ทดลองในทะเล

บทความนี้ต้องการการอ้างอิงเพิ่มเติมเพื่อ การ ตรวจสอบโปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงจากแหล่งที่มาที่เชื่อถือได้เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกโต้แย้งและลบออก ค้นหาแหล่งที่มา:  "การทดลองในทะเล" – ข่าว  ·หนังสือพิมพ์  ·หนังสือ  ·นักวิชาการ  · JSTOR ( มีนาคม 2024 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

การทดสอบในทะเลหรือการเดินทางทดลองคือขั้นตอนการทดสอบยานพาหนะทางน้ำ (รวมถึงเรือเรือเดินทะเลและเรือดำน้ำ ) บุคลากรทางทหารหลายคนเรียกขั้นตอนนี้ว่า " การล่องเรือทดลอง " โดยปกติแล้วขั้นตอนนี้จะเป็นขั้นตอนสุดท้ายของการก่อสร้างและดำเนินการในน่านน้ำเปิด และอาจใช้เวลาตั้งแต่ไม่กี่ชั่วโมงไปจนถึงหลายวัน

การทดสอบในทะเลจะดำเนินการเพื่อวัดประสิทธิภาพและความสมบูรณ์ในการเดินเรือ โดยทั่วไป ของเรือ โดยปกติแล้วจะมีการทดสอบความเร็ว ความคล่องตัว อุปกรณ์ และคุณลักษณะด้านความปลอดภัยของเรือ โดยปกติจะมีผู้แทนด้านเทคนิคจากผู้สร้าง (และจากผู้สร้างระบบหลัก) เจ้าหน้าที่กำกับดูแลและรับรอง และตัวแทนจากเจ้าของเรือเข้าร่วม การทดสอบในทะเลที่ประสบความสำเร็จจะนำไปสู่การรับรอง เรือ เพื่อการใช้งานและการยอมรับจากเจ้าของเรือ

แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วการทดสอบในทะเลมักถูกมองว่าดำเนินการกับเรือที่สร้างใหม่เท่านั้น (ซึ่งผู้ต่อเรือเรียกกันว่า 'การทดสอบของผู้สร้าง') แต่การทดสอบเหล่านี้มักจะดำเนินการกับเรือที่เข้าประจำการด้วยเช่นกัน ในเรือใหม่ การทดสอบเหล่านี้ใช้เพื่อกำหนดความสอดคล้องกับข้อกำหนดการก่อสร้าง สำหรับเรือที่เข้าประจำการ การทดสอบเหล่านี้มักใช้เพื่อยืนยันผลกระทบของการปรับเปลี่ยนใดๆ

การทดลองในทะเลอาจหมายถึงการทดลองเดินทางระยะสั้นที่ดำเนินการโดยผู้ซื้อที่มีแนวโน้มจะซื้อเรือใหม่หรือมือสอง ซึ่งถือเป็นปัจจัยหนึ่งในการตัดสินใจซื้อเรือลำดังกล่าว

การทดสอบในทะเลมีการกำหนดมาตรฐานโดยใช้เอกสารทางเทคนิคที่เผยแพร่โดย ITTC, SNAME , BMT, หน่วยงานกำกับดูแล หรือเจ้าของเรือ เอกสารเหล่านี้ประกอบด้วยการสาธิตและการทดสอบระบบและประสิทธิภาพของเรือ

ในการทดสอบความเร็ว เรือจะถูกถ่วงน้ำหนักหรือโหลดตามระดับร่างที่กำหนดไว้ล่วงหน้า และระบบขับเคลื่อนจะถูกตั้งค่าให้ทำงานตามการตั้งค่าสูงสุดตามที่ทำสัญญาไว้ ซึ่งโดยปกติจะเป็นเปอร์เซ็นต์หนึ่งของอัตราการทำงานต่อเนื่องสูงสุดของเครื่องจักร (ตัวอย่าง: MCR 90% ) ทิศทางของเรือจะถูกปรับให้ลมและกระแสน้ำอยู่ใกล้กับหัวเรือมากที่สุด เรือจะได้รับการอนุญาตให้มีความเร็ว และความเร็วจะถูกบันทึกอย่างต่อเนื่องโดยใช้GPS แบบแยกส่วนการทดสอบจะดำเนินการด้วยความเร็วที่แตกต่างกัน รวมถึงการทำงาน (การออกแบบ) และความเร็วสูงสุด จากนั้นเรือจะถูกหมุน 180° และทำตามขั้นตอนอีกครั้ง วิธีนี้จะช่วยลดผลกระทบของลมและกระแสน้ำ "ความเร็วการทดสอบ" สุดท้ายจะถูกกำหนดโดยการหาค่าเฉลี่ยของความเร็วที่วัดได้ทั้งหมดในระหว่างการวิ่งแต่ละครั้ง กระบวนการนี้สามารถทำซ้ำได้ในสภาวะทะเลต่างๆ

ในการทดสอบการหยุดเรือชน เรือจะถูกถ่วงน้ำหนักหรือบรรทุกน้ำหนักตามขนาดร่างที่กำหนดไว้ล่วงหน้า และเครื่องจักรขับเคลื่อนจะถูกตั้งค่าให้ทำงานตามค่าสูงสุดที่ทำสัญญาไว้ ซึ่งโดยปกติจะเป็นค่าร้อยละหนึ่งของกำลังขับเคลื่อนต่อเนื่องสูงสุดของเครื่องจักร การทดสอบจะเริ่มต้นขึ้นเมื่อได้รับคำสั่งให้ "ดำเนินการหยุดเรือชน" เมื่อถึงจุดนี้ เครื่องจักรขับเคลื่อนจะถูกตั้งค่าให้หันหัวเรือไปทางซ้ายสุด และหางเสือจะถูกปรับให้หันหัวเรือไปทางซ้ายหรือขวา ความเร็ว ตำแหน่ง และทิศทางจะถูกบันทึกอย่างต่อเนื่องโดยใช้ GPS แบบเฟืองท้าย เวลาสุดท้ายในการหยุดเรือ (กล่าวคือ เรือมีความเร็ว 0 นอต) เส้นทางการเดินเรือ การเลื่อน (ระยะทางที่เคลื่อนที่ในแนวตั้งฉากกับเส้นทางเดิม) และการเคลื่อนที่ไปข้างหน้า (ระยะทางที่เคลื่อนที่ไปตามเส้นทางเดิม) จะถูกคำนวณทั้งหมด การทดสอบอาจทำซ้ำได้ด้วยความเร็วเริ่มต้นที่แตกต่างกัน

ระหว่างการทดสอบความทนทาน เรือจะถูกถ่วงน้ำหนักหรือบรรทุกน้ำหนักตามขนาดร่างที่กำหนดไว้ล่วงหน้า และเครื่องจักรขับเคลื่อนจะถูกตั้งค่าให้ทำงานตามค่าสูงสุดที่ทำสัญญาไว้ ซึ่งโดยปกติจะเป็นค่าร้อยละบางส่วนของค่าการทำงานต่อเนื่องสูงสุดของเครื่องจักร อัตราการไหลของเชื้อเพลิง อุณหภูมิไอเสียและน้ำหล่อเย็น และความเร็วของเรือทั้งหมดจะถูกบันทึกไว้

การทดสอบการหลบหลีกเกี่ยวข้องกับการทดสอบหลายอย่างเพื่อพิจารณาความหลบหลีกและเสถียรภาพในทิศทางของเรือ ซึ่งได้แก่ การทดสอบการหลบหลีกแบบตรงและแบบย้อนกลับ การทดสอบแบบซิกแซก และการใช้แรงขับด้านข้าง^[1]

การทดสอบการแล่นเรือในทะเลเดิมใช้เฉพาะกับเรือโดยสารเท่านั้น แต่ปัจจุบันใช้ในเรือหลายประเภท การทดสอบนี้เกี่ยวข้องกับการวัดการเคลื่อนที่ของเรือในสภาวะทะเล ต่างๆ ตามด้วยการวิเคราะห์ชุดหนึ่งเพื่อกำหนดระดับความสะดวกสบาย โอกาสที่จะเกิดอาการเมาเรือ และความเสียหายของตัวเรือ การทดสอบมักจะใช้เวลานานเนื่องจากไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะพบสภาวะทะเลที่ถูกต้องหรือไม่ และจำเป็นต้องดำเนินการทดสอบในทิศทางและความเร็วที่หลากหลาย^[2]

• RMS  Lusitania – ขณะแล่นด้วยความเร็วสูง แรงสั่นสะเทือนรุนแรงเกิดขึ้นที่ท้ายเรือ ระหว่างการทดสอบในทะเล เหตุการณ์นี้ทำให้ John Brown & Companyซึ่งเป็นผู้สร้างเรือ ต้องเสริมกำลังบริเวณดังกล่าว ก่อนที่Cunard จะรับ มอบ^[3]
• SS  Normandie – ในระหว่างการทดสอบในทะเล พบว่ามีการสั่นสะเทือนที่ท้ายเรือ ท้ายเรือได้รับการเสริมความแข็งแรง ซึ่งเจ้าของเรือCompagnie Générale Transatlantique ยอมรับ และดำเนินการต่อในการเดินเรือครั้งแรก การสั่นสะเทือนรุนแรงพอที่จะต้องย้ายผู้โดยสารชั้นท่องเที่ยวและลูกเรือบางคนที่มีห้องโดยสารใกล้กับบริเวณที่ได้รับผลกระทบ ปัญหานี้ได้รับการแก้ไขในเวลาต่อมาโดยเปลี่ยนใบพัดจากใบพัดสามใบเดิมเป็นสี่ใบ^{[4] [5]}
• RMS  Queen Elizabeth – เมื่อเริ่มสงครามโลกครั้งที่สอง มีการตัดสินใจว่าQueen Elizabethมีความสำคัญต่อความพยายามในการทำสงครามมากจนไม่ควรให้สายลับชาวเยอรมันที่ปฏิบัติการในพื้นที่ Clydebank ติดตามการเคลื่อนไหวของพระองค์ ดังนั้น จึงมีการประดิษฐ์กลอุบายที่ซับซ้อนขึ้นโดยให้เรือแล่นไปยัง Southampton เพื่อเตรียมอุปกรณ์ให้เสร็จ^[6]ปัจจัยอีกประการหนึ่งที่กระตุ้นให้Queen Elizabeth ออกเดินทางคือความจำเป็นในการเคลียร์ท่าเทียบเรือที่อู่ต่อเรือสำหรับเรือรบHMS  Duke of York [ ^6]ซึ่งต้องการการเตรียมอุปกรณ์ขั้นสุดท้าย มีเพียงท่าเทียบเรือที่ John Brown เท่านั้นที่สามารถรองรับความต้องการของเรือรบชั้นKing George V ได้
  ปัจจัยสำคัญประการหนึ่งที่จำกัดวันออกเดินทางลับของเรือก็คือมีเพียงสองครั้งในปีนั้นที่ระดับน้ำขึ้นสูงพอที่จะให้สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธออกจากอู่ต่อเรือคลายด์แบงก์ได้^[6]และหน่วยข่าวกรองของเยอรมันก็ทราบข้อเท็จจริงนี้ ลูกเรือขั้นต่ำสี่ร้อยคนได้รับมอบหมายให้เดินทางในครั้งนั้น ส่วนใหญ่ถูกย้ายจากอากีทาเนียเพื่อเดินทางชายฝั่งระยะสั้นไปยังเซาแธมป์ตัน^[6]ชิ้นส่วนต่างๆ ถูกส่งไปที่เซาแธมป์ตัน และเตรียมการเคลื่อนย้ายเรือไปยังอู่ฝังศพของกษัตริย์จอร์จที่ 5เมื่อเรือมาถึง^[6]ชื่อของพนักงานอู่ต่อเรือของบราวน์ถูกจองไปที่โรงแรมในท้องถิ่นในเซาแธมป์ตันเพื่อให้ข้อมูลที่เป็นเท็จ และกัปตันจอห์น ทาวน์ลีย์ได้รับการแต่งตั้งเป็นกัปตันเรือ คนแรก ทาวน์ลีย์เคยบังคับบัญชาอากีทาเนียในการเดินทางครั้งหนึ่ง และก่อนหน้านั้นก็เคยบังคับบัญชาเรือขนาดเล็กของคูนาร์ดหลายลำ ทาวน์ลีย์และลูกเรือของคูนาร์ดที่เซ็นสัญญาอย่างเร่งรีบสี่ร้อยคนได้รับแจ้งจากตัวแทนบริษัทก่อนออกเดินทางให้เตรียมสัมภาระสำหรับการเดินทางที่พวกเขาอาจต้องอยู่ห่างจากบ้านนานถึงหกเดือน^[7]
  เมื่อต้นเดือนมีนาคม ค.ศ. 1940 สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธทรงพร้อมสำหรับการเดินทางลับของพระองค์แล้ว สีของเรือคูนาร์ดถูกทาทับด้วยเรือรบสีเทาและในเช้าวันที่ 3 มีนาคมสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธทรงทิ้งท่าจอดเรือในแม่น้ำไคลด์อย่างเงียบๆ และเสด็จออกจากแม่น้ำเพื่อล่องเรือลงไปตามชายฝั่ง ซึ่งพระองค์ได้พบกับ ผู้ ส่ง สารของกษัตริย์ ^[6]ซึ่งได้มอบคำสั่งปิดผนึกแก่กัปตันโดยตรง ในขณะที่รอผู้ส่งสาร เรือได้รับการเติมน้ำมัน มีการปรับเข็มทิศของเรือและทดสอบอุปกรณ์ขั้นสุดท้ายบางส่วนก่อนที่เรือจะแล่นไปยังจุดหมายปลายทางลับ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}
  กัปตันทาวน์ลีย์ค้นพบว่าเขาจะนำเรือตรงไปยังนิวยอร์กในสหรัฐอเมริกาที่เป็นกลางในขณะนั้นโดยไม่หยุดหรือแม้แต่ชะลอความเร็วเพื่อส่งนักบินท่าเรือ เซาแธมป์ตัน ที่ขึ้นเรือที่คลายด์แบงก์และรักษาความเงียบทางวิทยุอย่างเคร่งครัด ในเวลาต่อมาของวันนั้น ซึ่งเป็นเวลาที่เรือจะมาถึงเซาแธมป์ตัน เมืองนี้ถูกกองทัพอากาศเยอรมันทิ้ง ระเบิด ^[6]หลังจากข้ามฟากแบบซิกแซกโดยใช้เวลาหกวันเพื่อหลีกเลี่ยงเรือดำน้ำของเยอรมันสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธยังคงข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกด้วยความเร็วเฉลี่ย 26 น็อต ในนิวยอร์ก เรือพบว่าตัวเองจอดเทียบท่าอยู่ข้างๆ ทั้งควีนแมรี และน อร์มังดีของสายการเดินเรือฝรั่งเศสซึ่งเป็นครั้งเดียวที่เรือเดินทะเลที่ใหญ่ที่สุดในโลกทั้งสามลำจอดเทียบท่าด้วยกัน^[6]กัปตันทาวน์ลีย์ได้รับโทรเลขสองฉบับเมื่อเขามาถึง โดยฉบับหนึ่งมาจากภรรยาที่แสดงความยินดีกับเขา และอีกฉบับมาจากสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ขอบคุณเขาสำหรับการส่งมอบเรืออย่างปลอดภัย เรือจึงได้รับการรักษาความปลอดภัยเพื่อไม่ให้ใครขึ้นเรือได้หากไม่ได้รับอนุญาตก่อน รวมถึงเจ้าหน้าที่ท่าเรือด้วย^[6]
• RMS  Queen Mary 2 – การทดสอบดำเนินการในสองช่วงเวลา คือ 25–29 กันยายน 2003 และ 7–11 พฤศจิกายน 2003 แต่ละช่วงเวลาใช้เวลา 4 วันในทะเล โดยเดินทางระหว่างเกาะBelle-Ileและ L' ile d'Yeuนอกชายฝั่งฝรั่งเศส บนเรือสำหรับการทดสอบแต่ละชุดมีผู้คน 450 คน รวมถึงวิศวกร ช่างเทคนิค ตัวแทนเจ้าของและบริษัทประกันภัย และลูกเรือ^[8]
• เรือยูเอสเอ  ส เธรเชอร์  (SSN-593)สูญหายระหว่างการทดสอบดำน้ำลึกเมื่อวันที่ 10 เมษายน พ.ศ. 2506