ตักบันวา

บทความนี้ควรระบุภาษาของเนื้อหาที่ไม่ใช่ภาษาอังกฤษโดยใช้{{ lang }} , {{ transliteration }}สำหรับภาษาที่แปลอักษร และ{{ IPA }}สำหรับการถอดเสียงโดยใช้รหัส ISO 639 ที่เหมาะสม นอกจากนี้ยังสามารถใช้เทมเพลตรองรับหลายภาษาของ Wikipedia ได้อีก ด้วยดูเหตุผล( ธันวาคม 2022 )

ตักบันวา

ᝦᝪᝯ
ชาวตักบันวาในเมืองโครอนปาลาวัน
ประชากรทั้งหมด
56,661 (สำมะโนประชากรปี 2563) [1]
ภูมิภาคที่มีประชากรจำนวนมาก
ฟิลิปปินส์ ( ปาลาวัน )
ภาษา
Aborlan Tagbanwa , Calamian Tagbanwa , Central Tagbanwa , Cuyonon , ตากาล็อก
ศาสนา
โรมันคาทอลิกลัทธิเพแกนศาสนาพื้นเมือง Tagbanwa
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
กลุ่มชาติพันธุ์ อื่นๆของปาลาวันชนเผ่าออสโตรนีเซียนอื่นๆ

ชาวTagbanwa ( Tagbanwa : ᝦᝪᝯ ) เป็นชนพื้นเมืองและเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่เก่าแก่ที่สุดกลุ่มหนึ่งในฟิลิปปินส์โดยส่วนใหญ่พบในปาลาวัน ตอนกลางและตอนเหนือ การวิจัยแสดงให้เห็นว่าชาว Tagbanwa อาจเป็นลูกหลานของชาวTabon Man ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ทำให้พวกเขาเป็นหนึ่งในชนพื้นเมืองดั้งเดิมของฟิลิปปินส์^[2]พวกเขาเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีผิวสีน้ำตาล ผอม และผมตรง^[3]

มีการจำแนกประเภทหลักสองประเภทตามที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ที่พบได้Tagbanwas กลางพบได้ในพื้นที่ชายฝั่งตะวันตกและตะวันออกของปาลาวันกลาง พวกเขากระจุกตัวอยู่ในเขตเทศบาลของAborlan , QuezonและPuerto PrincesaในทางกลับกันTagbanwa Calamian พบได้ที่ชายฝั่ง Baras, เกาะ Busuanga , เกาะ Coronและในบางส่วนของEl Nido [ ^4]กลุ่มย่อย Tagbanwa ทั้งสองกลุ่มนี้พูดภาษาเดียวกัน แต่มีน้ำเสียงและการออกเสียงที่แตกต่างกันและไม่มีประเพณีที่เหมือนกันทุกประการ เชื่อกันว่า Tagbanwa สืบเชื้อสายมาจาก Tabon Man ทำให้พวกเขาเป็นหนึ่งในผู้อยู่อาศัยดั้งเดิมของฟิลิปปินส์ พวกเขามีประวัติศาสตร์อันยาวนานในการต่อต้านผู้รุกรานต่างชาติตั้งแต่ยุคอาณานิคมของสเปนจนถึงยุคอเมริกา

พวกมันเป็นที่รู้จักในเรื่องความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับธรรมชาติ ซึ่งสะท้อนให้เห็นได้จากความเชื่อและการปฏิบัติของพวกมัน พวกมันเชื่อในวิญญาณต่างๆ ที่อาศัยอยู่ในโลกธรรมชาติ และพวกมันก็ทำพิธีกรรมเพื่อเอาใจวิญญาณเหล่านี้

ชาวตักบันวาประกอบอาชีพหลักคือชาวประมง เกษตรกร และผู้รวบรวมผลผลิต นอกจากนี้พวกเขายังมีทักษะในการทอผ้าและปั้นหม้ออีกด้วย

แม้จะเผชิญกับความท้าทาย เช่นการแย่งชิงที่ดินและการรุกล้ำของการพัฒนาสมัยใหม่ ชาวตักบันวาก็ยังคงรักษาขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมของตนเอาไว้ได้ พวกเขาเป็นเครื่องพิสูจน์ความหลากหลายทางวัฒนธรรมอันอุดมสมบูรณ์ของฟิลิปปินส์^{[2] [5]}

ส่วนนี้จำเป็นต้องมีการอ้างอิงเพิ่มเติมเพื่อการตรวจสอบโปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงจากแหล่งที่เชื่อถือได้ในส่วนนี้ เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกโต้แย้งและลบออกได้ ( พฤษภาคม 2020 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

ตามประวัติศาสตร์พื้นบ้าน ชาวทัคบันวา มีความสัมพันธ์ตั้งแต่สมัยบรูไนโดยมีสุลต่านคนแรกของบรูยูจากสถานที่ที่เรียกว่าบูร์เนย์

ประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการของเผ่า Tagbanwa เริ่มต้นขึ้นในปี 1521 เมื่อเรือของ Magellan เทียบท่าที่ Palawan เพื่อขนเสบียงAntonio Pigafettaนักพงศาวดารของ Magellan บันทึกว่าชาว Tagbanwa ปฏิบัติตามพิธีกรรมสัญญาเลือดทำไร่นา ล่าสัตว์ด้วยท่อเป่าและลูกศรไม้หนา ให้ความสำคัญกับแหวนและโซ่ทองเหลือง กระดิ่ง มีด และลวดทองแดงในการผูกเบ็ดตกปลา เลี้ยงไก่ตัวใหญ่และเชื่องมากเพื่อต่อสู้ และกลั่นไวน์ข้าว

ข้อมูลประชากรของ ประเทศฟิลิปปินส์
สำนักงานสถิติแห่งประเทศฟิลิปปินส์ สำมะโนประชากร ศาสนา ภาษา กลุ่มชาติพันธุ์ ประเทศที่ถือสัญชาติ
ชาวฟิลิปปินส์
ชนพื้นเมือง ลูกครึ่ง
วี ที อี

จนกระทั่งช่วงปลายศตวรรษที่ 17 ปาลาวันตอนใต้ตกอยู่ภายใต้เขตอำนาจของสุลต่านแห่งบรูไนทำให้เกิดความขัดแย้งระหว่างชาวสเปนและสุลต่าน ในช่วงเวลาดังกล่าวและเกือบสามร้อยปี ชาวสเปนและชาวมุสลิมในซูลู มินดาเนา ปาลาวัน และบอร์เนียวตอนเหนือ ต่างก็ทำสงครามกัน

ในศตวรรษที่ 19 ชาว Tagbanwa ยังคงเชื่อในเทพเจ้าพื้นเมืองของตน ทุกปีจะมีการฉลองใหญ่หลังการเก็บเกี่ยวเพื่อเป็นเกียรติแก่เทพเจ้าของพวกเขา

เมื่อระบอบการปกครองของสเปนสิ้นสุดลงและอเมริกาเข้ายึดครองฟิลิปปินส์ มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้นบนเกาะปาลาวันและบนเกาะตักบันวา ในปี 1904 เกาะอิวาฮิก ได้กลาย เป็นที่ตั้งของอาณานิคมสำหรับคุมขัง ซึ่งทำให้ชาวตักบันวาต้องอพยพออกไปเมื่อเกาะขยายตัวออกไป ในปี 1910 ชาวอเมริกันได้จองพื้นที่สงวนไว้สำหรับชาวตักบันวา ในปีต่อๆ มา การอพยพภายในประเทศจากหมู่เกาะวิซายันและลูซอน การครอบงำของศาสนาคริสต์และการดูดซับเกาะนี้เข้าสู่กระแสหลักทางเศรษฐกิจและการเมือง ทำให้ชาวตักบันวาถูกละเลย

ในปี 1998 ชาว Tagbanwa บนเกาะ Coronได้รับใบรับรองกรรมสิทธิ์ที่ดินบรรพบุรุษ (CADT) บนพื้นที่กว่า 22,000 เฮกตาร์ทั้งทางบกและทางทะเล CADT คือกรรมสิทธิ์ในที่ดินและทางทะเลที่หล่อเลี้ยงชุมชนมาหลายศตวรรษ โดยใบรับรองนี้ให้สิทธิ์แก่ชาว Tagbanwa ในการจัดการพื้นที่และอนุรักษ์ทรัพยากรทางทะเลและทางบกอันอุดมสมบูรณ์^[6]

เขตปกครองบรรพบุรุษบนเกาะโครอนของชาวตักบันวาครอบคลุมหมู่บ้านสองแห่งคือหมู่บ้านบันวงดาอันและหมู่บ้านคาบูเกา รวมถึงเกาะเดเลียนที่อยู่ใกล้เคียง เขตปกครองบรรพบุรุษนี้ปัจจุบันอยู่ภายใต้การปกครองของหัวหน้าเผ่า HM Rodolfo Aguilar I โดยมีสภาผู้อาวุโสคอยช่วยเหลือ

ชาว Calamian Tagbanwa แห่ง Coron ยื่นคำร้องอย่างเป็นทางการครั้งแรกในฟิลิปปินส์เพื่อขอ "แหล่งน้ำบรรพบุรุษ" ของพวกเขา^[7]ความคิดริเริ่มนี้ยังกลายเป็นการเรียกร้องแหล่งน้ำบรรพบุรุษครั้งแรกที่ได้รับการยอมรับจากรัฐบาล^[8]ในเดือนมีนาคม 2010 ก่อนหน้านี้ Tabganwa ถูกขับไล่จากเกาะ Calauit และได้ออก CADT ครอบคลุมพื้นที่กว่า 55,000 เฮกตาร์เพื่อรับรองที่ดินและแหล่งน้ำบรรพบุรุษของชุมชน^{[9] [8]}เอกสารสิทธิ์นี้ครอบคลุมทั้งเกาะและรวมถึงแหล่งน้ำบรรพบุรุษ 50,000 เฮกตาร์โดยรอบเกาะ^[9]

ชาวตักบันวามีภาษาพื้นเมืองของตนเอง ( อาโบลัน ตักบันวา , คาลาเมียน ตักบันวาและตักบันวาตอนกลาง ) และระบบการเขียนอย่างไรก็ตาม พวกเขายังมีความเชี่ยวชาญในการพูดภาษาปาลาวาโนและภาษาถิ่นอื่นๆ อีกหลายภาษา เช่น ทันดูลานอน สิลากานอน และบารัส ในแต่ละท้องถิ่น ในขณะที่ จำนวนมากสามารถเข้าใจ ภาษา ตากาล็อกบาตักคูโยนอนและคาลาเวียน ได้ ^[5]

หน่วยสังคมพื้นฐานของชาว Tagbanwa คือครอบครัวเดี่ยวที่ประกอบด้วยคู่สามีภรรยาและลูกๆ ของพวกเขา พวกเขาเป็นคนรักเดียวใจเดียว^{[5] [14]}พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านที่สร้างด้วยไม้ไผ่และไม้เพื่อให้มีโครงสร้างที่แข็งแรง ใบอะนาฮอว์สำหรับหลังคาและผนัง และแผ่นไม้ไผ่สำหรับพื้น ชาว Tagbanwa อาศัยอยู่ในหมู่บ้านขนาดเล็กที่มีสมาชิก 45 ถึง 500 คน^[14]

ครอบครัวอาจเป็นได้ทั้งชายอิสระหรือขุนนาง ซึ่งในชนเผ่าทางตอนใต้เรียกว่า อุสบา^[5]

เครื่องแต่งกายแบบดั้งเดิมของชาวตักบันวาทำจากเปลือกไม้ โดยเฉพาะเปลือกไม้ซาลูจิน การเตรียมเปลือกไม้ชนิดนี้มีความพิเศษ หลังจากโค่นต้นไม้แล้ว ก็จะตัดเปลือกไม้รอบลำต้น ลอกเปลือกไม้ชั้นนอกออกเพื่อเผยให้เห็นชั้นใน จากนั้นค้อนจะตีชั้นในจนนิ่มพอที่จะห้อยออกจากลำต้นได้ จากนั้นจึงซักและตากให้แห้งภายใต้แสงแดด ในอดีต ผู้ชายจะสวมผ้าเตี่ยวธรรมดาโดยมีเข็มขัดหวายสานที่เรียกว่าอัมบาลัดรองรับ ส่วนผู้หญิงจะสวมเพียงกระโปรงพันรอบสั้นๆ ที่ทำจากเปลือกไม้ ต่อมาชาวตักบันวาจะสวมเสื้อผ้ามุสลิมบางชิ้น ปัจจุบัน ชาวตักบันวาจำนวนมากยังคงสวมเสื้อผ้าแบบดั้งเดิม แต่เสื้อผ้าแบบตะวันตกก็ได้รับความนิยมในหมู่ผู้คน^[15]

ในอดีต เมื่อทั้งชายและหญิงไว้ผมยาว พวกเขาจะตะไบและฟอกฟันให้ดำ และแกะสลักที่อุดหูจากไม้เนื้อแข็งบันติลินาว ชาวตักบันวาแกะสลักหวีและสร้อยข้อมือไม้ พวกเขาร้อยสร้อยคอลูกปัดเพื่อใช้คลุมคอของผู้หญิง สร้อยข้อเท้าที่ทำจากทองแดงและทองเหลืองยังประดิษฐ์และสวมใส่โดยผู้หญิงด้วย^[15]

ผู้หญิงเผ่า Tagbanwa สวมเครื่องประดับร่างกายสีสันสดใสและเสื้อผ้าสีสันสดใส^[3]พวกเธอแต่งตัวเหมือนคนพื้นราบที่ไม่ได้เป็นคนเผ่า แต่ผู้ชายสูงอายุบางคนชอบใส่กางเกงชั้นในแบบจีสตริงเพื่อความสบายขณะไถนาหรือไปตกปลา^[14]

ตะกร้าและงานแกะสลักไม้เป็นผลิตภัณฑ์ที่โดดเด่นที่สุดของงานฝีมือศิลปะของ Tagbanwa ในปัจจุบัน พวกเขาโดดเด่นในด้านการออกแบบที่ใช้กับ tingkop (ตะกร้าเก็บเกี่ยว) ตะกร้าเหล่านี้ทำจากไม้ไผ่สีดำและไม้ไผ่ธรรมชาติซึ่งทำให้การออกแบบโดดเด่น ตะกร้าทรงกรวยเป็นอีกตัวอย่างที่ดีของศิลปะฝีมือของ Tagbanwa การใช้การออกแบบสีดำและสีธรรมชาติภายนอก ตรงกลางกรวยมีแถบไม้ไผ่ที่ถูกตัดให้เล็กลงเล็กน้อยเพื่อสร้างรูที่เท่ากันสำหรับตะแกรง เอฟเฟกต์รูปกรวยเกิดขึ้นได้จากการสานแถบไม้ไผ่ให้ชิดกันไปทางด้านบน^[15]

ตะกร้าข้าวสารแบบนิ่มที่เรียกว่า บายอง บายอง ทำด้วยรูปทรงที่แปลกตา ฐานเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสและด้านบนเป็นทรงกลม เพื่อให้ได้รูปทรงบล็อกและรูปตัววีที่น่าสนใจ จึงวางข้าวสารแบบเรียบทับด้วยข้าวสารสีต่างๆ ตะกร้าของตากบันวาใช้ใบปาล์มที่ย้อมสีในการทอสี^[15]

งานแกะสลักไม้รูปสัตว์ที่ดำสนิท โดยมีการแกะสลักหรือเจาะลวดลายเรียบง่ายเพื่อเผยให้เห็นลายไม้สีขาวดั้งเดิมของไม้ ถือเป็นตัวอย่างงานแกะสลักไม้หรือประติมากรรมแบบ Tagbanwa ที่รู้จักกันดีที่สุด^[15]

วัตถุแกะสลักบางชิ้นได้แก่ มัมมานุก (ไก่) ชามพิธีกรรม คิรูมัน (เต่า) คารารากา (นกพื้นเมือง) ดูเกียน (สัตว์พื้นดินขนาดเล็ก) จิ้งจก และหมูป่า สัตว์แกะสลักใช้รับประทานกับข้าว หมาก และเครื่องบูชาอื่น ๆ เพื่อดึงดูดเทพเจ้าและญาติทางวิญญาณในพิธีกรรมปกาดีวาตะ ตัวอย่างเช่น เต่าลอยอยู่บนเมล็ดข้าวในชามการค้าโบราณของราชวงศ์หมิง เต่าชนิดอื่น ๆ ที่ไม่ได้ใช้ในพิธีกรรมกลายเป็นของเล่นสำหรับเด็ก^[15]

เครื่องดนตรีที่นำมาเสริมพิธีกรรมและการสังสรรค์ใน Tagbanwa ในอดีต ได้แก่ พิณปากหรือพิณปาก บาบารัก ขลุ่ยปาก ทิปานู ขลุ่ยปาก ปากังและติบูลดูพิณ ไม้ไผ่สองรูปแบบ กุดลุงหรือพิณเรือ กิมบอลหรือกลองซึ่งส่วนบนทำจากหนังของบายาวากหรือตะกวด และตีด้วยไม้ตี ประกอบด้วยไม้ไผ่ยาวหลายท่อนที่มีช่องเปิดขนาดต่างๆ กันซึ่งให้เสียงที่แตกต่างกัน นอกจากนี้ยังมีฆ้องสองประเภททั่วไปที่ได้มาจากบาบานดิลตื้น ขลุ่ยปากยังคงใช้อยู่ และยังคงใช้เล่นในพิธีกรรม กีตาร์ประเภทอะคูสติกสมัยใหม่และอูคูเลเล่ซึ่งทำจากกะลามะพร้าวครึ่งลูกเข้ามาแทนที่เครื่องดนตรีประเภทอื่น^[15]

การเต้นรำที่รู้จักซึ่งเกี่ยวข้องกับพิธีกรรมมีดังนี้: abellano หรือที่เรียกว่า soriano ซึ่งเป็นการเต้นรำแบบดั้งเดิมที่แสดงโดยผู้ชาย; bugas-bugasan ซึ่งเป็นการเต้นรำสำหรับผู้เข้าร่วมทุกคนใน pagdiwata หลังจากที่พวกเขาดื่ม tabad (ไวน์ข้าว) ในพิธีกรรม; kalindapan ซึ่งเป็นการเต้นรำเดี่ยวโดย babaylan ที่เป็นผู้หญิงและผู้ติดตามของเธอ; runsay ซึ่งเป็นการเต้นรำในพิธีกรรมที่แสดงโดยชาวบ้านบนชายฝั่งทะเล โดยมีแพไม้ไผ่บรรทุกอาหารบูชาเพื่อบูชาเทพเจ้า; sarungkay ซึ่งเป็นการเต้นรำเพื่อการบำบัดโดย babaylan หลักในขณะที่เธอวางดาบไว้บนศีรษะและโบก ugsang หรือแถบใบปาล์ม; tugatak และ tarindak ซึ่งเป็นการเต้นรำที่แสดงโดยชาวบ้านที่เข้าร่วม inim หรือ pagdiwata; tamigan ซึ่งแสดงโดยนักสู้ชายที่ใช้เครื่องฝัดกลมหรือ bilao เพื่อแทนโล่^[15]

การเต้นรำที่ประกอบการรำแบบรันเซย์ ซึ่งแสดงประมาณเที่ยงคืนและยาวไปจนถึงรุ่งสาง อาจเป็นการเต้นรำแบบตักบันวาที่กินใจที่สุด เนื่องจากเป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ที่จัดขึ้นเพียงปีละครั้ง และแสดงบนชายหาดซึ่งเป็นจุดที่ปล่อยแพพิธีกรรมออกไปสู่โลกใต้ท้องทะเล^[15]

แขกที่เข้าร่วมพิธีอัลบาร์กาจะชมการเต้นรำ เช่น บูซัก-บูซัก การเต้นรำแมงมุม บาตัก ริบิด การเต้นรำที่จำลองการรวมตัวกันของคาโมเต้ บังกาลอน การเต้นรำอวดโฉม บักเซย์-บักเซย์ การเต้นรำด้วยพัดที่ใช้พัด เซกุตเซ็ต การเต้นรำเกี้ยวพาราสี และทาเรก การเต้นรำแบบดั้งเดิม อันดาร์ดีเป็นการเต้นรำตามเทศกาลของชาวตากบันวาในและรอบๆ อาบอร์ลัน ซึ่งจะแสดงในการสังสรรค์ทางสังคม เมื่อเต้นรำในเทศกาล ผู้แสดงจะสวมชุดของตนเองและถือใบปาล์มแห้งที่เรียกว่าปาลัสปาไว้ในมือแต่ละข้าง ดนตรีของอันดาร์ดีประกอบด้วยส่วนหนึ่งของ 12 จังหวะ เล่นหรือร้องอย่างต่อเนื่องตลอดการเต้นรำ กลองหรือฆ้องจะบรรเลงดนตรีและเพลง^[15]

ละครในสังคม Tagbanwa แสดงออกผ่านการเต้นรำเลียนแบบสัตว์ เช่น บูซัก-บูซัก และการเต้นรำเลียนแบบอาชีพ เช่น บาตัก ริบิด และ บักไซ-บักไซ แต่รูปแบบการเลียนแบบที่สำคัญที่สุดคือพิธีกรรมที่นักบวชหญิงถูกสิงและเล่นบทบาทเป็นเทพเจ้าที่นำเครื่องบูชามาถวาย^[15]

พวกเขาปลูกข้าวในไร่หมุนเวียนหรือไร่ข้าวแกงที่ปลูกพืชร่วมกับมันเทศ ข้าวโพด และมันสำปะหลัง ชาวพื้นที่ชายฝั่งทะเลนิยมตกปลาและแลกเปลี่ยนผลผลิตทางการเกษตรเพื่อบริโภค พวกเขายังเก็บผลผลิตจากป่า เช่น ยางพารา หวาย และน้ำผึ้งเพื่อขายเป็นเงินสดอีกด้วย

แหล่งรายได้ที่มีศักยภาพสูงสุดของชาว Tagbanwa คือ งานหัตถกรรม โดยเฉพาะงานไม้ งานทำเสื่อ และงานจักสาน ซึ่งวัตถุดิบที่ใช้ทำนั้นหาได้ง่าย^{[14] [16]}

• http://www.thetagbanua.blogspot.com
• เว็บไซต์ Pioneer Expeditions
• นักเขียนแนวผจญภัย Antonio Graceffo เขียนเกี่ยวกับชนเผ่า Tagbanua ในเปอร์โตปรินเซซา
• Antonio Graceffo เปรียบเทียบการปฏิบัติต่อชนเผ่า Tagbanua กับชนเผ่าอื่น ๆ ในเอเชีย^{[ ลิงก์ตายถาวร ]}