เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และสุสาน
สถานที่ประวัติศาสตร์ในเมืองบัลติมอร์ รัฐแมรี่แลนด์ สหรัฐอเมริกา

สถานที่ประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา
โบสถ์และสุสานเพรสไบทีเรียนเวสต์มินสเตอร์
โบสถ์เพรสไบทีเรียนเวสต์มินสเตอร์ ( บัลติมอร์ รัฐแมริแลนด์ ) ที่ปรากฎในโปสการ์ด ประมาณปี พ.ศ. 2400
เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และเบอรีอิ้งกราวด์ตั้งอยู่ในเมืองบัลติมอร์
เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และสุสาน
แสดงแผนที่บัลติมอร์
เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และเบอรีอิ้งกราวด์ตั้งอยู่ในแมริแลนด์
เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และสุสาน
แสดงแผนที่ของรัฐแมรีแลนด์
เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และเบอรีอิ้งกราวด์ตั้งอยู่ในสหรัฐอเมริกา
เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และสุสาน
แสดงแผนที่ของสหรัฐอเมริกา
ที่ตั้ง509 West Fayette Street ที่ North Greene Street เมืองบัลติมอร์ รัฐแมริแลนด์
พิกัด39°17′24″N 76°37′26″W / 39.29000°N 76.62389°W / 39.29000; -76.62389
พื้นที่1 ไร่ (0.40 เฮกตาร์)
สร้าง1815 ; 209 ปีที่ผ่านมา ( 1815 )
สถาปนิกGodefroy, Maximilien; และคณะ
รูปแบบสถาปัตยกรรมการฟื้นฟูแบบกรีก, การฟื้นฟูแบบเอ็กโซติก, การฟื้นฟูแบบโกธิก
เลขที่อ้างอิง NRHP 74002218 [1]
เพิ่มไปยัง NRHPวันที่ 17 กันยายน พ.ศ. 2517

Westminster Hall and Burying Groundเป็นสุสานและอดีตโบสถ์ตั้งอยู่ที่ 519 West Fayette Street (ใกล้ North Greene Street) ในเมืองบัลติมอร์รัฐแมริแลนด์สหรัฐอเมริกาปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่คณะนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแมริแลนด์ตั้งอยู่ที่มุมตะวันออกเฉียงใต้ของ West Fayette Street และNorth Greene Streetทางด้านตะวันตกของตัวเมืองบัลติมอร์ ตั้งอยู่ตรงข้ามกับโรงพยาบาล VA ของเมืองบัลติมอร์ และเป็นสถานที่ฝังศพของEdgar Allan Poe (1809–1849) และนักการเมืองและเจ้าหน้าที่ทหารหลายคน กลุ่มอาคารนี้ได้รับการประกาศให้เป็นเขตประวัติศาสตร์ แห่งชาติ ในปี 1974 [1]

ประวัติศาสตร์

สุสานแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นในเดือนมกราคม พ.ศ. 2330 โดยคริสตจักรเพรสไบทีเรียนแห่งแรกของเมืองบัลติมอร์โดยใช้ที่ดินทางฝั่งตะวันตกของเมืองบัลติมอร์เก่าที่ซื้อโดยคณะกรรมการฆราวาสที่มีชื่อเสียง ซึ่งประกอบด้วยวิลเลียม สมิธ จอห์น บอยด์ และวิลเลียม แพตเตอร์สัน (พ่อค้าที่มีชื่อเสียงในท้องถิ่น นักเคลื่อนไหวเพื่อสังคม เจ้าของPatterson Park ในอนาคต และเป็นพ่อของเอลิซาเบ ธ แพต เตอร์สัน ("เบ็ตซี") นักสังคมสงเคราะห์/มือใหม่ชื่อดังของเมืองบัลติมอร์ (พ.ศ. 2328–2422) ซึ่งแต่งงานกับเจอโรม โบนาปาร์ตในปี พ.ศ. 2346 น้องชายของจักรพรรดิฝรั่งเศสนโปเลียนที่ 1 ) กับพันเอกจอห์น อีเกอร์ ฮาวเวิร์ด (พ.ศ. 2295–2370) อดีตผู้บัญชาการกองทหาร " Maryland Line " ที่มีชื่อเสียงของกองทัพภาคพื้นทวีปในช่วง สงคราม ปฏิวัติอเมริกาพันเอกฮาวเวิร์ดเป็นเจ้าของที่ดินและคฤหาสน์"เบลวิเดียร์"ในพื้นที่ที่เรียกว่า "ป่าฮาวเวิร์ด" ทางเหนือของเมืองบัลติมอร์ (ต่อมากลายเป็นย่านของเมานต์เวอร์นอน-เบลเวเดียร์และเป็นที่ตั้งของอนุสาวรีย์วอชิงตัน ซึ่งเป็นสถานที่สำคัญ ) คริสตจักรเพรสไบทีเรียนแห่งแรกซึ่งเป็นกลุ่มคริสตจักร เพรสไบทีเรียนในท้องถิ่นที่มีฐานะทางสังคมและเศรษฐกิจสูง และกลุ่มโปรเตสแตนต์ปฏิรูป ตั้งอยู่ในใจกลางเมืองบัลติมอร์ตั้งแต่ก่อตั้งในปี ค.ศ. 1761 ที่มุมตะวันตกเฉียงเหนือของถนนอีสต์เฟเยตต์ที่ถนนนอร์ท (ต่อมาคือถนนกิลฟอร์ด) ใน อาคารสไตล์ จอร์เจียน ที่มียอดแหลมคู่ ซึ่งเป็น สถาปัตยกรรม แบบเฟเดอรัลที่สร้างขึ้นตั้งแต่ปี ค.ศ. 1790 ถึงปี ค.ศ. 1795 ตลอด 60 ปีต่อมา "สุสานฝังศพ" (หรือสุสาน) ได้กลายเป็นที่ฝังศพสุดท้ายของพ่อค้า นักการเมือง นักการเมืองผู้มีอำนาจ และทหารผ่านศึก (ทั้งนายทหารและทหาร) จำนวนมากในสงครามปฏิวัติอเมริกาและสงครามปี ค.ศ. 1812 ซึ่งเป็นพลเมืองของเมืองบัล ติมอร์ ที่กำลังเติบโตและจะกลายเป็นเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสามของ อเมริกา ในไม่ช้านี้

ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1852 โบสถ์เพรสไบทีเรียนเวสต์มินสเตอร์ถูกสร้างขึ้นเหนือสุสาน โดยมีเสาอิฐวางคร่อมหลุมศพและห้องเก็บศพเพื่อสร้างสิ่งที่ชาวบัลติมอร์เรียกในภายหลังว่า "สุสานใต้ดิน" เป็นเวลาหลายปีที่เชื่อกันว่า โบสถ์เพรสไบทีเรียนเวสต์มินส เตอร์สไตล์กอธิครีไววัลสร้างขึ้นเพื่อตอบสนองต่อกฎหมายใหม่ของเมืองที่ห้ามสร้างสุสานที่อยู่ติดกับโครงสร้างทางศาสนา การวิจัยในช่วงต้นทศวรรษ 1980 โดยนักประวัติศาสตร์ไมเคิล แฟรงค์ไม่พบกฎหมายดังกล่าว และเผยให้เห็นแรงจูงใจที่ซับซ้อนกว่านั้น: ชุมชนหวังว่าโบสถ์ที่ขยายใหม่จะให้บริการ "เวสต์เอนด์" ที่กำลังเติบโตของเมืองบัลติมอร์ - จากนั้นโบสถ์ใหม่ก็ผุดขึ้นในทุกมุมเมืองเพื่อตอบสนองต่อจำนวนประชากรที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก - และให้การปกป้อง "สุสาน" สไตล์เก่าแก่แบบศตวรรษที่ 18 ที่ไม่มีใครมองว่าเป็นสถานที่ฝังศพที่เหมาะสมสำหรับศตวรรษที่ 19 ที่ทันสมัยกว่านี้[2]

คริสตจักรเพรสไบทีเรียนเวสต์มินสเตอร์ได้ทำตามสัญญาและปฏิบัติศาสนกิจมาหลายทศวรรษ แต่กลับสูญเสียสมาชิกไปจำนวนมากในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ซึ่งพวกเขาได้ย้ายไปยังเขตนอกเมืองและเขตชานเมือง และเข้าร่วมกับคริสตจักรเพรสไบทีเรียนและคริสตจักรอื่นๆ ที่นั่น แม้แต่คริสตจักรเพรสไบทีเรียนแห่งแรกและคริสตจักรแฟรงคลินสตรีทก็ได้รวมเข้าด้วยกันในที่สุดในปี 1974 (ปัจจุบันเรียกว่า "คริสตจักรเพรสไบทีเรียนแห่งแรกและแฟรงคลินสตรีท") และย้ายไปที่อาคารคริสตจักรแห่งแรกที่มุมถนนพาร์คอเวนิวและถนนเวสต์เมดิสัน โดยอาคารแฟรงคลินสตรีทหลังเก่าถูกใช้โดยคริสตจักรโปรเตสแตนต์หัวรุนแรง แต่ก็ยังคงดูแลอาคารเก่าแก่ของคริสตจักรเป็นอย่างดี คริสตจักรได้รับการฟื้นคืนชีพในช่วงทศวรรษที่ 1920 โดยสมาชิกใหม่จำนวนมาก และดำเนินต่อไปจนถึงปี 1977 เมื่อคริสตจักรเพรสไบทีเรียนเวสต์มินสเตอร์ถูกยุบ/ไม่มีการจัดการ และทรัพย์สินทางประวัติศาสตร์ถูกส่งคืนให้กับคริสตจักรเพรสไบทีเรียนในท้องถิ่นของเมืองบัลติมอร์และมีการจัดการแก้ไขโดยให้คณะนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแมริแลนด์ เป็นผู้รับผิดชอบดูแลอาคารโบสถ์และสถานที่ ต่างๆ ซึ่งครอบคลุมพื้นที่ส่วนที่เหลือของบล็อกสี่เหลี่ยมทางทิศใต้ ตะวันออกเฉียงใต้ และตะวันออก ซึ่งมีขอบเขตติดกับถนนเวสต์บัลติมอร์ นอร์ธปาคา เวสต์เฟเยตต์ และนอร์ธกรีน วิทยาเขตของคณะนิติศาสตร์ซึ่งตั้งอยู่บนบล็อกเมืองนั้นล้อมรอบไปด้วยชุมชนเมืองซึ่งมีอาคาร สิ่งอำนวยความสะดวก ศูนย์การแพทย์ โรงจอดรถ และจัตุรัสสาธารณะของบัณฑิตวิทยาลัยต่างๆ ใน วิทยาเขตด้านตะวันตก/ใจกลางเมืองของ มหาวิทยาลัยแมริแลนด์ที่บัลติมอร์ซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2350 ภายใต้การอุปถัมภ์ของ "Westminster Preservation Trust" ซึ่งเป็นองค์กรไม่แสวงหากำไรที่เพิ่งจัดตั้งขึ้นใหม่ "สุสาน" ได้รับการทำความสะอาดและโบสถ์ได้รับการปรับปรุงใหม่เพื่อให้สาธารณชนใช้ในชีวิตประจำวันได้ ซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อ "Westminster Hall"

การบูรณะครั้งนี้รวมถึงออร์แกนท่อที่Johnson & Son ติดตั้งไว้ในโบสถ์ ในปี 1882 ในฐานะ Opus 577 การบูรณะครั้งนี้ดำเนินการโดย Andover Organ Company ออร์แกนท่อประวัติศาสตร์ของ Johnson & Son ถูกเล่นในการแสดงเดี่ยวในงาน Organ Historical Society Convention ในเดือนกรกฎาคม 2024 [3]

นอกจากนี้ ยังได้รับการสนับสนุนและจัดทำรายชื่อจากMaryland Historical Trustและองค์กรด้านมรดกและการท่องเที่ยวอื่นๆ เช่น ความพยายามที่จัดตั้งขึ้นใหม่ของ Baltimore National Heritage Area กับNational Park Serviceโดยได้รับความร่วมมือจาก Maryland Historical Society , Baltimore City Historical Society, Baltimore Heritage , Preservation Maryland และ Office of Promotion and the Arts ใน Mayor's Office of the City of Baltimore รวมถึง Baltimore City Commission for Historical and Architectural Preservation ในปี 2549 Westminster Preservation Trust ได้ติดตั้งป้ายข้อมูลมากกว่า 20 ป้ายรอบสุสานและสุสานใต้ดินเพื่อให้ข้อมูลทางประวัติศาสตร์และชีวประวัติของพื้นที่ดังกล่าว

ไซต์นี้ถูกใช้ในตอนหนึ่งของCreepy Canadaโดยมี ผู้สืบสวนปรากฏการณ์ เหนือธรรมชาติจาก BSPR พูดคุยถึงความเป็นไปได้ของการหลอกหลอน[4]

ชื่อทางประวัติศาสตร์

เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และเบอรีอิ้งกราวด์ได้รับการขึ้นทะเบียนในรายการสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์แห่งชาติเมื่อวันที่ 17 กันยายน พ.ศ. 2517 [1]และรวมอยู่ในพื้นที่มรดกแห่งชาติบัลติมอร์[5]

บุคคลสำคัญที่ถูกฝังไว้

ชาวแมริแลนด์ที่มีชื่อเสียงหลายคนถูกฝังไว้ที่นี่ รวมถึง ผู้รักชาติ ปฏิวัติและทหารผ่านศึกในสงครามปี 1812อีกด้วย ชาวแมริแลนด์คนอื่นๆ ได้แก่:

เอ็ดการ์ อัลลัน โพ

หลุมศพของเอ็ดการ์ อัลลัน โพ

เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และสุสานเป็นที่ตั้งของหลุมศพของเอ็ดการ์ อัลลัน โพ นักเขียน ชาวอเมริกัน ซึ่งถือได้ว่าเป็นผู้อยู่อาศัยที่มีชื่อเสียงที่สุด โพมีหลุมศพสองหลุมบนสถานที่แห่งนี้ หลุมศพดั้งเดิมของเขาและอนุสรณ์สถานที่เพิ่มในปี 1875 หลุมศพดั้งเดิมของเขา ซึ่งอยู่ทางด้านหลังของเวสต์มินสเตอร์ฮอลล์ มีเครื่องหมายเป็นแผ่นหินเหนือหลุมศพที่มีรูปอีกาแกะสลัก หลุมศพนี้เป็นที่ฝังศพของครอบครัว ล็อตที่ 27 ซึ่งเป็นที่ฝังศพของปู่ของเขา นายพลเดวิด โพ ซีเนียร์ และพี่ชายของเขา เฮนรี่ เลโอนาร์ด โพ ซึ่งก็ถูกฝังอยู่ด้วยเช่นกัน[6]ในปี 1875 ครูโรงเรียนแห่งหนึ่งในพื้นที่ได้เริ่มรณรงค์ "Pennies for Poe" เพื่อระดมเงินสำหรับสร้างอนุสรณ์สถานที่เหมาะสมกว่า ส่งผลให้มีอนุสรณ์สถานหินอ่อนขนาดใหญ่ตั้งอยู่ด้านหน้าสุสานหันหน้าไปทางถนน Fayette จนถึงทุกวันนี้ ผู้เยี่ยมชมหลุมศพจะทิ้งเหรียญเพนนีไว้บนอนุสรณ์สถานดังกล่าว โพได้รับการฝังศพใหม่ที่นั่นพร้อมกับป้า/แม่สามีของเขา มาเรีย เคลมม์เวอร์จิเนียภรรยาของเขาเสียชีวิตที่บรองซ์ในปี 1847 และถูกฝังในห้องนิรภัย ในปี 1885 ร่างของเธอถูกย้ายไปที่อนุสรณ์สถานโพ และถูกฝังใหม่ในกล่องสำริดขนาดเล็กทางด้านซ้ายของอนุสรณ์สถาน

ปัจจุบัน "บุคคลสำคัญ" ในยุคแรกของเมืองบัลติมอร์ถูกบดบังด้วยการปรากฏตัวของเอ็ดการ์ อัลลัน โพ นักเขียน นักประพันธ์ และนักเขียนชื่อดัง ซึ่งถูกฝังไว้ที่นี่เมื่อเดือนตุลาคมปี 1849 หลังจากที่เขาเสียชีวิตอย่างกะทันหันและลึกลับโดยเขาถูกพบในสภาพป่วยและหมดสติโดยสวมเสื้อผ้าที่ไม่คุ้นเคย โพถูกนำตัวไปที่บ้านพักและสถานพยาบาลของโบสถ์บนถนนบรอดเวย์ (ระหว่างถนนอีสต์เฟย์เอตต์และถนนบัลติมอร์บน "วอชิงตันฮิลล์") ซึ่งเขาเสียชีวิตในอีกสี่วันต่อมา เขาถูกฝังไว้ที่สุสานตะวันตกแห่งเดิมของคริสตจักรเพรสไบทีเรียนแห่งแรกในเวลาต่อมา มีการสร้างหินก้อนเล็ก ๆ ขึ้นที่แปลงที่มุมตะวันออกเฉียงใต้ของสุสาน โดยความพยายามของนีลสัน โพ ญาติของเขา ภายในหนึ่งปีต่อมา มีการวางแผนที่จะสร้างโบสถ์ขนาดใหญ่บนพื้นที่ซึ่งสร้างบนซุ้มอิฐและหินค้ำยัน เพื่อรักษาสถานที่ฝังศพของผู้ที่ถูกฝังไว้ด้านล่าง คริสตจักรเพรสไบทีเรียนเวสต์มินสเตอร์แห่งใหม่ที่ได้รับการสนับสนุนจากตำบลก่อนหน้าของคริสตจักรเฟิร์ส และคริสตจักรเพรสไบทีเรียนแฟรงคลินสตรีท แห่งใหม่ พร้อมด้วยศาสนจักรเพรสไบทีเรียนแห่งบัลติมอร์ได้รับการจัดตั้งและอุทิศในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2395

เนื่องจากชื่อเสียงด้านวรรณกรรมของเขาที่เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงศตวรรษที่ 19 หลังจากที่เขาเสียชีวิต ศาสตราจารย์จอห์น เบซิล จูเนียร์ ผู้อำนวยการโรงเรียน Number 8 Grammar School จึงได้เสนอญัตติและแต่งตั้งคณะกรรมการ 5 คน ได้แก่ ศาสตราจารย์เบซิล (Thomas D. Baird และ JJG Webster จากCentral High School of Baltimore (ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น Baltimore City College ในปี 1866)พร้อมด้วยมิสวีเดอร์และไวส์ "เพื่อคิดค้นวิธีการที่เหมาะสมที่สุดตามความเห็นของพวกเขา เพื่อสืบสานความทรงจำของบุคคลที่มีส่วนสนับสนุนวรรณกรรมอเมริกันเป็นอย่างมาก" และผู้นำและสมาชิกของ Public School Teachers Association หลายคนได้สมัครรับเงินสนับสนุนในเดือนตุลาคม 1865 มีกิจกรรมมากมายเพื่อระดมทุนเพิ่มเติมโดยนักเรียนและครูของBaltimore City Public Schools เป็นระยะเวลาหนึ่ง รวมทั้งกิจกรรมบันเทิงต่างๆ โดยสาวๆ จากWesternและEastern Female High Schools ภายใต้การดูแลของมิสเอสเอ ข้าว ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1871 "กองทุนอนุสรณ์ Poe" มีมูลค่าประมาณ 587.00 ดอลลาร์ จากนั้นคณะกรรมการชุดใหม่ซึ่งประกอบด้วยศาสตราจารย์ Elliott (City College) Kerr และ Hamilton และ Misses Rice และ Baer ซึ่งเป็นศาสตราจารย์ด้านภาษาอังกฤษและวรรณคดีที่โรงเรียนมัธยม Western-Eastern ได้รับการแต่งตั้ง และในเดือนเมษายน ค.ศ. 1872 ได้มีการตัดสินใจนำเงินที่รวบรวมได้ไปสร้างอนุสาวรีย์เหนือหลุมศพของ Poe ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1874 ด้วยเงินบริจาคจากมรดกของอดีตอธิการบดีThomas Bairdแห่งCity Collegeเป็นจำนวน 627.55 ดอลลาร์ นาย George A. Frederick สถาปนิกของ ศาลากลางเมืองบัลติมอร์ แห่งใหม่ บนถนน Holliday ได้รับการร้องขอให้ออกแบบอนุสาวรีย์หินที่เหมาะสม ซึ่งต่อมามีค่าใช้จ่ายเกินกว่าที่คาดไว้ อย่างไรก็ตาม ส่วนที่เหลือได้รับการชดเชยด้วยเงินบริจาคจำนวนมากจากนาย George W. Childs ชาวเมืองฟิลาเดลเฟีย เป็นจำนวน 650.00 ดอลลาร์ อนุสาวรีย์นี้ได้รับการแกะสลักโดย Hugh Sisson ประติมากรและช่างก่อหินในท้องถิ่น ร่างของโปถูกขุดขึ้นมาและย้ายไปยังสถานที่ใหม่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือที่โดดเด่นกว่า ใกล้กับประตูทางเข้าสุสานที่มุมถนนนอร์ธกรีนและเวสต์เฟเยตต์ อนุสาวรีย์นี้ได้รับการสร้างเมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2418 ต่อหน้าผู้มาเยี่ยมชมจำนวนมาก โดยมีศาสตราจารย์วิลเลียม เอลเลียต จูเนียร์ HE Shepherd และนักเคลื่อนไหวเพื่อสังคมที่มีชื่อเสียงในท้องถิ่น นักเขียน-ศิลปิน และนักปราศรัย จอห์น เอชบี ลาโทรบ และตัวแทนจากโรงเรียน วิทยาลัย และสถาบันของรัฐอื่นๆ อีกหลายแห่ง การออกแบบอนุสาวรีย์ประกอบด้วยแท่น (หรือบล็อกแม่พิมพ์) พร้อมฝาครอบประดับที่ทำด้วยหินอ่อนล้วน วางอยู่บนแผ่นหินอ่อนสองแผ่น และฐานหินแกรนิต ด้านหน้าของบล็อกแม่พิมพ์มีภาพเหมือนของนักเขียน-กวีโดยประติมากรโวล์คในขณะที่ด้านตะวันตกมีบรรทัดจารึกว่า "เอ็ดการ์ อัลลัน โพ เกิดเมื่อวันที่ 20 มกราคม พ.ศ. 2352 เสียชีวิตเมื่อวันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2392"

พิธีประจำปีเพื่อรำลึกถึงวันเกิดและวันตายของเขาที่หลุมศพยังคงจัดขึ้นจนถึงทุกวันนี้ โดยมีเจ้าหน้าที่ WHT นักบวชในคริสตจักรเพรสไบทีเรียน และสมาชิกของสมาคมวรรณกรรม การศึกษา และประวัติศาสตร์หลายแห่ง (เช่น Poe Society of Baltimore) ตัวแทนจากโรงเรียนมัธยมศึกษาของรัฐในเมืองบัลติมอร์หลายแห่งซึ่งบรรพบุรุษของโรงเรียนเหล่านี้เป็นผู้ให้การสนับสนุนอนุสรณ์สถานเมื่อกว่า 140 ปีที่แล้ว ( Baltimore City Collegeซึ่งมีสมาคมวรรณกรรมและการโต้วาทีสองแห่ง ได้แก่ Bancroft และ Carrollton-Wight และWestern High SchoolและEastern High School ) รวมถึงประชาชนทั่วไปและสื่อมวลชน นอกจากนี้ ยังมีทัวร์ชมหลุมศพและสุสานใต้ดินที่ได้รับความนิยมอย่างมากใต้โบสถ์และห้องโถงเก่า รวมถึงกิจกรรมในเทศกาล "ฮาโลวีน" ในช่วงปลายเดือนตุลาคม

เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์เป็นสถานที่จัดงานฉลองวันเกิดของโพประจำปีของ Westminster Preservation Trust ทุกเดือนมกราคม โดยมักจะมีการแสดงละครและปิ้งแอปเปิ้ลไซ เดอร์ในวันเกิดของโพ ซึ่งตรงกับวันที่ 19 มกราคม มีชายนิรนามที่รู้จักกันในชื่อPoe Toasterได้มาเยี่ยมสุสานแห่งนี้เพื่อแสดงความอาลัยต่อโพเป็นประจำทุกปี ประเพณีดังกล่าวดูเหมือนจะสิ้นสุดลงในปี 2009

อ้างอิง

  1. ^ abc "ระบบข้อมูลทะเบียนแห่งชาติ" ทะเบียนสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติ . กรมอุทยานแห่งชาติ . 9 กรกฎาคม 2553
  2. ^ Joyce Mcclay และ Catharine Black (สิงหาคม 1973). "ทะเบียนสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติ: โบสถ์และสุสานเพรสไบทีเรียนเวสต์มินสเตอร์" (PDF) . Maryland Historical Trust . สืบค้นเมื่อ1 มีนาคม 2016
  3. ^ ออร์แกนท่อแห่งบัลติมอร์ 21-25 กรกฎาคม 2024 การประชุมประจำปีครั้งที่ 67 ของ OHS (วิลลาโนวา: Organ Historical Society, 2024), หน้า 119
  4. ^ "แคนาดาน่าขนลุก" หลุมศพของเอ็ดการ์ อัลลัน โพ/ผีแห่งอุโมงค์ซิลเวอร์รัน/เกาะปีศาจ (????)
  5. ^ "Baltimore National Heritage Area Map" (PDF) . เมืองบัลติมอร์ เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 22 พฤษภาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ11 มีนาคม 2012 .
  6. ^ ซิลเวอร์แมน, เคนเนธ. เอ็ดการ์ เอ. โพ: ความโศกเศร้าและความทรงจำที่ไม่มีวันสิ้นสุด . ฮาร์เปอร์ เพเรนเนียล, 1991: หน้า 437
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับWestminster Hall และ Burying Ground
  • บทความเกี่ยวกับเวสต์มินสเตอร์ฮอลล์ในหนังสือพิมพ์ Baltimore Sun
  • เว็บไซต์อย่างเป็นทางการของเวสต์มินสเตอร์ฮอลล์
  • บัลติมอร์ รัฐแมริแลนด์ หน่วยงานอุทยานแห่งชาติ ค้นพบแผนการเดินทางเพื่อมรดกร่วมกันของเรา
  • โบสถ์และสุสานเพรสไบทีเรียนเวสต์มินสเตอร์ เมืองบัลติมอร์ พร้อมรูปถ่ายลงวันที่ปี 1997 ที่ Maryland Historical Trust
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=เวสต์มินสเตอร์ฮอลล์และบริเวณฝังศพ&oldid=1249129771"