ไวคาโต

ไวคาโต ไวคาโต
ภูมิภาค
ไวคาโตในนิวซีแลนด์
พิกัดภูมิศาสตร์: 37°48′S 175°24′E / 37.8°S 175.4°E / -37.8; 175.4
ประเทศ	นิวซีแลนด์
เกาะ	เกาะเหนือ
ที่นั่ง	เมืองแฮมิลตัน
รัฐบาล [2]
• พิมพ์	สภาภูมิภาค
• ร่างกาย	สภาภูมิภาคไวคาโต
• เก้าอี้	พาเมล่า สตอเรย์[1]
• รองประธาน	บรูซ คลาร์กสัน
พื้นที่ [3]
• ที่ดิน	23,901.09 ตร.กม. ( 9,228.26 ตร.ไมล์)
ประชากร  (มิถุนายน 2566) [4]
• ทั้งหมด	522,600
จีดีพี [5]
• ทั้งหมด	32.558 พันล้าน ดอลลาร์นิวซีแลนด์ (2021)
• ต่อหัว	63,713 ดอลลาร์นิวซีแลนด์ (2021)
การพัฒนาอย่างยั่งยืน (2021)	0.923 [6] สูงมาก · 8
เว็บไซต์	เว็บไซต์ waikatoregion.govt.nz

ไวกาโต ( / ˈ w aɪ k ɑː t ɔː / ) เป็นภูมิภาคของเกาะเหนือ ตอนบน ของนิวซีแลนด์ ครอบคลุมเขตไวกาโตเขตไวปาเขตมาตามาตา-เปียโกเขตไวกาโตตอนใต้และเมืองแฮมิลตันรวมถึงเฮารากิคาบสมุทรโคโรมานเดลคิงคันทรีทางตอนเหนือเขตเทาโปส่วนใหญ่และบางส่วนของเขตทะเลสาบโรโตรัว [ ^7]ภูมิภาคนี้ปกครองโดยสภาภูมิภาคไวกาโต

แม่น้ำไวกาโตทอดยาวจากคาบสมุทรโคโรมันเดลทางเหนือไปจนถึงเนินลาดตะวันออกเฉียงเหนือของภูเขารัวเปฮูทางใต้ และทอดยาวไปทั่วทั้งเกาะเหนือจากชายฝั่งตะวันตก ผ่านแม่น้ำไวกาโตและฮาอูรากิ ไปจนถึงคาบสมุทรโคโรมันเดลทางชายฝั่งตะวันออก โดยทั่วไปแล้ว ภูมิภาคนี้มีพื้นที่ ลุ่มน้ำ แม่น้ำไวกาโตลุ่มน้ำสำคัญอื่นๆ ได้แก่ แม่น้ำ ไวโฮเปียโก อาวากิโนและโมเคาภูมิภาคนี้มีขอบเขตติดกับเมืองโอ๊คแลนด์ทางเหนือ อ่าวเบย์ออฟเพลนตี้ทางตะวันออกอ่าวฮอ ว์กส์ ทางตะวันออกเฉียงใต้ และ เมือง มานาวาตู-วังกานุยและทารานากิทางใต้ ภูมิภาคไวกาโตเป็นภูมิภาคที่ใหญ่เป็นอันดับสี่ของประเทศในด้านพื้นที่และประชากร: ^[8]มีพื้นที่ 23,901.09 ตารางกิโลเมตร⁽ 9,228.26 ตารางไมล์) และประชากร 522,600 คน (มิถุนายน 2023) ^[4]

ภูมิภาคนี้ครอบคลุมทั้งหมดหรือบางส่วนของเขตการปกครอง 11 แห่ง ซึ่งเป็นภูมิภาคที่มีมากที่สุดของนิวซีแลนด์ มีศูนย์กลางอยู่ที่ไวกาโต ซึ่งประกอบด้วยเขตไวกาโตเขตมาตามาตา-เปียโกเขตไวปาเขตไวกาโตใต้และเมืองแฮมิลตัน^[7]ตามลำดับพื้นที่ เขตการปกครอง 11 แห่ง ได้แก่ เขตทาอูโป (บางส่วน) เขตไวกาโตเขตไวโตโม (บางส่วน) เขตเทมส์-โคโรมานเดล เขตโอโตโรฮังกา เขตไวกาโตใต้ เขตมาตามาตา-เปียโก เขตไวปา เขตเฮารากิเขตโรโตรัวเลกส์ (บางส่วน) และเมืองแฮมิลตัน

ชื่อของภูมิภาคนี้มาจากแม่น้ำไวกาโตโดยwaikatoเป็น คำ ในภาษาเมารีซึ่งแปลว่า "น้ำไหล" (โดยเฉพาะอย่างยิ่งwai = "น้ำ" และkato = "แรงดึงของกระแสน้ำในทะเล") ^[9]

เมื่อใช้คำว่า Waikato ในภาษาพูด บางคนใช้คำนี้ในคำนำหน้านามเฉพาะว่า "Waikato" ในขณะที่บางคนไม่ใช้ "the" ไม่ทราบว่าเหตุใดจึงมีความแตกต่างกัน^[10] "The" มักหมายถึงภูมิภาคที่มีขนาดเล็กกว่าภูมิภาคของรัฐบาลท้องถิ่น Waikato คำจำกัดความสองคำที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางคือคำจำกัดความของสหภาพรักบี้ฟุตบอล Waikato และคำจำกัดความของการท่องเที่ยว Hamilton Waikato ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ส่วนนี้ไม่ได้อ้างอิงแหล่งที่มาใดๆโปรดช่วยปรับปรุงส่วนนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงแหล่งที่มาที่เชื่อถือได้ เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกโต้แย้งและลบออก ( ธันวาคม2019 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

ทางทิศตะวันตก ภูมิภาคนี้มีขอบเขตติดกับทะเลแทสมันพื้นที่ชายฝั่งส่วนใหญ่เป็นพื้นที่เนินเขาขรุขระ ซึ่งคนในท้องถิ่นเรียกว่าเทือกเขาฮาคาริมาตะแม้ว่าทางตอนเหนือจะมีคลื่นเล็กน้อยและอยู่ใกล้กับปากแม่น้ำไวกาโตมากขึ้น ชายฝั่งมีท่าเรือธรรมชาติขนาดใหญ่ 3 แห่ง ได้แก่ท่าเรือแร็กแลนท่าเรืออาโอเทียและท่าเรือคาเวียพื้นที่รอบๆ แร็กแลนมีชื่อเสียงในเรื่องหาดทรายสีดำจากภูเขาไฟ และสภาพ การเล่นเซิร์ฟ ที่ยอดเยี่ยม ที่อ่าวมานูและชายหาด รัวปูเกะ

ทางทิศตะวันออกของเนินเขาริมชายฝั่งมีที่ราบลุ่มน้ำ กว้างใหญ่ ของแม่น้ำไวกาโต ภูมิภาคนี้มีภูมิอากาศแบบชื้นและอบอุ่น และพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นพื้นที่เกษตรกรรมแบบเลี้ยงสัตว์ที่สร้างขึ้นโดยผู้ตั้งถิ่นฐานชาวยุโรปที่ระบายน้ำจากหนองน้ำธรรมชาติอันกว้างใหญ่ แม้ว่าจะมีหนองน้ำพรุ ที่ไม่มีการระบายน้ำ เช่น โดมพรุ ^ขนาด 200 ตารางกิโลเมตร (77 ตารางไมล์) ทางใต้ของ Ngatea ประชากรส่วนใหญ่ของภูมิภาคอาศัยอยู่ในที่ราบวากาโต ที่กว้าง และเป็นลูกคลื่น และพื้นที่นี้ทำการเกษตรอย่างเข้มข้นทั้งปศุสัตว์ โดยส่วนใหญ่เป็นวัวนมแต่มีการเลี้ยงแกะที่ขอบด้านตะวันตกที่เป็นเนินเขา และพืชผล เช่น ข้าวโพด พื้นที่รอบเคมบริดจ์มีคอกม้า พันธุ์แท้ จำนวนมาก

ทางตอนเหนือของภูมิภาครอบๆTe Kauwhataเป็นแหล่งผลิตไวน์ที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของนิวซีแลนด์ มีทะเลสาบตื้นๆ หลายแห่งตั้งอยู่ในบริเวณนี้ โดยทะเลสาบที่ใหญ่ที่สุดคือทะเลสาบ Waikare

ทางทิศตะวันออก แผ่นดินสูงขึ้นไปทางเนินเขาที่ปกคลุมด้วยป่าไม้ของเทือกเขาKaimaiและMamakuพื้นที่ตอนบนของแม่น้ำ Waikato ถูกใช้สำหรับผลิตไฟฟ้าพลังน้ำโดยมีทะเลสาบเทียมขนาดใหญ่หลายแห่งทางตะวันออกเฉียงใต้ของภูมิภาคช่วยสนับสนุน ทะเลสาบที่ต่ำที่สุดและสร้างขึ้นครั้งแรกคือทะเลสาบ Karapiroซึ่งปัจจุบันได้รับการพัฒนาเป็นศูนย์พายเรือระดับโลก ซึ่งจัดการแข่งขันชิงแชมป์โลกในปี 2010 แม่น้ำไหลออกจากทะเลสาบที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ คือทะเลสาบ Taupōซึ่งให้บริการโดยแม่น้ำประมงที่สำคัญหลายสาย เช่น แม่น้ำTongariroบนที่ราบสูงตอนกลางโดยระบายน้ำทางด้านตะวันออกของภูเขา Ruapehuและบริเวณใกล้เคียง

ภูมิอากาศอบอุ่นและมีอุณหภูมิปานกลาง โดยมีปริมาณน้ำฝนปานกลาง 1,200 ถึง 1,600 มิลลิเมตร (47 ถึง 63 นิ้ว) ต่อปี โดยบริเวณเนินเขาทางตะวันตกที่สูงกว่าจะมีฝนตกมากที่สุด ฤดูร้อนจะแห้งแล้งกว่า โดยมีอุณหภูมิสูงสุดโดยทั่วไปอยู่ที่ 22–28 องศาเซลเซียส และอุณหภูมิต่ำสุดในช่วงกลางคืนอยู่ที่ 12–16 องศา ภัยแล้งในฤดูร้อนเกิดขึ้น 1 ใน 10 ปี อุณหภูมิสูงสุดในฤดูหนาวโดยทั่วไปอยู่ที่ 10–16 องศาเซลเซียส โดยอุณหภูมิต่ำสุดโดยทั่วไปจะอยู่ระหว่าง 0–8 องศา พายุดีเปรสชันจะมีหมอกในตอนเช้าเป็นประจำภายใต้สภาวะที่ไม่เป็นพายุไซโคลน ซึ่งจะค่อยๆ จางหายไปในช่วงสายๆ ของวัน ทำให้มีวันที่อากาศแจ่มใสและแจ่มใสหลายวัน นอกจากนี้ น้ำค้างแข็งในตอนเช้ายังเป็นเรื่องปกติในช่วงที่พายุไซโคลนไม่หมุนในฤดูหนาวอีกด้วย คุณลักษณะพิเศษอีกประการหนึ่งคือความเร็วลมเฉลี่ยต่ำในแอ่งภายในเนื่องจากอิทธิพลของเนินเขาและภูเขาทางทิศตะวันตกและทิศตะวันตกเฉียงใต้ที่คอยปกป้อง ลมฤดูหนาวที่พัดมาโดยทั่วไปมาจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ ไวคาโตมีชั่วโมงแสงแดดสูงมากตามมาตรฐานโลก โดยเฉลี่ยอยู่ที่ 2,200 ชั่วโมงต่อปี หรือสูงกว่าในสหราชอาณาจักรประมาณ 40% ส่งผลให้หญ้า พืชไร่ และไม้ประดับเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว

เมืองแฮมิลตัน ไวคาโตครอบคลุมพื้นที่การปกครองท้องถิ่นของเมืองแฮมิลตัน พื้นที่ทางตอนใต้ของเขตไวคาโต พื้นที่ไวปา พื้นที่ส่วนใหญ่ของเขตมาตามาตะ-เปียโก และเขตเซาท์ไวคาโต^[11]การท่องเที่ยวเมืองแฮมิลตัน ไวคาโตครอบคลุมพื้นที่ทางตอนเหนือของเขตไวคาโต (ตัวเกาและศูนย์กลางอื่นๆ) พื้นที่ทางตอนเหนือของคิงคันทรี (เขตไวคาโตและโอโตโรฮังกา) และเขตเตอาโรฮา^[12]

ส่วนต่างๆ ของภูมิภาค Waikato ที่อยู่นอกเหนือจากขอบเขตเหล่านี้มักถูกระบุว่าเป็นหุบเขาเทมส์และ/หรือ Hauraki/Coromandel (สำหรับส่วนตะวันออกเฉียงเหนือของภูมิภาค Waikato) ^[13]และ Taupō บนที่ราบสูงภูเขาไฟหรือที่ราบสูงตอนกลาง (สำหรับส่วนตะวันออกเฉียงใต้ของภูมิภาค) ^[14]

ภูมิภาค Waikato ครอบคลุมพื้นที่ 23,900.95 ตร.กม. ⁽ 9,228.21 ตร.ไมล์) ^[3]และมีประชากรประมาณ 522,600 คน ณ เดือนมิถุนายน พ.ศ. 2566 ^[4]โดยมีความหนาแน่นของประชากร 22 คนต่อตร. ^กม .

ภูมิภาค Waikato มีประชากร 498,771 คนในสำมะโนประชากรนิวซีแลนด์ปี 2023เพิ่มขึ้น 40,569 คน (8.9%) นับตั้งแต่สำมะโนประชากรปี 2018และเพิ่มขึ้น 95,130 คน (23.6%) นับตั้งแต่สำมะโนประชากรปี 2013มีผู้ชาย 246,723 คน ผู้หญิง 250,380 คน และผู้คนที่มีเพศอื่นๆ 1,671 คน ในที่อยู่อาศัย 180,006 แห่ง^[17] 2.8% ของผู้คนที่ระบุว่าเป็นLGBTIQ+อายุเฉลี่ยอยู่ที่ 37.9 ปี (เทียบกับ 38.1 ปีในระดับประเทศ) มีผู้สูงวัยอายุต่ำกว่า 15 ปี จำนวน 100,743 ราย (ร้อยละ 20.2) อายุระหว่าง 15 ถึง 29 ปี จำนวน 93,111 ราย (ร้อยละ 18.7) อายุระหว่าง 30 ถึง 64 ปี จำนวน 218,808 ราย (ร้อยละ 43.9) และอายุ 65 ปีขึ้นไป จำนวน 86,109 ราย (ร้อยละ 17.3) ^[15]

ผู้คนสามารถระบุเชื้อชาติได้มากกว่าหนึ่งเชื้อชาติ ผลการสำรวจพบว่า 71.7% เป็นชาวยุโรป ( Pākehā ) 25.2% เป็นชาวเมารี 5.2% เป็นชาว แปซิฟิก 12.2% เป็นชาวเอเชีย 1.4% เป็นชาวนิวซีแลนด์ตะวันออกกลาง ละตินอเมริกา และแอฟริกา (MELAA) และอื่นๆ 2.3% ซึ่งรวมถึงผู้ที่ระบุเชื้อชาติของตนว่า "ชาวนิวซีแลนด์" มีผู้พูดภาษาอังกฤษ 95.9% ภาษาเมารี 6.3% ภาษาซามัว 0.6% และภาษาอื่นๆ 12.4% ไม่สามารถพูดภาษาใดได้เลย 2.2% (เช่น เด็กเกินไปที่จะพูดได้) มีผู้รู้ ภาษามือของนิวซีแลนด์ 0.5% เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่เกิดในต่างประเทศอยู่ที่ 21.7 เมื่อเทียบกับ 28.8% ในระดับประเทศ

ความเชื่อทางศาสนา ได้แก่คริสต์ 30.6 % ฮินดู 2.2% อิสลาม 1.2% ความเชื่อทางศาสนาเมารี 1.8% พุทธ 0.9 % นิวเอจ 0.5% ยิว 0.1% และศาสนาอื่น 2.2% ผู้ที่ตอบว่าไม่มีศาสนาคือ 53.5% และ 7.4% ไม่ตอบคำถามสำมะโนประชากร

ในจำนวนผู้ที่มีอายุอย่างน้อย 15 ปี จำนวน 65,295 คน (16.4%) สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีหรือสูงกว่า จำนวน 212,241 คน (53.3%) สำเร็จการศึกษาระดับประกาศนียบัตรหรือประกาศนียบัตรหลังมัธยมศึกษาตอนปลาย และจำนวน 101,277 คน (25.4%) สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลายเท่านั้น รายได้เฉลี่ยอยู่ที่ 40,300 ดอลลาร์ เมื่อเทียบกับ 41,500 ดอลลาร์ในระดับประเทศ จำนวน 40,746 คน (10.2%) มีรายได้มากกว่า 100,000 ดอลลาร์ เมื่อเทียบกับ 12.1% ในระดับประเทศ สถานะการจ้างงานของผู้ที่มีอายุอย่างน้อย 15 ปี คือ จำนวน 200,928 คน (50.5%) มีงานทำเต็มเวลา จำนวน 53,667 คน (13.5%) ทำงานนอกเวลา และจำนวน 12,165 คน (3.1%) ว่างงาน^[15]

เมืองที่ใหญ่ที่สุดในภูมิภาค Waikato คือเมืองแฮมิลตันโดยมีประชากรในเขตเมือง 185,300 คน (มิถุนายน 2023) ^[4]เป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัย Waikatoและสถาบันเทคโนโลยี Waikato (Wintec)

เมืองสำคัญอื่นๆ ในภูมิภาค ได้แก่โทโคโรอาเทอาวามูตูเคมบริดจ์และเทาโปโดยมีประชากร 14,500, 14,000, 21,800 และ 26,500 ตามลำดับ (ประชากรเหล่านี้รวมถึงเขตเมืองและปริมณฑล) ภูมิภาค นี้ยังรวมถึงเมืองเล็กๆ ได้แก่Huntly , Matamata , Morrinsville , Ngāruawāhia , Ōtorohanga , Paeroa , Putāruru , Raglan , Te Aroha , Te Kauwhata , Te Kūiti , Thames , Tīrau , Tuakau , Tūrangi , WhangamatāและWhitianga

ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (GDP) ของภูมิภาค Waikato อยู่ที่ประมาณ 25,840 ล้านดอลลาร์นิวซีแลนด์ในปีที่สิ้นสุดเดือนมีนาคม 2019 ซึ่งคิดเป็นร้อยละ 8.5 ของ GDP ของประเทศนิวซีแลนด์ GDP ต่อหัวในระดับต่ำกว่าประเทศอยู่ที่ประมาณ 54,128 ดอลลาร์ในช่วงเวลาเดียวกัน ในปีที่สิ้นสุดเดือนมีนาคม 2018 อุตสาหกรรมหลักมีส่วนสนับสนุนต่อ GDP ของภูมิภาค 3,140 ล้านดอลลาร์ (13.0%) อุตสาหกรรมการผลิตสินค้ามีส่วนสนับสนุน 5,700 ล้านดอลลาร์ (23.5%) อุตสาหกรรมบริการมีส่วนสนับสนุน 13,350 ล้านดอลลาร์ (55.0%) และภาษีและอากรมีส่วนสนับสนุน 2,080 ล้านดอลลาร์ (8.6%) ^[19]

ระหว่างปี 2000 ถึง 2004 การเติบโตทางเศรษฐกิจของไวกาโตต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศ แต่ตั้งแต่ปี 2004 ถึง 2007 ผลิตภัณฑ์มวลรวมในภูมิภาคที่แท้จริงของภูมิภาคไวกาโตเพิ่มขึ้น 5 เปอร์เซ็นต์ต่อปีเมื่อเทียบกับ 3.2 เปอร์เซ็นต์ของค่าเฉลี่ยของประเทศ การเติบโตที่เร็วขึ้นนี้สามารถอธิบายได้ด้วยอุตสาหกรรมนมและบริการทางธุรกิจที่เติบโตอย่างรวดเร็ว ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากความใกล้ชิดกับเมืองโอ๊คแลนด์ ซึ่งเป็นประตูสู่ต่างประเทศหลักของนิวซีแลนด์^[20]

หากพิจารณาจากภูมิศาสตร์และสภาพอากาศที่เหมาะสม เศรษฐกิจของไวกาโตจึงขึ้นอยู่กับการเกษตรเป็นหลัก โดยเฉพาะการผลิตนม การทำฟาร์มโคนมเป็นกิจกรรมทางการเกษตรหลักมาตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 19 ในภูมิภาคไวกาโต บริษัทผลิตนมแบบสหกรณ์ขนาดเล็กแพร่หลายไปทั่วในศตวรรษที่ 20 ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 บริษัทผลิตนมแบบสหกรณ์มักควบรวมกิจการกันบ่อยครั้ง ซึ่งท้ายที่สุดแล้วนำไปสู่การก่อตั้งสหกรณ์โคนมFonterra ทั่วนิวซีแลนด์ ในปี 2001 ในปี 2007 การทำฟาร์มโคนมและการแปรรูปนมรวมกันมีส่วนสนับสนุนผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (GRP) มูลค่า 2,000 ล้านดอลลาร์ (13%) ซึ่งเพิ่มขึ้นเป็น 2,400 ล้านดอลลาร์ในปี 2014 แต่สร้างงานได้เพียง 13,683 ตำแหน่ง (7.6%) ในปี 2016 ^[21]

ฟาร์มโคนมส่วนใหญ่เป็นธุรกิจของครอบครัว (2,608 แห่งจาก 4,020 ฟาร์มในปี 2016) โดยเจ้าของมักจ้างคนรีด นม ร่วม (1,412 คน) ^[21]ขนาดของฝูงโคนมโดยเฉลี่ยในไวคาโตเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในปี 2012 มีวัวประมาณ 320 ตัว^[22]และในปี 2016 มีประมาณ 351 ตัว (ฝูงโคนมในไวคาโตทั้งหมดมีวัว 1.41 ล้านตัว) ^[21]รีดนมในโรงรีดนมแบบก้างปลาหรือแบบหมุนอัตโนมัติ ดังนั้นจึงสามารถรีดนมฝูงโคขนาดใหญ่ได้ภายในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง วัวถูกเลี้ยงไว้ในทุ่งหญ้าตลอดทั้งปีเนื่องจากสภาพอากาศที่อบอุ่น ในไวคาโต หญ้าอังกฤษดั้งเดิมที่ผู้ตั้งถิ่นฐานก่อนหน้านี้ใช้ ได้แก่ หญ้าบราวน์ท็อป หญ้า เฟสคิวและหญ้ายอร์กเชียร์ฟ็อกถูกแทนที่ด้วยหญ้าไรย์อิตาลีที่ให้ผลผลิตสูงกว่าและหญ้าโคลเวอร์ขาวที่ตรึงไนโตรเจน เกษตรกรใช้สารอาหารเสริมหลายชนิดในฤดูหนาวหรือช่วงที่แห้งแล้งในฤดูร้อนเป็นครั้งคราว สารอาหารเสริมหลักได้แก่ หญ้าแห้ง หญ้าหมัก และข้าวโพดสับ สารอาหารเสริมเหล่านี้มักจะถูกป้อนลงบนแท่นคอนกรีตเพื่อประหยัดการขนส่งและลดการสิ้นเปลืองจากการเหยียบย่ำ

ภาคการผลิตในไวคาโตมีส่วนสนับสนุนต่อผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (GDP) จำนวน 2,688 ล้านดอลลาร์ในปีที่สิ้นสุดในเดือนมีนาคม 2018 ซึ่งคิดเป็นร้อยละ 11.1 ของ GDP ในภูมิภาค^[19]ตามสำมะโนประชากรของนิวซีแลนด์ในปี 2013 ภาคการผลิตนี้มีพนักงาน 18,519 คน หรือคิดเป็นร้อยละ 9.9 ของประชากรที่มีงานทำในภูมิภาค^[23]

ด้วยอุตสาหกรรมฟาร์มโคนมขนาดใหญ่ ไวคาโตยังมีอุตสาหกรรมแปรรูปผลิตภัณฑ์นมขนาดใหญ่ด้วย Fonterra ดำเนินการโรงงานแปรรูปผลิตภัณฑ์นมที่Te Rapa , Te Awamutu, Hautapu , Waitoa , TīrauและLichfieldโรงงานแปรรูปผลิตภัณฑ์นมอื่นๆ ได้แก่โรงงานของบริษัท Tatua Dairy ที่ Tatuanuiและโรงงานของบริษัท Open Country Dairy ที่HorotiuและWaharoa ^[24 ]

ภูมิภาค Waikato มีงานแช่แข็ง ที่สำคัญแปดงาน ได้แก่AFFCOที่ Horotiu, Greenlea ที่ Hamilton และ Morrinsville, Silver Fern Farmsที่ Te Aroha และ Waitoa, ผู้แปรรูปเนื้อสัตว์ Te Kuiti และ Universal Beef Packers ที่ Te Kuiti และ Crusader Meats ที่ Benneydale ^[25]

โรงสี Kinleithทางตอนใต้ของ Tokoroa แปรรูปไม้จากป่าโดยรอบเป็นเยื่อและกระดาษ

ก่อนที่ชาวยุโรปจะมาถึง ไวกาโตมีพื้นที่ที่มีประชากรหนาแน่นเป็นอันดับสามของนิวซีแลนด์ รองจากนอร์ทแลนด์/ออคแลนด์ และเบย์ออฟเพลนตี โรเฮ ไวกาโต(พื้นที่) เป็นที่อยู่อาศัยของชนเผ่าอิวิ (ชนเผ่า) เช่น ชนเผ่าใน สมาพันธ์ ไท นุย รวมทั้งไวกาโตและงาติโตอาระหว่างราวปี ค.ศ. 1750 ถึง 1842 พื้นที่ดังกล่าวตกอยู่ภายใต้การรุกรานของสมาพันธ์อิวิและฮาปูของชาวเมารีจำนวนมาก และประชากรจำนวนมากอพยพเข้ามาโดยชาวฮาปูและอิวิการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในนิวซีแลนด์เกิดขึ้นใกล้กับโอฮาอูโปประมาณปี ค.ศ. 1790–1805 ระหว่างพันธมิตรฮาปู สองฝ่ายที่แข่งขันกัน ในช่วงหลังของช่วงเวลาที่ไม่แน่นอนนี้ ซึ่งรู้จักกันในชื่อสงครามมัสเกต (ค.ศ. 1807–1845) ความขัดแย้งนำไปสู่การอพยพไปทางใต้สู่ทารานากิและในที่สุดก็ไปยังเกาะคาปิติ

ในปี 1840 หัวหน้าเผ่าไวคาโต 44 คนเดินทางไปทางเหนือสู่แหลมมานูเกาและท่าเรือมานูเกาเพื่อลงนามในสนธิสัญญาไวคาโต ซึ่งทำให้พื้นที่ไวคาโตเป็นส่วนหนึ่งของนิวซีแลนด์อย่างเป็นทางการ หัวหน้าเผ่างาติมาเนียโปโต 3 คนลงนามเช่นเดียวกับหัวหน้าเผ่างาติฮาวาอีก 3 คน แต่ผู้ลงนามส่วนใหญ่เป็นชาวไวคาโต หัวหน้าเผ่าเตเวโรไม่ได้ลงนาม "อาจเป็นเพราะขาดศักดิ์ศรีเมื่อเทียบกับเหตุการณ์ไวคาโต" สำเนาที่ลงนามเป็นภาษาอังกฤษซึ่งไม่ปกติ^[26]ระหว่างปี 1840 ถึง 1860 มิชชันนารี CMS ของคริสตจักรแองกลิกันช่วยเหลือชาวไวคาโตเมารีในการปฏิวัติเศรษฐกิจในพื้นที่คิฮิกิฮิด้วยการนำพืชผล เช่น พีช ข้าวโพด และข้าวสาลีเข้ามาปลูก

มิชชันนารีนำโรงสีเข้ามาและช่วยชาวเมารีก่อตั้งโรงโม่แป้งแปดแห่ง สิ่งเหล่านี้เจริญรุ่งเรืองจนถึงปี พ.ศ. 2400 เนื่องจากเป็นแป้งสำหรับตลาดโอ๊คแลนด์ที่กำลังเติบโตในช่วงทศวรรษที่ 1850 และส่งออกไปยังออสเตรเลียในช่วงระยะเวลาหนึ่ง มีโรงสีอยู่ที่Aotea , Kaitotehe , Karakariki , Kihikihi , Kirikiriroa , Kohanga , Kopatauaki , Mahhoe , Mangaharakeke , Mangapapa , Mangarewarewa , Mangatawhiri , Matamata pā , Maungakawa , Maungatautari , ^[27] Mohoaonui, ^[28] Otawhao, Patetere, Rangataiki, ^{[ 27]} Rangiaowhia , ^[29] Taupō, Te Kopua, Te Rore , Tyreke, Tuakau , Waitetuna , Whaingaroa ^[27]และWhatawhata . ^[30]

เส้นทางที่ใช้ในการเดินทางไปและกลับจากเมืองโอ๊คแลนด์คือโดยเกวียนไปยังลำธารPuniu ไปตาม แม่น้ำ Waipāจนถึงจุดบรรจบกับแม่น้ำ Waikato ใกล้กับ Waikato Heads นักเดินทางเข้าสู่แม่น้ำ Awaroa ซึ่งมีขนาดเล็ก ในช่วงฤดูร้อน จำเป็นต้องผลักหรือลากเรือ Waka ไปยังท่าเรือ Manukau ที่ Waiuku ในช่วงทศวรรษที่ 1850 มีการสร้างเส้นทางเดินรถขนาดเล็กไปยังเมืองโอ๊คแลนด์ผ่านการตั้งถิ่นฐานของ Mauku, Drury, Papakura และ Otahuhu หรือWakaสามารถใช้เส้นทางเดินเรือข้ามแม่น้ำ Manukau ไปยัง Ihumatao (ซึ่งปัจจุบันเป็นสนามบินนานาชาติเมืองโอ๊คแลนด์) ^[31]ชนเผ่าหลักที่ใช้เส้นทางนี้และพ่อค้าหลักคือชนเผ่า Maniapoto พวกเขาครอบครองพื้นที่ดินอุดมสมบูรณ์ทางใต้ของ Te Awamutu ที่ Kihikihi และ Rangiaowhia Maniapoto ขายข้าวสาลี ลูกพีช มันฝรั่ง และอาหารอื่นๆ ให้กับเมืองโอ๊คแลนด์ และซื้อเสื้อ น้ำตาล ยาสูบ และเหล้ารัมกลับมา^[32]ยุคเฟื่องฟูสิ้นสุดลงในปี ค.ศ. 1856–1857 เมื่อยุคตื่นทองในออสเตรเลียสิ้นสุดลง ทำให้สามารถนำเข้าอาหารราคาถูก โดยเฉพาะแป้งจากออสเตรเลียได้ แม้ในช่วงเฟื่องฟูของปี ค.ศ. 1854–55 อาหารที่ปลูกโดยชาวเมารีเผ่าไวกาโต เช่น ชาวงาติ มาเนียโปโต ก็ถูกนำไปยังตลาดโอ๊คแลนด์ในปริมาณที่น้อยมากเมื่อเทียบกับอาหารจากพื้นที่เกาะไวเฮเกะ-เทมส์ ในช่วงต้นปี ค.ศ. 1855 ชาวงาติ มาเนียโปโตนำเรือแคนูบรรทุกมันฝรั่งมาเพียง 3 ลำเท่านั้น เมื่อเทียบกับเรือแคนู 279 ลำซึ่งมีอาหารหลากหลายกว่ามากจากพื้นที่เทมส์^[33]มิชชันนารียังได้จัดตั้งโรงเรียนสำหรับชาวเมารีอีกด้วย เบนจามินและแฮเรียต แอชเวลล์เปิดโรงเรียนสำหรับเด็กหญิงชาวเมารี 50 คน อายุระหว่าง 6–17 ปี ที่เมืองเทาปิรีในปี ค.ศ. 1853 เด็กหญิงเหล่านี้เรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้มานานถึง 3 ปี และสามารถอ่านและเขียนภาษาอังกฤษได้ และทำเลขคณิตในใจได้^[34]

ในช่วงของการรณรงค์ไวกาโตในปี พ.ศ. 2406 เพื่อต่อต้านกองกำลังกบฏขบวนการกษัตริย์เมารีรัฐบาลประมาณการว่าประชากรชาวเมารีมีอยู่ประมาณ 3,500 คน

ในช่วงปลายทศวรรษปี 1850 Maniapoto โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่พอใจในข้อตกลงกับ Pakeha พวกเขาบ่นเกี่ยวกับวิธีการที่พวกเขาถูกพ่อค้าปฏิบัติในเมืองโอ๊คแลนด์ แต่ข้อตำหนิหลักของพวกเขาคือรัฐบาลจ่ายเงินให้พวกเขาต่ำกว่าราคาที่ดินที่ขาย ราคาเฉลี่ยที่รัฐบาลจ่ายคือ 6 เพนนีต่อเอเคอร์ แต่ขายให้กับผู้ตั้งถิ่นฐานในราคา 10 เพนนีต่อเอเคอร์ รัฐบาลโต้แย้งว่าต้องจ่ายค่าสำรวจและค่าใช้จ่ายในการบริหาร แต่สำหรับชาวเมารีแล้ว ดูเหมือนไม่ยุติธรรม ก่อนที่กษัตริย์เมารีพระองค์แรกจะขึ้นครองราชย์ มีความคิดเห็นที่หลากหลายในหมู่ชาวเมารีที่มีอิทธิพล เช่น พ่อของ Wirimu Tamihana สนับสนุนให้สนับสนุนราชวงศ์ ขณะที่ Te Heuheu แห่ง Tuwharetoa สนับสนุนสงครามเต็มรูปแบบกับรัฐบาล^[35]มุมมองนี้ไม่เป็นที่นิยมในตอนแรกเนื่องจากขบวนการกษัตริย์หวังที่จะทำงานเคียงข้างกับราชวงศ์ ชาวเมารีไม่พอใจกับจำนวนเด็กที่เป็นพ่อของ Pakeha ซึ่งต่อมาพวกเขาก็หายตัวไป เด็ก ๆ ถูกทิ้งให้เลี้ยงดูโดยแม่ของพวกเขาโดยมีชาวฮาปูคอยช่วยเหลือโดยทั่วไป จอห์น กอร์สต์ เจ้าหน้าที่รัฐที่มีการศึกษาดี รายงานว่ามีเด็กลูกครึ่งจำนวนมากในไวคาโตในช่วงปลายทศวรรษปี 1850 อย่างไรก็ตาม ในเผ่า Ngati Maniapoto ชาวเผ่า Pakeha อย่างน้อย 7 คนได้ผสมผสานเข้ากับเผ่าได้สำเร็จตั้งแต่ปี 1842 โดยแต่งงานกับผู้หญิงชาวเมารี คนที่มีชื่อเสียงที่สุดคือวิลเลียม ซีรานเค ซึ่งกลายเป็นเจ้าหน้าที่รัฐคนสำคัญ และหลุยส์ เฮเทต ชาวฝรั่งเศส ซึ่งกลายเป็นพ่อค้าที่ประสบความสำเร็จ เด็กๆ ลูกครึ่งของพวกเขาอาศัยอยู่กับชาวเผ่า และบางคนก็กลายเป็นบุคคลสำคัญ

สิ่งที่ทำให้สมดุลเปลี่ยนไปคือความขัดแย้งและกิจกรรมทางอาชญากรรมภายในภูมิภาคไวกาโต หัวหน้าเผ่าที่มีอิทธิพลกล่าวว่าสนธิสัญญาดังกล่าวสัญญาว่ารัฐบาลจะช่วยรักษาสันติภาพ พวกเขาเรียกร้องให้มีผู้พิพากษาและศาลของรัฐบาล รัฐบาลพยายามที่จะตอบสนองคำขอเหล่านี้ แต่ชายหนุ่มจำนวนมากที่เสนอตัวเข้ารับตำแหน่งเพียงเห็นว่าพวกเขามีโอกาสที่จะร่ำรวยด้วยค่าใช้จ่ายของรัฐบาล สิ่งนี้ทำให้หัวหน้าเผ่าที่มีอายุมากกว่าไม่พอใจ พวกเขาต้องการให้เท เวโรเฮโร ผู้นำชาวเมารีผู้แข็งแกร่งเดินทางกลับจากมังเกเรไปยังดินแดนของเขาที่ทามาเฮเร (แฮมิลตันใต้) เพื่อควบคุมผู้พิพากษาอาวุโสที่ไร้การควบคุม^[36]

ไวคาโตมีประวัติศาสตร์อันโดดเด่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างชาวเมารีและชาวยุโรปในยุคอาณานิคมของนิวซีแลนด์ ไวคาโตอยู่ภายในขอบเขตที่กำหนดของจังหวัดอาณานิคมของนิวอัลสเตอร์ (1841–1853) และโอ๊คแลนด์ (1853–1876) แต่ส่วนใหญ่เป็นของชาวเมารี ในช่วงสงครามภาคพื้นดินในช่วงทศวรรษ 1860 ไวคาโตเป็นฉากของการต่อสู้ห้าครั้งในสิ่งที่เรียกว่าการรุกรานไวคาโต เพื่อเป็นการตอบโต้ความช่วยเหลือของชาวเมารีเผ่าไวกาโต (ส่วนใหญ่เป็นชาวงาติ มาเนียโปโต ) ที่ให้ชาวเมารีเผ่าทารานากิในความขัดแย้งเรื่องดินแดนในสงครามทารานากิครั้งแรก ก่อนหน้านี้ และการตัดสินใจของชาวเมารีเผ่าไว กา โต บางคน ที่จะก่อตั้งอาณาจักรแยกต่างหาก ซึ่งก็คือขบวนการกษัตริย์หรือคิงกิตังกา (Kingitanga ) เพื่อต่อต้านรัฐบาล รัฐบาลอาณานิคมจึงได้ร่วมกับกองทหารที่นำมาจากอังกฤษและชาวเมารีเผ่าควีนที่ภักดีต่อราชวงศ์ บุกลงใต้จากนิคมหลักของเมืองโอ๊คแลนด์โดยต่อสู้กับผู้โจมตีเผ่าไวกาโตในเมืองโอ๊คแลนด์ ก่อนที่จะบุกเข้าไปในเผ่าไวกาโตเพื่อโจมตีชาวฮาปู ผสม ของขบวนการกษัตริย์ ระหว่างปี พ.ศ. 2406 และ พ.ศ. 2407 การสู้รบเกิดขึ้นที่ Pukekohe East, Titi hill, Burtts Farm, Galloway Redoubt, Kiri Kiri, Martyn's Farm, Patumahoe, Rhodes Clearing, Williamson's Clearing, Otau, Camerontown, Kakaramea และ Wairoa ranges (ทุกแห่งในโอ๊คแลนด์), Meremere , Rangiriri, Ngāruawāhia, Rangiaowhia (ทางตะวันตกเฉียงใต้ของ Cambridge), Hairini Ridge และ rākau (ใกล้ Kihikihi) ล้วนส่งผลให้กองกำลังKingitanga พ่ายแพ้ ในที่สุดกองกำลังขบวนการกษัตริย์กบฏก็ถอยกลับไปยังตำแหน่งในพื้นที่ทางตอนใต้ของแม่น้ำ Punui ในไวกาโตใต้ ซึ่งยังคงเป็นที่รู้จักในนามประเทศราชาหลังจากพ่ายแพ้ต่ออังกฤษถึง 19 ครั้งRewi's Last Standหนึ่งในภาพยนตร์เรื่องแรกของนิวซีแลนด์ในปี พ.ศ. 2468 เป็นการนำเสนอการล้อมเมืองŌrākauในเวอร์ชันที่สนุกสนานและสมมติขึ้น

สำนักงานใหญ่ของขบวนการกษัตริย์เมารีปัจจุบันอยู่ที่Turangawaewae Marae ที่Ngāruawahia

หลังจากสงครามสิ้นสุดลงและกองทัพอังกฤษและออสเตรเลียถอนทัพออกไป ภูมิภาคนี้ประสบกับภาวะเศรษฐกิจถดถอยเป็นเวลานานหลังจากปี 1866 ชาวเมารีส่วนใหญ่ย้ายไปยัง King Country และผู้ตั้งถิ่นฐานชาวยุโรปสนใจเกาะใต้มากกว่าเนื่องจากมีการค้นพบทองคำจำนวนมากในโอทาโกและที่ราบแคนเทอร์เบอรีซึ่งทำฟาร์มได้ง่ายกว่า ไวคาโตมีการเข้าถึงที่ดินที่ไม่ดีและไม่เหมาะกับการเลี้ยงแกะซึ่งครอบงำการผลิตปศุสัตว์ในนิวซีแลนด์จนกระทั่งมีการประดิษฐ์ตู้เย็นขึ้นในช่วงทศวรรษปี 1890 การทำฟาร์มโคนมและการสร้างทางรถไฟสายหลักเสร็จเรียบร้อยในช่วงปลายศตวรรษทำให้ประชากรเพิ่มขึ้นเล็กน้อยและคงที่ หลังจากปี 1900 การผลิตนมในไวคาโตยังคงเติบโตต่อไป โดยส่งออกเนยและชีสส่วนใหญ่ไปยังอังกฤษ

หลังจากเกิดอุทกภัยครั้งใหญ่ในปี พ.ศ. 2450 ^[37]คณะกรรมการแม่น้ำไวคาโตจึงได้รับการจัดตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2454 ^[38]อย่างไรก็ตาม คณะกรรมการดังกล่าวมีรายงานว่าไม่มีประสิทธิภาพในปี พ.ศ. 2464 ^[39]และหยุดดำเนินการ^[40]แม้ว่าจะมีการพิจารณาถึงความจำเป็นในการหาผู้มาแทนที่ในปี พ.ศ. 2476 ^[41]

Hauraki Catchment Boardก่อตั้งขึ้นในปีพ.ศ. 2489 ^[37]

ในปีพ.ศ. 2496 และ พ.ศ. 2499 ยังเกิดอุทกภัยครั้งใหญ่ด้วย^[37] Waikato Valley Authorityก่อตั้งขึ้นโดย Waikato Valley Authority Act เมื่อวันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2499 Water and Soil Conservation Act พ.ศ. 2510ได้ขยายขอบเขตให้กลายเป็น Catchment/Regional Water Board ^[42]กระทรวงโยธาธิการและการยกเลิกการพัฒนา พ.ศ. 2531 ได้ทิ้งงานนั้นไว้ให้กับ WVA ^[43]และกลายมาเป็นWaikato Catchment Board [ ^44]

สภารวม Waikatoได้รับการจัดตั้งขึ้นภายใต้พระราชบัญญัติรัฐบาลท้องถิ่นปี 1974แต่เนื่องจากมีการคัดค้าน จึงไม่รวมเขต Thames/Coromandel แม้ว่าจะครอบคลุมพื้นที่ปัจจุบันของภูมิภาคก็ตาม^[45]ก่อตั้งขึ้นภายใต้พระราชบัญญัติการวางผังเมืองและชนบทปี 1977 ^[37]และคำสั่งรัฐธรรมนูญภูมิภาค Waikato ปี 1980 WUC ครอบคลุมถึงเมือง Hamilton , Huntly , Ngāruawāhia , Cambridge , Te Awamutu , Matamata , PutāruruและTokoroa , เทศมณฑลMatamata , Raglan , WaikatoและWaipa , เขต ŌtorohangaและWaitomo WUC เข้ามาควบคุม Hamilton Regional Planning Authority และดูแลการวางแผนภูมิภาคและการป้องกันพลเรือนเป็นหลัก ในปี 1989 WUC มีคณะกรรมการด้านการวางแผนภูมิภาค การป้องกันพลเรือน รัฐบาลภูมิภาค และคณะกรรมการพัฒนาภูมิภาค Waikato ตั้งแต่ปี ¹⁹⁸⁷ยังรวมเขต Thames-Coromandel , Great Barrier Island , Hauraki Plains , OhinemuriและPiako counties และMorrinsville , Paeroa , Te ArohaและWaihi boroughs ^[46]

เมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน 1989 สภาภูมิภาค Waikatoได้รับการจัดตั้งขึ้น^[45]โดยคำสั่งจัดระเบียบรัฐบาลท้องถิ่น (ภูมิภาค Waikato) ปี 1989 ^[47]จากอดีตหน่วยงาน 40 แห่ง: ^[43] - คณะกรรมการลุ่มน้ำ 2 แห่ง (Hauraki และ Waikato) ^[43]สภารวม 3 แห่ง (Waikato, Thames Valley ^[46]และส่วนหนึ่งของTongariro ) ^{[48] หน่วยงานควบคุม} พืชที่เป็นพิษ 12 แห่งคณะกรรมการทำลายศัตรูพืช 11 แห่ง และคณะกรรมการระบายน้ำ 12 แห่ง^[43]พระราชบัญญัติการขนส่งทางบกปี 1998 ได้เพิ่มการขนส่งเข้าไปในความรับผิดชอบของ WRC ^[49]ตั้งแต่วันที่ 1 พฤศจิกายน 2010 หน่วยงานด้านสิ่งแวดล้อม Waikato เข้ามาดูแลพื้นที่ทางตอนใต้ของเขต Franklin ^[50]นั่นดูเหมือนจะเป็นกฎหมายฉบับเดียวที่ตั้งชื่อว่า 'Environment Waikato' ซึ่งเป็นชื่อที่ใช้ในการดำเนินการ^[45]จนถึงปี 2011 ^[51]ไม่นานหลังจากที่ 'Rates Control Team' ชนะที่นั่งไปประมาณครึ่งหนึ่งในการเลือกตั้งปี 2010 ^[52]

ในการเลือกตั้งรัฐบาลท้องถิ่นปี 2010 ภูมิภาคไวกาโตมีอัตราการลงคะแนนกลับมาต่ำที่สุดในประเทศ^[53]ตั้งแต่นั้นมา เปอร์เซ็นต์ผู้มาใช้สิทธิเลือกตั้งก็ลดลงอีก^[54]

ชาวเมืองไวกาโตใช้ชื่อเล่นว่าMoolooเพื่อเรียกตัวเองหรือภูมิภาคของตน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเกี่ยวข้องกับกิจกรรมกีฬา คำนี้น่าจะใช้เรียกทีมรักบี้ประจำจังหวัดไวกาโต เป็นทีมแรก ที่มาของชื่อนี้เกี่ยวข้องกับมาสคอตของวัวรีดนมแบบแพนโทไมม์ที่ใช้ในขบวนพาเหรด งานสาธารณะ และการแข่งขันกีฬา โดยเฉพาะรักบี้ ซึ่งสะท้อนถึงความสำคัญของอุตสาหกรรมนมในภูมิภาคนี้ ไวกาโตเป็นเจ้าภาพต้อนรับ ทีม Chiefs Super Rugby และ ทีมรักบี้ Waikato Mitre 10 Cupที่สนามกีฬาไวกาโตและ ทีม Northern Districts Knightsในการแข่งขันคริกเก็ตในประเทศที่สนาม Seddon Parkซึ่งทั้งสองแห่งตั้งอยู่ในเมืองแฮมิลตัน

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับภูมิภาค Waikato

ค้นหาwaikatoในวิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

• สภาภูมิภาคไวคาโต
• การท่องเที่ยวแฮมิลตันและไวคาโต
• ภูมิภาคเทอาราไวคาโต