การตีตนเอง

การเฆี่ยนตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรมทางศาสนา

การเฆี่ยนตีตนเองเป็นการฝึกวินัยและการปฏิบัติที่อุทิศตนโดยการเฆี่ยนตีตนเองด้วยแส้หรือเครื่องมืออื่น ๆ ที่ทำให้เจ็บปวด^[1]ในศาสนาคริสต์การเฆี่ยนตีตนเองเป็นการฝึกปฏิบัติในบริบทของหลักคำสอนเรื่องการทรมานร่างกายและถือเป็นการฝึกฝนทางจิตวิญญาณ [ ^2]^[3]มักใช้เป็นรูปแบบของการชดใช้บาปและมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้ผู้ถูกเฆี่ยนตีได้ร่วมแบ่งปันความทุกข์ทรมานของพระเยซู โดยมุ่งความสนใจไปที่พระเจ้า^[4]^[5]^[6]

ศาสนาหลักที่ฝึกฝนการเฆี่ยนตีตนเอง ได้แก่คริสต์ศาสนาและอิสลาม บางนิกาย พิธีกรรมนี้ยังมีการปฏิบัติกันในหมู่สมาชิกลัทธิอียิปต์และกรีก-โรมันหลายลัทธิด้วย

ศาสนาคริสต์

ในประวัติศาสตร์ คริสเตียนได้กระทำการทรมานตนเอง ในรูปแบบต่างๆ ตั้งแต่การสละตน การสวมเสื้อผ้าที่ทำจากขนสัตว์และโซ่ตรวน การอดอาหาร และการเฆี่ยนตีตนเอง (โดยมักใช้แส้ชนิดหนึ่งที่เรียกว่าการลงโทษ ) ^[7]คริสเตียนบางคนใช้ข้อความบางส่วนจากพระคัมภีร์เพื่อยืนยันพิธีกรรมนี้ ตัวอย่างเช่น นักตีความบางคนอ้างว่า คำกล่าวของ อัครสาวกเปาโลที่ว่า "ฉันลงโทษร่างกายของฉัน" (1 โครินธ์ 9:27) หมายถึงการเฆี่ยนตีตนเอง^[8]คริสเตียนที่มีชื่อเสียงที่เฆี่ยนตีตนเอง ได้แก่มาร์ติน ลูเทอร์นักปฏิรูปนิกายโปรเตสแตนต์^[9]และซาราห์ ออสบอร์นนักเขียนคองเกรเกชันนัลลิสต์ซึ่งเฆี่ยนตีตนเองเพื่อ "เตือนใจเธอถึงบาป ความเสื่อมทราม และความเลวทรามอย่างต่อเนื่องในสายพระเนตรของพระเจ้า" ^[2]กลายเป็นเรื่อง "ธรรมดามาก" สำหรับสมาชิกของ ขบวนการ TractarianภายในAnglican Communionที่จะฝึกฝนการเฆี่ยนตีตนเองโดยใช้ระเบียบวินัย^[10]

ในศตวรรษที่ 11 ปีเตอร์ ดาเมียนพระภิกษุเบเนดิกตินในนิกายโรมันคาธอลิก สอนว่าจิตวิญญาณควรแสดงออกมาในวินัยทางร่างกาย เขาตักเตือนผู้ที่แสวงหาพระคริสต์ให้ฝึกฝนการเฆี่ยนตีตนเองตลอดระยะเวลาที่ใช้ในการสวดสดุดี 40 บท ซึ่งจะทำให้การเฆี่ยนตีตนเองเพิ่มขึ้นในวันศักดิ์สิทธิ์ตามปฏิทินของคริสเตียน [ ^4]สำหรับดาเมียน เฉพาะผู้ที่ร่วมทุกข์กับพระคริสต์เท่านั้นที่จะรอดได้^[4]ตลอดประวัติศาสตร์ของคริสเตียน การทรมานร่างกาย ซึ่งเป็นการละทิ้งความสุขทางกาย มักเกิดขึ้นในหมู่นักบวช โดยเฉพาะในอารามและคอนแวนต์ของคริสเตียน การเฆี่ยนตีตนเองเป็นรูปแบบหนึ่งของการลงโทษเพื่อชดใช้บาปสำหรับนักบวชและฆราวาสที่ไม่เชื่อฟัง^[4]

ในศตวรรษที่ 13 กลุ่มชาวโรมันคาธอลิกที่เรียกกันว่าแฟลกเจลแลนท์ได้ใช้แนวทางปฏิบัตินี้อย่างสุดโต่ง ในช่วงที่เกิดกาฬโรคเชื่อกันว่าเป็นหนทางในการต่อสู้กับโรคระบาดโดยการชำระล้างบาปของตนเอง แฟลกเจลแลนท์ถูกคริสตจักรคาธอลิก ประณาม ว่าเป็นลัทธิบูชาในปี ค.ศ. 1349 โดยสมเด็จพระสันตปาปาเคลเมนต์ที่ 6 [ ^11]^{: 144}

พิธีกรรมการเฆี่ยนตีตนเองยังปฏิบัติกันในญี่ปุ่น ในศตวรรษที่ 16 ชาวญี่ปุ่นในสมัยนั้นที่เปลี่ยนมานับถือคริสต์ศาสนาโดย มิชชัน นารีเยซูอิตมีรายงานว่ามีความเห็นอกเห็นใจต่อความทุกข์ทรมานของพระคริสต์และพวกเขามักจะเฆี่ยนตีตนเองเพื่อแสดงความศรัทธา บันทึกที่เก่าแก่ที่สุดเกี่ยวกับการเฆี่ยนตีตนเองที่ผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาชาวญี่ปุ่นปฏิบัติปรากฏในปี ค.ศ. 1555 ในภูมิภาคบุงโงและฮิราโดะในเกาะคิวชู^[12]คริสเตียนญี่ปุ่นเหล่านี้สวมมงกุฎหนามและถือไม้กางเขนบนหลังของพวกเขาในระหว่างขบวนแห่ซึ่งนำไปสู่สถานที่ที่พวกเขากำหนดให้เป็นภูเขาแห่งไม้กางเขน^[12]

คริสเตียนให้เหตุผลต่างๆ มากมายในการเลือกที่จะเฆี่ยนตีตนเอง เหตุผลหลักประการหนึ่งคือเพื่อเลียนแบบความทุกข์ทรมานของพระคริสต์ในช่วงที่พระองค์ถูกตรึงกางเขน ขณะที่พระเยซูถูกเฆี่ยนตีก่อนถูกตรึงกางเขน หลายคนมองว่าการเฆี่ยนตีตนเองเป็นหนทางที่จะเข้าใกล้พระเยซูมากขึ้นและเป็นการเตือนใจถึงการเฆี่ยนตีนั้น^[13]คริสเตียนยุคแรกหลายคนเชื่อว่าเพื่อที่จะใกล้ชิดพระเจ้ามากขึ้น เราต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดของพระคริสต์อย่างแท้จริง^[14]อัครสาวกเปาโลยังกล่าวถึงการทำร้ายร่างกายเพื่อให้รู้สึกใกล้ชิดพระเจ้ามากขึ้นในจดหมายที่เขาเขียนถึงชาวโรมันและชาวโคโลสี^[15 ]

การเฆี่ยนตีตนเองยังถือเป็นรูปแบบหนึ่งของการชำระล้างจิตใจ เป็นการชำระล้างจิตวิญญาณเพื่อเป็นการสำนึกผิดต่อความฟุ่มเฟือยทางโลก การเฆี่ยนตีตนเองยังใช้เป็นการลงโทษบนโลกเพื่อหลีกเลี่ยงการลงโทษในภพหน้า^[15]การเฆี่ยนตีตนเองยังถือเป็นวิธีควบคุมร่างกายเพื่อให้จดจ่อกับพระเจ้าเท่านั้น การเฆี่ยนตีตนเองจะทำให้เราหลุดพ้นจากความสุขทางโลกและสามารถจดจ่อกับการบูชาพระเจ้าได้อย่างเต็มที่^[13]การเฆี่ยนตีตนเองยังทำเพื่อขอบคุณพระเจ้าที่ตอบคำอธิษฐานหรือขับไล่วิญญาณชั่วร้ายออกจากร่างกาย (เทียบกับการขับไล่ปีศาจในศาสนาคริสต์ ) ^[14]ความนิยมในการเฆี่ยนตีตนเองลดน้อยลง โดยคริสเตียนที่เคร่งศาสนาบางคนเลือกที่จะฝึกฝนการทรมานร่างกายด้วยการกระทำต่างๆ เช่นการอดอาหารหรือการงดเว้นจากความสุข (เทียบกับการเสียสละในเทศกาลมหาพรต ) ^[13]

มีการถกเถียงกันภายในประเพณีคริสเตียนว่าการเฆี่ยนตีตนเองนั้นมีประโยชน์ทางจิตวิญญาณหรือไม่ โดยมีผู้นำศาสนาและคริสเตียนหลายคนออกมาประณามการปฏิบัตินี้ และคนอื่นๆ เช่นสมเด็จพระสันตปาปาจอห์น ปอลที่ 2ก็เคยเฆี่ยนตีตนเองเช่นกัน^[13]^[16]^{[ แหล่งที่มาที่เผยแพร่เอง? ]}ผู้ที่เฆี่ยนตีตนเองเชื่อว่าพวกเขาจำเป็นต้องแบ่งปันความทุกข์ทรมานของพระเยซูทางจิตวิญญาณ และปฏิบัติเช่นนี้ต่อไป ทั้งต่อหน้าและลับหลัง^[16]

ศาสนายิว

ผู้ชายชาวยิวบางคนใช้การเฆี่ยนตีตนเองเป็นสัญลักษณ์ในวันก่อนวันYom Kippurซึ่งถือเป็นการกระทำที่ถือเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ ศาสนายิวห้ามมิให้ทำร้ายตนเองโดยเด็ดขาด ข้อความในพระคัมภีร์ เช่น “จงมีการประชุมศักดิ์สิทธิ์แก่พวกเจ้า และพวกเจ้าจะต้องทรมานจิตใจ” (เลวีนิติ 23:27) ถูกนำมาใช้เป็นข้ออ้างในการกระทำดังกล่าว ในยุคกลาง ผู้ชายมักจะเฆี่ยนตีตนเอง 39 ครั้ง^[17]อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่สมัยพระคัมภีร์เป็นต้นมา ศาสนายิวถือว่าวัน Yom Kippur เป็นวันแห่งการชดใช้บาปทางจิตวิญญาณ ซึ่งทำได้โดยการอดอาหาร การสำรวจตนเอง และการตีความบัญญัติอื่นๆ ที่ว่า “จงทรมานจิตใจ” โดยไม่เกี่ยวข้องกับการทำร้ายร่างกายตนเอง^[18]

อิสลาม

ชุมชนชีอะห์ จำนวนมากพยายามเลียนแบบอิหม่าม ฮุเซนด้วยการเฆี่ยนตีตนเองในลักษณะเดียวกับที่คริสเตียนพยายามเลียนแบบพระเยซูคริสต์ ซึ่งแสดงให้เห็นผ่านการแสดงมาตามต่อหน้าสาธารณชนชีอะห์ที่เทียบได้กับผู้เฆี่ยนตีคริสเตียนคือมาตามดาร์พิธีกรรมมาตามนี้มีขึ้นเพื่อยืนยันศรัทธาและความสัมพันธ์ของบุคคลโดยสร้างสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างผู้เข้าร่วมผ่านการอุทิศตนทางศาสนาร่วมกัน แม้ว่าพิธีกรรมนี้จะมีลักษณะรุนแรง แต่ความรักและความเปราะบางที่เกี่ยวข้องทำให้เป็นการแสดงพิธีกรรมที่ยืนยันถึงความศรัทธา^[19]ชุมชนชีอะห์จำนวนมากทั่วโลกเดินขบวนใหญ่ทุกปีในวันอาชู รอ ในช่วงการไว้ทุกข์มุฮัรรอมเพื่อรำลึกถึงการต่อสู้ที่คาร์บาลาและการพลีชีพของอิหม่ามฮุเซน ระหว่างการเดินขบวนเหล่านี้ ผู้ศรัทธาจะตีหน้าอกตัวเองหรือกรีดตัวเองด้วยมีดที่ล่ามโซ่ซึ่งเรียกว่าซันเจอร์ซานี แม้ว่า จะไม่ใช่ เรื่องปกติ แต่ชุมชนชีอะบางแห่งก็ใช้โซ่และของมีคม เช่น มีดตีหลังตัวเอง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในหลายประเทศเช่น อินเดียปากีสถานอิรักอัฟกานิสถานอิหร่าน ซาอุดีอาระเบียเลบานอนสหรัฐอเมริกา^[20 ]และออสเตรเลีย

การเฆี่ยนตีตนเองนั้นเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันทั้งในศาสนาอิสลามและศาสนาคริสต์ ในปี 2008 คดีความที่มีชื่อเสียงซึ่งเกี่ยวข้องกับผู้อยู่อาศัยในเมืองEccles ในสหราชอาณาจักร ซึ่งถูกกล่าวหาว่าสนับสนุนให้ลูกๆ ของเขาเฆี่ยนตีตนเอง ทำให้เกิดการประณามอย่างกว้างขวางต่อการปฏิบัติดังกล่าว ชีอะห์ตอบโต้ด้วยการยืนยันว่าไม่ควรสนับสนุนให้เด็กทำร้ายตนเอง แต่ปกป้องความสำคัญของพิธีกรรมนี้เมื่อทำโดยผู้ใหญ่ที่ยินยอมพร้อมใจ^[21]อย่างไรก็ตาม ผู้นำชีอะห์บางคนกลัวว่าการปฏิบัตินี้จะทำให้ศาสนาของพวกเขาเสียชื่อเสียง และแนะนำให้บริจาคเลือดแทน^[22]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

^ Abbott, Geoffrey. "Flagellation." Encyclopædia Britannica. ปรับปรุงล่าสุดเมื่อ 6 ธันวาคม 2016 เข้าถึงเมื่อ 5 มีนาคม 2020. https://www.britannica.com/topic/flagellation .
^ ab Rubin, Julius H. (1994). ความเศร้าโศกทางศาสนาและประสบการณ์ของโปรเตสแตนต์ในอเมริกา . Oxford University Press. หน้า 115. ISBN 9780195083019ในจดหมายหลายฉบับถึงผู้สื่อสารของเธอ ฟิช แอนโธนี่ ฮอปกินส์ และนอยส์ ออสบอร์นได้ตรวจสอบสภาพจิตวิญญาณของเธอ แสวงหา คำแนะนำทางจิตวิญญาณท่ามกลางความสับสนของเธอ และสร้างฟอรัมเป็นลายลักษณ์อักษรสำหรับการสำรวจตนเองอย่างต่อเนื่องของเธอ เธอปลูกฝังจิตวิญญาณที่เข้มข้นและมั่นคงของการดูถูกเหยียดหยามแบบคริสเตียน การตีตนเองและการทรมานตนเองเพื่อเตือนเธอถึงบาป ความเสื่อมทราม และความเลวทรามของเธอในสายพระเนตรของพระเจ้า
^ Lasky, Jack. “การเฆี่ยนตี” ใน Salem Press Encyclopedia. Salem Press, 2017
^ abcd Fudge, Thomas A. (20 ตุลาคม 2016). ศาสนาในยุคกลางและความวิตกกังวล: ประวัติศาสตร์และความลึกลับในยุคกลางอื่นๆ . Springer. หน้า 243 ISBN 978-1-137-56610-2เพื่อเป็นเหตุผลในการทนทุกข์ทรมานทางกาย ปีเตอร์ เฮดาเมียนได้โต้แย้งว่าเฉพาะผู้ที่เข้าร่วมในการทนทุกข์ของพระคริสต์เท่านั้นที่จะมีส่วนในสัญญาที่ว่าผู้ซื่อสัตย์จะได้รับมรดกอาณาจักรของพระเจ้าในวันหนึ่ง และด้วยเหตุนี้จึงจะได้ร่วมกับพระคริสต์ในความรุ่งโรจน์
^ เจเรไมอาห์ เคน (10 มกราคม 2014). การทำมัมมี่คริสเตียน: ประวัติศาสตร์เชิงตีความเกี่ยวกับการรักษาไว้ซึ่งนักบุญ ผู้พลีชีพ และบุคคลอื่นๆ . แม็กฟาร์แลนด์ หน้า 92 ISBN 978-0-7864-8979-4-
^ แอบบอตต์, “การเฆี่ยนตี”
^ Grayling, AC (29 สิงหาคม 2008). "ศาสนาและประวัติศาสตร์ที่น่าเจ็บปวดของการทำร้ายตัวเอง" The Times
^ Tierney, John. “Flagellation.” The Catholic Encyclopedia. แก้ไขล่าสุดเมื่อวันที่ 1 กันยายน 1909 เข้าถึงเมื่อ 5 มีนาคม 2020 http://www.newadvent.org/cathen/06092a.htm .
^ Wall, James T. The Boundless Frontier: America from Christopher Columbus to Abraham Lincoln . University Press of America . p. 103. แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปถึงจุดหมายที่ลูเทอร์ต้องการ— รวมถึงการเฆี่ยนตีตนเองด้วยซ้ำ^[^{ต้องการแหล่งข้อมูลที่ดีกว่า}^] — แต่แนวทางในการปฏิบัติตามพิธีกรรม การสละตน และการทำความดีก็ไม่ได้สร้างความพึงพอใจ
^ Yates, Nigel (1999). พิธีกรรมแองกลิกันในอังกฤษยุควิกตอเรีย 1830-1910 . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด หน้า 60 ISBN 9780198269892การเฆี่ยนตี ตนเองด้วยวิธีการอันชั่วร้าย ซึ่งเรียกว่า วินัย กลายเป็นเรื่องธรรมดาในหมู่ผู้นับถือลัทธิ Tractarian และถูกปฏิบัติโดย Gladstone และคนอื่นๆ
^ Aberth, John (2010). From the Brink of the Apocalypse: Confronting Famine, War, Plague and Death in the Later Middle Ages (ฉบับที่ 2). Routledge
^ ab ชิน, จุนฮย็อง ไมเคิล (2013). "ความหลงใหลและการเฆี่ยนตีในญี่ปุ่นศตวรรษที่ 16" Renaissance and Reformation . 36 (2): 5–43. doi : 10.33137/rr.v36i2.20166 . JSTOR 43446513.
^ abcd "ทำไมชาวคาธอลิกบางคนจึงเฆี่ยนตีตนเอง?" BBC News . 24 พฤศจิกายน 2009
^ โดย Griffiths, Mark D. (4 พฤษภาคม 2017). "การทำร้ายตัวเองทางศาสนา" Psychology Today
^ ab Beam, Christopher. “สมเด็จพระสันตปาปาจอห์น ปอลที่ 2 จะทรงใช้การเฆี่ยนตีตนเองอย่างไร” นิตยสาร Slate, Slate, 27 มกราคม 2010, slate.com/news-and-politics/2010/01/how-would-pope-john-paul-ii-have-gone-about-self-flagellating.html.
^ ab "พิธีกรรมทางศาสนาโบราณยังคงดำรงอยู่ในศตวรรษที่ 21" Universal Life Church Ministries . 9 พฤษภาคม 2019 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 มกราคม 2021
^ Gilad, Elon. (10 กันยายน 2013). "10 สิ่งที่คุณอาจไม่รู้เกี่ยวกับ Yom Kippur". Haaretz . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 ตุลาคม 2020 . สืบค้นเมื่อ2 เมษายน 2020 .
^ Sonsino, Rifat (สิงหาคม 2005). "คุณจะต้องทรมานตัวเอง". Society of Biblical Literature . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ27 ธันวาคม 2020 .
^ Ruffle, Karen G. (พฤศจิกายน 2015). "บาดแผลแห่งความจงรักภักดี: การคิดใหม่เกี่ยวกับศาสนา Mātam ในศาสนาอิสลามนิกายชีอะห์" History of Religions . 55 (2): 172–195. doi :10.1086/683065. S2CID 162944212
^ "วิดีโอการเฆี่ยนตีตนเองด้วยมีดและโซ่ที่มัสยิดในเมืองแอตแลนตา รัฐจอร์เจีย สหรัฐอเมริกา" YouTube . 2014. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-07.
^ Kazmi, Nadeem (28 สิงหาคม 2008). "เหตุใดการตีตนเองจึงมีความสำคัญสำหรับชาวมุสลิมชีอะ" The Guardian
^ "อาชูรอคืออะไร?" BBC News . 6 ธันวาคม 2011.

[1] Abbott, Geoffrey. "Flagellation." Encyclopædia Britannica. ปรับปรุงล่าสุดเมื่อ 6 ธันวาคม 2016 เข้าถึงเมื่อ 5 มีนาคม 2020. https://www.britannica.com/topic/flagellation .

[Rubin1994-2] Rubin, Julius H. (1994). ความเศร้าโศกทางศาสนาและประสบการณ์ของโปรเตสแตนต์ในอเมริกา . Oxford University Press. หน้า 115. ISBN 9780195083019ในจดหมายหลายฉบับถึงผู้สื่อสารของเธอ ฟิช แอนโธนี่ ฮอปกินส์ และนอยส์ ออสบอร์นได้ตรวจสอบสภาพจิตวิญญาณของเธอ แสวงหา คำแนะนำทางจิตวิญญาณท่ามกลางความสับสนของเธอ และสร้างฟอรัมเป็นลายลักษณ์อักษรสำหรับการสำรวจตนเองอย่างต่อเนื่องของเธอ เธอปลูกฝังจิตวิญญาณที่เข้มข้นและมั่นคงของการดูถูกเหยียดหยามแบบคริสเตียน การตีตนเองและการทรมานตนเองเพื่อเตือนเธอถึงบาป ความเสื่อมทราม และความเลวทรามของเธอในสายพระเนตรของพระเจ้า

[3] Lasky, Jack. “การเฆี่ยนตี” ใน Salem Press Encyclopedia. Salem Press, 2017

[Fudgé2016-4] Fudge, Thomas A. (20 ตุลาคม 2016). ศาสนาในยุคกลางและความวิตกกังวล: ประวัติศาสตร์และความลึกลับในยุคกลางอื่นๆ . Springer. หน้า 243 ISBN 978-1-137-56610-2เพื่อเป็นเหตุผลในการทนทุกข์ทรมานทางกาย ปีเตอร์ เฮดาเมียนได้โต้แย้งว่าเฉพาะผู้ที่เข้าร่วมในการทนทุกข์ของพระคริสต์เท่านั้นที่จะมีส่วนในสัญญาที่ว่าผู้ซื่อสัตย์จะได้รับมรดกอาณาจักรของพระเจ้าในวันหนึ่ง และด้วยเหตุนี้จึงจะได้ร่วมกับพระคริสต์ในความรุ่งโรจน์

[Jeremiah2014-5] เจเรไมอาห์ เคน (10 มกราคม 2014). การทำมัมมี่คริสเตียน: ประวัติศาสตร์เชิงตีความเกี่ยวกับการรักษาไว้ซึ่งนักบุญ ผู้พลีชีพ และบุคคลอื่นๆ . แม็กฟาร์แลนด์ หน้า 92 ISBN 978-0-7864-8979-4-

[6] แอบบอตต์, “การเฆี่ยนตี”

[7] Grayling, AC (29 สิงหาคม 2008). "ศาสนาและประวัติศาสตร์ที่น่าเจ็บปวดของการทำร้ายตัวเอง" The Times

[8] Tierney, John. “Flagellation.” The Catholic Encyclopedia. แก้ไขล่าสุดเมื่อวันที่ 1 กันยายน 1909 เข้าถึงเมื่อ 5 มีนาคม 2020 http://www.newadvent.org/cathen/06092a.htm .

[9] Wall, James T. The Boundless Frontier: America from Christopher Columbus to Abraham Lincoln . University Press of America . p. 103. แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปถึงจุดหมายที่ลูเทอร์ต้องการ— รวมถึงการเฆี่ยนตีตนเองด้วยซ้ำ^[^{ต้องการแหล่งข้อมูลที่ดีกว่า}^] — แต่แนวทางในการปฏิบัติตามพิธีกรรม การสละตน และการทำความดีก็ไม่ได้สร้างความพึงพอใจ

[Yates1999-10] Yates, Nigel (1999). พิธีกรรมแองกลิกันในอังกฤษยุควิกตอเรีย 1830-1910 . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด หน้า 60 ISBN 9780198269892การเฆี่ยนตี ตนเองด้วยวิธีการอันชั่วร้าย ซึ่งเรียกว่า วินัย กลายเป็นเรื่องธรรมดาในหมู่ผู้นับถือลัทธิ Tractarian และถูกปฏิบัติโดย Gladstone และคนอื่นๆ

[11] Aberth, John (2010). From the Brink of the Apocalypse: Confronting Famine, War, Plague and Death in the Later Middle Ages (ฉบับที่ 2). Routledge

[jstor43446513-12] ชิน, จุนฮย็อง ไมเคิล (2013). "ความหลงใหลและการเฆี่ยนตีในญี่ปุ่นศตวรรษที่ 16" Renaissance and Reformation . 36 (2): 5–43. doi : 10.33137/rr.v36i2.20166 . JSTOR 43446513.

[BBC8375174-13] "ทำไมชาวคาธอลิกบางคนจึงเฆี่ยนตีตนเอง?" BBC News . 24 พฤศจิกายน 2009

[Griffiths2017-14] โดย Griffiths, Mark D. (4 พฤษภาคม 2017). "การทำร้ายตัวเองทางศาสนา" Psychology Today

[Beam,_Christopher_2010-15] Beam, Christopher. “สมเด็จพระสันตปาปาจอห์น ปอลที่ 2 จะทรงใช้การเฆี่ยนตีตนเองอย่างไร” นิตยสาร Slate, Slate, 27 มกราคม 2010, slate.com/news-and-politics/2010/01/how-would-pope-john-paul-ii-have-gone-about-self-flagellating.html.

[themonastery-16] "พิธีกรรมทางศาสนาโบราณยังคงดำรงอยู่ในศตวรรษที่ 21" Universal Life Church Ministries . 9 พฤษภาคม 2019 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 มกราคม 2021

[17] Gilad, Elon. (10 กันยายน 2013). "10 สิ่งที่คุณอาจไม่รู้เกี่ยวกับ Yom Kippur". Haaretz . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 ตุลาคม 2020 . สืบค้นเมื่อ2 เมษายน 2020 .

[18] Sonsino, Rifat (สิงหาคม 2005). "คุณจะต้องทรมานตัวเอง". Society of Biblical Literature . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ27 ธันวาคม 2020 .

[19] Ruffle, Karen G. (พฤศจิกายน 2015). "บาดแผลแห่งความจงรักภักดี: การคิดใหม่เกี่ยวกับศาสนา Mātam ในศาสนาอิสลามนิกายชีอะห์" History of Religions . 55 (2): 172–195. doi :10.1086/683065. S2CID 162944212

[20] "วิดีโอการเฆี่ยนตีตนเองด้วยมีดและโซ่ที่มัสยิดในเมืองแอตแลนตา รัฐจอร์เจีย สหรัฐอเมริกา" YouTube . 2014. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-07.

[21] Kazmi, Nadeem (28 สิงหาคม 2008). "เหตุใดการตีตนเองจึงมีความสำคัญสำหรับชาวมุสลิมชีอะ" The Guardian

[22] "อาชูรอคืออะไร?" BBC News . 6 ธันวาคม 2011.