แร็กเกต (กีฬา)

กีฬาแร็กเก็ตในร่ม

แร็กเก็ตหรือแร็กเก็ตเป็นกีฬาแร็กเก็ตใน ร่ม ที่เล่นกันในสหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกาและแคนาดาไม่ค่อยมีใครเรียก แร็กเก็ตชนิดนี้ว่า "แร็กเก็ตแข็ง"เพื่อแยกความแตกต่างจากกีฬาที่เกี่ยวข้องอย่างสควอช (เรียกอีกอย่างว่า "แร็กเก็ตสควอช")

ประวัติศาสตร์

เด็กผู้ชายตีกันนอกโรงเรียน Harrow Old School ประมาณปี พ.ศ. 2338

การเล่นแร็กเก็ตในเรือนจำซึ่งเป็นสถานที่ที่เกมดังกล่าวพัฒนาขึ้น

นักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ยืนยันว่าไม้ตีเทนนิสเริ่มต้นขึ้นในศตวรรษที่ 18 ใน เรือนจำ King's BenchและFleet debtors ของลอนดอน นักโทษได้ดัดแปลงเกมการเล่น5 คน (ในกระบวนการนี้ได้สร้างBat Fives ขึ้นมา ) โดยใช้ไม้ตีเทนนิสเพื่อเพิ่มความเร็วของการเล่น ไม้ตีเทนนิสจะเล่นโดยตีโต้กำแพงเรือนจำ บางครั้งจะเล่นที่มุมเพื่อเพิ่มกำแพงด้านข้างให้กับเกม ไม้ตีเทนนิสจึงได้รับความนิยมนอกเรือนจำ เล่นกันในตรอกซอกซอยหลังผับ จากนั้นไม้ตีเทนนิสก็แพร่หลายไปยังโรงเรียน โดยเริ่มจากการใช้กำแพงโรงเรียน และต่อมามีการสร้างสนามที่มีกำแพงสี่ด้านโดยเฉพาะสำหรับเกมนี้ ภาพพิมพ์หินทางด้านขวาซึ่งมีอายุย้อนไปถึงปี 1795 แสดงให้เห็นเด็กนักเรียน "ตีเทนนิส" อยู่หน้าอาคาร "Old School" ของโรงเรียน Harrow ^[1]

ปราสาท Eglintonในสกอตแลนด์ ซึ่งปัจจุบันถูกทำลายไปเกือบหมดแล้ว มี "Racket Hall" ซึ่งปรากฏครั้งแรกบนแผนที่ OS ปี 1860 แต่บันทึกของที่ดินระบุว่าสร้างขึ้นไม่นานหลังปี 1839 โดยมีการบันทึกการแข่งขันครั้งแรกในปี 1846 พื้นเป็นแผ่นหินแกรนิตขนาดใหญ่ ซึ่งปัจจุบันซ่อนอยู่ใต้พื้นไม้ เป็นสนามแร็กเกตแบบมีหลังคาแห่งแรก และปัจจุบันเป็นสนามที่เก่าแก่ที่สุดในโลกที่ยังคงอยู่ รวมถึงเป็นอาคารกีฬาในร่มที่เก่าแก่ที่สุดในสกอตแลนด์ด้วย ได้รับการบูรณะเป็นห้องแร็กเกต แต่ใช้เป็นพื้นที่จัดนิทรรศการ^[2]^{[ ต้องการอ้างอิง ]}สโมสรส่วนตัวบางแห่งยังสร้างสนามอีกด้วย นอกจากเทนนิสและแบดมินตันแล้ว ไม้แร็กเกตยังใช้เป็นแรงบันดาลใจในการเล่นเทนนิสลอนซึ่งวอลเตอร์ คล็อปตัน วิงฟิลด์อ้างว่าเขาประดิษฐ์ขึ้นในปี 1873 แต่ไม่เป็นเช่นนั้น เนื่องจากมีผู้เล่นคนอื่นๆ เล่นเทนนิสลอนตั้งแต่ต้นปี 1859 รวมถึง เจบี เปเรรา และแฮร์รี่ เจม Wingfield ได้รับสิทธิบัตรสำหรับสนามเทนนิสรูปนาฬิกาทรายที่มีลักษณะพิเศษตามที่เขาเสนอในปี 1874 แต่สนามนี้ใช้งานได้เพียงปีเดียวเท่านั้น ก่อนที่กฎอย่างเป็นทางการของสโมสรคริกเก็ต Marylebone ในปี 1875 จะถูกยกเลิกไป โดยกำหนดให้ใช้สนามทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าทั้งก่อนและหลังสนามนาฬิกาทรายของ Wingfield สนามแร็กเกตว่างเปล่าที่สร้างขึ้นในสนามStagg Field ของมหาวิทยาลัยชิคาโก เป็นสถานที่ เกิด ปฏิกิริยาลูกโซ่นิวเคลียร์เทียมครั้งแรกเมื่อวันที่ 2 ธันวาคม 1942 สนาม Stagg Field มักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นสนาม "แร็กเกตสควอช" ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}แร็กเกตเป็นส่วนหนึ่งของ โครงการ โอลิมปิกฤดูร้อนปี 1908และจัดขึ้นที่Prince's Clubในลอนดอน^{[ ต้องการอ้างอิง ]}ผู้ชนะคือ Evan Noel

หลังสงครามโลกครั้งที่สอง ไม้แบดเริ่มได้รับความนิยมน้อยลง ส่งผลให้สนามบางแห่งต้องปิดตัวลง และบางแห่งก็ขาดการบำรุงรักษา ดิก บริดจ์แมน ผู้สนับสนุนกีฬาชนิดนี้ (และต่อมาเป็นแชมป์คู่ผสมของอังกฤษ) ได้ก่อตั้งมูลนิธิ Dick Bridgeman Tennis and Rackets Foundation ขึ้น มูลนิธิต้องการเงินบริจาคเพื่อสนับสนุนนักกีฬาอาชีพรุ่นใหม่ จึงทำให้กีฬาชนิดนี้มีอนาคตที่มั่นคง ปัจจุบันมูลนิธินี้รู้จักกันในชื่อ The Tennis and Racquets Foundation และยังคงระดมทุนเพื่อนักกีฬาอาชีพรุ่นใหม่ เพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับไม้แบดทั่วโลก^[3]

หนังสือ The Book of Racquetsตีพิมพ์โดย JR Atkins ในปี พ.ศ. 2415 และพิมพ์ซ้ำอีกครั้งเพื่อรำลึกถึงการแข่งขัน World Rackets Challenge Match ระหว่าง WJC Surtees และ JAN Prenn ในปี พ.ศ. 2524 โดยพิมพ์จำนวนจำกัดเพียง 250 เล่ม^[4]

ลักษณะการเล่น

ไม้แบดเล่นในสนามปิดขนาด 30 x 60 ฟุต (9.1 x 18.3 ม.) โดยมีเพดานสูงอย่างน้อย 30 ฟุต (9.1 ม.) ประเภทเดี่ยวและประเภทคู่เล่นในสนามเดียวกัน ผนังและพื้นสนามทำด้วยหินเรียบหรือคอนกรีต และโดยทั่วไปจะมีสีเข้มเพื่อให้ตัดกับลูกบอลสีขาว ผู้เล่นใช้ไม้แบดขนาด 30.5 นิ้ว (77 ซม.) หรือที่เรียกว่าไม้ตี เพื่อตีลูกบอลสีขาวแข็งขนาด 1½ นิ้ว (38 มม.) ที่มีน้ำหนัก 1 ออนซ์ (28 กรัม) ณ เดือนกันยายน 2018 บริษัทสองแห่งผลิตไม้แบด ได้แก่ Grays of Cambridge (สหราชอาณาจักร) และ Gold Leaf Athletics (สหรัฐอเมริกา) ^[5]

การตีที่ดีต้องสัมผัสผนังด้านหน้าเหนือกระดานไม้สูง 26.5 นิ้ว (67 ซม.) (มักหุ้มด้วยผ้า) (เรียกอีกอย่างว่า 'กระดานบอกทิศทาง') ก่อนที่จะสัมผัสพื้น ลูกบอลอาจสัมผัสผนังด้านข้างก่อนที่จะถึงผนังด้านหน้า ผู้เล่นที่ตีลูกได้ดีอาจตีลูกวอลเลย์หรือหลังจากตีลูกเด้งบนพื้นหนึ่งครั้ง การเล่นนั้นรวดเร็วและอาจเป็นอันตรายได้ การเล่นซ้ำ (แต้มที่เล่นซ้ำ) เป็นเรื่องปกติ เนื่องจากผู้ตีไม่ควรตีลูกหากการเล่นดังกล่าวเสี่ยงต่อการไปโดนผู้เล่นคนอื่น การแข่งขันควรได้รับการสังเกตจาก "ผู้ทำเครื่องหมาย" ซึ่งมีหน้าที่เรียก "เล่น" หลังจากตีลูกได้ดีแต่ละครั้งเพื่อแสดงว่าลูก "ขึ้น" แล้ว เกมจะจบลงด้วยคะแนน 15 แต้ม เว้นแต่ว่าเกมจะเสมอกันที่ 13-13 หรือ 14-14 แต้ม ซึ่งในกรณีนี้ เกมจะ "กำหนด" เป็น 16 หรือ 18 แต้ม (ในกรณีที่ได้ 13-14 แต้ม) หรือเป็น 15 หรือ 17 แต้ม (ในกรณีที่ได้ 14-14 แต้ม) โดยผู้เล่นจะต้องเลือกว่าจะทำคะแนนได้ 13 หรือ 14 แต้มก่อน มีเพียงผู้เสิร์ฟ (ผู้เสิร์ฟ) เท่านั้นที่สามารถทำคะแนนได้ โดยผู้รับ (ผู้เสิร์ฟ) ที่ชนะการตีโต้จะกลายเป็นผู้เสิร์ฟ การเสิร์ฟกลับอาจเป็นเรื่องยากมาก และในอเมริกาเหนือ อนุญาตให้เสิร์ฟได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น โดยทั่วไปแล้ว การแข่งขันจะแข่งกันแบบ Best of 5 ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

การตีลูกหลักๆ คือ วอลเลย์ โฟร์แฮนด์ และแบ็คแฮนด์ ซึ่งทั้งหมดนั้นคล้ายคลึงกับวิธีการเล่นลูกเหล่านี้ในกีฬาสควอช เนื่องจากกีฬาแร็กเก็ตสควอช (ปัจจุบันเรียกว่า "สควอช") เริ่มต้นขึ้นในศตวรรษที่ 19 โดยแยกออกมาจากแร็กเก็ต กีฬาทั้งสองประเภทจึงมีรูปแบบการเล่นและกฎกติกาที่คล้ายกัน อย่างไรก็ตาม กฎกติกาและการให้คะแนนในกีฬาสควอชได้พัฒนาขึ้นในช่วงร้อยปีที่ผ่านมา แร็กเก็ตมีการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย ความแตกต่างหลักในปัจจุบันคือผู้เล่นได้รับอนุญาตให้พักระหว่างเกมสั้นๆ ในอดีต การออกจากสนามอาจส่งผลให้แพ้การแข่งขัน ดังนั้นผู้เล่นจึงเก็บแร็กเก็ต เสื้อ และรองเท้าสำรองไว้ในรางน้ำใต้ป้ายบอกทางบนผนังด้านหน้า หน่วยงานกำกับดูแล ได้แก่สมาคมเทนนิสและแร็กเก็ต (สหราชอาณาจักร) และสมาคมแร็กเก็ตอเมริกาเหนือ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

สถานที่ตั้งศาล

รายชื่อศาลในสหราชอาณาจักร

สหราชอาณาจักร

ณ เดือนมีนาคม พ.ศ. 2564 มีศาล 28 แห่งในโรงเรียนรัฐบาล หลัก 14 แห่ง สถานที่ตั้งกองกำลังติดอาวุธ 2 แห่ง และสโมสรเอกชน 3 แห่งในสหราชอาณาจักร

โรงเรียน

สนามแข่งขันจำนวน 2 สนาม

สถานที่จัดการแข่งขันหนึ่งศาล

กองกำลังติดอาวุธ

ทั้งสองแห่งเป็นสถานที่จัดการแข่งขันแบบศาลเดียวสำหรับให้สมาชิกกองทัพอังกฤษใช้

สโมสร

จำนวนสนามของแต่ละสโมสรปรากฏอยู่ในวงเล็บ

สโมสรไม้ตีกอล์ฟซีคอร์ท เกาะเฮย์ลิง (1)
สโมสรเทนนิสและแร็กเก็ตแมนเชสเตอร์ (1)
Queens Club, London (2) เป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันโอลิมปิกในปี 1908

อเมริกาเหนือ

รายชื่อศาลในต่างประเทศ (ทั้งหมดอยู่ในอเมริกาเหนือ)

ณ เดือนสิงหาคม พ.ศ. 2564 มีสนามที่เปิดดำเนินการอยู่ 8 แห่งในสโมสรส่วนตัว 7 แห่งในอเมริกาเหนือ:

สนามแข่งขันจำนวน 2 สนาม

แร็ ก เก็ตคลับแห่งชิคาโกชิคาโกอิลลินอยส์

สถานที่จัดการแข่งขันหนึ่งศาล

สโมสรเทนนิสและแร็กเก็ตบอสตันบอสตันแมส ซาชูเซตส์
ดีทรอยต์ แร็กเก็ต คลับดีทรอยต์รัฐมิชิแกน
Montreal Rackets Club เมืองมอนทรีออลประเทศแคนาดา
สโมสรแร็กเก็ตและเทนนิสนิวยอร์ก, นิวยอร์ก , นิวยอร์ก , สโมสรชายล้วน
Racquet Club of Philadelphia เมืองฟิลาเด ลเฟีย รัฐเพนซิลเวเนีย
ศาล Tuxedo Park, NYเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนส่วนตัวที่มีประตูรั้ว ขนาดใหญ่

การแข่งขัน

การแข่งขัน แร็กเก็ตชิงแชมป์โลกประเภทเดี่ยว (และคู่) จะตัดสินในรูปแบบการแข่งขันแบบท้าทาย หากหน่วยงานกำกับดูแลยอมรับคุณสมบัติของผู้ท้าชิง ผู้ท้าชิงจะพบกับแชมป์ปัจจุบันในรูปแบบการแข่งขันแบบ Best of 14 (การแข่งขันแบบ Best of 7 ในแต่ละฝั่งของมหาสมุทรแอตแลนติก) หากผู้เล่นแต่ละคนชนะ 7 เกม คะแนนรวมจะถูกใช้เป็นตัวตัดสินเสมอ แชมป์ประเภทเดี่ยวปัจจุบันคือ Tom Billings ซึ่งเอาชนะ Alex Duncliffe-Vines ในปี 2019 จะมีการแข่งขันแบบท้าทายอีกครั้งในเดือนพฤศจิกายน 2022 ระหว่าง Billings และ Ben Cawston ผู้ครองตำแหน่งมือวางอันดับ 1 ของโลกในปัจจุบัน

แชมป์โลกประเภทคู่ปัจจุบันคือ ทอม บิลลิงส์ และริชาร์ด โอเว่น ซึ่งเอาชนะเจมส์ สเตาต์และโจนาธาน ลาร์เคน ในปี 2021 ไปด้วยคะแนน 5-1 ที่ควีนส์และนิวยอร์ก ในปี 2016 เจมส์ สเตาต์ และโจนาธาน ลาร์เคน เอาชนะแชมป์ประเภทคู่ อเล็กซ์ ทิทเชอร์เนอร์-บาร์เร็ตต์ และคริสเตียน พอร์ตซ์ ในการแข่งขันแบบสองเลกเมื่อเดือนพฤศจิกายน 2016 นัดแรกจัดขึ้นที่ควีนส์คลับ ในลอนดอน และผู้ท้าชิงเป็นฝ่ายชนะไปด้วยคะแนน 4 ต่อ 1 ส่วนนัดที่สองจัดขึ้นที่เดอะนิวยอร์กแร็กเก็ตแอนด์เทนนิสคลับ ผู้ท้าชิงเป็นฝ่ายชนะไปด้วยคะแนน 2 ต่อ 1 รวมเป็น 2 แมตช์ 6 เกม

มีการแข่งขันต่างๆ ที่จัดขึ้นในอเมริกาเหนือและสหราชอาณาจักร

สิ่งเหล่านี้คือ:

ในอเมริกาเหนือ

การแข่งขันชิงแชมป์สมัครเล่นของแคนาดา
การแข่งขันชิงแชมป์สมัครเล่นของสหรัฐอเมริกา
ยูเอส โอเพ่น
เวสเทิร์นโอเพ่น
แร็กเกตทักซิโด้โกลด์
การแข่งขันประเภทเดี่ยวชิงแชมป์อเมริกาเหนือ

ในสหราชอาณาจักร

สมาคมสมัครเล่นอังกฤษ
การแข่งขันสมัครเล่นประเภทคู่ของอังกฤษ
บริติช โอเพ่น ซิงเกิลส์
การแข่งขัน British Open Doubles (การแข่งขันแยกจากประเภทเดี่ยว จัดแข่งขันในช่วงเวลาที่แตกต่างกันของปี)
การแข่งขันเดี่ยวเพื่อชิงรางวัล
แมนเชสเตอร์ โกลด์ แร็กเกต
การแข่งขันระดับโรงเรียนแห่งชาติ - จัดขึ้นโดยผู้เล่นที่ยังคงอยู่ในโรงเรียนในสองทัวร์นาเมนต์ใน 3 กลุ่มอายุ ได้แก่ ประเภทเดี่ยวและประเภทคู่ โดยจัดขึ้นที่ Queen's Club
การแข่งขันชิงแชมป์โรงเรียนหญิงแห่งชาติ - จัดโดยนักกีฬาที่ยังคงอยู่ในโรงเรียนใน 2 ทัวร์นาเมนต์ ครอบคลุม 2 กลุ่มอายุ ได้แก่ ประเภทเดี่ยวและประเภทคู่ โดยจัดขึ้นที่ Queen's Club

แชมป์โลก

การแข่งขันจัดขึ้นโดยยึดหลักความท้าทาย โดยแชมป์คนแรกในปี พ.ศ. 2363 คือ โรเบิร์ต แม็กเคย์ จากอังกฤษการแข่งขันชิงแชมป์ทั้งหมดจัดขึ้นในสนามปิด ยกเว้นการแข่งขันในสนามเปิดในปี พ.ศ. 2403 ^[6]

1820–1824 โรเบิร์ต แม็คเคย์
1825–1834 โทมัส พิตต์แมน
1834–1838 จอห์น พิตต์แมน
1838–1840 จอห์น แลมบ์
1846–1860 จอห์น ชาลส์ มิตเชลล์
1860–1862 ฟรานซิส เออร์วูด
1862–1863 วิลเลียม ฮาร์ต-ไดค์
1863–1866 เฮนรี่ จอห์น เกรย์
1866–1875 วิลเลียม เกรย์
1876–1878 เฮนรี่ บี แฟร์ส
1878–1887 โจเซฟ เกรย์
พ.ศ. 2430–2445 ปีเตอร์ ลาธัม
1903–1911 จามเสตจี เมอร์วานจี
ค.ศ. 1911–1913 ชาร์ลส์ วิลเลียมส์
พ.ศ. 2456–2472 จ็อก ซูตาร์
พ.ศ. 2472–2478 ชาร์ลส์ วิลเลียมส์
พ.ศ. 2480–2490 เดวิด เอส มิลฟอร์ด
พ.ศ. 2490–2497 เจมส์ เดียร์
พ.ศ. 2497–2515 เจฟฟรีย์ แอตกินส์
พ.ศ. 2515–2516 วิลเลียม เซอร์ทีส์
พ.ศ. 2516–2518 โฮเวิร์ด แองกัส MBE
พ.ศ. 2518–2524 วิลเลียม เซอร์ทีส์
พ.ศ. 2524–2527 จอห์น เพรนน์
พ.ศ. 2527–2529 วิลเลียม บูน
พ.ศ. 2529–2531 จอห์น เพรนน์
พ.ศ. 2531–2542 เจมส์ เมล
พ.ศ. 2542–2544 นีล สมิธ
พ.ศ. 2544–2548 เจมส์ เมล (เกษียณแล้ว)
พ.ศ. 2548–2551 แฮร์รี่ ฟอสเตอร์
พ.ศ. 2551–2562 เจมส์ สเตาต์ (เกษียณแล้ว)
2019–2023 ทอม บิลลิงส์
2023-ปัจจุบัน เบน คอว์สตัน

อ้างอิง

^ พิพิธภัณฑ์หมายเลข 1871,0114.92, พิพิธภัณฑ์อังกฤษ , เข้าถึงเมื่อเดือนตุลาคม 2022
^ หอจดหมายเหตุ Eglinton, อุทยานแห่งชาติ Eglinton ^{[ ต้องอ้างอิงฉบับเต็ม ]}
^ "DBTRAF Charitable Support - Tennis & Rackets Association". tennisandrackets.com . สืบค้นเมื่อ7 เมษายน 2017 .
^ Atkins, JR (1872). The Book of Racquets. A Practical Guide to the Game and its History and to the different courts where it is played.ลอนดอน: Frederick Warne & Co.
^ "Lysaker Squash". archive.org . 6 กรกฎาคม 2011. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 กรกฎาคม 2011 . สืบค้นเมื่อ 7 เมษายน 2017 .{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (link)
^ "WORLD SINGLES CHAMPIONSHIP" (PDF) . สมาคมเทนนิสและแร็กเก็ต เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 20 ตุลาคม 2017

อ่านเพิ่มเติม

สไควร์ส, ดิ๊ก. กีฬาแร็กเกตอื่นๆ . นิวยอร์ก: แม็กกรอว์ฮิลล์, 2521. ISBN 0-07-060532-7 .
ลอร์ด อเบอร์แดร์ . หนังสือเรื่องเทนนิสและแร็กเกตของเจที ฟาเบอร์ . ลอนดอน: Quiller Press, 2001. ISBN 1-899163-62- X

ลิงค์ภายนอก

สมาคมเทนนิสและแร็กเกต
McNeill, Ronald (1911). "Racquets" . Encyclopædia Britannica . เล่มที่ 22 (พิมพ์ครั้งที่ 11). หน้า 780–783.

[1] พิพิธภัณฑ์หมายเลข 1871,0114.92, พิพิธภัณฑ์อังกฤษ , เข้าถึงเมื่อเดือนตุลาคม 2022

[2] หอจดหมายเหตุ Eglinton, อุทยานแห่งชาติ Eglinton ^{[ ต้องอ้างอิงฉบับเต็ม ]}

[3] "DBTRAF Charitable Support - Tennis & Rackets Association". tennisandrackets.com . สืบค้นเมื่อ7 เมษายน 2017 .

[4] Atkins, JR (1872). The Book of Racquets. A Practical Guide to the Game and its History and to the different courts where it is played.ลอนดอน: Frederick Warne & Co.

[5] "Lysaker Squash". archive.org . 6 กรกฎาคม 2011. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 กรกฎาคม 2011 . สืบค้นเมื่อ 7 เมษายน 2017 .{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (link)

[6] "WORLD SINGLES CHAMPIONSHIP" (PDF) . สมาคมเทนนิสและแร็กเก็ต เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 20 ตุลาคม 2017