำคัญในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของโบราณคดี แผนที่ และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ รวมถึงการศึกษาเกี่ยวกับกรีก ตามสำมะโนประชากรครั้งหนึ่งในจังหวัดนาวาริโนในปี 1829 พบว่ามีประชากรทั้งหมด 1,596 คน[47]พ่อค้าและเจ้าหน้าที่ชาวฝรั่งเศสบางคนของการสำรวจโมเรอา ซึ่งยังคงอยู่ในเมืองกับครอบครัวหลังจากกองทหารกลับฝรั่งเศสในปี 1833 ได้ตั้งถิ่นฐานในเขตที่ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเมือง ใกล้กับโบสถ์คาทอลิกที่ถูกทำลายไปแล้ว ปัจจุบันเขตนี้ยังคงเรียกกันว่า "Francomahalas" (ในภาษากรีก : Φραγκομαχαλάς จากภาษาอาหรับ : محلة ( mahallah ) เขต) หรือ "Francoklisa" (ในภาษากรีก : Φραγκοκλησά ซึ่งแปลว่าโบสถ์ของชาวฝรั่งเศส) [45]ชาวฝรั่งเศสมักให้ความสนใจเป็นพิเศษในเมืองนี้ และในเวลานั้น นักเขียนชาวฝรั่งเศสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดได้เขียนบทความที่อุทิศให้กับ Pylos โดยเฉพาะ เช่นFrançois-René de Chateaubriandในปี 1806 [48] Eugène Sue [49]และVictor Hugo [50]ในปี 1827 Edgar Quinetในปี 1830 [51]และAlphonse de Lamartineในปี 1832 [52]

ในปี พ.ศ. 2376 (ค.ศ. 1833) หลังจากที่ฝรั่งเศสออกเดินทาง ชื่อ "Pylos" (ซึ่งอ้างอิงถึงเมืองโบราณของกษัตริย์เนสเตอร์) ได้รับการมอบให้กับเมืองใหม่ของนาวาริโนโดยพระราชกฤษฎีกาของกษัตริย์ อ็อตโต ที่1 แห่งกรีก ที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้ง [45]

ศตวรรษที่ 20

ป้อมปราการแห่ง Pylos ถูกเปลี่ยนให้เป็นสถานที่เนรเทศฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองในช่วงระบอบเผด็จการของ Metaxasระหว่างปี 1936 ถึง 1941 ในทางปกครอง Pylos เป็นที่นั่งของเทศบาล Pylos ระหว่างปี 1912 ถึง 1946 จากนั้นจึงกลายมาเป็นที่นั่งของ Deme of Pylos ระหว่างปี 1946 ถึง 2010 ตั้งแต่การปฏิรูปในปี 2011 Pylos ก็ได้กลายเป็นที่นั่งของเทศบาลPylos -Nestor แห่งใหม่

ภูมิศาสตร์

เว็บไซต์

เมือง Pylos ตั้งอยู่เชิงแหลมที่ทอดยาวจากภูเขา Aghios Nikolaos (482 เมตร) และเป็นที่ตั้งของป้อมปราการ เมืองนี้ตั้งอยู่ที่ปลายสุดทางตะวันตกเฉียงใต้ของเพโลพอนนีสบนชายฝั่งทะเลไอโอเนียนเมืองนี้เป็นศูนย์กลางการขนส่งที่สำคัญ และในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมืองนี้ได้รับการพัฒนาด้านการท่องเที่ยวอย่างมาก โดยใช้ประโยชน์จากแนวชายฝั่งที่งดงาม เกาะSphacteria ที่แคบ ทำหน้าที่เป็นเขื่อนกันคลื่นธรรมชาติของอ่าว Navarino ทำให้ท่าเรือ Pylos เป็นหนึ่งในจุดยึดที่ปลอดภัยที่สุดของชายฝั่งทะเลไอโอเนียน

การสื่อสาร

Pylos มีถนนที่ยอดเยี่ยมและสิ่งอำนวยความสะดวกด้านการสื่อสารทั้งหมดของเมืองที่ทันสมัย​​ถนนแห่งชาติกรีกหมายเลข 82ออกเดินทางจากใจกลางเมือง Pylos และเชื่อมต่อโดยตรงไปยังKalamataในเวลาน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมง และจากที่นั่นไปยังเอเธนส์ในเวลาสองชั่วโมงสนามบินนานาชาติ Kalamata ( KLX , สนามบิน Captain Vassilis C. Constantakopoulos) ซึ่งกำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว มีเที่ยวบินตามกำหนดการหลายเที่ยวไปยังเมืองใหญ่ๆ ของกรีซ และมีเที่ยวบินเช่าเหมาลำหลายเที่ยวในช่วงฤดูท่องเที่ยวจากจุดหมายปลายทางระหว่างประเทศหลายแห่ง

ประชากร

ตามสำมะโนประชากรปี 2021 เทศบาล (deme) ของ Pylos-Nestor มีประชากร 17,194 คน หน่วยเทศบาลของ Pylos มีประชากร 4,559 คน ในขณะที่ชุมชน Pylos มีประชากร 2,568 คน ทำให้เป็นเมืองที่มีประชากรมากเป็นอันดับที่ 7 ในMesseniaรองจากเมืองหลวงKalamata (58,816) Messini (5,958) Kyparissia (5,763) Filiatra (4,729) Gargalianoi (4,724) และChora (2,609) [1]

ปีประชากรในชุมชนประชากรประจำเขตเทศบาล
19812,107-
19912,0145,340
20012,5575,251
20112,7675,287
20212,5684,559

ภูมิทัศน์เมือง

ทางเข้าNeokastr o ใน Pylos

เมือง Pylos มีปราสาทสองแห่ง ( Kastra ) ได้แก่ ปราสาทPaleokastro ของ Frankish (ปราสาทเก่า) และปราสาทNeokastro ของ Ottoman (ปราสาทใหม่) ปราสาทแรกตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอ่าว Navarino และทางเหนือของเกาะ Sphacteriaในขณะที่ปราสาทที่สองอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของอ่าว บนที่สูงของเมือง Pylos ปราสาทPaleokastroตั้งอยู่บนยอดแหลมของ Coryphasium (Koryphasion) (ซึ่งมีความต่อเนื่องทางธรณีวิทยากับเกาะ Sphacteria ซึ่งแยกจากกันโดยช่องเขาแคบของSykia เท่านั้น ) สร้างขึ้นบนที่ตั้งของอะโครโพลิสโบราณของ Pylos มีทิวทัศน์แบบพาโนรามาทอดยาวจากทะเลไอโอเนียนไปจนถึงที่ราบPyliaด้านล่างเป็นถ้ำของ Nestor ซึ่งตามตำนานเล่าว่ากษัตริย์แห่ง Pylos เลี้ยงวัว และอ่าว Voidokiliaซึ่งชายหาดของที่นี่ได้รับการจัดอันดับให้เป็นชายหาดที่สวยที่สุดแห่งหนึ่งของโลก[53] [54]มีอาณาเขตติดกับทะเลสาบ Gialova ( ทะเลสาบ Osman-aga ) ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกและอ่าว Navarino ทางทิศใต้ อย่างไรก็ตาม การเข้าถึง Paleokastro อาจมีความเสี่ยงต่อความปลอดภัยของผู้เยี่ยมชม เนื่องจากมีความเสื่อมโทรมอย่างมาก อีกด้านหนึ่งของอ่าว Navarino Neokastroซึ่งอยู่ในสภาพการอนุรักษ์ที่ดีกว่า มองออกไปยังเกาะ Sphacteria อ่าว Navarino และเมือง เป็นหนึ่งในปราสาทที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้ดีที่สุดแห่งหนึ่งในกรีซ ภายในกำแพงมีโบสถ์Transfiguration of the Savior ที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างดี ซึ่งสร้างโดยชาวแฟรงค์ ต่อมาได้ถูกเปลี่ยนเป็นมัสยิด จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นโบสถ์คริสต์อีกครั้ง ในป่าสนของNeokastroยังมีค่ายทหารเก่าที่สร้างโดยกองทหารฝรั่งเศสของคณะสำรวจ Morea ซึ่งปัจจุบันเป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่งใหม่ของ Pylos

ท่อส่งน้ำนาวาริโน

ทางใต้ของเมือง Pylos บนถนนไป Methoni เป็นท่อส่งน้ำ Navarino เก่า ที่สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 16 โดยชาวออตโตมันเพื่อตอบสนองความต้องการน้ำประปาของNeokastroประกอบด้วยระบบไฮดรอลิกสองระบบซึ่งนำน้ำจากแหล่งรับน้ำของที่ราบสูง Koumbeh (ตั้งอยู่ใกล้เมือง Chandrinou ประมาณ 15 กิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงเหนือของ Pylos บนถนนไป Kalamata) และPaleo Nero (ตั้งอยู่ใกล้หมู่บ้าน Palaionero) ระบบทั้งสองรวมเป็นระบบเดียวที่ยังคงเห็นได้ในปัจจุบันรอบ ๆ Pylos ในเขตKamaresจากนั้นด้วยท่อส่งน้ำใต้ดินน้ำจึงซึมเข้าไปในป้อมปราการเพื่อส่งน้ำพุของNeokastro ที่ นั่น[55]พังทลายลงจนถึงปีพ.ศ. 2371 และได้รับการบูรณะใหม่ในปีพ.ศ. 2375 โดยวิศวกรชาวฝรั่งเศสของคณะสำรวจโมเรอา และถูกใช้เพื่อส่งน้ำไปให้ปิโลสจนถึงปีพ.ศ. 2450 [45]

ใจกลางเมืองปิโลส

หอศิลป์ในบริเวณทางเดินเลียบอาคารรอบจัตุรัสกลางของ Three Admirals ใน Pylos

เมือง Pylos ตั้งอยู่บนเนินเขาสองลูก โดยลูกหนึ่งมองเห็นป้อมปราการ Neokastro และหัน หน้าไปทางอ่าว Navarino เมือง Pylos มีบ้านหลายหลังจากศตวรรษที่ 19 เหลืออยู่ บ้านเหล่านี้สร้างด้วยหิน มีสถาปัตยกรรม แบบ Messenian ทั่วไป และล้อมรอบด้วยลานบ้านและสวนที่กว้างขวาง บ้านเหล่านี้สร้างขึ้นส่วนใหญ่ระหว่างถนนแคบๆ ซึ่งโดยทั่วไปจะสมมาตร และเป็นไปตามผังเมืองเดิมที่วิศวกรทหารฝรั่งเศสในคณะสำรวจ Morea จัดทำขึ้น เมื่อต้นศตวรรษที่ 19 [45]ถนนหลายสายยังคงรักษาหินปูถนนไว้ และถนนหลายสายที่ขึ้นเนินเป็นถนนคนเดินและมีบันได

ใกล้กับชายฝั่งทะเลเป็นจัตุรัสใจกลางเมืองจัตุรัสสามพลเรือเอก ล้อมรอบด้วยอาคารที่มีบ้านเรือนชั้นล่าง ส่วนใหญ่มักอยู่ใต้แกลเลอรีตลาด ร้านเบเกอรี่ ร้านค้า และร้านกาแฟแบบดั้งเดิม ริมทะเลทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองเป็นถนนคนเดิน ที่เพิ่งสร้างใหม่ ซึ่งนำจากจัตุรัสกลางไปยังท่าเรือที่ทันสมัย ​​โดยผ่าน เขต Francomahalasบนถนนสายนี้ซึ่งเรียงรายไปตามท่าเรือเก่ามีร้านขายปลา แบบดั้งเดิมหลายแห่ง ท่าเรือมีศาลาว่าการ Pylos เป็นจุดเด่น ถัดจากนั้นเป็นบ้านสองชั้นของแชมป์โอลิมปิก Kostis Tsiklitirasซึ่งได้มีการสร้างพิพิธภัณฑ์ขึ้นภายใน ซึ่งจัดแสดงคอลเลกชันภาพวาด ภาพแกะสลัก และเอกสารโบราณที่รวบรวมโดย René Puaux (1878–1936) นักประวัติศาสตร์และนักเขียนชาวฝรั่งเศส ถัดออกไปอีกเล็กน้อยตามแนวชายทะเลคืออาคารประวัติศาสตร์ของวิทยาลัย Pylos ซึ่งก่อตั้งขึ้นในเดือนกันยายนปี 1921 โดยพระราชกฤษฎีกาและสร้างขึ้นในปี 1924 [56]หลังจากยุติกิจกรรมในปี 1987 อาคารดังกล่าวเป็นที่ตั้งของสถาบันฟิสิกส์ดาราศาสตร์กายภาพ "Nestor" ของหอดูดาวแห่งชาติกรีซจนกระทั่งเมื่อไม่นานนี้ สถาบันนี้รับผิดชอบโครงการวิจัยระหว่างประเทศ NESTOR และเครื่องตรวจจับนิวตริโนใต้น้ำซึ่งติดตั้งลึกกว่า 4,000 เมตรในร่องทะเล ที่ลึกที่สุด ของทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ห่างจาก Pylos 31 กม. [57]ในเดือนกันยายนปี 1992 อาคารประวัติศาสตร์ของวิทยาลัย Pylos ได้รับการจัดประเภทโดยกระทรวงวัฒนธรรมให้เป็นอนุสรณ์สถานประวัติศาสตร์ที่ได้รับการอนุรักษ์[56]และในอนาคตอันใกล้นี้จะเป็นที่ตั้งของห้องสมุดสาธารณะและหอศิลป์ของเทศบาล Pylos

นอกจากนี้ เมืองนี้ยังมีสาขาธนาคาร ที่ทำการไปรษณีย์ คลินิกต่างๆ ศูนย์สุขภาพ สถานีดับเพลิง โรงเรียนสอนเรือใบ โรงเรียนอนุบาล โรงเรียนประถม วิทยาลัย โรงเรียนมัธยมศึกษา และโรงเรียนดนตรีที่ได้รับการรับรองจากรัฐ นอกจากนี้ เมืองนี้ยังเป็นที่ตั้งของสมาคมวัฒนธรรมและการพัฒนาหลายแห่ง

จัตุรัสกลางของสามพลเรือเอก

อนุสาวรีย์แห่งการสู้รบที่นาวาริโนในจัตุรัสกลางของสามพลเรือเอกในไพโลส

สร้างขึ้นโดยกองทหารฝรั่งเศสของคณะสำรวจ Moreaในปี 1829 จัตุรัสกลางของ Pylos มีลักษณะเด่นคือรูปแบบเรขาคณิตสามเหลี่ยม ซึ่งด้านหนึ่งเปิดออกสู่ทะเลและท่าเรือ Pylos และอีกสองด้านมีทางเดินที่มีหลังคาคลุมพร้อมซุ้มโค้ง ซึ่งสร้างด้วย ซุ้มโค้งต่อเนื่องกันซึ่งแต่ละซุ้มรองรับด้วยเสาหินเรียง กัน ทำให้ระลึกถึงสถาปัตยกรรมของจัตุรัสกลางของป้อมปราการทางตะวันตกเฉียงใต้ของฝรั่งเศสและเมืองต่างๆ ในหมู่เกาะไอโอเนียน (เช่นคอร์ฟู ) [45]ทางเดินเหล่านี้เป็นที่ตั้งของตลาดและธุรกิจขนาดเล็กจำนวนมาก รวมถึงร้านกาแฟและร้านอาหารแบบดั้งเดิมและแบบทันสมัย ​​ระเบียงส่วนใหญ่ทอดยาวไปทั่วจัตุรัสซึ่งร่มรื่นด้วยต้นเพลน อายุหลายร้อย ปี ตรงกลางมีอนุสาวรีย์ที่สร้างขึ้นเพื่อรำลึกถึงการสู้รบที่นาวาริโน โดยมี นกฟีนิกซ์ ที่สง่างามสองตัวเป็น เสา โอ เบลิสก์ที่สร้างขึ้นเพื่ออุทิศให้กับชัยชนะของกองเรือฝ่ายสัมพันธมิตรและพลเรือเอกทั้งสามนาย ได้แก่ เอ็ดเวิร์ด คอดริงตันแห่งอังกฤษอองรี เดอ ริกนีแห่งฝรั่งเศสและลอเดไวก์ ฟาน ไฮเดน แห่ง รัสเซีย ล้อมรอบไปด้วยนกฟีนิกซ์ที่สง่างามสองตัว

โบสถ์คริสต์

บนเนินเขาทางทิศตะวันออกของ Pylos มีโบสถ์แห่งการหลับใหลของพระแม่มารี ( Ieros Naos tis Kimiseos tis Theotokou ) ในขณะที่ทางทิศตะวันตก ภายในNeokastroมีโบสถ์แห่งการหลับใหลของพระผู้ช่วยให้รอด ( Ieros Naos tis Metamorphosis tou Sotiros ) ซึ่งทั้งสองแห่งอยู่ในเขตมหานครเมสเซเนีย โบสถ์แห่งการหลับใหลจัดกิจกรรมทางศาสนาเป็นครั้งคราว (ปัจจุบันได้เปลี่ยนเป็นพิพิธภัณฑ์และศูนย์นิทรรศการ) ในขณะที่โบสถ์แห่งการหลับใหลของพระแม่มารียังคงรวบรวมผู้ศรัทธาจำนวนมากในช่วงพิธีประจำของโบสถ์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเทศกาลอีสเตอร์และ Myrtidiotissa Virgin (พระแม่มารีที่มีต้นไมร์เทิลซึ่งโบสถ์แห่งนี้อุทิศให้) ซึ่งดึงดูดผู้แสวงบุญจำนวนมากจากเอเธนส์และต่างประเทศที่มาร่วมงานแห่ที่จัดขึ้นใจกลางเมือง

  • โบสถ์แห่งการหลับใหลของพระแม่มารี
    โบสถ์แห่งการหลับใหลของพระแม่มารี
  • คริสตจักรแห่งการเปลี่ยนแปลงของพระผู้ช่วยให้รอด
    คริสตจักรแห่งการเปลี่ยนแปลงของพระผู้ช่วยให้รอด

ท่าเรือและท่าจอดเรือ

วิวของท่าเรือและท่าจอดเรือยอทช์ของไพโลส

ท่าเรือ Pylos เป็นจุดหมายปลายทางที่ปลอดภัยที่สุดแห่งหนึ่งสำหรับเรือที่เดินทางในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนอ่าว Navarino ยังคงทำหน้าที่เป็นที่พักพิงสำหรับเรือในช่วงที่มีพายุในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเป็นประจำ นอกจากนี้ ที่ตั้งเชิงกลยุทธ์ระหว่างทะเลไอโอเนียนและทะเลอีเจียนทำให้เป็นจุดหมายปลายทางที่เหมาะสำหรับสถานีกลางบนเส้นทางไปยังCyclades หมู่ เกาะDodecaneseหรือไปยังเกาะครีตด้วยท่าเรือที่ทันสมัย ​​ทำให้บ่อยครั้งที่ต้อนรับเรือสำราญ จำนวนมาก ในช่วงฤดูร้อน ทางทิศตะวันออกของท่าเรือยังมีท่าจอดเรือ Pylos ซึ่งขณะนี้กำลังดำเนินโครงการปรับปรุงเพื่อตอบสนองความต้องการในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างรวดเร็วของภูมิภาค

รอบๆ ไพโลส

พระราชวังเนสเตอร์

สุสานโธลอสที่พระราชวังเนสเตอร์ (สุสาน IV)

ทางเหนือของ Pylos (17 กม. (11 ไมล์)) และทางใต้ของเมืองChora (4 กม.) เป็นเนินเขาAno Englianos ซึ่งเป็นที่ตั้งของพระราชวัง ยุคสำริด Mycenaean ที่รู้จักกันในชื่อ "พระราชวัง Nestor" (1600–1200 ปีก่อนคริสตกาล) พระราชวังแห่งนี้ยังคงเป็นพระราชวังที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้เป็นอย่างดีที่สุดและเป็นพระราชวังที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของอารยธรรม Mycenaean ในปัจจุบัน ซากของพระราชวังประกอบด้วยห้องบัลลังก์พร้อมโถงทางเข้า ห้องโถงด้านหน้า ทางเดิน คลังสินค้าขนาดใหญ่ กำแพงด้านนอกของพระราชวัง ห้องอาบน้ำที่ไม่เหมือนใคร แกลเลอรี และห่างจากพระราชวัง 90 เมตร มีหลุมฝังศพรูปรังผึ้งของโธลอส (ห้องฝังศพที่มีโดม) ซึ่งได้รับการบูรณะอย่างสมบูรณ์แบบในปี 1957 ( หลุมฝังศพของโธลอส IV ) เมื่อไม่นานมานี้ในปี 2015 ทีมนักโบราณคดีชาวอเมริกันSharon StockerและJack L. Davisจากมหาวิทยาลัย Cincinnatiได้ค้นพบและขุดค้นใกล้กับพระราชวังหลุมฝังศพของ "นักรบ Griffin"และเมื่อไม่นานมานี้ในปี 2017 หลุมฝังศพของ Tholos อีกสองแห่ง ( หลุมฝังศพ Tholos VI และ VII ) ทั้งสามแห่งมีโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมและอัญมณีจำนวนมากที่มีความละเอียดอ่อนเป็นพิเศษ (เช่นPylos Combat Agateหรือจี้ทองคำที่สลักรูปศีรษะของเทพธิดาHathor ของอียิปต์ ซึ่งแสดงให้เห็นว่า Pylos มีความสัมพันธ์ทางการค้าที่ไม่ทราบมาก่อนกับอียิปต์และตะวันออกใกล้ประมาณ 1,500 ปีก่อนคริสตกาล) [25] [26] [58]ในเดือนมิถุนายน 2016 สถานที่ได้เปิดให้สาธารณชนเข้าชมอีกครั้งหลังจากการทำงาน 3 ปีเพื่อเปลี่ยนหลังคาเก่าจากช่วงทศวรรษ 1960 ด้วยโครงสร้างที่ทันสมัยพร้อมทางเดินยกสูงสำหรับนักท่องเที่ยว สามารถเยี่ยมชมแหล่งโบราณคดีของพระราชวัง Nestor ได้ทุกวัน ยกเว้นวันหยุดและวันอังคาร[59]

  • นักรบบนรถศึก ภาพจิตรกรรมฝาผนังในพระราชวังเนสเตอร์ (ยุค LHIIIA/B ประมาณ 1350 ปีก่อนคริสตกาล)
    นักรบบนรถศึก ภาพจิตรกรรมฝาผนังในพระราชวังเนสเตอร์ (ยุค LHIIIA/B ประมาณ 1350 ปีก่อนคริสตกาล)
  • นักเล่นพิณและนก ภาพจิตรกรรมฝาผนังในพระราชวังเนสเตอร์ (ยุค LHIIIB ประมาณ 1300 ปีก่อนคริสตกาล)
    นักเล่นพิณและนก ภาพจิตรกรรมฝาผนังในพระราชวังเนสเตอร์ (ยุค LHIIIB ประมาณ 1300 ปีก่อนคริสตกาล)
  • ฉากการรบ ภาพเฟรสโกในพระราชวังเนสเตอร์ (ยุค LHIIIB ประมาณ 1300 ปีก่อนคริสตกาล)
    ฉากการรบ ภาพเฟรสโกในพระราชวังเนสเตอร์ (ยุค LHIIIB ประมาณ 1300 ปีก่อนคริสตกาล)

พิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่งโครา

พิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่งโครา

พิพิธภัณฑ์โบราณคดีตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้านChoraซึ่งตั้งอยู่ทางเหนือของพระราชวัง Nestor ประมาณ 4 กิโลเมตร พิพิธภัณฑ์แห่งนี้สร้างขึ้นในปี 1969 เพื่อจัดแสดงโบราณวัตถุที่ค้นพบในพระราชวัง Nestor และในพื้นที่อื่นๆ อย่างไรก็ตาม โบราณวัตถุบางส่วนจัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่งชาติเอเธนส์ในห้องแรกที่อุทิศให้กับอารยธรรมไมซีเนียน พิพิธภัณฑ์ Chora มี 3 ห้อง ห้องแรกมีสิ่งของที่ค้นพบจากหลุมฝังศพในภูมิภาคเกือบทั้งหมด ได้แก่ หม้อ อาวุธ และเครื่องประดับ ห้องที่สองมีสิ่งของที่ค้นพบจากภูมิภาค Englianos และพระราชวัง Nestor นอกจากโถเก็บของขนาดใหญ่และเครื่องปั้นดินเผาอื่นๆ จากโกดังของพระราชวังแล้ว ยังมีจิตรกรรม ฝาผนัง เช่น ภาพนักเล่นพิณกับนก ตลอดจนภาพฉากสงครามและการล่าสัตว์ ในห้องสุดท้ายนี้ เราจะพบกับสิ่งของอื่นๆ จากเนินเขา Englianos และพระราชวัง Nestor และโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งของบางส่วนจากสุสานในภูมิภาคนี้ เช่น แจกันยักษ์ ถ้วย และเครื่องประดับ พิพิธภัณฑ์โบราณคดี Chora สามารถเข้าชมได้ทุกวัน ยกเว้นวันหยุดราชการและวันอังคาร[60]

ทะเลสาบ Gialova และชายหาด Voïdokilia และ Divari

ทางตอนเหนือของอ่าว Navarino ใกล้กับหมู่บ้านGialovaพื้นที่ชุ่มน้ำ Gialova ( ทะเลสาบ Osman-aga ) เป็นหนึ่งในทะเลสาบขนาดใหญ่ 10 แห่งในกรีซ[61]เป็นส่วนหนึ่งของเครือข่าย Natura 2000ถือเป็นสถานที่ที่มีความงดงามทางธรรมชาติที่น่าทึ่งและเป็นพื้นที่สำหรับนกที่สำคัญแห่งหนึ่งในยุโรป[62]นอกจากนี้ยังได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นแหล่งโบราณคดีขนาด 1,500 เอเคอร์ ตั้งอยู่ระหว่าง Gialova และอ่าว Voidokilia ชื่ออื่นของVivariมาจากภาษาละติน ซึ่งแปลว่า "บ่อปลา" ด้วยความลึกที่จุดที่ลึกที่สุดไม่เกิน 4 เมตร บ่อน้ำของที่นี่จึงถือเป็นเขตอนุรักษ์นกที่มีความสำคัญเป็นพิเศษในยุโรป เนื่องจากเป็นจุดจอดพักระหว่างทางใต้สุดของนกที่อพยพระหว่างบอลข่านและแอฟริกา เป็นแหล่งอาศัยของนกไม่น้อยกว่า 270 สายพันธุ์ เช่น นกฟลา มิงโกขนาดใหญ่นกอีบิสปากมัน นกกระสาสีเทานกยางใหญ่นกยางเล็ก นกปากห่างยูเรเซีย นกหัวโตสีทอง นกขาสั้นปีกดำ นกกระทุงขนาด ใหญ่ นกกระเต็นธรรมดานกกระทุงหัวขวานนกกาเหว่า นก นางนวลออดูอินและนกล่าเหยื่อ ( เหยี่ยวเล็ก นก ออ สเปรย์นกเหยี่ยวเพเรกรินและนกอินทรีจักรพรรดิ ) [63]นอกจากนี้ยังมี Gialova ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของสายพันธุ์หายากที่ใกล้สูญพันธุ์ทั่วทั้งยุโรป นั่นคือกิ้งก่าแอฟริกาจุดสังเกตการณ์ของสมาคมปักษีวิทยากรีกช่วยให้ผู้เยี่ยมชมสามารถค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมและชมน้ำกร่อยตื้นๆ ของทะเลสาบได้ พวกเขาสามารถเดินไปตามเส้นทางที่ล้อมรอบระบบนิเวศต่างๆ ของ Gialova ได้[64]

อ่าวและชายหาดของ Voïdokilia

ที่ปลายด้านตะวันตกของทะเลสาบเป็นอ่าวเล็ก ๆ ของ Voidokiliaซึ่งชายหาดรูปอ่าวได้รับการจัดอันดับให้เป็นหนึ่งในชายหาดที่สวยที่สุดในโลกเป็นประจำ[53] [54]มีพรมแดนด้านหนึ่ง (ทางทิศตะวันออก) โดยทะเลสาบ Divariซึ่งมีเนินทรายคั่นอยู่ อีกด้านหนึ่ง (ทางทิศตะวันตก) โดยทะเลไอโอเนียนซึ่งเป็นช่องเปิด และในที่สุดด้านที่สาม (ทางทิศใต้) โดยอ่าว Navarino ชายหาดยังเป็นส่วนหนึ่งของเครือข่าย Natura 2000สามารถเข้าถึงได้ฟรีโดยมีสองเส้นทาง: โดยใช้ถนนจากหมู่บ้านGialova ซึ่งข้ามทะเลสาบ Divari หรือโดยใช้เส้นทางที่ข้ามหมู่บ้านPetrochoriบนแหลมทางเหนือที่ทางเข้าทะเลสาบ Voidokiliaมีสุสาน Mycenaean Beehive tholosที่รู้จักกันในชื่อ " Thrasymedes " ซึ่งเป็นลูกชายของกษัตริย์ Nestor บนยอดเขาของชายหาดที่มุ่งหน้าสู่Paleokastroมีถ้ำที่เรียกว่า " ถ้ำ Nestor " ซึ่งตามตำนานกล่าวว่ากษัตริย์แห่ง Pylos กำลังเลี้ยงวัว ของเขา ระหว่างทางจาก Voïdokilia ไปยังหมู่บ้านGialovaทางทิศตะวันออก มีถนนลาดยางทอดยาวไปตามพื้นที่แคบ ๆ ที่ผ่านระหว่างทะเลสาบ Divariและอ่าว Navarino ตลอดถนนสายนี้มีหาดทรายสีขาวทอดยาวไปตามอ่าว Navarino: ชายหาด Golden Coast ( Paralia tis Chrysis Aktis ) หรือชายหาด Divari ชายหาดนี้เชื่อมต่อกับชายหาดอีกแห่งทางทิศตะวันออกภายในหมู่บ้าน Gialova ซึ่งก็คือชายหาด Gialova

อ่าว Voïdokilia ตั้งอยู่ระหว่างทะเลไอโอเนียน ทะเลสาบ Divari และอ่าว Navarino (ทัศนียภาพแบบพาโนรามาจากPaleokastro )

กิจกรรม

“นาวาริเนีย” 2018 ที่ท่าเรือไพลอส

ตั้งแต่ปี 2017 ทุกปีประมาณวันที่ 20 ตุลาคม "Navarinia" จัดขึ้นเพื่อรำลึกถึงการสู้รบที่ Navarino (20 ตุลาคม 1827)โดยเทศบาล Pylos-Nestor และอาสาสมัครของสมาคมท้องถิ่นที่รับผิดชอบในการจัดงาน[65]การเฉลิมฉลองที่แพร่กระจายไปในช่วงเวลาหลายวันสิ้นสุดลงในวันครบรอบการสู้รบที่ท่าเรือ Pylos โดยมีกองทัพเรือกรีกและตัวแทนทางการทูตและการทหารของทั้งสามประเทศฝ่ายพันธมิตร เข้าร่วม เรือรบฟริเกตของกองทัพเรือกรีกอังกฤษฝรั่งเศสและรัสเซียรวมถึงเรือใบเก่า หลายลำ มีส่วนร่วมในการแสดงซ้ำการสู้รบที่มีชื่อเสียงซึ่งจัดขึ้นพร้อมการแสดงแสงสีเสียง ที่น่าประทับใจ ส่วนใหญ่ตอนเย็นมักจะจบลงด้วยการยิงเรือที่สร้างขึ้นใหม่ซึ่งคาดว่าจะมีส่วนร่วมในการต่อสู้และการแสดงดอกไม้ไฟ ที่น่าประทับใจ ที่ยิงจากท่าเรือ

งานเฉลิมฉลองยังมาพร้อมกับกิจกรรมทางวัฒนธรรมต่างๆ ที่เกิดขึ้นควบคู่กันในส่วนอื่นๆ ของเมือง (พิธีและการสดุดีผู้เสียชีวิตในอนุสรณ์สถานต่างๆ ใน ​​Pylos และภูมิภาค การประชุมระดับชาติและนานาชาติ ขบวนพาเหรดบนถนนใน Pylos การแสดงดนตรีและการเต้นรำแบบดั้งเดิม ฯลฯ) [65]แม้ว่าจะจัดขึ้นในช่วงปลายฤดูกาลท่องเที่ยว แต่โดยทั่วไปแล้วการเฉลิมฉลองเหล่านี้จะดึงดูดผู้ชมจำนวนมาก ในปี 2019 การเดินขบวนซึ่งจัดขึ้นต่อหน้าประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐเฮลเลนิกดึงดูดนักท่องเที่ยวได้มากกว่า 10,000 คน[66]ในปี 2020 Navarinia ได้รับรางวัลGold Tourism Award 2020ในประเภทการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม[67]

บุคคลที่มีชื่อเสียง

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ↑ abc "Αποτεлέσματα Απογραφής Πлηθυσμού - Κατοικιών 2021, Μόνιμος Πληθυσμός κατά οικισμό" [ผลลัพธ์ของประชากรปี 2021 - การสำรวจสำมะโนเคหะ, ประชากรถาวรตามการตั้งถิ่นฐาน] ( ในภาษากรีก) หน่วยงานสถิติกรีก 29 มีนาคม 2567.
  2. ^ "ΦΕΚ B 1292/2010, เทศบาลปฏิรูป Kallikratis" (ในภาษากรีก). ราชกิจจานุเบกษา . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-06 . สืบค้นเมื่อ 2021-09-10 .
  3. ^ "สำมะโนประชากรและที่อยู่อาศัย พ.ศ. 2544 (รวมพื้นที่และระดับความสูงเฉลี่ย)" (PDF) (ภาษากรีก). สำนักงานสถิติแห่งชาติของกรีซ เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-09-21 . สืบค้นเมื่อ2016-11-17 .
  4. ↑ abcde บง, อองตวน (1969) ลา โมเร่ ฟรังก์ ค้นคว้าประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศ และโบราณคดี sur la principauté d'Achaïe [ The Frankish Morea การศึกษาประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศ และโบราณคดีเกี่ยวกับอาณาเขตของอาเคีย ] (ภาษาฝรั่งเศส) ปารีส: เดอ บ็อกการ์ด. หน้า 415–416. โอซีแอลซี  869621129.
  5. ^ ab Savvides, Alexis GK (1991). "On Pylos-Navarino-Zonklon in the Byzantine period, late 6th-early 13th period". Vyzantina . 16 . Thessaloniki: 335–338.
  6. ↑ เกสชิชเท แดร์ ฮัลบินเซล โมเรอา , ฉบับ. ฉันพี. 188.
  7. ↑ แม็กซ์ วาสเมอร์, ดาย สลาเวน ในกรีเชินลันด์ , พ.ศ. 2484
  8. ↑ เอบีซีเดฟ ซาวิเดส, อเล็กซิส จีเค (1992) "หมายเหตุเกี่ยวกับนาวาริโนในสมัยแฟรงก์ เวนิส และออตโตมันตอนต้น" เอคคลิเซียสทิคอส ฟารอส . 74 . อเล็กซานเดรียและโจฮันเนสเบิร์ก: 68–72
  9. ^ George S. Korres, Adamantios Sampson , Stella Katsarou (2010), Nestor's Cave in Voïdokiliá, Pylos. การวิจัยและการตรวจสอบเบื้องต้นของการค้นพบโบราณและปัจจุบัน , เอกสารการประชุมระดับท้องถิ่นครั้งที่ 4 ของ Messenian Studies (Γεώργιος Στυν. Κορρές, Αδαμάντιος Σαμψών, Στέллα Κασταρού, 2010, Το Σπήлαιο Νέστορος στην Βοϊοδοιлιά ύλου. Η ερευνά του και η προκαταρτική εξέταση των παлαιοτέρων και νεωτέρων ευρημάτων . Πρακτικά Δ΄ Τοπικού Συνεδρίου Μεσσηνιακών Σπουδών)
  10. ^ โฮเมอร์, โอดิสซี XVII 108–112
  11. ^ abc Jack L. Davis , Sandy Pylos: An Archaeological History from Nestor to Navarino , University of Texas Press 1998; การแปลภาษากรีก 2004; ฉบับพิมพ์ครั้งที่สอง 2007) ร่วมกับ SE Alcock, J. Bennet, Y. Lolos, C. Shelmerdine และ E. Zangger
  12. ^ Schwartz, GM; Nichols, JJ (2010). After Collapse: The Regeneration of Complex Societies. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแอริโซนา หน้า 80 ISBN 9780816529360. ดึงข้อมูลเมื่อ2014-12-07 .
  13. ^ Wachsmann, S.; Bass, GF (2008). Seagoing Ships and Seamanship in the Bronze Age Levant. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย Texas A&M หน้า 359 ISBN 9781603440806. ดึงข้อมูลเมื่อ2014-12-07 .
  14. ^ Shelmerdine, Cynthia W. (1981). "Nichoria ในบริบท: เมืองใหญ่ในอาณาจักร Pylos". American Journal of Archaeology . 85 (3): 319–325. doi :10.2307/504173. JSTOR  504173. S2CID  191376892.
  15. ^ โครงการ Iklaina http://www.iklaina.org/ เก็บถาวร 2018-01-19 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  16. ^ Worsham, R., M. Lindblom & C. Zikidi (2018). รายงานเบื้องต้นของโครงการโบราณคดี Malthi, 2015–2016 , Opuscula 11, 7–27.
  17. ^ "Cracking the code: the decipherment of Linear B 60 years on". คณะคลาสสิก มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ . 13 ตุลาคม 2012. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 สิงหาคม 2017 . สืบค้นเมื่อ 31 พฤษภาคม 2017 .
  18. ^ จอห์น แชดวิก (1990) [1958]. การถอดรหัสของ Linear B (ฉบับที่ 2) สำนักพิมพ์ Cambridge UP ISBN 978-0-521-39830-5 
  19. ^ เดวิส, แจ็ก แอล.; สต็อกเกอร์, ชารอน อาร์. (ตุลาคม–ธันวาคม 2559). "เจ้าแห่งแหวนทองคำ: นักรบกริฟฟินแห่งไพโลส". เฮสเปเรีย: วารสารของโรงเรียนอเมริกันแห่งการศึกษาคลาสสิกที่เอเธนส์ . 85 (4): 627–655. doi :10.2972/hesperia.85.4.0627. JSTOR  10.2972/hesperia.85.4.0627. S2CID  164287861.
  20. ^ ทีม UC ค้นพบสุสานนักรบหายากที่เต็มไปด้วยความมั่งคั่งและอาวุธจากยุคสำริด เก็บถาวร 2020-06-16 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , magazine.uc.edu
  21. ^ Nicholas Wade หลุมศพของ 'นักรบกริฟฟิน' ที่ Pylos อาจเป็นประตูสู่อารยธรรม เก็บถาวร 2020-05-06 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , nytimes.com, 26 ตุลาคม 2015
  22. ^ Stocker, Sharon R.; Davis, Jack L. (ตุลาคม–ธันวาคม 2017). "หินโมราต่อสู้จากหลุมศพนักรบกริฟฟินที่ไพลอส" Hesperia: วารสารของ American School of Classical Studies ที่เอเธนส์ . 86 (4): 583–605. doi :10.2972/hesperia.86.4.0583. JSTOR  10.2972/hesperia.86.4.0583. S2CID  165510271
  23. ^ "ค้นพบผลงานชิ้นเอก". มหาวิทยาลัยซินซินแนติ . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-11-09 . สืบค้นเมื่อ 2017-11-07 .
  24. ^ Gibbens, Sarah (7 พฤศจิกายน 2017). "ผลงานชิ้นเอกของกรีกโบราณเผยโฉมบนอัญมณีขนาดนิ้วหัวแม่มือ". National Geographic . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2017. สืบค้นเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2017 .
  25. ^ ab Rory Sullivan และ Elinda Labropoulou นักโบราณคดีค้นพบสุสาน 'เจ้าชาย' ที่เต็มไปด้วยสมบัติในกรีซ เก็บถาวร 2020-04-28 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , cnn.com, 18 ธันวาคม 2019
  26. ^ ab นักโบราณคดีค้นพบหลุมศพในยุคสำริดที่เรียงรายไปด้วยทองคำ เก็บถาวร 2020-10-01 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , heritagedaily.com, 18 ธันวาคม 2019
  27. ^ Eric H. Cline (2014). 1177 ปีก่อนคริสตกาล ปีที่อารยธรรมล่มสลายพรินซ์ตัน, นิวเจอร์ซีย์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยพรินซ์ตันISBN 978-1-40-084998-7 
  28. ^ โทมัส เอฟ. ทาร์ทารอน (2013). เครือข่ายทางทะเลในโลกไมซีเนียน . เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 9781107067134 
  29. ^ Charles Freeman (2014). อียิปต์ กรีซ และโรม: อารยธรรมเมดิเตอร์เรเนียนโบราณ (พิมพ์ครั้งที่ 3) อ็อกซ์ฟอร์ด: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดISBN 9780199651924 
  30. ^ Pausanias (1918). "18.1". คำอธิบายเกี่ยวกับประเทศกรีซเล่ม 4. แปลโดยWHS Jones ; HA Ormerod. Cambridge, Massachusetts; London: Harvard University Press; William Heinemann – ผ่านทางPerseus Digital LibraryPausanias (1918). "23.1". คำอธิบายเกี่ยวกับประเทศกรีซเล่ม 4. แปลโดยWHS Jones ; HA Ormerod . Cambridge, Massachusetts; London: Harvard University Press; William Heinemann – ผ่านทางPerseus Digital Library
  31. ^ Thucydides . ประวัติศาสตร์สงครามเพโลพอนนีเซียน . เล่ม 4.3.
  32. ^ Thucydides . ประวัติศาสตร์สงครามเพโลพอนนีเซียน . เล่ม 4.8.
  33. ^ Pausanias (1918). "36.6". คำอธิบายเกี่ยวกับประเทศกรีซเล่ม 5. แปลโดยWHS Jones ; HA Ormerod. Cambridge, Massachusetts; London: Harvard University Press; William Heinemann – ผ่านทางPerseus Digital Library
  34. ↑ abcdefghijklmnop Bées, N. และ Savvides, A. (1993) "นาวาริโน่". ในบอสเวิร์ธ, CE ; ฟาน ดอนเซล อี. ; ไฮน์ริชส์, WP & Pellat, Ch. (บรรณาธิการ). สารานุกรมอิสลาม ฉบับพิมพ์ครั้งที่สอง .เล่มที่ 7: มิฟ-นาซ ไลเดน: อีเจ บริลล์ หน้า 1037–1039. ไอเอสบีเอ็น 978-90-04-09419-2-
  35. ↑ อับ บง, อองตวน (1969) ลา โมเร่ ฟรังก์ ค้นคว้าประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศ และโบราณคดี sur la principauté d'Achaïe [ The Frankish Morea การศึกษาประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศ และโบราณคดีเกี่ยวกับอาณาเขตของอาเคีย ] (ภาษาฝรั่งเศส) ปารีส: เดอ บ็อกการ์ด. พี 416. โอซีแอลซี  869621129.
  36. ↑ บอง, อองตวน (1969) ลา โมเร่ ฟรังก์ ค้นคว้าประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศ และโบราณคดี sur la principauté d'Achaïe [ The Frankish Morea การศึกษาประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศ และโบราณคดีเกี่ยวกับอาณาเขตของอาเคีย ] (ภาษาฝรั่งเศส) ปารีส: เดอ บ็อกการ์ด. หน้า 408–410, 416–417. โอซีแอลซี  869621129.
  37. ↑ บอง, อองตวน (1969) ลา โมเร่ ฟรังก์ ค้นคว้าประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศ และโบราณคดี sur la principauté d'Achaïe [ The Frankish Morea การศึกษาประวัติศาสตร์ ภูมิประเทศ และโบราณคดีเกี่ยวกับอาณาเขตของอาเคีย ] (ภาษาฝรั่งเศส) ปารีส: เดอ บ็อกการ์ด. หน้า 284, 417. OCLC  869621129.
  38. ↑ นิโคลาอู, จอร์จิโอส (1997) “อิสลามและคริสตชน และเลอเพโลปอนนีส (ค.ศ. 1715-1832)” Didaktorika.gr . Universite des Sciences Humaines - สตราสบูร์ก II: 183. doi :10.12681/eadd/8139. hdl : 10442/hedi/8139 . ผู้ที่ละทิ้งเดอนวริน La flotille russe Quitta le Péloponnèse entre le 26 mai et le 6 juin, n'emmenant avec elle que les Chefs de la révolte: quelques évêques et des notables La foule, qui implorait en vain leur aide, fut contrainte de se réfugier dans l'îlot voisin de Sphaktiria pour se sauver. ลา plupart d'entre eux furent exterminés par les Albanais
  39. ^ ดัชนีเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์การทหารของชาติกรีก , กองบัญชาการกองทัพบกกรีก, กองประวัติศาสตร์กองทัพบก, เอเธนส์, 1998, หน้า 51 และ 54. ISBN 960-7897-27-7 
  40. ^ โดย CM Woodhouse, The Philhellenes , ลอนดอน, Hodder และ Stoughton, 1969, 192 หน้า
  41. ^ วูดเฮาส์, คริสโตเฟอร์ มอนแทกิว (1965). การรบที่นาวาริโน . ฮอดเดอร์และสโตตัน ลอนดอน
  42. ↑ เออ แฌ น บ็อกดาโนวิ ช, La Bataille de Navarin d'après des document inédits des archives impériales russes. , G. Charpentier, E. Fasquelle, ปารีส, 1897.
  43. ^ https://web-greece.gr/destinations/pylos-messinia/ เก็บถาวร 2020-09-26 ที่เวย์แบ็กแมชชีน (ภาษากรีก)
  44. ↑ จอมพล Nicolas-Joseph Maison , Dépêches adressées au ministre de la Guerre Louis-Victor de Caux, vicomte de Blacquetotตุลาคม 1828 ใน Jacques Mangeart บทเสริมของของที่ระลึก de la Morée: recueillis pendant le séjour des Français dans le Péloponèse เก็บถาวร 22-03-2023 ที่Wayback Machine , Igonette, ปารีส, 1830
  45. ↑ abcdefg (ในภาษากรีก) Kalogerakou Pigi P. ( Καγογεράκου Πηγή Π. ), การมีส่วนร่วมของกองกำลังสำรวจของฝรั่งเศสในการฟื้นฟูป้อมปราการและเมืองเมสซีเนีย ( Η συμβογεράκου Γαγήτού εκστρατευτικού σώματος στην αποκατάσταση των φρουρίων και των πόлεων της Μεσσηνίας เก็บถาวร 13-10-2020 ที่Wayback Machine )ใน Οι πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις Ελλάδας – Γαллίας (19ος – 20ός αι.), Directorate of the Army History ( Διε ύθυνση Ιστορίας Στρατού ), 13–41, เอเธนส์, 2011.
  46. ^ ในเอกสารของกระทรวงสิ่งแวดล้อม การวางแผนทางกายภาพ และงานสาธารณะ ของกรีก (ΥΠΕΧΩΔΕ) มีสำเนาต้นฉบับของผังเมืองของMethoni 2 ฉบับ (ลงนามโดย Ioannis Kapodistrias โดยฉบับหนึ่งมีหมายเหตุด้านล่างจาก Audoy: " ออกแบบและวาดโดยฉัน รองหัวหน้าฝ่ายวิศวกรรมการทหาร Modon 4 พฤษภาคม 1829 – ลายเซ็น – Audoy ") และสำเนาผังเมืองของ Navarino (ลงนามโดย Kapodístrias เมื่อวันที่ 15 มกราคม 1831) ผังเมืองเหล่านี้มีหมายเลข 1 และ 2 ของเอกสารของกระทรวงตามลำดับ
  47. ↑ ab Jean-Baptiste Bory de Saint-Vincent , Relation de l'Expédition scientifique de Morée: Section des sciences physiques Archived 2022-09-01 ที่Wayback Machine , F.-G. เลฟโรลต์ ปารีส พ.ศ. 2379
  48. ↑ François-René de Chateaubriand, Itinéraire de Paris à Jérusalem et de Jérusalem à Paris, en allant par la Grèce et revenant par l'Égypte, la Barbarie et l'Espagne , Le Normant, Paris, 1811
  49. ^ Eugène Sue, Combat de Navarin , ปารีส, 1842 เขาได้เข้าร่วมในยุทธการที่นาวาริโนเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 1827 และได้ตีพิมพ์คำอธิบายโดยละเอียดเกี่ยวกับยุทธการดังกล่าว
  50. ↑ วิกเตอร์ อูโก, บทกวีNavarinในles Orientales , ปารีส, พ.ศ. 2372
  51. ↑ เอ็ดการ์ ควิเน็ต (สมาชิกของคณะกรรมาธิการวิทยาศาสตร์ของคณะสำรวจ Morea), De la Grèce moderne, et de ses rapports avec l'antiquité. เก็บไว้เมื่อ 2022-09-01 ที่Wayback Machine , F.-G. เลฟโรล ปารีส 1830
  52. ↑ Alphonse de Lamartine, ของที่ระลึก, ความประทับใจ, pensées et paysages, pendant un voyage en Orient (1832–1833) , Librairie Charles Gosselin, ปารีส, 1835
  53. ^ ab The Guardian , 'ชายหาดที่ฉันชื่นชอบที่สุดในโลก' เก็บถาวร 2020-11-01 ที่เวย์แบ็กแมชชีน – เคล็ดลับของผู้อ่าน, วันพฤหัสบดีที่ 11 กุมภาพันธ์ 2016
  54. ^ ab The Daily Telegraph , 20 วันหยุดนาทีสุดท้ายสู่ชายหาดที่ว่างเปล่าในยุโรป เก็บถาวร 2020-10-28 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , โดย Chris Leadbeater, 9 เมษายน 2019
  55. ^ GP Antoniou, "สถาปัตยกรรมและวิวัฒนาการของท่อส่งน้ำของ Pylos – Navarino", ใน "การประชุมเฉพาะทาง IWA เกี่ยวกับเทคโนโลยีน้ำและน้ำเสียในอารยธรรมโบราณ 22–24 มีนาคม 2012", อิสตันบูล 2555, "ท่อส่งน้ำที่เก่ากว่าซึ่งได้รับน้ำจาก Paleonero", หน้า 411 เก็บถาวร 2021-12-26 ที่เวย์แบ็กแมชชีน .
  56. ↑ ab The Historical College of Pylos (1921–1987) เก็บถาวร 2020-06-06 ที่Wayback Machine (Ιστορικό Γυμνάσιο Πύλου) , Archaiologia.gr, 4 มิถุนายน 2020 ในภาษากรีก
  57. ^ "Nestor: Unravelling the universe's mysteries from the bottom of the sea | News | European Parliament". 2014-03-28. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-08-08 . สืบค้นเมื่อ 2020-04-24 .
  58. ^ Wade, Nicholas (17 ธันวาคม 2019). "Tombs at Ancient Greek Site Were Gold-Lined Chambers". The New York Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 เมษายน 2020 . สืบค้นเมื่อ 13 เมษายน 2020 .
  59. ^ วันและเวลาเข้าชมที่เว็บไซต์ของกระทรวงวัฒนธรรมและกีฬา: พระราชวังเนสเตอร์ เก็บถาวร 2021-05-18 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  60. ^ วันและเวลาเข้าชมที่เว็บไซต์ของกระทรวงวัฒนธรรมและกีฬา: พิพิธภัณฑ์โบราณคดีโชรา เก็บถาวร 2021-05-18 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  61. ^ "Cultural Corridors of South East Europe : South East Europe". seecorridors.eu. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-07-22 . สืบค้นเมื่อ2014-12-07 .
  62. ^ "Mediterranean Wetlands Conference, June 5th–9th 1996, Venice, Italy". Imbc.gr. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-04-25 . สืบค้นเมื่อ2013-08-30 .
  63. ^ "Surfbirds Birding Trip Report: Gialova Lagoon, near Pylos, Greece". Surfbirds.com. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-09-14 . สืบค้นเมื่อ 2013-08-30 .
  64. ^ "EUROPA – เยาวชน – บริการอาสาสมัครยุโรป – องค์กรที่ได้รับการรับรอง". Ec.europa.eu . สืบค้นเมื่อ2013-08-30 .
  65. ^ ab หน้าอย่างเป็นทางการของกิจกรรม: https://navarinia.gr/ เก็บถาวร 2020-02-26 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  66. ^ (ในภาษากรีก) «  ผู้เยี่ยมชมมากกว่า 10,000 คนในงานเฉลิมฉลอง Navarinia เก็บถาวร 2021-12-26 ที่เวย์แบ็กแมชชีน  », HuffPost Greece, 23 ตุลาคม 2019
  67. ^ รางวัลการท่องเที่ยวทองคำ 2020 เก็บถาวรเมื่อ 2020-06-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (หมวดหมู่ "การท่องเที่ยวเฉพาะทาง - การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม") มอบให้โดย « Navarinia – เทศบาลเมือง Pylos–Nestoros, คณะกรรมการ Navarinia และ Active Media Group » ใน winners.tourismawards.gr

แหล่งที่มา

  • John Bennet , Jack L. Davis, Fariba Zarinebaf-Shahr, "โครงการโบราณคดีภูมิภาค Pylos ตอนที่ III: แผนการเดินทางของเซอร์วิลเลียม เกลล์ใน Pylia และภูมิทัศน์ภูมิภาคใน Morea ในยุคออตโตมันที่สอง" Hesperia 69 :3:343-380 (กรกฎาคม–กันยายน 2543) ที่ JSTOR
  • Fariba Zarinebaf, John Bennet และ Jack L. Davis ภูมิศาสตร์ประวัติศาสตร์และเศรษฐกิจของออตโตมันกรีก: โมเรอาตะวันตกเฉียงใต้ในศตวรรษที่ 18 Hesperia Supplement 34พรินซ์ตัน 2548 ISBN 0-87661-534-5การศึกษาที่ผสมผสานผลทางโบราณคดีและการสำรวจเข้ากับข้อมูลจากเอกสารออตโตมัน 
  • Diana Gilliland Wright บทวิจารณ์หนังสือ Zarinebaf et al. Electronic Journal of Oriental Studies 8 :10:1-16 (2005) บทสรุป Zarinebaf ฉบับสมบูรณ์ PDF
  • Jack L. Davis (ed.), Sandy Pylos. An Archaeological History from Nestor to Navarino . ฉบับที่ 2. Princeton, NJ: ASCSA Publications, 2008. หน้า 342; รูปภาพ 135
  •  บทความนี้รวมข้อความจากสิ่งพิมพ์ที่เป็นสาธารณสมบัติ ในปัจจุบัน :  Smith, William , ed. (1854–1857). "Pylus". Dictionary of Greek and Roman Geography . ลอนดอน: John Murray
วิกิมีเดียคอม มอนส์มีสื่อเกี่ยวกับPylos
Wikivoyage มีคู่มือการเดินทางสำหรับPylos
  • เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ (ภาษากรีก)
  • โครงการโบราณคดีภูมิภาคไพโลส (PRAP) – มหาวิทยาลัยซินซินแนติ
    • PRAP: ทัวร์ชม Hall 64 และบริเวณโดยรอบ – การสร้างและทัวร์ชม Hall 64 และบริเวณโดยรอบด้วย QuickTime
  • เพอร์ซิอุสแห่งไพลอส
  • โครงการ Pylos – มหาวิทยาลัยมินนิโซตา
  • Pylos (Epano Englianos) – คอลเลกชัน Metis QTVR ของภาพพาโนรามา QT ที่เกี่ยวข้องกับไซต์
  • Παлαιό Ναυαρίνο (นาวาริโนเก่า), กระทรวงวัฒนธรรมกรีก(ในภาษากรีก)
  • Νιόκαστρο (นิว นาวาริโน), กระทรวงวัฒนธรรมกรีก(ในภาษากรีก)
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ไพลอส&oldid=1252833878"